Ορέστης Αλεξάκης

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=nW7Zj9Gbuxs

Γιάννης Ρίτσος & Μίκης Θεοδωράκης, Ο ταμένος (τραγούδι: Νένα Βενετσάνου (Ηρώδειο 2009) /
πρώτη εκτέλεση από τον Γιώργο Νταλάρα στον δίσκο Τα 18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας (1974))

Ορέστης Αλεξάκης, Ο θάνατος των νεκρών

Όμως μια μέρα κ’ οι
νεκροί
πεθαίνουν
βυθίζονται διαρκώς μέσα στην πάχνη
χαμηλώνει το φως στα πρόσωπά τους
η φωνή τους ακούγεται σβησμένη
σαν μέσ’ από κρυστάλλινους θαλάμους
Φυσάει βοριάς τρελός κι αναστενάζουν
τα ζωντανά και πεθαμένα ξύλα
σαλεύουν χέρια πέρ’ απ’ τους τάφους
γίνεται το σκοτάδι μαύρος λάκκος
Κι αυτοί μαντεύουν πια πως ήρθε η ώρα
κι αυτοί βουλιάζουν πια
στη λησμονιά τους

Βέβαια στο τέλος
κ’ οι νεκροί
σωπαίνουν
κυλούν αργά στο σκοτεινό βυθό τους
γίνονται πέτρες άσπρες πέτρες μαύρες
Μες στη σιωπή τους πνίγονται οι νεκροί μας

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)

[wings]

ΛΥΚΟΦΩΣ - Δήμητρα Γαλάνη & Στέφανος Κορκολής (1989) - YouTube

Στέφανος Κορκολής & Παρασκευάς Καρασούλος, Λυκόφως
(τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη / δίσκος: Παλίρροια (1989))

Ορέστης Αλεξάκης, Χειμών δριμύς επέρχεται

Τοπίο γυμνό
πετρώδες
κάνει κρύο
φυσάει βοριάς
αόρατη γυναίκα
θα ξεπαγιάσεις έτσι
ψιθυρίζει
χειμών δριμύς επέρχεται μικρό μου
μάζεψε τα ξερόκλαδα ν’ ανάψεις
φωτιά για τους νεκρούς
κοιτάζω γύρω
δέντρο κανένα μόνο
μαύρες πέτρες
και πού κλαδιά και πώς
φωτιά ν’ ανάψω
κι ο τόπος σκοτεινιάζει και
κρυώνω
κλείνω τα μάτια βλέπω
περιστέρια
κι ακούω φωνές και γέλια και
σαλεύουν
πολύφυλλα κλαδιά στο μέτωπό μου
και λάμπει διάφανο στο φως
και λάμνει
σε βαθύσκια νερά γυμνό κορίτσι
κι αγέρας χλιαρός αναστατώνει
τ’ αρσενικά μου κύτταρα
κι ακούω
φιλιά κι ανάσες και
καλός ο πόθος
καλό το δάκρυ το
φιλί κι η σάρκα
και πιο βαθιά δεν έχει ο κόσμος λένε
κι η βάρκα με λικνίζει και
ποιος είμαι
και πού πηγαίνω σκέφτομαι
και σβήνει
το φωτεινό κορίτσι και
κρυώνω
και να ’μαι πάλι κουρελής και μόνος
οδοιπορώντας έρημα τοπία
κι αόρατη γυναίκα ψιθυρίζει
χειμών δριμύς επέρχεται μικρό μου
μάζεψε τα ξερόκλαδα ν’ ανάψεις
φωτιά για τους νεκρούς
που ξεπαγιάζουν

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=U-DEt4cRcus

Γιάννης Μαρκόπουλος & Μάνος Ελευθερίου, Ένας άπονος αέρας
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Σεργιάνι στον κόσμο (1979))

Ορέστης Αλεξάκης, [Στο τέλος όλα σωπαίνουν...]

Στο τέλος, όλα σωπαίνουν
και μόνο στάζει μια βρύση

Για να μπορείς να θυμάσαι

Από τη συλλογή Ο ληξίαρχος (1989)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=4impOJ6Bmkk

Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας: Νύχτωσε, νύχτα (δίσκος: Όταν σου λέω πορτοκάλι, να βγαίνεις (1987))

Ορέστης Αλεξάκης, [Νύχτωνε κι ήμουν τόσο μοναχός...]

