Κατερίνα Σημηντήρα

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Στις άκρες

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Το περιθώριο. Η παρατεταμένη κλεισούρα.
Η θλίψη της βροχής στον φεγγίτη.
Κι η πίκρα για μια λάθος ξοδεμένη ζήση.
Πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες, η απελπισία.

Η απελπισία. Στα τούνελ της φραγής.
Κι η αβεβαιότητα της επόμενης ημέρας.
Κι η ανάγκη της υποταγής.
Πίσω απ’ την ανάγκη, πάντα η επανάληψη.

Η επανάληψη. Στις καθημερινές κινήσεις.
Στην αναγκαιότητα ενός ατέρμονου μονολόγου.
Κι η μοναξιά καρφωμένη πάνω στο περβάζι του τοίχου.
Πίσω απ’ τα κενά του μυαλού, η παραφροσύνη.

Η παραφροσύνη.
Κι ένα κρυφό σημείο, βαθιά μπηγμένο στη νύχτα.
Μιας ματαιωμένης φυγής που χρόνια αιμορραγεί
Πάνω σ’ ένα χωμάτινο δρόμο
Μακριά πίσω απ’ τον ορίζοντα, το σκοτάδι.

Το σκοτάδι. Το περιθώριο.
Οι σκόνες της προετοιμασίας.
Κι οι ώρες πέρασαν.
Άργησες.
Πάνε χρόνια που περιμένω πεθαμένη.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Αναλώσιμα

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Ήταν απόγεμα βροχερό κι έφευγε δυτικά.
Η λάσπη, γλοιώδης, πιτσιλούσε κατρακυλώντας
ξωπίσω του τα μονοπάτια.
Έξω ερημιά.
Τα σύρματα της περίφραξης έσταζαν σκουριά.
Οι σιταποθήκες ήταν πάντα άδειες τον Φλεβάρη
και οι ισοβίτες του απέναντι σπιτιού
κρυφοκοιτάζοντας πίσω απ’ τις κουρτίνες
ανεξήγητα, ήλπιζαν να δουν καλύτερες μέρες
βουλιάζοντας στην αναπαυτική τους ταπείνωση
προσπαθώντας να βρουν λαιμούς ακριμάτιστους
για να κρεμάσουν τις ταμπέλες που τους περίσσευαν.
Εγώ ήμουν πολύ άρρωστη.
Μόλις είχα κάνει ολική υστερεκτομή και είχα
κρεμάσει τα γεννητικά μου όργανα στο τσιγκέλι.
Έσταζαν διαρκώς αιμοσφαίρια.
Δεν σταματούσε η αιμορραγία
και λέρωναν τα πλακάκια του λουτρού.
Τα σφουγγάριζε η γριά με τα πατσαβούρια
μα αυτά είχαν κάθε μέρα περίοδο.
Αγανακτήσαμε λοιπόν και αφήσαμε το αίμα να στάζει
στο πατοσίφωνο.
Όμως την παρθενία την φύλαξα μες στο μικρό κουτάκι
της κατάψυξης. Φρέσκια και ζουμερή.
Γυάλιζε στον πάγο, άστραφτε ολοκαίνουρια
αχρησιμοποίητη, όπως την γέννησες.
Δεν θα φοβάσαι άλλο πια τώρα μη γίνω πουτάνα.
Ο πρακτικός νοσοκόμος ήταν πάντως πάντα στην ώρα του.
Με τη χλαίνη του, τα ξεχαρβαλωμένα κουμπιά
και τις λασπωμένες μπότες.
Τις σκούπιζε καλά στην πόρτα
μετά τις έβγαζε και με τις τρύπιες κάλτσες του
έμπαινε στο δωμάτιο.
Καλησπέρα σας.
Η γριά χήρα διόρθωνε το μεσοφόρι της.
Αυτός καυτηρίαζε τη βελόνα με το τσακμάκι του
και με το λεπτό κεντρί του
προχωρούσε κατά πάνω μου σαν επιδέξιος χειρουργός.
Υποσχόταν. Μα δεν ήταν σίγουρος.
Ένας σωρός ξηλωμένα κουμπιά μύριζαν καμφορά.
Τα βουτούσαν μετά στον καφέ.
Στην υγειά σας.
Η γριά που πενθούσε ξεκαρδιζόταν.
Άναβαν τσιγάρο. Εμένα ο καπνός με ηρεμούσε.
Οι Άγιοι Πάντες όρθιοι όλη μέρα,
κρεμασμένοι στον τοίχο, κουράζονταν απ’ τα λόγια,
τα παρακάλια, τις εντριβές, τα παράπονα,
τις πολλές ασπιρίνες.
Δρασκελούσαν κρυφά το βράδυ το προσκεφάλι μου
και τραβούσαν για τα καφενεία.
Στα καφενεία οι θαμώνες
έπαιζαν όλη τη νύχτα χαρτιά.
Η κούκλα που είχα όταν ήμουν μικρή ήταν πάνινη.
Παραφουσκωμένη με σπόρους.
Είχε όμως μια μικρή τρυπούλα
ανάμεσα στα σκέλια της και άδειαζε.
Τότε την έδερνα και την έβριζα και με μια ψιλή βελόνα
της έκανα παρθενορραφή.
Πονούσε κι έκλαιγε ασταμάτητα.
Τη χάιδευα
«Πρέπει να είσαι τίμια, είναι για το καλό σου»
της έλεγα.
Δεν μιλούσε. Δεν έλεγε τίποτα. Δεν το καταλάβαινε.
Μόνο έκλαιγε σιγανά, έκλαιγε, όλο έκλαιγε
αχ Θεέ μου, έκλαιγε τόσο πολύ...

