Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 04 Aug, 2007, 19:04:17

Title: Νίκος Γρηγοριάδης
Post by: wings on 04 Aug, 2007, 19:04:17
Νίκος Γρηγοριάδης (1931-2012)

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2021/12/grigoriadis.jpg)
[Πηγή για τη φωτογραφία: bookreadert-3: Το ιστολόγιο της Λέσχης Ανάγνωσης της ΕΡΤ3: 2014 (https://bookreadert-3.blogspot.com/2014/)]

Ο Νίκος Γρηγοριάδης γεννήθηκε το 1931 στην Κορυφή του Κιλκίς. Τελείωσε το γυμνάσιο στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε κλασική φιλολογία στο ΑΠΘ. Εργάστηκε ως καθηγητής και σχολικός σύμβουλος στη δημόσια εκπαίδευση. Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία με το ποίημα «Φεύγει ο χρόνος», σε παραδοσιακό στίχο, στην εφημερίδα «Μακεδονία» το 1949, και σε ελεύθερο στίχο με το ποίημα «Πρώτη αίσθηση», στο περιοδικό «Νέα Πορεία» το 1956. Πέθανε στην Αθήνα στις 4 Οκτωβρίου του 2012.

Ποιητικές συλλογές:
«Το βάθος της ληκύθου», εκδ. Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη, 1963
«Δειγματοληψία Α'», Αθήνα, 1981
«Ο κήπος και η πύλη», Αθήνα, 1982
«Τα μέτρα και τα σταθμά», εκδ. Κώδικας, Αθήνα, 1983
«Η απουσία και ο λόγος», εκδ. Κώδικας, Αθήνα, 1985
«Ίσκιοι», εκδ. Κώδικας, Αθήνα, 1987
«Το αθέατο μέσα μας», εκδ. Κώδικας, Αθήνα, 1988
«Βουστροφηδόν | Το σύνταγμα της ζωής», εκδ. Κώδικας, Αθήνα, 1988 (με το ψευδώνυμο Νικόλας Ταλμάν)
«Flora Mirabilis. Ο πίθος και το φανάρι», εκδ. Κώδικας, Αθήνα, 1992
«Μαύρες ακτές», εκδ. Κώδικας, Αθήνα, 1994
«Δειγματοληψία Β'», εκδ. Κώδικας, Αθήνα, 1996
«Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα», εκδ. Κώδικας, Αθήνα, 1998
«Ανάβαση», εκδ. Κώδικας, Αθήνα, 2002
«Και στρεβλές ρίμες», Αθήνα, 2006
Συγκεντρωτική έκδοση «Ποιήματα [1963 - 2005], εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007

Ανθολογημένα ποιήματα:



[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Re: Νίκος Γρηγοριάδης
Post by: banned on 06 Aug, 2007, 17:30:30
Σήμερα το πρωί είδα τον Νίκο Γρηγοριάδη σε μια καφετέρια του κέντρου. Ύστερα από περίπου τριάντα χρόνια που είχαμε συναντηθεί στην Αθήνα. Ήταν γλυκός όπως πάντα με ένα φως στα μάτια, περισσότερο νοσταλγικός και κάπως λυπημένος. Θυμηθήκαμε πολλά και διάφορα, μου έδωσε και τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα (1963-2005). Έτσι, σύντομα θα έχουμε πολλά ωραία ποιήματά του ακόμα. Το κρασί που μας μεθούσε και μας μεθάει πάντα.

Λίγο πιο κάτω στον δρόμο ύστερα, ακούσαμε στο θυροτηλέφωνο την χαρούμενη φωνή της κοινής μας φίλης, Μαρίας Αγαθοπούλου, που αιφνιδιάστηκε από την παρουσία του Νίκου. Εκείνος ανέβηκε, εγώ έφυγα με υποσχέσεις αλληλογραφίας. Δεν ξέρω αν θα τον ξαναδώ.

Επιβιώνει, πάντως, μια αγάπη ανάμεσά μας, παρά το χάσμα του χρόνου και της απόστασης. Ο Νίκος είναι γνήσιος ερωτικός ποιητής, γνήσιος υπαρξιακός ποιητής και γνήσιος κοινωνικός ποιητής. Γεγονός που αποδεικνύει πόσο επισφαλείς είναι αυτού του είδους οι διαχωρισμοί. Ήταν ένα παιδί που περπατούσε 20 χιλιόμετρα για να πάει στο σχολείο σ' ένα χωριό του Κιλκίς, που εργάστηκε σκληρά και έμαθε πόση αξία έχουν τα απλά πράγματα στη ζωή. Έτσι είναι και ο ίδιος, απλός και εγκάρδιος.  
Title: Re: Νίκος Γρηγοριάδης
Post by: wings on 06 Aug, 2007, 19:37:45
Μα, ο κόπος, η σκληρή δουλειά και τα απλά πράγματα είναι κι η ουσία της ζωής μας - για όσους μπορούν να το καταλάβουν, βέβαια, και κυρίως για όσους τα έχουν ζήσει. Άμα από παιδί νιώθεις περήφανος για κάθε βήμα σου στα 20 αυτά χιλιόμετρα που σε οδηγούν πιο κοντά στη γνώση και στα όνειρά σου, αλλιώς μαθαίνεις να εκτιμάς τα πράγματα και τους ανθρώπους και δεν αλλάζεις μια ζωή.
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Καμιά ομορφιά
Post by: wings on 08 Oct, 2007, 17:48:06
Νίκος Γρηγοριάδης, Καμιά ομορφιά
 
Γράφω το ποίημα που γεννήθηκε από σένα.
Το λούζω, το χτενίζω να μοσχοβολά.
Ύστερα χαϊδεύω την κρουστή του σάρκα.
Όμως καμιά ομορφιά δεν αντικαθιστά
άλλη ομορφιά. Κανένα ποίημα
δε σκορπά την ευωδιά σου.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Β' (1996)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, To βάθος της ληκύθου
Post by: wings on 09 Oct, 2007, 16:38:06
Νίκος Γρηγοριάδης, To βάθος της ληκύθου
 
Είμαι η λήκυθος που σε περιέχει∙
ανάβλυσες μέσα μου σα μυστική πηγή,
ψηλάφησες ένα ένα όλα μου τα τοιχώματα,
ανέβηκες∙ εκτόπισες την κάθε αφή και μνήμη.
 
Όπου αγγίζω μέσα μου σε βρίσκω∙ με πότισες
ως τον τελευταίο μου πηλό.
 
Τώρα πυκνώνεις σ’ όλο μου το βάθος.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Tελειώνεις μες στη σάρκα μου
Post by: wings on 10 Oct, 2007, 20:05:24
Νίκος Γρηγοριάδης, Τελειώνεις μες στη σάρκα μου
 
Έρχεσαι και μου ανοίγεις σιωπηλά τις βρύσες∙
κελαηδούν μέσα μου τα νερά∙
γδύνεις την αίσθηση, πετάς τα χρωματιστά ρούχα∙
αφήνεις τα στήθη σου στο διάφανο νερό∙
πλησιάζεις με το κάθε κύμα.

Τελειώνεις μες στη σάρκα μου.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τυχαία ή μήπως σκόπιμα;
Post by: wings on 31 Oct, 2007, 01:12:01
Νίκος Γρηγοριάδης, Τυχαία ή μήπως σκόπιμα;
 
Να γίνεται τυχαία τάχα ή μήπως σκόπιμα;
Εκδίδονται μελέτες ειδικές, γράφονται
μικρά, μεγάλα αφιερώματα
για τους ποιητές της Θεσσαλονίκης,
εσύ, με ανθισμένο τον πρώτο σου έρωτα εκεί,
με την πρώτη ποιητική σου συλλογή
(αφήνω τους πρώτους στίχους, κορφολογημένους
απ’ τη σαλονικιώτικη καρδιά σου) απουσιάζεις.

Κι όμως, χωρίς μεμψιμοιρίες και παράπονα
εκεί διαρκώς γυρνάει ο νους σου,
στη Χαριλάου, στο Βότση, στην Καλαμαριά.
Κουρνιάζεις στο Ντεπό, χτίζεις το σπίτι σου
στα σταροχώραφα,
συλλέγεις έναν έναν τους μεστούς σου στίχους,
παραδίνεσαι αφανής στην αγκαλιά της,
παντοτινός της εραστής.

Τυχαία ακόμη και σκόπιμα
κανείς δε θα σε απαλείψει από τη μνήμη μου,
αγάπη μου, ωραία Σαλονίκη.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Β' (1996)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Παράκληση
Post by: wings on 05 Nov, 2007, 13:13:57
Νίκος Γρηγοριάδης, Παράκληση
 
Παππούλη Προμηθέα,
μας λιάνισαν οι Δέκα Εντολές.
 
Δίδαξέ μας και πάλι
την κλεψιά.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τι θες να κάνω
Post by: wings on 22 Nov, 2007, 14:46:47
Νίκος Γρηγοριάδης, Τι θες να κάνω
 
Τι θες να κάνω
που όλα έχουν τη φροντίδα τους∙
να φέρω βόλτα όλο το σπίτι,
να δώσω χέρι και του γείτονα.

Τι θες να κάνω
που έχω να διαλέξω ποιος ο φίλος μου
και ποιος ανάμεσά τους ο εχθρός μου.

Κι έπειτα δεν είναι που διαλέγω εγώ,
θα πρέπει και να με διαλέξουν.

Τι θες να κάνω
που όλα θέλουν αφοσίωση
– να είσαι απόλυτα δικός τους.
Κι ακόμα,
να μπορείς να τ’ αποδείξεις.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Β' (1996)


Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους και γνωστούς μου εντός και εκτός φόρουμ...
Title: Re: Νίκος Γρηγοριάδης, Τι θες να κάνω
Post by: spiros on 22 Nov, 2007, 15:50:29
Ευχαριστώ για αυτόν τον καθημερινό πλούτο ψυχής και συναισθημάτων. Λείπει από πολλούς. Η ρηχότητα βλέπεις είναι πολύ εύκολη λύση και ικανοποιεί άμεσα. Κάτι σαν στιγμιαίος καφές.

Με άλλα λόγια είναι αυτό που λέμε «Θεέ μου, φύλαξέ με από τους φίλους μου γιατί από τους εχθρούς μου φυλάγομαι μόνος μου».

Πάντως, συνήθως, δεν αργεί να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Και παραφράζοντας τον T.S. Eliot:

Will there be time to prepare a face to meet the faces that we meet?
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Χειροπέδες
Post by: wings on 30 Nov, 2007, 02:24:00
Νίκος Γρηγοριάδης, Χειροπέδες
 
Άοπλοι,
μ’ ένα κλωνάρι
ωδικά πουλιά
στα χέρια –
τρυφερά, γυμνά χέρια
κατάλληλα για
χειροπέδες.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Διογένης
Post by: wings on 05 Dec, 2007, 14:03:06
Νίκος Γρηγοριάδης, Διογένης
 
Στους δρόμους του Ευξείνου Πόντου
απρόσμενα συνάντησα τον Διογένη,
καθώς περνούσε το στόμιο της Σινώπης,
άνθρωπο να ζητά με το φανάρι του.
 
Κι ως μ’ είδε, «Χρόνια και χρόνια ψάχνω», είπε
«να συναντήσω άνθρωπο. Εδώ λυκάνθρωποι
ουρλιάζουν μόνο. Όλοι οι λεβέντες χάθηκαν
στα βάθη της Μικρασίας.»
«Τον Στράβωνα,», του λέω απορώντας, «τον μέγα
γεωγράφο και τον πολύ τον Βησσαρίωνα
δεν απαντέχεις; Τον Μιθριδάτη τον Ευπάτορα,
και τους γενναίους Κομνηνούς, τον Άγιο Αθανάσιο
και τον Δωρόθεο, τον Διγενή Ακρίτα και τους Υψηλάντες,
τον Νίκωνα προπάντων τον Μετανοείτε;»
«Αυτόν ναι, αυτόν τον συναντάω. Συχνά
τα λέμε καθισμένοι στα γυμνά τα βράχια,
όμως κανένας δεν μετανοεί, κανένας
δε θέλει άνθρωπος να γίνει», είπε
κι έσβησε το φανάρι μουρμουρίζοντας
«ανώφελο για πάντα,
ανώφελο.»

Από τη συλλογή Μαύρες ακτές (1994)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Κυκλοφορείς μέσα μου
Post by: wings on 13 Dec, 2007, 18:30:12
Νίκος Γρηγοριάδης, Κυκλοφορείς μέσα μου
 
Κυκλοφορείς μέσα μου
πιο ζεστή κι από το ίδιο μου το αίμα.

Στην κυκλική ροή τα ίχνη σου
απομακρύνονται και πάλι επιστρέφουν∙

αποτυπώνουν την παρουσία σου
– κολάζ από ανεξίτηλες
φωτογραφίες.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Αυτογνωσία
Post by: wings on 21 Dec, 2007, 13:50:57
https://www.youtube.com/watch?v=tXOZg3Va3vM

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Για ένα κομμάτι ψωμί (δίσκος: Ζεστά ποτά (1985))

Νίκος Γρηγοριάδης, Αυτογνωσία
 
Με μια φέτα ψωμί, λίγο τυρί ή μια ελιά πήραμε
μπόι και τρομάξαμε τον χάρο.
Από τραχύ μονοπάτι βγήκαμε σε σκιερής πηγής
μυστική ανάβρα.
Φυτρώσαμε, όπως δέντρο σε σχισμή βράχου. Έτσι
ολιγαρκείς βάλαμε το δίκιο στη ζωή για φάρο,
λιτοί κι απέριττοι με την κόμη αμολητή
στης φτερωτής φαντασίας την αύρα.
Μ’ ένα κερί και σκοτεινό αλφάβητο γνωρίσαμε
τη σκέψη του παππού Σωκράτη.
Βαδίσαμε αγκομαχώντας τον τραχύ δρόμο
με τον θείο Χριστό για τον Κρανίου Τόπον.
Και με τα κρύα του χειμώνα δίπλα στο τζάκι
του γείτονα Μαρξ του λαοκράτη
παλέψαμε για τα ιδανικά: το δίκιο και τη λευτεριά
των συνανθρώπων.
Κι όσοι δεν ξέρουν γελούνε και χλευάζουνε που
κυνηγούσαμε το μακρινό αστέρι
με βόλια λιγοστά, μα πίστη ακλόνητη
και την καρδιά φλογισμένη
προσμένοντας να φανεί μέσα στη θύελλα με κλαδί
ελιάς το περιστέρι
κι ας έχουμε περάσει πια στ’ αζήτητα σαν γέροι
ναυτικοί παροπλισμένοι.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Άρχισες κι ανασαίνεις
Post by: wings on 22 Dec, 2007, 22:51:45
Νίκος Γρηγοριάδης, Άρχισες κι ανασαίνεις

Συλλαβίζεις τον έρωτα στα χείλη μου,
διαλέγεις τις αφές. Μέρα τη μέρα
έρχεσαι πιο κοντά μου, λιώνει το ατσάλι∙
απλώνεις και μετριέσαι στα μέλη μου.

Είσαι μια ψίχα μουσκεμένο ψωμί.
Πότισες για καλά, άρχισες κι ανασαίνεις.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η μεγάλη σιωπή
Post by: wings on 25 Dec, 2007, 16:09:10
Νίκος Γρηγοριάδης, Η μεγάλη σιωπή
 
Χριστούγεννα
κι είχαν τ’ ασκέρια των εχθρών αμοληθεί
στης Σάντας τα λημέρια, νύχτα βαθιά, μεσούρανη.

Και θορυβώδη νήπια, γελώντας είτε και κλαίγοντας,
στο στήθος των μανάδων, όταν και μοναχά μια ανάσα
προδοτική. Κι οι καπετάνιοι να μην έχουν
άλλη εκλογή, να σφαγιαστούν ή να τα σφάξουν.

Έτσι ακολούθησε η μεγάλη σιωπή.
Τρομαγμένα τα μάτια των μανάδων να κοιτάζουν
χαμένα στο κενό.

Κι ήρθε και στρώθηκε μες στα φαράγγια τ’ άγρια
η Άγια Τράπεζα στ’ άδυτο της ψυχής. Σώμα και αίμα.

Ώσπου πήρε και χάραξε στα στήθη και τα μάτια
τα ορφανεμένα. Και κάπου λάμψαν και σβήσανε
τ’ άστρα της ερημίας.

Σιωπή από δάκρυα και πένθος.

Και το βλέμμα από ψηλά
να εποπτεύει την αιματοβαμμένη σωτηρία.
Και μες στα φυλλώματα λες σάλεμα φτερού
οι άδολες ψυχές που πήγαιναν τ’ αψήλου.

Από τη συλλογή Μαύρες ακτές (1994)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Κόραμε
Post by: wings on 27 Dec, 2007, 19:03:26
Νίκος Γρηγοριάδης, Κόραμε
 
Τους τριανταφυλλένιους κώνους αντικρίζοντας
στη λαγκαδιά του Κόραμε,
ρυτιδωμένοι μας παρέσυραν αιώνες
στα υπερφυσικά τα βράχια τα διάτρητα
–πώς είναι ένα σφουγγάρι ή μια κερήθρα–
τα πλήρη φώτων και πρωτόγνωρων χρωμάτων.

Και σαν αλλόκοσμοι κι εμείς, αλαφροΐσκιωτοι,
μες στο τρελό τοπίο τ’ αλαφροΐσκιωτο,
με τους μονόλιθους, θαρρείς, σφουγγάρια ή
υπερφυσικούς περιστεριώνες,
περάσαμε, χωρίς προσπάθεια, μ’ ένα μονάχα βήμα,
στη χώρα του παραμυθιού, όπου οι σκήτες
κι οι εικονογραφημένες εκκλησιές καλούσαν,
κενές κι όμως κατάμεστες, σε λειτουργία
τα σώματα και τις ψυχές μας
κάτω από τους ουράνιους τρούλους
που ο ίδιος έσκεπε ο θεός σαν πετρωμένος.

Κι ήρθε μέσα στο όνειρο ο Αϊ-Βασίλης,
ήρθαν οι ασκητές κατάξεροι φορώντας
τους μυτερούς τους βράχους για σκουφιά τους
και στάθηκαν μες στην κοιλάδα
πετρωμένοι κι αυτοί και φυτεμένοι,
ίδιοι γρανίτες των αιώνων.
Κι όπως κινήσαμε να φύγουμε κι η καρδιά μας
είχε, θαρρείς, μεταβληθεί σε σκήτη
κενή με αυλακώσεις και ρυτίδες,
τους είδαμε να χαιρετούνε μ’ ένα νεύμα
σκύβοντας το κεφάλι τους μη δούμε
αυτό που αιώνες κρύβουν πικραμένοι.

Από τη συλλογή Μαύρες ακτές (1994)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Απόσταξη
Post by: wings on 30 Dec, 2007, 13:28:32
Νίκος Γρηγοριάδης, Απόσταξη
 
Μη μου φορτώνεις πάλι τόσο υλικό
με την ελκυστική μάλιστα επιγραφή
«αγάπη». Το είδες και μόνη σου
τι απόμεινε μετά από την πρώτη κιόλας
απόσταξη.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο ποιητής (από τη συλλογή «Δειγματοληψία Α'»)
Post by: wings on 15 Mar, 2008, 21:38:31
Νίκος Γρηγοριάδης, Ο ποιητής (από τη συλλογή «Δειγματοληψία Α'»)
 
Δώσ’ μου την αγάπη σου
(αν μου δώσεις την αγάπη σου, λέει ο ποιητής).
Δώσ’ μου τη ματιά σου (αν μου δώσεις τη ματιά σου, λέει ο ποιητής),
θα σε κάνω πουλί, θα σε κάνω αστέρι.
Και θα 'σαι πουλί και θα ’σαι αστέρι,
γιατί το στέρνο μου είναι ένας πολλαπλασιαστής
κι ό,τι του δίνεις σ’ το επιστρέφει μεταστοιχειωμένο,
γιατί το στέρνο μου είναι ένας πρωτόγονος μάγος
και ό,τι αγγίζει το μεταμορφώνει,
γιατί είναι πουλί
κι ό,τι αντικρίζει το κάνει τραγούδι.

Δώσ’ μου την αγάπη σου, λέει ο ποιητής,
να σου δώσω το σπέρμα μου,
να σου δώσω το λόγο μου.
Και θα ’σαι η χλόη και θα ’σαι το νερό
και το παράθυρο, η γλάστρα και το ποίημα.

Δώσ’ μου τη ματιά σου, λέει ο ποιητής,
να τη διαθλάσω σε μαρμαρυγές,
να φωτίζεις τα σκότη,
να φέγγεις μυριστικά
τον άνθρωπο.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)


Και αυτό το ποίημα συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο Ποίηση για την ποίηση (εκδόσεις Καστανιώτη, 2006), όπου ο Αντώνης Φωστιέρης και ο Θανάσης Θ. Νιάρχος ανθολόγησαν περίπου 150 ποιήματα με θέμα την ποίηση.
Title: Νίκος Γρηγοριάδης: Ο κήπος | Χειμώνας
Post by: wings on 20 Mar, 2008, 22:44:28
Νίκος Γρηγοριάδης, Ο κήπος

Χειμώνας

 
Δίνε μου κάθε μέρα
τον στίχο μου τον επιούσιο
να τον κάνω πρόσφορο για μετάληψη.

Αυτό που θέλω τόσο να σου πω
σε ποιο στίχο χωράει;
Σε ποια νότα ζωής;

Έτσι μιλάς πάντα, γι’ αυτό κι εγώ
γεμίζω σιωπή στο μισοσκόταδο και ωριμάζω.

Αν τόσες ώρες χαϊδεύω το κορμί σου,
είναι γιατί πρέπει να ζυμωθεί καλά η σάρκα σου
όπως ζυμώνεται ένα ποίημα.

Ο έρωτας σε βρίσκει, δεν τον βρίσκεις,
γι’ αυτό κι ανοίγουν οι δρόμοι σου προς τ’ άπειρο
κι ανθίζει ένα δέντρο δίπλα στη σκιά σου.

Και θάνατο που να ’ναι ζεστός ποτέ δεν είδα,
όμως αμέτρητες φορές τον ένιωσα
να οδηγεί στον παράδεισο γυμνό το σώμα.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο ποιητής (από τη συλλογή «Δειγματοληψία Β'»)
Post by: wings on 27 Mar, 2008, 19:24:55
Νίκος Γρηγοριάδης, Ο ποιητής
 
Τίποτα έτοιμο δε λέει να προσφέρει∙
χτίζει απλώς μια καλύβα, τη στολίζει,
κατανέμει σωστά το φωτισμό,
επιλέγει κατάλληλα τη μελωδία
κι αποχωρεί.

Η ευτυχία
επαφίεται εξ ολοκλήρου
στους εραστές.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Β' (1996)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η ταβέρνα
Post by: wings on 18 Jul, 2008, 21:29:43
Νίκος Γρηγοριάδης, Η ταβέρνα
 
Απόμερη μέσα στη σκοτεινιά της εξοχής
άνοιξε μεμιάς τα παράθυρα της νύχτας
δωροδοκώντας την μ’ ένα ποτήρι κρασί
γεμάτο αντιλαμπές και μνήμες.
Μπήκε
η παρέα που ερχότανε απ’ τους ουρανούς
αδειάζοντας το στέρνο από τραγούδια.
 
Έτσι πιωμένοι βγήκανε απ’ το μπουκάλι
χορεύοντας ρυθμούς που έπαιζαν στον άνεμο
τα δέντρα.
Χαράματα
περνώντας απ’ τη ρεματιά ξυπνήσανε τ’ αηδόνια   
κι ήπιαν και πάλι μουσική
απ’ το λαγούτο του μικροσκοπικού τους στέρνου.
 
Όταν ξαπλώσανε να κοιμηθούν
ανάβλυζε κιόλας φως
απ’ το κορμί τους.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Στον έρωτα
Post by: wings on 30 Jul, 2008, 06:07:44
Νίκος Γρηγοριάδης, Στον έρωτα
 
Στον έρωτα δε ρωτά κανείς
πώς ανυψώνεται ο θύσανος της μέρας
ή πώς σκιρτούν πέτρα την πέτρα
τα νερά στο ρυάκι και τα βρέφη
στον σφύζοντα μαστό.
 
Απλώς τυλίγεται τη νύχτα
και πιπιλίζει φως απ’ τις θηλές
του γαλαξία.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Β' (1996)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο θάνατος
Post by: wings on 30 Jul, 2008, 06:41:09
Νίκος Γρηγοριάδης, Ο θάνατος
 
Ήρθε πολλές φορές ο θάνατος
πήρε πολλούς, γνωρίστηκε με τους υπόλοιπους
δεν υπακούει πια στις άνωθεν εντολές
έχασε και την αγριάδα του.
 
Τώρα μας επισκέφτεται σαν ένας
παλιός μας γνώριμος·
κάθεται με τις ώρες, κουβεντιάζει
κάνει το νοσοκόμο στα παιδιά.
Ο πόνος τον ημέρεψε. Σε λίγο
θα τον δούμε να κλαίει μαζί μας.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Υποψίες
Post by: wings on 30 Aug, 2008, 21:31:16
Νίκος Γρηγοριάδης, Υποψίες
 
Πού είσαι και μ’ αναγκάζεις να σου γράψω
στην εποχή του τηλεφώνου και του Ίντερνετ;
Σίγουρα τα ’χεις φτιάξει κιόλας με τον νέο
που φαντάζει στα μάτια σου ψηλότερος ακόμα
κι απ’ το ψηλότερο κλωνάρι τ’ ουρανού.

Παίρνω τον αριθμό του τηλεφώνου σου – μιλάει.
Παίρνω και το δικό του αριθμό – κι αυτό μιλάει.
Φανερό πως πιάσατε από ώρα την κουβέντα,
τα λέτε και χαριεντίζεστε, όλο γλύκες.
Θα γελάς συνεχώς – κι εγώ σπαράζω.
Τα κάλλη σου θα υμνεί – κι εγώ βουρλίζομαι.

Άραγε τα ίδια κάνεις και σ’ αυτόν καπρίτσια
ή έχεις αφεθεί, έχουν λυθεί τα μέλη σου
και παραδόθηκες στην άμετρή του γοητεία;
Πού είναι τα λόγια αγάπης, πού οι όρκοι σου:
«Εσένα μόνο αγαπώ και μόνο εσένα,
κανείς ποτέ δε θα χωρέσει ανάμεσά μας.»

Με τρώει η ζήλια, με λιώνει το μαράζι,
τρέμουν τα μέλη μου, σαλεύει το μυαλό μου.

Όμως μετά συνέρχομαι κι αναρωτιέμαι
μήπως σε αδικώ κι όντως με σκέφτεσαι
και προσπαθείς κι εσύ, όπως κι εγώ, γραμμή να πιάσεις
και την κρατώ ο μωρός εγώ κατειλημμένη,
ενώ κι εσένα τυραννούν οι υποψίες,
πως τάχα να, τηλεφωνώ στην Αριάδνη
που λάμπει στο στερέωμα όπως τ’ αστέρι
και περιφέρομαι, άστρο κι εγώ, ολόγυρά της;

Μα πάλι τέτοια σύμπτωση σ’ εμάς να τύχει,
να προσπαθώ την ίδια στιγμή που κι εσύ παίρνεις,
να κλαίω και να βουρλίζομαι
την ίδια τη στιγμή που κι εσύ κάνεις το ίδιο,
σαν δυο τρελοί που απλώνουνε απεγνωσμένα
ταυτόχρονα στον ουρανό τα χέρια
το ίδιο αστέρι της αγάπης να μαζέψουν;

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο μουγκός
Post by: wings on 04 Sep, 2008, 17:23:46
Νίκος Γρηγοριάδης, Ο μουγκός
 
Όταν λέω Η σιωπή χρυσώνει, είπε ο μουγκός,
προϋποθέτω πως έχεις ήδη πολύ φλυαρήσει
με την άλλη πλευρά σου τη σκοτεινή
κρατώντας νύχτες πολλές τη λάμπα σου αναμμένη
μέσα στις μυστικές σκιάσεις. Αλλιώς
και μια ζωή σιωπής δε σε γλιτώνει,
θα μένεις πάντα κύμβαλο
που οι άλλοι το λιθοβολούν διασκεδάζοντας
την ώρα που εσύ μετράς ηχορυπάνσεις
γδύνοντας τις σάρκες απ’ τα κόκαλα, σήραγγες
της μουγκής σελήνης. Γι’ αυτό σου λέω,
ο ακροατής
πρέπει να ξέρει να φλυαρεί ώρες ατέλειωτες
και πάλι να διπλώνεται σαν το ερωτικό σεντόνι
στη ζεστασιά εκείνης της σιωπής
που έχει ετοιμαστεί προσεκτικά
μες στα μυριστικά του σκότους.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Επιτάφιο
Post by: wings on 23 Sep, 2008, 20:22:27
Νίκος Γρηγοριάδης, Επιτάφιο
 
Ενθάδε κείμεθα
ανώνυμοι και προδομένοι.
 
Χρόνια πασχίζουν με φτυαριές
να καλύψουν το χέρι μας
που επιμένει να δείχνει ακόμη
τους φονιάδες.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Δεν έχει ήττα ή νίκη
Post by: wings on 05 Oct, 2008, 17:45:02
Νίκος Γρηγοριάδης, Δεν έχει ήττα ή νίκη
 
Στον έρωτα δεν έχει ήττα ή νίκη∙
χαρίζονται το ’να στο άλλο τα κορμιά.
 
Όταν σε σμίγω μες στο φεγγαρόφωτο
γεμίζει ο κήπος μυστικές φωνές∙
ειρήνη βασιλεύει γύρω μας και μέσα.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης: Ο κήπος | Άνοιξη
Post by: wings on 19 Oct, 2008, 13:55:29
Ο ΚΗΠΟΣ ΕΜΠΑΙΝΕ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΝΤΟΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=4KmJ_X0yg6M)

Οδυσσέας Ελύτης & Μίκης Θεοδωράκης, Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2016/07/17/o-kipos-ebaine-sti-thalassa-odysseas-elytis-mikis-theodorakis-dora-giannakopoulou-kostas-papadopoulos-lakis-karnezis-%CE%BF%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AD%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B7/)
(τραγούδι: Ντόρα Γιαννακοπούλου / δίσκος: Μικρές Κυκλάδες (1963))


Νίκος Γρηγοριάδης, Ο κήπος

Άνοιξη

 
Ψηλά ως το γαλάζιο ανεβαίνει ο κήπος
σ’ αναβαθμούς. Κι όποιος γνωρίζει ξέρει
πως θα πεζέψω στ’ ανεξήγητο.
 
Θροΐσματα και βόμβοι, ψίθυροι, κραυγές.
Κι ο έρωτας ανοίγει το όστρακο της ηδονής
και συντελείται η αρμονία του κόσμου.
 
Μ’ ένα μονάχα πρώιμο αρτιγέννητο
μυρώνει κι εκμαυλίζει η άνοιξη
το τραχύ αίνιγμα της μοίρας.
 
Τώρα γνωρίζω πια με ποιο κλειδί
ανοίγει το φως τα μυστικά του
κι αλλάζει χρώματα το θαύμα.
 
Η μέρα φέρνει τον κήπο μέσα μου
μ’ όλα τα δέντρα του και τα πουλιά
κι αρχίζω να φυσώ σαν τον αέρα.
 
Κι αυτό που έλαμψε και το πήρε
ο αυλός του ανέμου συλλαβίζει
την ίδια πάμφωτη λέξη: αγάπη.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης: Το άγαλμα 2
Post by: wings on 03 Nov, 2008, 18:13:26
Νίκος Γρηγοριάδης: Το άγαλμα 2
 
Μα εσύ ήσουν άγαλμα
που το ’σπασαν οι διαδηλωτές.
 
Ποιοι σε συναρμολόγησαν
και στήθηκες πάλι εδώ
να μας δικάζεις;

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Μπήκες μες στη σιωπή μου
Post by: wings on 29 Nov, 2008, 23:18:19
Νίκος Γρηγοριάδης, Μπήκες μες στη σιωπή μου
 
Μπήκες μες στη σιωπή μου, ξάφνιασες
το παιδικό πουλί∙ σείστηκε άγρια το στέρνο∙
ύστερα καθηλώθηκε στο χάδι, ημέρεψε.
Τώρα το ’χεις στα χέρια σου, το παίζεις∙
ώρες πολλές αποξεχνιέσαι μ’ αυτό.
Εσένα μοναχά γνωρίζει, για σένα τραγουδά.
 
