Πες το μ' ένα ποίημα (των ποιητών της Θεσσαλονίκης)

[banned]

H Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνο πόλη των φαντασμάτων, όπως έγραψε ο ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ. Είναι και πόλη των ξωτικών, των στοιχειών και των αερικών. Που τα βλέπουν και τα αισθάνονται μόνον οι διάμεσοι, οι σωστοί δέκτες. Αυτό προσπαθώ να εξηγήσω σε μερικούς όταν μου μου λένε : «Μα στον αέρα μιλάς, παλάβωσες;». Δεν σε βλέπουν, Βίκυ μου, δεν σε βλέπουν. 

Αν φύγεις λοιπόν μαζί με τη Μάγια και χαθείς, ελάχιστοι θα καταλάβουν την απουσία σου. Ποιητές, ζωγράφοι, μουσικοί και άλλοι αλλοπαρμένοι. Θέλεις να τους αφήσεις μόνους στο έλεος του μπετόν;

[wings]

Μα, Τόλη μου, μπορείς να γίνεις κι εσύ ξωτικό. Τόσα χρόνια το αποφεύγεις μανιωδώς - γιατί;

[banned]

Ουου, ουουουουουουου ......

1. Έχω μπλέξει στα νύχια της τίγρης.
2. Η αποστολή μου να διδάξω τη γλώσσα των ξωτικών στους ανθρώπους δεν έχει ολοκληρωθεί.
3. Θυσιάζομαι για την ανθολογία.

[wings]

Δίδαξέ μας, λοιπόν, τη γλώσσα του Γιάννη Υφαντή (συνδυασμός του 2ου και του 3ου σημείου)!

[banned]

Ευχαρίστως. Η ποίηση του Γιάννη Υφαντή βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ανατολική θρησκεία/φιλοσοφία. Για να την προσεγγίσεις πρέπει πρώτα να διαβάσεις περίπου είκοσι τόμους για βουδισμό, ινδουισμό, κομφουκιανισμό, ταοϊσμό, κ.ο.κ. Στη συνέχεια, θα πρέπει να μεταβείς σε μοναστήρι του Θιβέτ για διαλογισμό επί πέντε έτη. Όταν είσαι έτοιμη, θα αρχίσω εγώ πλέον προσωπικά να σου διδάσκω τα στοιχειώδη. Κάποια στιγμή, εάν το μεγάλο πνεύμα σού χαρίσει υγεία και μακροζωία, θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις τον Υφαντή. Τότε θα είναι έτοιμη και η ψυχή σου να παραδοθεί στον δημιουργό της.

[banned]

Γιάννης Καρατζόγλου, Βιογραφικό επαγγελματικής χρήσεως
...

Για πείτε του λοιπόν, εσείς που όλα τα ξέρετε
τους κώδικες τις εγκυκλίους κι όλα τα γραμμένα
τι κάνουνε τα άλογα όταν αυτά γεράσουν;

Από τη συλλογή Αποτελέσματα χρήσεως (2006)

Θα σου πω εγώ, ρε Γιάννη, που βλέπω τα γραμμένα, όχι σε κώδικες και εγκυκλίους αλλά με μολυβάκι σ' ένα παράξενο τεφτέρι. Τις γνώσεις σου μπορεί κανένας πια να μην τις χρειάζεται, χρειαζόμαστε όμως εμείς εσένα.

Τα άλογα όταν αυτά γεράσουν (ή όταν νομίζουν ότι γέρασαν) γυρίζουν στην πατρίδα. Εδώ έχει κάστρα, θάλασσα, ρεμπέτικο, έχει Πλατεία Δικαστηρίων (έστω και με τα αρχαία ευρήματα), έχει τα παιδικά μας χρόνια. Έχει, αν θέλεις, και φρέσκο χορταράκι σ' ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται.

Πέταξε τη γραβάτα κι έλα. Θα σου γνωρίσω και τη Βίκυ που τόσο αγαπάει τα ποιήματά σου.

[wings]

Συμφωνώ μαζί σου, Τόλη, και επειδή μου έχεις πει ότι διαβάζει όσα γράφουμε ο Γιάννης Καρατζόγλου, δράττομαι της ευκαιρίας να τον προσκαλέσω κι εγώ - έστω για ένα σύντομο ταξίδι στην πατρίδα. :-)

Υ.Γ. 1: Ερώτηση κρίσεως: Ακούει ρεμπέτικα; Τσιτσάνη;

Υ.Γ. 2: Αγαπώ όλους τους ποιητές της πόλης μας όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει. Είναι γεγονός ότι σε κάποιους έχω αδυναμία, αλλά μη γίνεσαι μαρτυριάρης τώρα. :-)

[banned]

Μαρτυριάρης αλλά για καλό σκοπό. Και μας διαβάζει ο Γιάννης (σαν ανοιχτό βιβλίο), και για Τσιτσάνη δίνει ρέστα, και κάποτε τραγουδούσε σε ένα νεανικό συγκρότημα.

Εμένα μου κάνει νάζια αλλά τη δική σου πρόσκληση δεν μπορεί να την αρνηθεί. Περιμένουμε πλέον να έρθει για τον πάμε στην Τομπουρλίκα ή στην Πριγκηπέσσα.

