Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια (Σταύρος Σταυρόπουλος) [Παρουσίαση 9/6/2010, 8 μ.μ., Ιανός, Αθήνα]

[spiros]

Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια (Σταύρος Σταυρόπουλος)


Παρουσίαση Τετάρτη, 9 Ιουνίου στον Ιανό (Αθήνα)
(Προς το τέλος της παρουσίασης —λεπτό 54— ακούγεται ζωντανά ένα μελοποιημένο ποίημα της Δημουλά «Πληθυντικός αριθμός», τραγουδάει ο συνθέτης, Νίκος Πλάτανος)

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια αγγελία μυθιστορήματος. Θυροκολλημένη έξω από την σκηνοθεσία της γλωσσικής παρακαταθήκης και των δεδομένων του Κανόνα.

Ύστερα από τόσες και τέτοιες φορμαλιστικές καταχρήσεις, παραδίδεται επιτέλους στις λέξεις — αυτές τις λίγες λέξεις που έμειναν — ο τάφος που τους αξίζει. Έχουν επιζήσει οι πιο καθαρές. Αυτές που, όπως και η ηρωίνη, έχουν την ύστατη ευκαιρία της απομάγευσης. Ο ελλειμματικός τους χαρακτήρας προδίδει σήμερα και το εύρος της παρέμβασής τους: Όλα έχουν ειπωθεί. Όλα;

Το «Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια», ως διακύβευμα, συγγενεύει με το παλιό μυθιστόρημα σε ό,τι αφορά την εικόνα της ιστορίας που μένει να ειπωθεί, διατηρώντας όμως, τη μοναξιά μιας καλειδοσκοπικής γραφής.

Κείμενο υβριδικό, όπου συγχωνεύονται γοητευτικά και υποδόρια, ο τόπος και η ουτοπία. Οι ψηφίδες των φράσεων αθετούν εδώ τις ειδολογικές προκαταλήψεις, ενθέτοντας τις λέξεις, ως εικαστικό σώμα, στο κέντρο της αφήγησης – που παραλείπει ότι ονομάζεται πλοκή. Το πρώτο ενικό, η αυτοαναφορικότητα, είναι ουσιαστικά η συνθήκη που επιτρέπει να μιλήσεις για το «άλλο».

Η ηλικία του έρωτα είναι η ηλικία του θανάτου. Ταυτιζόμενη συγχρόνως, με έναν σχεδόν καταδικαστικό τρόπο, και με το δικαίωμα μιας νέας γέννησης. Μια έξοδος κινδύνου, μια ποιητική δοκιμή, ένα τρομώδες παραλήρημα υπάρχει εκεί που το λογοτεχνικό οικοδόμημα καταστρέφεται. Κάτω από το χαλάκι της μορφής, στην εξώπορτα, παραμονεύει η νέα σύνθεση.

Το τέλος όλων αυτών, σ’ έναν κόσμο που απλώς ακροάζεται το τέλος του, είναι αυτό το βιβλίο.

Το τέλος του έρωτα είναι ο έρωτας.


Απόσπασμα:

ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΩ δεν ήξερα. Ήξερα όμως ότι για να ζωγραφίσεις, χρειάζεται πρώτα να αγοράσεις καινούριο πρόσωπο. Με μάτια κόγχες, αισθητήρες βολβούς, αρτηρίες καλώδια. Χρειάζεται αντί για πινέλα να χρησιμοποιείς τις βλεφαρίδες σου. Σου έλεγα, θυμάμαι, να τις μακρύνεις και να τις βουτάς στη ζωή. Να συνηθίσεις αντί για χρώματα, να ζωγραφίζεις με ζωντανές σάρκες. Σου έλεγα ότι πρέπει να μπαίνεις στον πίνακα ξυπόλυτη για να φαίνεται στο ξύλινο πάτωμα ο ιδρώτας απ’ τις πατούσες σου.

Να διακρίνεται καθαρά ο λεκές της ζωής.


http://sstavropoulos.blogspot.com

[spiros]

[spiros]

[Ion]

Ο τίτλος κάτι μου θυμίζει...

[spiros]

Μπράβο, αυτό του είπα κι εγώ του Σταύρου.

[spiros]

Ενημερώθηκε με το βίντεο στην πρώτη δημοσίευση

Για το βιβλίο μίλησαν:

ο συγγραφέας Γιάννης Ευσταθιάδης,
ο συγγραφέας Θανάσης Νιάρχος και
ο εκδότης και διευθυντής του Ιανού Βασίλης Χατζηιακώβου

Αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασε η σκηνοθέτις Έφη Θεοδώρου.

Ο μουσικός Θάνος Ανεστόπουλος (ex Διάφανα Κρίνα) ζωγραφίζει επί σκηνής μια άλλη «Πολιτεία» —αυτή του έρωτα— (στο τέλος σχηματίζει μια καρδιά, την περιλούζει με ουίσκι, ανοίγει μια τρύπα στο κέντρο της και βάζει ένα τριαντάφυλλο) και ο Νίκος Πλάτανος ερμηνεύει  —λεπτό 54—  το μελοποιημένο από τον ίδιο ποίημα της Δημουλά «Πληθυντικός αριθμός»).