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Αρχές Ιουλίου

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Με κουράζουν τα πήγαινε-έλα των βημάτων μου.
Σπάταλα σκορπισμένα δεν οδηγούν πουθενά.
Το χόρτο το ’καψε ο ήλιος του καλοκαιριού που ήρθε ξαφνικά
και κρεμάστηκε στο προαύλιο.
Τα μάτια μου στένεψαν με τα χρόνια, έμειναν δυο σχισμές.
Δεν βλέπουν τις πυρκαγιές που κατεβαίνουν
απ’ τους κίτρινους λόφους.
Μα εγώ τις νιώθω.
Νιώθω τη θερμοκρασία πυκνή, πηχτή πάνω μου.
Με φονεύει. Και μια είμαι έτοιμη να πεθάνω
και μια δεν είμαι. Μετανιώνω ξανά και ξανά.
Η ζωή μου ρώσικη ρουλέτα πάνω στη φορμάικα.
Ο φόβος διαβρωτικός με διαλύει.
Διαλυμένη επιμένω. Δεν έγινα ποτέ τίποτα.
Μόνο άντεχα να κατρακυλώ, ξέχασα τώρα πόσα χρόνια.
Όλα τα χρόνια σταθμευμένα υπερβολικά
πάνω στην πλάτη μου. Σκέβρωσα.
Η πραγματικότητα πάνω στα κατάξερα χόρτα
τόσο ανελέητη...
Η σιωπή του ήλιου αδυσώπητη μαστιγώνει τις πυρκαγιές.
Η θλίψη αντηχεί. Την εισπνέω.
Δεν με παραπλανά.
Είμαι έτοιμη να πεθάνω απόψε.
Ξέρω ότι εσύ το εννοούσες
όταν έλεγες πως μ’ αγάπησες κάποτε!
Μα τώρα, όσο περνάει η ώρα και νυχτώνει,
νιώθω πως είναι υπόθεση τελείως προσωπική.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Αύγουστος

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Αύγουστος κι ένα ολόγιομο φεγγάρι
πνίγεται το ξημέρωμα στη θάλασσα.
Ταμπέλες νέον, κράχτες,
στριμωγμένες ταβέρνες και μαρκίζες
καθρεφτίζονται ξεδιάντροπα πάνω στο γυαλί του πελάγου.
Γεμάτη η παραλιακή.
Η Αρμένισσα μαγείρισσα ξεθεωμένη∙
κάθε βράδυ να τηγανίζει
κατεψυγμένες γαρίδες Μαδαγασκάρης.
Με ξέχασες πολλές φορές...
Και ζω μονάχη.