Μέσα στα μάτια σου στολίζεται και χορεύει.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τα φέρετρα
Post by: wings on 20 Dec, 2008, 19:57:20
Νίκος Γρηγοριάδης, Τα φέρετρα
 
Αυτά τα παιδικά φέρετρα
– θήκες βιολιών γεμάτες
θρήνους.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το κρασί
Post by: wings on 16 Jan, 2009, 01:25:42
Νίκος Γρηγοριάδης, Το κρασί
 
Μπαίνω στο πατρικό μου σπίτι, τρίζει το πάτωμα.
Δεν αντηχούν σαν άλλοτε τραγούδια,
βήματα δεν βροντούν σέρτικου χορού.
Προχωρώ λίγο
κι εκεί στο κέντρο υποχωρεί το σανίδωμα.
 
Τα βάθη με καλούνε, συλλογίζομαι.
 
Είναι οι τρεις αντάρτες που τα γένια τους
τυλίγουν τα βαρέλια, τα δοκάρια και τις κάνουλες.
 
Στάζουν ακόμη μπρούσκο, κατακόκκινο κρασί
της μνήμης.
 
Ήρθες, μου λένε μ’ ένα στόμα∙
πιάσε ποτήρι, μην πάει εντελώς χαμένο το αίμα μας,
να δοκιμάσεις το κρασί που μας μεθούσε.
 
Από τη συλλογή Η φωτογραφία και το τελευταίο μήνυμα (1998)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Η σάρκα σου...]
Post by: wings on 07 Feb, 2009, 02:54:50
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Η σάρκα σου...)

Η σάρκα σου μελίχροο μετάξι
τυλίγει το κορμί μου
σαν μουσική, σαν τρυφερή
κουβέντα.
Σ’ αγγίζω και τα χέρια μου
γεμίζουν γύρη. 
         
*
 
Ανασαίνω την άχνα που αιωρείται
ανάμεσα στα σκέλια σου.
Παίρνει φωτιά η μεταξένια σάρκα.
Μας τυλίγουν μουσικές φλόγες.
 
Φλάουτα κρίνων
το κορμί σου.

 
Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Θεσσαλονίκη
Post by: wings on 25 Feb, 2009, 03:55:18
Νίκος Γρηγοριάδης, Θεσσαλονίκη
 
Και μπρος,
στην ίδια κατεύθυνση με τη ματιά τους, μπορείς,
αν είσαι εξασκημένος, να διακρίνεις
ολόστρωτο το δρόμο που νοερά οδηγεί
στην πόλη των ονείρων τους∙
τη Σαλονίκη
με τα πανύψηλα και τρουλωτά της μέγαρα,
τη θάλασσα και τα πολύχρωμά της φώτα, όπου
μόνο εγώ ευδόκησα να ζήσω. Το άλλο
μένει για πάντα καθηλωμένο στη φωτογραφία
όπως μες στην ασώπαστη καρδιά μου.

Από τη συλλογή Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Καλεσμένος του έρωτα
Post by: wings on 17 Mar, 2009, 18:57:06
Νίκος Γρηγοριάδης, Καλεσμένος του έρωτα
 
Κι όμως το ’νιωσα αμέσως, το κατάλαβα
ξανά πως καλεσμένος ήμουν του έρωτα,
αφότου μια τυχαία λάγνα σου ματιά
στάθηκε λίγο εντός μου, με κυρίεψε
στέλνοντάς μου το νεύμα, μια υπόσχεση.
Ξέρει η καρδιά από τέτοια, δε γελάστηκε
ποτέ σε συναντήσεις τόσο κρίσιμες.

Βάζω φτερά στα πόδια για το σπίτι μου,
παίρνω και το λουτρό μου, αρωματίζομαι,
φρεσκοπλυμένα βάζω ρούχα καθαρά,
πανέτοιμο το σώμα να ’ναι και ζεστό,
χαρά να σου προσφέρω, πόθο κι ηδονή.

Πού κατοικείς δεν ξέρω, όμως θα σε βρω∙
η ευωδιά που αφήκες όλα πότισε,
δρόμους, πάρκα και σπίτια και τον ουρανό.

Μες στα λουλούδια σ’ ήβρα που περπάταγες
κι ευώδιαζε η ανάσα σου στα πέρατα.
Κι ως έφτασα κοντά σου τ’ αβρό γέλιο σου
άνθισε στη θωριά σου ρόδο κόκκινο.

Το χέρι μου απλώνω τρεμουλιάζοντας,
πειθήνια συντονίζεσαι στο βήμα μου
ως του σπιτιού την πόρτα που από μόνη της
διάπλατα ανοίγει και σε δέχεται.
Στο πλάι καρτερεί ο ορθός ο έρωτας
που οδηγεί τους δυο μας ως την κάμαρα,
πλημμυρισμένη ρόδα και αρώματα.

Τρέμοντας σε ξεντύνω στο σκιόφωτο,
στην κλίνη ανθούν τα μέλη, λάμπει η σάρκα σου,
σέλας με φως αιώνιο και ανέσπερο.
Και πια δεν έχω έγνοια για παράδεισο,
αφού μαζί σου είμαι σε γλυκιά άβυσσο.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Γεντί Κουλέ
Post by: wings on 15 Apr, 2009, 23:18:48
(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg84.imageshack.us%2Fimg84%2F3295%2Fyendikoule.jpg&hash=5215001c7fd71ccb4ff76272ae35cda1a92ec402)

Πηγή: http://poseidon20.anatolia.edu.gr/history_web_final_s03/thessaloniki_sta_tragoudia.htm

Νίκος Γρηγοριάδης, Γεντί Κουλέ
 
Πώς γίνεται και γιατί δεν ξέρει,
όμως όταν η νύχτα απλώνει το μαντίλι της
πάνω Γεντί Κουλέ και Εφταπύργιο
ζώνοντας με τ’ ασημιά κεντίδια της τη Σαλονίκη,
τον βλέπουν, ακόμη κι όσοι τον έχουν εντελώς ξεχάσει,
να κάθεται Προφήτης εν νεφέλαις
στο πιο ψηλό μπεντένι του σιωπώντας.

Κι όπως δε διακρίνουν τη μορφή του
«Ποιος είναι αυτός ο άγνωστος που περιπαίζει
τα κάστρα μας και παριστάνει
τον πολιούχο που όλοι μας τιμούμε;»
μέμφονται και αφρίζουν οργισμένοι.

Άσ’ τους, ουκ οίδασι, δεν ξέρουν
που τόση μοναξιά τον κατατρώει.
Δε βλέπουν, δεν ακούν τα παρακάλια
στον καβαλάρη μας τον Μυροβλήτη
να ’ρθει και με το δόρυ του να ξεκοιλιάσει
το δράκο που τον πνίγει αλυσοδεμένο.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Σαν τις φασκιές
Post by: wings on 06 May, 2009, 19:15:04
Νίκος Γρηγοριάδης, Σαν τις φασκιές
 
Μάνα,
τα «μαμά» και «μανούλα» που ήξερες
ξέχασέ τα. Κι άσε τα «μη»
και τα «να ’ρθεις νωρίς».
Εγώ τώρα πια, μάθε το,
είμαι τυλιγμένος στις αφίσες
και τις κόκκινες σημαίες,
 
ζεστές, μάνα,
 
ζεστές και στοργικές
σαν τις φασκιές σου.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Δεν πρόκειται
Post by: wings on 09 May, 2009, 19:48:10
Νίκος Γρηγοριάδης, Δεν πρόκειται
 
Δεν πρόκειται να τα βρεις
– δε βρίσκει κανείς ποτέ
τα όσα είχε πάνω στη μέθη
της αγέρωχης ψυχής του
εγκαταλείψει.
Θα χτυπιούνται μέσα σου
σαν τα σκισμένα αντίσκηνα
πάνω στα σάπια δοκάρια.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το σπίτι
Post by: wings on 29 May, 2009, 18:20:41
https://www.youtube.com/watch?v=l-dYNttdgl0

Antonio Vivaldi, Le quattro stagioni / La primavera (1723) [performed by Itzhak Perlman and the Israel Philharmonic Orchestra]

Νίκος Γρηγοριάδης, Το σπίτι
 
Λέω ν’ αφήσω τις αρνήσεις μου και ν’ απολαύσω
όλες τις χάρες που έχει αυτό το σπίτι.
Να πάψω να τροποποιώ ό,τι με τόσο
μεράκι έχω μαστορέψει και ν’ αφήσω
να μου μιλήσει απλά με εγκάρδια λόγια.

Να μου προσφέρει τη βεράντα του με το γεράνι,
τον λιτό του διάκοσμο. Μου φτάνει
ένας μονάχα γνήσιος Τσαρούχης
ή ένας τραχύς και πονεμένος Σεμερτζίδης.
Ένα απλό τραπέζι για τα χειρόγραφά μου,
να ’χουν ζεστή φωλιά να ακουμπάνε,
ν’ απαγγέλλω αργά με υπόκρουση Βιβάλντι.
Τι κέρδισα στολίζοντάς το,
έστω και με βαρύτιμα στολίδια,
με σπάνιες λέξεις, με μουσικές
που αντί να γαληνεύουνε πιέζουν
μ’ ανώφελο βάρος την ψυχή μου.
Τι τα θες. Εδώ χρειάζεται ταλέντο.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Μαύρες ακτές
Post by: wings on 14 Jun, 2009, 23:58:57
Νίκος Γρηγοριάδης, Μαύρες ακτές
 
Πλησιάζοντας τη μαύρη άμμο, την κατάμαυρη,
(πώς είναι ψιλή η καρβουνόσκονη), με πιάνει
τρόμος μη και λερώσω τη λινή μου φορεσιά,
μα ήδη απ’ τη συγκίνηση κατάχαμα
έχω σωριαστεί κι απελπισμένος,
(πώς θα βρεθώ με τέτοια χάλια μες στον κόσμο),
κάνω να τιναχτώ και ξάφνου
διαπιστώνω έκπληκτος πως φέγγω
μέσα μου κι έξω ολόκληρος σαν να με περιχούνε
χιλιάδες άστρα με το φως τους.
 
Και τότε νιώθω ξαφνικά τι σήμαιναν
τούτες οι μαύρες οι ακτές
για τους αφανισμένους.

Από τη συλλογή Μαύρες ακτές (1994)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Μετέωρη στον ήλιο...]
Post by: wings on 06 Jul, 2009, 00:33:14
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Μετέωρη στον ήλιο...)

Μετέωρη στον ήλιο σε μια στιγμή ισορροπίας.
Το μπράτσο ανυψωμένο μεσ’ απ’ την τρυφερή μασχάλη.
Χαμογελάς με λαμπρά δόντια στο ζενίθ του μυστικού σου κόσμου –
εικόνα που φλέγεται σαν μετάξι
στον υγρό αμφιβληστροειδή.

*

Μισομπερδεύεις τις λέξεις.
Στα μάτια σου μικρές κόκκινες χορεύτριες οι πυρκαγιές
κι οι ώμοι σου λεπτοί
σε ανεπαίσθητες κινήσεις μουσικής
μεταδίδουν τους αόρατους κυματισμούς
στις τρυφερές λαγόνες σου.

Αγγίζω τα φλεγόμενα μέλη σου κι ανάβουν εκρήξεις
σε μυστικές σπηλιές
 

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Όσοι πολύ αγάπησαν
Post by: wings on 07 Oct, 2009, 19:49:31
https://www.youtube.com/watch?v=PacEuCOMUNk

Βασίλης Δημητρίου & Κατίνα Παΐζη, Αγάπη
(τραγούδι: Χρήστος Θηβαίος / δίσκος: Ο μεγάλος θυμός (1998))


Νίκος Γρηγοριάδης, Όσοι πολύ αγάπησαν
 
Σκυμμένοι περπατούν αργά στο δρόμο
τυλιγμένοι το μανδύα της μελαγχολίας τους
και μες στη μοναξιά των πάρκων σπεύδουν
να κρυφτούν
όσοι πολύ πόνεσαν ότι αγάπησαν πολύ,
κι εκεί κλείνονται στο όστρακό τους
και λουφάζουν να μην τους δει ανθρώπου μάτι
που κουβαλούν τον πόνο τους ανάμεσά μας.

Μα εγώ που νιώθω να ’χω μ’ αυτούς εκλεκτική συγγένεια
σκύβω και κλέβω φευγαλέα κάποιο βλέμμα τους
και πριν προλάβουν να προφυλαχτούν το παίρνω
μαζί μου και το εξετάζω
κι από σημάδια εμφανή ή αφανή τους κατατάσσω
στους ελαφρά πληγωμένους ή στους βαριά,
εκείνους που η πάθησή τους έχει γίνει χρονία
κι είναι πια τώρα ανίατοι και ξεγραμμένοι.

Τόσο πολύ μου έχει γίνει αυτό ανάγκη
που και μια μέρα να μην τους συναντήσω,
σαν το ναρκομανή κλείνομαι στο δωμάτιό μου,
στήνομαι μπρος στον καθρέφτη και κοιτώ
ατέλειωτες ώρες τα δικά μου μάτια.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως (III)
Post by: wings on 21 Jan, 2010, 00:26:52
https://www.youtube.com/watch?v=34UJZ0nlk60

Γιάννης Σπανός & Αλέξης Αλεξόπουλος, Σ’ αναζητώ
(τραγούδι: Μαρία Δημητριάδη / ταινία: Η αναζήτηση (1972) του Ερρίκου Ανδρέου)


Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως

III

 
Σε καλώ με όλα τα ονόματα
και γίνεσαι τραγούδι. Ανεβαίνεις
μέσα απ’ τα δέντρα και κυματίζεις
στα φυλλώματα.
Σε κράζω μ’ όλες τις φωνές της ποίησης
– τι προσποίηση πέρ’ απ’ την αφή
και την άμεση
συνομιλία της ψυχής!
Σε τυλίγω στην ομίχλη και τους ίσκιους σου,
μακριά από τα έφηβα μάτια του ήλιου,
στη νυχτερινή σου σκοτεινότητα,
στον απόμακρο οραματισμό σου,
με το κορμί σου κλειστό,
και το πρόσωπο σφραγισμένο,
πέρ’ απ’ την οικειότητα της απλής ζωής,
μυστήριο που περιέχει
την πληρότητα του θανάτου
όπως
οι προφητικές νεφέλες
τον κεραυνό.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το υπόγειο
Post by: wings on 06 Apr, 2010, 17:21:34
Νίκος Γρηγοριάδης, Το υπόγειο

Πάντοτε ήταν βαθύ και σκοτεινό,
τυφλό σαν τα βαρέλια του μούστου.
Είχε όμως μια μυρωδιά κάθε που σήμαιναν
Χριστούγεννα και Πάσχα. Όταν ο πατέρας
κατέβαινε με τα αδρά μουστάκια
και τα τραγούδια ανέβαιναν κοπαδιαστά.

Ύστερα τρύπωσε ο φόβος δίπλα στα βαρέλια,
γέμισε οιμωγές και κλάμα το υπόγειο,
ωσότου απάγκιασε μέσα στις φλόγες.

Τώρα μένει μια τρύπα που ολοένα βαθαίνει.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τώρα που μπήκες στην καρδιά μου
Post by: wings on 25 Jul, 2010, 19:12:12
https://www.youtube.com/watch?v=_O0n48SlLrg

Γιώργος Χατζηνάσιος & Μιχάλης Μπουρμπούλης, Είσαι ποτάμι
(τραγούδι: Μαρινέλλα / δίσκος: Για σένα τον άγνωστο (1983))


Νίκος Γρηγοριάδης, Τώρα που μπήκες στην καρδιά μου
 
Το άρωμα που με πολιορκούσε
είχε τις πόρτες του ανοιχτές
στη θάλασσα. Μπαινόβγαινα
όπως μέσα στο φως
με κλειστά μάτια.

Τώρα που μπήκες στην καρδιά μου
ρέεις και φεύγεις με ιριδισμούς
άπιαστες σκιές και αποχρώσεις.
Κάπου ευωδιάζεις, κάπου μελωδείς
και κοιτάζω τον κήπο
κι αφουγκράζομαι τους ουρανούς.
Πότε μ’ αγγίζει ένα αόρατο ανθάκι
πότε με καταπίνει άπατος βυθός.

Το γνώριμο σε μυστήριο τυλιγμένο.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο έρωτας όπως
Post by: wings on 09 Dec, 2010, 19:34:34
Χάρις Αλεξίου - Έλα νιότη μου πέρνα - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=0P-TEfXGwQg)

Νίκος Αντύπας & Λίνα Νικολακοπούλου: Έλα, νιότη μου, πέρνα
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Δι’ ευχών (1992))


Νίκος Γρηγοριάδης, Ο έρωτας όπως
 
Ο έρωτας,
όπως ακριβώς ο στίχος,
θέλει
μια σωστή δόση
σκοτάδι
για να
φεγγοβολήσει

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Β' (1996)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Σ' έχω αποστηθίσει
Post by: wings on 12 May, 2011, 22:47:45
https://www.youtube.com/watch?v=hjZ-Dm5LvsU

Μάριος Τόκας & Σαράντης Αλιβιζάτος, Σ' αγαπώ
(τραγούδι: Αντώνης Καλογιάννης & Μαρινέλλα / δίσκος: Μικρά ερωτικά (1984))


Νίκος Γρηγοριάδης, Σ’ έχω αποστηθίσει

Σ’ έχω αποστηθίσει σαν ποίημα.
Σε απαγγέλλω τρυφερά τις βραδινές ώρες∙
ύστερα σ’ αφουγκράζομαι.
 
Ανοίγει τότε ο κόρφος σου,
σαλεύει το δέρμα ήχους και φτερά,
παίρνουν να κελαηδούν στα σκέλια σου τρυγόνια.
 
Αγάπη μου, γλυκό μου ποίημα.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Βουνά του Πόντου
Post by: wings on 19 May, 2013, 13:40:07
ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ - ΑΝΑΣΤΟΡΩ ΤΑ ΠΑΛΑΙΑ - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=MQqRgbyLT3k)

Χρύσανθος Θεοδωρίδης, Αναστορώ τα παλαιά (δίσκος: Δημοτική παράδοση / Πόντος (1981))
[Δημιουργία βίντεο: Σοφία Αμπερίδου (https://www.youtube.com/user/paletasofias?feature=watch)]


Νίκος Γρηγοριάδης, Βουνά του Πόντου
 
Βουνά του Πόντου
ώσμε τις μαύρες ριζωμένα ακρογιαλιές.
Στους ώμους τα χωριά αιωρούμενα, όθεν τα σύννεφα
ανάβουνε στο λιόγερμα και σκοτεινιάζουν
μεριές μεριές ελπίδες ανιστόρητες. Κι από ψηλά
δασύ το μάτι να παρατηρεί μικρά ιασόνεια ακρωτήρια
κι ανέμους στις φουντουκιές πυκνές φυλακισμένους
– να φυσούν διαπερνώντας πέρα πέρα τα βουνά
και να εκβάλλουν στην άλλη τη μεριά

τη σκοτεινή.

Κι από την κόχη Σουμελά να βγαίνει ασημωμένη
η Παναγία ψιθυρίζοντας και να γιατρεύει τις πληγές.

Όμως την ώρα την κακιά κατάφατσα κρεμάμενη
στην κορυφή, άρχισε να βαθουλώνει σαν σπηλιά
κι ευώδιαζε η πάνσεπτη εικόνα στάζοντας απ’ τα ύψη
μέσα στα βάραθρα σαν από σταλαγμίτες

σταλαγματιές κατάμαυρες δακρύων

κι ήτανε λεν για τις ψυχές των σφαγιασθέντων.
Κι από τότε θρηνεί κι ας έχει
στα δασωμένα εγκατοικήσει του Βερμίου
αδελφά ύψη – καημός ασώπαστος του νόστου.
 
Γι’ αυτό μην απορεί κανείς για την ομίχλη,
δεν κατεβαίνει απ’ το βουνό,
μα ’πό την άχνα των θερμών δακρύων της
κάθε φορά που αναβράζουνε οι θύμησες
και ακουμπά το χέρι της στην ερημία πάνω
των νεκρών.

Από τη συλλογή Μαύρες ακτές (1994)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως (V)
Post by: wings on 19 Oct, 2014, 18:49:12
Dimitra Galani - Den eisai edw (live) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=4gQc3O9mv6c)

Στέφανος Κορκολής & Παρασκευάς Καρασούλος, Δεν είσαι εδώ
(τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη / δίσκος: Παλίρροια (1989))


Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως

V

 
Μακριά σου τούτο αποζητώ,
θυσιάζοντας το πάθος για μια ζωή
μες στην ωραία διαύγεια της παρουσίας σου
να κοιτάξω μέσα στη νύχτα μου
την άλλη νύχτα την απόκρυφη που γίνεται ορατή
– κίνηση προς το μάταιο βάθος
κι ανίερη παραβίαση του έρωτα που δεν επιτρέπει
κανένα βήμα προς τους ίσκιους.

Όμως
αυτή την αμαρτία μπορώ μόνο να κάνω
απέναντι στον έρωτα: να στρέφομαι
σαν ηλιοτρόπιο γύρω από σένα,
σκυλευτής της ηδονής∙
να σε βλέπω αόρατη, να σ’ αγγίζω ανέγγιχτη
στην απουσία της σκιάς σου,
σ’ αυτή την καλυμμένη παρουσία
που δεν κρύβει την απουσία σου,
που είναι η ζωντανή παρουσία
της απόλυτης απουσίας σου.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ως το τέρμα
Post by: wings on 22 May, 2015, 22:43:35
https://www.youtube.com/watch?v=AN582TebIYM#t=109

Αντώνης Βαρδής & Κώστας Τριπολίτης, Σχήμα λόγου (με τον Πάνο και τον Χάρη Κατσιμίχα)

Νίκος Γρηγοριάδης, Ως το τέρμα
 
Οι καθήμενοι προσεύχονται
οι όρθιοι τους ευλογούν.
Σαν θυμιατήρια κουδουνάνε οι χειρολαβές.
Ένας τρελάθηκε∙
πιέζει το κουμπί, μες στο μυαλό του
ανάβει ένα φωτάκι. Οι άλλοι
δεν πρόλαβαν – μείναν μισότρελοι
με το χέρι μετέωρο.

Έβαψε τα μάτια τους η ώχρα.

Εγώ, είπε ο ποιητής,
δε θα συμβιβαστώ με ενδιάμεσα.

Θα φτάσω την τρέλα μου ως το τέρμα.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ερωτικό
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 00:44:38
Κάθε μια νύχτα - Σταμάτης Κραουνάκης - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=35Gg4Y3DpbY)

Νότης Μαυρουδής & Τάσος Σαμαρτζής, Κάθε μια νύχτα [Ερωτικό]
(τραγούδι: Σταμάτης Κραουνάκης / δίσκος: Τοπίο μυστικό (1993))


Νίκος Γρηγοριάδης, Ερωτικό

Τρεις κοπέλες γυρνούν απ’ τα χωράφια.
Το κορμί τους αχνίζει την κούραση,
όπως όταν ανασαίνουν τη νύχτα τα δέντρα.
Στα ρουθούνια τους χιμάει αρσενικός αέρας,
στα μαλλιά τους περνά ρίγος χεριών,
οι λαγόνες τους ξαναμμένα ταμπούρλα!

Κι ένα γέλιο κυλάει
μες στην απέραντη νύχτα που τις καλεί.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ξεπέρασα το μέτρο
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 00:54:00
Badfinger - Without You - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=QhpPUdQHmqw)

Pete Ham & Tom Evans, Without you (by Badfinger, 1970)

Νίκος Γρηγοριάδης, Ξεπέρασα το μέτρο

Ξεπέρασα το μέτρο·
τρεις νύχτες πλάγιασα κοντά σου.

Λούστηκα ως στα χείλη στο άγριο φως·
πλημμύρισαν μέσα μου οι δονήσεις,
θέριεψε στο δέρμα μου το χάδι.

Περνούν τώρα οι άνεμοι και με σκουπίζουν απ’ τη γη,
με σηκώνουν πάνω από τη νύχτα.

Δε λέω πια ν’ αντισταθώ.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η ελπίδα είναι το ψωμί
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 01:00:19
Pavlos Sidiropoulos - Kapote tha 'rthoun - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=qlwuTYBWbcE)

Μίκης Θεοδωράκης & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Κάποτε θα ’ρθουν
(τραγούδι: Παύλος Σιδηρόπουλος / από τη μουσική τής ταινίας Ο ασυμβίβαστος (1979) του Ανδρέα Θωμόπουλου)


Νίκος Γρηγοριάδης, Η ελπίδα είναι το ψωμί

«Η ελπίδα είναι το ψωμί τού ανθρώπου·
του δίνει δύναμη, κουράγιο στη ζωή».

Άσ’ τους να λεν, εμένα με κατέστρεψε·
κράτησε τις δυνάμεις μου σε υποταγή,
ρουφά το μούστο της ψυχής, ευφραίνεται,
υπόσχεται στα γηρατειά να μου το ανταποδώσει.
Πώς με κατάφερε, πώς για καλά με τύλιξε,
εμένα που μέχρι πάθους λάτρευα τα νιάτα;

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Μαζί κοιτούσαμε
Post by: wings on 18 Dec, 2015, 01:06:18
Γιάννης Πάριος - Είναι Αρρώστια Τα Τραγούδια - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=c-sQvCbELJg)

Σταύρος Ξαρχάκος & Μάνος Ελευθερίου, Είν’ αρρώστια τα τραγούδια (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/05/15/kostas-papadopoulos-ein-arostia-ta-tragoudia-stavros-xarhakos-manos-eleftheriou-giannis-parios-%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF/)
(τραγούδι: Γιάννης Πάριος / δίσκος: Ξαρχάκος / Πάριος (1986))


Νίκος Γρηγοριάδης, Μαζί κοιτούσαμε

Μαζί κοιτούσαμε τις εξέδρες, τη λαμπρότητα,
το πλούσιο φως και τα τραγούδια·
και πίσω, βαθιά μες στα οστά,
βόγκους και κλάμα και τριγμούς.
Κοιταχτήκαμε· ανάσαινες με βία τα πρώτα δάκρυα.

(άλογα δυο σειρές, κουδούνια και ζητωκραυγές,
πλημμύρα ανθέων – παρασύρθηκες)

Μαζί κοιτούσαμε εσύ το πλούσιο φως
κι εγώ το κλάμα το σιγανό
μέσα από τις ρωγμές που αφήναν τα τραγούδια.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η χρησμολογία του φωτός
Post by: wings on 02 Jan, 2017, 22:02:15
Παράθυρο στο φως - Πάνος & Χάρης Κατσιμίχας - YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=58LHO4OMEr0)

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Παράθυρο στο φως

Νίκος Γρηγοριάδης, Η χρησμολογία του φωτός
 
[Ενότητα Η φωτογραφία]

Προβάλλει κρυφή υποψία η νυφίτσα απ’ το λαγούμι της
κι η ουρά του σκίουρου διαγράφει μες στα φυλλώματα
το είδωλο του καιρού.

Ένας λαγός σκιρτώντας στον ανήφορο εισχωρεί στο σύνορο του γλαυκού
και το λαγωνικό να κρεμάει μάταια γλώσσα νικητήριας σημαίας.

Αίγες ντυμένες στο μαύρο σαλεύουν τις κάπες τους
σείοντας τις φουντωτές κορφές των θάμνων στην πλαγιά,
όπου σκάζουν ένα ένα τα μυρωδικά τους τα λουλούδια
και βομβούν γύρω σε μικρούς παραδείσους τα εφήμερα.

Κι ανάμεσα σε μυριστικά μονοπάτια ρέουν σταγόνες διάφανης χαράς.
Πάμφωτη η ρώγα σφύζει από θεϊκό χυμό
με στάλες δροσιάς στο κίτρινο ράμφος του κότσυφα
κι ο αμπελουργός άδει το τερπνό του άσμα
στις παρυφές των πιτσιλωτών αβγών τής διαιώνισής του.

Μέσα μας τρεμουλιάζουν χωρίς ίχνος αέρα
τα φύλλα της λεύκας
μια αχνοπράσινα, μια γλαυκά λευκάζοντας τον ύπνο μας.

Διαφωνώ ριζικά με το σκίουρο της Μοίρας. Πάντα
μέσ’ απ’ τη σκοτεινιά χρησμολογεί με τις μικρές εκρήξεις του το φως.

Από τη συλλογή Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Οι στίχοι
Post by: wings on 02 Jan, 2017, 22:05:40
Νίκος Γρηγοριάδης, Οι στίχοι
 
[Ενότητα Η φωτογραφία]

Κινούμενη φλόγα που καίει τους δρόμους της αναζήτησης,
τη μια η σάρκα φλεγόμενη, την άλλη αλλόφρονο το πνεύμα
κι η ψυχή.

Στίχοι ξεχύνονται από ίριδα, διαμάντι και υάκινθο
κι ο χρόνος ξυπόλυτο παιδί μαζεύει και τους συνενώνει
σε δέσμες ποιημάτων. Γι’ αυτό σε υποπτεύονται οι άνυδρες ψυχές
κι οι μυστικοί τού σκότους καταγράφουν στους άκομψους φακέλους τους
«κίνδυνος, κίνδυνος, φράξτε το δρόμο, λιγοστέψτε τη σάρκα,
λιγοστέψτε τη θέρμη της ψυχής».

Τα δάκρυα λάμψη από εφτάδιπλους ήλιους επαναστάσεων
και το χτυποκάρδι οδηγεί τις καρδιές των συντρόφων.
Ένας καινούργιος κόσμος μεγαλώνει στην πυρά,
όπου παίρνει και συντίθεται το νέο ηλιακό μας σύστημα
που περιφέρεται αέναα στη μουσική του αίματος.

Κι η άνοιξη κάνει την πρώτη της εμφάνιση
μες στην καρδιά του χειμώνα.

Από τη συλλογή Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το τελευταίο μήνυμα
Post by: wings on 02 Jan, 2017, 22:09:24
Νίκος Γρηγοριάδης, Το τελευταίο μήνυμα
 
[Ενότητα Το τελευταίο μήνυμα]

Τώρα ο μόνος που τον κυνηγάει είναι ο χρόνος –
με τους εχθρούς του έχει συμφιλιωθεί από καιρό∙
τα λένε πότε πότε σαν να μην είχε τίποτε συμβεί,
σαν ένα σύννεφο να ’χε σκεπάσει τα μάτια τους
για μια μόνο στιγμή – η ώρα η κακιά που λένε.

Καλπάζει μες στο χρόνο στον αφρό του αλόγου
βιτσιά στον άνεμο και πρέπει να προλάβει
να παραδώσει το μήνυμα, να σώσει τους συντρόφους του.

Γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα – το μήνυμα, το μήνυμα! –
πιο γρήγορα, κι έχει γδυθεί τη σάρκα του,
δεν είναι πια άνθρωπος,
σκέψη, αισθήματα δεν του απόμειναν,
κούραση τι παναπεί, πόνος δεν καταλαβαίνει
κι έχει απόλυτα αποξενωθεί απ’ το κορμί του.

Καλπάζει με τον άνεμο και δεν έχει όνομα,
χύνεται στις πλαγιές κι έχει εξαϋλωθεί.
Δεν είναι πια αυτός που τώρα σας μιλά,
δεν είναι πια ούτε ο μαντατοφόρος,

είναι το μήνυμα το ίδιο,

το τελευταίο μήνυμα.

Από τη συλλογή Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η λευτεριά είναι λευτεριά
Post by: wings on 02 Jan, 2017, 22:19:01
στ αρματα Θεοδωρακης - YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=77NsWljIiHg)

Άκης Σμυρναίος (Αστραπόγιαννος) & Νίκος Καρβούνης: Στ’ άρματα στ’ άρματα (Βροντάει ο Όλυμπος)*
[τραγουδά ο Μίκης Θεοδωράκης]


Νίκος Γρηγοριάδης, Η λευτεριά είναι λευτεριά
 
[Ενότητα Το τελευταίο μήνυμα]

Έρχονται συχνά από βαθιά
κι έχουν εκείνο το ακαθόριστο του ανέμου.
Τα μαλλιά του ενός να φεύγουν,
καπνός καραβιού προς τα πίσω,
κι ύστερα απλωμένα ασάλευτα στο χώμα,
μετά τον πυροβολισμό.

Και το πράσινο γύρω να επιμένει.
Στέκομαι ασκεπής και προσκυνώ.

Ο άλλος, τα χέρια σε διάσταση – ένας σταυρός.
Και πέρα, άλλοι σταυροί και στη συνέχεια κρεμάλες.

