Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 06 Jan, 2007, 17:50:04

Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
Post by: wings on 06 Jan, 2007, 17:50:04
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου (1931-1996)

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/03/aslanoglou.jpg)

[Πηγή για τη φωτογραφία: ιστολόγιο Αυτοβιογραφικά (https://k-m-autobiographies.blogspot.com/2007/07/24.html) της Κατερίνας Στρατηγοπούλου]

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1931. Στα εφηβικά του χρόνια διάλεξε το ψευδώνυμο «Αλέξης», λόγω του ομώνυμου ήρωα του Ντοστογιέφσκι στο έργο «Ταπεινοί και καταφρονεμένοι». Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο ΑΠΘ. Μετά ανέλαβε με το γαμπρό του την εριουργία Μάκερ (επιχείρηση του πατέρα του) αλλά χρεοκόπησε. Συνέχισε τις σπουδές του στα πανεπιστήμια Καΐρου και Αιξ-αν Προβάνς. Δούλεψε ως βιβλιοθηκάριος στο ΑΠΘ, καθηγητής σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών και επιστημονικός συνεργάτης στην Αρχιτεκτονική του ΑΠΘ. Μετά το 1980 έζησε στην Αθήνα και ήταν επιμελητής και λογοτεχνικός σύμβουλος σε εκδοτικό οίκο. Στα γράμματα εμφανίζεται το 1951, όταν στο ένα και μοναδικό τεύχος του περιοδικού «Σκέψη» (όπου ήταν συνιδρυτής) δημοσίευσε το πρώτο του δοκίμιο με τίτλο «Θάνατος και γέννηση στην ποίηση του Γιώργου Θέμελη». Πέθανε στην Αθήνα το 1996.

Ποιητικές συλλογές:
«Δύσκολος θάνατος», 1954
«Ο θάνατος του Μύρωνα», 1960
«Ποιήματα για ένα καλοκαίρι», 1963
«44 ποιήματα, Επιλογή 1946-1966», 1970
«Νοσοκομείο εκστρατείας», 1972
«Αργό πετρέλαιο», 1974
«Δύσκολος θάνατος» (συγκεντρωτική έκδοση), 1978
«Ωδές στον Πρίγκιπα», 1981
«Τρία ποιήματα», 1987

Πεζογραφία:
«Θάλασσα και συγχρονισμός» (ποιητικό μονόπρακτο), 1952
«Ταξιδεύοντας στη δροσερή νύχτα» (σύντομα κείμενα δημοσιογραφικού χαρακτήρα), 1991

Μελέτες:
«Θάνατος και γέννηση στην ποίηση του Θέμελη», 1959

Ανθολογημένα ποιήματα:



[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ο χωρισμός
Post by: wings on 13 Oct, 2007, 19:13:06
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ο χωρισμός
 
Και τώρα έρχεται η ατέλειωτη νύχτα

Το καλοκαίρι ξέφτισε τα πούπουλά του στις γωνιές του δρόμου
και στις ακρογιαλιές γυρίζεις ακόμα μισόγυμνος εσύ
πάνω στ’ αχνάρια των πουλιών που έφυγαν
σφίγγω τα χείλη μου, φιλώ ευλαβικά τα χέρια σου
αντίλαλος μες στα μαλλιά από σάπιο μήλο
το καλοκαίρι κύλησε κι εμείς χωρίζουμε

Πρίγκιπα, δε μιλάς και λέω η ώρα
αργεί ακόμα. Βάζω το χέρι στον ώμο σου
και λέω στ’ αποκαΐδια των ζεστών σπιτιών που υπήρξαμε
είσαι ακόμα ένας χτύπος αγάπης
στη μαλακή φωνή σου τρέμει η ελπίδα μου
για σένα ζω τη σκοτεινιά μιας άνοιξης που παραπαίει
λέω αυτό το σώμα είναι η καρδιά μου σωστή

Μ’ αφήνεις, Άρχοντα. Το καλοκαίρι έφυγε. Η βουή
της φθινοπωρινής θάλασσας αργά σταλάζει
το τέλος που είναι πάντα πνεύμα και δάκρυ
φωτεινός στρόβιλος, ήχος καθάριου νερού, εγκαρτέρηση
πως έτσι θα πάνε όλα ως το τέλος. Ιδωμένα
σ’ ένα καινούριο όραμα που μας μεθάει
εκβιάζει άσκοπα λόγια και μικρές κραυγές
μας κάνει αδέρφια
 
Από τη συλλογή Ωδές στον Πρίγκιπα (1981)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Σ' ακούω να έρχεσαι
Post by: wings on 04 Nov, 2007, 13:35:23
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Σ’ ακούω να έρχεσαι

[Από την ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]
 
Σ’ ακούω να έρχεσαι

Φέρνεις τη μνήμη των άδειων ημερών
μαλλιά που δε δόθηκαν σε προσφορά
χέρι που δεν καταχτήθηκε

Μορφή θαμπή
τα μάτια μου βουρκώνουν
στο λαιμό μου χωνεύονται λυγμοί
που δεν πήρανε σώμα

Τώρα βυθίζεσαι σε κάθε μου ρωγμή

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ιούδας
Post by: wings on 13 Nov, 2007, 17:28:57
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ιούδας

[Από την ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]
 
Ήταν μια δύσκολη υποχώρηση κι αυτή, ν’ αφεθεί, κι ο αέρας του βραδιού
να του χτενίζει τα μαλλιά. Τι κι αν έδωσε το τελευταίο φίλημα
ο πυρετός τού έκαιγε στο στόμα∙ τι κι αν τ’ αργύρια ομορφαίνουν τη ζωή
ο θάνατος ήταν η μόνη συγκατάβαση.

Μα εγώ τον συμπόνεσα στην απελπισμένη του κίνηση. Ήτανε φίλος μου,
μ’ έβλεπε στον ανήσυχο ύπνο του και τιναζόταν. Με ξεχώρισε
στο ανώνυμο πλήθος και μου ’σφιξε το χέρι – «δε χώρισα ποτέ ευθύνες» είπε
«δε δίστασα στην εκλογή, ξέρω πάντα καλά τι είναι αλήθεια».

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: Ό,τι για πάντα με μουδιάζει
Post by: wings on 24 Nov, 2007, 17:28:39
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: Ό,τι για πάντα με μουδιάζει

Ό,τι για πάντα με μουδιάζει κι οδηγεί
εσένα στο χαμό κι αδιαφορεί για μένα
κρατώντας μου τα χέρια και το νου
αναποφάσιστα, σε ένοχη απραξία
βλέποντας καταδίκους να περνούν
απ’ το βαθύ το χάραμα ως τη νύχτα
μες στις γνωστές μου γειτονιές, και το χειρότερο
να περιφέρεσαι ανάμεσα εσύ, ξέρω πως δεν μπορεί
να είναι ο θάνατος. Γιατί χωνεύει
ανάσες μες στη μουσική του ύπνου, αφοπλίζει
καημούς και συμφιλιώνει τ’ όνειρο
με την πυρακτωμένη μνήμη κι όλα γίνονται
λαμπρή σκηνοθεσία
Ό,τι χρόνια με κράτησε
άπραχτο και φιλάσθενο, σχεδόν ανυπεράσπιστο
με το μαλάκωμα της μακριάς αρρώστιας, είναι
προσήλωση τυφλή σε ομοιώματα κι ακόμα
παράξενη επιμονή να καταναλωθούμε

Από τη συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα (1960)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Μονάχος μου νυχτώνω
Post by: wings on 28 Nov, 2007, 19:47:34
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Μονάχος μου νυχτώνω
 
Βλέπω τη θάλασσα ν’ ανοίγεται για σένα
τρυφερέ περιηγητή του ουρανού
μες στις ακρογιαλιές μου που κουρνιάζεις

Βλέπω στον ουρανό μια κατασκήνωση για σένα
οργανοπαίχτη μιας σβησμένης εποχής
που ζωντανεύεις πάνω στην οθόνη
τη μνήμη μου ανάμεσα στα παιδικά σου χρόνια

Μονάχος μου νυχτώνω εδωπέρα

Από τη συλλογή Ποιήματα για ένα καλοκαίρι (1963)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Γήπεδο στο Κιέρι
Post by: wings on 08 Dec, 2007, 18:56:53
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Γήπεδο στο Κιέρι

Όσοι στεγάστηκαν στη μεθυσμένη μου ψυχή καθώς γυρεύαν
σπίτι μοναχικό, οικόπεδο απερίφραχτο ή δρόμο
χορταριασμένο σ’ εργατούπολη, απόψε θα με βρούνε
σα να ξεχάστηκα μες στο μεγάλο γήπεδο. Τώρα
που βρέχει με το απόβραδο κι η πόλη χαλαρώνει
τους αργαλειούς, το γήπεδο αθόρυβα απλώνει
μια θάλασσα ψαλιδισμένη, την πρασιά του. Χώμα και ήχοι
απάτητοι χωνεύουν τη βροχή. Όλα γυρίζουν
εκεί που δεν αρχίνησαν ποτέ, μες στην αγάπη
 
Κάποτε το φαντάζομαι το γήπεδο στο Κιέρι
να γίνεται μια πρώιμα θαμμένη αρετή κι η αποθέωση
της καλαθόσφαιρας απ’ τις κερκίδες ως τους παίκτες
να στύβεται στο σούρουπο καθώς όλα γυρίζουν
εκεί που δεν αρχίνησαν ποτέ, μες στην αγάπη
 
Είναι ένα γήπεδο που βρέχεται και με στεγάζει

Από τη συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα (1960)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Νοσοκομείο εκστρατείας
Post by: wings on 14 Dec, 2007, 13:25:20
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Νοσοκομείο εκστρατείας

[Από την ενότητα Νοσοκομείο εκστρατείας (1964-1968)]
 
Άδειασε το στρατόπεδο η καντίνα
και τα παλιά μου πάθη μια συνήθεια

Σηκώνεται άνεμος, πέφτουν τα σάπια φύλλα
μας κουβαλούν κοπαδιαστά στα χειρουργεία

