Στέλλα Γεωργιάδου

wings

Στέλλα Γεωργιάδου

Γεννήθηκε το 1966 στη Χαλκιδική. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΑΠΘ και ειδικεύτηκε στη διατήρηση ιστορικών κτηρίων στο KUL του Βελγίου. Από το 1996 ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Με τη συγγραφή ποιημάτων ασχολήθηκε συστηματικά τα τελευταία δέκα χρόνια.

Ποιητικές συλλογές:
«Μάσκα οξυγόνου», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2011
«Αμφίβια εγώ», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2015

Ανθολογημένα ποιήματα:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

wings

ΣΤ ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΥ " Η ΑΛΗΘΕΙΑ" by Gstathis.MOV - YouTube

Βαγγέλης Κορακάκης, Η αλήθεια
(τραγούδι: Σταυρούλα Μανωλοπούλου (ζωντανή εμφάνιση το 2011) / δίσκος: Ο Βαγγέλης Κορακάκης στη Μαγιοπούλα (2007))

Στέλλα Γεωργιάδου, Ας

Ας ξαπλώσω απόψε
απ’ της αλήθειας τη μεριά
–της δικής μου φυσικά–
Είναι προσωπικό στοίχημα η αλήθεια
κι αντιληπτή απ’ τον καθένα
ανάλογα
με το σχήμα του κόσμου του

Ας θεωρήσω λοιπόν
ότι οι σκέψεις μου με συμπεριλαμβάνουν
στο βαθμό που τις υπακούω
σαν κατοικίδιο
ήμερο, στα όρια της ασφάλειάς του
έξυπνο, στα όρια της προέλευσής του
πιστό, στα όρια της αντοχής του

Ας υποθέσουμε τέλος
πως το ποίημα
είναι ο γενικός αποστακτήρας
αυτών που βίωσα
αγάπησα και μίσησα
ελπίζω ή φοβάμαι
ή
όσων νομίζω ότι βίωσα
αγάπησα και μίσησα
ελπίζω ή φοβάμαι

Ποιο να ’ναι άραγε εκείνο
το μαγικό συστατικό
που θα το κάνει κοινωνό
μιας έγκλειστης
–παράφορης σχεδόν–
ανάγκης για ουρανό

Λέξεις παυσίλυπες, λέξεις ασύλητες
ασύλληπτη για μένα αυτή η σκέψη
Ίσως στην έμβρυα μνήμη μου χαμένη
ή ανύπαρκτη

Ας είναι
Ας παραμείνει μυστική η έξοδος
ας μείνουνε τα μάτια σφαλιστά
κι ας τριγυρίζει εκείνο άηχο
ελεύθερο απ’ τα δικά μου τα δεσμά

Ίσως αν ξαναγεννηθώ αθώα
θα μπορώ και να σωπαίνω.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Στο λίγο των περιστάσεων

Στα δειλά σκιρτήματα μιας σκέψης που αντιφάσκει
υπακούω
Με τη γλώσσα πότε εχθρό και πότε σύμμαχο
Πάντα όμως με το τίμημα ανυπεράσπιστο
Τι κι αν ο ρόλος που υποδύομαι
κάνει λαμπερή τη συνήθεια
Τα προσωπεία δεν απολαμβάνουν τέρψη
μήτε και ενοχή

Κι ο ουρανός διχασμένος
με τέτοια διλήμματα
Αναδιπλώνει τα γκρίζα του
στα ετοιμόρροπα σύννεφα
και εκτοξεύει γαλάζιες ριπές αυταπάτης

Κορδώνεται η ψυχή και ξεγλιστράει
μα την ελευθερία πρέπει να την αντέχεις
ειδάλλως σε περιγελά
και τρομαγμένος τρέχεις να χωθείς στο ρόλο

Την αθωότητά μου στρέφω αλεξίσφαιρη
στα επαναλαμβανόμενα πυρά της εμπειρίας
Προστασία που δε μου μέλλεται

Στη μνήμη μιας νιότης καθ’ υπόδειξιν
αφιερώθηκε τούτος ο βραχύς συλλογισμός
κι ας με συγχωρέσουν οι Κυριακές
που κρατώ σιγή με τόση εχεμύθεια.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Αυτό το γκρίζο

Σου πάει αυτό το γκρίζο
Μην τ’ αλλάξεις
Είναι η στάχτη
που σκεπάζει όσα πέρασαν
και τα γλυκαίνει
μέσα σε μια θαμπάδα προστασίας