Κι η μνήμη χλωρή
να φυσά καταπάνω μου ακατάπαυστα ανιστορώντας.
Τα λέμε πότε πότε με το φίλο μου τον Κώστα.
Οι νεότεροι μορφάζουν, πιστεύουν μόνο ό,τι βλέπουν.
Δε γνωρίζουν
πώς κινούνται τα φύλλα στο πυκνό το δάσος,
ποιος ανεβάζει την ασώπαστη θάλασσα
ή πώς μας βρίσκει η λευτεριά αδελφωμένους.

– Τα φύλλα απλώς κινούνται,
η θάλασσα ανεβαίνει
κι η λευτεριά, να, έτσι απλά, μας βρίσκει.

Από τη συλλογή Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998)


* Σημείωση:

Στ’ άρματα στ’ άρματα

To δημοφιλές αυτό τραγούδι γράφτηκε στα τέλη του 1942 από τον ποιητή και δημοσιογράφο Νίκο Καρβούνη (1880-1947) και μελοποιήθηκε από τον αντάρτη μουσικό Αστραπόγιαννο (Άκη Σμυρναίο). Ο Νίκος Καρβούνης γεννήθηκε στην Ιθάκη. Εργάστηκε σαν δημοσιογράφος σε αρκετές εφημερίδες και περιοδικά, όπως στο «Ριζοσπάστη», στην «Πρωΐα» και τους «Νέους Πρωτοπόρους». Μετέφρασε, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τα έργα των ποιητών Γουόλτ Γουίτμαν, Σέλεϊ, Πόε και Μαγιακόφσκι. Μαζί με τον Κώστα Βάρναλη εξέδιδε το φιλολογικό περιοδικό «Ηγησώ». Το 1912, συμμετείχε στους βαλκανικούς πολέμους σαν πολεμικός ανταποκριτής με το τάγμα των Επτανησίων Γαριβαλδινών. Το 1932 ήταν στέλεχος της «Κοινωνικής Αλληλεγγύης» (Διεθνής Εργατική Βοήθεια). Το 1936 εξορίστηκε στη Γαύδο από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Κατά τη γερμανοϊταλική κατοχή φυλακίστηκε στο στρατόπεδο της Λάρισας. Αμέσως μετά την αποφυλάκισή του, εντάχτηκε στο ΕΑΜ και ανέβηκε στο βουνό όπου ανέλαβε το Γραφείο Τύπου στην ΠΕΕΑ και το πρώτο ελεύθερο πρακτορείο ειδήσεων. Η προσφορά του στην Εθνική Αντίσταση ήταν σημαντική. Μεταξύ άλλων ανέλαβε σημαντικές αποστολές, για λογαριασμό του ΕΑΜ, στην Αγγλία, Αμερική, Γαλλία και Σοβιετική Ένωση.

Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιόνα
μουγκρίζουν τ’ Άγραφα, σείεται η στεριά.
Στ’ άρματα στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα
για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά

Ξαναζωντάνεψε τ’ αρματολίκι
τα μπράτσα σίδερο, φλόγα η ψυχή
λουφάζουν έντρομοι οι ξένοι λύκοι
στην εκδικήτρα μας αντρίκια ορμή

Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα
στέλνει περήφανο χαιρετισμό
νέας ανάστασης χτυπά η καμπάνα
μηνάν τα όπλα μας το λυτρωμό

Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα
που μας εβάραινε θανατερά
θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα
και πανανθρώπινη τη λευτεριά


Πηγή: arcadia.ceid.upatras.gr (http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/culture/music/antartiko.htm)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τα τραγούδια
Post by: wings on 02 Jan, 2017, 22:24:33
ΝΤΑΛΑΡΑΣ-ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ - YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=uU0h8wYz-nU)

Μιχάλης Χριστοδουλίδης & Μιχάλης Γκανάς, Εσωτερικές ειδήσεις
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Η άσφαλτος που τρέχει (2001))


Νίκος Γρηγοριάδης, Τα τραγούδια
 
[Ενότητα Το τελευταίο μήνυμα]

Πώς γίνεται κι ακούω ακόμη τα τραγούδια
– εκείνοι έχουνε πεθάνει κι έχουν θαφτεί
με τ’ άρματά τους στα βουνά.

Ο νέος που μιλούσε απ’ το μπαλκόνι
απομακρύνεται με μεγάλες κινήσεις
μέσα στη νύχτα φορτωμένος οράματα.
Οι άλλοι κρύβονται και κοιτάζουν μέσα
από κρυψώνες κι υπόγεια παράθυρα.

Όσοι πιάστηκαν έχουν μια μνήμη
σαν ατζέντα ημερολογίου.

Ακόμη κι οι ποιητές
έχουνε χάσει πια
την ακοή τους.

Από τη συλλογή Η φωτογραφία μαζί με το τελευταίο μήνυμα (1998)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Αρχή της ύπαρξής μου η περιδίνηση...]
Post by: wings on 02 Jan, 2017, 22:34:04
ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ " Ο ΑΦΕΝΤΗΣ ΛΑΟΣ " 1975 - YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=CK4j9hqr38Y)

Απόστολος Καλδάρας & Σώτια Τσώτου, Ο αφέντης λαός
(τραγούδι: Χριστιάνα & Δημήτρης Μητροπάνος / δίσκος: Σκόρπια φύλλα (1975))


Νίκος Γρηγοριάδης, [Αρχή της ύπαρξής μου η περιδίνηση...]
 
Αρχή της ύπαρξής μου η περιδίνηση
και τα πρώτα φιλιά. Και ιδού εγώ
ήλιος μικρός και γύρω μου
η αείροη νεφέλη.

Αχνίζει το νεόκοπο σώμα,
απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα,
με τους ατμούς του θόλου μου
και της ψυχής μου τους κοχλασμούς,
για να πληρωθούν οι μασχάλες μου ύδατα,
γεωγέννητος
και τώρα
γεωφόρος.

Αποβάλλω στους πράσινους δρόμους
το κέλυφος το ασπιδοφόρο.
Και οι μέσα δαγκάνες με ανυψώνουν
στο μαλακό χώμα της γόησσας γης
κι οι πατούσες αποτυπώνουν
τα πρώτα ίχνη
της περιδιάβασης.

Θαλπωρή ωαρίου το σώμα το Άχραντο
που με περιείχε
και βύζαινα την Αμάλθεια
με τα μαστάρια ξέχειλα ζωής
και τα χείλη ηδονικά στις ρώγες.

Έσκυψα και ντύθηκα μαζί σας το σαρκίο μου
κι άπλωσα στους καρπούς χέρια πολύκλαδα,
και στο χώμα ριζίδια χλωρά και
πορφυρές βύθισα ρίζες
και ευφραινόμουν την ευφροσύνη την πλούσια,
συνδαιτυμόνες μου,
αδέλφια της κοινής Μητέρας
και του πατέρα του άγνωστου.

Κι έπαιζα κύκλους και κλωθο-
γύριζα, μεθυσμένος που άγγιξα τη ζεστή –
μες στο αίμα του τάραντου
και των ψαριών το σπαρτάρισμα,
καθώς μέσα σε φλόγες –
καρδιά σας.

Φως και φτερό στ’ ανάλαφρα γόνατα,
κύκλιοι χοροί και κραυγές τερψιλαρύγγιες
στις άγριες ρεματιές και στα δασιά μουστάκια
ή
τα σείστρα των γοφών
και το φεγγάρι της παρθένας μήτρας
σε έκσταση.

Κυκλοδίωκτο σπέρμα στις ζεστές λαγόνες των γυναικών
τους ομοίους μου γέννησα αδελφούς κι αδελφές μου.
Και πορεύτηκα τη χλόη με τον ήλιο παραμάσχαλα
και καβάλα στον τράχηλο τον κοινό μας απόγονο τον αντίμαχο
που θα γευόταν
τη σάρκα και το αίμα
του αδελφού του.
Κι έσκυψα κι είδα τα παγόβουνα μέσα μου
και τη λάβα που πέτρωσε το κόκκινο αίμα.
Κι η μητέρα Γη δεν είχε να μου στρώσει τραπέζι
και το πρώτο μαχαίρι ανήμπορο
να μοιράσει βολβούς.

Δεινόσαυρων πτώματα και βροντόσαυρων ρόγχοι
κι ένα βράδυ κόκκινο ατέρμονου πυρετού
κι άγριο το μάτι της Άβυσσος
στις πρώτες εκλείψεις τής μέρας.
Κι ήρθε και στάθηκε πάνω μου
αμείλικτο το πνεύμα της Ανάγκης.
Τράβηξε με το μαύρο της δάχτυλο
βουτηγμένο στη λάβα
τη γραμμή που χώριζε τον κύκλο στα δυο.
Κι είδα πως άλλος ήμουν εγώ
κι είδα πως άλλος ήταν ο διπλανός
και τον ξεχώρισα.

Κι ευθύς ο σπαραγμός στα σωθικά
κι ευθύς το μαχαίρι στον καινούργιο μας στόχο,
Άβελ, Άβελ –ή όπως αλλιώς–
καιρός να λιγοστέψουμε,
καιρός να πολλαπλασιάσουμε τα πράγματα.
Και είναι Δέντρο αυτό
και Στάχυς το άλλο
και Βότρυς.
Και είναι η κόρη αυτή
που πλαγιάζει το σπέρμα μου
στην καινούργια τροχιά της δικής μου καλύβας.

Ο Ζυγός κάπου θα κλίνει
και ψηλά ανεβάζοντας το πελώριο το τάσι,
Σελήνη και Ήλιος,
τη σπορά των θεών θα επικαλεστώ
και κάτω χαμηλά
των ολιγόζωων βροτών οι σπόνδυλοι
θα υψώσουν πυραμίδες, ναούς και μαυσωλεία
στο ύψος τού ελεύθερου μετώπου.

Και θα βάλω φτερά
ότι με γοητεύει η πτώση μου,
και θα βάλω αλυσίδες στον σκλάβο μου αδελφό,
τι πώς αλλιώς θα τον ελευθερώσω;
Ο δούλος εγώ
που έγινα αφέντης
σε δούλους
που θα γίνουν
αφέντες μου.
Το Τόξο η εξουσία μου κι ο Πέλεκυς,
τα πρώτα ιερογλυφικά
και οι χρησμοί
μαζί με την εξ ύψους παρηγοριά.
Και σκιάζω τους υποτακτικούς μου και τους δίνω
τα όπλα που στεριώνουν
τα καλά και συμφέροντα.

Κι ο τροχός γυρίζει μέσα στα χέρια μου.
Χτυπώ με το πόδι το τύμπανο το πελώριο της γης
και κρατώ στα δόντια το μαχαίρι του πυρρίχιου
και στις μετόπες ψηλά τις οπλές των αλόγων.

Και ρυθμός της Ανάγκης
πολυσήμαντος παλίντονος αρμονία της καιομένης βάτου,
άσμα χορευτικό της πυρκαγιάς,
που σέρνει και βλασταίνει το Ρόδο
στο κέρας το μοναδικό της εξουσίας.

Και μέσ’ απ’ το χορό ανεβαίνω απελεύθερος
με κρασί του Διόνυσου
και το ζεστό το αίμα των Μαινάδων.
Με τους θύρσους στο χέρι
και παρέα τους Κορύβαντες
πάνω χύνομαι στις ροές των κυμάτων
κι ο κηρόδετος αυλός συνταιριάζει
το ρυθμό των ελάτινων κουπιών.
Γεμίζουν φτερά τα πελάγη
και σωρεύω τα πλούτη
που κινούν τους τροχούς
των μεγάλων αλλαγών.

Το κορμί μου στη φάμπρικα
κι η γυναίκα
κι η πρώτη μου τρυφερή σπορά στον αφέντη μου.
Δικό μου τίποτα.
Μονάχα η πίστη στη βουλή του Ουράνιου Πατέρα
κι ο παραδείσιος ο τόπος ο χλοερός.
Βρίζω το αρχοντολόι
κι αναδεύουν γερακίσια φτερά
τα δασιά μου μουστάκια.
Οι αντένες στα μπράτσα μου
κι οι τροχαλίες
που αναποδογυρίζουν
τ’ απάνω κάτω
το χώμα του κόσμου.
Και στύβω στις μηχανές τον ιδρώτα
και πλάθω
ιδέες και μονέδα
να ξαγοράσω ακίνδυνα
την υποταγή,
ο πριν δουλοπάροικος
και νυν αφέντης.

Από τη συλλογή Ανάβαση (2002)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τα ίσαλα της Αργώς ή η ποίηση
Post by: wings on 02 Jan, 2017, 22:54:03
Andrea Bocelli and Dulce Pontes - O Mare E Tu - YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=AcL7UemRuWU)

Enzo Gragnaniello & Dulce Pontes, O Mare E Tu
(τραγούδι: Dulce Pontes & Andrea Bocelli)


Νίκος Γρηγοριάδης, Τα ίσαλα της Αργώς ή η ποίηση
 
Ροές των κυμάτων
και βλέπω να στάζουν στην αλμύρα
πυκνά τα γένια σου
κι η σοφία πλέκει λόγια φωταγωγά.
Καμαρώνεις θαλασσινοί που γεννηθήκαμε
κι είχαμε βαθιά στο στέρνο
αχούς του ωκεανού
κι οσμή ευωδερής Κολχίδας
κουβέρτα κι άλμπουρα.
Και συγχρόνως την πένα ονειρεύεσαι,
πες μου τι καμαρώνεις βλέποντας να τη βαστώ
και να ραμφίζω ψίχουλα στο χαρτί
αντί να καταστρώνω φωτεινά ταξίδια
γεμάτα μουσικές του ωκεανού
κι από την Τραπεζούντα
καρσί να βγω στη μυθική την Αία
και πάλι το άτι κάθιδρο να κατευθύνω
στ’ ατίθασα νερά της Προποντίδας
παραβγαίνοντας το πέταγμα περιστεριών
και των δελφινιών
το ηχηρό παιχνίδισμα.

Άμποτε να ’ρθουν καιροί ηρωικοί
γεμάτοι κίνηση και χρώμα,
να τετραποδίζει φτερωτός ο εξάμετρος,
ποίημα, αψίδα θριάμβου,
λέξεις απ’ ατσάλι αστραφτερές,
στίχοι χρυσάφι
και στροφές πλημμυρισμένες με αλκή,
στη μαύρη καταιγίδα τινάζοντας την κόμη
μεγαλειώδης άγγελος
ή μικρός ολύμπιος θεός.
Και δίνοντας χτυπήματα με τα φτερά,
όπως οι αετοί,
ή με τα νύχια,
όπως τα λιοντάρια,
τους ανάξιους βρίζοντας.

Σ’ ακολουθώ
κι εσύ αντί να προπορεύεσαι
μ’ ακολουθείς νύχτα με φακό
στις ποντικές ακτές τις απόκρημνες
κι η λάμψη μεγαλώνει τις σκιές
ως μέσα στον άγνωστο χρόνο,
τον διαχωριστικό και πειναλέο,
κι απ’ τα κλωνάρια τ’ ουρανού κατευθείαν
κρέμεται ο χειμώνας σέρνοντας το έλκηθρο,
κι οι λύκοι στο κατόπι του,
όπως δελφίνια στης Αργώς τα αφρισμένα ίσαλα.

Φυτρώνουν μεμιάς τα δενδρύλλια των πόλεων,
απλώνουν τα κλαδιά τους
και τινάζουν
Σινώπες και Τραπεζούντες και Αμισούς,
Όλβιες και Παντικάπαια και Γοργίππες,
μια νέα Ελλάδα θαλπωρή ερώτων
και παστάδα κατάλευκη ονείρων.
Και γεννιούνται, μεστώνουν και ταξιδεύουν
τα ρήματα τα φεγγερά του πνεύματος,
ηρακλείτεια παλίντονα
κι αναξαγόρεια πλανητικά μυστηρίων.
Το άρρητο της παιδιάς σε αψίδες θαυμάτων
κι ο Λόγος που κοσμεί τα ισόρροπα τόξα.
Αιωρείται στο φως το λάβαρο της πρώτης ιστορίας
με λευκά ιστία εντελών κανόνων.
Και το τέθριππο του ήλιου τα φρένα πυρώνοντας
γεννά κι αθανατίζει
των ολιγόζωων θνητών
την άδηλη μοίρα.

Κι ολούθε γεννιέται
και φεγγοβολάει
μια νέα
Ελλάδα

Από τη συλλογή Ανάβαση (2002)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης: Ο αναποδογυρισμένος κόσμος. Η μοναξιά
Post by: wings on 02 Jan, 2017, 23:01:54
Γιώργος Νταλάρας: Ανεμολόγιο / Giorgos Dalaras: Anemologio - YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=33mf-4IgtY0)

Θάνος Μικρούτσικος & Κώστας Τριπολίτης, Ανεμολόγιο
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Συγγνώμη για την άμυνα (1992))


Νίκος Γρηγοριάδης: Ο αναποδογυρισμένος κόσμος. Η μοναξιά
 
Ανακατεύεις την τράπουλα της ιστορίας και μοιράζεις.
Γίνεσαι εσύ εγγονός κι εγώ παππούς σεβάσμιος.
Ανακαλύπτεις το ηλεκτρόνιο κι εγώ
τη λάμψη τής φωτιάς και τον τροχό τής μοίρας. Βυθίζομαι
κι έχω χαθεί
μέσα στην απεριόριστη περατότητα του είναι σου,
που πάλλεται, συσπάται, συστέλλεται και διαστέλλεται στο χρόνο.
Αιώνες τώρα αφουγκράζομαι τους χτύπους,
καθώς διασχίζουν το άπειρο
με μια επαναλαμβανόμενη αταξία,
που δεν μπορεί παρά να είναι η απόλυτη Τάξη.
Κι εσύ αρνιέσαι τη γοητεία τους
και αφήνεις να ξεχυθεί από μια τεράστια αρτηρία ποτάμι αίμα
που πλημμυρίζει τα κοίλα μεσοδιαστήματα των άτακτων χτύπων.
Γρασαρισμένα με λαμπερό αίμα
δεν αφήνουν χώρο για περιδιάβαση,
παρά μια απέραντη
μοναξιά ευταξίας.

Για να βρεθείς σε λίγο μπροστά σε μιαν ασύμμετρη συμμετρία συμβολικών παραμέτρων, που σε οδηγούν σε ένα πανταχού παρόν συνεχές σύστημα μηδενικών συναρτήσεων με φθόγγους μουσικών τόνων.

Εσύ τα στοχάζεσαι
κι εγώ απελπίζομαι,
και το σοφό ασυνεχές τρέχει αενάως και ανοήτως
σε φανταστικούς
ή υποτιθέμενους κύκλους
αστρικών συστημάτων.
Τα κύτταρά μου αρνούνται
κάποια σημάδια λογικής στίξης,
που ν’ απεικονίζουν, χωρίς περιττές παραμέτρους,
ένα ελάχιστο κύμα τρυφερότητας
ή τρόμου,
καθώς ο χρόνος περνά σαν σφουγγάρι κυκλικά
και εκμηδενίζει τα σημάδια
ή τα μετατρέπει σε φαντάσματα,
πολλαπλασιάζοντας τους χώρους της μοναξιάς.
Και ιδού
οι γαλαξίες λιγοστεύουν μέρα τη μέρα,
αιωνιότητα την αιωνιότητα
και τη θέση τους παίρνει το μαύρο,
όχι του πένθους ή του κακού,
αλλά το μαύρο, υποκατάστατο
της χαμένης αίσθησης,
που περνά μέσα απ’ το χρόνο
σε άλλο ακαθόριστο σημείο φωτισμένο,
μοναχικό, απέραντο, ακίνητο
και αενάως κινούμενο,
εξοπλισμένο με καρδιά αδιάφθορη και μυστική,
σαν ένα πεδίο
γιγάντιας και τρομαχτικής
μοναξιάς.

Η ύπαρξη, της μοίρας μας ουσία,
προσμένει της ψυχής σου τη θυσία.
Καβάλησε το άτι σαν Κοζάκος,
μη σ’ εύρει η φυλλοξήρα ή και ο δάκος.
Στήσου στη γη σου Διγενής κι Ακρίτας,
κρατώντας τα ιερά τής αλφαβήτας.
Σκύψε την κεφαλή σου και στοχάσου.
Ύλη και πνεύμα η καρδιά σου.


Από τη συλλογή Ανάβαση (2002)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η σφαγή
Post by: wings on 02 Jan, 2017, 23:11:34
Η Σμύρνη μάνα καίγεται - Γιώργος Νταλάρας - YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=nTdnhHbAsJQ)

Απόστολος Καλδάρας & Πυθαγόρας, Η Σμύρνη
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Μικρά Ασία (1972))


Νίκος Γρηγοριάδης, Η σφαγή
 
Δικέφαλος αετός λιθοδεμένος
– το ’να φτερό του στην Ανατολή,
τ’ άλλο στη Δύση
κι η σκιά στο πρόσωπο του κόσμου,
Ηράκλειος, Βασίλειος, Κομνηνοί,
Ίσαυροι, Παλαιολόγος –
και το στιλέτο των μιναρέδων
βαθιά στο γενναίο στέρνο.

Και πλέουν στα μαύρα κύματα καράβια,
μαύρα πανιά στο πέλαγος, μαύρα τα χέρια
κι εκείνες οι κραυγές απ’ τα λαγούμια του καιρού
να ταξιδεύουνε μοναχικές,
πόδια γυμνά και στήθη ματωμένα
στ’ ακρογιάλια.

Και πίσω γκρεμισμένες εκκλησιές,
στάβλοι κι αχούρια
κι όλα ξεχασμένα,
όπως ξεχνιέται στα θεμέλια
τ’ αγκωνάρι που βαστάει το σπίτι σου.

Πιάνεις τη μαύρη άμμο και γλιστράει
μέσ’ απ’ τα χέρια σου.
Παίρνεις ψωμί και γίνεται λιθάρι.
Οι άνεμοι σέρνουν κραυγές, μες στα βουνά
τα πόδια τους ακρωτηριασμένα.
Κι από τ’ ακέφαλα κορμιά που σκοτεινιάζουν,
θαρρείς από βαθύ φαράγγι
γλουγλουκάει το αίμα,
να συναχτεί μέσα στα άγια δισκοπότηρα,
να ’ρχονται οι προσκυνητές
να μεταλάβουν
σώμα και αίμα
της πικρής πατρίδας.

Κι ιδού εσένα, μοίρα της φυλής,
μες στη χαρά και μες στο σάλο
κι είσαι κι εσύ κι εγώ μα κι ο καθείς
κλώνος π’ ανθεί και φέρει κι άλλο.


Από τη συλλογή Ανάβαση (2002)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Νόστος
Post by: wings on 02 Jan, 2017, 23:17:05
Δημήτρης Μητροπάνος Άγγελος του νόστου - YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=4VwysGMRU0Q)

Δημήτρης Παπαδημητρίου & Γιάννης Γιαβάρας, Άγγελος του νόστου
(τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος / δίσκος: Στης ψυχής το παρακάτω (2001))


Νίκος Γρηγοριάδης, Νόστος
 
Κι έστησα το κονάκι σου του Πόντου
στην Κορυφή Κιλκίς
και σ’ έκλεισα μέσα, όπως σε παλάτι μνήμης,
ώσπου.

Και λίγο πιο πέρα
οι φούστες των κοριτσιών γεμάτες ψιθυρίσματα
κι αφουγκραζόμουν κρυφά τον μυστικό ρυθμό τους,
επειδή και κατείχα ακόμη μέσα μου
κάποιες χορδές κιθάρας
ή πλήκτρα από λεία βότσαλα ασίγαστου πόθου.
Και τα μάτια τους,
τρυφερές νύχτες μες στις ατέλειωτες αγρύπνιες μου,
άνοιγαν
μ’ ένα μονάχα βλέμμα τους
ρωγμές στον ουρανό,
όπου γράφανε με χρυσή μελάνη
τους στίχους της καρδιάς
αποκρυπτογραφώντας κρυφά
πάνω στο σταρί της σάρκας τους
τα όνειρα τα μυστικά της εφηβείας.

Και λάμπαν τα σκεβρά θρανία
και σαλεύαν τα φύλλα των βιβλίων
σαν των αγγέλων τις φτερούγες.
Κι επειδή νήστευα όλο το χρόνο το κορμί τους,
κάθε πρωί μεταλάβαινα την ομορφιά
μ’ ένα αντίδωρο του πόθου μου
και τ’ άμετρο ερωτικό κρασί.

Καμιά νύχτα δεν κλέβει το όνειρο,
το ψιχαλίζει από ψηλά στη διψασμένη μας ψυχή.
Σκάει κι ανοίγει το στέρνο
τρίζοντας και συντονίζοντας τον ήχο του
με τους ασίγαστους πόθους.
Έτσι μεθυσμένο μ’ ανεβάζανε οι άγγελοι
στους κήπους τους πρωτόγνωρους του παραδείσου.

Ανεμισμένες οι κόμες στο στροβίλισμα του χορού
και τα χέρια ξαναμμένα
γύρω απ’ τις λιανές μεσούλες.
Ανάσες καυτές να καίνε τα χνουδάτα μάγουλα.

Πού πας
με την έξαψή σου να κρέμεται
στις φλεγόμενες φούστες
κι αρχίζεις να παραληρείς
στο Α κεφαλαίο του κορμιού της
με τα χρυσά των δώδεκα και κάτι Ιουλίων
κι ανεβαίνεις όπως τα νερά
όλες τις αποχρώσεις του πράσινου:
το λαχανί του πρώτου σκιρτήματος,
το χλωρό πράσινο της ελπίδας,
το κυανοπράσινο του βραχνού πόθου
που μυρίζει θάλασσα,
και λάμπεις διάφανος βυθός
γλιστρώντας πάνω στους χρησμούς
των δίδυμων λοφίσκων των μαστών της;
Κάθιδρος και ο ύπνος να σαλεύει πλήρης φτερών,
σαν ένας Άγγελος
που ισορροπεί μετέωρος στο παράθυρό σου
και να τρικλίζεις πάνω στα μυστήρια
συλλαβίζοντας τα άνθη
ως τον πυρήνα του καρπού τους.

Από τη συλλογή Ανάβαση (2002)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Μνήμες (απόσπασμα)
Post by: wings on 03 Jan, 2017, 12:25:38
ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΝΕΚΡΟΙ- Μ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ- Μ. ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ - YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=1ABlEFF6IH8)

Μίκης Θεοδωράκης & Αλέκος Παναγούλης, Οι πρώτοι νεκροί
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη & Μίκης Θεοδωράκης)


Νίκος Γρηγοριάδης, Μνήμες (απόσπασμα)
 
Κι οι μνήμες τυλίγονται σε σύννεφα.
Σαν τις ξερές αφάνες τις φυσάει ο άνεμος.
Δεν τις κυνηγώ,
με κυνηγούν.
Ή μάλλον
δεν είμαι βέβαιος αν στάθηκα ποτέ μου να σκεφτώ
πού κελαηδούν τ’ αηδόνια,
από πού χύνονται τρίλιες μέσα στο μυαλό,
τόσο κλειστό και στρογγυλό
σαν το φεγγάρι.
Κινούν πάντοτε απρόσκλητες.
Μένουν ως το πρωί ξάγρυπνες πλάι μου
κι αποχωρούν με την αυγή
αφήνοντας αυτά τα ίχνη,
τις πληγές
που παν να συντεθούν
σε ποίημα.

Κι έρχονται ξάφνου,
ώρες απρόσμενης σιωπής,
κάτι παιδιά της γειτονιάς
που παίζαμε μαζί
το θάνατο
πάνω σ’ αγκυλωτούς σταυρούς,
θωρακισμένους στρατιώτες,
μαύρες κουκούλες
και πλατύγυρα καπέλα
σ’ ατέλειωτα μερόνυχτα αγωνίας.
Κυκλωμένος από παντού
– αυγή με πανύψηλα βουνά, χαμηλό φωτισμό
και φόβο από τομάρι λύκου,
και δύση πυρκαγιά απ’ τη μεριά της θάλασσας –
κι ένας αϊτός,
που να ’χα, συλλογιόμουν,
τα φτερά του,
να ’χα τα χίλια νύχια του
και τα μυριάδες μάτια.
Α, και δυσοίωνη πληγή,
ποτέ δε σε φοβήθηκα,
γιατί το αίμα φύσαγε μες στην καρδιά τραγούδια
κι ένας θεός πολύ μικρότερος
έπαιζε πλάι καταμεσήμερο σε νέες πηγές,
δοκιμάζοντας ένα κομμάτι λάσπη
και τα νερά
συλλάβιζαν παλιούς, λησμονημένους στίχους:
Ακόμη τούτη την άνοιξη...
Πληθαίνουν οι κραυγές χαράς,
όπως όταν τη νύχτα
ζουζουνίζουν γύρω σου σμήνη τ’ αστέρια,
κι ο κόσμος πλάθεται εξαρχής
ως κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας
μ’ ένα κορμί εδώ,
ένα τουφέκι
εξίσου γόνιμα κι ώσαμε πάνω όνειρα γεμάτα.
Έρχονται ξάφνου, ώρες απρόσμενης σιωπής,
κάτι παιδιά της γειτονιάς
με τα παιχνίδια τους στα χέρια,
ένα αγόρι που το έλεγαν Δικαίο
κι ένα κορίτσι λυγερό,
η Ελευθερία.

Γι’ αυτήν αντάμωνα τον παππού στο δάσος,
μέρες της μαύρης κατοχής,
για να του παραδώσω το σημείωμα
– το δίκοχο χωμένα στ’ άσπρα του μαλλιά,
το στήθος του δασύ,
με στίγματα φωτοσκιάσεων
της καταπόρφυρης Αντίστασης –
χάθηκε
μες στους καπνούς και των μαχών το σάλαγο.
Στο ίδιο μέρος τώρα τον προσμένω.
Κι ενώ δεν τρέφω ψευδαισθήσεις,
ούτε καμιά ελπίδα να τον ανταμώσω,
κοιτάζω γύρω μου τα γνώριμα τα μέρη,
βάζω αυτί και αφουγκράζομαι το χώμα,
τα ίχνη ψάχνω.
Ξάφνου απρόσμενα αντικρίζω τη μορφή του,
καθώς τρυπάει το βουνό απ’ τη μεριά του,
και μπρος μου εμφανίζεται ξανά,
όπως και τότε,
αναλλοίωτος στο χρόνο.
Ρωτώ κι όλο ρωτώ κι αυτός σωπαίνει
τι να ’γινε ο κρυφός εκείνος δρόμος
που έφερνε το βήμα μου ξοπίσω του.
Τι έγιναν τα όπλα και τα φυσεκλίκια
τα βλέμματα που άναβαν φωτιές στο δείλι.
Και μην παίρνοντας απάντηση,
παππούλη,
κράζω και κουνώ τα χέρια,
παππού,
σου φέρνω το σημείωμα.
Εκείνος όμως κοιτάζει πέρα και σιωπά.
Ένα τρυγόνι μονολογεί πάνω στο δέντρο.
Κι ήτανε σαν να μου ’λεγε εκείνος.
Ξέρεις.

Και την ώρα που αποσύρθηκε ο χρόνος
κι όλα τριγύρω λάμπαν χωρίς μνήμη,
πρόβαλε εκείνος μέσ’ από το χειμωνιάτικο δάσος
με δυο φτερούγες ασταθείς,
θαρρείς και τώρα τις δοκίμαζε
και δεν μπορούσε ακόμη να τις συνηθίσει.
Κι όπως ζυγιάστηκε δυο τρεις φορές
κι ανέβηκε ψηλά στις κορυφές των δέντρων,
χλόασαν ξάφνου τα κλαδιά
κι ένα βουητό πρόωρης ανθοφορίας
χύθηκε λάμποντας στις φυλλωσιές.
Κι όσο κι αν είμαι πια συνηθισμένος στ’ απρόσμενα,
ή σ’ ό,τι τέλος πάντων ονομάζουν θαύμα,
ξαφνιάστηκα απ’ το ίδιο ξάφνιασμά μου,
πώς γίνεται δηλαδή και καθαρίζει
από τόσες και τέτοιες επιστρώσεις χρόνου
η σκουριασμένη λησμονιά.

Κι ήσουν εσύ; Ήμουν εγώ; Ήταν ο σύντροφός σου;
Ήταν τα δυο τ’ αδέλφια σου κι η Παναγιά στη μέση;

Ποιος να το πει.
Όποιος κι αν ήταν πάντως
είχαμε κείνο το ξάφνιασμα της ευωδιάς κρυμμένου αγριολούλουδου
που, πριν καλά καλά προβάλει η Άνοιξη,
σε λούζει, πέρ’ από θρήνους ανεξήγητους,
κι έτσι βαδίζεις την υπόλοιπη ζωή σου
μυρωμένος.

