Μας ζήτησες τη γνώμη μας κι εγώ θα σου δώσω τη δική μου.
α) Μπορούμε να ξεκινήσουμε πρόταση με However. Πολλές και διάφορες προτάσεις.
β) Αν στο ελληνικό κείμενο άνοιγε παράγραφος με «Επιπροσθέτως», άλλο τόσο δικαιούσαι να την ανοίξεις και στα αγγλικά με ‘Furthermore’.
γ) Συχνότατα ξεκινούμε πρόταση με χρονικό προσδιορισμό. In 1993, if I remember correctly, I started about 895 sentences with a temporal adverb or adverbial phrase.
δ) Καλύτερα να σπάμε προτάσεις παρά να γίνουμε σπαστικοί. Εξαρτάται από το πώς τις σπάμε. Με προκρούστειο τρόπο ή πιο γλυκά;
ε) Το πότε στα αγγλικά (ή στα ελληνικά) χρησιμοποιούμε για τα τακτικά αριθμητικά ολόγραφη αναγραφή και πότε άλλο σύστημα αρίθμησης (κ', 20ος, xx κ.λπ.) δεν είναι θέμα ούτε ενός ούτε δύο κανόνων.
στ) S-V-O-M-P-T. Βαρέθηκα να το λέω κάποτε στους μαθητές μου. Στην πρώτη τάξη. (Ύστερα πήρα προαγωγή σε μεγαλύτερες τάξεις και το έλεγα πιο σπάνια.)
Ωστόσο: τα παραπάνω είναι οι απόψεις μου για τους παραπάνω κανόνες. Ούτε για τον επιμελητή, ούτε για τη μετάφραση. Τι άποψη μπορώ να εκφέρω για μετάφραση ή για επιμέλεια που δεν έχω δει; Αναρωτιέμαι πάντως: είχε η μετάφραση τόσο σοβαρά προβλήματα που ανάγκασε τον επιμελητή να ξεσκονίσει στοιχειώδεις κανόνες ή έχει πρόβλημα ο επιμελητής που μεταφράζει με κανόνες της πρώτης τάξης; Και πρόταση δεν αρχίζουμε ποτέ με «και», όπως μας έλεγαν στο δημοτικό.