(Φώτο: Κωνσταντίνος Μαστοράκης)

[wings]

Πολύ ωραία. Ευχαριστούμε, Σπύρο.

[spiros]

Παρακαλώ, να 'σαι καλά!

[spiros]

Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια (Σταύρος Σταυρόπουλος) [Παρουσίαση 12/10/2010, 8.30 μ.μ., Φλοράλ, Εξάρχεια

[spiros]

Σταύρος Σταυρόπουλος
Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια

εκδόσεις Απόπειρα, σ. 133, ευρώ 12,66

Τι είναι τελικά τα βιβλία που γράφεις; -Επιστολές που στέλνω στον εαυτό μου και δεν περιμένω να μου απαντήσει ποτέ, αποκρίνεται σαν μικρό παιδί ο Σταύρος Σταυρόπουλος στην Αννα Νάζου. Ευθύς μεμιάς περνούν απ' το νου μου οι στίχοι του Τζελαλαντίν Ρουμί: Τα λόγια μου ήταν κούφια, /όλο πρέπει και μη./ Για χρόνια χτυπούσα την πόρτα/κι είδα όταν άνοιξε πως χτυπούσα από μέσα. Αυτός που μας καλεί -δεν έχει σημασία μέσω τίνος- είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Στην περίπτωση του μεγάλου πέρση μύστη, σ' εκείνον καθεδρεύει η αιώνια εικόνα του Αγαπημένου, που σε κάθε του ανάσα ωριμάζει η κατατεμαχισμένη χρονική υπόσταση του ποιητή, που έτσι όμως γίνεται και πιο αθώα. Η παγίδα και το ίδιο το θήραμα. Στην περίπτωση του Σταυρόπουλου, σ' εκείνον, τον πρώτο του εαυτό, κρύβεται το πολύ μια στοιχειωμένη ιστορία, ένα σώμα σημαδεμένο από τον χρόνο, που πλήρες λευκών φωτοχυσιών τού δόθηκαν κάποτε η ελευθερία και η χάρις, να περπατήσουν από πάνω του, να τον αφομοιώσουν και συνάμα να τον υπερβούν. Για τον ποιητή μας ακριβώς εκεί κρύβεται όλη η αλήθεια.

Η μυθολογία του προσώπου έχει απολέσει τη δύναμή της να διαφυλάττει την ενότητά του· μια μύχια και άταραχη αγιοσύνη, που εξακολουθεί να εμπνέει και να καθοδηγεί, όπως στην περίπτωση του Πέρση. Αυτό που διακυβεύεται, και για τον λόγο τούτο στα χέρια του δημιουργού μεταπλάθεται σε αντικείμενο νόστου, είναι το πρόσωπο τού άλλου, όχι ανεξαρτήτως από την εμπειρία του γράφοντος. Είναι η στιγμή μέσα στον χρόνο. Ο Ενεστώτας προτού προλάβει να χαμηλώσει τα κλαδάκια του. Είναι ο έρωτας που πόθησε την κατάργησή του μέσα στο άλλο, κι ωστόσο δεν μπόρεσε (και πώς αλλιώς;) να ξεφύγει από τα δίχτυα της προδοσίας του χρόνου, στους ρυθμούς του οποίου κόβονται, αίφνης, τα νήματα που συνδέουν τις ζωές δύο ανθρώπων, και επαναλαμβάνεται, αενάως αυτοσυντελλούμενο, το δράμα της μοναξιάς. Τω όντι αντιστραμμένο το όνομα της συντροφικότητας, μιας εν πάση περιπτώσει εφήμερης πληρότητας.

