Ανδρέας Καρακόκκινος

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Τυφώνες

[Ενότητα Αμπάρι 1 | Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό]

Οι τυφώνες στην εποχή τους
ξεριζώνουν δέντρα
αρπάζουν στέγες
πλημμυρίζουν τις ακτές
σηκώνουν κύματα βουνά
βουλιάζουν καράβια.

Οι τυφώνες στην εποχή μας
ξεριζώνουν θεμέλια
αρπάζουν το αύριο
πλημμυρίζουν τα χέρια με αίμα
σηκώνουν συρματοπλέγματα
βουλιάζουν αθώες ψυχές.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Κουκούλα καταδότη

[Ενότητα Αμπάρι 1 | Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό]

Πρόσωπα θολά και σκοτεινά
σαν μαύρη κουκούλα καταδότη.
Χαράζουν μάγουλα παιδικά
χαράζουν τις ψυχές μας
σπέρνουν το θάνατο με μαχαιριές
σπέρνουν τον τρόμο των κρεματορίων
κατεδαφίζουν τα χαμόγελα
κατεδαφίζουν τις ελπίδες
σβήνουν από τη μνήμη τους
το συρματόπλεγμα που φύτεψαν
με ματωμένα χέρια του προδότη
σβήνουν ένα-ένα τα φωνήεντα
από τη λέξη ελευθερία
και την αφήνουν άφωνη
και κατακρεουργημένη.

Κι εμείς σαν θεατές
σε θέατρο του παραλόγου
στο τέλος της παράστασης
μια καταιγίδα θα μας πνίξει.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Η πόλη κοιμάται

[Ενότητα Αμπάρι 1 | Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό]

Η πόλη κοιμάται
με το κεφάλι ακουμπισμένο
σ’ ένα τσουβάλι
παραγραφέντα όνειρα.

Τα χέρια της κρέμονται
στις γωνιές των δρόμων
ξόανα σε τάφους
αποτεφρωμένων λέξεων.

Λυσσασμένα σκυλιά
περιφέρουν το σώμα της
σε πικραμένες αυλές
και ξεραμένα παρτέρια.

Όταν ανοίξουν τα μάτια
δεν θα ’χει απομείνει δάκρυ.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Ο Οκτώβρης της Θεσσαλονίκης

[Ενότητα Αμπάρι 1 | Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό]

Η πόλη απεγνωσμένα φωτίζει το σκοτάδι της
με πολύχρωμα φωτάκια
κι ο ουρανός της ανάστερος κι αφιλόξενος σε προσδοκίες
από ανάλγητες υποσχέσεις.

Οι λιγοστοί εραστές του φθινοπωρινού περιπάτου
ζυγιάζουν στο πλακόστρωτο
βήματα κι αβεβαιότητες από ανήμπορες λέξεις
των αρχόντων.

Οι διαδηλωτές απλώνουν στα ξύλινα κοντάρια
την απελπισία τους
κι η πόλη απεγνωσμένα αναζητά γενέθλια άνοιξη
μεσούντος του φθινοπώρου.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Ναυάγια

[Ενότητα Αμπάρι 1 | Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό]

Οι μύθοι αργοσβήνουν
σε άστεγες ελπίδες
κι οι γοργόνες κολυμπάνε
σε νεκρές θάλασσες.
Δεν ρωτάνε πια αν ζεις
αλλά πόσες φορές πεθαίνεις.
Αν τις συναντήσεις, μη φοβηθείς
και μην αλλάξεις δρόμο.
Δεν βουλιάζουν ναυαγισμένα καράβια.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Ίσκιοι της σιωπής

[Ενότητα Αμπάρι 1 | Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό]

Μετράμε τους ίσκιους της σιωπής
με ασύμμετρα φωνήεντα
και γνέθουμε με μια αχτίδα φεγγαριού
λέξεις ασύμφωνες στο φως.

Κρύβουμε τη λύπη του μεσημεριού
στις άδειες μας τσέπες
για ν’ αγοράζουμε ψωμί
τις μαύρες ώρες του απομεσήμερου.

