Γ. Ξ. Στογιαννίδης

wings

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Μικρά εξαπτέρυγα (I)

[Ενότητα Μικρά εξαπτέρυγα]

I

Μες στις παλάμες της νυχτός
του πλέον ωραίου ο ανασασμός
στα μέλη νάρδος που ευωδιά.

Αλαφριά γερμένη η ορτανσία
έτσι μεστή από μέθη
του σχεδίου της αντανακλά
σπαρταριστά ποιήματα.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)

wings

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Μικρά εξαπτέρυγα (II)

[Ενότητα Μικρά εξαπτέρυγα]

II

Μες στους κήπους η φωνή της
ρόδου αμάλγαμα
διαπερνά τις αισθήσεις
(μυρωδιά γιασεμιού
από δόντι λεπτό
από μόσχο θαλάσσης
καθαρό κοίτασμα).

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)

wings

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Μικρά εξαπτέρυγα (III)

[Ενότητα Μικρά εξαπτέρυγα]

III

Ανανεώνω τα χρώματα
σαν ένα μπουκέτο γαζίες
που διατηρεί η επαγρύπνηση
κι η προσοχή.

Τα χρώματα γοητεύουν τον ύπνο
συμπληρώνουν την όραση
όπως τ’ ανάλαφρα βήματα
στην άκρη της θάλασσας.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)

wings

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Μικρά εξαπτέρυγα (IV)

[Ενότητα Μικρά εξαπτέρυγα]

IV

(Μνήμη περιστεριών)

Θυμάται ακόμα τα περιστέρια
που συναντούσε
κατεβαίνοντας τη μαρμάρινη σκάλα.

Γίνονταν τότε το σιντριβάνι του κήπου
το ήμερο βλέμμα
πλημμυρισμένο αγάπη
το πράσινο τρυφερό κλαδί
η ευτυχία ολόκληρη
μες στο ανθρώπινο σώμα.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)

wings

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (I)

[Ενότητα Τροπάρια]

I

(Ο άνεμος)

Ο άνεμος κρατά στ’ άσπρα κωδωνοστάσια
μιαν αγκαλιά κορίτσια
που κρούουν τα μεσάνυχτα
τις καμπανούλες του έαρος.

Ο άνεμος από φιλί και θαλασσιά κορδέλα
σκήνωσε μες στο σώμα μου
σκήνωσε μες στο φως
και ψιχαλίζει.

Μες στα προσεχτικά τετράδιά μου
γράφω για τους αστερισμούς
για τον Κριό και για τον Ταύρο
για το παιδί που ξημερώνεται άντρας.

(Ο άνεμος κρατά μες στις τριανταφυλλιές
τους σγουρούς πλοκάμους της νύχτας.)

Κερί ξανθό μοσχοβολά
στο γυμνό γόνατο της λύπης
στην πέτρα που ονειροπολώ
τα δώρα της Αρήτης.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)

wings

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (II)

[Ενότητα Τροπάρια]

II

(Στα γυμνά γόνατα)

Στα γυμνά γόνατα
ίσκιοι από κομμένα ρόδα.

Τα δάχτυλα από ρίζες πικρές
ρίζες παλιές
ανάβουν μικρές φωτιές να θυμηθούν.

Μέσα στο ωραίο κι ολόδροσο βλέμμα
η γνώση του θανάτου
το καλοκαίρι που έφυγε.

Με την πρώτη υποψία
ο ουρανός γέμισε πένθη
γέμισε ρίγη.

Τα πουλιά άφησαν
στην ανοιχτή μας παλάμη
τα ίχνη τους.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)

wings

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (III)

[Ενότητα Τροπάρια]

II

Καθώς την κοιτώ
ένας ήλιος ανοίγει σε κάθε μου φλέβα
ένα δέντρο τινάζει τα φύλλα του
και μουσκεύει τα μάτια μου
ανθούς.

Η μοναξιά μου
γεμίζει
παπαρούνες και γέλια
συμπλέγματα τρυφερά
από φως.

Γλιστρούν
μες στον άνεμο
πεταλούδες τα όνειρα
διψασμένα φτερά
που εγκαρτερούσαν
το ανάλαφρο μήνυμα.

Είδωλο μακρινό
ομορφιά της απέραντης θάλασσας
του γόνιμου μόχθου
που ξεχειλίζεις τη μνήμη μου.

Να ’ρχεσαι πάντα
όταν δεν υπάρχει κανείς
να μου ανοίξει τα χρώματα
ξεχασμένα στη λύπη
να ξεπλύνει με μόσχο
τα φθαρμένα μου βλέφαρα.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)

wings

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (V)

[Ενότητα Τροπάρια]

V

(Δίχως έλεος)

Προσπαθώ να σκορπίσω τον άνεμο
τη μελαγχολία που σε κερδίζει
βασανίζομαι να διώξω τη λύπη
που μ’ αποκλείει το πρόσωπό σου.