Συνωστισμός στα ενοικιαζόμενα.
Ξεχείλισαν οι βόθροι.
Όλη μέρα οι σερβιτόροι ξεδιαλέγουν τα αποφάγια.
Με προσοχή τα ξαναβάζουν στα ψυγεία.
Πηγαινοέρχονται τα ασθενοφόρα ουρλιάζοντας.
Με ξεκουφαίνουν τη νύχτα.
Μόλις χαράζει, σου ξαναδίνω παράταση.

Οι νταλίκες στη σειρά με τις μηχανές αναμμένες,
φορτωμένες στοιβαγμένα φέρετρα με λαθρομετανάστες,
ανυπομονούν.
Οι οδηγοί βρίζουν, φτύνουν και καπνίζουν ασταμάτητα.
Περαστικοί χειρονομούν.
Περαστικός ήσουνα.

Ξάγρυπνα πλοία στα ανοιχτά περιμένουν την επιστροφή.
Κυριακή σήμερα.
Η αναμονή μεγεθύνει την άφιξή σου.
Όμως αύριο
αύριο αν χτυπήσεις το κουδούνι της πόρτα, δεν θα ανοίξω.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Είμαι ασφαλής εδώ

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Είμαι ασφαλής εδώ.
Οι νύχτες είναι σιωπηλές.
Οι μέρες δεν μετακινούνται, είναι τσιμεντένιες.
Μπορώ να αυτοκτονώ ανενόχλητη.
Εδώ μπροστά, εδώ κοντά.
Μέσα στις κάμερες είναι η βρύση που στάζει
ο νεροχύτης με τ’ άλατα
τα κρύα πλακάκια του λουτρού
τα πλεκτά σεμεδάκια στο σκρίνιο
τα πλαστικά λουλούδια στο πλαστικό βάζο.
Εσύ δεν τα θυμάσαι.
Μια τηλεόραση βουλιαγμένη στον καναπέ
διαφημίζει σκυλοτροφές.
Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει
αυτήν την ακόρεστη πείνα σου για σκυλοτροφή.
Είμαι ασφαλής εδώ.
Καταπίνω γεγονότα, ροζ χαπάκια, επεισόδια,
σκηνές, υπολείμματα.
Είμαι ένα μεγάλο πρησμένο στομάχι.
Εκείνα τα τρομερά συμβάντα που παράχωσες,
στον ακάλυπτο, υπνοβατούν τις νύχτες.
Τώρα πια μεγάλωσαν υπερβολικά.
Έβγαλαν νύχια, σπλάχνα που πάλλονται και
αιμορραγούν.
Άδικα προσπάθησες να σβήσεις τα ίχνη τους.
Σε πρόδωσαν∙ αδένες, εκκρίσεις και σπέρματα.
Ευτυχώς που οι τοίχοι απορρόφησαν τα μυστικά
και ούτε υπάρχουν μάρτυρες να ομολογήσουν.
Κι αυτοί που μέσα στις παλιές οικογενειακές
φωτογραφίες φωνάζουν βοήθεια πέθαναν από καιρό.
Εσύ δεν θα θυμάσαι τίποτα.
Εδώ μπροστά, εδώ κοντά, δεν θα θυμάσαι.
Έξω απ’ την οθόνη δεν υπάρχεις.
Είμαι ασφαλής, είμαι ήσυχη.
Φοράω πάντα τη νυχτικιά μου.
Ξαπλωμένη αφουγκράζομαι την αγωνία του χρόνου
καθώς ρέει έσχατος
στην τελευταία αναστροφή της κλεψύδρας.
Είμαι έτοιμη.
Απόψε θα πεθάνω παράφορα
με εξήντα ροζ χαπάκια των 5 mg.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Ένα σημείο