Τα σύνορα είναι κλειστά – τι περιμένω

Από τη συλλογή Νοσοκομείο εκστρατείας (1972)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Εκκοκκιστήρια B'
Post by: wings on 20 Dec, 2007, 16:02:36
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Εκκοκκιστήρια Β'

[Από την ενότητα Νοσοκομείο εκστρατείας (1964-1968)]
 
Προχωρούσαμε με το Δημήτρη αμίλητοι προς το μικρό σταθμό. Αφήναμε τη Βέροια πίσω μας στην καταχνιά
και κοιτάζαμε άφωνοι τους καπνούς στο μισοφώτιστο βράδυ

Εκεί, μες στην ερημωμένη έκταση, ακούγαμε τα εκκοκκιστήρια να κελαηδούνε. Υπόκωφη στην αρχή, η βουή δυνάμωνε με τον καιρό, μας είχε σχεδόν παρασύρει. Φώτα και μηχανές μέσ’ απ’ τα τζαμωτά μάς άφηναν να ιδούμε τον αποχωρισμό. Ο καθαρός καρπός γλιστρούσε και σωριάζονταν δίπλα μας μέσα σ' ένα σύννεφο σκόνης. Ακόμα θυμάμαι τα μάτια του, σα να είχαν δακρύσει

Τότε κατάλαβα πως πέρασε πια η εποχή της συγκομιδής. Και πως ό,τι μπορούσαμε να δώσουμε το είχαμε σχεδόν σκορπίσει

Από τη συλλογή Νοσοκομείο εκστρατείας (1972)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: Πρίγκιπα, η μέρα αργοσβήνει
Post by: wings on 29 Dec, 2007, 20:52:18
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: Πρίγκιπα, η μέρα αργοσβήνει
 
Πρίγκιπα, η μέρα αργοσβήνει στις χιονισμένες πλαγιές
κι εσύ οδεύεις ψηλότερα. Τα χέρια σου αγκάλιασαν
το τιμόνι. Τα μάτια σου πάγωσαν λίμνες και δάση
κοιτούν κουρασμένα τις άσπρες κορυφογραμμές
ώσπου ο ουρανός ν’ αστράψει τη νύχτα της Γέννησης
χρωματιστά παιδάκια στη δακρυσμένη σου σκέψη

Κι εμένα με στέλνεις στις λασπωμένες ακτές. Να εξάψω
τις φωλιές της αντίστασης στα χωριά και τα πνεύματα
μιας ηλιόλουστης χειμωνιάτικης μέρας. Μεθυσμένος
από μιαν ολονυχτία σε μισοφώτιστα μπαρ
να ορκιστώ πίστη κι ύστερα να πεθάνω
για σένα

Πρίγκιπα, γύρισα κι είδα τον άρρωστο ήλιο στις πορτοκαλιές
είδα τα νυχτολούλουδα στο παλάτι σου και τις κατάκλειστες γρίλιες
και τ’ άλογά σου συλλογισμένα να βόσκουν στη χλόη.
Γιατί τα κτήματα δόθηκαν για το τίποτα, τα οικόσημα
της αιώνιας βασιλείας σου στο εφήμερο αίσθημα.
Στις μαρμάρινες σκάλες, στα ανάκλιντρα μιας επίχρυσης δόξας με πήραν τ’ αναφιλητά
το αίμα σου μας δόθηκε, Πρίγκιπα, δε μας ανήκει
 
Από τη συλλογή Ωδές στον Πρίγκιπα (1981)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Καμιά αφίσα ή τοίχος
Post by: wings on 02 Jan, 2008, 14:44:59
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Καμιά αφίσα ή τοίχος
 
Καμιά αφίσα ή τοίχος δε θα μαρτυρεί
το ελαφρό σου πέρασμα στη φλέβα
 
Πέφτεις σα σιγανή βροχή ανύποπτη
ανάμεσα στα ξεραμένα φύλλα
 
Καμιά σκαπάνη μουσικού δε θα σε βρει
τόσο βαθιά στο αίμα

Από τη συλλογή Ποιήματα για ένα καλοκαίρι (1963)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
Post by: wings on 04 Jan, 2008, 22:58:57
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
 
Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση
 
Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος
θα γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο
βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια
 
Κι αν βρέχει στον μικρό σταθμό θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα
σαν ξοδεμένο φως στον νεροχύτη

Από τη συλλογή Ποιήματα για ένα καλοκαίρι (1963)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
Post by: wings on 04 Jan, 2008, 23:19:50
Εδώ έχουμε άλλη μια αναφορά στα γήπεδα από τον Αλέξη Ασλάνογλου. Η προηγούμενη ήταν πάλι σε τίτλο ποιήματος, στο περίφημο Γήπεδο στο Κιέρι (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6787.msg107661#msg107661). Τα γήπεδα μάλλον είναι αγαπημένη εικόνα για τα παιδιά όλων των εποχών.

Δράττομαι της ευκαιρίας για να τονίσω πόσο σπουδαίος ποιητής πιστεύω ότι ήταν ο Αλέξης Ασλάνογλου. Από κάθε άποψη. Όλα του τα ποιήματα έχουν θαυμαστή μουσικότητα, επιμελημένη γλωσσική διατύπωση χωρίς ακρότητες, υπερβολές και φανφαρονισμούς, έχουν λιτούς και μεστούς στίχους και, κυρίως, εικόνες – μυριάδες εικόνες, τις περισσότερες φορές της πόλης, μάλλον της πόλης μας, και της καθημερινής μας ζωής. Και μια γλυκιά μελαγχολία αποπνέει η ποίησή του.

Δεν είναι μελαγχολία καταθλιπτική κι απαισιόδοξη, είναι μάλλον η μελαγχολία λόγω της προσωπικής του μοναξιάς που διαφαίνεται μέσα από τους στίχους του, αλλά η μοναξιά του αυτή είναι πολύ αξιοπρεπής και περήφανη. Δεν παρακαλάει κανέναν, δεν κλαίγεται για την καθημερινή πραγματικότητα και τη μαυρίλα, απλώς μας την παραθέτει με ρεαλιστικές εικόνες και λέξεις, μας τη δείχνει για να μην ξεχνιόμαστε, συχνά ωμά αλλά παράλληλα με μεγάλη τρυφερότητα και ευγένεια, και μετά μοιάζει να αποσύρεται πάλι στα «ιδιαίτερα» της ψυχής του για να επανέλθει με κάποιο άλλο σπουδαίο ποίημα.

Το ίδιο συμβαίνει και με το ποίημα που δημοσιεύω σήμερα. Έχει, θαρρώ, σημασία αυτό το κι αν που υπάρχει και στον τίτλο. Το κι αν για μένα σημαίνει ότι πολλά περίεργα πράγματα συμβαίνουν, πολλά δεν μας αρέσουν, αλλά εμείς αντιστεκόμαστε. Τίποτα δεν μπορεί να μας νικήσει. Το λέει μάλιστα ξεκάθαρα εκεί στο τέλος... θα σέρνω τη μουσική σου, λέει. Θα τη σέρνει μεν αλλά η μουσική είναι πάντα μουσική, είναι ψυχική ανάταση, είναι ομορφιά, είναι φως, έστω και ξοδεμένο φως στον νεροχύτη.

Δεν ξέρω αν κάπου κάνω λάθος ή κάτι δεν καταλαβαίνω σωστά, αλλά συνήθως αυτά νιώθω μέσα από τους στίχους του Ασλάνογλου και είμαι πολύ περήφανη που ο συγκεκριμένος ποιητής ήταν συμπολίτης μας.
Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο
Post by: banned on 05 Jan, 2008, 00:38:57
Είσαι ευαίσθητος δέκτης και καταλαβαίνεις πολύ καλά. Με χαρά συμφωνώ με όλες τις απόψεις που εύγλωττα και εύστοχα εκφράζεις. Έχουμε ήδη μιλήσει για τον Αλέξη Ασλάνογλου και μπορούμε να πούμε πολλά ακόμη. Λιγότερα πάντα βέβαια από όσα λέει εκείνος με τα ποιήματά του.

Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι ο Ασλάνογλου δεν συμβιβάστηκε ποτέ με την «καθημερινή πραγματικότητα». Δεν προσαρμόστηκε, δεν άλλαξε, δεν αλλοτριώθηκε. Τήρησε τη σκληρή εντολή του και τίμησε τη μεγάλη δωρεά του. Με μια γαλήνια βεβαιότητα, όπως κάνουν οι γνήσιοι δημιουργοί από την αρχή του κόσμου.

Έφυγε πικραμένος και μόνος. Δεν ήταν όμως αυτό σχεδόν αναπόφευκτο με τις συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας; Άφησε πίσω του την εξαίσια τέχνη του, μια ομορφιά που όλους μας θέλγει. Εμάς και τις γενιές που θα ακολουθήσουν. Σε μια κοινωνία ψεύδους και απάτης, υπήρξε μια πολύτιμη και παρήγορη αλήθεια.   
Title: Ο Μύρωνας θα δεσπόζει, ακόμη και αν δεν υπάρχει εκείνος που είχε ορκισθεί να κρατήσει τη μνήμη του άσβεστη και ζωντανή (του Γιώργου Μαρκόπου
Post by: wings on 05 Jan, 2008, 13:55:47
Ναι, πάντα θα έχουμε πολλά να πούμε για τον Αλέξη Ασλάνογλου. Ψάχνοντας, λοιπόν, στη βιβλιοθήκη μου βρήκα το πρώτο τεύχος του περιοδικού Οδός Πανός για το 1997, που είχε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον ποιητή. Υπενθυμίζω ότι πέθανε στην Αθήνα το 1996. Ας δούμε τι έγραψε το 1997 ο Γιώργος Μαρκόπουλος:

Ο Μύρωνας θα δεσπόζει, ακόμη και αν δεν υπάρχει εκείνος που είχε ορκισθεί να κρατήσει τη μνήμη του άσβεστη και ζωντανή