Κάποτε χρύσιζαν τα γέλια
και τα ηλιοτρόπια
έστρεφαν το βλέμμα τους
στο πέρασμά σου
Ζευγαρωτοί οι δρόμοι
διαλαλούσαν τα γαλάζια τους
Το κόκκινο μαντίλι σου
δεμένο στο λαιμό του αιώνιου
ανέμιζε σε φωτεινότερο ουρανό

Δε βαριέσαι
Μήπως μας γλίτωσε η αγάπη απ’ τον πόνο;
Όλο φιλιά κι απελπισμένα ραντεβού
όλο ακατόρθωτες οι περιστάσεις
και η κατά συνθήκην ενοχή
η θλίψη
να μπαινοβγαίνει
απ’ το παρόν στη λήθη

Κουράστηκα ν’ αρπάζομαι
απ’ τα μαλλιά της κάθ’ ελπίδας
τελευταία στιγμή να ξεφεύγω
από απαντήσεις που τσακίζονταν
στα γρανιτένια ερωτήματα
από χρώματα
που ξέβαφαν στο πρώτο δείλι

Γι’ αυτό σου λέω
Σου πάει αυτό το γκρίζο
Μην τ’ αλλάξεις.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Συνάντηση με το απρόοπτο

Κάθε που ζυγώνει η άνοιξη ντύνομαι ζεστά
και κοιτώ καχύποπτα τις ηλιόλουστες μέρες
Ποια απάτη μού ετοιμάζουν πάλι
Κλείνω τα παντζούρια για την ενδεχόμενη βροχή
και πίσω από τις γρίλιες τους παρατηρώ τα δρώμενα
κι εσένα
Εσένα που μου γνέφεις
απρόοπτο

Τηλεφωνεί ο χρόνος
Παράξενα που τραγουδάει το μέλλον
με αυξανόμενη ένταση
Παρηγορούμαι πως τάχα είναι νύχτα
πως δεν είναι Μάιος
κι ανοίγω τα παράθυρα στην αύρα του απρόσμενου
και τρυπώνεις ήλιε

Μα τι νόμισες
εγκαταλειμμένο πως είναι το ερείπιο;

Ανάβω δυο τσιγάρα
ένα για μένα κι ένα για τη συντροφιά σου
Καπνίζεις τις πίκρες μου, τις στάχτες τους σκορπίζεις
στις ακτές της μνήμης
Πίνουμε απ’ την ίδια λησμονιά, γεμάτη η κούπα
Μου κλείνεις το μάτι, δανεική η ανταπόδοση

Θα ’ρθεις
Δεν κάνει πια παιχνίδια το φθινόπωρο
όπως ο αλήτης Μάης
Όλη μέρα ξεσκόνιζα τα περασμένα —τοπία χειμερινά—
να υποδεχτώ τον ερχομό σου συγκυρία
Θα ’ρθεις
Και θα βγούμε μαζί στις νωπές λεωφόρους —καθαρτήρια—
Ν’ αχνίζουν οι καινούριες αγάπες
και σαν πρόωρα βρέφη να ρουφούν με μανία
Ζωή και Επιείκεια.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Vacuum horror

Κρύβονται
Οι πάμπολλες ευγενικές και υψηλές προθέσεις
Οι ανάγκες του ανέφικτου ζην
και του περιζήτητου ευ οι προσδοκίες

Κρύβονται στα όνειρα συνήθως
Κει που το τίποτα μεγαλουργεί
κι επιβιώνει το μακρόν του βίου ό,τι

Πολλές φορές κρύβονται και στα ποιήματα
Παραλλαγές άπληστης σκέψης
καθώς και μνήμες
βίαια αποσπασμένες απ’ τα μέλλοντα

Δε λείπουν οι φαντασιωτικές περιπτύξεις
με του παρόντος την ιδιάζουσα λήθη
Και φυσικά οι πόθοι
οι ευρύτατα αξόδευτοι

Ονοματίζουν έναν δικό τους κόσμο
Ωραίο επιλεκτικά αθώο και βουλιμικά επαρκή
Αισθητηριακά απολαυστικό ακόμα και στη θλίψη
Και γόνιμο, προπάντων γόνιμο

Όχι ιδανικό μα ηδονικό σε ό,τι χρήζει θάλπους

Και μία των ημερών
αυτονομούνται απροειδοποίητα
και σε κλειδώνουν απέξω

Πώς θ’ αντιμετωπίσεις πάλι
την ξεχασμένη γεύση του θανάτου
Το όνειδος
την ξιπασιά εκείνης της κατάλευκης σελίδας
Τον εαυτό σου
μπρος στο φόβο του κενού;