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Ένα σημείο.
Εκείνο το σημείο. Δεν το αντέχει.
Κάθε βράδυ κλείνει το παράθυρο.
Μα τα μεσάνυχτα, την ξεκουφαίνουν οι γριές
που στριγκλίζουν πάνω στη βάρκα
κολλημένες στη λάσπη, σ’ εκείνο το σημείο.

Αργότερα εμφανίζεται η μητέρα και με ένα τσεκούρι
κόβει με μανία τις ρίζες του μοναδικού της δέντρου
και τις καρφώνει με μεγάλες πρόκες
σ’ εκείνο το σημείο, μπρος στο κατώφλι.

Τα χαράματα έρχεται κρυφά ο γέρος ο κουτσός
και ασελγεί πάντα πάνω σ’ εκείνο το ίδιο σημείο.
Ύστερα ξημερώνει.
Ανοίγει το παράθυρο. Δεν το αντέχει.
Το σπίτι καφέ, το δέντρο καφέ, η λάσπη καφέ,
το σημείο υγρό, πρησμένο απ’ τ’ αγκάθια.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Μέρες του ’50

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Ο πάγκος του καφενείου παλιός.
Ξύλινος, γδαρμένος.
Όλο χαραμάδες.
Και από πίσω κατσαρίδες βολταρίζανε
στα σπασμένα τσιμέντα.
Τ’ άσπρο φορεματάκι του παιδιού
εκείνο με τις γαλάζιες ρίγες
πάντα το κολλάριζε στο σίδερο με φροντίδα
η ανύποπτη γυναίκα.

Ο καφετζής που κατουρούσε
πάνω στον τοίχο της μάντρας
κερνούσε κόκκινα γλειφιτζούρια.
Κοκοράκια της μισής δραχμής.

Το απόγευμα καθώς οι θαμώνες
παράγγελναν καφέ χωρίς προτιμήσεις
η μπόχα της αρρωστημένης ηδονής
γέμιζε τον χώρο.
Τρύπωνε από τις χαραμάδες
σέρνονταν πάνω στα σπασμένα τσιμέντα
πίσω απ’ τον πάγκο του καφετζή
και εκσπερμάτωνε εκεί.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Η θυσία

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Ιούλης μεσημέρι του ’70.
Οι καφετιές γειτονιές σκονισμένες και χαμηλόφωνες.
Όλα ήταν απαγορευμένα τότε.
Ένας μονόδρομος υπήρχε.
Δεν είχε επιλογές.
Ένας μονόδρομος γεμάτος απόγνωση.
Σχεδόν έτοιμη. Σχεδόν ανέτοιμη.
Ο δρόμος μύριζε ανυπομονησία.
Μες στο παλιό σκοτεινό κίτρινο δωμάτιο
έκλαιγε γοερά η γυναίκα.
Έξω ο αγέρας βαρύς και καυτερός
βούλιαζε μες στις καφετιές αυλές.
Σιγανά βήματα και τα παράθυρα
γεμίζανε ψιθύρους.
Πού θα γινόταν η θυσία;
Κοιτάχτηκες τάχα αδιάφορα
στον ξεφλουδισμένο καθρέφτη.
Η τελευταία σου κίνηση...
Ύστερα όλα ησύχασαν.
Κι ένας αδειανός ουρανός
έβρεχε σιωπή και σκόνη.
Σχεδόν έτοιμη. Σχεδόν ανέτοιμη προχώρησες.
Κανείς δεν υποψιάστηκε τίποτα.
Δεν υπήρχε βωμός...