Γράφει ο Γιώργος Μαρκόπουλος

Πώς θα μπορούσα να φαντασθώ άραγε, εκείνο το ζεστό Αυγουστιάτικο μεσημέρι του 1968, όταν κρατώντας με λαχτάρα στα χέρια την άρτι αποκτηθείσα συλλογή του Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου «Ο θάνατος του Μύρωνα», ότι αυτή θα έμελλε να αποτελέσει για μένα μέτρο ευαισθησίας, αισθητικής και ευγένειας εσωτερικής;
Και πράγματι, τόσα χρόνια μετά, ξαναδιαβάζοντάς την και πάλι, ετούτα τα τρία πράγματα είναι εκείνα που μου ξανακομίζει ακέραια και στον ίδιο βαθμό ακριβώς όπως και τότε, μια και ο «Μύρωνας» δεν είναι παρά το σύμβολο του ονείρου, το ερωτικό αντικείμενο εκείνο που προσλαμβάνει αθωότητα αγγέλου μάλιστα εδώ, εξασφαλίζοντας έτσι και μιαν, στο δημιουργό του, τρυφερότητα άκρατη και καταλυτική. Μια τρυφερότητα, η οποία, σε συνδυασμό με το βιωμένο δραματικό στοιχείο (χαρακτηριστικό της ποίησής του), δίνει την ευκαιρία στον Ασλάνογλου να μας αναπτύξει όλη εκείνη την έμφυτη και αστείρευτη, αν και ολιγογράφος, λυρική δύναμή του.
Ως εκ τούτου, ποιήματα σύντομα, με σχεδόν λαχανιασμένη, λυγμική αναπνοή, κάνουν εμφανέστατη μια υποβόσκουσα διάθεση παραίτησης, έναν πόνο βουβό, μια καρτερία, μια θυσία, ένα σκάψιμό του μέσα (άσχετο, εξυπακούεται, από τις σφαίρες της μεταφυσικής αγωνίας), ένα άκαρπο ξόδεμα, μια απόγνωση, ένα πάθος αγιάτρευτο, ένα ανιδιοτελές «δόσιμο», ένα στοιχείο υπαινιγμού, ένα κλίμα απουσίας, παράφορης στέρησης, ένα μαρτύριο που αθόρυβα σφάζει, μια προσμονή που φτάνει ως την παραίσθηση καμιά φορά, μια ανάλωση, μια «φιλάσθενη» ευαισθησία, μια «παιδική» ειλικρίνεια, μια περιπλάνηση, μια διάθεση αυτοεκμηδένισης, αλλά και κάτι το σπαρακτικό, το οποίο μέσα από μιαν απαράμιλλη αισθαντικότητα ξεκινώντας, έρχεται να μας συνεπάρει, μια και ωθεί πολλές φορές τον ίδιο τον ποιητή ως τα όρια μια αφοπλιστικής υποταγής. Και για τον λόγο τούτο, δεν είναι, θα ισχυριζόμουν, τυχαίο το ότι ο Ασλάνογλου όταν παρομοιάζει τον εαυτό του συχνά με κάτι στο βιβλίο, αυτό είναι κάτι που το «πατάμε». («Είμαι η έρημη ασφαλτωμένη δημοσιά που αφήνεται / σα μεθυσμένη ανηφορίζοντας με τις μοτοσυκλέτες...» θα μας πει στο ποίημά του «Πρατήριο βενζίνης (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6787.msg195741#msg195741)» ή «Όσοι στεγάστηκαν στη μεθυσμένη μου ψυχή καθώς γυρεύαν / σπίτι μοναχικό, οικόπεδο απερίφραχτο ή δρόμο / χορταριασμένο σ’ εργατούπολη, απόψε θα με βρούνε / σα να ξεχάστηκα μες στο μεγάλο γήπεδο...», θα μας επαναλάβει στο ποίημά του «Γήπεδο στο Κιέρι (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6787.msg107661#msg107661)», ενώ το όλο κλίμα, ταυτοχρόνως, του βιβλίου του δεν καθορίζεται παρά από κάτι το «εύθραυστον», από κάτι το οποίον ακατάπαυστα αιωρείται, χαρίζοντάς μας στιγμές εξαίσιες, όπως αυτές του ποιήματος «Μες στ’ αυτοκίνητα» ή ακόμη πιο καλά, άψογα σχεδόν, του ποιήματος «Ταφή πουλιού». Προσέτι, μια κρυφή, απόμακρη μουσική, μια μάρτσια άλλοτε μακρινή από μπάντες ολιγομελείς και περιστασιακές κηδείας αδικοχαμένου νεκρού, και άλλοτε σκοτεινή σαν ήχος έγχορδων βγαλμένος μέσα από τη σκόνη μιας εγκατάλειψης, μιας αίσθησης φθοράς, καθώς και της παρακμής ενός μεσοπολέμου της ψυχής λες, έρχεται να συμπληρώσει το εξ ολοκλήρου ερειπωμένο τοπίο του Ασλάνογλου.
Και κάτι ακόμη που πρέπει, τελειώνοντας, να επισημάνουμε: την συνδρομή και την λειτουργία έτσι όπως αυτή στο βιβλίο παρεμβαίνει, της μνήμης, δηλαδή. Διότι ο Ασλάνογλου, μέσα από αυτήν ανακαλεί τα γεγονότα, αλλά και σε αυτήν εναποθέτει την ελπίδα να τα διαφυλάξει, μια και τούτος είναι ποιητής που έχει χτίσει τον κόσμο του βαθιά, στα μύχια του είναι, για να μπορεί έτσι μόνος του, τελείως μόνος του, να τον επισκέπτεται και, με τη δύναμη του στίχου του, να μας εξασφαλίζει τη χαρά να τον επισκεπτόμαστε και εμείς. Και πράγματι, ετούτο θα είναι πάντα και το πιο μεγάλο κέρδος μας,  η επίσκεψη αυτή∙ γιατί θα ερχόμαστε σε κοινωνία έτσι, με έναν κόσμο που, βασιζόμενος στην καθαρότητα των συναισθημάτων, επεδίωξε με τρομερή αυταπάρνηση την συναισθηματική τελείωση, και στάθηκε μονίμως και ακαταπαύστως υπηρέτης αυτού του πράγματος που με την τόσο απλή λέξη αποκαλούμε «ομορφιά».
Γι’ αυτό και ισχυρίσθηκα στην κεφαλίδα του παρόντος κειμένου, ότι ο «Μύρωνας» θα δεσπόζει στις καρδιές μας για πάντα, ακόμη και αν ο Ασλάνογλου, εκείνος δηλαδή που είχε ορκισθεί να κρατήσει τη μνήμη του άσβεστη και ζωντανή, ανάμεσά μας δεν θα υπάρχει πια. Ο «Μύρωνας (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6787.msg106367#msg106367)» θα δεσπόζει, γιατί, ακριβώς, ευτύχισε να «κοιμηθεί» πάνω στα τριαντάφυλλα μια ψυχής γενναίας και, προπάντων, βαθύτατα ποιητικής.

Αθήνα                                                 Γιώργος Μαρκόπουλος

Πηγή: Οδός Πανός, τριπλό τεύχος Νο 90-91-92, Μάρτιος-Αύγουστος 1997, σελίδες 66-67
Title: Απέλιπεν Θεός πρίγκιπα Αλέξιον (του Θέμη Λιβεριάδη)
Post by: wings on 08 Jan, 2008, 00:30:51
Σήμερα θα δούμε ένα άρθρο του «δικού μας» ποιητή Θέμη Λιβεριάδη (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11772.0):

Απέλιπεν Θεός πρίγκιπα Αλέξιον

Τόσοι εγωιστές ανακηρύσσονται ποιητές
A. Rimbaud

Αυτή η επιμειξία στον τίτλο παραπέμπει στον Αλεξανδρινό, στις «Ωδές στον πρίγκιπα» του Ασλάνογλου και, αορίστως πως, σε σοβιετικά μυθιστορήματα... Και εξηγούμαι: ο Ασλάνογλου ήτανε βέβαια έτοιμος από καιρό, θέλω να πιστεύω και θαρραλέος, μόνο που δεν άκουγε πια μουσικές εξαίσιες ή φωνές... Στριγκλιές ίσως από λογιώ λογιώ φρεναρίσματα ή αγωνίες να έφθαναν στο πλυσταριό, όπου αποχαιρέτησε τον κόσμο και τους θιάσους.
Τελευταία φορά που τον είδα, είκοσι τέσσερις μέρες πριν από το Θάνατο, ήμουνα σίγουρος ότι δεν ήθελε πια να ακούει. Γι’ αυτό ίσως δεν μου είπε να καθίσω. Ό,τι πρόλαβα να του πω το είπα όρθιος. Αυτός ήταν ο αμφιτρύων. Προάσπιζε το άσυλό του.
Αλλά ας συνεχίσω. Ο Νίκος είχε το άλλο «Εγώ» του, τον Πρίγκιπα, που τον εβάπτισε απ’ την αρχή Αλέξη. Θυμάμαι πολύ παλιά μού είχε πει «φαντάσου την ατμόσφαιρα στα ρωσικά μυθιστορήματα... οι ήρωες έχουν ωραία ονόματα αρχόντων ή αυτοκρατόρων και μιλάνε στον πληθυντικό, ακόμα κι όταν κάνουν έρωτα...»
Θα προσπαθήσω όσο γίνεται να αποφύγω βιογραφικές και βιωματικές ψηφίδες. Δεν βοηθάνε πάντα, καμιά φορά μάλιστα προκαταλαμβάνουν, για να μην πω ότι παραπλανούν.. Θέλω ωστόσο να κάνω μια τελευταία «χειραψία» με την ψυχή του Ποιητή.
Όσο ζούσε, και ιδίως τα πρώτα είκοσι χρόνια της γνωριμίας μας, δηλαδή από το 1956 μέχρι περίπου το 1976, δεν τον είδα ποτέ «κριτικά», ή με κάποια πρόθεση αξιολόγησης. Αυτό και από χαρακτήρα, και αυτογνωσία ίσως. Τον έβλεπα και τον αισθανόμουν σα φίλο. Λυπάμαι που τα αντίστοιχα είκοσι τελευταία χρόνια δεν βλεπόμασταν σχεδόν καθόλου. Η απόσταση σαν «άλλοθι»: αυτός Αθήνα ήδη, εγώ ακόμα Θεσσαλονίκη. Και κυρίως η απομόνωση. Αυτή την... ερωμένη αξιώθηκε.
Επειδή κατά καιρούς και ιδίως πρόσφατα, μετά το άγγελμα του θανάτου του, άκουσα και διάβασα μερικές εκδοχές για την «στόφα» και το έργο του, πρέπει ίσως να καταθέσω κι εγώ μερικά «πιστεύω» μου, παραμερίζοντας αναστολές και την ταπεινόφρονη «αυτογνωσία» που ανέφερα πιο πάνω.
Αν δεχθούμε λοιπόν πως υπάρχουν άτυπα κάποιες ομαδοποιήσεις ποιητών, που τις ορίζουν η εποχή, η ηλικία, οι ιδιοσυγκρασίες και ιδιομορφίες, το πολιτικό κύτταρο (νεκρό ή ζωντανό), και παρεπόμενα ή θεματολογία, νομίζω πως ο Ασλάνογλου ξεχώρισε και αποσπάσθηκε απ’ τους ομότεχνους του χωροχρόνου του, σε πρώτο βάθρο. Το ξεκαθάρισε από την αρχή:

Το πάθος που ξεπερνά την ευφροσύνη του κορμιού
και από σάρκα γίνεται πνευματική αγωνία...