Νύχτωνε
κι ήμουν τόσο μοναχός

που νόμιζα πως ο Θεός
πλησιάζει

*

Ακοίμητος στα στήθη μου
καημός

ο καταποντισμός
του παραδείσου

*

Ξάφνου
φωτίζει μέσα μου ο νεκρός

τον σκοτεινό ουρανό
του μέλλοντός μου

*

Σα να ’χει κι άλλα βήματα ο καιρός

σα να ’χει κι άλλα σκαλοπάτια ο τάφος

*

Ψυχή μου
σκοτεινή καταπακτή

μυστηριώδης σήραγγα
του αγνώστου

*

Στη μοναξιά των λέξεων
κατοικώ

στην έρημο των στίχων
ασκητεύω

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=srZafJbeBRM

Αντώνης Μιτζέλος & Ελένη Ζιώγα: Πες μου, θάλασσα
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Πες μου, θάλασσα (2002))

Ορέστης Αλεξάκης, [Παρατημένα σπίτια συντηρώ...]

[...]

Παρατημένα σπίτια συντηρώ

δωμάτια πεθαμένων
συγυρίζω

*

Πόσα ναυάγια μέσα μου χωρούν;

Πόσους νεκρούς η ανάσα μου
λικνίζει;

*

Ο θάνατος
ο πιο
πυκνός
καπνός

ο θάνατος
ο κλίβανος των μύθων

*

Αιώνες λήθης
στρώματα σιωπής

από τη μια στην άλλη εντάφια μήτρα

*

Γιατί λευκοφορούν οι κερασιές

και φόρεσε ο νεκρός
τα γιορτινά του;

*

Άνοιξη
και τα χώματα σκιρτούν

άνοιξη και τα σώματα
θυμούνται

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)

[spiros]

...και φόρεσε ο νεκρός
τα γιορτινά του;

*

Άνοιξη
και τα χώματα σκιρτούν

άνοιξη και τα σώματα
θυμούνται

Παράβαλε:

APRIL is the cruellest month, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.
https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=2866.0

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=LVNoyWNt9Ys

Βαγγέλης Γερμανός, Ο κηπουρός
(τραγούδι: Βαγγέλης Γερμανός & Διονύσης Σαββόπουλος / δίσκος: Τα μπαράκια (1981))

Ορέστης Αλεξάκης, [Προς τι λοιπόν η θλίψη κι ο καημός;]

[...]

Προς τι λοιπόν η θλίψη κι ο καημός;

Γέμισε πάλι φως
ο λίγος κήπος

*

Αγαπημένα χρώματα
της γης

μυστηριώδη νεύματα
του απείρου

*

Έρωτα

κηπουρέ των εγκοσμίων

*

Χρόνος
καθώς η λάμψη τού φτερού

Τόπος
καθώς η πάχνη της πρωίας

*

Κι εσύ καρδιά μου που
παραληρείς

συνεπαρμένη από βοή
και μοίρα

*

Ω μνήμη
σπίτι που
με κατοικεί

μητέρα
που το στήθος μου θηλάζει

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=JIlzsHwm6Vs

Κώστας Καλδάρας, Απ’ τα κρυμμένα να σωθείς
(τραγούδι: Μελίνα Κανά / δίσκος: Τραγούδια από το παράθυρο (1998))

Ορέστης Αλεξάκης, [Κι αν τα κρυμμένα μάς φανερωθούν...]

[...]

Κι αν τα κρυμμένα μάς
φανερωθούν

πόσοι θ’ αντέξουν τόση
φωταψία;

*

Τώρα κι εσύ
στα δόντια του καιρού

στην ερημιά του παγερού
καθρέφτη

*

Μόνος
μ’ αυτό που πάντα σε απειλεί

με τη σιωπή
της αιωνιότητας του

*

Μες στο μυστήριο του
τυφλού
θεού

στην παγωνιά
της παντοκρατορίας

*

Ώρα να ηχήσουν οι
βαθιές σιωπές

να τελεσθούν
οι ακραίες προσεγγίσεις

*

Όχι τον ήχο την
ηχώ ν’ ακούς

όχι το σώμα τη
σκιά να βλέπεις

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)

[wings]

Ορέστης Αλεξάκης, [Εσύ στα βάθη πάντα...]