[...]

Από τη συλλογή Ανάβαση (2002)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τα μέτρα και τα σταθμά (Ο Αγώνας)
Post by: wings on 03 Jan, 2017, 12:33:10
Bithikotsis, Theodorakis - Tis agapis emata (1977) - YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=hv8pj10MGi0)

Οδυσσέας Ελύτης & Μίκης Θεοδωράκης, Της αγάπης αίματα (με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση)

Νίκος Γρηγοριάδης, Τα μέτρα και τα σταθμά

Ο Αγώνας

 
Όμως οι άντρες
και πιο πολύ οι γυναίκες,
που διακρίνουν ευκολότερα
τ’ άφαντα στα σκοτάδια,
βάλανε κλειδωνιές τα δόντια να φυλάξουν τη ζωή
που έντρομη φώλιαζε στ’ άσαρκα μέλη,
γιατί
πού να σε θάψουν, και μάλιστα
με τέτοια ακρίβεια κεριών και παπάδων.

Και μέρες πολλές ψάχναμε για δουλειά
αλλού ο πατέρας,
αλλού τ’ αμούστακο τ’ αγόρι κι η μητέρα
ώρες έξω απ' τις πόρτες σπιτιών και γραφείων
– πώς να τολμήσεις, έτσι μικρός,
κάτω απ' τις πελώριες
τις αυστηρές πολυκατοικίες
– ελκεσικέραυνα δονούμενα.
Ώσπου να ’ρθουν στα μέτρα μας
ή να τα φέρουμε εμείς στα δικά μας τα μέτρα
και να γίνουν οι πέτρες
χαλίκι και σκυρόδεμα στις πλάτες
ή κασελάκι στιλβωτή
και σκάφη και σφουγγαρόπανο.

Για ν’ αρχίσει σε λίγο ο άλλος ο πόλεμος,
της ντροπής∙
μολύναμε την πόλη,
κι είχανε, λέει, γεμίσει
οι υπόνομοι του Καραβάν Σαράι
εκτρώματα και φονικά,
εκεί που μόνο εμείς το ξέραμε
πόσο ευώδιαζε το βλέμμα
κι ο καθαρός χτύπος της καρδιάς,
όταν η χάρη αιθρίαζε
και τρίζαν οι σίμβλοι της χαράς
απ’ την πνοή τού
εσώτερου μύρου.

Γιατί ο δικός μας ο έρωτας
φυσούσε πάνω στη χλόη
με ροδοκόκκινα μάγουλα και μελαψά μέλη
κι είχε το χρώμα το πορφυρό της αγιότητας.
Ζεμένος κάτω απ’ το γλυκό φορτίο
δε σήκωνε τα μάτια τα σεμνά της αφοσίωσης τα μοναδικά.
Εδώ λιμάζει η πόλη των αστών,
σε γδύνει με τα μάτια της.
Άπληστα ψαύουνε τα χέρια
και τα χείλη έχουν βεβηλωθεί
από κραυγές ξένες.
Σαπίζει ο καρπός της αφοσίωσης,
ανεμίζουν φουστάνια
και σαλεύουν
φουσκωμένοι
λαίμαργοι μηροί.

Και γεννηθήκαμε πολλές φορές
κι έκθαμβοι ακούγαμε το νέο ανάβλυσμα της ψυχής
που ντύθηκε τον φωτεινό χιτώνα
να προστατεύσει απ’ το κακό
και να ζεστάνει το δρόμο της Αρετής.
Και λύθηκαν μεμιάς τα σκιώδη αινίγματα
κι άνοιξε η μελωδούσα πύλη του καιρού
στο διφρήλατο ρόδο.

Ήρθαν χέρι με χέρι τα πρώτα εύγε και τα χαμόγελα
– ρόδινη αυγή των κοριτσιών της γειτονιάς.
Φιλιώθηκε η ανάγκη με τη σεμνότητα
και τα όνειρα πορφύρωσαν τις αναζητήσεις.
Ύψωσε φωτολαμπείς πυρσούς ο ουρανίδης λογισμός
κι οι παρθένες μήτρες ανύμνησαν
των εφήβων το αγέρωχο κάλλος.

Καινούργιοι ξεκινάμε
αφήνοντας να κοιμούνται μες στη μνήμη μας
τιμάρια και ακίνητα
με τη σποδό των έργων
που σωριάστηκαν γύρω μας.
Ακόμη και τον φύλακα άγγελο
που αποκοιμήθηκε κι η συμφορά μάς βρήκε
απαρνηθήκαμε
και μάθαμε να προσκυνούμε τ’ άξια τα χέρια
και το φτερωτό πνεύμα της έμπνευσης.
Προσεκτικά ψηλαφήσαμε τ’ ακριβά της Τέχνης
που είχανε παραμελήσει οι κάτοχοί τους
χάρη των ηδονών∙
την άρπα με τη μουσική του αρωματικού ξύλου,
το μουσαμά,
όπου νηστική πάλεψε η άγρια μέθη,
τις γλυφές του μαρμάρου και του ορείχαλκου.
Υψώσαμε στοχαστικά το μέτωπο
στις αυστηρές βιβλιοθήκες
όπως παλιότερα στη δροσερή βροχή
και στο δαυλό του ήλιου.

Από τη συλλογή Ανάβαση (2002)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η πίσω πλευρά του χρόνου
Post by: wings on 03 Jan, 2017, 12:37:40
Νίκος Γρηγοριάδης, Η πίσω πλευρά του χρόνου
 
Μια κούπα κρύα μοναξιά η νύχτα.
Μισοσβησμένα τσιγάρα καπνίζουν στη μνήμη.

Το έλκηθρο πάνω στο παγοδρόμιο του χρόνου φευγάτο.

Λίγα μένουν.
Κι απ’ αυτά ελάχιστα καταφέρνουν
να ισορροπούν.

Τ’ άλλα αποσιωπούνται.

Κι από όσα δεν αποσιωπούνται λίγα
κουρνιάζουν (και για πόσο;) στη μνήμη.

Οδεύουμε αργά
προς την πίσω πλευρά του χρόνου
μην ξέροντας αν συνεχίζουμε ή αν
αποχαιρετούμε τη ζωή.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Νοσταλγία
Post by: wings on 03 Jan, 2017, 12:42:02
Yanni - Nostalgia (live at the Acropolis) - Greece - YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=TW6RF0AF73g)

Yanni, Nostalgia (από συναυλία στην Ακρόπολη το 1993)

Νίκος Γρηγοριάδης, Νοσταλγία
 
Στο έμπα του χωριού κάτω από τον πλάτανο
κάθισα λίγη ώρα να ξεκουραστώ.
Πάνω μου κλώνοι ήρεμοι ζυγιάζονταν,
αβρά μέσα στον ίσκιο τους με τύλιγαν.
Θρόιζαν, σουσουρίζαν τα φυλλώματα
και γύρω η φύση βούιζε απ' τα έντομα.

Σιγά σιγά αλλάζει ανεπαίσθητα,
μαζί κι εγώ σιγά σιγά μεταμορφώνομαι,
το παιδικό μου σώμα ξαναντύνομαι
και παίζω με τα χώματα αμέριμνος.
Βγάζω και καμαρώνω την κλειδίτσα μου
σουγιά κολοκοτρωνέικο, χριστουγεννιάτικο
λαμπρό κανίσκι, απ’ τον πατέρα μου.

Στη ρίζα λουλουδιού καθώς τον βύθισα,
φυσά ζεστό αέρι και ξεχύνεται
βουή ανθοφορίας ανοιξιάτικης
κι η νεκρωμένη γη από τα σπλάχνα της
λουλούδια αμέτρητα ξεπέταξε πολύχρωμα.

Κι εγώ, άγνωστο πώς, αμέσως βρέθηκα
πάνω στο αλωνάκι ρόδου εκατόφυλλου
κι ύπνο ευωδιαστό γλυκοκοιμήθηκα.

Κι όταν σε λίγο ξύπνησα από το όνειρο,
αντίκρισα πουλιά με μάτι πονηρό
να έχουνε κατεβεί στο γύρω πράσινο
και να τσιμπολογούνε τιτιβίζοντας
σπυρί σπυρί καημούς της νοσταλγίας μου.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τ' ανύπαρκτα πάντα κυνηγώ
Post by: wings on 03 Jan, 2017, 12:44:55
Yanni: One Man's Dream - YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=VjnPwC6U51E)

Yanni, One man's dream

Νίκος Γρηγοριάδης, Τ’ ανύπαρκτα πάντα κυνηγώ
 
Τ’ ανύπαρκτα πάντα κυνηγώ ή όσα μες στο μουντό
και ασαφές μυστήριο κείνται ακόμα
για να τους δώσω οργανική υφή, υπόσταση
χειροπιαστή, ψυχή και σώμα.

Παίζω με τα στοιχειά και τις νεράιδες, παίζω
με τον αόρατο θεό κι ελεύθερα πανέμορφο τον πλάθω.
Τον ντύνω μ' άμφια και ξόρκια όπως αρέζω.

Και από μια λέξη στην άλλη εμπρός σας στήνω
την αθέατη μορφή του, ήτοι
για να ’χετε σε καιρό ανάγκης τη βοήθεια και την
αρωγή κάποιου μεσσία ή προφήτη.

Εγώ από έναν χτύπο τής καρδιάς στον άλλο
βρέθηκα να κρατώ τον έρωτα απ' τα φτερά του
και τρέχω να μοιράσω συνταγές ευτυχίας,
πώς να κουμαντάρετε τη γλύκα
και τη συμφορά του.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Απόψε
Post by: wings on 03 Jan, 2017, 12:49:20
https://www.youtube.com/watch?v=O8U9WDGyd24

Γιάννης Πάριος, Απόψε

Νίκος Γρηγοριάδης, Απόψε
 
Απόψε ο ουρανός είναι θεσπέσιος έτσι που έγειρε
πάνω στα σκοτεινά μυστήρια των κάστρων.
Στέκομαι κει ψηλά και λικνίζομαι στο ρυθμό των
τρεμάμενων άστρων.

Η δροσιά περονιάζει. Μα εγώ δεν έχω πια σκοπό
να βγω σε νέους δρόμους.
Λέω ν’ απλώσω το χέρι μου να πιάσω λίγο ουρανό
να ρίξω στους γυμνούς μου ώμους.

Στη γαλήνη της νύχτας με πολιορκούν οι ώρες
όπως επίμονα ποιήματα.
Όμως εγώ σε σκέφτομαι ως τα πρώτα βραχνά
των πετεινών τα λαλήματα.

Μ’ έχουν ήδη κυκλώσει τα χρώματα της αυγής
βάφουν το σώμα,
βάφουν τα ξεχασμένα όνειρα και τη θλιμμένη μου
ψυχή στο πορφυρό χρώμα.

Όσο περνούν οι ώρες ψάχνω ανήσυχος να σε βρω,
όμως εσύ έχεις πια φύγει.
Μένει το άρωμά σου στον αέρα και στο κορμί
του έρωτα τα ρίγη.

Γιατί να φύγεις; Όταν εσύ φεύγεις, ο θάνατος
θρονιάζεται στη δική σου θέση.
Με φωνές και χειρονομίες προσπαθώ να τον
ταρακουνήσω για να πέσει.
Γελάει ειρωνικά. Λέει: Συγγνώμη! την είδα αδειανή
και σκέφτηκα μήπως θα ήθελες υπηρεσία.
Θα σου ετοιμάσει πρόθυμα το πρωινό
μια φέτα φρέσκια μοναξιά
μια κούπα παλιά απελπισία.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Δοκιμασία της αγάπης
Post by: wings on 03 Jan, 2017, 12:53:34
https://www.youtube.com/watch?v=ReypVMEMxX0

Θάνος Μικρούτσικος & Χάρις Αλεξίου, Αντίστροφη μέτρηση
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια (1990))


Νίκος Γρηγοριάδης, Δοκιμασία της αγάπης
 
Εδώ που μ’ άφησες να περιμένω είναι άνυδρη
έρημος. Όπου να πάω,
περπατώ πάνω σε δισεκατομμύρια κόκκους άμμου,
κατάστεγνος σαν φτερό ξεραμένου τζίτζικα
στον άνεμο, και σ’ αγαπάω.

Γι’ αυτό μπορώ και ονειρεύομαι οάσεις παράξενες
με λωτούς και μήλα
και πίνω νερό ανύπαρκτο από τα σιντριβάνια
των αντικατοπτρισμών σου, με το κεφάλι μου ψηλά
σαν την καμήλα.

Κι είναι το ταξίδι που μου επέβαλες ακαθόριστο
χρονικά και απροσανατόλιστο τοπικά
μέσα στην κρύα μοναξιά τη νύχτα
όπου πλήθος τσακάλια με κυκλώνανε
και μια αλεπού παράφωνη μ’ αλύχτα.

Παλιότερα χανόσουν μες στα πυκνά
των αναζητήσεών μου σκοτεινά δάση,
όπως εγώ στα αδιέξοδα της ψυχής μου που νόμιζα
πως είχα ήδη από καιρό δαμάσει.
Κι είχα να αντιμετωπίσω άοπλος στις ερμιές
τους άγριους πεινασμένους λύκους
που άλλο δε σκέφτονταν παρά να χορτάσουν
την πείνα τους
απ’ τους χαμένους μες στους λαβύρινθους
της ψυχής τους δυστυχείς καταδίκους.

Τώρα στην έρημο μόνο οι ύαινες καραδοκούν κάτω
από κάποιο ίσως ξαφνικά επερχόμενο δρολάπι
κι η δική σου η γνωστή δοκιμασία,
να δεις με τα μάτια σου
αν αντέξω μια τόσο πονεμένη αγάπη.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Στρεβλή ρίμα
Post by: wings on 03 Jan, 2017, 12:58:43
Μάνα μου και Παναγιά - Γρηγόρης Μπιθικώτσης - YouTube (http://www.youtube.com/watch?v=NwkBSlXYa5k)

Μίκης Θεοδωράκης & Τάσος Λειβαδίτης, Μάνα μου και Παναγιά (με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση)

Νίκος Γρηγοριάδης, Στρεβλή ρίμα
 
Ώρες καθηλωμένος στην καινούργια πολυθρόνα,
με βλέμμα απλανές ρεμβάζεις τον παλιό ανθώνα
κι απορείς πώς βγήκε από τέτοια στρεβλή ρίμα
κι ακαθόριστη διάθεση ταξίδι με τ’ αγέρι πρίμα,
αναίτια πάντως, μια περιπέτεια
ξεχασμένη – τι θέλει τώρα πια και επιμένει;
Εσύ να κάθεσαι στις φτέρνες με την κλαρωτή
φούστα σου στα φωτεινά σου γόνατα, καμαρωτή
στη σιωπή τής ώρας –καλοκαίρι–
απλώνοντας τελετουργικά τ’ αβρό σου χέρι
ν’ αγγίξεις της μοίρας τ’ ανοιχτό λουλούδι
λεπτό και τρυφερό σαν το δικό σου χνούδι,
κι εκείνο να γίνεται ρυθμός και μουσική
άσμα ερωτικό, να πεταρίζει γύρω σου – εδεμική.

Έφυγες κι αδειάζει ο κόσμος, σβήνει,
σε παίρνει ο χρόνος στα φτερά του, αφήνει
στη θέση σου το απόλυτο κενό
για να σε βλέπω και αιώνια να θρηνώ.
Στ’ απύθμενα βάθη έχω απομείνει,
τώρα που έφυγες εσύ απ’ τη σκηνή.
Ήταν για μένα η βαρύτερη ποινή,
η πιο επιτυχής αποτυχία
δίχως αποδείξεις και στοιχεία
παρά μόνο ότι ο ουρανός είναι πια μακαρίτης
κι έχουν σβήσει τ’ άστρα κι ο αποσπερίτης
κι έμεινα ξεσκέπαστος μες στα κρύα χάη
όπου μόνο ένα σκυλί γρούζει κι αλυχτάει.
Και βέβαια ήθελα κι εγώ να σου πω
τον καημό μου,
όμως κανένας στίχος δεν εκφράζει
το ρυθμό μου.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ανελκυστήρες
Post by: wings on 03 Jan, 2017, 13:02:12
Νίκος Γρηγοριάδης, Ανελκυστήρες
 
Οι ποιητές δε θα μάθουν ποτέ
τη χρήση ανελκυστήρων –
προτιμούν κάτι άλογα παλιάς τεχνολογίας.
Κάποιες προσπάθειες προσαρμογής
οι αυτοσχεδιασμοί σε τίποτα δεν ωφέλησαν∙ ακόμα
αγνοούν τους βασικούς μηχανισμούς:
πώς ξεκινάς ή σταματάς και πότε
απροειδοποίητα σε τυλίγει το σκοτάδι∙
τι αντηχήσεις παίρνουν μέσα στο φρέαρ οι κραυγές
και σε ποια υπόγεια σωρεύονται και αβγαταίνουν
όταν αγωνιάς εγκλωβισμένος.
Το μόνο που καλά γνωρίζουν είναι
ο άνεμος στα δάση και στα ρετιρέ των βουνών
κι η ανάερη διαδρομή, ανοιχτή και ευοίωνη,
χωρίς λαμπτήρες και φώτα τεχνητά,
φυλακισμένο φωτισμό και συναισθήματα,
έγκλειστα και περιγεγραμμένα.
Γνωρίζουν ακόμη κάτι συχνές εναλλαγές,
μια συμβολική αραίωση και πύκνωση φωτοσκιάσεων
ανάμεσα σε σκότος αμιγές και φως κίβδηλο,
το μέσο ευνοϊκό πάντα και πρόθυμο κρατώντας.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Από σώμα σε σώμα
Post by: wings on 17 May, 2017, 16:42:23
Νίκος Γρηγοριάδης, Από σώμα σε σώμα

Από σώμα σε σώμα πάλιωνα σαν μανδύας,
ώσπου ήρθες και μ’ έζωσες στο κορμί σου
Έραψες τα ξέφτια, μ’ έπλυνες,
τρίφτηκα στο κορμί σου, άναψα.
Όλη νύχτα άκουγα το τραγούδι·
ύφαινε μια δροσιά, μια ευωδιά τριγύρω.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Με χωνεύουν
Post by: wings on 17 May, 2017, 16:44:11
Νίκος Γρηγοριάδης, Με χωνεύουν

Ο ψίθυρος μέσα μου πυκνώνει
σαν τη βροχή πάνω απ’ τη μοναξιά του δάσους.
Εσύ με σκεπάζεις, εσύ με ποτίζεις, εσύ με ραίνεις
κι οι ανατριχίλες περπατούν σα γυμνοσάλιαγκοι·
ανοίγουν άγρια στόματα,
σπάζουν τα χαλινά, με σέρνουν·

με χωνεύουν μες στην υποταγή σου.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Να βολευτώ μες στο κορμί σου
Post by: wings on 17 May, 2017, 16:45:54
Νίκος Γρηγοριάδης, Να βολευτώ μες στο κορμί σου

Μια σε προσεγγίζω και μια απομακρύνομαι·
σε οσμίζομαι σα σκυλί ξεστρατισμένο απ’ τον αφέντη του
και πάλι γυρνώ στον εαυτό μου.

Πάρε με στα δικά σου χέρια,
να ‘ρχομαι και να κουλουριάζομαι μες στις μασχάλες σου,

να βολευτώ μες στο κορμί σου.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Σε δυναστεύουν
Post by: wings on 17 May, 2017, 16:47:39
Νίκος Γρηγοριάδης, Σε δυναστεύουν

Απριλιάτικη νύχτα ψηλοτάβανη.
Το φόρεμά σου πάνω στο θυμάρι.
Βαδίζει με μικρά βήματα η στιγμή·
σαλεύουν οι κόρφοι σου, ωριμάζουν.

Ορθώνονται οι κραυγές, σε δυναστεύουν.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Δέξου με πάλι
Post by: wings on 17 May, 2017, 16:49:23
Νίκος Γρηγοριάδης, Δέξου με πάλι

Στρογγυλή μέρα σαν γεμάτο μεροκάματο.
Απ’ το πρωί την ανασαίνω· μοσχοβολά
φρεσκοπλυμένη μπλούζα και θυμάρι.

Δέξου με πάλι στην αγκάλη σου,
ν’ αλλάξει το κορμί μου φύλλα,
να φτερωθούν τα γόνατα, οι ώμοι.

Να ’ναι οι μέρες μου ατέλειωτες, γεμάτες.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Αλλάζεις την πορεία μου
Post by: wings on 17 May, 2017, 16:51:27
Νίκος Γρηγοριάδης, Αλλάζεις την πορεία μου

Όσο περνά ο καιρός μικραίνεις.
Σε αγαπώ, σε περνώ στο αίμα μου,
σε αποδίδω μισή. Μένεις
μέσα μου ένας ζεστός πυρήνας.

Αλλάζεις την πορεία μου.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Κάθε φορά
Post by: wings on 17 May, 2017, 16:54:41
https://www.youtube.com/watch?v=ULEL2IsQXVM

Στέφανος Κορκολής & Ρεβέκκα Ρούσση, Κάθε φορά που με κοιτάζεις
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Να σε βλέπω να γελάς (2004))


Νίκος Γρηγοριάδης, Κάθε φορά

Κάθε φορά που ξημερώνει
νιώθω πως τίποτα δεν πήρες
μαζί σου φεύγοντας.

Κι όλη τη μέρα
κρατώ αναμμένα τα χείλη μου
καίγοντας τα λόγια σου
ένα ένα.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Χωρισμός
Post by: wings on 17 May, 2017, 16:57:23
https://www.youtube.com/watch?v=9xZlNXb4Cnk

Μανώλης Χιώτης, Μοιάζεις κι εσύ σαν θάλασσα (με τη Μαίρη Λίντα)

Νίκος Γρηγοριάδης, Χωρισμός

Σαν κύμα με σκέπασες
κι ήμουν το βότσαλο που αναριγεί στο χάδι.

Ύστερα γλίστρησες πάνω μου,
όπως όταν αλλάζουν τα νερά.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Κάτι συμβαίνει
Post by: wings on 17 May, 2017, 17:00:14
Νίκος Γρηγοριάδης, Κάτι συμβαίνει

Σήμερα δεν έβρισα κανένα·
η μέρα ήταν καθαρή,
στο δρόμο δε συνάντησα αντιθέσεις.
Πλησίαζε ένα μακρινό τραγούδι, με προσπέρασε·
στάθηκε μια στιγμή εντός μου, απόρησα.

Κάτι συμβαίνει, δεν μπορεί.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Μίλησέ μου
Post by: wings on 17 May, 2017, 17:03:22
https://www.youtube.com/watch?v=FlkZpTvDzVA

Goran Bregovic, Kalashnikof (Underground (ταινία, 1995) του Emir Kusturica)

Νίκος Γρηγοριάδης, Μίλησέ μου

Μίλησέ μου, θέλω να σ’ ακούσω να μου μιλάς.
Είκοσι χρόνια σκούζαν γύρω μου λύκοι.
Μόλις που θυμάμαι όταν φώναζε η μητέρα παιδί μου.

Ύστερα μπήκαν ανάμεσά μας οι κραυγές.
Γδούποι από σώματα που πέφταν, ριπές πολυβόλων.

Βλέπεις πως στέκω ακόμη κι επιμένω.
Μίλησέ μου, ν’ ακούσω ανθρώπινη φωνή.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Με πήραν τα ποτάμια
Post by: wings on 17 May, 2017, 17:06:10
https://www.youtube.com/watch?v=-Pz7i-coaX4

Γιώργος Ανδρέου & Οδυσσέας Ιωάννου, Τα μεγάλα τα κυνήγια
(τραγούδι: Χρήστος Θηβαίος / δίσκος: Μυστήριο τρένο (2006))


Νίκος Γρηγοριάδης, Με πήραν τα ποτάμια

Με πήραν τα ποτάμια, μ’ έφεραν εδώ
στα μαυρισμένα δάχτυλα των εργοστασίων.

Ξέχασα πια την καλημέρα του χωματόδρομου,
το τυλιγμένο στα χοντρά δάχυλα τσιγάρο.
Δεν έχω καιρό μήτε για τραγούδια.

Κι είμαι της βρύσης το νερό στην άσφαλτο
που νοσταλγεί να τρέξει στο χλωρό ρυάκι.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο επαναστατημένος
Post by: wings on 17 May, 2017, 17:09:04
https://www.youtube.com/watch?v=QTAepsHWcJ4

Wolf Birman & Θάνος Μικρούτσικος, Κομαντάντε Τσε Γκεβάρα
(απόδοση των στίχων στα Ελληνικά: Δημοσθένης Κούρτοβικ, τραγούδι: Μαρία Δημητριάδη / δίσκος: Πολιτικά τραγούδια (1975))


Νίκος Γρηγοριάδης, Ο επαναστατημένος

Μια στιγμή ήρθε – έφυγε.
Αγαπούσε κι αυτός τη ζεστασιά,
το ποδοβολητό της φωτιάς στην καινούργια σόμπα.
Έβγαλε το δίκοχο, ξέσφιξε τις αρβύλες,
τον κύκλωσαν ολούθε αναλαμπές·
πήρε στα μάτια όλες τις φλόγες και βγήκε.

Έξω περίμενε ένας ολόκληρος λαός.

Από τη συλλογή Το βάθος της ληκύθου (1963)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Μέθη
Post by: wings on 17 May, 2017, 17:13:13
Νίκος Γρηγοριάδης, Μέθη
 
Απόψε μεθάει το κάθε πουλί
και πέφτει ο ώριμος καρπός απ’ το κλαδί του
ζυγιάζοντας τη μέθη.

Αγάπη μου, το φεγγαράκι -σ’ το ’ταξα-
δες πώς γλιστρά να πέσει στη βαρκούλα μας
που ενεδρεύει μ’ ανοιχτή
τη φούχτα.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ζήλια
Post by: wings on 17 May, 2017, 17:15:52
https://www.youtube.com/watch?v=8hvvX5Dacfk

Χρήστος Νικολόπουλος & Μανώλης Ρασούλης, Ζήλια μου
(ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Η ζωή μου κύκλους κάνει (1982))


Νίκος Γρηγοριάδης, Ζήλια
 
Είδα τον ήλιο να σε φιλεί
τη θάλασσα να σε χαϊδεύει,
τους άντρες να σε γδύνουν με τα μάτια.

Δεν αντέχω πια·
γδέρνω το δέρμα μου να σου το στείλω
να με ντυθείς
κατάσαρκα.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Παράπονο
Post by: wings on 17 May, 2017, 17:18:32
https://www.youtube.com/watch?v=RCHbEpepCN4

Δήμος Μούτσης & Νίκος Γκάτσος, Μ’ ένα παράπονο
(τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης / δίσκος: Ένα χαμόγελο (1969))


Νίκος Γρηγοριάδης, Παράπονο
 
Κάθε φορά που φεύγω,
δεν προφταίνω να σου πω αντίο.
Και με βασανίζει η πίκρα
πως κι αν πεθάνω
δε θα προφτάσω να σ’ αποχαιρετήσω
κι ας είσαι δίπλα μου
κι ας μου κρατάς τα χέρια.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Όσο σε γεύτηκα εγώ
Post by: wings on 17 May, 2017, 17:21:47
https://www.youtube.com/watch?v=7nLBujgEsPo

Απόστολος Καλδάρας, Συ μου χάραξες πορεία
(τραγούδι: Γιώτα Λύδια / δίσκος: Γιώτα Λύδια (1959))


Νίκος Γρηγοριάδης, Όσο σε γεύτηκα εγώ
 
Όσο σε γεύτηκα εγώ, δε γεύτηκαν τ’ αγρίμια αίμα·
κατάκτησα φιλί φιλί το σώμα σου ολόκληρο,
μέτρησα τον πυρετό σου, κάθε του βαθμό·
ως το παραμιλητό σου εισχώρησα, πιο πέρα,
συσπάστηκα πάνω σε κάθε σου σπασμό·

χάθηκα μες στο σεισμό, που άνοιξες, μαζί σου.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Κούραση
Post by: wings on 17 May, 2017, 22:26:19
Νίκος Γρηγοριάδης, Κούραση
 
Ας μη μ’ ενοχλήσει πια κανένας
ούτε για γλέντι ούτε για γάμο
– δώστε αλλού τις προσκλήσεις.
Πέφτει τόση κούραση στο σώμα
κι η θέση η τυχαία ταίριαξε γλυκά
στα μέλη.

Εδώ αφήστε με!
Νιώθω να μου φεύγει το σύγκρυο,
καθώς το τζάκι γελάει πλατιά
και σπάνε τα δάχτυλα της φωτιάς
ένα ένα.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Πανσοφία
Post by: wings on 17 May, 2017, 22:30:54
Νίκος Γρηγοριάδης, Πανσοφία
 
Τα πάντα εν σοφίᾳ εποίησες, θεέ μου∙
τον πλατύ ουρανό και τα πελάγη,
την ανθισμένη γη και τις επαύλεις,
τις τρώγλες και τα χαμόσπιτα∙
πέρα τ’ ατίθασο βουνό, τον κάμπο,
το ζεμένο ποτάμι και το κάρο,
τον παράλυτο τυφλό ζητιάνο∙ κι ακόμα
και τα δεσμά μου αυτά
κι αυτά εν σοφίᾳ εποίησες.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Πού καιρός πια
Post by: wings on 17 May, 2017, 22:36:15
Νίκος Γρηγοριάδης, Πού καιρός πια
 
Είχαμε μια τρυφερή πληγή,
τότε που συζητούσαμε τα ντροπαλά όνειρά μας.
Κανείς δε μας απέτρεπε – αντίθετα
όλο με νέα μας τροφοδοτούσαν.

Είναι γλυκό ν’ αφήνεσαι και να πιστεύεις.

Τώρα στα μέσα της ζωής ξεφτίσανε τα όνειρα
κι η τόλμη πια η πρώτη δεν μας παραστέκει.
Μείναμε οι πειθαρχικοί∙ ό,τι μας λένε είμαστε,
παίρνουμε ό,τι μας πετάξουν.

Για αγώνες, καινούρια ζωή και μπρατσωμένη δράση
πού καιρός πια! – μα ούτε κι οι δυνάμεις επαρκούν.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ανάμνηση
Post by: wings on 17 May, 2017, 22:40:58
Νίκος Γρηγοριάδης, Ανάμνηση
 
Αν έχω κάτι να θυμάμαι από σένα,
δεν είναι το χάδι σου –τέτοιο συνήθειο δεν είχες–
ούτε τα κουστουμάκια που μ’ αγόραζες
και τα παπούτσια, ούτε το ψωμί – φρόντιζες
πράγματι πάντα να μη μας λείπουν.

Ό,τι θυμάμαι από σένα είναι
το σκυμμένο σώμα σου στη σκαλωσιά,
όταν έπαιρνες τ’ αγκωνάρι από τα χέρια μου.

Ήταν σαν να μ’ ανέβαζες στ’ αστέρια.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το ρολόι
Post by: wings on 17 May, 2017, 22:47:31
Νίκος Γρηγοριάδης, Το ρολόι
 
Η μητέρα επέμενε να δουλεύει το παλιό ρολόι,
αυτό να κατευθύνει τη δουλειά
– ύπνο μας, ξύπνημα αυτό να ορίζει.
Δεν έβλεπε τις δυσκολίες που δημιουργούσε
με τα συχνά του σταματήματα,
με τις παλιές του ιδιοτροπίες.

Δε θέλησε ποτέ της να παραδεχτεί
πως ξόφλησε πια μαζί με το παλιό μας σπίτι.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Επίσκεψη
Post by: wings on 17 May, 2017, 22:51:07
Νίκος Γρηγοριάδης, Επίσκεψη
 
Ήρθα στ’ αρχοντικό να σου ζητήσω λεφτά,
μαυροντυμένη πλύστρα μάνα μου.
Είδα την κόρη του σπιτιού – ευώδιαζε
φρεσκοπλυμένα εσώρουχα και σάρκα.

Μα ως έστρεψες εσύ τα μάτια και με κοίταξες,
έλαμψε στοργικά η σκαμμένη όψη σου
και μοσχοβόλησε ο τόπος.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τοπίο
Post by: wings on 17 May, 2017, 22:56:17
Νίκος Γρηγοριάδης, Τοπίο
 
Απέναντι η πλαγιά
κυλάει ένα ψοφίμι
παίζοντας ταμπούρλο
στην κουρδισμένη κοιλιά του.

Δυο μέτρα πάνωθε ο ουρανός
σκύβει ζαρωμένος και πίνει
στις φούχτες του τη μέρα.
Η ερημιά κραυγάζει και πεθαίνει.