ήτανε η ταυτότητά του, που την κατέθεσε μπαίνοντας στο πνευματικό αυτό σανατόριο. Η οπτική και το έργο του Αλέξη με παραπέμπουν συχνά σε κείνη τη σκηνή στο «Θάνατος στη Βενετία» του Τόμας Μαν αλλά και του Βισκόντι, όπου ο «ήρωας», ανήμπορος, βλέπει σε φόντο... Δύσης την Ομορφιά, που τόσο πόθησε, να τη χαίρονται άλλοι πιο βρόμικοι αλλά δυνατοί, κυλώντας και βιάζοντάς την πάνω στην άμμο. Αυτό ήταν το μερτικό του από την ηδονή. Η αίσθηση της ώριμης αγωνίας που φέρνει η μοναξιά

δίπλα στον Άλλο / μέσα στον Άλλο / μέσα στο πάθος του Άλλου...

Θα πρόσθετα και μια ιδιόρρυθμη αίσθηση του μάταιου, μιας πρωθύστερης συνείδησης του τέλους. Που μουδιάζει ή ευνουχίζει την πράξη, αλλά εξαγνίζει και την κάθε απόπειρά της... Αυτήν την ωριμότητα ή την επιλογή ο Αλέξης την είχε από μικρός. Όπως μου είπε κάποτε ο Βασίλης Βασιλικός, μερικοί από μάς είμαστε γέροι από τα δεκαοκτώ μας.
Μια άλλη παράμετρος, σε τούτη την προσέγγιση που επιχειρώ, είναι οι «επιλεγμένες» επιρροές. Συνήθως όταν ποιητής μεταφράζει ποιητή, προσπαθεί όσο του είναι δυνατό να μην «αντιγράψει» το έργο του άλλου, δεν μπορεί όμως πάντα να αποφύγει κάτι τέτοιο με τη ζωή του... Ο Rimbaud ακολούθησε το δρόμο μιας αυτοεξορίας. Πρόλαβε όμως να δώσει το «στίγμα» του... μήκος και πλάτος. Η παραίσθηση δεν είναι μέθοδος δραπέτευσης, όπως πιστεύουν μερικοί «φιλάνθρωποι» ρεαλιστές, αλλά τρόπος μιας βαθύτερης και ουσιαστικότερης όρασης των πραγμάτων. Δεν είναι παραποίηση της πραγματικότητας, αλλά το πρισματικό κοίταγμά της, που διαφορετικά θα χαθεί. Δεν είναι άνεση αλλά ανείπωτο βασανιστήριο, όπου χρειάζεται όλη την πίστη, όλη την υπεράνθρωπη δύναμη. Δεν είναι εστετισμός ενός αποκομμένου από τη ζωή ανθρώπου, αλλά η βαθύτερη συνείδηση του ίδιου αυτού κόσμου από μιαν ευαίσθητη μονάδα, που πληρώνει με την παραφροσύνη της να δει...
Τα διασυνδέω λοιπόν όλα αυτά με τις «Ωδές στον πρίγκιπα», που ουσιαστικά είναι το τελευταίο ποιητικό έργο του Ασλάνογλου, παρόλο που πιστεύω πως όλη αυτή η τραγική απομόνωση των τελευταίων χρόνων δεν μπορεί... πρέπει να άφησε κάποια... στολίδια του βυθού. Αυτά, αν βρεθούν, εύχομαι να έχουν «καλή τύχη», να πέσουν σε άξια και τίμια χέρια, γιατί η βεβαιότητα είναι σαν τις πορσελάνες, εύθραυστη και πολύτιμη.
Απαντώντας τώρα σε όσους αναρωτήθηκαν, παλιότερα αλλά και πρόσφατα, ποιος είναι αυτός ο Πρίγκιπας... τους βγάζω την ακριβή τη φορεσιά και τα στολίδια: είναι ο Αλέξης, ρακένδυτος, αξύριστος και πένης...

... Πρίγκιπα χρειάζομαι χρήματα κι άλλα χρήματα
... Η ανώφελη άγνοια χρειάζεται χρήματα για να παγιωθεί
... Χρειάζομαι χρήματα για να μεταμορφώσω ένα χερσότοπο σε πανδαιμόνιο μουσικής
Α πρίγκιπα! Κι είμαστε τόσο, μα τόσο φτωχοί...


Είναι ο ποιητής που αποκτά όραση με μια μακρόχρονη, απέραντη και λελογισμένη απορρύθμιση όλων των αισθήσεων. Όλες οι μορφές του έρωτα, της οδύνης, της τρέλας. Ψάχνει, εξαντλεί μέσα του όλα τα δηλητήρια, για να μη φυλάξει παρά μόνο τις πεμπτουσίες τους...

Και τώρα έρχεται η ατέλειωτη Νύχτα
Δε μιλάς και λέω η ώρα αργεί ακόμα
Μ’ αφήνεις, Άρχοντα...


Είναι ο Ποιητής που δεν μου λέει να καθίσω γιατί αυτός είναι ήδη έτοιμος να φύγει.

Άρχοντα, τι ελευθερία
όταν φτάνει η ευλογημένη ώρα
... Θα ’μαστε πια μαζί όλα τα χρόνια...


Ωστόσο, μέσα σ’ αυτήν τη στέρηση, σ’ αυτήν τη «φτώχεια», ο Πρίγκιπας δεν πούλησε «όπλα». Ούτε ο Rimbaud τα κατάφερε... Αυτά τα κάνουν άλλοι, ακόμα και στο χρηματιστήριο της Τέχνης.
Δεν μας ακούει πια ο Αλέξης Ασλάνογλου. Πρόλαβε όμως να μεταφράσει και την προμετωπίδα που παρέθεσα στην αρχή, απάντηση σε όσους επιμένουν να προκαλούν ανήμπορους νεκρούς.

(«Ενενήντα επτά», Οκτώβριος 1996)

Πηγή: το βιβλίο του Θέμη Λιβεριάδη Προχωρώντας στο διάδρομο, εκδόσεις Αρμός (2002)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Προσδοκία
Post by: wings on 11 Jan, 2008, 00:11:36
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Προσδοκία

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Ήρθα

Σε είδα
τον καρπό του δεξιού σου χεριού σφυγμομέτρησα
τον καρπό της δικής μου οδύνης

Τα μάτια σου σταλάζανε στα μάτια μου
η φωνή σου έφθινε τόσο σιγά
το ρυθμό της καρδιάς μου

Με κούρασε η μακριά αναμονή
πόσα αστέρια δεν ξεχάστηκαν στη μνήμη μου
πόση προσδοκία χαμένη

Το σώμα σου είναι πολύ υπαρκτό
τα ναρκωμένα μαλλιά και τα χέρια κρυστάλλωσαν
φωνές και λυγμοί

Αντικριστήκαμε

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Νυχτερινό
Post by: wings on 15 Jan, 2008, 23:26:33
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Νυχτερινό

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Ακόμα μια νύχτα σπαταλημένη. Ακόμα μια νύχτα
κάτω από τους ίδιους αστερισμούς

Ακόμα μια νύχτα θα σφίξω τα χέρια σου∙
τα μάτια σου είναι γατίσια σα μια ταράτσα φθινοπωρινού ξενοδοχείου
ο ουρανός υπόσχεται βροχή και ξέρεις
πόσο χλωμιάζουν οι ώρες, τα τρένα αρχίζουν χειμερινά δρομολόγια
κι ύστερα δεν ξέρω αν θ’ ακούω για πάντα
εκείνη τη ραγισματιά στη φωνή, εσένα μονάχα ή ένα γράμμα
δίχως καν σκέψη ανταπόκρισης

Ακόμα μια νύχτα σπαταλημένη, χαμένος σε παιδικές χορωδίες
θυμάμαι ένα κλάμα παιδιού όταν οι δρόμοι χαμηλώνουν τα φώτα

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Μαλαματένια βροχή
Post by: wings on 14 Feb, 2008, 02:55:46
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Μαλαματένια βροχή

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]
 
Ο δρόμος δε μιλά
δεν ταξιδεύει

Στη στάσιμη ώρα
αγαπώ τα παιδιά
με μάτια από καθρέφτες

Σταλαματιές ενός άστρου
στον Βορρά
στον Νοτιά
 
Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Modus vivendi
Post by: wings on 25 Feb, 2008, 01:46:23
ωχρα σπειροχαιτη - modus vivendi - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=6Vhl8YvDZ6s)

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου & Ωχρά σπειροχαίτη, Modus vivendi (2010)

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Modus vivendi

[Ενότητα Νοσοκομείο εκστρατείας (1964-1968)]
 
