Αλεξάνδρα Μπακονίκα

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ανδρικές κολόνιες

«Έκανα περιοδεία», μου είπε,
«σε μια μικρή επαρχιακή πόλη
συνάντησα μια νεαρή φαρμακοποιό
και το βράδυ με πήρε σπίτι της.
Δεν είχε την προκλητικότητα που περίμενα,
κι ας έκανε την απελευθερωμένη.
Αμφιβάλλω αν είχε εφήμερους έρωτες
ή αν συζούσε με κάποιον —
γιατί δεν βρήκα ξυραφάκια και ανδρικές
κολόνιες στα ράφια της ή κάποιο ρούχο
που να το φανερώνει.»

Σίγουρα ο ανδρισμός του αναπτερώθηκε
που μια άγνωστη πλάγιασε μαζί του.
Ήταν μήνες αν όχι χρόνος
που δεν έβρισκε γυναίκα.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Τα μυστικά του

«Δένομαι συναισθηματικά
με τις γυναίκες που πλαγιάζω∙
αν πάω με άνδρες
ο εραστής πρέπει να είναι άγνωστος,
και δεν κάνω δεσμό μαζί του.»

Ήμασταν απλοί φίλοι
και πρέπει να μου είχε εμπιστοσύνη
για να το αποκαλύψει.
Δεν επιδίωξα να μάθω
και σκοτεινότερες πτυχές
που σίγουρα θα είχε ζήσει.
Δεν είχε γοητεία η προσωπικότητά του,
και οι εκμυστηρεύσεις και τα μυστικά
της ζωής του μου φαίνονταν ανιαρά.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Με τη μοτοσικλέτα

Έπαιζε τους άνδρες στα δάκτυλα,
είχε θείο κορμί και ανήσυχο,
δυνατό πνεύμα.
Η περιγραφή που μου έδωσε της ταίριαζε:
«Με φλέρταρε, και μια μέρα
ήρθε στη σχολή με τη μηχανή του.
Άφησα τα βιβλία μου κάπου πρόχειρα
και πήγα μαζί του για μια βδομάδα.
Αλωνίσαμε τα βουνά με τη μοτοσικλέτα,
κοιμόμασταν όπου τύχαινε.
Αφού χορτάσαμε έρωτα και βόλτες
είχα χάσει και τα βιβλία και τις εξετάσεις.
Είχε ρώμη, αλλά τίποτα παραπάνω
– καμιά πνευματικότητα,
γι’ αυτό και τον παράτησα.»

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Η ζακέτα

Με την ιδέα ότι ο εραστής της κρύωνε
απ’ τον αέρα που φυσούσε καλοκαιριάτικα,
νοιάστηκε από μόνη της ν’ ανεβεί να φέρει μια ζακέτα,
ψηλά απ’ το δωμάτιο του ξενοδοχείου.
Ύστερα άλλο δρομολόγιο, ώσπου να διασχίσει τον κήπο,
να τον σκεπάσει.
Καταντάει υπερβολή τόση φροντίδα.
Απ’ την άλλη μεριά όμως ο εραστής
που τη γέμιζε ευεξία δεν λογαριάζονταν;

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Η προσβολή

Απ’ το ταβερνάκι που συνήθιζε
να πηγαίνει γύρισε έξω φρενών:
«Πήρε θάρρος ο σερβιτόρος», μου είπε,
«χωρίς σεβασμό μπροστά στη γυναίκα
και την παρέα μου,
άρχισε να μιλάει για τις τουρίστριες
και τα ημίγυμνα μέλη τους, και πώς αποκαλύπτονται
στα μπάνια και αλλού.
Για την προσβολή αρπάχτηκα μαζί του,
αφήσαμε τις παραγγελίες και φύγαμε.»

Έπνεε μένεα, και δεν ήταν κανένας
μυγιάγγιχτος ηθικολόγος.
Όταν υπηρετούσε ναύτης στον Πειραιά,
η νοικοκυρά για την κραιπάλη
και τις πολλές γυναίκες που έβαζε,
του έκανε έξωση, κι έφερε παπά
να κάνει αγιασμό την κάμαρά του.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ντουζάκι

Αφού για μερικά λεπτά χαϊδευτήκαμε
και κάπως ανάψαμε στο κρεβάτι,
μου ζήτησε να πλυθούμε.
Όρθιοι στην μπανιέρα
ανταλλάξαμε στοργή και συντροφικότητα
με τα νερά και τα πλυσίματα,
και με την επίφαση της καθαριότητας
επιστρέψαμε δριμύτεροι στο κρεβάτι.