Το τραγούδι νότα παράνομη
δραπετεύει από τα χείλη
και χάνεται πίσω από τη γραμμή των οριζόντων
σαν κυνηγημένος μετανάστης.

Η κατεδάφιση πια αναπόφευκτη
κι η παράσταση φτάνει στο τέλος.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Σημάδι άνοιξης

[Ενότητα Αμπάρι 1 | Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό]

Μελαγχολικό περπάτημα
κάτω από ένα τρύπιο ουρανό
που στάζει σκοτωμένα χελιδόνια.
Λένε αυτοί που ερμηνεύουν τον καιρό
πως είναι το σημάδι της άνοιξης
που μας προσπέρασε.

Κι η θάλασσα άδεια πενθεί
κάτω από μαύρα πανιά αιώνων.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Δεκαεφτά χρονών

[Ενότητα Αμπάρι 1 | Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό]

Λουλούδια αραδιασμένα
στις καρέκλες του μικρού καφέ.
Παιδιά με το γέλιο τους
σ’ όλα τα χρώματα της άνοιξης
έτοιμα να καταχτήσουν
τη χειμωνιάτικη ομίχλη
που άπλωσαν στα πόδια τους.
Δεν έχουν φαρέτρα και σπαθιά
τ’ άφησαν στο δωμάτιο των παιχνιδιών.
Έχουν στα χέρια τους βιβλία
και μέσα τους τη δίψα
να κρατήσουν στις χούφτες τη ζωή.
Ασπίδα τα δεκαεφτά τους χρόνια
και τα όνειρα που δεν τους χαρίστηκαν.

Τα όνειρα που τους στερήσαμε
Και μια συγγνώμη που δεν δώσαμε.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Όταν πέφτει η νύχτα

[Ενότητα Αμπάρι 1 | Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό]

Όταν πέφτει η νύχτα
οι σκιές στην πλατεία
αλλάζουν μορφές,
ξεσκονίζουν τα χαραγμένα
ανέκφραστα πρόσωπά τους,
φοράνε μαύρο πουκάμισο
πάνω από τατουάζ φιδιών
και σε βρόμικα πεζοδρόμια
στους ήχους πλανόδιων μουσικών
χορεύουν θάνατο
με το ίδιο πάντα
κλεμμένο χαμόγελο.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Εισιτήρια διαφυγής

[Ενότητα Αμπάρι 1 | Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό]

Μίκραιναν οι λέξεις τις γραμμές
και τα τρένα
μέσα στην ώχρα του χρόνου
άλλαξαν προορισμούς
με θέσεις της μιας διαδρομής.
Οι σηματοδότες
σε αποχρώσεις χαμένης πατρίδας
αναβοσβήνουν ερωτηματικά
κι οι κόκκινες σημαιούλες
ανεμίζουν αδέσποτους κινδύνους.
Στα βαγόνια
ελεγκτές με στολή στρατηγού
κλείνουν τις χαραμάδες του παιγνιδιού.

Εισιτήρια διαφυγής
υπάρχουν ακόμα;

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Σαν τους παλιούς χαρτοκλέφτες

[Ενότητα Αμπάρι 1 | Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό]

Παίζεις με σημαδεμένες
λέξεις
σαν τους παλιούς
χαρτοκλέφτες.
Αφήνεις κλεμμένους στίχους
στο τραπέζι,
πάντα σε σχήμα καρδιάς,
τους βαφτίζεις έρωτα
και κερδίζεις την παρτίδα.
Χειροκροτείς τον εαυτό σου
για τη νίκη
ανεβαίνεις στο βάθρο
του νικητή
καμαρώνεις τη μοναξιά σου
και χάνεις το παιχνίδι
της ζωής.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Κόκκινη Harley

[Ενότητα Αμπάρι 1 | Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό]

Απόδραση
μ’ ένα όνειρο στην τσέπη
σε μια Harley κόκκινη
να γίνω ένα με τον αγέρα.