Ν’ αφήνεσαι ράθυμα στο ρεύμα της θάλασσας, να λιμνάζεις
σε τόπους που πρόσκαιρα αγάπησες ή ν’ αναλώνεσαι
διαγνώνοντας άσκοπα αθεράπευτες περιπτώσεις

Να προσμένεις μιαν άνοιξη πως τάχα πλησιάζει
με τη νωχέλεια ηλιόλουστης μέρας που ξάφνου ναυάγησε
μες στις κατάφωτες παραθαλάσσιες κωμοπόλεις

Να ’σαι κατάμονος κι όμως κρυμμένος σε χίλιες καρδιές
να περάσεις στο αίμα αυτών που σ’ αγκάλιασαν πρόσκαιρα
να πληθαίνεις

Από τη συλλογή Νοσοκομείο εκστρατείας (1972)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κι αν υποθέσουμε
Post by: wings on 01 Mar, 2008, 21:33:23
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κι αν υποθέσουμε

[Ενότητα Νοσοκομείο εκστρατείας (1964-1968)]
 
Κι αν υποθέσουμε πως όλα έρχονταν καλά
και ταξιδεύαμε μαζί κι η πόλη έφεγγε
και το κατάστρωμα πλημμύριζε στη μουσική
κι η θάλασσα ήταν δική μας κι η στεριά
λουλούδιαζε σαν ανθισμένο περιβόλι
αν υποθέσουμε πως ταξιδεύαμε παντοτινά
κι η αγάπη σου ανάβλυζε μέσα στα μάτια –

Τι κουβεντιάζουμε, κανένα γιατρικό δεν ωφελεί
καμιά αλλαγή στο αίμα δεν αντέχει

Από τη συλλογή Νοσοκομείο εκστρατείας (1972)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Αισθηματικό τραγούδι
Post by: wings on 06 Mar, 2008, 02:55:52
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Αισθηματικό τραγούδι

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]
 
Αν φύγεις εκεί που η θάλασσα σμίγει με μουσικές και με φώτα
να θυμάσαι κάνει κρύο σ’ αυτό τον παράξενο κόσμο
δεν έχω τίποτε άλλο, μόνο δάκρυα
που παίζουν με το μουσκεμένο φως του δρόμου
 
Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Αισθηματικό τραγούδι
Post by: F_idάνι on 07 Mar, 2008, 02:06:57
Ένα από τα πιο όμορφα ποιήματα αποχωρισμού που έχω διαβάσει.

Όχι για τίποτε άλλο, παρά για το ότι το μουσκεμένο φως του δρόμου καμιά φορά κρύβει πολύ περισσότερες μουσικές και φώτα
από ό,τι οι θάλασσες που σμίγουν με τις μουσικές και τα φώτα.

Όσο για το κρύο... Παράξενος και κρύος ο κόσμος χωρίς ούτε ένα δάκρυ... Κι ας είναι γεμάτος ταξίδια και θάλασσες και μουσικές και φώτα...
Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Αισθηματικό τραγούδι
Post by: wings on 07 Mar, 2008, 03:05:26
Δυστυχώς, Έφη μου, είναι παράξενος ετούτος ο κόσμος ακόμα κι όταν έχει έστω κι ένα δάκρυ. Ίσως γιατί μας μάθανε να μην αφήνουμε τα δάκρυά μας να παίζουν με το μουσκεμένο φως του δρόμου ή πάλι ίσως γιατί δεν μας αρέσει να δείχνουμε ότι τα κάναμε μούσκεμα κι έτσι κάνει πάντα κρύο στον παράξενο κόσμο που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε.
Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Αισθηματικό τραγούδι
Post by: F_idάνι on 07 Mar, 2008, 23:33:47
Ναι, όντως... αν και σε κανέναν δεν αρέσει να παραδέχεται ότι τά 'κανε μούσκεμα, είμαστε φτιαγμένοι από νερό. Ακόμα και το φως μουσκεμένο πιο πολύχρωμο μας φαίνεται, καμιά φορά.
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Οι κερασιές ανθίζουν
Post by: wings on 17 Mar, 2008, 00:21:01
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Οι κερασιές ανθίζουν
 
Οι κερασιές ανθίζουν πάλι. Πρόσκαιρες
έρχονται και περνούν με τη βροχή
βλασταίνουνε με το φιλί κι ύστερα σβήνουν

Γι’ αυτό τις ψηλαφίζω και πικραίνομαι
φυτοζωούν για λίγο κι ύστερα εξατμίζονται
μαζί με το φιλί σου, χάνονται
για πάντα μες στο ρεύμα του καιρού

Από τη συλλογή Ποιήματα για ένα καλοκαίρι (1963)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Τελευταίος σταθμός
Post by: wings on 12 Apr, 2008, 18:25:41
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Τελευταίος σταθμός

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Αυτό το βράδυ στάθηκε το πιο γλυφό. Το ήπια
σταλαματιά σταλαματιά καθώς σκεφτόμουνα
πως ό,τι δόθηκε δεν παίζει με τ’ αποσιωπητικά
δε μιλά τη γλώσσα της επιστροφής θα ξανάρθω με τα πρωτοβρόχια

Αυτό το βράδυ έφυγε ακόμα ένας. Χάθηκε
εκεί που σβήνεις ένα ένα τα φώτα σου στον ουρανό
και τίποτα δεν είναι πια να ξαναρχίσει

Κι εγώ να σκέφτομαι το βράδυ αυτό, να μη μπορώ να μιλήσω
τα μάτια υγρά, το στόμα υγρό, τα μαλλιά μουσκεμένα
σαν τα παράθυρα σ’ ένα βαγόνι τρίτης θέσης
και βλέπεις αόριστα πως τίποτε πια δεν ωφελεί
μες στα χαλαρωμένα χέρια και στα πεσμένα μαλλιά σου

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ερημικό
Post by: wings on 22 Apr, 2008, 23:03:44
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ερημικό

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Απόψε χιόνισε πολύ
στην πολιτεία

Αγάπες και κρύσταλλα
χυμούν μες στη νύχτα

Πού να γείρω το κεφάλι
ν’ ατενίσω τη σιωπή των δέντρων
ν’ αγαπήσω

Πού να γείρω το κεφάλι

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Μνήμη
Post by: wings on 16 May, 2008, 16:21:26
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Μνήμη

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Μέσα στα σκονισμένα χαρτιά που ο ήλιος ξεγυμνώνει
ξένο δωμάτιο, άρωμα βορινό, θολωμένες μορφές
στην ίδια γη, συγκεχυμένα ποτήρια από ανάσες

Ένα κιτρινισμένο φύλλο άγγιξα
φτερούγα από ανάμνηση του 48

Βαθμοί λατινικών και αρχαίο θέμα
langues vivantes, sciences naturelles

Ο ταξιδιώτης που έφυγε προχθές
άφησε το αχνάρι του Βορρά στα δάχτυλά μου

Η μνήμη του στη θλίψη ενός καλοκαιριού
θα λιγοστεύει

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Τα μάτια σου
Post by: wings on 19 Jun, 2008, 23:32:55
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Τα μάτια σου

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Όταν κοιτάζω τα μάτια σου, μορφή απροσπέλαστη
δεν ξέρω, δεν μπορώ, μια θάλασσα δίχως χρωματισμένα φώτα
ματαιωμένες γιορτές, πικρή γεύση του άδειου
και ανώφελου καιρού

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Σταθμός Λιτοχώρου
Post by: wings on 10 Aug, 2008, 00:20:44
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Σταθμός Λιτοχώρου

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Παράξενα φέγγει στη μνήμη μου η αρχή. Είναι το φέγγρισμα
πίσω απ’ το βράδυ, όταν το φως υποχωρεί απ’ τις γωνιές,
όπως τα δίχτυα που απλώνουν στα τηλέφωνα κι ακούς
ένα ασυνάρτητο κενό μέσα στις ανοιχτές γραμμές,
μιαν έκσταση από άτεχνες φωνές μες απ’ τα σύρματα,
το βράδυ στο σταθμό που συντροφεύει η θάλασσα,
δυο τρία βράχια κι ο κόρφος ανοιχτός δίχως ορίζοντα
κι ο ήλιος σα λυπημένη Κυριακή κοντά στα κάστρα.

Δεν θα ξεχάσω αυτό το φέγγος στον σταθμό
το πάθος που ξεπερνά την ευφροσύνη του κορμιού και από σάρκα γίνεται πνευματική αγωνία,
η αγωνία που φέρνουν οι σβησμένες φωνές στο κατώφλι της νύχτας
η αγωνία που φέρνει η μοναξιά δίπλα στον άλλο, η μοναξιά
μέσα στον άλλο, η μοναξιά μέσα στο πάθος του άλλου.

