Αλεξάνδρα Μπακονίκα

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Φορέας

Από αρρώστια έπεσα με πυρετό στο κρεβάτι.
Προς το απόγευμα, όταν μπήκες στο δωμάτιο,
κατάφορτος ήσουν,
φορέας εκείνου του άλλου, του αθεράπευτου,
ευδαιμονικού πυρετού.
Έφερνες τον πυρετό της αμοιβαίας έλξης,
βακχεία απαρασάλευτη ανάμεσά μας.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Χορογραφία

Όταν πέσαμε γυμνοί στο κρεβάτι,
λάστιχο έγινε το σώμα μου
να ελίσσεται πάνω και γύρω από το δικό σου.
Δεν έμεινες αμέτοχος.
Λάστιχο έκανες το σώμα μου
να το γυρίζεις σε διάφορες στάσεις
κι από πολλές γωνίες.
Μαίνονταν οι αυτοσχεδιασμοί.
Την πιο θεϊκή χορογραφία
τη δίνει ο έρωτας.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ο πίνακας

Παντού βιβλία στο γραφείο του συγγραφέα,
στις βιβλιοθήκες, πάνω σε έπιπλα,
ακόμη ατέλειωτες στοίβες και στο πάτωμα.
Πόση σπουδή, γνώση κι ιδιαίτερα αισθήματα
στις τυπωμένες σελίδες τους.
Απέπνεε διανόηση όλος ο χώρος,
κάτι το επιβλητικό.
Ξαφνικά προς το μέρος της πόρτας
το μάτι μου διέκρινε έναν ζωγραφικό πίνακα.
Ημίγυμνοι ένας άνδρας και μια γυναίκα
έκαναν έρωτα εκστασιασμένοι,
στην άκρη ενός τραπεζιού.
Σπίθες από το βαθύ ένστικτό μας,
τα έγκατα της σεξουαλικότητας,
ατέλειωτες σπίθες από τη ρίζα της ζωής
με ορμή ξεχύθηκαν, ηλέκτρισαν τον χώρο.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Δυσοίωνο

Όταν η ερωτική τους επαφή τελείωσε
ο άνδρας σηκώθηκε από το κρεβάτι για να ντυθεί.
Έφυγε από το δωμάτιό της χωρίς να τη φιλήσει
ή να της ψιθυρίσει γλυκόλογα.
Μόλις άρχιζε η σχέση τους,
όμως οι κινήσεις του κάτι δυσοίωνο φανέρωναν.
Τη στιγμή που γυμνός, λίγο πριν φύγει,
πέταξε το προφυλακτικό
στο καλαθάκι του πατώματος
για τα σχισμένα χαρτιά και άλλα άχρηστα,
ήταν σαν μπροστά στα μάτια της
να πετούσε τη σχέση τους,
να την τελείωνε.

Η ψύχρα της απόρριψης, με ασυναγώνιστο κυνισμό,
μπροστά στα μάτια της.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Αύγουστος

Για να παρατηρήσουμε τη φουρτούνα
της θάλασσας που δυναμώνει,
κάθισα με δύο άνδρες στο παραλιακό παγκάκι.
Τους γνωρίζω, κάθε καλοκαίρι
μένουμε στο ίδιο ξενοδοχείο.

Κοσμοχαλασιά, ανεμοταραχή που ζαλίζει,
αλλά και ηλιοφάνεια.
Τα πελώρια κύματα με πάταγο
σαρώνουν την απέραντη αμμουδιά
της παραλίας.
Στιλπνό το θέαμα της φουρτουνιασμένης θάλασσας,
λεβέντες οι δύο άνδρες δίπλα μου,
λαμπρή και η έλξη μας
που σαν φλερτ και παιχνίδισμα παραμένει
–κι ακούραστα κάθε καλοκαίρι
σαν φλερτ και παιχνίδισμα–
σαν κύμα αναζωογονητικό που προσμένουμε,
ανανεώνεται.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Διαίσθηση