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Ομίχλη

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Αυτή η ομίχλη είναι παλιά.
Βαριά. Σημαδεμένη.
Αναμοχλεύει τον καιρό.
Στις συναντήσεις μας αναποδογυρίζει.
Κάτι θυμίζει.

Κάτι θαμπό και ακαθόριστο.
Κάτι που γονατίζει.
Αναβλύζει από κάτω...
Στάζει από πάνω...
Σ’ ένα πικρό ορίζοντα που δεν προσδιορίζει.
Χύνεται απ’ το βάθος του.
Μέσα στα μάτια.
Πάνω στις χαρακιές.
Στα χνάρια. Στην ανάσα.
Στην έξοδο.
Χάνεται η έξοδος.

Απροσπέλαστες αποστάσεις
χρόνιων χιλιομέτρων.
Οι μνήμες προσπαθούν ενίοτε∙
αδύνατον να αντέξουν.
Φυγαδεύονται ολοταχώς σ’ ένα καινούριο κόσμο
γεμάτο ονειρεμένο κενό.
Τις νύχτες υπνοβατούν.
Αυτόχειρες δηλητηριάζονται και ξεχνιούνται.
Ο δεσμός άσπρος αποσυνδέεται.
Γίνεται διάφανος. Διαλύεται στους άδειους διαδρόμους.
Η ομίχλη αλλάζει όψη εξάτμισης.
Κάτι θυμίζει.

Κάτι απ’ τις ρίζες των δέντρων που ψυχορραγούν...
Την αγριάδα στα χαντάκια της απροσεξίας...
Μια αθωότητα κρεμασμένη σ’ ένα σύρμα
σε μια γνώριμη ασπρόμαυρη αγορά...
Και ένα αδιάκοπο ψιθύρισμα αποδοχής
πάνω σ’ ένα χώμα βουβό υποταγής.
Ύστερα χώμα. Χώμα.
Μόνο χώμα.
Σ’ ένα χώμα η αρχή.
Σ’ ένα χώμα το τέλος.
Κι η τελευταία αμαρτία ανεκμετάλλευτη.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Απόγευμα

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Έπεφτε ένα φως τριανταφυλλί πάνω στ’ απόγευμα
κι έβαφε απ’ τον φεγγίτη τον τοίχο του υπογείου.
Στο φωτογραφείο απέναντι κανένας πελάτης.
Κι ο φωτογράφος, βαριεστημένος στην πόρτα, μασούσε
σπόρια και έφτυνε τα τσόφλια στο πεζοδρόμιο.
Το υπόγειο ήταν υγρό, σύνταξη μικρή, αναπηρική.
Ιδρωμένη στη μέσα τσέπη.
Την περίμενε.
Την περίμενε ώρα. Πήρε να σουρουπώνει.
Τα μαγαζιά κατέβαζαν τα ρολά κι οι μαθητές
του από πάνω ωδείου
είχαν από ώρα σχολάσει.
Κοιτούσε ξανά και ξανά.
Την είδε που κατηφόριζε το στενό.
Φυσούσε αεράκι.
Ανέμιζαν τα μαλλιά της μικρής.
Φορούσε όπως πάντα
το ίδιο φουστάνι με την κόκκινη πληγή
σφηνωμένη βαθιά, ανάμεσα στα άγουρα στήθη.
Το προσπέρασε πάλι.
«Όλοι θα πεθάνουμε κάποτε», είπε...

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Το απόγευμα

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

... Εκείνο το απόγευμα καθηλωμένο
μέσα στις παλιές φωτογραφίες.
Οι λήψεις κοντινές. Τα πλάνα ίδια.
Επαναλαμβάνονταν.
Τα πρόσωπα ασάλευτα, χωρίς θερμοκρασία,
μα οι φωνές τους γνώριμες.
Φυσούσε αεράκι.
Ανέμιζαν τα μαλλιά της μικρής.
Το φως κάπως ξέθωρο
από την παρατεταμένη κλεισούρα
κιτρίνιζε λίγο τις αποστάσεις.
Μα οι στιγμές αναλλοίωτες, εγκλωβισμένες
μέσα στο τετράγωνο αδιέξοδο των διαστάσεων,
ασφυκτιούσαν πάνω στο χαρτί.
Η μικρή στεκόταν μπροστά-μπροστά.
Φορούσε όπως πάντα το ίδιο φουστάνι
και κρατούσε στις χούφτες της
ένα γδαρμένο κομμάτι κρεάτινης πληγής.