Όλα τελειώνουν στο τελευταίο σύνορο
χαμηλώνουν τα φώτα στον θάλαμο και σβήνουν
οι σιγανές πατημασιές. Προσευχηθείτε
για τις σκοπιές που αγρυπνούν

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κοιτάζοντας ένα ερωτευμένο σιντριβάνι
Post by: wings on 06 Sep, 2008, 21:26:28
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κοιτάζοντας ένα ερωτευμένο σιντριβάνι

[Ενότητα Ποιήματα της τελευταίας άνοιξης (1969-1971)]
 
Μια νύχτα θα ταξιδέψω για πάντα. Θ’ αγκαλιάσω με τα χέρια την πόλη και θα πνιγώ στη δίνη των χρωματιστών νερών
 
Θα ’ναι μια νάρκωση ή ο θάνατος, δεν ξέρω να πω. Μέσα στα δάκρυα δε θα καταλαβαίνω πια γιατί το θέλησα ούτε πού αστόχησα. Οι αποσκευές μου θα παρασύρουν το σώμα μέχρι τη θάλασσα, ως τους υφάλους, έξω απ’ τον παλιό σταθμό. Άμμος και ξερολίθια
 
Σφυρίγματα των τρένων κι ο κάμπος ολόγυρα και δε θα μπορέσω να καταλάβω γιατί ήσουν και καταδότης και συνεργός
 
Μες στη νεροσυρμή δε θα σε ξαναδώ ποτέ. Μια νύχτα θ’ αγαπηθούμε για πάντα. Καθώς θάλασσα και ουρανός
 
Από τη συλλογή Νοσοκομείο εκστρατείας (1972)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο
Post by: wings on 26 Sep, 2008, 23:31:26
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στο φθινοπωρινό ξενοδοχείο

[Ενότητα Ποιήματα της τελευταίας άνοιξης (1969-1971)]

Σ’ αυτό το φθινοπωρινό ξενοδοχείο, έγραφες
που αγαπηθήκαμε τα περασμένα χρόνια
γυρίζω πάλι στις ταράτσες του και σκέφτομαι
βλέποντας φώτα εργοστάσια μες στη συννεφιά
πόσο το πεθαμένο αίσθημα επιζεί
ανήμπορο για μια σταγόνα αίμα

Κι όμως δεν τα λυπάμαι τα εργοστάσια, δεν τα σκέφτομαι
δε με μεθούνε πια το απόβραδο οι μηχανές
ούτε και η μνήμη σου, ξέθωρη πια πάνω στα τζάμια

Μόνο τον γείτονά μου, αυτόν δεν τον ξεχνώ
φυματικός και συνταξιούχος έμπορας
κρεμάστηκε στα δέντρα αυτά
άνοιξη 1951

Από τη συλλογή Νοσοκομείο εκστρατείας (1972)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Αθήνα
Post by: wings on 12 Oct, 2008, 01:21:38
[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Αθήνα
 
Πολιτεία γυμνή, πρωινό με τις άδειες καρέκλες
δεν είναι δω τόπος να μείνουμε
εδώ δεν έχει δρόμους δεν έχει μάτια
μέσα σ’ ερειπωμένα παράθυρα
μια μυρωδιά γκαζιού και κίτρινης λαδομπογιάς
 
Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Η ποίηση δε μας αλλάζει
Post by: wings on 30 Oct, 2008, 01:12:25
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Η ποίηση δε μας αλλάζει
 
Η ποίηση δε μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο, ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει
 
Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη
    
Η ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη
 
Από τη συλλογή Νοσοκομείο εκστρατείας (1972)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: Ω, διορισμένε Πρίγκιπα, πόσο σε νιώθω
Post by: wings on 25 Nov, 2008, 17:11:33
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: Ω, διορισμένε Πρίγκιπα, πόσο σε νιώθω
 
Ω, διορισμένε Πρίγκιπα, πόσο σε νιώθω
δεν υποφέρω το ραγισμένο χαμόγελο σε κατάπληκτα πλήθη
υπογράφεις διαγγέλματα που δε διάβασες, απαγγέλλεις τα ποιήματα που δεν θέλησες, προφασίζεσαι τύψεις
οι πεθαμένοι σού υπαγορεύουν τώρα τη δική τους φωνή

Καλέ μου Άρχοντα, τώρα ισχυρίζεσαι πως δήθεν δεν ένιωσες
το δάκρυ του μικρού οικοδόμου Δευτέρα πρωί
καθώς θα πεθάνει εργάτης, τάχα δεν πρόσεξες
το αίμα του λαβωμένου στις μισόφωτες αυλές
πάλι δεν έτρεξες
στο βογκητό του μουσικού λαού σου σε υπόγεια κτίσματα
και προφασίστηκες αιώνια άνοιξη, αυτό τ’ ορκίζεσαι

Παιχνίδι αυτών που έσκυψαν στο πέρασμά σου ευλαβικά
Πρίγκιπα, πώς δεν άκουσες γέλια ή ψιθύρους των παιδιών
τώρα τις αποφάσεις τους δε γίνεται, πια δεν μπορεί
να τις εγκρίνεις
 
Από τη συλλογή Ωδές στον Πρίγκιπα (1981)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στους κήπους της έπαυλης
Post by: wings on 20 Dec, 2008, 00:30:21
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Στους κήπους της έπαυλης
 
Η θέση σου είναι στην Αθήνα, Πρίγκιπα

Το όψιμο φθινόπωρο στους κήπους της έπαυλης σε ξεγελά
και οι πικροδάφνες σου φυλλορροούν στο πέτρινο κλιμακοστάσιο, σε ξενίζουν
ακούς τα παραδείσια πουλιά μες στις λακκούβες του νερού
χτυπάει εντός σου η μηχανική καρδιά της πόλης

Λες αύριο θα εκφωνήσω τον επικήδειο των ποιητών – και το αναβάλλεις
μικρές θαλάσσιες εκδρομές και τα βραδάκια λικνίζεσαι στις δισκοθήκες
η καρβουνόσκονη μόλις αγγίζει τα παιδιά της δυτικής ακτής
σήμαντρα δειλινού και άνθη λεμονιάς
μες τους δασώδεις λόφους της Αιώνιας Πόλης

Κι όμως η θέση σου είναι στην Αθήνα, Άρχοντα
μόλις ακούγεσαι μες στα παράσιτα και τους πομπούς
σ’ άκουσα χθες με άλλη μουσική να θρηνωδείς
η φωνή σου δεν άλλαξε, την ξέρω απ’ τον καιρό της διαδοχής
η νύχτα πέφτει
 
Από τη συλλογή Ωδές στον Πρίγκιπα (1981)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ars Poetica
Post by: wings on 24 Dec, 2008, 17:07:43
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ars Poetica

Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση
σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες
όπου η ζωή χορεύει. Θέλω να είναι
αγώνας, όχι μια μουσική που λύνεται
μα πάθος για την μέσα έκφραση μιας ασυναρτησίας
μιας αταξίας που θα γίνει παρανάλωμα
αν δεν τα παίξουμε όλα για όλα.

Όταν οι άλλοι, αδιάφοροι, με σιγουριά
ξοδεύονται άσκοπα ή ετοιμάζονται το βράδυ
να πεθάνουν, όλη τη νύχτα ψάχνω για ψηφίδες
αδιάφθορες μες στον μονόλογο τον καθημερινό
κι ας είναι οι πιο φθαρμένες. Να φεγγρίζουν
μες στο πυκνό σκοτάδι τους σαν τ' αχαμνά ζωύφια
τυχαίες, σκοτωμένες απ’ το νόημα
με αίσθημα ποτισμένες.

Από τη συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα (1960)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Μες στο υγρό σκοτάδι
Post by: wings on 22 Jan, 2009, 02:37:12
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Μες στο υγρό σκοτάδι

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Μες στο υγρό σκοτάδι
πολύ πλανήθηκα

Αγάπησα τις φωτοσκιές των δέντρων
τη γνώριμη νύχτα
τον ουρανό

Βροχή
μουσικές φωνές

Μες στο υγρό σκοτάδι

Έλα
θα βαδίσουμε σιγά μην ακουστούμε

Είμαστε παιδιά
κι αγαπούμε τα ωραία καράβια
είμαστε παιδιά
κι αγαπούμε τη θάλασσα

Λάσπες και νερά
ο άνεμος ταξιδεύει
τραγούδια που σβήνουν

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Το πλάσμα
Post by: wings on 12 Feb, 2009, 22:49:02
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Το πλάσμα
 
Ποια εξαίσια μουσική ξεχύνεται μέσ’ απ’ το σώμα σου
και ποιο γαλήνιο τοπίο σε δέχεται μες στα νερά του
μαδώντας ένα τριαντάφυλλο το χέρι πέρασε
δοσμένο στην πιο μυστική ώρα, όταν γυμνώνεσαι ολότελα
και πέφτεις σαν τον λαχταριστό καρπό στην υγρή χλόη

Τι ώρα είναι αυτή που όλη σου η ζωή αθροίζεται
στον κανονικό χτύπο της καρδιάς, κάτω απ’ το απλωμένο υφάδι
ανάμεσα στα λυμένα μαλλιά και στον ασημένιο σταυρό σου
κοιμάσαι πάνω στα πεθαμένα φιλιά του, κομμένα στο μάρμαρο
από το στόμα του προς τη ρευστή καθάρια μνήμη

Η ώρα η καλή που τα δάκρυα κυλούν πανικόβλητα
μπερδεύονται αιχμάλωτα στην ουσία της μοίρας σου
χαμένος στην υπόθεσή του, σχεδόν ανεμπόδιστος
για οποιαδήποτε πίστη
 
Από τη συλλογή Ωδές στον Πρίγκιπα (1981)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Τίποτα δεν μου ανήκει
Post by: wings on 07 Mar, 2009, 01:50:51
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Τίποτα δεν μου ανήκει
 
Καθώς πια τίποτα δεν μου ανήκει μέσα στ’ ανάκτορα
ούτε καν το χρυσάφι της οροφής και τα μάρμαρα
και οι κονσόλες παγώσανε και τα μαλλιά σου σέρνονται πίσω από τα σφιγμένα κρύσταλλα
και οι πλαφονιέρες σταλάζουν την τέφρα του χειμωνιάτικου ήλιου
καθώς οι λειμώνες δε βρίσκουνε πια την παλιά τους λαλιά

Βλέπω πως λάθεψα γυρίζοντας έξω από θέρετρα
στο πυκνό δάσος των πολυκατοικιών δίπλα στη θάλασσα
όπου βυθίζομαι για να σ’ αγγίξω μόλις
επειδή σ’ αγαπώ περισσότερο απ’ όλα τα κτίσματα
και αν δε σε γνώριζα θα ’ταν όλα εφήμερα
γιατί οι βιτρίνες είναι μια λάσπη, τα εργοστάσια μια θλίψη και η πόλη
αφήνει να πέσουν οι κάλυκες της πλαστικής μου καρδιάς
πάνω σε φύλλα από δάκρυα

Τίποτα δεν μου ανήκει, καμιά παλινόρθωση
τα μάγουλά σου στο χιονισμένο αυχένα των βουνών
καθώς η ματιά μου βυθίζεται στην άπειρη έκταση
αφήνοντας πια τ’ αυτοκίνητα στα δικά τους τραγούδια