Αν ο Ρουμί ψάχνει τον Αγαπημένο του και τον βρίσκει στο άκουσμα της ραμπάμπ, στα άνθη που φυτεύει, στο παγόνι που αντικρίζει, στη θέα της Κάαβα (του σημαντικότερου ιερού του Ισλάμ), στο γεμάτο με κρασί κύπελλό του, στο αγοραίο πλήθος, ο Σταυρόπουλος βρίσκει τη δική του Αγαπημένη σε δύο κούτσουρα κάτω από την άδεια μπασκέτα, ανάμεσα σε πατημένα καπέλα και ένδοξα άδικα, σ' ένα δωμάτιο με σκοτωμένους λύκους, στην όψη γκρεμισμένων σπιτιών. Ακούγεται, λοιπόν, η φωνή του όχι με τη φωνή εκείνων των περασμένων γκουρού που μπορούσαν μέσα στην πολλαπλότητα της πραγματικότητας να δουν το Ενα, το ιδεατό, το πραγματικό, αλλά με τη φωνή όλων εμάς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σ' έναν κόσμο έρημο από τις βεβαιότητες και τις υπερβατικές αναφορές των προηγούμενων εποχών, σ' έναν κόσμο γεμάτο σκοτεινά βάραθρα, όπου επικοινωνώ σημαίνει ανταλλάσσω τα κένα μου με τα κενά σου. Ο χρόνος για τον Σταυρόπουλο, και για όλους εμάς που τον διαβάζουμε, δεν είναι μια οπή προς την αιωνιότητα. Είναι ο αναπότρεπτος τοίχος και τα θρύψαλα που αφήνει. Είναι ο χρόνος ενός Προυστ, ενός Ελιοτ, ενός Γέιτς, ενός Αχτερμπεργκ, μιας Σέξτον, ενός Κοέν, ενός Ντίλαν. Μιας Αννα Καμιένσκα: Εχωσα τη γλώσσα μου τόσο βαθιά που ήταν σαν να έγλειφα το παρελθόν της. Οπως βυθίζεις ένα μπισκότο στο γάλα. Το αιδοίο της τεντώθηκε σαν καλώδιο και άνοιξε εντελώς. Η μήτρα της αναποδογύρισε. Ελιωσε σαν καραμέλα στο στόμα μου. Το στύφωμα της άρχισε να υποχωρεί. Τα σωθικά της γκρεμίστηκαν απ' τη θέση τους και πλημμύρισαν το πρόσωπό μου, τον απέναντι δρόμο, τον κόσμο όλο. Ηταν σαν να είχε σπάσει κάποιος κεντρικός αγωγός, ένας γιγαντιαίος σωλήνας, η υδρορροή ενός μπαλκονιού. Και έβρεχε, έβρεχε, έβρεχε. Στην πραγματικότητα, είχαμε σπάσει εμείς. Για την ακρίβεια: είχαμε γίνει κομμάτια.

Απ' αυτή την άποψη, ο τίτλος του τελευταίου βιβλίου τού Σταυρόπουλου, παρότι καταδεικτικός του περιεχομένου, θα μπορούσε να ακούει στις λέξεις: Η θάλασσα που έσταξε. Ουκ ολίγες φορές ο συγγραφέας- ποιητής έχει κατά νου αυτή την όμορφη μεταφορά με διάφορα συμπαραδηλωτικά. Ετσι κι αλλιώς, η γραφή του είναι το περισσότερο πεζολογική κι ελαχίστως λυρική, ενδεδυμένη ωστόσο με πολλές σουρεαλιστικές εικόνες, που διοχετεύουν τον κόσμο της εγκατάλειψης και της ερημίας που περιγράφει με την απαιτούμενη ποιητική αγριότητα. Η θάλασσα της γονιμότητας του Γιούκιο Μισίμα, λοιπόν; Που έσταξε, που απώλεσε τη χάρη να συνιστά για τον κατατρεγμένο την πρώτη συναισθηματική εποχή, το όνειρο της καταφυγής του, την ελπίδα του, κι έγινε τοπίο θανάτου; Να δεις που στο τέλος θα καταλήξουμε να αγαπάμε τους πεθαμένους, λέει ο ποιητής με σκυφτό θαρρείς το πρόσωπό του, καθώς βλέπει το σώμα του να συμπεριφέρεται ως κόσμημα της καθόδου. Εμειναν μόνον οι τάφοι. Σκέφτομαι ότι για να έρχεσαι, δεν είχες φύγει ποτέ. Πώς γίνεται όμως να ξεπορτίζουν νυχτιάτικα οι φωτογραφίες; Ο ορίζοντας σπαταλήθηκε άδικα. Από μια λάθος πινελιά. Μυρίζει ανυπαρξία. Μια διαρκής εξοικείωση με την ήττα. Η αγάπη κάνει τα πράγματα να σωπαίνουν: Αφουγκράζονται τα βήματα των εραστών που απομακρύνονται. Είναι μερικές μόνον από τις πολλές πραγματικές φράσεις που κατακλύζουν τούτη την παράξενη ποιητική μυθιστορία με τον pop, ευκολοχώνευτο τίτλο, που καταφέρνει να μεταδώσει ένα αίσθημα αισιοδοξίας ότι θα συνεχίσουμε να ερωτευόμαστε. Και πώς αλλιώς από τον Σταύρο Σταυρόπουλο; Εναν από τους ελάχιστους της γενιάς του που η γραφή του μπορεί ακόμη να παράγει συναισθήματα, να σωματοποιεί τα συμβάντα και να εκστασιάζεται με αυτά. *

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=213858

[spiros]

Η Απόπειρα παρουσιάζει το νέο βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου, Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια, την Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου, στις 8 το βράδυ στο PassPort.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο συγγραφέας, ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης και η ποιήτρια Μαρία Χρονιάρη.

Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ηθοποιός Εύα Ψυλλάκη.

Μετά, στα πλατό του PassPort ο Σταύρος Σταυρόπουλος θα παίξει τη μουσική που αγάπησε και τον αγάπησε.

PassPort, Καραΐσκου 119, 18535 Πειραιάς, τηλ: 210/4296401

[spiros]

Σταύρος Σταυρόπουλος (Παρουσίαση στο Φλοράλ, Ο Έρωτας θα μας κάνει κομμάτια, 12/10/2010)