Κι ένα κοπάδι γύπες ακροάζονται το θάνατο.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Γράμμα
Post by: wings on 17 May, 2017, 23:52:57
Νίκος Γρηγοριάδης, Γράμμα
 
Να μην ανησυχείς λοιπόν – τρώγω πολύ καλά.
Χτες είχαμε συνεστίαση με το δεσπότη.
Απόρησα! – πόσα χρειάζεται ένα ανθρώπινο γεύμα!

(Ώστε υποσιτιζόμασταν!
Τώρα εξηγούνται εκείνες οι κομμάρες
που λιώνουν τα γόνατα τις απογευματινές ώρες...)

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο θεριστής
Post by: wings on 18 May, 2017, 00:52:48
Νίκος Γρηγοριάδης, Ο θεριστής
 
Έσκυψε∙ θέριζε. Τραχύς όπως το χώμα.
(Σουρούπωνε πίσω απ’ την πλάτη του νωρίς.)

Όρθωσε το κορμί του πλαστικό, γαλήνιο
κι έμεινε έτσι για λίγο σαν θαυμαστικό!

Ύστερα λύγισε ξανά ως το χώμα
πιο οξύς απ’ το δρεπάνι και καμπύλος.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ανάπαυση
Post by: wings on 18 May, 2017, 00:55:52
Νίκος Γρηγοριάδης, Ανάπαυση
 
Κοίταζε τον ήλιο καθώς εισχωρούσε στο δέρμα του
σαν νερό που διακλαδίζεται σε μικρές φλεβίτσες άμμου.
Και μέσα από τους μυώνες που χαλάρωναν
ανέβαινε στο γιαπί η κούραση σαν κνίσα.

Πόσο ωραία λάμπει, πόσο ευωδιάζει
η στιγμή ύστερα από τη δουλειά!

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τα μάτια της
Post by: wings on 18 May, 2017, 00:59:07
Νίκος Γρηγοριάδης, Τα μάτια της
 
Τις βραδινές ώρες ξεπλέκει τα μαλλιά της
και χτενίζεται με τέτοια απαλή κίνηση
που το δωμάτιο γεμίζει φως και μουσική.

Κι απ’ το μικρό άνοιγμα του προσώπου της,
σαν σε βάθος σκοτεινής εκκλησιάς, τα μάτια της
ζεστά, γεμάτα μυστικές σκιές και υποσχέσεις.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τα φτερά
Post by: wings on 18 May, 2017, 01:04:12
(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg25.imageshack.us%2Fimg25%2F7696%2Fchagallwomanroses.jpg&hash=1d60f4c2f6c6ae02cac7b38f44ce1a1818ebd4da)

Marc Chagall, The Woman and Roses (http://www.famousartistsgallery.com/gallery/chagall-vs.html), 1929

Νίκος Γρηγοριάδης, Τα φτερά
 
Έτσι που ολοένα μιλάς,
τα λόγια σου δένουν γύρω μου φωτεινούς κύκλους.
Όσο απλώνω τα χέρια, τυλίγομαι σ’ αόρατο δίχτυ.

Όταν σωπαίνεις, είσαι πια ανυπεράσπιστη∙
μια ευωδιά σάρκας απλώνεται, τα ρούχα γλι-
στρούν στο πάτωμα, τα χείλη τρέμουν και ριγούν.

Όμως την ώρα εκείνη φυτρώνουν στο κορμί σου
δυο κάτασπρα φτερά και σ’ ανυψώνουν.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ζεστό κορμί
Post by: wings on 18 May, 2017, 01:08:52
Νίκος Γρηγοριάδης, Ζεστό κορμί
 
Ζεστό κορμί, φτερούγα ερωτική που σε πλαγιάζω,
πώς ημερεύεις τ’ άγριο πάθος μου
και με κρατάς στη μουσική της σάρκας σου,
έμβρυο τρυφερό να με γεννήσεις.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ιστορία της ανθρωπότητας
Post by: wings on 18 May, 2017, 01:11:01
Νίκος Γρηγοριάδης, Ιστορία της ανθρωπότητας
 
Ερείπια πόλεων, θραύσματα κιόνων,
αποσπάσματα κειμένων,
αποσπάσματα ψηφιδωτών,

εκτελεστικά αποσπάσματα.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η Άνοιξη κράτησε λίγο
Post by: wings on 18 May, 2017, 01:14:35
Νίκος Γρηγοριάδης, Η Άνοιξη κράτησε λίγο
 
Η Άνοιξη κράτησε λίγο. Δεν καταλάβαμε
πότε ξεράθηκαν τα χόρτα – αλλού είχαμε στραμμένη την ψυχή.
Από το μέρος της θάλασσας μαίνονταν οι καταιγίδες,
άφριζαν κύματα στις βραχώδεις σπηλιές
και στους λόγους τα πεύκα κυρτωμένα
με το ανάκατο φύλλωμα σαν κεφάλι αρρώστου.

Γιατί είχαν μέσα στην άνοιξη αυτή πολλοί
βαρείς χειμώνες την ψυχή μας αλωνίσει.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Απειλή
Post by: wings on 18 May, 2017, 01:19:01
Νίκος Γρηγοριάδης, Απειλή
 
Λασπωμένες ερημιές. Τα σπίτια συνωστισμένα
μες στα κουρελιασμένα αμπέχονα της συνοικίας.

Ψηλά υπνωτισμένη νύχτα, ξάστερη,
υπόκωφες βροντές, κάτι αστραπές ανεξήγητες. Σιωπή.

Στη μάντρα ο σιδεράς σφυρηλατεί το σίδερο.
Το οξυγόνο, οι διακεκομμένες κυανοπόρφυρες αιχμές.
Κουφοβράζουν τα άστρα στην ταραχή του ονείρου.
Σαν κάτι να σάλεψε. Κάτι σέρνεται στους δρόμους.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Αφίσα
Post by: wings on 18 May, 2017, 01:22:57
https://www.youtube.com/watch?v=ELbvuJQERko

Θάνος Μικρούτσικος & Άλκης Αλκαίος, Ερωτικό (με τον Μανώλη Μητσιά)

Νίκος Γρηγοριάδης, Αφίσα
 
Εγώ μπροστά στη λάμπα στο τραπέζι, μπροστά στα βιβλία.
Εγώ μπροστά στο παράθυρο, μπροστά στη νύχτα.

Κοιτώ τη λάμπα, το τραπέζι, τα βιβλία, κοιτώ τη νύχτα.
Μακρινοί προβολείς, τα φώτα της πόλεως,
ο «Ήχος και Φως» της Ακρόπολης.

Ύστερα η νύχτα, τ’ αστέρια, η σκέψη μου διαλυόμενη,
που ξαναγυρνά πάνω απ' τις πόλεις, πάνω απ’ τα δάση,
πάνω απ’ τις κούνιες των παιδιών, πάνω απ’ τα κρεβάτια
των συζύγων, πάνω απ’ τους στρατώνες και τις πυραυλικές
βάσεις – μετεωρισμός ξανά πάνω απ’ τη γη
που γυρίζει αργά, φιλάρεσκα,
λες για να την κινηματογραφήσω σ’ όλα τα πλάνα.

Μόνο που έχω εντελώς πια λησμονήσει
για ποια διαφημιστική αφίσα, για ποιον διάολο
κάθομαι και τα σκέφτομαι τώρα όλα αυτά.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Υποκρισία
Post by: wings on 18 May, 2017, 15:27:52
Νίκος Γρηγοριάδης, Υποκρισία
 
Έξοχα υποκρινότανε ο πεθαμένος,
όλοι τον νόμιζαν νεκρό.
Πού να περάσει απ’ το μυαλό τους
πως αυτή ακριβώς τη στιγμή περίμενε
να κλέψει –καθώς κανένας πια δε φυλαγότανε–
την έστω και προσποιητή συμπάθεια
ή –κι αυτό μπορούσε να συμβεί–
τη συντριβή τους.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Συμβίωση
Post by: wings on 18 May, 2017, 15:32:46
Νίκος Γρηγοριάδης, Συμβίωση
 
Πρώτα πήρε στους ώμους τη μητέρα του,
μα αυτή πέθανε στα μισά του δρόμου.

Σαν πήγε να την απιθώσει, είχε κιόλας
ολότελα αφομοιωθεί με το κορμί του.

Το ’βαλε στα πόδια τρομαγμένος, μα πρόλαβαν
και σκαρφάλωσαν στην πλάτη του ο παππούς,
η γιαγιά κι οι αδερφές του. Κάτω απ’ το βάρος
το βήμα ολοένα επιβραδύνονταν, ώσπου κόσμος
πολύς άρχισε να ανεβαίνει. Όσοι δε χωρούσαν
κρεμάστηκαν στα χέρια, άλλοι γαντζώθηκαν
απ’ τα μαλλιά. Όταν βογκώντας σωριάστηκε,
στήθηκαν ένας ένας κύκλο
ολόγυρά του. Η μάνα του χτυπιότανε θρηνώντας.
Οι άλλοι απομακρύνθηκαν φανερά δυσαρεστημένοι
μουρμουρίζοντας, καθώς εκείνος, μπρούμυτα,
με σταυρωμένα χέρια, ξεψυχούσε.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Οι φονιάδες
Post by: wings on 18 May, 2017, 15:36:59
Νίκος Γρηγοριάδης, Οι φονιάδες
 
Θα ’λεγες αυτοί είναι οι φονιάδες∙
κρατούσαν ακόμα το ματωμένο μαχαίρι,
τα πτώματα μπροστά τους με μια πληγή
ανοιγμένη στο στήθος στο μέρος της καρδιάς.

Όμως κι αυτά κρατούσαν στα σφιγμένα
χέρια τους από ένα μαχαίρι. Εξάλλου
και οι υποτιθέμενοι φονιάδες
είχαν μια παρόμοια πληγή ακριβώς
στο ίδιο μέρος του στήθους.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η λύση
Post by: wings on 18 May, 2017, 15:39:19
Νίκος Γρηγοριάδης, Η λύση
 
Το βλέπετε τώρα και μόνοι σας,
δεν ήταν αυτό η λύση∙

κάτω από την άσφαλτο
εξακολουθούν να δουλεύουν
με περισσότερο πείσμα
οι αρουραίοι.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Παρεμβολές
Post by: wings on 18 May, 2017, 15:42:10
Νίκος Γρηγοριάδης, Παρεμβολές
 
Μέσα στο μελιχρό λυκόφωτο τα μάτια σου,
το πρόσωπό σου αχνό μες στα μαλλιά σου.

Μια σε κερδίζω, μια σε χάνω
σε μεταστάσεις μαγικές.

Ήλιοι κινούνται ανάμεσά μας, με θαμπώνουν,
ύστερα γίνονται χρυσοί φακοί στα μάτια,
να σε κοιτάζω και να μη χορταίνω.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Μες στη βροχή
Post by: wings on 18 May, 2017, 15:45:03
Νίκος Γρηγοριάδης, Μες στη βροχή
 
Μες στη βροχή αχνίζεις, κορμί υδάτινο,
πολιορκία αθώρητη μουσικών πόθων.

Τα χέρια σου πιο όμορφα απ’ τον κεραυνό,
όταν το κόκκινο κρασί θολώνει τις φλέβες
κι ανάβει πυρκαγιές το σώμα σου
και ημερεύει.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Γονιμοποίηση
Post by: wings on 18 May, 2017, 15:48:02
Νίκος Γρηγοριάδης, Γονιμοποίηση
 
Η ευωδιά της βροχής
σμίγει με τη σάρκα και τις σκιές των ματιών σου
και το γάλα κυκλοφορεί χυμός και ανεβάζει
τριαντάφυλλα στο υγρό στόμα. Και ροές μυστικές,
πνιχτή βουή κι ερωτικές κραυγές, κίνηση σπασμού,
μουσκεμένη ποίηση.

Φουσκώνει η ζύμη στις λαγόνες σου κι η γύρη
γονιμοποιεί το ανοιχτό λουλούδι του κορμιού σου.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Χλευασμός
Post by: wings on 18 May, 2017, 15:51:02
Νίκος Γρηγοριάδης, Χλευασμός
 
Αυτό που σάλεψε να φτερουγίσει,
αυτό που είδες να πετάει και να μέλπει
στον κόκκινο αέρα αγγίζοντας μόνο μια στιγμή
τη χλόη τ’ ουρανού,
δεν είναι τραγούδι ερωτικό,
μα το ίδιο εκείνο τρυφερό πουλί
που τώρα στέκει αντίκρυ μου και με χλευάζει.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο γύφτος
Post by: wings on 18 May, 2017, 15:55:12
https://www.youtube.com/watch?v=kkqNgJIUS1k

Κώστας Χατζής & Σώτια Τσώτου, Ο κύριος Κανείς (με τον Κώστα Χατζή)

Νίκος Γρηγοριάδης, Ο γύφτος
 
Ο γύφτος άφησε τα φυσερά του, τις τσιμπίδες του,
το βαρύ αμόνι, τη βαριά, και πηγαινοέρχεται
ανάμεσα στα πέταλα και τις αξίνες,
ενώ γύρω του, πριν γίνουν στάχτη,
οι σπίθες τινάζονται και χωνεύει η φωτιά.

Γιατί, λέει ο γύφτος, το κορίτσι του
έχει ένα βλέμμα σκοτεινό
που ανάβει στην απέναντι παράγκα.

Όλα τα έχω πια εγκαταλείψει,
τους στίχους και τα σύνεργα της τεχνικής,
και βηματίζω μες στον ίδιο χώρο
αντίκρυ στο μουντό παράθυρο
που καιρό τώρα δεν ανάβει.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τάχα τυχαία
Post by: wings on 18 May, 2017, 22:42:00
Νίκος Γρηγοριάδης, Τάχα τυχαία
 
Το ξέρεις καλά,
δεν πρόκειται να σε φωνάξω∙

θα περνώ δίπλα σου
τάχα τυχαία, τάχα πως η δουλειά
μ’ έφερε στη γειτονιά σου.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Παρουσία
Post by: wings on 18 May, 2017, 22:44:40
https://www.youtube.com/watch?v=F2zTd_YwTvo

Carlos Gardel & Alfredo Le Pera, Por una cabeza (1935)
(από την ταινία του Μάρτιν Μπρεστ «Scent of a woman (Άρωμα γυναίκας)» του 1992)


Νίκος Γρηγοριάδης, Παρουσία
 
Φλόγες αθώρητες και μυστικό άρωμα,
τα μουσικά δάχτυλα στα χείλη,
απόηχοι μέσα μου, φώτα
ροή τού γαλαξία μέσα
από επουλωμένες πληγές.

Κάπου εδώ χαμογελά γυναίκα.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ασυμφωνία
Post by: wings on 18 May, 2017, 22:47:45
Νίκος Γρηγοριάδης, Ασυμφωνία
 
Δεν το αντέχω πια,
δεν άντεχα ποτέ κι ας προσποιούμουν,
να μιλάς τόσο ωραία
και να λες
αλήθειες.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Μηνύματα
Post by: wings on 18 May, 2017, 22:50:24
Νίκος Γρηγοριάδης, Μηνύματα
 
Αυτά τα ανεπαίσθητα κύματα
που φτάνουν στο γυμνό μου στήθος
εισχωρώντας απ’ τ’ ανοιχτό πουκάμισο
δεν είναι η ανάσα των λουλουδιών
μα τα μηνύματα που μυστικά εκπέμπει
το κορμί της.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Οι στίχοι μου
Post by: wings on 18 May, 2017, 22:54:05
Νίκος Γρηγοριάδης, Οι στίχοι μου
 
Οι στίχοι μου στάχυα χρυσά
(τροφή στην πείνα της καρδιάς,
νερό καθάριο για τους διψασμένους).

Όταν εσύ τους τραγουδάς,
παίρνουν, ο ένας
με τον άλλον, φωτιά.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τα βέλη
Post by: wings on 18 May, 2017, 23:01:32
Νίκος Γρηγοριάδης, Τα βέλη
 
Αφύλαχτοι δρόμοι∙
εδώ η σειρήνα και το φως,
η μουσική της σάρκας,
τα ψιθυρίσματα πιο κάτω.

Πώς λάμπουνε, πώς κελαηδούν
αόρατα μες στη σιωπή
τα βέλη του θανάτου!

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Μην κλαις
Post by: wings on 18 May, 2017, 23:05:13
Νίκος Γρηγοριάδης, Μην κλαις
 
Έλα, μην κλαις, λουλούδι της καρδιάς μου,
δεν έχει μαραθεί κάθε ελπίδα∙
αν πέθαναν οι μέλισσες στον ψεκασμό
–για κοίτα!– οι στήμονες των εργοστασίων
παράγουν τόνους
αυτομεταφερόμενη γύρη.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το σουραύλι
Post by: wings on 18 May, 2017, 23:09:37
Νίκος Γρηγοριάδης, Το σουραύλι
 
Κατάκοπο από το κυνηγητό
αυτό το εικοσάχρονο κορίτσι
που πυροβολούσε συνθήματα
μες στη σκοτεινή φυλλωσιά
της διαδήλωσης

ακούει τώρα
ξαπλωμένο στο φοιτητικό ντιβάνι του
το αόρατο σουραύλι
να περνά παιχνιδίζοντας
πάνω απ’ τη γαληνεμένη πόλη.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Μελλοντική χρήση
Post by: wings on 18 May, 2017, 23:13:43
Νίκος Γρηγοριάδης, Μελλοντική χρήση
 
Στην Ομόνοια,
κάτω στο υπόγειο,
ένα κορίτσι δεκαοχτάχρονο
από οικογένεια Προλεταριακή
κρατάει πάνω στο στήθος του
την εφημερίδα του λαού
σαν Σημαία.

Κανείς δε νιώθει
τη μυστική χαρά,
την ώρα που παραδίνει
μια μια
τις Σημαίες στο πλήθος.
Κανείς δεν προσέχει
τις μυστικές υπηρεσίες
που καταγράφουν τους παλμούς της
για μελλοντική
χρήση.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Φωτογράφιση
Post by: wings on 18 May, 2017, 23:17:24
https://www.youtube.com/watch?v=99xu6Mp1dM0

Μάνος Λοΐζος & Γιάννης Νεγρεπόντης, Τρίτος Παγκόσμιος
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Τα τραγούδια του δρόμου (1974))


Νίκος Γρηγοριάδης, Φωτογράφιση
 
Γίναμε πια διάσημοι,
μας κυνηγούν να μας φωτογραφίσουν.

Πάνε τα χρόνια εκείνα
που κοιτάζαμε από μακριά
τον πλανόδιο φωτογράφο ή
ποζάραμε με τα κυριακάτικά μας.

Τώρα μας περνούν στις φωτογραφίες
εκ του φυσικού,
δίπλα στις Αύρες και τα τανκς
με λιμνούλες αίμα αστραφτερό
στην άσφαλτο.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Πλειστηριασμός
Post by: wings on 19 May, 2017, 20:23:53
Νίκος Γρηγοριάδης, Πλειστηριασμός
 
Αυτή, κυρίες μου και κύριοι, δεν μπορεί να διατιμηθεί∙
όλως ενδεικτικώς αρχίζω από μια άπειρη τιμή
και πάλι με δικαίωμα να αποσύρω.

Θα έπρεπε ίσως να εκθειάσω τις αρετές του.
Αρκούμαι να το χαρακτηρίσω απλά
σπάνιο κομμάτι.
Πέρασε από τις συλλογές
όλων των ανθρώπων της οικουμένης
μέσα από όλους τους αιώνες.

Τι; Και όμως απατάσθε.
Ναι, έχει κόκκινο, κατακόκκινο χρώμα
και το τραγούδι του μοιάζει με χτύπο ρολογιού.
Ω, όχι, κυρίες, όχι, κύριοί μου∙
η ερμηνεία σας είναι πεζή και –επιτρέψτε μου–
λίαν επιδερμική.

Συμφωνώ πως σας είναι οικειότατο,
όμως δεν παρατηρήσατε μια βασική
λεπτομέρεια: πως όταν π.χ. προσφέρεται,
γίνεται φτερό και ουράνια μουσική
κι ο εκλεκτός που θα το αποφασίσει
μεταβάλλεται σε ταπεινό ρυάκι
με ολόχρυσες άρπες.
Ω! με κυκλώνει θεσπέσια αρμονία!
Απόψε, όχι, δεν τη δημοπρατώ, τη χαρίζω!
Προσφέρω ακόμη κι όλες τις εισπράξεις
και βάζω τέρμα οριστικά στους πλειστηριασμούς.
Λοιπόν, κυρίες μου και κύριοι, σας ακούω.

Καλοί μου άνθρωποι. Δεν κατάλαβα!
Κανείς; Σίγουρα, κανείς; Αποσύρεται...

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Καλά ήμασταν
Post by: wings on 19 May, 2017, 20:27:40
Νίκος Γρηγοριάδης, Καλά ήμασταν
 
Καλά ήμασταν τόσα χρόνια στο σκοτάδι.
Όχι που σκόπευα να σου κρύψω τίποτα.

Κι εγώ στη λάμψη της αστραπής το αντιλήφθηκα
πως βρίσκομαι σε άλλο χώρο
νεκρός.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το σμήνος
Post by: wings on 19 May, 2017, 20:31:42
Νίκος Γρηγοριάδης, Το σμήνος
 
Το δωμάτιο στον θορυβώδη δρόμο,
το πρόσωπό μου κρυμμένο στα μαλλιά σου∙
σαλεύουν οι μουσικές λαγόνες σου,
τα χείλη σου κόκκινο τριαντάφυλλο.
Κι ένα σμήνος πουλιά
ορμώντας απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
φτερουγίζουν γύρω απ’ το κρεβάτι.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ερωτικό
Post by: wings on 19 May, 2017, 20:34:18
Νίκος Γρηγοριάδης, Ερωτικό
 
Έφτασε και το δειλινό, μας σκέπασε
με ροδοπέταλα και πευκοβελόνες.

Στα μαύρα σου μαλλιά
κύματα φεγγαρόφωτου.

Τα πουλιά απομακρύνθηκαν
βαθιά στο δάσος∙

έχουνε γείρει και κοιμούνται
στις απαλές φτερούγες τους.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Με τυλίγει...]
Post by: wings on 19 May, 2017, 20:41:33
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Με τυλίγει...)

Με τυλίγει φευγαλέα η ευωδιά
της σάρκας σου.
Ανασαίνω τα χείλη σου
και στο μισόφωτο φτεροκοπούν
πουλιά. Ένα τραγούδι
κρυφογελάει μέσα μου 
         
                   *
 
Φεύγει ο δρόμος χορεύοντας∙
εικόνες παίζουν γύρω μας
δροσερών δέντρων.
 
           Τα πουλιά απομακρύνουν τους σταυρούς
           και επιστρέφουν ανθοφόρα

 
Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Φυλλωσιά απαλή...]
Post by: wings on 19 May, 2017, 20:47:34
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Φυλλωσιά απαλή...)

Φυλλωσιά απαλή τυλίγει τους ώμους σου.
Στα κλαδιά ρίγος πουλιών και ψίθυροι
μουσικών φύλλων. 
         
                   *
 
Σκύβεις τρυφερά
πάνω στα λουλούδια. Το βλέμμα μου
ακολουθεί την κίνηση των απαλών
χεριών σου. Ξεχάστηκα
– δεν υπάρχει πιο τρυφερό,
πιο ευωδιαστό λουλούδι
απ’ το κορμί σου.
 
           Οι εωθινοί των ματιών σου ανοίγουν μυστικά.
 
Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Φιλύρα χλωρή...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 19:08:52
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Φιλύρα χλωρή...)

Φιλύρα χλωρή,
μέλι πρωινό ανάμεσα στα βράχια.
Οι ώμοι σου χειρόγραφα ύμνων.
Τα σκέλια σου παγίδες ασημένιων χορδών.
Κι η καρδιά σου
εικόνα λατρευτική
για ν’ απευθύνω
τις προσευχές μου.
γεμίζουν γύρη. 
         
                   *
 
Πίσω απ’ τα μάτια σου ένας κήπος,
ένα μισόφωτο κι η πύλη. Περνώ
και κουλουριάζεται μέσα σου.
 
           Έλυτρα ουράνιου τόξου
 
Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Αντιλαμπές των ματιών...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 19:14:03
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Αντιλαμπές των ματιών...)

Αντιλαμπές των ματιών σου ο ουρανός,
το δείλι τυλιγμένο στα μαλλιά σου.
Μοσχοβολά ο αέρας στις μασχάλες σου.
Τρίζει κι ανοίγει ο ουρανός στ’ αστέρια. 
         
                   *
 
Σ’ ανασαίνω και μεθώ απ’ το άρωμά σου.
Κι ημερεύει ο καιρός,
σκοτεινιάζουν οι άνθρωποι
απ’ την ευωδιά της αγάπης.
 
           Τα νερά με θολωμένους
                                    καθρέφτες


Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Ο μικρός, ο στενός...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 19:18:56
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Ο μικρός, ο στενός...)

Ο μικρός, ο στενός κόσμος, αγάπη μου.
Όπου κι αν κάνω να περάσω, πέφτω απάνω σου∙
όπου κι αν κάνεις να πας, μέσα μου τριγυρίζεις.
         
*
 
Απλώνεις τα μέλη σου στη χλόη
και το δάσος γεμίζει από ψιθύρους.
Τρικλίζουν φλόγες στις φυλλωσιές.
 
Μολπές παρθένων κρίνων στον αέρα

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Γδύνεσαι και η νύχτα...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 19:22:53
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Γδύνεσαι και η νύχτα...)

Γδύνεσαι και η νύχτα γαληνεύει.
Τα μαλλιά σου μπλέκονται σε μυστικά μονοπάτια
κι ο πρώτος πετεινός ξυπνάει πρόωρα
και λαλεί τρελά.
         
                   *
 
Ο ήλιος μέθυσε απ’ την ευωδιά του κορμιού σου.
Παραμερίζει τις κουρτίνες και φωλιάζει τρέμοντας
στις μασχάλες σου.
 
           Ανάβουν και σβήνουν φλέβες χρυσού

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Το κρεβάτι μου...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 19:28:09
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Το κρεβάτι μου...)

Το κρεβάτι μου γλυκά αναστατωμένο, εσύ φευγάτη.
Γύρω ακόμη θροεί το φόρεμά σου.
Τραγουδώ ή ζουζουνίζω σαν τη μέλισσα
παίζοντας με τη σκιά σου.
         
                   *
 
Φάνηκες και οι φροντίδες γίνανε οράματα.
Μαλάκωσαν κι οι θύρες και γυρίζουν μόνες τους
πάνω στους ρεζέδες.
 
           Σαν να πατούνε μαλακά γυμνές πατούσες
                          σε χωματένιο δρόμο


Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Μόλις αρχίζω...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 19:38:39
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Μόλις αρχίζω...)

Μόλις αρχίζω να μιλώ, το κορμί σου
το έτοιμο για τη στιγμή χάνει την εξαίσια αναμονή του,
χωνεύει τη φλόγα μέσα στη ρόδινη κούπα
της παραδείσιας μαγείας.
Συστέλλεται με αλλεπάλληλα κύματα η σάρκα σου∙
καταλαγιάζει στην αρχική κατάσταση.
         
*
 
Κρυφοκοιτάζω το γοητευτικό χαμόγελο
που απευθύνεις στους καλεσμένους με μια φωτοσκίαση
ματιών –μαγική παρόρμηση κάποιας αρχαίας
τελετουργίας καλωσορίσματος.
Η λάμψη τρεμοπαίζει χωρίς κατεύθυνση.
Κρέμεται, θαρρείς, ανεξάρτητα
στο δικό σου μαγικό, λουλουδισμένο κόσμο.
 
Τ’ αντίχαρα της ομορφιάς

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Η εικόνα σου...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 20:38:10
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Η εικόνα σου...)

Η εικόνα σου μαγικό παιχνίδισμα της όρασης.
Και λέω ανθός και εννοώ το γιασεμί
μ’ όλες τις ευωδιές των λουλουδιών
πλάι στο παράθυρο που ανοίγουν τα δικά σου χέρια.
Και λέω κορίτσι και εννοώ την ευωδιά
όλων των κοριτσιών στο κορμί σου.
         
                   *
 
Οι αστραπές δε χάνονται, φωλιάζουν και λάμπουν
στα μάτια σου ή στο βολταϊκό τόξο του σώματός σου.
Από κει εκπυρσοκροτούν εικόνες, για να συνεχίσει η μνήμη
το εξωραϊστικό τραγούδι του γήινου άστρου.
 
           Δωρήματα αγλαά του χρόνου

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Εικόνα χορευτική...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 20:43:53
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Εικόνα χορευτική...)

Εικόνα χορευτική, ηδονικές μετατοπίσεις μέσα μου,
όπως όταν κοιτώ αστιγματικά τον αριθμό οκτώ
ή το γυμνό κορμί σου.
         
                   *
 
Έρχεσαι και φεύγεις μες στην αόρατη φωτιά των αισθήσεων.
Αφήνομαι γαλήνιος στη ροή, σφαίρα κι ακτίνα αρμονίας
κάτω απ’ το ρευστό σώμα τ’ ουρανού.
 
           Θαλπωρή ωαρίου

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Από σένα παίρνουν...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 20:47:56
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Από σένα παίρνουν...)

Από σένα παίρνουν υπόσταση οι ώρες∙
ευωδιάζουν εράσμια στο αβρό κορμί σου,
τρέφουν χυμούς, χλωρούς κισσούς πετάνε.
         
                   *
 
Από βαθιά κινάει η ταραχή.
Αντλώ από τα μάτια σου ομορφιά
κι απ’ το κορμί σου μυστική μαγεία.
Ω, χαρά της προσμονής,
μειδίαμα τρυφερό στις αείροες φλέβες σου
που μ’ οδηγούνε στην καρδιά σου.
 
           Μαρμαρυγές παρθενικών νερών

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Κορίτσι μου μεταξένιο...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 20:53:06
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Κορίτσι μου μεταξένιο...)

Κορίτσι μου μεταξένιο,
που δεν κοιμήθηκες ποτέ σε χλόη
κι ούτε γνωρίζεις την ανάσα των αγρών,
πού βρήκε η σάρκα σου την ευωδιά
από νωπό καθαρισμένο καλαμπόκι;
         
                   *
 
Το κορμί σου γύρω μου χώμα ζεστό.
Ποιος εγώ, ποια εσύ; Ποιος ποιον περιέχει;
Ηχείο μουσικό του ανέμου, ρυθμός ερωτικός,
η μια κιθάρα που παίζει μόνη της σαλεύοντας
μέσα στο δειλινό των άστρων.
 
           Σώμα ρευστό του Σύμπαντος

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Αργείς και λιγοστεύουν...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 20:56:13
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Αργείς και λιγοστεύουν...)

Αργείς και λιγοστεύουν οι δρόμοι.
Η νύχτα κατεβαίνει απ’ το βαρύ ουρανό.
         
                   *
 
Έτσι που απομακρύνθηκε
και χάνεται στο σύθαμπο η μορφή σου,
μου μένουν οι τυφλές κινήσεις της απόγνωσης
που κάνει το μωρό για να βυζάξει.
 
           Παλεύω με τις σκιές

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Σε καλώ κι εσύ...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 21:00:11
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Σε καλώ κι εσύ...)

Σε καλώ κι εσύ φεύγεις σαν σκέψη αποδημητική
κρατώντας στο ράμφος σου τη νοσταλγία και το άρωμα
του ατέλειωτου νόστου.
         
                   *
 
Απογειώνομαι στο μαύρο υγρό λιβάδι
κρεμασμένος πάνω από τους φουσκωμένους ουρανούς.
Η εικόνα σου ξαναγίνεται πλευρό
και στο παράθυρο δε μένει πια
παρά ένας σκελετός που φωσφορίζει.
 
           Αγρυπνά κι η αγρύπνια

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Ήρεμα χρώματα...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 21:04:53
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Ήρεμα χρώματα...)

Ήρεμα χρώματα, αιθέριοι αναπαλμοί
συσσωρευμένων ήχων μέσα μου.
Στέκομαι κι αφουγκράζομαι τη μουσική
τη γνώριμη απ’ όπου απουσιάζει η φωνή σου.
Ο λόφος έχει ανθοφορήσει μέσα σε φως και μουσική.
Σκιρτούν πουλιά, παίζουνε πεταλούδες.
Μέσ’ απ’ τ’ ανθισμένα δέντρα περνώ σκυφτός
και γύρω μου η μοναξιά του ήλιου.
 
           Παλιννοστούν οι μνήμες

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Φτερά στους ώμους...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 21:10:18
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Φτερά στους ώμους...)