«Πάμε για ντουζάκι», μου έλεγε,
όταν υποκινούσε για τρυφερές
περιπτύξεις.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ένα βράδυ

Στο νυχτερινό κέντρο
που πήγαν να διασκεδάσουν
την παρέσυρε να κάνουν έρωτα
στις τουαλέτες.
Τον απέτρεψε,
κι όχι γιατί η κίνηση ήταν χυδαία.
Με θλίψη θυμήθηκε
πως το σώμα του δεν της μετάγγισε ηδονή,
όλο το απόγευμα που στριφογύριζαν
σε άνετο κρεβάτι.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Απρόσμενες αντιδράσεις

«Ο άνδρας που θα έρθει σε λίγο
είναι η τελευταία μου γνωριμία,
μείνε ν’ απολαύσεις το ειδύλλιο
που αρχίζει να πλέκεται», με παρότρυνε.

Τον περιμέναμε στην κουζίνα, όπου εκείνη έπλενε.
Αδιάφορη συνέχισε να πλένει
ακόμη κι όταν ήρθε ο άνδρας.
Με γυρισμένη πλάτη του μιλούσε,
φορώντας κάτι τρισάθλιες παντόφλες
κι ένα τριμμένο μπλουτζίν.
Απρόσμενες αντιδράσεις έφταναν
κι από την πλευρά του:
«Βρίσκω άσχημα, κοντά τα πόδια σου», της είπε,
«ανέκαθεν ήσουν μικροκαμωμένη.»
Την αισθάνθηκα που ταράχτηκε,
αν και πολύ γρήγορα ξεπέρασε την προσβολή.
Μικροκαμωμένη και εκ πρώτης όψεως ασήμαντη
μια χαρά τα είχε καταφέρει∙
από ειδύλλια και αγάπες έβριθε η ζωή της.

Όταν επιτέλους τέλειωσε με τον νεροχύτη
έφερε σοκολατάκια.
Καθένα που άνοιγε, έτρωγε λίγο,
κι από το ίδιο σημείο του έδινε να δαγκάσει.
Η κατάσταση περνούσε στα χέρια της.
Με τα σοκολατάκια και τα δαγκάματα
τον είχε ερεθίσει.
Μεταμορφωμένος της χαμογελούσε
και στριφογύριζε με έξαψη.
Από εκεί και πέρα άρχιζε το ειδύλλιο
και έπρεπε να φύγω.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Τα βαθιά του αισθήματα

Έκανε πανάκριβα δώρα
στη γυναίκα του που λάτρευε.

Κάποτε σε μια συγκέντρωση
πίνοντας κρασί, μου άνοιξε την καρδιά του:
«Η σεξουαλική πράξη μού αρέσει,
κι εφήμερους, μόνο για την πράξη,
θέλω τους έρωτες με άλλες κοπέλες∙
αλλιώς οι συναισθηματικές απαιτήσεις τους
είναι πρόβλημα.
Η επιμονή τους κάθε τόσο
να τις παίρνω στο τηλέφωνο
και να επιβεβαιώνω ότι τις νοιάζομαι,
μου είναι κουραστικό και ανυπόφορο.»

Ο ψυχισμός του, που παραήταν πλούσιος,
τα βαθιά του αισθήματα
πήγαιναν στη γυναίκα του.
Η ίδια, προπαντός σεξουαλική και μυστήρια,
τον κυβερνούσε στο μικρό της δακτυλάκι.
Ψίχουλα, αμελητέες ποσότητες
οι έρωτές του με άλλες γυναίκες.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Είναι δεμένος μαζί μου

Στόχος της είναι να κατακτήσει τον εραστή μου.
Μεσολαβεί κάποια απόσταση,
δεν μπορώ ν’ ακούσω τα λόγια της,
όμως αυτό δεν έχει σημασία∙
τον προκαλεί,
συνομιλεί με το σώμα,
μια ολοζώντανη προκλητική
συνομιλία το σώμα της.
Αξιοζήλευτο πλάσμα,
έτσι απόλυτα μπορώ να την παραδεχτώ
κι ύστερα να την ξεχάσω∙
ν’ αγνοήσω ακόμη και την αναίδειά της
να κατακτήσει τον εραστή μου.
Είναι αποκλειστικά, αμετάκλητα
δεμένος μαζί μου.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Λογιότατος