[...]

Εσύ
στα βάθη πάντα
μακρινή

– για να ’χει μιαν ελπίδα η μάταιη πτήση

*

Λίγη από λάμψη
λίγη από νερό

χαμογελάς καθώς
ουράνιο τόξο

*

Σελήνη ακινητεί στο μέτωπό σου

– μαρμάρου φως το μέλλον επωάζει

*

Σύρεις το σύρτη και
με προσκαλείς

στο βάθος τής καταπακτής
χιονίζει

*

Βαθιά σιγή
δονεί
την ύπαρξή μου

με καταυγάζει το
πελώριο σκότος

*

Κι εσύ Μητέρα που
πυροβατείς

και ξαφνικά φωταγωγείς
το χάος

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=sUBvjyq_T78

Αρλέτα, Ο λύκος (δίσκος: Ένα καπέλο με τραγούδια (1984))

Ορέστης Αλεξάκης, [Όπως ο λύκος έτσι κι η ψυχή...]

[...]

Όπως ο λύκος έτσι κι η ψυχή

στην οιμωγή
στην απεραντοσύνη

*

Μήτ’ έν’ αστέρι πια στην κουπαστή

μήτ’ ένα θαύμα στην κλειστή
παλάμη

*

Και τελικά δεν έμαθε κανείς
ποιος έχει το κλειδί

και τι
θ’ ανοίξει

*

Τόσο μ’ ανησυχούσε ο χωρισμός
που ’χα ξεχάσει πως

κανείς δεν ήρθε

*

Ή μήπως δεν υπάρχει πια κανείς;

Ή μήπως είμαι ο μόνος
παραλήπτης;

*

Μιλώ
γι’ αυτόν που αιώνια καρτερεί

μ’ ένα κερί λιωμένο στην παλάμη

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=Y0dk1Ill-ZQ

Θάνος Μικρούτσικος & Λάκης Λαζόπουλος, Το μηδέν
(τραγούδι: Ελευθερία Αρβανιτάκη / δίσκος: Ψάξε στ' όνειρό μας (1997))

Ορέστης Αλεξάκης, [Μνήμη συνάζω...]

[...]

Μνήμη συνάζω
μνήμη και σιωπή

στυφή τροφή
για τον βαρύ χειμώνα

*

Πάλι χαράζει εντός μου
παρελθόν

πάλι χιονίζει εμπρός μου
πεπρωμένο

*

Τι σκοτεινός ωκεανός
το φως

τι φωτεινό βασίλειο
το σκοτάδι

*

Ακούσατε τους φλοίσβους των νεκρών;

Διακρίνατε τις λέμβους
των απόντων;

*

Θαύμα που λέγεσαι σιγή του απείρου

Μηδέν που λάμπεις ως
εξαίσιος λίθος

*

Εγκόσμια χάρη πια δεν καρτερώ

– σαν ήσυχο νερό κυλά η ζωή μου

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=ZXQUQqHchhg

Κώστας Χατζής & Σώτια Τσώτου, Γλυκό της νιότης μου πουλί
(τραγούδι: Μαρινέλλα / δίσκος: Ρεσιτάλ (1976))

Ορέστης Αλεξάκης, [Ψυχή μου που αναθρώσκεις στο αχανές...]

[...]

Ψυχή μου
που αναθρώσκεις στο αχανές

Σώμα μου
που το χώμα σου αποδίδεις

*

Με προσκαλούν τα δάση
των ριζών

οι μαγικές πατρίδες
των μετάλλων

*

Μακριά
πέρ’ απ' τα τείχη της σιωπής

ακούω ξανά τον σαλπιγκτή
της νιότης

[...]