Αυτός μόνος, σακάτης
μ’ εκείνο το παλιό απόγευμα
ζει εδώ και χρόνια σ’ ένα υπόγειο
στην οδό Κλεισθένους.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Ώρες μεσονυκτίου

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Αυτές οι εξοντωτικές αναλλοίωτες ώρες
με περιμένουν τις νύχτες άγρυπνες.
Εξαγοράζουν τις επιθυμίες μου
εκμεταλλευόμενες πλάνες και λάθη
καθώς επιπλέουν τσαλακωμένα
στους μετανιωμένους ιδρώτες
των μουσκεμένων σεντονιών μου.
Μετέωρες απέναντί μου χρονίζουν
μέσα σ’ ένα οριζόντιο πληθωρικό σκοτάδι.
Και μ’ ακουμπούν
με προσθέτουν
μ’ αφαιρούν
με την ακρίβεια μιας λάμας ξυραφιού
με διαιρούν
και κλέβουν τα διαλεχτά κομμάτια μου
αυτά που με στηρίζουν και τ’ αντικαθιστούν
με μια νέα παρατεταμένη εξαπάτηση
που γονιμοποιούν κάθε βραδιά
για να με ξαναζήσει, στο ίδιο μέρος,
με τον ίδιο τρόπο, για τον ίδιο σκοπό.

Αυτές οι εξοντωτικές μεταμεσονύκτιες ώρες
των λαθραία στημένων κακουργιοδικείων
μ’ ενοχοποιούν και με μεταφυτεύουν
μέσα σε ανήλιους χωμάτινους φεγγίτες
αταξίδευτη, να ψάχνω απεγνωσμένα
στις πολυκαιρισμένες παγκόσμιες γεωγραφίες, ένα σημείο.
Ένα σημείο με πλακόστρωτο για να ξεφύγω.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Η κηδεία

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Αποχαιρέτησα τη νεκρή καταχείμωνο.
Έστριψε νότια προς την αγορά.
Κι ο δυτικός δρόμος που χρόνια ακολουθούσε
μουσκεμένος και άδειος.
Ψιλόβροχο.
Οι πευκοβελόνες στάζουν σιωπή.
Μα οι συκιές θα καρποφορήσουν
πάλι το καλοκαίρι.
Τα μελωμένα σύκα θα σαπίζουν, άγευτα φέτος,
μέσα στο καμίνι του μεσημεριού.
Οι λεύκες έχουν μνήμη, είναι σοβαρές.
Θυμούνται τους ήχους και την αύρα της ζωής.
Μα το τσιμέντο του δρόμου ξεχνά.
Τα χνάρια δεν αποτυπώνονται πάνω του.
Η μυρουδιά τους ξεπλένεται με τη βροχή
γλιστρά στους υπονόμους
δεν θυμάται τα βήματα που ξοδεύτηκαν
ούτε τον δισταγμό τους.