Η μητέρα μου κάτι έραβε στο δωμάτιο
τραγουδώντας.
Έπαιζα στο μπαλκόνι και η φωνή της
ερχόταν από το ανοιχτό παράθυρο.
Φωνή γλυκιά, μελωδική.
Τα μικρά παιδιά έχουν ενστικτώδη διαίσθηση.
Όλη η ευτυχία της καρδιάς της,
φτερούγισμα πηγαίας χαράς,
διοχετευόταν στο τραγούδι.
Το εκτόπισμα της ευτυχίας της μέσα από τη μελωδία
εκείνη τη στιγμή διοχετευόταν και σ’ εμένα.
Για την παιδική μου ψυχή
ήταν το πιο δυνατό τονωτικό.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Μέσα στην ησυχία

Σε μια πάνινη πολυθρόνα
κάθεται μόνη στο κέντρο του κήπου της,
με τις πυκνές φυλλωσιές και τα δένδρα.
Ακόμη και σε μεγάλη ηλικία γοητευτική,
η ζωή της πολυκύμαντη, θυελλώδης,
και κάποτε με ακραίες,
κοντά στην αγκαλιά τού χάους ανατροπές.
Επιδιώκει, καταφεύγει,
απολαμβάνει τη μοναχικότητα,
συμφιλιωμένη με τον εαυτό της,
τα αναπότρεπτα λάθη, τις επιλογές,
αλλά και με όσα σημαντικά κατάκτησε.
Μέσα στην ησυχία του κήπου,
η μοναχική φιγούρα της
νηφαλιότητα και γαλήνη εκπέμπει.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Φθορά

Σαν μια πυρκαγιά που εισβάλλει και φουντώνει
–και να ήθελα δεν μπορούσα να την αποφύγω–
μπήκε στο βαγόνι του τρένου μια ομάδα νεαρών.
Επιβλητική η αλκή τους.

Πάλεψα να συμμαζέψω τη θλίψη
για τη φθορά μου, το ρήμαγμα από τον χρόνο,
τις δεκαετίες που φεύγουν.
Σθεναρά πάλεψα με τη θλίψη μου.

Σαν μια πυρκαγιά που εισβάλλει
η αλκή των νεαρών στο βαγόνι.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Όλο το στερέωμα

Ένας σπαραγμός ανέβαινε στη φωνή της:

«Σαν τον νταλκά που ο χρόνος
δεν σβήνει,
βαθιά νοσταλγία μ’ έπιασε
όταν σε μια παρέα μιλούσαν
για τις επαγγελματικές επιτυχίες,
τα ταξίδια και τον κοσμοπολιτισμό του.
Όχι απλώς οι μεγάλες αγάπες,
αλλά οι συντριπτικά ευδαιμονικές αγάπες
φέρνουν και συντριπτική νοσταλγία.
Θερμό, ορμητικό θρόισμα ο νταλκάς
με τις κρυφές μανίες του.

Τα άστρα κι όλο το στερέωμα
μου χάρισε ο έρωτάς μας,
αν και ήρθε κάποτε η στιγμή
που εκείνος τον διέκοψε.
Σε κατάσταση αποσάθρωσης
με έφερε η απώλεια.»

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Μετά τα μεσάνυχτα

Τη δεκαετία του ’60
σε όλο το μήκος του παραλιακού δρόμου
κοντά στο σπίτι μας,
υπήρχαν κέντρα διασκέδασης.
Στα περισσότερα
τα μουσικά συγκροτήματά τους έπαιζαν
λαϊκά τραγούδια της εποχής.
Μετά τα μεσάνυχτα, κυρίως τα Σαββατοκύριακα,
όταν τελείωνε η διασκέδαση,
νεαροί κατά ομάδες
έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής
τραγουδώντας λαϊκά σουξέ.
Ξεσήκωναν τη γειτονιά με τις φωνές τους.
Μεράκι, καημοί,
αλλά κι ένα ηχόχρωμα ανδρισμού
διαχεόταν με τα τραγούδια.
Ένα ηχόχρωμα ανδρισμού που δήλωνε
δυναμική παρουσία,
δήλωνε τραχύτητα κι επιβεβαίωση,
που μ’ εξωστρέφεια εκτινασσόταν
και σκόρπιζε μέσα στη νύχτα.
Η εξωστρέφεια της ανδρικής ταυτότητας.
Μετά την τελευταία παρέα
τα πάντα ησύχαζαν.

Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023)