[wings]

Υποθέτω ότι θα ενδώσει ο φίλος σου, Τόλη, κι ότι δεν θα χρειαστούν άλλα παρακάλια.

Δεν σχολιάσαμε, ωστόσο, το ποίημά του που είχα εδώ και καιρό κατά νου να το δημοσιεύσουμε. Θαρρώ πως αυτές τις μέρες που συζητάμε τα περί πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας της σύγχρονης Ελλάδας ήταν η κατάλληλη στιγμή.

Συνεχίζουμε να «σκοτώνουμε τα άλογα όταν γεράσουν», δυστυχώς. Κι ακόμα δυστυχέστερο είναι το φαινόμενο του έμμεσου εξαναγκασμού των νεότερων εργαζομένων να προβληθούν, να ωφεληθούν και, εν τέλει, να προσληφθούν, αναφέροντας επιτεύγματα ανύπαρκτα και αρετές υπαρκτές μέσα σε βιογραφικά πιο ελαφρά και πιο ευφάνταστα. Τι μάστιγα της εποχής μας κι αυτά τα βιογραφικά, ε;

[banned]

Έτσι λειτουργεί το σύστημα και το ξέρεις πολύ καλά. Πάντως, το καθαρόαιμο Καρατζόγλου δεν έχει ανάγκη κι ας διαμαρτύρεται. Του έχω εγώ λιβαδάκι πρώτης, αρκεί να αφήσει τον ιππόδρομο του Υπουργείου Γεωργίας και να επανακάμψει ο αποστάτης.   

Θυμάσαι που έλεγαν «έπεσε ενδόξως στο πεδίον της τιμής»; Ε, εγώ έπεσα αδόξως στο πεδίον της αμοιβής. Δηλαδή, πάνω σε ατέλειωτες στοίβες βιογραφικών σημειωμάτων. Στα 27 χρόνια που ήμουν υπεύθυνος επιλογής προσωπικού στην ICAP, θα πρέπει να είχα διαβάσει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες βιογραφικά. Και δεν κράτησα ούτε καν το δικό σου για ενθύμιο. Ασυγχώρητος. Το βιογραφικό του Γιάννη όμως σίγουρα υπάρχει στα παλιά μου αρχεία και με ένα σφύριγμα μου το στέλνουν πάραυτα ηλεκτρονικώς (και πιο γρήγορα απ' ό,τι θα ενδώσει εκείνος).

Πάντως εσύ, έστω και τώρα, καταθέτεις ως συστατική επιστολή «την πλατεία με τις μουσικές» και προσλαμβάνεσαι. Εκτιμώ τα υπαρκτά επιτεύγματά σου και τις αρετές σου, το άτεγκτον αλλά ευφάνταστον του χαρακτήρα σου και την απαράμιλλη ανθολογική εργατικότητά σου και σε τοποθετώ στη θέση του poetic inspiration specialist. Με αμοιβή όλους τους ποιητές της Θεσσαλονίκης. 

Όσο για τους νέους κωπηλάτες, ας βουλώσουν τα αυτιά τους στο τύμπανο που δίνει τον ρυθμό και στις σειρήνες της καταναλωτικής κοινωνίας. Με πρώτη ευκαιρία μετά, πηδάνε από τη γαλέρα στη θάλασσα και βγαίνουν στην άγνωστη ακτή της ελευθερίας. Όπως θα έλεγες κι εσύ, «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία».

[wings]

Να σου πω τι συμβαίνει, Τόλη. Τα νέα παιδιά δεν εκτιμούν δεόντως την «αρετήν» τους και, ως εκ τούτου, δεν την αξιοποιούν και φτάνουν να υστερούν σε «τόλμην» στο θέμα της μεταπήδησης στα ελεύθερα επαγγέλματα.

Δεν ξέρω τι λέει ο Γιάννης Καρατζόγλου στο βιογραφικό του, πάντως εγώ δεν θέλω να θεωρούμαι ή να φέρομαι ως specialist σε τίποτε και σε κανένα βιογραφικό. Η «πλατεία με τις μουσικές» ας πούμε ότι είναι ένα από τα ομορφότερα πράγματα που μου έχει χαρίσει η Θεσσαλονίκη και η ποίηση - μέχρι στιγμής πάντα, γιατί θέλω να πιστεύω ότι έπονται ακόμη καλύτερα.

Υ.Γ. Πολύ φοβάμαι ότι θα πρέπει να εξηγήσεις στον Γ. Καρατζόγλου τι εννοούμε όταν μιλάμε για την «πλατεία με τις μουσικές» γιατί ευλόγως θα αναρωτιέται ο άνθρωπος τι λογής ξωτικά ή φρούτα είμαστε εμείς. :-)

[F_idάνι]

Όσο για τους νέους κωπηλάτες, ας βουλώσουν τα αυτιά τους στο τύμπανο που δίνει τον ρυθμό και στις σειρήνες της καταναλωτικής κοινωνίας. Με πρώτη ευκαιρία μετά, πηδάνε από τη γαλέρα στη θάλασσα και βγαίνουν στην άγνωστη ακτή της ελευθερίας. Όπως θα έλεγες κι εσύ, «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία».

