Ζωή Καρέλλη, Λιποψυχία
Κάποτε χάνεται από μέσα μας
η έννοια απ’ τις εικόνες του εαυτού μας
η συνοχή. Δεν τον βλέπομε πια
να εκτελεί σε μέλλοντα που θα περάσουν
κινήσεις, επινοήσεις διαλεγμένες,
πετυχημένες επιτυχίες ευτυχείς.
Παγερό παρόν μάς περιβάλλει
σταματημένο δίχως πιθανότητες.
Έτσι ο εαυτός μας δεν αποδίνει τίποτα,
καμιά φωνή δεν μας προδίνει,
πως θα υπάρξουμε όπως πάντα,
όπως πριν, όπως ξανά.
Όπως όλα όμως
η κατάσταση αυτή περνά
σχετικά, γρήγορα.
*
Είδα τον άγγελο.
Μορφή αγαπημένη, μαζί υπήρξαμε,
σε περιείχα όταν εγεννήθηκα,
σ’ έπλασα ομοίωση του εαυτού μου,
ομολογία του ενιαίου.
Δεν εχρειάστηκα την αναζήτηση,
να γυρέψω για να πληρωθεί ο νόμος
της διαρκούς προσφοράς.
Παντού σε είδα.
Καθισμένη στο παραθύρι της εργασίας
είμαι καλότυχη, δεν περιέχω τη μοίρα,
ανάγκη της σύστασής μου, να κοιτάξω
τον καθρέφτη της φαντασίας που θα ραγίσει.
Είδα τον άγγελο.
Ξεδίπλωμα λαμπρό του εαυτού μου,
μεσουράνημα σε κανονισμένη τροχιά
ηλίου αναγνωρισμένου και μου είπε
το φως· ευαγγελίζου τη χαρά.
Και είδα τον εαυτό μου να χωρίζεται,
ν’ ανοίγει και να προσφέρεται,
όπως η δροσερή γη στη θέρμη
καλοκαιρινού ηλίου.
Είδα τον άγγελο.
Ανέβλυσεν η εντός μου ζωής πηγή,
καμιά απορία δεν μπορεί να σταθεί
για την άσπιλή μου σύλληψη.
Είμαι η παρθένος η απείραχτη
εκράτησα ακέραιο τον εαυτό μου,
είδα το φως που περιέχω να με περιβάλλει
τ’ αναγνώρισα, δίχως να τ’ αρνηθώ.
Δίχως ορμήν ανυπομονησίας σχηματίστηκε
του κρίνου ο κώνος στο υπομονετικό μου χέρι.
Μακάριοι που πιστεύουν.
καλότυχοι που περιβάλλουν με πίστη τη ζωή,
αρμονική φωνή αγγέλου, σε ώρα καλή
μιλεί σ’ αυτούς για τη χαρά που υπάρχει.
Από τη συλλογή Πορεία (1940)