Ενδόμυχα τον λυπήθηκα.
Καλογερίστικο το σουλούπι του συγγραφέα,
τον ταύτιζα με ασκητή – όχι πως δεν ήταν καλοζωισμένος.
Όσο για τα κατασκευάσματα της γραφής του
κάτι κατόρθωνε – ωστόσο ξώφαλτσα, εξ απαλών ονύχων.
Δεν καταδύθηκε στα επικίνδυνα
λημέρια της απογύμνωσης.
Τα σπαράγματα του σαρκίου του κρυμμένα.

Τον λυπήθηκα.
Λογιότατος, γέρος κάτω απ’ την αρυτίδωτη
επιδερμίδα του.

Βέβαια, ο άνθρωπος ζούσε στον κόσμο του
ανυποψίαστος κι αυτάρκης.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Περιδιάβαση

«Οι λεβεντιές που θαυμάζεις
και δεν βγαίνουν απ’ τη σκέψη σου
εδώ μεταναστεύουν, εδώ καταχωνιάζονται
τη νύχτα», μου είπε, στρέφοντας την προσοχή μου
σ’ ένα χορευτικό κεντράκι, που σαν ζωγραφιά
–κλειστό και με άδεια καθίσματα–
αποκαλύπτονταν ανάμεσα στα δέντρα.

Πιο κάτω στην άκρη του δρόμου
ακούγονταν φωνές. Μια ομάδα νεαρών
σήκωνε με τα χέρια ένα σταματημένο αυτοκίνητο
που εμπόδιζε την κίνηση.
Όταν τελείωσε η επιχείρηση, έμειναν
στο ίδιο σημείο, κι αγγίζονταν με τα γερά,
τα άφοβα, τα αεικίνητα μπράτσα τους.
Το μάτι μου έψαχνε τον καλύτερο ανάμεσά τους
μέχρι που απομακρύνθηκαν.

Έρχονται και παρέρχονται αυτοί που θαυμάζω.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Πικράθηκε

Αν και ουδέποτε του έδινα
την παραμικρή ελπίδα,
πικράθηκε όταν ερωτικά
δεν τον αποδέχτηκα.
Μετά από μέρες τυχαία
ανταμώσαμε σε μια μικρή ομήγυρη.
Απαυδισμένος στο αδιέξοδό του
με έναν παγερό φθόνο με αντιμετώπισε.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Λεπτό σακάκι

Δεν με περίμενες
με άφησες πίσω,
στα σκοτεινά σοκάκια χάθηκες
με τα χέρια στις τσέπες.
Ανέμιζε το λεπτό σακάκι σου
με τη σιγουριά, τον αέρα που περπατούσες.

Σου ανήκουν οι κινήσεις,
τα ρούχα σου, οι επιθυμίες που ανάβεις –
κι είσαι χωρίς ενδοιασμούς όταν παιδεύεις.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Τέλος δεκαετίας του ’80

Εκθείαζαν τη Νέα Υόρκη,
που είναι ασύγκριτη, εκεί οι μεγάλες δουλειές
και ο πλούτος.
Τους αγνόησα και βυθίστηκα πάλι στα δικά μου.

Στη Νέα Υόρκη ταξίδεψα μια δεκαετία πριν.
Παρόλο τον δυναμισμό και την εκτυφλωτικότητα
κάτι παγερό και αγέλαστο ανέδυε η ζωή της πόλης.
Έφυγα σε μια βδομάδα.
Η Νέα Υόρκη μού είναι μια απειροελάχιστη ανάμνηση,
αλλά συνέβη στην αρχή της δεκαετίας
που μόλις τελείωσε.
Οι υψηλότερες θερμοκρασίες πάθους με εκτίναξαν
και με πυρπόλησαν στα χρόνια της δεκαετίας
που πέρασε.
Πρόσωπα μου χάρισαν ανεπανάληπτες στιγμές
κι ύστερα μόνα τους με εγκατέλειψαν
– κι ακόμη δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)