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Μικρές σκέψεις ελλείψεων και θλίψεων

Τις νύχτες ταΐζω την ελπίδα μου
αμβροσία και σκόνη
Τη μέρα η ζωή μού φτιάχνει
χαμένα χρόνια

*

Απέναντι έχει φως
απέναντι έχει αύριο
απέναντι έχει κίνηση
Θα μείνω εδώ

*

Τόσο που νιώθεις ναυαγός
στη στεριά
κι ακόμα πνίγεσαι

*

Σκορπάω τα λόγια μου τα διώχνω
κι αυτά μ’ ακολουθούν σκυφτά
παιδιά που τα μάλωσες

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Ένα φως

Πικρό το στόμα του πρωινού
κι ο καφές πιο πικρός ακόμα
Καθρεφτίζει μάτια κόκκινα
του κορεσμού∙
από μια νύχτα που διαιρείται
σε ευχαρίστηση και θλίψη
για το τέλος της ευχαρίστησης

Πώς να διαχειριστείς τώρα
το ένα φως
που τόσο διεισδυτικό
τόσο κατευθυνόμενο
θα μπήξει την ακίδα του
στην καρδιά του τέλους
της νύχτας

Δροσερό το άρωμα της αυγής
πλάι σε μια θάλασσα λησμονημένη
Με την αρμύρα της σ' εξάτμιση
να συμπληρώσει γεύση νοτισμένου δέρματος
Μύριες πτυχώσεις σ’ ασημί αντανακλάσεις
Υδάτινες ρυτίδες του έρωτα, που
γερνάει στην καρδιά μου εξόριστος
κάτω από μια σελήνη κλαίουσα

Να θυμηθώ
να κοιμηθώ
στης ανατροπής μου τα κύματα

Μα πού χάθηκε
Πού να ’ναι τώρα αυτό το φως;

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Δευτέρα ευκαιρία

Ξύπνημα άμεμπτου πρωινού εκείνη η Δευτέρα
Δεν έλαχε σαν όλες να γκρινιάξει
Το στοργικό απόγευμα κυριακάτικου περιπάτου
ελαφρύς ύπνος το σκέπασε
Κι ανάδρομος να ήτανε ο ήλιος
σημάδεψε αυτή μου την πληρότητα
μιας μέρας έστω μικρής
σαν όλα τα μικρά που θάλλουν
αγκαλιασμένα σε ζεστά μάλλινα ρούχα
κι αποκοιμιούνται σαν παιδιά ως τη γαλήνη

Παράπεσε πολύ το στέρημα
Μήνες μετράει η αναζήτηση
και δεν έχρηζε άλλης επιβράδυνσης
Κι ο κάματος —θαρρείς κι από το νου πηγάζει—
να ρέει στα μέλη και να εξουθενώνει
εκείνη την ανάλαφρη αίσθηση του πιθανού ή του τυχαίου

Μα και το ξόδεμα κάπου τελειώνει
Αυτοαναιρούμενες οι θλίψεις
Στα πηγαινέλα τους ξεθώριασαν
Τις τσαλαπάτησε η ειλικρίνεια
και πάνε

Κάτι μικρά ανθάκια μιας υποψίας που δεν έβλεπε
πέρα απ’ τη μύτη των πρεσβυωπικών της εμμονών
τώρα ξεπεταχτήκανε κι αρωματίζουν
όλο μου το φθινόπωρο
Πλάνες αν είσαστε, σωπάστε

Κι αν δεν μπορέσουμε ποτέ
να φτάσουμε τα ύψη εκείνα
που κατοικεί η ελευθερία
του ν’ αγαπάς ανόθευτα από ανταπόδοση και χρέος
δεν πειράζει
Δεν είχα καυχηθεί ποτέ
την κατ’ εικόνα ομοίωσή μου

Έτσι κι αλλιώς
προμηθευτές του αγνώστου είμαστε
Μπορούμε να βαδίσουμε
αφήνοντας στο πλάι
συμπλεκτικούς συνδέσμους και αντωνυμίες κτητικές
Με ένα στίγμα μόνο
Εκείνη τη Δευτέρα
ευκαιρία.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Σε ακίνητο πλάνο

Με γαλάζιο εφόρμησε εκείνο το καλοκαίρι
ολοταχώς για τη θάλασσα
Κι άρχισε να παρασέρνει στο διάβα του
Βουνά λιβάδια μελαγχολίες προσμονές
ολοταχώς για τη θάλασσα
Το τοπίο σάστισε απ’ την τόση ταραχή
Ξεσηκώθηκαν οι ευκάλυπτοι με τις λεύκες
να γυρεύουν σκιές στ’ αναπάντεχα
Βαθιές γαλάζιες πινελιές έκοβαν τα μελλούμενα