Από τη συλλογή Νυχτοφιλία (1995)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=BtS8fsfR0g8

Σταύρος Ξαρχάκος & Νίκος Γκάτσος, Παλικάρι στα Σφακιά
(τραγούδι: Νίκος Ξυλούρης / δίσκος: Νίκος Ξυλούρης – συλλογή (1974))

Ορέστης Αλεξάκης, Η εκτέλεση

[Από την ενότητα Ο απόπλους]

Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ – δεν θυμάμαι. Αντίκρυ μου εφτά παλικάρια με πρόσωπα μάσκες ανέκφραστες. Τα όπλα τους στο «παρά πόδα». Αρνούμαι να μου δέσουν τα μάτια. Ο επικεφαλής του αποσπάσματος παίρνει θέση στο πλάι. Η φωνή του αντηχεί παγερή.

- Πρόόόό σχή
– Επίίίίίί σκοπώ

Ασυναίσθητα κλείνω τα βλέφαρα. Όμως δεν ακούγεται Πυρ. Όταν τ’ ανοίγω και πάλι, βλέπω απέναντι μια μαρμάρινη κρήνη μ’ εφτά σκαλιστές κεφαλές, απ’ όπου τρέχει γάργαρο νερό. Ο επικεφαλής έχει σκύψει και πίνει. Ύστερα σκουπίζει τα χείλη με την παλάμη του, γυρνά το βλέμμα προς εμένα και χαμογελάει. Τι περιμένεις; με ρωτά καλοσυνάτα. Έλα να πιεις νερό να ξεδιψάσεις. Για τ’ άλλα μην ανησυχείς. Άλλοι φροντίζουν.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=ReKyAHfKCcc

Βασίλης Δημητρίου, Το πεπρωμένο
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Βαμμένα κόκκινα μαλλιά (1993))

Ορέστης Αλεξάκης, Η εκφορά

[Από την ενότητα Ο απόπλους]

Τέλειωσε πια η ακολουθία
Γιατί να πάμε μέχρι εκεί;
– Πόσο βαραίνει η Κυριακή
πίσω από μια μουντή κηδεία –

Βήμα νωθρό και κουρασμένο
Πρόσωπα γύρω μας θολά
– κάποιος ξεχνιέται και γελά
κάποιος μιλά για πεπρωμένο –

Αύριο και πάλι στο γραφείο
Χειμώνας Νύχτωσε νωρίς
Προς τι λοιπόν ν’ αργοπορείς
στο σκυθρωπό νεκροταφείο;

Πάνω απ’ το λάκκο μαζεμένοι
Ζηλεύω αυτούς που βλέπουν ματς
μασούν φιστίκια πίνουν σκατς
Τι αργά που η κάσα κατεβαίνει

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=gL0Vjx3AAWo

Διονύσης Σαββόπουλος, Τσάμικο (δίσκος: Είκοσι χρόνια δρόμος (1983))

Ορέστης Αλεξάκης, Δύο μονοκονδυλιές

α. Η γριά

Γυαλίζει ο δρόμος στη βροχή και δεν
θυμάμαι πού πηγαίνω κι η γυναίκα
μια στείρα μια γριά σακατεμένη
που στο κατώφλι σέρνεται, θλιμμένα
χαμογελά και πού πηγαίνεις, λέει
κανείς δεν είναι πια σ’ αυτή την πόλη
στο κάθε σπίτι τρέμει ο λυχνοστάτης
στο κάθε σπίτι κλείνει ο τελευταίος
κι αφήνει μόνο μια χαραμαδίτσα
για τους ανυποχώρητους μα τώρα
ρημώθηκαν οι δρόμοι κι οι πλατείες
νεκρές και τα καρνάγια ρημαγμένα
κι οι άντρες μας καιρό ξενιτεμένοι
λησμονημένοι σε παλιά ταξίδια
κι άλλες γυναίκες δεν έχει πια ο τόπος
να σε καλοδεχτούν και να σου στρώσουν
και μόνο εγώ σου απόμεινα καλέ μου
μια στείρα
μια γριά σακατεμένη
σε σκοτεινή αγκαλιά να σε τυλίξω

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
[Το ποίημα ανήκει στην έως τότε αδημοσίευτη συλλογή Ξενοδοχείον ο Απόπλους]