Φτερά στους ώμους και βάρη κατάδικου στα πόδια.
Η μνήμη σου, μια με καλεί και μια με διώχνει
σ’ αυτό το μαύρο τούνελ και το φως,
στους γαλαξίες και τις αβύσσους.
         
                   *
 
Ψάχνω να σε βρω, τι να βρω μερόνυχτα πάνω
απ’ το κυκλοτρόνιο – μια ηλεκτρόνιο, μια φωτόνιο.
Πού τρέχεις; Ποια τύμπανα ξεκουφαίνουν την απουσία
ή τον ερχομό σου; Τι γυρεύω μέσα στο άπειρο κενό
με τους πλανήτες και τ’ άστρα που αχτιδοβολούν
και χάνονται μέσα μου, άπιαστα στ’ απλωμένα μου χέρια;
 
           Κι ο ήλιος οξύς και πλήκτης

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Κυλώ σαν το νερό...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 21:14:10
Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Κυλώ σαν το νερό...)

Κυλώ σαν το νερό πάνω στα φύκια να σε συναντήσω
κι είναι που εσύ γλιστράς σε ιριδισμούς
μέσα στις φλέβες μου και χάνεσαι. Κελάηδημα
μες στο κοχύλι και πώς να σε κλείσω
που τραβάς στα πέλαγα και στους βυθούς;
Μουσική και φως κι ευωδιά στον αφρό κι εγώ
να σε γυρεύω με δυο βαριές τυραγνισμένες παλάμες
καρφωμένες στον άνεμο.
         
*
 
Ήρθες και πέρασες,
μα η τροχιά σου είναι αυτή
και θα προσμένω.
 
Τα σύννεφα υφαίνουν λευκά ιστία.

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, [Κι όμως...]
Post by: wings on 21 May, 2017, 21:23:04
Νίκος Γρηγοριάδης, Η απουσία και ο λόγος (Κι όμως...)
 
Κι όμως
δεν έγινε όπως θα το περίμενε
ο αναλυτής αισθημάτων
ή όπως ίσως κι εσύ
εξάλλου με κάποια κρυφή χαρά ή περηφάνια
προσδοκούσες:
να στρέφομαι και να σε νιώθω σαν τη μέλισσα
όταν αφήνει το άνθος και χάνεται στην έρημο
που άλλοι έχουν ετοιμάσει γι’ αυτήν.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως (I)
Post by: wings on 21 May, 2017, 21:27:54
Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως

I

 
Τώρα το μόνο που μου μένει
(αναχωρητής σε έκσταση) είναι να μιλώ
χωρίς κανένα φόβο να σε χάσω.

Τα λόγια θάλλουν, αντηχούν μες στο κενό,
αιωρούνται
ανάμεσα σε μένα που μιλώ
και τη βαθιά την πύλη που σωπαίνει.

Επιστρέφοντας γίνονται πουλιά,
συνάζουν στις φτερούγες τη σιωπή σου
που όλο και πιο πειθήνια τη ρουφώ,
ιριδίζουν οι φλέβες μου
κι αναδύομαι ολόφωτος
απ’ την ανυπαρξία.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως (VII)
Post by: wings on 21 May, 2017, 21:38:26
Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως

VII

 
Αν δεν σε κοιτάξω πώς θα σε φέρω κοντά μου
γυμνή από σκιές, αρίζηλο άστρο,
όπου σταλάζουν γλυκασμοί και μειδίαμα δρόσου
κι ας ξέρω πως αυτό που κοιτάζω δεν είσαι συ,
πως κι εγώ ο ίδιος σ’ αυτό το βλέμμα είμαι απών,
όμοια ανύπαρκτος με σένα κι όχι
μ’ εκείνη την ήσυχη απουσία του κόσμου
που είναι γλυκύς ησυχασμός, σιωπή και τέλος,
αλλά μ’ εκείνη την ανυπαρξία του φωτός
που αγλαΐζει και ισορροπεί τον κόσμο.
Σε χάνω μες στην απουσία του φωτός σου,
καθώς σκοτεινιάζει βαθιά ο καρπός του πόνου,
και το τέχνασμα της υπομονής πασχίζει να πλάσει
τον άλλο χρόνο που άλλα μέτρα αποζητά.
Μετάλλαξη σε πάθος κι ατέλειωτη διαμονή στην απουσία.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως (IX)
Post by: wings on 21 May, 2017, 21:48:59
https://www.youtube.com/watch?v=1rdJT7dw6k4

Γιάννης Μαρκόπουλος & Μανόλης Πρατικάκης, Σφίγγε με πάνω σου (με τον Μάριο Φραγκούλη)

Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως

IX

 
Κοντά σου οι λέξεις είναι φονικές. Προφέρω τ’ όνομά σου
και λιώνει ο πυρήνας της εσώτερης πυρκαγιάς∙
μένω το άδειο κέλυφος το κούφιο σχήμα
που έχει αποσπαστεί απ’ τη ζεστή σου παρουσία.
Γι’ αυτό με βλέπεις που σωπαίνω
νευρώνοντας την τρυφή τής σάρκας.
Προτιμώ να σ’ αγγίζω, να γίνομαι ένα μαζί σου,
να μην αφήνω περιθώρια κενού
για τον νηπιάζοντα στεναγμό του πάθους.
Γιατί ο έρωτας είναι δειλός, τρέμει
τις ποικιλώνυμες παρεμβολές.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως (X)
Post by: wings on 21 May, 2017, 21:54:05
Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως

X

 
Ο καιρός ανεβαίνει και τα στάχυα ωριμάζουν στη σιωπή
μετατρέποντας τους δισταχτικούς ίσκιους
σε λαμπρή ομορφιά.
Ακούς τη μακρινή υπομονή καθώς πελεκάει και αγνίζει
την αιμοφόρα αισθησιακή στοργή.
Περιμένω
με την ελπίδα να σας δω πιο όμορφους,
ρόδα που τα ’λουσε η πρωινή βροχή με υπομονή κι αγάπη,
στις συνοικίες που άξαφνα τιτίβισαν μέσα μου,
Βότση και Χαριλάου και Καλαμαριά.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως (XI)
Post by: wings on 21 May, 2017, 21:59:55
Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως

XI

 
Από το βλέμμα μου ως το δικό σου έχει κιόλας χαθεί ο μισός
παράδεισος. Κι όσο η εικόνα σου με δένει μαζί σου
τόσο γίνεσαι αυτόνομη και ξένη,
φρουρός έξω απ’ το κορμί μου απόμακρος.
Κι εκείνο που μ’ αιχμαλωτίζει δεν είσαι πια εσύ
με τη ζεστή σου ύπαρξη, με το κορμί και την ψυχή σου,
μα το όραμά σου κι η εικόνα σου και τ’ όνομά σου,
ο κλέφτης της πραγματικής σου ύπαρξης,
που θέλει να επιβληθεί πάνω μου, να σε εκμηδενίσει.
Γι’ αυτό αποζητώ τη σάρκα σου κι αρνούμαι
υποκατάστατα εικόνων και λέξεων.
Γιατί όταν μιλώ, χωρίζομαι απ’ τον εαυτό μου,
δεν είμαι εγώ, μα η παρουσία του ονόματος
που βρίσκεται πέρα από μένα και σκεπάζει το κενό.
Η λαλιά μου αποκαλύπτει την ύπαρξη της ανυπαρξίας σου.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως (XII)
Post by: wings on 21 May, 2017, 22:03:22
Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως

XII

 
Τι λέγαμε κι είχαμε τόσο απομακρυνθεί ο ένας
απ’ την καρδιά του άλλου και πέταξε στα χάη η θαλπωρή
κι έγινε ήχος μακρινός, θαμπή εικόνα;
Είμαι δικός σας όσο σας κρατώ
όπως το φως όσο φιλεί το ρόδο.
Η ύπαρξή μας είναι η επαφή
που διοχετεύει τον ένα μες στον άλλον.
Μη με ρωτάτε, μη με κοιτάτε, μη
παρεμβάλλετε σύννεφα κι ίσκιους στην αφή.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή (I)
Post by: wings on 21 May, 2017, 22:07:24
https://www.youtube.com/watch?v=qaIm5SLQhHY

Μάριος Τόκας & Κώστας Φασουλάς, Δίδυμα φεγγάρια (με την Αλέκα Κανελλίδου και τον Δημήτρη Μητροπάνο)

Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή

I

 
Ο πόλεμός σου ενάντιά μου,
ο πόλεμός σου ενάντιά σου
εναρμόνιση ρόδου με χρώμα κι ευωδιά,
βέλος που βρίσκει τον αιωρούμενο καρπό
και τον φέρνει πίσω
στο μισάνοιχτο στόμα.
Αδιάκοπα αρνείσαι και ταλαντεύεσαι,
ανάβεις και σβήνεις πάνω μου
όπως η αχτίδα μες στην καρδιά του φωτός.
Ισορρόπηση μέσα στην ένταση
της αρμονικής σου ταλάντωσης.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή (II)
Post by: wings on 21 May, 2017, 22:10:02
Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή

II

 
Απομακρύνεστε με πλατιά βήματα
και μ’ αφήνετε πίσω μοναχό μου.
Μα την ίδια στιγμή
είναι τα λόγια σας λειψά και με καλείτε.
Γεμίζει ο χώρος, σαλεύουν ριγηλά
οι καμπύλες που γίναν
μουσική.
Μένω και πάλι κι αφουγκράζομαι
το χτύπο τής καρδιάς μου.
Μα βιάζομαι ξανά να σας προφτάσω
κι είναι που εσείς
μ’ έχετε κιόλας υποψιαστεί,
επιβραδύνετε το βήμα σας
κι ακούτε άφωνοι τα ίδια σας τα μυστικά
που έχουν ανοίξει και αγλαϊστεί
στη ζεστασιά τής προσδοκίας,
καθώς συστελλόμαστε και διαστελλόμαστε
μες στην ισόρροπη αρμονία μας
μαχόμενοι συγχρόνως και φιλιούμενοι.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή (IV)
Post by: wings on 21 May, 2017, 22:13:27
Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή

IV

 
Σας βρίσκω, φίλοι μου, και σας αφήνω
πατώντας με το ένα πόδι γυμνό
στην καρδιά του ενός, με τ’ άλλο
στην καρδιά του άλλου, τεντωμένος
πάνω στην ισόρροπη ένταση
της απόρριψης ή της παραδοχής.

Σουραύλι και τύμπανο,
για να υπάρξω εγώ,
για να υπάρχετε
κι εσείς.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή (VI)
Post by: wings on 21 May, 2017, 22:17:41
Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή

VI

 
Μάχομαι να υπάρξω μέσα σας
και την ίδια στιγμή ροκανίζω
το περίβλημά σας που με περιέχει
και διασκορπίζομαι να μπω
μυρωμένος μες στην άλλη την παρέα,
να τη χαρώ, να την αποσυνθέσω.
Μ’ απλώνετε το χέρι, το φιλώ,
ευγνωμοσύνη κρησφύγετου, απ’ όπου
χαλώντας τα τοιχώματα να φύγω πάλι στο χάος
που θα πάρει
το νέο σχήμα της θερμής επαφής.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή (VIII)
Post by: wings on 21 May, 2017, 22:22:25
Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή

VIII

 
Είσαι άπειρη κι είμαι πεπερασμένος.
Χωρίς εσένα είμαι φθαρτός,
χωρίς εμένα δεν υπάρχεις.
Η σάρκα σου από ουρανό,
φυλλωσιά πολύβουη το κορμί μου.
Αντίλαλος μουσικής εσύ,
εγώ δονούμενη κιθάρα.
Κι όχι απ’ τη μια εσύ, απ’ την άλλη εγώ,
αλλά εσύ κι εγώ στην εξαφάνιση
και την ολοκλήρωσή μας σε ένα.
Όταν στέκεσαι δίπλα μου, δεν είσαι εσύ,
γίνεσαι εσύ μες στη μετατροπή σου σ’ εμένα.
Μαζί είμαστε το φθαρτό και το άφθαρτο
μες στην απόλυτη ετερογένειά μας.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή (X)
Post by: wings on 21 May, 2017, 22:27:52
Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή

X

 
Όταν περνούν τα σύννεφα γίνεσαι βροχή∙
πέφτεις επάνω μου και υπάρχεις,
με κάνεις ουρανό, σμίγεις μαζί μου.
Αυτοαναιρείσαι και γίνεσαι πεπερασμένη
αυτοαναιρούμαι
και γίνομαι άπειρος όπως εσύ.
Μεταμορφωνόμαστε ο ένας στον άλλον.
Χωρίς εσένα που γίνεσαι εγώ
πώς θα υπάρξω;
Χωρίς εμένα που γίνομαι εσύ
πώς να υπάρξω;
Καθένας κλείνει μέσα του τον άλλον
και τον εαυτό του.
Γίνεσαι αιώνια μέσα σε μένα το φθαρτό
γίνομαι εφήμερος μέσα σ’ εσένα την αιώνια.
Γι’ αυτό φαντάζουμε εφήμεροι κι αιώνιοι.
Αδύνατο να φύγει από μένα
αδύνατο να δραπετεύσω από σένα.
Κινούμαστε και υπάρχουμε μαζί.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή (XII)
Post by: wings on 21 May, 2017, 22:31:31
https://www.youtube.com/watch?v=dcvebWp8GtU

Jacques Brel, Ne me quitte pas

Νίκος Γρηγοριάδης, Αντιοπαγή

XII

 
Αν απομακρυνθώ από σένα,
πώς θα σε γνωρίσω,
αφού χωρίς εμένα δεν έχεις ταυτότητα;
Αν απομακρυνθείς από μένα,
πώς θα με γνωρίσεις,
αφού χωρίς εσένα δεν υπάρχω;
Είμαστε η ολοκλήρωσή μας
χωρίς ελπίδα να γνωρίσουμε την ομορφιά της.
Γι’ αυτό διαλύεσαι μέσα στην τελειότητα,
γι’ αυτό ανάβω-σβήνω μέσα στο φθαρτό.
Μόνη σου είσαι η θετική καμπύλη
με τα όρια των γραμμών που περιέχεις.
Μαζί μου γίνεσαι ευθεία
και απειρίζεσαι.
Φθαρτοί μέσα στην αφθαρσία μας,
πεπερασμένοι στην απειρότητά μας,
θνητοί μες στην αθανασία μας.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Από τους πυρήνεμους (1-5)
Post by: wings on 21 May, 2017, 22:53:38
Νίκος Γρηγοριάδης, Από τους πυρήνεμους

1

 
Αυτός ο ξαφνικός πίδακας μέσα μου
δεν πρέπει να ήταν και τόσο
ξαφνικός.

2

Έτσι που άδειασε τούτο το δωμάτιο,
ολοένα μικραίνω.

3

Ωραία μου μοναξιά –
διαμπερές καρφί μου!

4

Με τα κλειδιά που μου ’δωσες
κλείστηκα μέσα!

5

Κι όμως αυτά που φύγαν μου έχουν χαρίσει
τα τωρινά κι όσα
θα έρθουν.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Από τους πυρήνεμους (11-17)
Post by: wings on 21 May, 2017, 23:01:01
https://www.youtube.com/watch?v=NOk_TNPk_-c

Μίμης Πλέσσας & Δανάη Στρατηγοπούλου, Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου (με τον Κώστα Χατζή)

Νίκος Γρηγοριάδης, Από τους πυρήνεμους

11

 
Έτσι που πάσχιζε
σ’ όλη του τη ζωή ν’ αγαπηθεί,
δεν πρόφτασε ν’ αγαπήσει.

12

Δεν ξέρω να μιλώ –
όλα μου τα χρόνια τα ξόδεψα
κοιτώντας.

13

Δοκίμασα να σ’ αρνηθώ –
πάλι εγώ ήμουν
ο χαμένος.

14

Δεν είσαι εσύ
που τόσο εύκολα με πείθεις –
η καρδιά μου έχει ανάγκη
να πιστεύει.

15

Αυτόν με το λουλούδι στο χέρι να φοβάσαι –
πολιορκεί την καρδιά σου!

16

Εγώ σε βρήκα –
κι ήθελα τόσο πολύ να με βρεις
εσύ

17

Σφίγγεσαι πάνω μου και μικραίνεις,
ώσπου γίνεσαι τρυφερός χτύπος.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Από τους πυρήνεμους (25-30)
Post by: wings on 21 May, 2017, 23:08:23
Νίκος Γρηγοριάδης, Από τους πυρήνεμους

25

 
Η Άνοιξη βομβεί,
το Καλοκαίρι θροεί,
το Φθινόπωρο χλωμαίνει,
ο Χειμώνας σωπαίνει.

26

Τα πατήματα της μέρας
παρθενικά ερυθήματα.

27

Το φλιτζάνι αντιλάμπει
και μελωδεί στο άγγισμα
τρυφερής παλάμης.

28

Σκάζουν κι ανθίζουν
φύλλα φιλήδονα
κάτω από γυμνές
παρθενικές πατούσες.

29

Πλούσιο το φως.
Κι η γυμνή σάρκα
εξαϋλώνεται.

30

Μίσχος δροσερός κελαρύζει
ο λαιμός σου.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο αντίδικος
Post by: wings on 21 May, 2017, 23:12:20
https://www.youtube.com/watch?v=6S5-OurQdos

Κώστας Χατζής & Σώτια Τσώτου, Όλα ανάποδα τα βλέπει (με τον Κώστα Χατζή)

Νίκος Γρηγοριάδης, Ο αντίδικος
 
Αυτό που τον κατατυραννά
το ονομάζει –λάθος– «ο εαυτός μου»,
ενώ δεν είναι άλλο παρά οι γύρω του,
πρόσωπα και πράγματα διορισμένα
να πέφτει απάνω τους την ώρα την απρόβλεπτη
της συμβολής. Και όταν πια
αγανακτώντας οργίζεται και αιτιάται
το ανίσχυρο σαρκίο ή και το πνεύμα του,
εκείνα καμώνονται τον αδιάφορο,
τάχα πως δεν έχουν σχέση με τη δυστυχία του,
και στρίβοντας επιδέξια
στρέφουν το πρόσωπο αλλού κρυφά χαμογελώντας
μην τύχει και αντιληφθεί το γέλιο τους
και δοκιμάσει να συμφιλιωθεί
με τον αντίδικο εαυτό του.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ίσκιοι
Post by: wings on 21 May, 2017, 23:16:20
https://www.youtube.com/watch?v=4b6ooa4RvGA

Μάνος Χατζιδάκις, Χορός με τη σκιά μου (με τη Δήμητρα Γαλάνη)

Νίκος Γρηγοριάδης, Ίσκιοι
 
Τους ίσκιους κυνηγά που σκοτεινιάζουν
κρυφά μ’ εκείνη τη μυστική σκοτεινότητα
στις παρυφές της φθοράς.
Κι ενώ μετεωρίζεται ανάμεσα
στη βεβαιότητα και την αμφιβολία
πως να, έχουνε κιόλας βυθιστεί
και μένει τώρα πια στρωτή και λεία η επιφάνεια,
η ίδια αυτή η επιβεβαίωση,
σαν ένα κυμάτισμα ευφροσύνης, γεννά
ακόμη πιο βαθιά κρυμμένους,
γι' αυτό και μόνο ως ανεπαίσθητη ανησυχία
φανερωμένους –πώς να τους ονομάσει πια–
καινούριους ίσκιους.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η Ιερή Πύλη
Post by: wings on 21 May, 2017, 23:21:50
Νίκος Γρηγοριάδης, Η Ιερή Πύλη
 
Μονάχος μου τις φτιάχνω όλες τις πόρτες
και τις γκρεμίζω μόλις τις διαβώ
κι άλλες έξω από τούτες δεν υπάρχουν.

Κι όταν ποθώ να φτάσω ως την ψυχή σου
που ευωδιάζει μυστικά σ’ άδυτους χώρους,
μαστορικά οικοδομώ την Ιερή Πύλη,
με τ’ ακριβά εικονίσματα δεξιά κι αριστερά,
πριν μπω ευλαβικά να προσκυνήσω.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Διπλή απογοήτευση
Post by: wings on 21 May, 2017, 23:30:05
Νίκος Γρηγοριάδης, Διπλή απογοήτευση
 
Τα δέντρα και η πλούσια βλάστηση
το υπονοούσαν –πώς δεν το κατάλαβες!–
το ποταμάκι που σε ξάφνιασε
γοργό ανάμεσα στα χόρτα
με τα κολεόπτερα ν’ ακολουθούν
τη γαλανή ανταύγεια των νερών.

Κι εκεί που η πρόθεσή σου ήταν να περάσεις
αντίκρυ στο σκοπό σου και σ’ εμπόδισε
η φλυαρία των νερών, κι έφτασες
ως και να αγανακτείς, και μανιακά
γύρευες να εξουδετερώσεις την αργοπορία,
τι πικρή, τι απρόσμενη απογοήτευση
να βρεθεί εκεί κοντά του το γερό
από παλιά –γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό–
στημένο πρόσφορα γεφύρι!

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Αυτό που μένει
Post by: wings on 21 May, 2017, 23:33:11
Νίκος Γρηγοριάδης, Αυτό που μένει
 
Αυτό που μένει τελικά
σαν φωτεινή πέρασμα της μοίρας
χύνεται σε μυστικούς θαλάμους
και γίνεται ζεστός πυρήνας ζωής.

Ξεμακραίνουν έντρομα τα χάρτινα
και τ’ αχυρένια πουλιά
και μέσα κελαηδεί το σφριγηλό όνειρο.
Βγάζει φτερά, ζεσταίνει
την ξεχασμένη ανάσα. Η μορφή
ντύνεται τη φωτεινή νεφέλη
και πλέει
στη γαλήνη του άφατου.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Μνήμη
Post by: wings on 21 May, 2017, 23:36:05
Νίκος Γρηγοριάδης, Μνήμη
 
Λάμψη της μνήμης στα σκοτεινά.
Σε βάθη πέφτουν οι διαυγείς στάλες.
Απέραντα τοπία το βαθύ χορτάρι της σιωπής.
Ξερόχορτο ανάμεσα στα δόντια
σαλεύουν οι ουρές των γεγονότων.

Όμως μέσα από τις ρωγμές
οι μαύρες μύγες επανέρχονται.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το λουλούδι ψηλά
Post by: wings on 21 May, 2017, 23:39:49
https://www.youtube.com/watch?v=sFHujvkacNY

Richard Rodgers & Oscar Hammerstein II, Edelweiss (Julie Andrews & Christopher Plummer from "The sound of music" (1959))

Νίκος Γρηγοριάδης, Το λουλούδι ψηλά
 
Εκεί που τους σταύρωσαν ποιος θα τους βοηθήσει;
Είναι η χαράδρα από τη μια,
είναι οι φύλακες τριγύρω,
με το πυκνό σκοτάδι του αμπέχονου,
με την υγρή ομίχλη σάπιο ξύλο.
Κι αυτός ο μικρός που μόνο εμείς τον βλέπουμε
να σκαρφαλώνει τα μαχαίρια των βράχων,
να γδέρνει γόνατα και χέρια,
ίσως δεν το πιστεύετε ότι σκοπεύει να φτάσει τις πληγές,
όμως σίγουρα κοντεύει ν’ αγγίξει το λουλούδι ψηλά
που με παράπονο κι όλο λαχτάρα τού είχε
πάνω στον πυρετό του παιχνιδιού ζητήσει
η μικρή, όλο χάρη, αξιολάτρευτη
φίλη του.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Σάλεμα φτερού
Post by: wings on 21 May, 2017, 23:44:06
https://www.youtube.com/watch?v=nsCcFV-A324

Μάρκος Βαμβακάρης, Τα ματόκλαδά σου λάμπουν (με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, 1960)

Νίκος Γρηγοριάδης, Σάλεμα φτερού
 
Η σιωπή σου
ξεσπά σε σκιρτήματα
μικρές εκρήξεις πυρκαγιάς
κι αντιλαμπές μες στη ματιά σου∙
γέλιο κρυφό στα βάθη
μυστικής πηγής
ανάβρυσμα.
Το χαμόγελό σου λάμπει και σβήνει
μέσα μου αποχρώσεις λευκές και ρόδινες,
κελάρυσμα νερών κι αχτίδες.

Αργές κινήσεις η ζεστή σάρκα
σάλεμα φτερού.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Και χωρίς να ψάξω
Post by: wings on 24 May, 2017, 21:16:09
Νίκος Γρηγοριάδης, Και χωρίς να ψάξω
 
Ο ουρανός αγρυπνεί πάνω απ’ τη στέγη∙
το δέντρο κοιμάται∙
οι ψίθυροι της νύχτας κουρνιάζουν
στο βάθος της καμπάνας.

Λέω να πάψω πια να σκέφτομαι.

Εξάλλου σε ό,τι έκανα
ή σε ό,τι μπορώ να κάνω
κάποιο λάθος θα βρεθεί με τον καιρό
και χωρίς να ψάξω.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τα μυρωμένα βάθη
Post by: wings on 24 May, 2017, 21:19:34
Νίκος Γρηγοριάδης, Τα μυρωμένα βάθη
 
Τα μέλη σου ανθισμένο λυκόφωτο
πλησιάζουν και φέγγουν μυστικά
το φλογισμένο πρόσωπο της μνήμης.

Λάμνουνε σιωπηλά μες στην αχλύ
που ανεξιχνίαστα ανεμίζει
τη μύχια των αισθήσεων ταραχή.

Καλώς ορίσατε γλυκές φροντίδες
των αναλλοίωτων εικόνων που σαλεύουν
στα μυρωμένα βάθη της ψυχής.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ονειροπόληση
Post by: wings on 24 May, 2017, 21:24:11
Νίκος Γρηγοριάδης, Ονειροπόληση
 
Δεν έχω πόδια, δεν μπορώ
να στέκομαι σ’ αυτό το πεζοδρόμιο
– τ’ άφησα στα σκιερά βουνά
μέσα στων μελισσών το βόμβο
και στα τρεχούμενα ρυάκια.
Καρφώνομαι σαν στύλος μες στο δρόμο
και φτερά από γαλήνια βράδια
τυλίγουνε τους ώμους μου.

Σε κάθε βήμα ασθματικό
χαμογελούν εντός μου πρωινά άστρα
κι ανθούνε στις πατούσες μου
άγριοι κρίνοι.

Στέκομαι κι αφουγκράζομαι
βόμβους, θροΐσματα και φλάουτα νερών.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Σύγχυση
Post by: wings on 24 May, 2017, 21:28:27
Νίκος Γρηγοριάδης, Σύγχυση
 
Τη μια ονειρεύεται πως είναι σκύλος
και δε βρίσκει, λέει, δέντρο
να ουρήσει.
Την άλλη, γάιδαρος και ψάχνει
γαϊδουράγκαθο.

Ξυπνά και βλέπει με ανακούφιση
πως είναι άνθρωπος! Όμως
συνήθισε να γαβγίζει κι ο κόσμος
τον παίρνει στο ψιλό.
Κλοτσάει και δεν μπορεί
να ρίξει το φορτίο∙ κι όλη την ώρα
ανάμεσα στα δόντια
πικρό και αδυσώπητο
το χαλινό μου.

Κι η αγωνία ποιος απ’ τους τρεις
θα υπερισχύσει.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Απάτη
Post by: wings on 24 May, 2017, 21:33:50
Νίκος Γρηγοριάδης, Απάτη
 
Ποιος το φωτίζει
και το μεγαλώνει μπροστά μου
τόσο απαίσια το πρόσωπό σου;
Ως μες στις ρίζες της ψυχής σου
εισχώρησε το βλέμμα και συνάχτηκε
τρόμος και πανικός από ύφαλες σπηλιές
ή κοιλότητες βαθιές ξεριζωμένων δέντρων.

Οι νύχτες φυσούν υγρασία στις κούφιες πλατείες
που διακλαδίζονται στους φονικούς δρόμους
και στις παρόδους με τους ύποπτους τύπους.

Πάρε το πρόσωπό σου, με τρομάζει∙
σκεπάζει από τα μάτια μου τη μάσκα
τη γνώριμη που μπλάστρωσε από μέσα.
Καλά την είχα συνηθίσει τόσα χρόνια ανέκφραστη
να σκοτεινιάζει όλο το φαιό των αποχρώσεων.
Σε ποιους σκοτεινούς χώρους, μακριά από μένα
γίνηκε η αντικατάσταση;
Και ποιος είναι τώρα αυτός –γιατί τώρα;–
που έρχεται να αποκαλύψει την απάτη;

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ομίχλη
Post by: wings on 24 May, 2017, 21:41:00
Νίκος Γρηγοριάδης, Ομίχλη
 
Έσπασε η στάμνα του Φθινόπωρου και βρέχει.
Μη με ρωτάς σε ποιο κλαδί τρίζει η καρδιά.

Τα μαλλιά σου, πυκνή ομίχλη, περνούν μέσα μου,
απλώνουν και χωράει ο κάμπος
το σκοτωμένο μάτι του ξεχασμένου πουλιού.
Βαραίνει το φτερό που σάλεψε
να πετάξει.

Πάρε τα χέρια σου. Τα κούφια κόκαλα
φυσούν τον κρύο άνεμο και η μνήμη
σέρνει ξοπίσω της ουρλιάζοντας
την κομμένη ουρά της.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το σκοτάδι
Post by: wings on 24 May, 2017, 21:45:55
Νίκος Γρηγοριάδης, Το σκοτάδι
 
Μην το φοβάσαι το σκοτάδι, είπε,
αλλά το φως του φεγγαριού στο πρόσωπό σου∙
σε ξεγελά – δεν είναι
να φωτίσει τα όμορφα μάτια,
το πρόσωπο της καλοσύνης σου –
κατευθύνει το όπλο
που έχασε τον προσανατολισμό του
στο σκοτάδι.

Ο άλλος επέμενε να χαμογελά.
Όχι, είπε, δεν υπάρχει
κανένα χέρι στη σκανδάλη.
Το φως αυτό
από άλλον κόσμο
πηγάζει.
Τότε ακριβώς ακούστηκε
ο πυροβολισμός.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ανάδυση
Post by: wings on 24 May, 2017, 21:54:22
Νίκος Γρηγοριάδης, Ανάδυση
 
Με τραβάς κι εγώ αναδύομαι μέσ’ απ’ το έρεβος
σέρνοντας πολύχρωμες στάλες φεγγαρόφωτου.
Κάτι ανεβαίνει στα υγρά μάτια της χλωροφύλλης
αχνοφέγγοντας.
Ένας ερωδιός ραμφίζει το φως της ψυχής μου,
πίνει γουλιά γουλιά το ρυάκι του χρόνου
απ’ τα αρτεσιανά του στέρνου μου
όπως η μουσική του φλάουτου απ’ τα δροσερά χείλη
των κρίνων.

Τα μαλλιά σου δένουν το κορμί μου με χορδές φωτός
κι είμαι το μουσικό όργανο που έγινε μολπή
στο φως κυματίζοντας. Περνώ
μέσ’ από δάση βουερά και σμίγω
με την ανάσα των αγρών και των νερών το κελάρυσμα.

Οι κόσμοι γύρω ακινητούν, ασάλευτα
δέντρα, ρυάκια κι ο βουβαμένος χρόνος.
Τα άνθη γίνονται χρωματιστά μάτια,
το στόμα της πηγής κρουνός ασώπαστος του πόθου.
Από κει εισρέουμε μέσα μου εγώ κι εσύ,
το δάσος, τα νερά και τ’ άστρο ή
ο κόσμος της χαράς κι η μουσική.

Η ηδονή είναι ένωση πυρωμένων ονείρων.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ανεπίδοτο γράμμα
Post by: wings on 24 May, 2017, 21:58:28
https://www.youtube.com/watch?v=P6DgJ7TvP9k

Στάμος Σέμσης & Μιχάλης Μπουρμπούλης, Τα βεγγαλικά σου μάτια (με τον Γιώργο Νταλάρα)

Νίκος Γρηγοριάδης, Ανεπίδοτο γράμμα
 
Μουδιάζουν οι αισθήσεις γεμάτες σκιές. Εξαφανίζονται
τα πράγματα και μένει ολόφωτο μόνο το αόρατο.

Η πρώτη νύχτα είναι φιλόξενη∙ οι άλλες δεν ανοίγουν
–μέσα τους βρισκόμαστε πάντοτε απέξω–
ούτε και κλείνουν, μένουν απροσπέλαστες,
ανάμνηση χωρίς αναπαμό.

