Η εκστρατεία ενάντια στο κάπνισμα δεν μπορεί να περιορίζεται σε απαγορεύσεις. Πρέπει να την αναλάβουν κοινωνικοί ψυχολόγοι (που οι ίδιοι θα είναι ένα καλό μίγμα από σκεπτόμενους καπνιστές, μη καπνιστές και ανανήψαντες πρώην καπνιστές — όχι σκέτους αντικαπνιστές) ώστε να φτιάξουν το σωστό μίγμα μηνυμάτων για τα δεινά που προκαλεί στην υγεία (τη δική μας, πρώτα απ’ όλα, αν δεν ψάχνουν για αλτρουιστές), την αντιαισθητική διάσταση (στόμα, μαλλιά, ρούχα που ζέχνουν), την κοινωνική διάσταση του σεβασμού προς τρίτους (ναι, γιατί όχι και μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο σεβασμού σε σχέση με όλα αυτά που αναφέρατε), την απομυθοποίηση ότι το κάπνισμα είναι μαγκιά κ.ά. Να γίνει περισσότερη δουλειά στις ηλικίες όπου ξεκινάει το κακό. Και να δοθούν ακόμα και υποκατάστατα: αν το τσιγάρο χαλαρώνει, να φτιάξουμε, ξερωγώ, τσίχλες που να χαλαρώνουν. Αν το κάπνισμα δείχνει ότι είσαι πιο μπροστά από τους συνομηλίκους σου, να χτίσουμε άλλα πρότυπα για τους νέους. Κοντολογίς, το κάπνισμα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση ώστε να λυθεί με απαγορεύσεις ή ακόμα και επικλήσεις αρχών. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και πιο σοβαρά πάθη. Δηλαδή, να μην αφήσουμε το τσιγάρο και το ρίξουμε στο φαΐ, το ποτό και τα ναρκωτικά, εντάξει;
(Καπνιστής που δεν γνωρίζει αν θα προλάβουν να τον γνωρίσουν τα εγγόνια του.)