Είναι η ελευθερία άγνωστη ακτή ή μήπως άγνωστος ωκεανός;

Υ.Γ. Πολύ φοβάμαι ότι θα πρέπει να εξηγήσεις στον Γ. Καρατζόγλου τι εννοούμε όταν μιλάμε για την «πλατεία με τις μουσικές» γιατί ευλόγως θα αναρωτιέται ο άνθρωπος τι λογής ξωτικά ή φρούτα είμαστε εμείς. :-)

Τι είναι η «πλατεία με τις μουσικές»; Δεν είναι μια πλατεία με μουσικές;

[wings]

Η ελευθερία είναι ωκεανός. Αλλά υπάρχουν πια άγνωστοι ωκεανοί στη γη;

Όταν πέσεις στα νερά του, σε φοβίζει το αχανές του μέγεθος και ίσως κάποια στιγμή αναζητήσεις μιαν ακτή, έστω κι άγνωστη, γι' απάγκιο ή για πάντα. Τότε, ωστόσο, θα 'χεις τουλάχιστον γευτεί μια τοσοδούλα «φέτα» ελευθερίας. Μα, σου φτάνει η φετούλα; Όσο πιο καλά γνωρίζεσαι με την ελευθερία, τόσο πιο πολύ την εκτιμάς και την αποζητάς.

Η πλατεία με τις μουσικές είναι μια πανέμορφη μικρή πλατεία κάπου στην Ελλάδα που για δικούς της λόγους ακούει σχεδόν καθημερνά μουσική, μερικές φορές εκπέμπει μουσική στα πέριξ και για έναν ακόμα πιο σοβαρό λόγο είναι άρρηκτα δεμένη με τη μουσική. Σύμφωνα με το στίχο ενός ποιητή, η πλατεία με τις μουσικές είναι το τέρμα ενός μακρού δρόμου κι είναι γυναίκα - δεν επιτρέπεται να πω τίποτ' άλλο γιατί το ποίημα είναι ακόμη αδημοσίευτο. :-)

[banned]

Τώρα που η Βίκυ είπε τα ποιητικά, και τα είπε πολύ ωραία, ας πω εγώ τα σκληρά και τα ρεαλιστικά.

Το σύστημα, Έφη μου, ονομάζεται «καρότο και μαστίγιο». Καρότο είναι όλα τα καλούδια (σπίτια, αυτοκίνητα, ταξίδια, χάντρες, καθρεφτάκια κ.ο.κ.) που βλέπουν οι νέοι τριγύρω. Όσο πιο πολλά θέλουν απ' αυτά, τόσο πιο πολύ τους μαστιγώνουν για να τρέξουν και να τα αποκτήσουν. Όσο πιο πολλά θέλουν απ' αυτά, τόσο πιο σκλάβοι γίνονται.

Για να γίνει το σύστημα αεροστεγές, υπεισέρχεται και ο παράγοντας φόβος. Φοβάμαι για τη θέση μου, φοβάμαι για το μέλλον μου, φοβάμαι μη χάσω αυτά που έχω, φοβάμαι μη δεν αποκτήσω αυτά που θέλω. Ο φόβος υπήρξε πάντοτε ο δίδυμος αδελφός της εξουσίας. Όσο μειώνεται η εξουσία που ασκείται εις βάρος του ανθρώπου, κι όσο μειώνεται ο φόβος που αισθάνεται, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να κατακτήσει την ελευθερία του.

Υ.Γ. 1 Ο Γιάννης, Βίκυ μου, ξέρει πολύ καλά τι είδους φρούτο είμαι εγώ. Όσο για σένα, να του πούμε τι διασταύρωση είσαι ή να το κρατήσουμε μυστικό;

Υ.Γ. 2 Ααααααα... ώστε αυτό είναι η πλατεία με τις μουσικές; Σαγηνευτικό!

[wings]

Για να γίνει το σύστημα αεροστεγές, υπεισέρχεται και ο παράγοντας φόβος. Φοβάμαι για τη θέση μου, φοβάμαι για το μέλλον μου, φοβάμαι μη χάσω αυτά που έχω, φοβάμαι μη δεν αποκτήσω αυτά που θέλω. Ο φόβος υπήρξε πάντοτε ο δίδυμος αδελφός της εξουσίας. Όσο μειώνεται η εξουσία που ασκείται εις βάρος του ανθρώπου, κι όσο μειώνεται ο φόβος που αισθάνεται, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να κατακτήσει την ελευθερία του.

Ακριβώς έτσι όπως τα λέει ο Τόλης είναι. Ωστόσο, ο φόβος μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα, Τόλη, και να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αντίδραση προς την εξουσία, στην απεξάρτησή του από το κατεστημένο που τον θέλει επιτυχημένο μόνο όταν έχει γερό κομπόδεμα, κότερα, αυτοκίνητα, επαύλεις και ναααααααααα κάτι καθρέφτες - κατ' επέκταση μπορεί να γίνει το έναυσμα για να τρέξει προς την ελευθερία.