Όλα έχουν τα μάτια σου. Κάθε βράδυ γίνεσαι κέντρο
και ζεστή ουσία, φλογίζεις το πιο κρυφό σημείο
όπου μπορεί να φτάσει το παράλογο όραμα,
πέρα από την εικόνα σου τη σκεπασμένη
από τα σκοτεινά μάτια τού μυστηρίου.
Και τη στιγμή που γίνεσαι ζεστή ανάσα, περνάς χάδι
πάνω από το κορμί μου επιστρέφοντας στους ίσκιους.

Νοσεί ο πιο αθώος.
Αδειάζω από τον εαυτό μου,
για να μπορώ να γεμίσω από σένα.
Είσαι το σχήμα τής αγκαλιάς μου,
η αγάπη που κρατάει στην παλάμη της το πρόσωπό μου,
που ενσαρκώνει τον άνθρωπο που πρωτομιλάει.
Γι’ αυτό είμαι τόσο ευτυχισμένος.
Μην κοιτάς που τυραννιέμαι, είναι γιατί
δεν έχω λέξεις να σου μιλήσω και βγάζω κραυγές.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το θήραμα
Post by: wings on 24 May, 2017, 22:02:15
Νίκος Γρηγοριάδης, Το θήραμα
 
Και σ’ το ’λεγα,
τι δουλειά έχεις εσύ με το κυνήγι,
αφού το ξέρεις καλά πως εσύ τελικά είσαι
το μόνο θήραμα.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Όπως ο κούκος
Post by: wings on 24 May, 2017, 22:05:12
Νίκος Γρηγοριάδης, Όπως ο κούκος
 
Μέσα στο άδειο του δωμάτιο ξυπνάει ξαφνικά
και βγάζει τις ίδιες πάντα ώρες,
την ίδια πάντοτε κραυγή,
όπως ο κούκος του ρολογιού.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η τέλεια πράξη
Post by: wings on 24 May, 2017, 22:09:33
Νίκος Γρηγοριάδης, Η τέλεια πράξη
 
Παρ’ όλα αυτά
έχει περιπλακεί αφάνταστα το πρόβλημα.
Στην αρχή έμοιαζε αλγεβρικό, ύστερα
άρχισε να νοθεύεται
με τρίγωνα και εφαπτομένες.
Προστέθηκε κι η πίεση των αρτηριών,
η ποσότητα της εφίδρωσης
κι οι επιφάνειες επαφής.
Φανερό πως χρειάζονταν ασφαλώς
και γνώσεις ανθρωπολογίας
που από καιρό παραμελήθηκαν.

Σίγουρα η λύση είναι να ζεστάνουμε
τον ηλεκτρονικό υπολογιστή
ακουμπώντας απαλά τα δάχτυλα και τις παλάμες
στις ερωτογόνες ζώνες
ώσπου
να μαλακώσουν οι αρμοί,
να φτάσουμε
στην τέλεια πράξη.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Καημός
Post by: wings on 24 May, 2017, 22:12:23
Νίκος Γρηγοριάδης, Καημός
 
Κρατάει ακόμη το χωνί
πίσω από τα μεγάφωνα και τις
ηλεκτρικές ειδήσεις.

Και περιμένει, περιμένει χρόνια τώρα
να γίνει ενός λεπτού σιγή,
για ν’ ακουστεί επιτέλους,
ας είναι και για μια φορά,
ξανά η φωνή του.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Χιόνι και άνθη
Post by: wings on 24 May, 2017, 22:17:33
Νίκος Γρηγοριάδης, Χιόνι και άνθη
 
Πρόλαβε και μπήκε μες στο σπίτι
κλείνοντας έξω τη χιονοθύελλα
και τα ουρλιάσματα του ανέμου.

Γαλατένια ροή φωτός στους τοίχους, θαλπωρή.
Το παλτό και η κουκούλα στην κρεμάστρα.
Βήματα απαλά πίσω απ’ την πλάτη
τολύπες χιονιού που συσσωρεύονται
ανάμεσα στις γρίλιες.

Ριπή ανέμου πάνω στις αμυγδαλιές,
ζεστό το αίμα γύρω από την κοφτερή
λεπίδα. Η πόρτα ορθάνοιχτη.

Χιόνι και άνθη, χιόνι και άνθη
πάνω στο δάπεδο, πάνω στην καρέκλα,
πάνω στο γυμνό, παγωμένο σώμα.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Απειλή
Post by: wings on 24 May, 2017, 22:19:59
Νίκος Γρηγοριάδης, Απειλή
 
Έτρεμαν σύγκορμοι οι στρατοί,
κλαίγαν παιδιά κι ολόλυζαν μανάδες,
βούιζαν σύννεφα καλπάζοντας,
αιμορραγούσανε φεγγάρια.

Ύστερα, όλα καταλάγιασαν. Μα
ο νεκρός στρατάρχης
χειρονομώντας στη σιωπή
είχε αγριέψει κι απειλούσε
πώς θα κηρύξει ειρήνη.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο σκουπιδοτενεκές
Post by: wings on 24 May, 2017, 22:23:39
Νίκος Γρηγοριάδης, Ο σκουπιδοτενεκές
 
Σου είπα – μπορεί και να μη σου το ’πα,
όμως φως φανάρι αυτό δήλωνε η σιωπή μου –
μη λατομεύεις το κρανίο μου και μη
με στουμπώνεις με σκουπίδια, τάχα
για να μην μπορώ να κινηθώ.
Και λοιπόν; Είμαι αυτό που ήθελες,
ένας σκουπιδοτενεκές, όμως
γεμάτος αυτοσχέδιες βόμβες.

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Κίνηση
Post by: wings on 24 May, 2017, 22:28:17
Νίκος Γρηγοριάδης, Κίνηση
 
Ε, τι κι αν νεκρώσαν, τι κι αν
το άλογο ανασηκωμένο στα δυο του πόδια
μαρμάρωσε στο αίθριο κι οι γύπες
ακινητούν στον ουρανό μ’ άγριο βλέμμα
πάνω απ’ τα τυμπανιασμένα ψοφίμια,
ασάλευτοι μες στον ιστό
αόρατης αράχνης.

Κι εγώ παράλυτος, όμως βλέπω και οραματίζομαι,
ανακατεύω τ’ ακίνητα όπως ο ζωγράφος
αναλιώνει τα χρώματα.

Ίσως γι’ αυτό σάλεψε το ακίνητο ρόδο,
πέρασε με γυμνά πόδια την άσφαλτο
κι ήρθε και μου άπλωσε το χέρι
χαμογελώντας. «Εμπρός», είπε, «δώσε
την εντολή.»

Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Φεγγίτης
Post by: wings on 24 May, 2017, 22:33:54
Νίκος Γρηγοριάδης, Φεγγίτης
 
Χτυπώ το πόμολο της νύχτας.
Οι ένοικοί της αλαφιάζονται.

Μόνο εσύ που ξέρεις
ανοίγεις έναν φεγγίτη
και στολίζεσαι.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το βέβαιο είναι ο καπνός
Post by: wings on 24 May, 2017, 22:39:31
Νίκος Γρηγοριάδης, Το βέβαιο είναι ο καπνός
 
Δεν ξέρω αν
επειδή κι εδώ ψηλά καίγονται οι μνήμες
αναδύεσαι απ’ τη θάλασσα λευκότερη κι απ’ τ’ όνειρο
μ’ ένα λουλούδι πιο μικρό κι από καράβι
που λάμπει αγγίζοντας το πορφυρένιο αόρατο

ή κάνω λάθος
κι είμαι φορτωμένος οράματα κρατώντας
τους δυο βραχίονες του ζυγού στις ωμοπλάτες
γεμάτους απ’ τη μια ένα φως της μουσικής
κι από την άλλη ψίθυρους που τρεμουλιάζουν
πασχίζοντας να ισορροπήσουν σε γαλήνιο βλέμμα.

Το βέβαιο πάντως είναι ο καπνός,
που τρύπησε το στέρνο και ξεχύνεται
σ’ αντίθετη πορεία,
λες και δεν ήτανε του πόθου μου
παρά του καραβιού που ξέφυγε
και ταξιδεύει μόνο.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Σε άλλους χώρους
Post by: wings on 24 May, 2017, 22:45:22
Νίκος Γρηγοριάδης, Σε άλλους χώρους
 
Από τους ίδιους δρόμους έρχεσαι και όμως
η λάμψη κι η μοσχοβολιά σε άλλους χώρους
παίζει. Κρατώ στα χέρια μου ίνες φωτός
να σ’ ακτινογραφήσω, αλλ’ όμως
ευθύς οστρακίζονται πάνω
στο πρόσωπο της ομορφιάς το αναλλοίωτο.
Ψίθυροι μόνο ακούγονται στα σκοτεινά
κι οσμή άγνωρου κόσμου
γιατί δεν είμαι πια ο πλάστης – είχα γελαστεί
καμαρώνοντας τ’ ακροβατικά της μνήμης
την ώρα που εσύ έπαιρνες
με σταγόνες άκρατης μουσικής το σχήμα
και το χρώμα της τελειότητας.

Κι όσο προσπαθώ να σε συνάξω τόσο
ξεφεύγεις υδραργυρική σε χώρους
δικής σου ευωδιάς – καράβι
που πλοηγεί τον πλοηγό του.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Λίγο όνειρο
Post by: wings on 25 May, 2017, 20:38:57
Νίκος Γρηγοριάδης, Λίγο όνειρο
 
Όσο αυξάνουν οι κραυγές
τόσο ηρεμούν τα μέλη στη σιωπή
κι η μια μέσα στην άλλη οι μουσικές
χωνεύουν. Θάλπος ψυχής πλουταίνει
σαν ευωδιά ανθέων κι είναι η στιγμή
που όλα αγρυπνούνε σκεπασμένα
με ένα λινό όνειρο ευωδερής
ανάσας.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Χτένισμα
Post by: wings on 25 May, 2017, 20:41:15
Νίκος Γρηγοριάδης, Χτένισμα
 
Κοιτάζεται στο φεγγάρι
και χτενίζεται.

Τα μαλλιά της
εκβάλλουν ασημένια
στη θάλασσα.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τα σημάδια
Post by: wings on 25 May, 2017, 20:45:00
Νίκος Γρηγοριάδης, Τα σημάδια
 
Τα ιστία της μέρας απλωμένα
στους γυμνούς σου ώμους κι εσύ
μ’ ένα καπέλο ψάθινο
πλατύ
όσο μια κηλίδα
φωτός.

Πριν νυχτώσει
θα ’χει πια συντελεστεί η καύση
και το ποτάμι που σχεδίαζε το κόσμημα
θα τυλίγεται στον τράχηλό σου
σε τρίδιπλες σειρές ουράνιου τόξου

ενώ στο δειλινό σύννεφο
θα λάμπουν τα σημάδια απ’ το
φιλί σου.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Απ' τ' ανοιχτό παράθυρο
Post by: wings on 25 May, 2017, 20:50:16
Νίκος Γρηγοριάδης, Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
 
Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο μπαίνει άξαφνα η Άνοιξη
μάτια γαλαζοπράσινα με αστραψιές από σπιθίσματα
σαν εκείνα που παίρνουν τα νερά του γαλαξία
όταν κυκλώνουν και πολιορκούν
ένα ανύποπτο ανθάκι βουκαμβίλιας.
Βγαίνοντας
σαν θαλπωρή ανέμου ή κοριτσίστικη μοσχοβολιά
γίνεται όνειρο και χύνεται στους δρόμους
ανυψώνοντας την πόλη εφτά ουρανούς πάνω απ’ τη γη.

Για να επαληθευτεί ο στίχος των ποιητών: «Ο έρωτας
είναι ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου»
ή «μικρές εκρήξεις πυρκαγιάς».

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το θαύμα
Post by: wings on 25 May, 2017, 20:53:37
Νίκος Γρηγοριάδης, Το θαύμα
 
Κοιτάζει το φως και νιώθει υπέροχα,
περπατά κι είναι ένα θαύμα.
Τα χέρια του χαϊδεύουν τη σάρκα του ανέμου.
Λούζονται θέρμη νερού τα πόδια του.
Ήχοι και βουή μες στο λαγούτο του στέρνου του,
στις σπηλιές του κρανίου του σταλάζει
μύρο. Το θαύμα είναι καθημερινό,
περπατάει στο φως, περπατάει στο σκότος.
Βγαίνει στο ξάγναντο
και μας χαιρετά.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ροή από νερά
Post by: wings on 25 May, 2017, 20:56:59
Νίκος Γρηγοριάδης, Ροή από νερά
 
Κανένας δε με παραστέκει πια.
Κι αυτό που κάποτε μες στα οράματα
πετάγεται σαν κούκος και λαλεί
γιατί ανθίσανε τα δέντρα στο ρολόι
και τρέχουν μουσικοί χυμοί στις φυλλωσιές
είναι η μητέρα όταν έμπαινε στο σπίτι
κι έδενε φιόγκο τη σελήνη στα μαλλιά της
με μια αθέατη ροή από νερά
μόλις μετέωρα ανάμεσα στα μάτια.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Με τον ίδιο πήχη
Post by: wings on 25 May, 2017, 21:00:54
Νίκος Γρηγοριάδης, Με τον ίδιο πήχη
 
Έβλεπαν βέβαια το μαραγκό
να μαστορεύει το κιβούρι τους
υπολογίζοντας το τελικό τους
ανάστημα. Όμως
τα παιδικά μάτια
μόνο τα δέντρα χαίρονται
και το χνουδάτο άγγιγμα
της πεταλούδας.

Κι αν τον ακούτε κάποτε να βρίζει
δεν είναι για τ’ αθώα μάτια τους
μα για τ’ απρόβλεπτο
και για τον άλλον, που παράπλευρα
με τον ίδιο πήχη τον μετράει.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Και με ήλιο και με μούχρωμα
Post by: wings on 25 May, 2017, 21:04:03
Νίκος Γρηγοριάδης, Και με ήλιο και με μούχρωμα
 
Απ’ έξω σαφώς όλα ήρεμα
το βουητό της πόλης συνεχές
μουρμουρητό ακαθόριστο οι διαβάτες.
Και με ήλιο και με μούχρωμα
και με άξαφνα φώτα ηλεκτρικών λαμπτήρων
καθόλου δε διασαλεύεται η τάξη.

Το ουρλιαχτό ξεσπάει πάντα
απροσδόκητα.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Μόνο το σήμερα
Post by: wings on 25 May, 2017, 21:08:14
https://www.youtube.com/watch?v=9R-R99nJ7QM

Σταμάτης Σπανουδάκης, Σήμερα (με τον Γιάννη Πάριο)

Νίκος Γρηγοριάδης, Μόνο το σήμερα
 
Μόνο το σήμερα να σκέφτεσαι, είπε,
μόνο το σήμερα. Ή μάλλον
να μην το σκέφτεσαι

να ζεις το σήμερα.

Μα τι λέω – όχι μόνο το σήμερα
(Τι είναι το σήμερα χωρίς το χτες
που το κάνει να λάμπει, χωρίς το αύριο
που θα πάρει τη λάμψη τού χτες
που θα ντυθεί τα χρώματα του σήμερα
και θα πορεύεται!)
Χωρίς χτες σήμερα δεν υπάρχει
χωρίς αύριο το σήμερα είναι
ένας υποψήφιος
νεκρός.
Ζήσε το σήμερα
μέσα από το χτες
για το αύριο.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Όσο σκάβεις
Post by: wings on 25 May, 2017, 21:12:33
Νίκος Γρηγοριάδης, Όσο σκάβεις
 
Όσο σκάβεις πληθαίνει το φως,
αρκεί να σου αναγνωρίσουν
την εργατική σου ιδιότητα κι εσύ
να μπορείς να περνάς
από την άλλη όψη των πραγμάτων.

Καθώς τα μπράτσα σου ευωδιάζουν
από τον μούστο της καρδιάς
που έχει παλιώσει και κυκλοφορεί
ζεστός μες στα συγκοινωνούντα
δοχεία των ανθρώπων,

κάτι νεογέννητες αχτίδες
σηκώνουν τις ταφόπετρες πιο πάνω
κι απ’ τα δυνατά φτερά
των αγγέλων.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Δε θα μιλήσω
Post by: wings on 26 May, 2017, 18:17:16
Νίκος Γρηγοριάδης, Δε θα μιλήσω
 
Δε θα μιλήσω όσο κι αν
το αίμα ρέει σπίθες
μουσικής. Σιωπηλός
θα κοιτάζω
όπως ακούει κανείς την αρμονία
πάνω στις τρυφερές καμπύλες
κοριτσιού. Τα μάτια
φανάρια μακρινά
νυχτερινού αυτοκινήτου.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο ένας όργωνε
Post by: wings on 26 May, 2017, 18:24:39
https://www.youtube.com/watch?v=7Si_2myhdL0

Διονύσιος Λαυράγκας, Λαλούν τ’ αηδόνια
(διασκευή & τραγούδι: Λουκιανός Κηλαηδόνης / δίσκος: Αχ! Πατρίδα μου γλυκιά... (1992))


Νίκος Γρηγοριάδης, Ο ένας όργωνε
 
Ο ένας όργωνε – ζευγάς
ο άλλος χρεωμένος στα χαρτιά και καταδότης.
Ο μικρός έπαιζε κορυδαλλός
στα νιόσκαφτα χωράφια.
Ο μεγάλος λόγχιζε
μ’ ένα μακρύ τουφέκι μαύρα σύννεφα
κι ανέμιζε σημαίες.

(Τώρα κάτω απ’ το χώμα καρπίζει τα στάχυα.)

Πάνω του οργώνει ο ζευγάς
και κλέβει τη σοδειά ο χαρτοπαίκτης.

Ο μικρός μεγάλωσε. Ανεμίζει
τα μαύρα του μαλλιά πάνω στον τάφο
γεμίζοντας τις ρεματιές αηδόνια.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το κενό της μοναξιάς
Post by: wings on 26 May, 2017, 18:29:31
https://www.youtube.com/watch?v=_29OEYHDI7Y

Eduardo Bianco & Αλέκος Σακελλάριος: Μοναξιά, φτάνεις κάποτε μοιραία (με την Κάκια Μένδρη, 1937)

Νίκος Γρηγοριάδης, Το κενό της μοναξιάς
 
Αμέριμνος ή σχεδόν ευτυχισμένος
σκαλίζει τον κήπο, όπου έξαφνα
φυτρώσαν τριαντάφυλλα
μη γνωρίζοντας
που μες στον έναστρο ουρανό
άλλος ανθώνας τα καλεί
κι αυτός, γελασμένος απ’ την ευωδιά
ποτίζει αδειανές λακκούβες ψιθυρίζοντας
λόγια αγάπης στο κενό
της μοναξιάς.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η πόα της μνήμης
Post by: wings on 26 May, 2017, 18:33:49
Νίκος Γρηγοριάδης, Η πόα της μνήμης
 
Η μια πόα της μνήμης μες
στην άλλη κι ο άνεμος το φως
κυματίζοντας. Απ’ το βουνό
καλπάζει λυσίκομο
το άλογο.

Η λεύκα πάνω μου
με όλα της τα φύλλα.

Στο κεφαλόσκαλο
ο κόκορας χτυπά τα πλουμιστά
φτερά του.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το όνειρο της φλόγας
Post by: wings on 26 May, 2017, 18:40:18
Νίκος Γρηγοριάδης, Το όνειρο της φλόγας
 
Έτρωγε φως γρυλίζοντας σαν άγριο σκυλί
μέχρι που άρχισαν να φυτρώνουν μέσα του φλόγες
κι απ’ έξω μαύριζε ως τον ορίζοντα.
Ετοιμόρροπος τρίκλιζε πατώντας το αόρατο
μια με το ένα μια με το άλλο του ποδάρι ώσπου
ισορρόπησε ακίνητος για μια στιγμή μονάχα
γιατί πήρε και φύσηξε ελαφρά
από μιαν αθέατη κατάμαυρη οπή
ίσως κάποιο λαβύρινθο Μινώταυρου θεού
και σωριάστηκε στάχτη αποκαθηλωμένη
ή νεύμα αποχαιρετισμού. Και πάνω του
περνούσε μαύρο το πόδι του ο αφανισμός
χωρίς ν’ αφήνει ίχνος σκάβοντας η βροχή.

Κι αυτό που βλέπετε να βλασταίνει
κι αιφνίδια ν’ ανέρχεται
δεν είναι δέντρο σώμα γυμνό
παρά το μόνο ασώματο της φλόγας όνειρο.
Που παναπεί μην ετοιμάζετε τα νύχια σας
η ψυχή δεν είναι για ξεφλούδισμα.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Κάπου φυσούν οι άνεμοι
Post by: wings on 26 May, 2017, 18:44:40
https://www.youtube.com/watch?v=tH2w6Oxx0kQ

Kansas, Dust in the wind

Νίκος Γρηγοριάδης, Κάπου φυσούν οι άνεμοι
 
Κάπου φυσούν οι άνεμοι
και βροντούν τα παράθυρα του κόσμου.
Σπασμένα τζάμια καρφωμένα
στις ψυχές των ανθρώπων.

Απάνω οι άγγελοι
με το ένα φτερό στη γη βουτηγμένο στο αίμα
με τ’ άλλο στα νέφη αναποφάσιστοι
ή ανίκανοι να σαλέψουν.
Στο τέλος οι νεκροί υπερισχύουν
έχοντας το προνόμιο της αθανασίας
και τη συνήθεια της ερημιάς.

Αν τρίζουν τα δόντια τους, δεν είναι από οργή
αλλά γιατί μασούνε την ψυχή τους
που είναι γεμάτοι αδικαίωτους αγώνες
ή θραύσματα θρυμματισμένου κεραυνού.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Πολύ πιο κάτω
Post by: wings on 26 May, 2017, 19:22:06
Νίκος Γρηγοριάδης, Πολύ πιο κάτω
 
Ο νεαρός εργάτης που ήμουν εγώ
είχε κάτι φτερούγες πλατιές σαν του αλήτη.
Τις δίπλωνε όχι τόσο για να κοιμηθεί
όσο για ν’ απλώσει το χέρι του στο όνειρο
και βγαίνοντας απ’ τη σπηλιά του στέρνου του
να χαιρετίσει τρυφερά τους σκοτωμένους.
Γιατί την ώρα ακριβώς αυτή
βγαίνουν οι φυλακισμένοι στα παράθυρα
σχεδιάζοντας καινούριους δρόμους
στα χέρσα τ’ ουρανού.

Τότε καθόταν αντικρύ τους
όπως ένα παιδί που κρυώνει μπροστά στη φωτιά
και ύψωνε σαν κύπελλο το φως
πιο πάνω από το μπόι τους, όμως
πολύ πιο κάτω απ’ την ομορφιά τους.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Διαπραγμάτευση
Post by: wings on 26 May, 2017, 19:25:48
Νίκος Γρηγοριάδης, Διαπραγμάτευση
 
Πηγαίνω κρυφά πίσω απ’ τους δολοφόνους.
Ο σύντροφός μου τους απασχολεί
τάχα να διαπραγματευτεί μαζί τους.

Βγάζω στιλέτο. Πέρα στον ορίζοντα
κάποιος όμοιος με το Χριστό κάνει το σταυρό του.
Όμως στο βάθος φάνηκαν στρατιές
κραυγάζοντας σαν σταυροφόροι.

Ένας κρατώντας ανάμεσα στα δόντια του σταυρό
κουνούσε το κατάμαυρο χέρι του.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η ζυγαριά
Post by: wings on 26 May, 2017, 19:29:38
Νίκος Γρηγοριάδης, Η ζυγαριά
 
Η ζυγαριά μπορεί να είναι και της Δικαιοσύνης
όμως καθώς ταλαντεύεται
νιώθεις να σε διαπερνά μυριστικός ο άνεμος
όμοιος μ’ εκείνο στο διάβα της γυναίκας.

Η ταύτιση δεν κρατά πολύ. Την ίδια στιγμή
το φάσγανο που ξεπετάγεται και ρίχνει άγριους
κεραυνούς τρυπάει το φως και χύνεται
χολή στον κόσμο.

Μα πάλι όσα από σένα εξαρτιόνται
αν βέβαια μέσα στη χοάνη του φωτός
σπείρεις ηλίανθους ή μαύρη χλόη.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ακόμη και γυμνός
Post by: wings on 26 May, 2017, 19:34:40
Νίκος Γρηγοριάδης, Ακόμη και γυμνός
 
Ένας τα χάνει, άλλος τα κερδίζει
κι εμείς στη μέση θεατές υπνωτισμένοι.
Μέσ’ απ’ τις τσέπες μας τραβούν
χρωματιστά μαντίλια και κουνέλια.

Τα γέλια έχουν θαμπώσει τις ματιές.

Ο πυρηνικός τα ηλεκτρόνια κυνηγάει
κι ο τεχνικός στήνει τεράστιες σκαλωσιές,
σε λίγο θα βρεθούμε όλοι ανεβασμένοι
στο στόμιο της τεράστιας μηχανής
που οδηγεί στην υψικάμινο.

Μυρίζει κρέας και καμένα ρούχα,
οι οδηγίες όμως δεν είναι σαφείς∙

ακόμη και γυμνός μπορείς να πέσεις.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ζωή
Post by: wings on 26 May, 2017, 19:36:46
Νίκος Γρηγοριάδης, Ζωή
 
Σήκωσα τις πέτρες και πετάχτηκαν
έντρομα τα ζωύφια.

Κάτω από μια ταφόπετρα
βρήκα ξαπλωμένο το θάνατο
που τον έτρωγε λαίμαργα
η ζωή.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Αυτό που με θαμπώνει
Post by: wings on 26 May, 2017, 19:39:09
Νίκος Γρηγοριάδης, Αυτό που με θαμπώνει
 
Αυτό που με θαμπώνει
όσο κοιτάζω από μακριά
το χάνω πλησιάζοντας.

Όμως το μέσα μου φλέγεται
όπως όταν συντίθενται τα χρώματα
σε μουσική.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Μελλοντικό
Post by: wings on 26 May, 2017, 19:42:57
Νίκος Γρηγοριάδης, Μελλοντικό
 
Στον ύπνο του, έναν ύπνο χωρίς όνειρα,
η γη άνοιξε σαν ένα τεράστιο
μαύρο κοχύλι ή φέρετρο. Οι γεωργοί
ταχτοποιούσαν ήδη μέσα τις αξίνες τους
κι οι τοκογλύφοι τις επιταγές τους,
ενώ οι στρατηγοί γυάλιζαν ευλαβικά
τα πυρηνικά τους τιμαλφή.

Όταν έκλεισε το καπάκι,
άναψαν κάτι φώτα σαν κεριά
που έφεγγαν
τους τέσσερις φαντάρους της νεκρώσιμης
ακολουθίας. Η μουσική
ακολουθούσε όπως πάντα πένθιμη.

Ένα νέφος φυσούσε
στο βαθύ χάος.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το σύννεφο
Post by: wings on 26 May, 2017, 19:46:31
Νίκος Γρηγοριάδης, Το σύννεφο
 
Αυτό που πλέει μες στον ουρανό,
άσπρο φτερό με ραβδωτούς θυσάνους,
δεν είναι διόλου η μοναξιά του ποιητή,
το δάκρυ ή το διάφανο αναλόγιο
των μυστικών ψαλμών ή ακόμη
αχνός από αόρατα βάθη (πόσω μάλλον
ιστίο τρυφερό, έτοιμο για ταξίδι).

Το σύννεφο που πλέει μες στον ουρανό
απλώς ακουμπά στον διψασμένο κάμπο
όπως στην ψυχή μας.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Βίρα τις άγκυρες
Post by: wings on 26 May, 2017, 19:54:27
Νίκος Γρηγοριάδης, Βίρα τις άγκυρες
 
Από το λυκαυγές ως το λυκόφως νιώθω περικυκλωμένος από λύκους. Στην Ανατολή σκάει ροδοδάχτυλη υδρογονοβόμβα σε θαμπωτικά χρώματα ψηλά ως το ιοντισμένο μεσημέρι. Το αυτοκίνητό μου παλάβωσε – περνά τις διασταυρώσεις ν’ αποφύγει τη σταύρωση, όμως όπου κι αν πάει βρίσκεται ακριβώς κάτω από τ’ αεροσκάφη ή το σταυρό της δωδέκατης ώρας. Στ’ αριστερά μου η θάλασσα με σαγόνια καρχαρία ανοιχτά κάτω απ’ τα πλεούμενα. Ξεθεωμένος φτάνω στα σύνορα του λυκόφωτος, μες στο σφαγείο τα μάτια μου αχνίζουν αίματα, ντύνομαι ή με ντύνουν βιαστικά ένα ωραίο αχνιστό δέρμα σάβανο. Ο κόσμος καπνίζει αποκαΐδια, έχει μαυρίσει και χάσκει με το καπάκι του ανοιχτό. Μπαίνω στο φέρετρο και με καταπίνει το σκοτάδι. Ο εκ δεξιών μου είναι εκείνος που πετούσε με το ελπιδοφόρο αεροπλάνο του πάνω μου, ενώ ο εξ ευωνύμων κείτεται μέσα στην αστραφτερή του μαύρη θαλαμηγό. Ευτυχώς ο ποταμός που κυλάει κάτω απ’ τα φέρετρά μας είναι πλωτός
          Βίρα τις άγκυρες!

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Σαφάρι
Post by: wings on 26 May, 2017, 20:01:41
https://www.youtube.com/watch?v=au6X4y4d-L8

Δήμος Μούτσης & Κώστας Τριπολίτης, Δε λες κουβέντα
(τραγούδι: Σωτηρία Μπέλλου & Δήμος Μούτσης / δίσκος: Φράγμα (1981))


Νίκος Γρηγοριάδης, Σαφάρι
 
Παραβιάζω συστηματικά την εκ περιτροπής κυκλοφορία μικρών και μεγάλων με το μηδαμινό κόστος των δυόμισι εκατομμυρίων δεύτερο αμάξι κέφι μου και καπέλο μου και αναπλέω -έι χο- τους ποταμούς τής πόλης μέσ’ απ’ τ’ ανοιχτά σαγόνια των κροκόδειλων, προτού ή αφού οι σκοτεινές συμπληγάδες συνθλίψουν το πίσω μου φτερό. Ξεφεύγοντας βρίσκομαι αντιμέτωπος με μια τίγρη απ’ αυτές που έχουν βάλει μια μηχανή στο καπό τους πίσω ναυάγια βυθίζονται δύοντος του ηλίου στρίβω αριστερά στην όχθη και παρασέρνω τον ανύποπτο γερο-ψαρά που μόλις είχε πιάσει σπαρταριστό ένα αγοράκι τρυφερό στ’ αγκίστρι του∙ φτηνά τη γλιτώνω και περνάω βολίδα μέσ’ απ’ τους καπνούς και τα ταμ ταμ των ιθαγενών που ετοιμάζονται κιόλας να με μαγειρέψουν. Είμαι μουσκίδι στον ιδρώτα, όμως χαρούμενος και θα ’λεγα ευτυχισμένος αν δεν έπεφτα στον μονόδρομο των ρινόκερων. Παρά τους επιδέξιους ελιγμούς ένας πρόλαβε και κάρφωσε πέρα πέρα την τουρίστρια που είχε την τύχη να την παραλάβω πλατεία Ομονοίας για λίγο πράσινο. Μας πήραν αιμόφυρτους. Άκουγα το ασθενοφόρο να ουρλιάζει στους δρόμους. Αδύνατον σκέφτομαι αδύνατον να βρίσκομαι στην πόλη. Εγώ είχα πάει για σαφάρι.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Παγανιά
Post by: wings on 26 May, 2017, 20:09:45
https://www.youtube.com/watch?v=iKjcAfFg6vY

Δήμος Μούτσης & Μάνος Ελευθερίου, Ο Χάρος βγήκε παγανιά
(τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος / δίσκος: Ο Άγιος Φεβρουάριος (1972))


Νίκος Γρηγοριάδης, Παγανιά
 
Εγώ, είπε ο Χάρος, δε βγαίνω ποτέ μου παγανιά,
τι λόγους έχω να κουράζομαι, αυτεξούσιος, κανέναν
κερατά δε βάζω στο κεφάλι μου, εσείς διαλέγετε –
θαρρείς επίτηδες – και πέφτετε στην τάφρο που οι
ίδιοι σκάβετε να σας χωρίσει. Μάταια κλαψουρίζετε,
το φταίξιμο δεν είναι ποτέ άλλου, το σκαρώνει
ο καθένας μοναχός του, πάει γυρεύοντας να βρει
τον Πόντιο Πιλάτο του. Αφήστε με ήσυχο
να χαρώ το γάργαρο νεράκι, να πλύνω
τα χέρια μου.