Γιατί η δίψα για το ατόφιο χρυσάφι είναι τα μάτια σου
και η πείνα για καθαρό αλουμίνιο τα χέρια σου
φιλιόμαστε σε σκοτεινές δισκοθήκες και σου εξηγώ
Κι όταν χαράζει πως τάχα θα πάμε αντίθετα
θα γυρίζουμε με ρούχα παλιά στα νεόχτιστα
μια άσπρη κορνίζα, βιβλία και θέρμανση στις γωνιές

Από τη συλλογή Ωδές στον Πρίγκιπα (1981)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Υστεροφημία
Post by: wings on 21 Mar, 2009, 19:03:52
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Υστεροφημία

[Ενότητα Νοσοκομείο εκστρατείας (1964-1968)]
 
Είπες, κάποτε αυτά τα ποιήματα θ’ αγαπηθούν πολύ
θα τοιχοκολληθούν, να τα διαβάσουν όλοι.
Μια μέρα θα υγράνουν μάτια και χείλη
θα διαβαστούν κάτω από φανοστάτες, σε βροχερές συνελεύσεις.
Τέλος, καθώς πολλούς θα τυραννήσουν, θα καούν
ή θα ταφούν σε ανήλια σπουδαστήρια – κι είπες πάλι
ίσως ο άνεμος μιας δροσερής αυγής να τα σκορπίσει
 
Από τη συλλογή Νοσοκομείο εκστρατείας (1972)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Αεροδρόμιο Μίκρας
Post by: wings on 18 Apr, 2009, 21:03:38
Γιάννης Σταύρου, Χειμωνιάτικο απόγευμα (λάδι σε καμβά)

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fa.imageshack.us%2Fimg10%2F8933%2Fstavrouheimwniatikoapog.jpg&hash=91fe3a01b5a0d853cf82d25ec1b81d31989bc91f)

Πηγή: ιστολόγιο του ζωγράφου Γιάννη Σταύρου (http://yannisstavrou.blogspot.com/2009/12/blog-post_13.html)


Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Αεροδρόμιο Μίκρας

Ομίχλη κατεβαίνει με τ’ απόγευμα κι ο δρόμος
χαρακώνει το φως κομματιαστά γυρνώντας
μέσα στο άλλο φέγγος, σαν ξεγύμνωμα
σ’ έναν απαίσιο αδυσώπητο βιασμό
 
Τότε λάμπουν για μας οι προβολείς, λάμπουν για σένα
ανάβουνε οι δυνατοί φακοί κι όλα φωτίζουν
το στόμα, τα μαλλιά, το νυχτωμένο σώμα∙
έτσι φέγγει βαθιά στον ουρανό η αγάπη μας
θρυμματισμένη μουσική στον αερολιμένα, φέγγει
για τη στιγμή που η φλόγα θα εγγίσει
γλείφοντας το δοσμένο χέρι, κι όμως τρέμει
σαν ανοιχτή πληγή στη μουσκεμένη ώρα
 
Ομίχλη κατεβαίνει με τ’ απόγευμα
μες στο μισόφωτο αλλάζουν όλα όψη, εξωραΐζονται
και ντύνονται το άλλο φως, το πιο δικό μας

Από τη συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα (1960)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ο θάνατος του Μύρωνα
Post by: wings on 12 May, 2009, 22:54:35
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ο θάνατος του Μύρωνα

Το ξέρω, δεν αξίζει τόση επιμονή
μέσα στην εκμηδένιση. Και όμως, χρόνια
μετά, ο Μύρωνας θα γίνει μουσική και φώτα
αίμα και γέλιο ενός παιδιού, σπαρμένοι
αγροί και θάλασσες, κι όλα τα μάτια των παιδιών
θα τον θυμίζουν γέρνοντας σα στάχυα
από ψιλή βροχή στα πεζοδρόμια. Εκείνος
ανεπανάληπτη φωνή μέσα μου θα σωπαίνει
ανάβοντας την ομορφιά στο σκοτωμένο νόημα
που η ζωή περιέχει. Γιατί τον είδα πόσο
καρτερικά φυτεύτηκε για πάντα, ψιθυρίζοντας
ήμουν πολύ νέος για θάνατο, θα επιστρέφω πάντα
τα καλοκαίρια, όσο υπάρχεις, κι ύστερα
θα σταματήσουν όλα                               
Θεέ μου, ετοιμάζεις
κόσμο απατηλό, ατρικύμιστο για τον χαμό μου

Από τη συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα (1960)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κατεδάφιση
Post by: wings on 04 Jun, 2009, 20:08:42
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κατεδάφιση

Καθώς συνθλίβονταν σιγά σιγά το τσιμεντένιο πλέγμα
κι αιμορραγούσε απ’ τους προβολείς, δε μίλησα
για ολονύχτιο όργιο αίματος μες στα θεμέλια
για κρύσταλλα κι ασημικά της αίθριας νύχτας
για μουσική καθώς αργά το γλέντι ανάβει
σ’ ένα αναπάντεχο φιλί. Δεν τα αντέχω πια
παρόμοια παραμύθια. Ίσως τριμμένα κόκαλα
μες στα νερά που βρήκε ο εκσκαφέας
λευκότητας δήθεν αγγελικής. Τέχνη πιο βρόμικη
από το ποίημα δεν ξέρω άλλη τώρα

Από τη συλλογή Αργό πετρέλαιο (1974)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Περαία
Post by: wings on 03 Jul, 2009, 23:11:39
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Περαία
 
Ένα γυμνό σώμα μακραίνει ακόμα στην άμμο, Άρχοντα
συστρέφεται, σφαδάζει μες στο φθινοπωριάτικο φως
δεν είναι δικό μου, μήτε δικό σου. Δεν το χρειαζόμαστε.
Ποιο άφθαρτο πλάσμα θρυμματίζεται μέσα μας και πεθαίνει
όπως τότε που σε αγκάλιαζα δίπλα στη θάλασσα κι έκαιγα
μέσα στους λυπημένους όρμους και δε σου μιλούσα
ποιος μας αρνιέται το δίκιο να ζήσουμε πια εν ειρήνη
σχεδόν ανέλπιδα

Συσπάται, αιωρείται γεμίζοντας βελονισμούς το κορμί
και μας κάνει να βλέπουμε θολά πια τα δάκρυα
μη κάμνοντας τίποτε τρεμίζει στο φως
ανήμπορο πια για ελπίδες και θαύματα
μη θέλοντας τίποτε
 
Από τη συλλογή Ωδές στον Πρίγκιπα (1981)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Πρατήριο βενζίνης
Post by: wings on 30 Sep, 2009, 22:35:05
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Πρατήριο βενζίνης

Είμαι η έρημη ασφαλτωμένη δημοσιά που αφήνεται
σα μεθυσμένη ανηφορίζοντας με τις μοτοσυκλέτες
αισθαντικό, ολονύχτιο φως που αγρυπνά
σ’ ερημικό πρατήριο βενζίνης – γιατί βλέπω
τα ολόκλειστα αυτοκίνητα σαν παίρνουν τη στροφή
με τις σβηστές τους μηχανές, γιατί τα βλέπω
μες στο εκτυφλωτικό τους φως να σου ανάβουν
εξαίσια υπερκόσμια μουσική – κι ακόμα, είμαι
το ξαφνικό μελάνιασμα στο καθαρό λουσμένο φως
η κλειδωμένη μου φωνή μέσα στα δάχτυλα
μέσα στο σώμα

Κι εγώ μετεωρίζομαι σα φλέβα
καλοκαιριού, σα να ’χω σβήσει όλα
τα φώτα μου και περιμένω ακόμα

Από τη συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα (1960)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ερείπια της Παλμύρας
Post by: wings on 17 Jan, 2010, 23:40:51
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ερείπια της Παλμύρας

Όσο περνά ο καιρός και κάνω ένα προχώρημα
βαθύτερο μες στην παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω
γιατί βαραίνεις κι αποχτάς τη σημασία
που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι. Εδώ που όλα
σκουπίζονται, τα μάρμαρα κι οι πέτρες κι η ιστορία
μένεις εσύ με την πυρακτωμένη σου πνοή για να θυμίζεις
το πέρασμα ανάμεσα στην ομορφιά, τη μνήμη
εκείνου που εσίγησε ανεπαίσθητα εντός μου
σφαδάζοντας στην ίδια του κατάρρευση κι ακόμα
τους άλλους που ανύποπτοι μες σε βαθύν ύπνο διαρρέουν.

Όσο περνά ο καιρός και προχωρώ βαθύτερα
στο ακίνητο φθινόπωρο που μαλακώνει πλένοντας
με φως τα πεζοδρόμια, τόσο βλέπω
στη χρυσωμένη δωρεά του ήλιου μια εγκατάλειψη
για όσα περιμένω και δεν πήρα, για όσα
μου ζήτησαν κι αρνήθηκα μη έχοντας, για όσα
μοιράστηκα απερίσκεπτα και μένω
ξένος και κουρελιάρης τώρα
Μα όταν
μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω
ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα
κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν
το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά – απόκριση
για όσα περιμένω και δεν πήρα

Από τη συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα (1960)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Καρπάθια Όρη
Post by: wings on 23 Mar, 2010, 20:23:01
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Καρπάθια Όρη

[Ενότητα Ποιήματα της τελευταίας άνοιξης (1969-1971)]

Τι γίνεται όταν με τα χρόνια σε νεκρώνουν όλοι
των άλλων τα λακτίσματα, τάχα μια λάμψη μες στον νου
κι ένας λυγμός στ’ άδεια δωμάτια σε αποπαίρνει

Χιόνι λεπτό, φαρμακεροί εναγκαλισμοί
προς τις εξόδους των μεγάλων δρόμων έρπεις
παγώνεις με την άνοιξη, το φως της σε ταλαιπωρεί
κι η πόλη σού είναι ξένη

Με ρίζες, σκέψη και καρδιά παλιά
ανήκοντας σε όλη τη γη, φτωχός κι αδέσποτος
στα παγωμένα δάση του ουρανού πεθαίνεις