Άπνοια απόψε κι η υγρασία τριγύρω ακίνητη
δεν εξατμίζεται.
Ο τελευταίος ρόγχος της νεκρής
κρέμεται από ψες, πιασμένος στο γυμνό κλαδί
της μπροστινής λεύκας.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Η εικόνα

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Ο Άγιος που έκοβε βόλτες ανήσυχος στο μισοσκόταδο,
στη γωνία, έβγαλε το φωτοστέφανο και το ’κρυψε
κάτω απ’ τη μασχάλη του αμήχανα.
Ο προαγωγός καθυστερημένος
άνοιξε τη σιδερένια πόρτα μ’ ένα μικρό αντικλείδι.
Μπήκαν μέσα.
Διαφωνούσαν έντονα.
Ο ουρανός περιφραγμένος έκοβε τη νύχτα
τον αέρα σε τρίγωνα
και τον πουλούσε την ημέρα υπερτιμημένο.
Η καθαρίστρια στο υπόγειο
έστρωνε πάνω στα τσιμέντα παλιές εφημερίδες
και κιτρινισμένα εποχικά ψυχοχάρτια
χρονολογημένα από τον καιρό των ξακουστών αποζημιώσεων
για να στραγγίζουν οι ψυχές των χρεωμένων
που έσταζαν υγρές στα πατώματα
και να ξεχάσουν πως δεν είχαν ξοφληθεί.
Τα μικρά ορφανά των δρόμων συμφωνούσαν πάντα.
Και οι προστάτες των Ναών δεν θυμούνταν τα περιστατικά.
Ο Άγιος με το φωτοστέφανο παραμάσχαλα
μετανιωμένος
επέστρεψε βιαστικός στην εικόνα
με τα χρυσά αφιερώματα.

Η συνοικία των μεταποιημένων εργολαβιών
και των ανεξάντλητων ευκαιριών
αραχτή στις εφήμερες απολαύσεις, ήταν σίγουρη.
Δεν ξεγελάστηκε.
Τα παραστρατημένα απογευματινά συλλαλητήρια
εξαντλημένα από την αλόγιστη χρήση των ψυχοτρόπων θαυμάτων
απογοητευμένα από την περιορισμένη ανταπόκριση των ψυχών για σωτηρία
παράγγελναν φραπέ στα παραλιακά καφέ.

Ο προαγωγός γύρισε πίσω σιγανοπερπατώντας.
Μ’ ένα σκουριασμένο σταυροκατσάβιδο
ξεκούμπωσε προσεκτικά την εικόνα.
Τράβηξε τον Άγιο έξω και μπήκε μέσα αυτός.
Έβαλε τα αφιερώματα στις τσέπες του.
Ακινητοποιήθηκε.
Οι τσέπες δεν φαίνονταν.
Ήταν προσωπογραφία.
Ο Άγιος εξαπατημένος, ανήμπορος ν’ αντιδράσει
με θαύμα έξω από τα όρια της εικόνας
πήρε τη θέση του προαγωγού.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Επίκαιρα

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Άλουστοι κι αχτένιστοι κάθονται οι τεχνίτες
κάτω από το φως του φεγγαριού.
Ξεχασμένοι ψηλαφίζουν με τα δάχτυλα
τα πατώματα των υπογείων.

Παρεξηγημένη η τέχνη τους
από μια παρατεταμένη εμπορευματοποίηση ευκαιριών
που υποκρινόμενη μεσολαβεί ανεξάντλητα
συσσωρεύοντας αναρίθμητες πελατειακές διευκολύνσεις.

Και η φαντασία τους στοιβαγμένη χρόνια τώρα
γλίτσιασε με την υγρασία
έτσι στριμωγμένη σε καφάσια πλαστικά στα αζήτητα.
Παρατημένη τόσο καιρό να γλιστρά και να στάζει
λιπόθυμη πάνω στα τσιμέντα.

Καινούρια πρόσωπα, επίκαιρα, με μοβ γραβάτες
περπατούν στους επάνω ορόφους.
Όλη μέρα υπάλληλοι με διάφορες ανυπόγραφες ψευδορκίες
πολλαπλασιάζουν τις εκλείψεις
κλείνοντας αεροστεγώς τις χαραμάδες
που άνοιξαν τα καινούρια μπετά.
Με στουπιά απορροφούν κάθε απώλεια υγρασίας
που αναβλύζει συνέχεια απ’ τα υπόγεια
και εξατμίζεται ξεθεωμένη.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)