Προσπαθώ να θυμηθώ
ν’ ανοίξω μια ρωγμή στο διάστημα
έκπληκτα μάτια να σε ιδώ.

Ονειρεύομαι την ώρα,
τον άγγελο
που θα μου ανοίξει το δικό σου χαμόγελο
τον κάμπο που θα τραγουδήσω
μαζί σου.

Τεκμήρια τρυφερά
γράμματα της χαράς
αλφαβητάρια που μοσχοβολούν
στα ράμφη των χελιδονιών.

Προσεύχομαι
χρόνια και χρόνια κάτω απ’ τον πράο
αστερισμό σου
μελετώ την οδύνη μου μέσα στη σιωπή σου
δοκιμάζω τα λόγια μου δίχως έλεος.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)

wings

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (VI)

[Ενότητα Τροπάρια]

VI

(Απορία)

Πριν με ρωτήσεις
πού έπεφτε τούτος ο κόσμος
για τα ποτάμια και για τ’ αστέρια
που οι νύχτες περίμεναν
να γεννήσουν,
για τη φωτιά που άναψε
χωρίς να υπάρχει φως.

Πολύ πιο πριν απ’ τη δική σου φωνή
απ’ τη βροχή κι απ’ τη γεύση σου
όταν ακόμα οι άγγελοι δεν έμοιαζαν
με τα φτερά που βαλσαμώναμε στα παιδικά μας βιβλία
όταν η καρδιά δεν είχε ακόμα αγαπήσει
όπως ο τυφλός το φως
κι ο άνεμος ήταν μια χτένα ή μια κορδέλα
στα μαλλιά της βροχής.

Θέλω να πω
όταν η θάλασσα δεν είχε ακόμα γνωρίσει
ούτε ένα πλοίο ούτε ένα σύννεφο
δεν ήταν ακόμα γαλάζια

Όταν η κραυγή του πνιγμένου
δεν έσχιζε τον κόρφο της
κι η αμμουδιά της δεν έκρυβε
κανέν’ αναμνηστικό

Εσύ πού ταξίδευες;

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)

wings

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (VII)

[Ενότητα Τροπάρια]

VII

(Σ’ ένα ποτήρι)

Σ’ ένα ποτήρι γυμνό
ξημερώνω τη δίψα μου.
Τα δάχτυλά μου που άπλωσαν να κοιμηθούν
συμπλέκονται για να προσευχηθούν
στον ίσκιο του προσώπου σου

(Χνούδι καλημέρας που έσβησε
αιωρείται περίλυπο.)

Κουβεντιάζω∙ απ’ τα ξένα
μου χτυπάει επισκέπτης την πόρτα.

Ποιος να ’ναι;

Τόσα χρόνια χωρίς ήλιο
χωρίς σκέπη
δεν ήρθε.

Θυμάμαι.

Ο κόσμος άνοιγε τους εαρινούς του ημεροδείχτες
έβαζε το δάχτυλό του τυφλά
κι έβρισκε το μακρινό του ταξίδι
έβρισκε το ρόδο που άνοιγε
σαν ένας αριθμός μυστικός.

Όμως απέραντος ο χώρος της λύπης.

Δεν μπορώ να μιλήσω
να καθορίσω τα σύνορα της παρουσίας σου
να ειπώ: εδώ ήταν ο τόπος που άνθιζες
ο περιστερεώνας του ονόματός σου
όσο κι αν σκάβω βαθιά
όσο κι αν τρέξω ξωπίσω σου
μοιράζοντας τα υπάρχοντά μου
στον άνεμο.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)

wings

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (VIII)

[Ενότητα Τροπάρια]

VIII

(Αλλαγή)

Από τότε που σκόρπισαν τα πουλιά
ο ουρανός χλώμιασε

Παντού ένα χρώμα
πληγωμένης σημαίας.

Στα γυμνά γόνατα
οι πεθαμένες αγάπες
(Δευτερόλεπτα αγωνίας
που περάσαμε
κάποτε).

Η βροχή έρχεται
από ένα σπασμένο παράθυρο
έρχεται μ’ ένα κίτρινο φύλλο.

Μετακινώ την καρέκλα μου.

Δεν μ’ αρέσει το πάθος
το λερωμένο ποτήρι
από στόμα σε στόμα
σχέδια μεγάλα
λέξεις πολλές πολλά αποτσίγαρα
μυρωδιά παλιά ξεχασμένη.