Η ζέστη σε κατάσταση εξάτμισης
Άχνιζαν οι ακτές από την ένταση
αυτής της μονοδρόμησης προς το γαλάζιο
Όλη η συσσώρευση του αναγκαίου
να σκάει αφρίζοντας στα βράχια της τύχης

Κάπου εκεί ανάμεσα στα ξέφρενα χαμόγελα
ξεπρόβαλαν οι πλάνες
Περίεργο δε θα ’τανε να λείπουν;
Τέτοια εποχή στο φόρτε τους συνήθως
Πότε πότε ένα κομμάτι παρελθόντος
τρύπωνε βιαστικά κάτω απ’ τις χνουδωτές ελπίδες
για να στεγνώσει τις οδύνες του

Σε γενικές γραμμές ο ήλιος συμπαρατάσσονταν
αλλά όχι χωρίς τίμημα
Ξεφλούδιζαν οι μέρες το ξερό τους δέρμα
κι άφηναν το τρυφερό άρωμα της νύχτας
εκτεθειμένο υπό το σεληνόφως
που έλιωνε την ατσαλένια λάμψη του
σε απροσδόκητους αντικατοπτρισμούς
Ασήμι σκέτο τα κίβδηλα προσωπεία των ερώτων

Μα το πιο παράδοξο —κι ως συνήθως πιο αληθινό—
εκείνη η μοναδική φιγούρα στην άκρη του πλάνου
Μειδιώντας αδιάφορα παρέμενε ασάλευτη
σ’ όλο το απόκρημνο βαθυγάλανο μεγαλείο της
Πέρασαν τόσα καλοκαίρια από δίπλα της
μόνο για να προσθέσουν κάποια χρόνια
και μιαν ανάσα αλμύρας στα μαλλιά της.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Ποινολόγιο

Για μια αφορμή ακόμη
ικέτεψε τη στέρηση
κι έκλεισε ερμητικά
τα μάτια

Να ξαναρθεί το αγέρι εκείνο το αισθαντικό
κι ως πλάνο χέρι να τη νανουρίσει
Να ξελογιάσει τις ώρες της φυγής
Στη μέθη της αναμονής να τη βυθίσει
Να εισχωρήσει στα μυστήρια της σαρκός
και σαν απελπισμένος εραστής

Άλλη μια χαρακιά ευτυχίας να προσθέσει
στο ποινολόγιο του μέλλοντος.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Αγνωσία

Σε γνωρίζω απ’ τη σκιά σου
απ’ τις ρυτίδες της αφής σου
τους υδρατμούς των στεναγμών
το άρωμα της προσμονής
στις τιποτένιες μέρες της αγάπης

Μα σε γνωρίζω περισσότερο
από της λύπης σου τα χρώματα
το εναργές της ερημίας σου φως
του έρωτα τις σιωπηρές λεπίδες
στου σώματος την κόψη

Ώρες μετά... μέρες ή χρόνια
δε θυμάμαι
αν ήσουν φως γυμνό ή πολυάνεμο πέλαγος
δε θυμάμαι
αν νους ενέδωσε ή σάρκα συνετρίβη
δε θυμάμαι

Βλέπεις
έχει και η μνήμη το βυθό της.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Εσωτερικές ειδήσεις

Λειψή η ανατολή
Ο καιρός σου παρήλθε και
δεν παρηγορούνται πια τα τριαντάφυλλα
Γυμνά αγκάθια σε ξερόκλαδο κορμί
Το στερημένο των φιλιών σου

Σ’ αφουγκράζομαι
σε κάποιαν έρημο πλεύση
Σ’ αναζητώ
σε χρόνο μη ευδόκιμο
Μοιάζω
ξένη σε κάθε εποχή
μια παρωδία διαρκείας —χαμογέλα—

Ακραία τα φαινόμενα που μας εμπόδισαν
Ακραία και η καιροσκόπος μου επιθυμία
Ακέραια η θλίψη μου κάθε άνοιξη

Ανατρέχω στα ύστατα ημερολόγια
Σημειωμένος ήδη ο καιρός της απουσίας
με κρύα σκοτεινή αναπόληση

Και το χαρτί μουσκεύει από ξένα δάκρυα
που νιώθουν την οδύνη μου δική τους

Τουλάχιστον συννεφιά
Ναι, και βροχή παρακαλώ αν επιτρέπεται
Βίαιη και εκκωφαντική, σαν κάθαρση