Από τη συλλογή Το αθέατο μέσα μας (1988)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Βιογραφικόν ιδιόγραφον
Post by: wings on 28 May, 2017, 23:01:06
Νίκος Γρηγοριάδης, Βιογραφικόν ιδιόγραφον
 
Παππούς μου ο τηλεκλυτός Ταλμάν, απόγονος των πρώτων Ιώνων αποικιστών, Τραπεζούντιος∙ γιαγιά μου η Κερέκη Ταλμανίνα. Χρόνος και ημερομηνία τοκετού άγνωστος – οι Μοίρες δεν κρατούν κατάστιχα, ενοριακούς ή κοινοτικούς καταλόγους. Πάντως σίγουρα νεότερός τους, αφού, όπως έλεγε η γιαγιά μου, με μοίραναν τρις: «μια στο κεφάλι, μια στον κόρφο, μια ανάμεσα στο κλάμα μου». Ύστερα ο χρόνος γαλήνεψε και ισορρόπησε κάπου εκεί στο μηδέν κι ο τόπος ονομάστηκε Πλάτανα από τον μέγα πλάτανο κάτω από τον οποίο με λάμπρυνε με φως, με τραγούδησαν τ’ αηδόνια και χόρεψα τον πυρρίχιο με χρυσοκέντητη ζίπκα. Όλα αυτά –θα το καταλάβατε– είναι περιττά, πιο περιττά και από τα πρώτα ξανθά μου περιττώματα, δεν προσθέτουν απολύτως τίποτα στο ψυχολογικό μου προφίλ, ποιο φιλμ εξάλλου μπορεί να καταγράψει τις αμειψιρρυσμίες της φύσης μου που, ως έπεα πτερόεντα, περνούν πάνω από θάλασσες ηχήεσσες ουρεά τε σκιόεντα, όπως προφήτευσε ο θείος Όμηρος. «Αυτό το ζαγάρι, μάτια μου, θα γίνει τρελότερο κι από μένα, μην κρατάτε σημειώσεις, τα βιογραφικά του τα γράφει στα παπάρια του κι από κει τα εκτινάσσει εν είδει αστερισμών σε μικρά μικρά παρανοϊκά συστήματα άρδευσης ερήμων. Αμμόλοφος κινούμενος κι εσείς ιχνηλάτες γυμνών πελμάτων κάτω από τα σάρωθρα του γκίμπλιν (χαμψίν ή σιμούν – όπως αγαπάτε), δε δίνει πεντάρα τσακιστή για έρευνα, γράφει στην άμμο κι αμέσως φυσά να υψωθεί στα μαλλιά των κοριτσιών η γύρη στο σγουρό τους εφήβαιο. Έτσι μόνο –πάντα σας το ’λεγα– ο νεογέννητος γεννά κι ο ποιητής γονιμοποιεί τους βαθύκολπους αιώνες μες στην υγρή τους θαλπωρή.» Αυτά ο θείος Όμηρος, κι εγώ αισχυντηλός ενώπιον της προτομής του θερμοπαρακαλώ γοοπλανής μη, σε πείσμα της ταπεινοφροσύνης που με διακρίνει, μου ζητηθεί συνέντευξη για πρόσθετες πληροφορίες. Το ξαναλέω, δεν έχει άλλες – βολευτείτε μ’ αυτές. Εγώ προχωρώ στις επόμενες σελίδες γονύκροτος. Όσοι πιστοί προσέλθετε!

Από τη συλλογή Βουστροφηδόν | Το σύνταγμα της ζωής (1988, με το ψευδώνυμο Νικόλας Ταλμάν)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Βουστροφηδόν
Post by: wings on 28 May, 2017, 23:05:56
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/bf/Gortys_law_inscription.jpg)

Επιγραφή με γραφή βουστροφηδόν. Βρέθηκε στην Κρήτη.
Πηγή: Βικιπαίδεια (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%B7%CE%B4%CF%8C%CE%BD)


Νίκος Γρηγοριάδης, Βουστροφηδόν
 
Προχωρώ βουστροφηδόν με τρέμοντα πόδα και κάλαμον και συναντώ τον παππού μου στο άλφα κεφαλαιογράμματο και μικρογράμματο ανάμεσα στην Άγνοια και τη Γνώση. Α! πώς αγαλλιά η ψυχή μου άγαν με τα άγανα του μουστακιού να γαργαλούν τη μύτη μου, χι χι γελάει σκασμένη η αιθρία της Άνοιξης στο αίθριο της αυλής κουβαλώντας ένα αγλαό σύννεφο, αχλύ μέσα στο βαθύ αχ του ουρανού. Πράξη που ούτε ένας Πραξιτέλης μπορεί να τελέσει, ούτε μια Πραξινόη να επινοήσει.

Από τη συλλογή Βουστροφηδόν | Το σύνταγμα της ζωής (1988, με το ψευδώνυμο Νικόλας Ταλμάν)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο Πόντιος
Post by: wings on 28 May, 2017, 23:09:39
https://www.youtube.com/watch?v=LCGpAyljUnA

Πυρρίχιος (από την τελετή λήξης στην Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004)

Νίκος Γρηγοριάδης, Ο Πόντιος
 
Ο Πόντιος είναι Πόντιος, έλεγε ο παππούς μου, κι όσο και να τον πλένεις πάντα στο δέρμα του φεγγοβολά ζωγραφισμένος ο πυρρίχιος και χορεύει στο μάτι του η Μαύρη θάλασσα μ’ ένα δελφίνι. Ανεβασμένος στο τελευταίο κλωνάρι τ’ ουρανού κρατά, όπως οι Άγιοι, στην αγκαλιά του γυμνές παρθένες που αναβλύζουν μύρο. Το άλογό του πίνει νερό από τη λάμψη τής χλόης, κι όπου κινείται η Μοίρα βάζει μπροστά το ένα του φτερό, κι όπου χλοάζει φύτρο με τ’ άλλο το σκεπάζει. Και το κορμί του μες στα τόσα πλην αυτού του κόσμου και του άλλου είναι το μέγα πλούτος και η λάμψη όπου χτίζει το σπίτι του και το γκρεμίζει απέναντι στα φώτα των γυμνών παρθένων, ώσπου ν’ αντιφεγγίσει Αχειροποίητο.

Από τη συλλογή Βουστροφηδόν | Το σύνταγμα της ζωής (1988, με το ψευδώνυμο Νικόλας Ταλμάν)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Όνειρο
Post by: wings on 28 May, 2017, 23:19:27
Νίκος Γρηγοριάδης, Όνειρο
 
Καθόμουν, λέει, στις όχθες του Ιλισσού με τη λάμψη του παππού τριγύρω μου, εσύ έπλενες τα πόδια σου κρατώντας το φόρεμα πιο πάνω από τα μεσοφέγγαρα γόνατά σου και τ’ αηδόνια σ’ ανασήκωναν στις τρίλιες τους μέσα σ’ ένα γαλάζιο πανομοιότυπο θάλασσας. Κάτι έφεγγε στο σύσκιο φύλλωμα και τα ιστία είχαν ανοίξει μια οθόνη φωτός, όπου ταξίδευαν καράβια με αφρισμένες σαν στόματα αλόγων πλώρη. Κυλούσες πάνω στα νερά και πίσω στέρευε το ποτάμι στεγνό σαν άσφαλτος. Όμως στην άλλη οθόνη του υπολογιστή, τη στιγμή που είχες εκβάλει στη θάλασσα και πια νερό γλυκό δεν απόμεινε σταλιά για τα διψασμένα αηδόνια, χύθηκαν κελαρύσματα και φτερούγες ανάλαφρες πουλιών. Είπες ξυπνώντας: «Αχ, θα ’θελα τόσο να ξανακοιμηθώ», όμως η άθροιση είχε συντελεστεί και στη θέση του ονείρου σάλευε κάτι σαν σκόνη ερτζιανών κυμάτων. Τόσο μόνο θυμήθηκες – τα κομπιούτερ έχουν άπειρες μνήμες.

Από τη συλλογή Βουστροφηδόν | Το σύνταγμα της ζωής (1988, με το ψευδώνυμο Νικόλας Ταλμάν)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Στον ίδιο γαλαξία
Post by: wings on 03 Jun, 2017, 23:25:32
Νίκος Γρηγοριάδης, Στον ίδιο γαλαξία
 
Ο παππούς μου, ο Ταλμάν, και ο Αλκμάν δεν ήταν συγγενείς, παρά το ομοιοτέλευτο, είχαν όμως πολλά κοινά, και πρώτα πρώτα ήταν Μικρασιάτες, της Ινδοευρωπαϊκής ομοεθνίας, γι’ αυτό και και ξανθοί σαν το συμβολισμό του Απόλλωνα —όχι σαν τους Τουρκαλάδες μαυροτσούκαλα— και δυνατοί, ο Αλκμάν με την αλκή του, ο Ταλμάν με το δυσθεώρητο μπόι του, μόνο ο παππούς μου δεν ήταν ποιητής —στα φανερά τουλάχιστον— απαρνήθηκε το ψώνιο για χάρη μου, όπως χαρακτηριστικά έγραφε σε κάποια σημείωση της διαθήκης του («και η ευαισθησία σε τέτοιες στιγμές τι χρησιμεύει;»). Είπε, καλύτερα σκληρός σαν το Ράμπο, παρά μαλακός και να σε κάνουν κέρινο ομοίωμα, να πήζεις το χειμώνα και να στάζεις ταπ ταπ το καλοκαίρι στα πλακάκια. Γι’ αυτό πάντα επιδείκνυε τη δύναμή του στις γυναίκες, όπως ο Αλκμάν την ποίησή του στη Σαπφώ, τόσο που μια μέρα δάμασε μια κατσίκα πιο μικρή κι απ’ την Αμάλθεια, κι ας διαδόθηκε ότι ήταν τάχα η Χίμαιρα, μέσα στο καταχείμωνο και το αίμα φάνταζε πάνω στο κάτασπρο πρόσωπό της. Βέβαια τα κατορθώματά του δεν έχουν τελειωμό, και το αξιομνημόνευτο, που το αναφέρει και ο Όμηρος, πρέπει να είχε σχέση με τον έρωτά του με μια Αμαζόνα που την άρπαξε από το βυζί και του έμεινε στο χέρι σαν περιστεράκι, γι’ αυτό και δεν το πέταξε, αλλά το μετέφερε με ιερές τελετές στο καράβι, αντίθετα με τον Κυναίγειρο που άφησε να του πάρει το καράβι το χέρι, ούτε το έριξε στου Λευκάτα τη θάλασσα τη μακριαντιλαλούσα, για να μην τον κατηγορήσουν ότι μιμήθηκε τον Αλκμάνα, προτίμησε να το στήσει στο κέντρο τ’ ουρανού, για να ρέουν τ’ άστρα σαν το ποτάμι του γαλαξία και να γεμίζει η αυλή του γιασεμιά. Παρά τον καημό του, εντούτοις δεν αυτοκτόνησε πέφτοντας με το ζερβό του πλευρό πάνω στο ξίφος, γιατί ήθελε να αντιμετωπίσει —να δει τι σόι πράμα ήταν— τα εκτελεστικά αποσπάσματα με τα γυαλιστερά του παιχνίδια και τα πιο σύγχρονα πυρηνικά —κυρίως αυτά— που θα τον έκαναν σκόνη γάλα στο γαλαξία, όπου θα χώνευε μες στο μαστό της αγαπημένης του εις τους αιώνας των αιώνων. Βέβαια τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα ονειρεύτηκε. Έγινε βέβαια σκόνη, αλλά ραδιενεργός σε μια έκρηξη πυρηνικής δοκιμής στην έρημο της Νεβάδας μετά το μονομερές μορατόριουμ. Αλλά ποιος είναι βέβαιος αν όλες αυτές οι σκόνες δεν ανταμώνουν τελικά στον ίδιο γαλαξία;

Από τη συλλογή Βουστροφηδόν | Το σύνταγμα της ζωής (1988, με το ψευδώνυμο Νικόλας Ταλμάν)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το χέρι της θάλασσας
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 22:39:58
Νίκος Γρηγοριάδης, Το χέρι της θάλασσας
 
Τούτη η ερημιά μού θυμίζει το χέρι της θάλασσας
που τραβά τους ναυαγούς να τους ληστέψει.

Έχω ξαπλώσει και γυρεύω μέσα μου ανώφελα
– σώμα πνιγμένου που ψάχνει μερόνυχτα τον βυθό
να βρει την ψυχή του.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο φούρνος
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 22:43:51
Νίκος Γρηγοριάδης, Ο φούρνος
 
Έτρωγε με λαιμαργία τις φλόγες,
ύστερα τα ψωμιά, που συνωστίζονταν στο στόμιο.
Η μητέρα ανασκουμπωμένη, κάθιδρη,
το φρέσκο βούτυρο περίμενε, όπως τα παιδιά.
Κι ο φούρνος έμενε ανοιχτό χαμόγελο
ως την επόμενη εβδομάδα.

Έτρωγε με λαιμαργία τις φλόγες.
Τρεις άντρες συνωστισμένοι μπρος στο στόμιο∙
τα χέρια δεμένα με σύρμα πισθάγκωνα.
Οι Γερμανοί τεράστιοι μες στις αναλαμπές.
Κλάματα γυναικών στους κυνηγημένους δρόμους.

Τώρα τον φούρνο τον βαθούλωσαν τα χρόνια.
Πάνω του φύτρωσαν άγρια χόρτα,
καθώς
σε τάφο.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Τα νικητήρια
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 22:48:21
Νίκος Γρηγοριάδης, Τα νικητήρια
 
Το σώμα του έγινε ένα κορμί παιδικό
ύστερα από τρελό παιχνίδι.
Ανέβηκε με κάτι μεγάλα μάτια
στ’ αντικρινό βουνό ακούγοντας
σαν απ’ τα βάθη τ’ ουρανού παιάνες
που θα σάλπιζαν τη νίκη.

Τώρα, το βλέπει,
κανένας πια δεν τον ακούει.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Να βλέπουν
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 22:53:02
Νίκος Γρηγοριάδης, Να βλέπουν
 
Αν σώνει και καλά πρέπει να πεθάνω,
δε σε διαπραγματεύομαι για παράδεισο
– τέτοια όνειρα δεν έκαμα ποτέ.

Για έναν τάφο όμως θα επιμείνω.
Χωρίς μάρμαρα και πολυτέλειες.

Ν’ ανεβαίνει η μνήμη μέσ’ από το χώμα,
ν’ ανεβαίνουν τα μάτια μέσα από το μνήμα,
να βλέπουν μην ήρθε,
να βλέπουν.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο γέρος
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 22:59:36
Νίκος Γρηγοριάδης, Ο γέρος
 
Γέρασε, στράγγισε ο μούστος της καρδιάς,
δεν τον βαστούν με τίποτε τα πόδια∙
μήτε μπαστούνι σώνει, μήτε στήριξη.
Κι ο γιος ζητάει συντρίβοντας ν’ ανέβει∙
δεν τον συντρέχει πια, τον πολεμά.

Όμως εμμένουν μερικοί να τον κρατούν,
όσοι αποζούν απ’ τα λεφτά, τη σύνταξή του.
Κλαίνε και οδύρονται∙ το σπίτι θα χαθεί,
ο γιος είναι επικίνδυνος, δε θέλει,
δε σέβεται καθόλου τον σεπτό γενάρχη.
Δεν βλέπουν –δεν τους συμφέρει και να δουν–
που ευθυτενής, χυμώδης, ανεβαίνει.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο οικοδόμος
Post by: wings on 10 Jul, 2019, 23:03:46
Νίκος Γρηγοριάδης, Ο οικοδόμος
 
Όσο βρισκόταν στα θεμέλια δούλευε σκυφτός∙
λύγιζαν το κορμί του οι βαριές κοτρόνες,
η λάσπη ζύμωνε αδιάκοπα τους μυς.
Αργότερα όρθωσαν το σώμα του οι τοίχοι.
Ένιωσε οικεία, στα δικά του μέτρα, ευθυτενής.

Μα σαν ανέβηκε η οικοδομή
στον έκτο όροφο με τις λευκές φτερούγες,
αυτός ανάλαφρος, στο έσχατο σκαλί ψηλά,
κυμάτιζε ανεβαίνοντας μες στο γαλάζιο.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Όμορφη που 'ναι
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 21:27:19
Νίκος Γρηγοριάδης, Όμορφη που ’ναι
 
Όμορφη που ’ναι, Θε μου, η γη
με τα δέντρα που ανθίζουν,
με τα λουλούδια,
με τους πλεγμένους κισσούς,

με τα πλεγμένα κόκαλα
των πεθαμένων.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Αντικατάσταση
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 21:30:42
Νίκος Γρηγοριάδης, Αντικατάσταση
 
Έρχονται μες στη σιγαλιά της νύχτας οι λέξεις
διακριτικά, παίρνουν τη θέση τους.
Ακούγεται μουσική από αόρατες χορδές.
Ύστερα σβήνουν όλα στο μελιχρό φως
που γεμίζει το δωμάτιο.

Στη θέση τους αναδύεσαι εσύ
με ξέπλεκα τα σκιερά μαλλιά σου
και μ’ ένα αδιόρατο πυρετό στα μάτια.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Βρυσούλα
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 21:34:17
Νίκος Γρηγοριάδης, Βρυσούλα
 
Μέσα στη ρεματιά με τα φυλλώματα
σκύβω να βρω το στόμα σου, βρυσούλα.

Πέφτει μια μυστική δροσιά
στο σκιερό μονοπάτι,
στην είσοδο κάποιο κρυφό παιγνίδισμα.

Κι εκεί στο βάθος, σα σε άδυτο ναού, εσύ∙
και γύρω σου ευωδιές και ψαλμωδίες.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η κλωστή
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 21:43:27
Νίκος Γρηγοριάδης, Η κλωστή
 
Έτσι δεμένος μαζί σου με μια ακτίνα φωτός πάνω απ’ το χάος,
μια βυθίζομαι μέσα σου, μια αναδύομαι, περνώ στον ήλιο.

Σε ποια ερημιά, σε ποια χάη θα βουλιάξω,
αν κοπεί αυτή η χρυσή κλωστή,
αυτή η παλλόμενη χορδή που τραγουδάει τη μουσική σου;

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης: Εικόνα (1)
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 21:46:23
Νίκος Γρηγοριάδης: Εικόνα (1)
 
Όχι, δεν είναι αράχνη
που καταβροχθίζει έντομο.

Είναι άνθρωπος
που τρώει το κεφάλι
άλλου ανθρώπου.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η καμπάνα
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 21:57:31
Νίκος Γρηγοριάδης, Η καμπάνα
 
Στις γωνιές αστυφύλακες,
χαφιέδες με σκοτεινό βλέμμα
ένα γύρω στα στενά.

Όταν άνοιξε την πόρτα, το δωμάτιο
άρχισε κιόλας να μεταμορφώνεται
σε μια τεράστια μπρούντζινη καμπάνα.

Στο κέντρο της
από ώρες τώρα ηχούσε αιωρούμενος
ο κρεμασμένος.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ιδιόκτητος χώρος
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 22:01:55
Νίκος Γρηγοριάδης, Ιδιόκτητος χώρος
 
Ο νεκρός είναι περήφανος για τον θάνατό του∙
έχει πιάσει όλο το μήκος του δωματίου,
κρατάει σε μια απόσταση διακριτική τους καλεσμένους.

Όταν ο συνωστισμός γύρω του γίνεται πιεστικός,
χωρίς ούτε οι στενοί συγγενείς ν’ αντιληφθούν,
παίρνει και διαστέλλει το κορμί του, ωσότου
μένει μόνος ξαναβρίσκοντας τις σωστές του διαστάσεις∙

ήσυχος πια, μ’ ένα αινιγματικό χαμόγελο στα χείλη.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Οι σταυροί
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 22:04:51
Νίκος Γρηγοριάδης, Οι σταυροί
 
Προχωρούσαν προς το μέρος του,
βουβή, ατέλειωτη φάλαγγα.
Τα χέρια άκαμπτα σε διάσταση,
ακίνητο το κεφάλι.

Και μόνο σαν προσπέρασαν
και χάνονταν βουλιάζοντας στη λάσπη,
κατάλαβε πως ο καθένας τους
είχε καρφωμένο στην πλάτη
έναν κατάμαυρο ξύλινο σταυρό.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Λησμονημένη αίσθηση
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 22:08:40
Νίκος Γρηγοριάδης, Λησμονημένη αίσθηση
 
Κατέβηκε στον σταθμό μ’ ένα ζεμπίλι στο χέρι.
Αχτένιστα μαλλιά, τσίτινο φουστανάκι.

Ξαφνιασμένη διέσχισε τρέχοντας την άσφαλτο.

Μέσ’ από τις πατημασιές της αναδινόταν
μια μυρωδιά νοτισμένου χώματος και ρόδων.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Απ' το παράθυρο
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 22:11:45
Νίκος Γρηγοριάδης, Απ’ το παράθυρο
 
Κοιτάζει απ’ το παράθυρο με κάτι γυάλινα μάτια.
Μέσ’ από τις γρίλιες φεύγουν
άνθρωποι και πουλιά φριχτά κομματιασμένα.
Στάζει το αίμα τους στη γη, μα τα φτερά ή
τα μάτια τους ανεβαίνουν, όπως φυτρώνουν
μέσ’ απ’ το χώμα κόκκινα τριαντάφυλλα.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης: Εικόνα (2)
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 22:14:09
Νίκος Γρηγοριάδης: Εικόνα (2)
 
Άυλα περιγράμματα των λόφων,
γλυκύτητα βουνών, φως μελιχρό
το ηλιοβασίλεμα, νοερά.

Κι εσύ ν’ απομακρύνεσαι
μέσ’ απ’ το μονοπάτι.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Φθορά
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 22:18:33
Νίκος Γρηγοριάδης, Φθορά
 
Αρνείται τη γλυκιά επωδό, τα ξόρκια
και τα γητέματα των ρόδων.
Μέσα του καταλυτική θερμαίνει η παρουσία
της ύστατης αγάπης που, ενώ
είχε τα δυνατά φτερά να φτάσει
στην αλόγιστη άβυσσο του μυρωμένου σκότους,
στάθηκε με απλωμένο το μακρινό της χέρι,
διστακτικό, μετέωρο
μέσα σε μια ξαφνική ομίχλη
που την παρέσυρε στο πέρασμά της,
γιατί την είχε αλαφρύνει η φθορά
κι εύκολα ο νέος άνεμος την πήρε στα φτερά της.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η γραμμή της μοίρας
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 22:22:06
Νίκος Γρηγοριάδης, Η γραμμή της μοίρας
 
Η φωνή και η μυστική αποκάλυψη
θολώνει τώρα
τη φλέβα του χρυσού
και γίνεται η τεφρή γραμμή
της μοίρας.
Και ό,τι σ’ έφερε στο θάμπος,
το ίδιο αυτό σε διώχνει
από τα μάτια μου που είδαν
της δικής σου ψυχής την αποκάλυψη.

Μόνο που εσύ προσπέρασες,
ενώ εγώ δακρύζω ακόμη
μαγεμένος.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η δεύτερη ανάρρωση
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 22:26:13
Νίκος Γρηγοριάδης, Η δεύτερη ανάρρωση
 
Οι μυστικές μεταμορφώσεις ξαναγύρισαν
στην άδεια κάμαρα με τους καθρέφτες∙
συνόδευε η ίδια μουσική, στην οροφή
άνοιξε ο γνωστός φεγγίτης.

Κοίταζε τ’ αρρωστημένο του σώμα∙
κάτω από το δέρμα εκείνες οι ανεξήγητες κινήσεις
– σημάδι πως από καιρό στερέψαν οι φωνές.

Ίσως σάλεψαν κιόλας οι κουρτίνες.

Οπωσδήποτε όμως στους καθρέφτες
φυσούσαν ταξιδεύοντας τα σύννεφα.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης: Εικόνα (3)
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 22:27:52
Νίκος Γρηγοριάδης: Εικόνα (3)
 
Κρίνος
το παράθυρό σου
τη στιγμή που
σβήνεις το φως
και συλλογιέσαι.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το μυστικό άνθος
Post by: wings on 12 Jul, 2019, 22:30:20
Νίκος Γρηγοριάδης, Το μυστικό άνθος
 
Δεν είναι που δεν έχεις τι να πεις∙
μάλλον
κάποιο μυστικό άνθος
άρχισε να ωριμάζει
στη σιωπή σου.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Προσφορά
Post by: wings on 13 Jul, 2019, 16:47:32
Νίκος Γρηγοριάδης, Προσφορά
 
Τρέχω να σου φέρω
πότε ένα λουλούδι και πότε ένα βότσαλο,
ένα ξερόχορτο κι ένα κοχύλι.
Ζυγώνω και απομακρύνομαι,
κάνω κύκλους ολόγυρά σου,
τετράγωνα και πεντάλφες.
Τα κουβαλώ και τα μαζεύω στα πόδια σου,
πράγματα περιττά και αχρείαστα.

Κι εσύ πάντα στο κέντρο χαμογελαστή
μεταμορφώνεσαι σε ηλιαχτίδα
κρατώντας μοναχά τη θέρμη της προσφοράς.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Πολιορκία
Post by: wings on 13 Jul, 2019, 16:50:23
Νίκος Γρηγοριάδης, Πολιορκία
 
Ζεστό κορμί στην αμμουδιά
πολιορκημένο
στο φως.
Αθόρυβα το κύμα
πλησιάζει.

Στον ουρανό ψηλά
ένας γλάρος
κουτρουβαλάει μες στο φως
ξετρελαμένος.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Βιασμός
Post by: wings on 13 Jul, 2019, 16:53:03
Νίκος Γρηγοριάδης, Βιασμός
 
Ανοιχτά τοπία,
πέλματα γυμνά
στη χλόη
κι η χρυσόσκονη της γύρης
στις τρυφερές λαγόνες.

Άχνη φωτός στα δόντια,
στα χυμώδη χείλη.
Από δέντρο σε δέντρο
ο χορός.

Βήμα το βήμα,
κάτω απ’ το βλέμμα του ήλιου,
ο βιασμός.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Ο μελλοθάνατος
Post by: wings on 13 Jul, 2019, 16:59:05
https://www.youtube.com/watch?v=o4326RVQSQ8

Γιώργος Χατζηνάσιος & Ερρίκος Θαλασσινός, Άνοιξε το παράθυρο
τραγούδι: Αντώνης Καλογιάννης / δίσκος: Αντώνης Καλογιάννης (1975)


Νίκος Γρηγοριάδης, Ο μελλοθάνατος
 
Δεν είναι βέβαια χρυσές οι αλυσίδες,
έχουνε όμως –δεν μπορείς να πεις!–
απόλυτη εφαρμογή. Υπάρχουν αναμφίβολα
και σήμερα καλοί τεχνίτες∙
ρίξε μια ματιά και στο φέρετρό μου
που μας ακολουθεί πάνω στη νεκροφόρα.

Τι ψιλοδουλειά, ε! Τι τέχνη!

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Προδοσία
Post by: wings on 13 Jul, 2019, 17:01:30
Νίκος Γρηγοριάδης, Προδοσία
 
Καμαρώνω τη φωνή μου
σαν ψάλτης
και προδίνω τον ναό
της ψυχής μου.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Η καρέκλα
Post by: wings on 13 Jul, 2019, 17:03:09
Νίκος Γρηγοριάδης, Η καρέκλα
 
Δε με πειράζει το σκοινί,
μα η καρέκλα που μου πήραν
κάτω από τα πόδια!

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης: Το άγαλμα 1
Post by: wings on 13 Jul, 2019, 17:31:10
(https://paletaart.files.wordpress.com/2012/10/cf83ceb5cebcceb5cf81cf84ceb6ceafceb4ceb7cf82-ceb2ceaccebbceb9ceb1cf82-ceb5cebacf84ceadcebbceb5cf83ceb7-1ceb7-cebcceb1cf8acebfcf85-1944_2.jpg)

Βάλιας Σεμερτζίδης, Εκτέλεση (1η Μαΐου 1944)
Πηγή: paletaart – Χρώμα & Φώς (https://paletaart.wordpress.com/2012/10/16/%CF%83%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CF%81%CF%84%CE%B6%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CF%82-valias-semertzidis-1911-1983/)


Νίκος Γρηγοριάδης: Το άγαλμα 1
 
Σε κάναν άγαλμα,
πώς αλλιώς θα ταίριαζες εξάλλου
στην πριν ακινησία σου. Και τώρα
αλύγιστος και κρύος εμποδίζεις την κίνηση.
Κι έρχονται και σου καταθέτουν στεφάνια
οι όμοιοί σου με τα πήλινα κρανία, τη
μηχανική αντλία του στήθους
και τα ρομπότ των αρθρώσεων.

Μα εγώ κινούμαι πάνω σε δυο ρυάκια ζεστό αίμα,
μετατοπίζομαι από στενό σε στενό
κι από πλατεία σε πλατεία
παρασέρνοντας μέσ’ απ’ τα μουσεία
τις φτερωτές Άφτερες Νίκες,
τους Αρμόδιους κι Αριστογείτονες,
τον Οδυσσέα Αντρούτσο του Θεόφιλου,
τι Βελεστινλήδες και Κολοκοτρώνηδες,
τι Καραϊσκάκηδες και Διάκους
και τα σκαμμένα πρόσωπα του Σεμερτζίδη.
Μη με σημαδεύεις μ’ αυτά τα γυάλινα μάτια σου,
θα σου τα βγάλω να παίζουν μπίλιες τα παιδιά
στον τσιμεντένιο χώρο του βάθρου σου, ή
σε ρίχνω καλύτερα στην αποχέτευση
ν’ ανοίξεις επιτέλους το ασάλευτο στόμα σου.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το παράπονο του Αγαμέμνονα
Post by: wings on 13 Jul, 2019, 17:40:26
Νίκος Γρηγοριάδης, Το παράπονο του Αγαμέμνονα
 
Βάρδα μην μπλέξεις με γυναίκες,
δεν ξεμπερδεύεις μήτε στον άλλο κόσμο
– κοπετοί, γόοι και σπαράγματα,
πατσάς κι η έκπαγλη θωριά της,
κουρέλια κι η βασιλική πορφύρα μου.

Τι ν’ απαριθμώ τώρα τα γνωστά! Σκέτη γελοιοποίηση.
Το κουτορνίθι! Και πώς να της εξηγήσεις;
Για ποια αρπαγή Ελένης και για ποια
θυσία Ιφιγένειας να της μιλήσεις,
όταν το πρόβλημα έμπαινε καυτό:
να πείσεις όλους εκείνους τους Θερσίτες
να συνδράμουν στο μεγαλείο των πολύχρυσων Μυκηνών
και να πέσουν για τα ύψιστα εθνικά συμφέροντα.
Κάποιο κόλπο για άπνοια, κάποια θυσία
έπρεπε να δουν κι από τον άνακτα.

Και επιτέλους, άξιζε τόσος καβγάς
και τέτοιο αβυσσαλέο κεράτωμα,
τέτοια λουτρά για ένα ελάφι;

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Εξωραϊσμός
Post by: wings on 13 Jul, 2019, 17:43:59
Νίκος Γρηγοριάδης, Εξωραϊσμός
 
Επιτέλους!
Έπρεπε, βλέπεις, να ’ρθουνε οι Σύμμαχοι,
να συγυρίσουν, να εκσυγχρονίσουν
τούτο το στρατόπεδο.
(Βρε τι πυραυλική βάση και αηδίες
μου τσαμπουνάς;)
Μοιάζει ή δε μοιάζει απ’ έξω
κέντρο διασκεδάσεως;)

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Να μυρίσει λεβάντα
Post by: wings on 13 Jul, 2019, 17:46:32
Νίκος Γρηγοριάδης, Να μυρίσει λεβάντα
 
Η ματιά σου εξάγγελος
και τα στήθη σου αντίπαλα του ήλιου.
Το σγουρό εφηβαίο σου
μαντατοφόρος της νύχτας.

Σε παίρνω μαζί μου στα ταξίδια μου
κι έχω κλειστή στη φούχτα μου
τη ζεστασιά σου.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)
Title: Νίκος Γρηγοριάδης, Το σεντόνι
Post by: wings on 13 Jul, 2019, 17:48:37
Νίκος Γρηγοριάδης, Το σεντόνι
 
Γλιστράει τρυφερά το σεντόνι στο κορμί.

Δίπλα στο παράθυρο το δέντρο
σαλεύει στο φεγγαρόφωτο.
Καθώς με ξαναπαίρνει ο ύπνος,
όλη νύχτα ονειρεύομαι
τη ζεστασιά σου.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)