Τα παιδιά φάγαν τα μήλα και φύγαν.

Κανείς δε γνωρίζει
ο ταχυδρόμος πότε έρχεται.

Σκόνη τυφλή
μπερδεύεται στα δάχτυλά μου.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)

wings

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (IX)

[Ενότητα Τροπάρια]

IX

(Τροπάριο τρυφερό)

Αφήνοντας μια ρίζα στα μαλλιά της θάλασσας
ήρθε με δυο παλάμες άδειες.

Ήρθε
(το πρόσωπό του αυλακωμένο από κρυφά μελτέμια)
να σκαλίσει ανάγλυφα
φορώντας τα παιδικά του πέδιλα τ’ απλά
με το σακάκι ξεσχισμένο από χελιδονίσματα
χωρίς ν’ αλλάξει μια γραμμή
στα ιχνογραφήματά του
φυλάγοντας μες στο ανοιχτό γαλάζιο του πουκάμισο
δυο φύλλα από την περασμένη άνοιξη.

Ήρθε
με τις ξενιτεμένες ρώγες των δαχτύλων του
πιστεύοντας πως θα του χαμογέλαγε
ένα σπουργίτι έξω από το τζάμι του.

Όμως ποιος θα βρεθεί να τον καλωσορίσει
το δαχτυλίδι του ν’ αλλάξει
ξυπνώντας
τ’ αγαπημένα του πρόσωπα απ’ τον ύπνο!

Τροπάριο γλυκό
μήλο γλυκό και δροσερό κορίτσι
στον μώλο που δεν άραξες
με τα όνειρα στων καραβιών τον άνεμο αφημένα
τροπάριο τρυφερό, πώς να ξαναγυρίσεις;

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)

wings

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (X)

[Ενότητα Τροπάρια]

X

Ο ήλιος έρχεται κάποτε
βιαστικός.
Ύστερα καθώς όλα περνούν
φαίνεται πιο άδεια
η μέρα.

Ελπίζει.

Μα καθώς περιμένει
δύσκολ’ αναγνωρίζει
τον δρόμο που άφησε.

Τα χέρια του
σαν δυο πληγές
βασανίζονται σε κάθε αλλαγή.

Βλέπει χωρίς ν’ αγγίζει
τ’ ανοιχτά χρώματα
τον ήλιο που χάνεται
σαν ένα αναμμένο κάρβουνο.

Εύκολο να θυμηθείς
να κρεμάσεις το βλέμμα σου
σα μια τοιχογραφία παλιά,
να ξεκλειδώσεις την παλιά σου οκαρίνα.

Όμως έρχεται
ο άνεμος
πίσω από στάχτες και κόκαλα
πίσω από σκόνη

κόβει τις γέφυρες
κι η αποκλεισμένη φωνή
ρυτιδώνεται
πέφτει
σαν ένα κλαδάκι ξερό
μες στη νύχτα.

Ο άνεμος δίχως έλεος
δίχως πρόσωπο
γυμνός από αγάπες και όνειρα.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)

wings

Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (XI)

[Ενότητα Τροπάρια]

XI

Τώρα
πώς θα σου γράψω;
Δεν έχω τη θάλασσα
να ταξιδέψω την πίκρα μου
δεν έχω τον ύπνο μου
να ονειρευτώ το ουράνιο τόξο
την πληγή που ψηλάφιζα
κάτω απ’ το δέρμα μου.

Δεν έχω μια πέτρα
τον ουρανό που αναγνώριζα
σ’ ένα πράσινο φύλλο
έναν κλώνο
να ευωδιάζει τη νύχτα μου.

Δεν έχω τα χρυσά κλειδιά
ν’ ανοίξω την καινούρια πολιτεία
που δεν την βλέπει ο ήλιος
που δεν την βλέπει ο άνθρωπος
χωρίς πουλιά και παράθυρα
γυρισμούς και τραγούδια.

Πώς να σου γράψω τη λύπη μου
με ποια παραβολή του Κυρίου ημών να μιλήσω
που είναι η ψυχή μου περίκλειστη
σαν κήπος θανάτου!

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)

wings

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Έαρ γλυκύ

Δεν μπορώ να κοιτάξω
να βγάλω το πρόσωπό μου στο φως.
Πίσω, απ’ το παράθυρό μου, κρυμμένος,
είμαι δεν είμαι.

Έαρ γλυκύ,
που εξουσιάζεις τον κόσμο,
άνοιξέ μου την πόρτα.

Αν επιχειρήσω να βγω
θα πονέσει η καρδιά μου,
όμως
αν κλείσω τα μάτια
κανείς δεν θα με υποπτευθεί
σαν κλέφτη των ξένων πραγμάτων.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)