Lost Love
Robert Graves
His eyes are quickened so with grief,
He can watch a grass or leaf
Every instant grow; he can
Clearly through a flint wall see,
Or watch the startled spirit flee
From the throat of a dead man.
Across two counties he can hear
And catch your words before you speak.
The woodlouse or the maggot’s weak
Clamour rings in his sad ear,
And noise so slight it would surpass
Credence—drinking sound of grass,
Worm talk, clashing jaws of moth
Chumbling holes in cloth;
The groan of ants who undertake
Gigantic loads for honour’s sake
(Their sinews creak, their breath comes thin);
Whir of spiders when they spin,
And minute whispering, mumbling, sighs
Of idle grubs and flies.
This man is quickened so with grief,
He wanders God-like or like a thief
Inside and out, below, above,
Without relief seeking lost love.
| Η χαμένη αγάπη
Ρόμπερτ Γκρέιβς (απόδοση: Σπύρος Δόικας)
Η όρασή του τόσο απ’ τη θλίψη έχει οξυνθεί
Που το χορτάρι να μπορεί να δει
Κάθε στιγμή να μεγαλώνει· μπορεί
με το βλέμμα τοίχο να διαπερνάει
ή ν’ αντιληφθεί τ’ αλαφιασμένο πνεύμα
απ’ το λαρύγγι ετοιμοθάνατου να το σκάει.
Μπορεί ν’ ακούσει ως την αντίπερα πολιτεία
και τα λόγια σου να μαντέψει πριν γίνουν ομιλία
Το τρυφερό ροκάνισμα της κάμπιας και της ξυλόψειρας,
βοή βροντερή, στ’ αυτιά του αντιλαλεί.
Και θορύβους τόσο αμυδρούς
που θα άγγιζε τα όρια του απίστευτου
– ακόμη και αυτόν του χορταριού που απ’ τη γη νερό αντλεί
Το κουτσομπολιό των σκουληκιών
καθώς και το πλατάγισμα των σαγονιών
του σκώρου όταν τα ρούχα τρυπά
Το βογγητό επίσης ακούει της ορδής των μερμηγκιών
Που τεράστια φορτία στην πλάτη κουβαλά
(τα νεύρα τους λυγάνε, οι ανάσες τους λιγοθυμάνε)
Το σούρσιμο των αραχνών
καθώς υφαίνουν τον ιστό τους
Και ψιθυρίσματα, μουρμουρητά, αναστεναγμούς
από ράθυμες μύγες και προνύμφες – που μετά βίας ακούς
Τόσο η θλίψη αυτόν τον άνθρωπο έχει ζωντανέψει
Ώστε να περιπλανιέται σαν Θεός, ή έτοιμος να κλέψει
Πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά,
τη χαμένη του αγάπη ν’ αναζητεί
Δίχως ικανοποίηση, ίσαμε να τη βρει.
|