Να με ξεπλύνει απ’ την εκούσια απάθεια
να παρασύρει εκείνο το λυγμό
που έτσι κι αλλιώς δεν άκουσες

Στη θάλασσα, στη θάλασσα
να πνίξουμε τις λέξεις
των ανοχύρωτων ονείρων.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Επιπλέουν ανάμεσα

Ηρεμούν τα νερά του ωκεανού
τις μουσικές σου ακούγοντας
Λικνιστικές
Μυρωδικά μακρινής Ανατολής
Υποσχέσεις που δε θα τηρηθούν

Μα στον ύπνο μου αγκίστρι ρίχνω
κι αγκαλιάζω τις ώρες σου
Σβησμένα τα μονοπάτια των αιθέρων
έντεχνα
Να μη φτάνω να σ’ αγγίζω πια
αστέρι μου

Απ’ τ’ ουρανού τους κήπους
κρεμασμένος. Με κοιτάς και
δεν μπορώ ν’ αρθρώσω δάκρυ
να δροσιστεί η κάψα
του μεσημεριάτικου πόνου
Και η γραφίδα μου
σε κυκλωτικούς ελιγμούς
ανήμπορη
να σε προφέρει στον κόσμο
Στρείδι ερμητικά κλειστό
των βυθών άγνωστο κόσμημα

Ζει πια κανείς με αποφθέγματα;

Οι ζωές μας γεννούν αποστάσεις
Οι σκέψεις μας τις μοιράζονται
Πότε η δική σου αφημένη
στων εποχών τα καμώματα
Πότε η δική μου αποκλεισμένη
σε ημερομηνίες εχθρικές

Κι ένα σωρό σωσίβιες λέξεις
επιπλέουν ανάμεσα
χωρίς προορισμό.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)

wings

Στέλλα Γεωργιάδου, Μάσκα οξυγόνου

Το βουνό μου τεράστιο
Υψωμένο από λήθη κι ανθρώπους
Δυσπρόσιτο, δύστροπο
Οι κορφές του αγγίζουν τα σύννεφα
Χαραυγές μαγικές καρτερούν την ανάβαση

Κι εγώ
Ταξιδευτής μου του νου, του κενού
Κουρασμένη
σε υπερήλικη νιότη χαμένη
και χωρίς μιας ανάσας κουράγιο
στην καρδιά να προσμένει στα χείλη

Αποκαμωμένη να κοιτάζω το όρος
το αδιάβατο δυσπρόσιτο όνειρο
του εαυτού
που αγναντεύει τη θάλασσα
απ’ της προσπάθειας τα ύψη

Ένα θέλω σακάτικο δεκανίκι στα χέρια
να βαδίσω σαν άλλοτε
τους γκρεμούς, τους ανθρώπους

Κι ένα ίσως πολύτιμο
φυλαχτό στο δισάκι
να μου λέει: ο ορίζοντας
μακρινός είν’ εξίσου
κι απ’ την άγονη στέπα ατενίζοντας
κι απ’ τον τοίχο που υψώνει
ο φόβος

Προτιμώ να μη δω
σε ταινία επανάληψη
τη ζωή που δεν τόλμησα
Κι ας υπάρχω
μοναχά στ’ ακυβέρνητα όνειρα
σε ιστορίες αισθήσεων κι άλλων
προϊόντων του νου

Τι περίεργο πάλι ξημέρωμα
Μες στην άνοιξη
μια χαραμάδα ελέους
Κι ένας δυόσμος μικρός απροσάρμοστος
ευωδιάζει σεμνά στο τραπέζι

Να ξανάρθεις ζητάει
μ’ ένα γέλιο λαμπρό σαν τη θάλασσα
τον Ιούνιο

Μα δε θα ’ταν αστείο
προς τα πίσω να τρέξω —μακριά—
για να ζήσω συνέχειες χαμένες;

Σε ρυτίδες φιογκάκια
ελβιέλες μακό και μπλουτζίν
Σε αρθρώσεις σκληρές
παγιωμένες απόψεις

Κι είν’ αυτή η ψυχή η παράλογη
που δεν έχει ηλικία
και ζητάει τους άθλους
απ’ τους άθλιους μύες
κι όλο ντύνεται
σαν παιδίσκη ελπίδα

Δες
στο εκούσιο όνειρο
δεν κυρτώνουν τα λόγια
λες και νιότη αέναη τα στηρίζει

Μην ξυπνάς να χαρείς
Να σε ψάξω άφησέ με
Λίγο ακόμα.

Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011)