Σήμερα θα έκλεινες τα εξήντα εννιά, και φαντάζομαι τον χαβαλέ, τα ύψη του αυτοσαρκασμού. Αφού και στα σαράντα εννιά, την παντοτινή σου ηλικία, όταν έπρεπε να βγούμε απ’ το σπίτι – να πάμε να ψωνίσεις ρούχα, ή να το ξημερώσουμε στο καζίνο, παίζοντας ψιλικατζίδικη ρουλέτα – κοιτιόσουν στον καθρέφτη κι έλεγες: «Σάπια κρέατα, σκέτα αξιοθέατα!»
Είναι κοινός τόπος ότι οι βασανισμένοι άνθρωποι καταφεύγουν στο γέλιο όπως ο ξεπαγιασμένος στην ετοιμόρροπη παράγκα – και θυμάμαι ολοκάθαρα το πώς γελούσες (συνήθως με τα χάλια σου, αλλά κι όταν κάναμε τρελό σαλονικιώτικο κουτσομπολιό): στην αρχή έβγαζες έναν βρυχηθμό, μετά σ’ έπιανε βήχας, και τέλος το ξεκάρδισμα γινόταν άηχο, σαν να πνιγόσουν απ’ τη θυμηδία.
Είχες ατέλειωτη πλάκα, μάνα, ακόμα και στις πιο μαύρες κι άραχλες μέρες σου – και το χάρισμα του γέλιου ίσως είναι η ακριβότερη κληρονομιά που μ’ άφησες.
Είναι βιβλία μου που ‘χουν ακόμα – είκοσι χρόνια μετά – ιδανική τους αναγνώστρια εσένα. Γράμματα, σχεδόν, κι ας απουσιάζει η παραλήπτρια.
Αν και ποτέ δεν λείπεις ολότελα. Εκεί που κατακαθίζει η σιωπή, ξάφνου ακούγεται η φωνή σου, ή το γέλιο σου.
Μνήμη και φάντασμα, ρίζα και χώρα.
Γεια σου μάνα Κατερίνα!
Αύγουστος Κορτώ: Συγκινεί για τα 20 χρόνια από το θάνατο της μητέρας του | in.gr