Σε μια διαδρομή
χωρίς προορισμό κι υποχωρήσεις,
χωρίς το ανελέητο κυνηγητό
των πεπραγμένων.

Στην άσφαλτο
που θα κοχλάζει ερωτηματικά
σαν καζάνι της κόλασης,
απάντηση καμιά.

Σε δυο ρόδες
θ’ αναζητήσω την ταχύτητα
που έχει το φως
πριν έρθει το σκοτάδι.

Η ελευθερία της ψυχής
σε μια βελόνα του καντράν
που όλο ανεβαίνει ν’ αγγίξει
το τέρμα της ζωής.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Με σεντεφένια ηλακάτη

[Ενότητα Αμπάρι 2 | Με σεντεφένια ηλακάτη]

Χέρια απλωμένα
μέσα στη σκέψη και στα σωθικά
με τραβάνε στις τέσσερις
γραμμές των οριζόντων
διαμελίζουν τις λέξεις μου
κι αφήνουν τα κομμάτια τους
μετέωρα να ταξιδεύουν.

Οι φλέβες τεντωμένες
τυλίγονται γύρω απ’ το κορμί
που πάλλεται στην αγωνία
της αμφίβολης αναζήτησης
σε ουδέτερη ζώνη ανάμεσα
στην Πύλη του Αχέροντα
και μια μακρινή Ιθάκη.

Κι εσύ ακροβατείς
στην τεντωμένη γραμμή
που δένει τα σκοτάδια
με το θαλασσινό ξημέρωμα
και υφαίνεις με σεντεφένια ηλακάτη
στίχους από χρωματιστές κλωστές
με ρίμες μεταξένιες.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Το κορίτσι του σταθμού

[Ενότητα Αμπάρι 2 | Με σεντεφένια ηλακάτη]

Στη γραμμή τέσσερα
μετρά τα βαγόνια του συρμού,
αναζητά τον εαυτό της
να κάθεται σ’ ένα παράθυρο
και ταξιδεύει στο όνειρο
της μαγεμένης μελωδίας.

Ύστερα ξανά στο πόστο της
χαμογελά στους ταξιδιώτες
σαν δίνει ρέστα απ’ τα τσιγάρα
κι αφήνει το βλέμμα της θλιμμένο
να σβήσει πάνω στις γραμμές
με μια κλεμμένη σοκολάτα στο χέρι.

Το κορίτσι του σταθμού
κρυμμένο πίσω από κουτιά
ανοίγει το βιβλίο που κρατά
στο κεφάλαιο της αλήθειας
και αγγίζει απαλά το λυκαυγές
των κρυμμένων του σελίδων.

Το τελείωμα της μέρας
την βρίσκει στο άδειο παγκάκι
να ζωγραφίζει ένα δικό της τρένο
σαν το παιδικό δωμάτιο
που άπλωνε τα θέλω της
φωτογραφίες πάνω στους τοίχους.

Κι όταν τις νύχτες
πάλευε με τη σιωπή
δραπέτευε με τον Πήγασο
στον πιο μακρινό αστερισμό
να κρύψει εκεί τα χρόνια της
κι όλους τους στίχους της αγάπης.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Γωνιακό καφέ

[Ενότητα Αμπάρι 2 | Με σεντεφένια ηλακάτη]

Κάθισε στο γωνιακό καφέ
όπως κάθε πρωί
να φορτώσει
στη μέρα του ώρες
στα όνειρά του πικρή καφεΐνη
στη σκέψη του ασημένια δακτυλίδια καπνού.
Το κορίτσι στάθηκε δίπλα του
με μισοσβησμένο χαμόγελο
στο χρώμα του δέρματός της.
Κοίταξε στο κασελάκι
που κρεμόταν από το λαιμό της
σαν τεράστιο αρχαίο περιδέραιο.
Δεν πουλούσε χρόνο
δεν πουλούσε νοερές περιπλανήσεις
δεν πουλούσε στιγμές.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)