Από τη συλλογή Νοσοκομείο εκστρατείας (1972)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κι αν είσαι άνθρωπος
Post by: wings on 24 Jun, 2010, 23:51:05
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κι αν είσαι άνθρωπος
 
Κι αν είσαι άνθρωπος κι αν είσαι εργοστάσιο
κι αν είσαι μια ξανθή μοντέρνα πόλη

Είσαι για μένα κούραση το βράδυ
μια μηχανή που σώπασε
μια ετοιμόρροπη φωνή

Είσαι η στάμνα μου για ένα καλοκαίρι

Από τη συλλογή Ποιήματα για ένα καλοκαίρι (1963)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Πένθιμο τραγούδι της Επανομής
Post by: wings on 06 Nov, 2010, 18:52:43
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Πένθιμο τραγούδι της Επανομής

[Ενότητα Ποιήματα της τελευταίας άνοιξης (1969-1971)]

Θυμήσου το στίχο της «Αν το παιδί μου γεννηθεί νεκρό
θα ’ναι δικό σου»

Αυτό που με θλίβει δεν είναι τα μάτια σου
σταλαματιές από φως παιχνιδίζουν στο τζάμι
μήτε πάλι τα χείλη σου
βάφουν με υδρόχρωμα τους αρμούς και περνούν σ’ άλλα χείλη
τα πολλά σου μαλλιά και οι ώμοι σου
υποφέρουν κι αυτά τη δική τους μακρόχρονη θλίψη

Αυτό που με τελειώνει στην άκρη μιας ήσυχης θάλασσας
κάτω απ’ τις κίτρινες λεύκες είναι η σκέψη σου
πως οι άνθρωποι θα γεννιούνται πάντοτε φρέσκοι
αυτό που με απελπίζει ολότελα είναι τα ποιήματα
γραμμένα από σένα υπακούνε στο μετάλλινο χτύπο τους
μέσα στην άσκοπη μηχανογράφηση της μνήμης
δε μου ανήκουνε, ούτε ανήκουν σε τούτη τη γη

Σ’ αυτή τη θάλασσα έχω ξανάρθει παιδί. Γυρίζω έρημος
ένα ποίημα προσμένω νεκρό
θα ’ναι δικό σου

Από τη συλλογή Νοσοκομείο εκστρατείας (1972)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Εκκοκκιστήρια Α'
Post by: wings on 17 May, 2011, 21:49:47
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Εκκοκκιστήρια Α'

[Ενότητα Νοσοκομείο εκστρατείας (1964-1968)]
 
Βέροια, Ελασσόνα, Δράμα – πόλεις που αγάπησα, κλειστές
ανάμεσα σε υψώματα ή σε μικρούς καταυλισμούς
σπίτια που ανοίγονται κρυφά στον κάμπο

Σας γνώρισα τα δειλινά μέσα σ’ αυλές μοναστηριών
ή σε κρεβάτια παμπάλαια όπου έζησα πρόσκαιρα
με ανθρώπους που άφησαν κάποια σημάδια, λίγα κόκαλα
θητεία παράξενη, όλο αθωότητα, γεμάτη πίστη

Πίστη σε τι, ούτε ο ανθυπολοχαγός δεν έμεινε
ούτε όσοι φόρεσαν το ράσο κι αποκλείστηκαν
ένα παιδί αγαπήθηκε για να ξενιτευτεί
άνθρωποι που αγκάλιασα μες στους σταθμούς, άνθρωποι μόνοι

Πόλεις κλειστές σαν περιβόλια, που με ζήσατε
εκκοκκιστήρια μιας σοδειάς, βλέπω τι έχετε δώσει.

Από τη συλλογή Νοσοκομείο εκστρατείας (1972)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Φως του Σεπτέμβρη
Post by: wings on 20 Oct, 2013, 00:02:40
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Φως του Σεπτέμβρη

Το φθινοπωρινό του φως λάμπει στα κρύσταλλα της πόλης
καθώς σιγά σιγά το καλοκαίρι λιώνει

Κι όμως ταξίδεψα πολύ κατά τις δυτικές ακτές
είδα τα σώματα των όψιμων κολυμβητών να φθίνουν
μέσα στο ηλιόγερμα, κάτω απ’ τις λάμπες του γκαζιού
Θε μου, τα είδα σε αμμουδιές από άσπρη πορσελάνη

Μα εγώ εκείνον θέλησα. Στην πόλη του ξαναγυρνώ
στους πολυέλαιους της νύχτας ξαναρχίζω

Από τη συλλογή Αργό πετρέλαιο (1974)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κληρονομήσαμε την καρδιά
Post by: wings on 22 Dec, 2014, 00:58:45
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κληρονομήσαμε την καρδιά
 
Κληρονομήσαμε την καρδιά των παιδιών
με τα μικρά ξαφνικά τους ναυάγια

Όταν νυχτώσει ξεφυλλίζονται σα ρόδα
αρωματίζοντας ταράτσες και παράθυρα
αιμορραγούν κρυφά μες στα βιβλία

Πόσα απ’ αυτά δε μας φωταγωγούν ακόμα

Από τη συλλογή Ποιήματα για ένα καλοκαίρι (1963)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Πρόσφυγες στην άμμο
Post by: wings on 15 Aug, 2015, 03:01:21
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Πρόσφυγες στην άμμο

Νύχτωσε στην Ελ Μίνα και πυκνή
σιωπή ανέβαινε απ' τη μεριά της θάλασσας
κι αντάμωνε το κάστρο∙ ολημερίς
ξαπλώνονταν αμίλητο και σκυθρωπό
σα μουδιασμένο ζώο

Τότε ξεχώρισα ήχο πνιχτό καθώς το φύλλο
που τσαλακώνεται μέσα σε χέρια ανάρμοστα
γρατσούνισμα σε σώμα ακάθαρτο, αρρωστημένο

Κι είδα έναν Άραβα μικρό, σημαδεμένο
έφεγγαν χέρια, πρόσωπο, μάτια κι ήταν όλος
χιλιάδες που άφηναν τη γη τους κι επιστρέφανε
μέσα στην άμμο, σε σκηνές, στο άσπρο φως.
Κι όταν μιλούσε δάκρυζε η φωνή και όλο ικέτευε
για κάποια θέση στη ζωή ή έστω αντίσταση
στον θάνατο που ερχότανε αργά και τον ρουφούσε

Μα εγώ έπλενα τα χέρια μου. Άγρια μοναξιά
τα χρόνια που έφυγαν με είχανε ποτίσει

Από τη συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα (1960)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Re: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
Post by: spiros on 18 Apr, 2018, 18:43:03
Κοιτάζοντας ένα ερωτευμένο σιντριβάνι (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6787.msg142541#msg142541)

Looking at an enamoured fountain

One night Ι'll go off on an endless journey, Ι'll nestle the city in my arms and drown in an eddy of coloured waters
Narcosis or death, Ι can't tell. Through the tears Ι shan't know anymore why Ι wished it or if Ι failed. My bags will carry my body seawards, onto the shoals, beyond the old railway station. Sand and dry stone walls

Trains' whistle and the plain all around, and Ι'll never understand why you were both an informer and an accomplice

Running water will prevent me from seeing you again. One night we shall love each other forever. Like the sea and the sky.

Μετάφραση: Γιάννης Γκούμας
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Χάος
Post by: wings on 28 Jun, 2019, 00:26:08
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Χάος

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Πού βαδίζουμε μέσα σ’ αυτό τον χαμό
μέσα στη νύχτα

Αγαπημένη μορφή
ματιά
χαμόγελο
που ταξιδεύει στο Βορρά

Καράβια και φώτα
στο πέλαγο

Ο δρόμος πλάι στη θάλασσα έρημος

Πού να βαδίζουμε

Γιατί τόσο ασάλευτη η νύχτα
γιατί τόσο βαθύς ο ουρανός

Παντού σκοτάδι
νύχτα γυμνή

Μορφή καθάρια
που χάθηκες στη νύχτα

Θα πορευθούμε
βαθιά θλιμμένοι
μέσα στον δρόμο
των αστεριών

Ο καθένας στο αστέρι του
στη δική του χαρά
στα δικά του δάκρυα

Όχι χαμόγελα
τίποτε πια

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Δεν ήρθε
Post by: wings on 29 Jun, 2019, 00:11:49
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Δεν ήρθε

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Δεν ήρθε

Γιατί τόσο θλιμμένη η μέρα
το ψιχάλισμα της κρύας βροχής

Γυμνό δωμάτιο
τραπέζι και καρέκλες
τζάμια υγρά

Στο θαμπό δειλινό
στην άδεια αίθουσα
οι τοίχοι θυμούνται και κλαίνε

Ταξίδεψε
στο ωραίο του άστρο
στη φωτεινή του τροχιά

Ας κρύψουμε τα δάκρυά μας

Να μην τα δούμε
ποτέ πια

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κανένας δεν ξέρει
Post by: wings on 29 Jun, 2019, 00:14:39
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κανένας δεν ξέρει

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Κοιταχθήκαμε

Καθρέφτες και γυαλιά
αναλαμπές και δάκρυα

Η μέρα ακίνητη

Γαλήνη
στα δέντρα στη θάλασσα

Κανένας δεν ξέρει
γιατί υπάρχουμε

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Tristis usque ad mortem
Post by: wings on 29 Jun, 2019, 00:17:13
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Tristis usque ad mortem

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Περίλυπος μέχρι θανάτου είμαι

Περνάς τώρα εσύ από μακριά φορτωμένος χρόνια σιωπής
δειλινά φθινοπώρου σε άδειες πλατείες
χρόνια αγάπης νεκρής

Περνάς τώρα εσύ
και μου θυμίζεις τον χτύπο της φλέβας στον καρπό
κορμί που το ’νιωσα
θάλασσα της γερασμένης αναμονής

Ένα τσιγάρο μόνο στο στόμα
καπνίζοντας έναν κόσμο εγκατάλειψης

Το λιμάνι απόψε είναι ήρεμο
κοιμούνται τα φορτωμένα καράβια
οι ίσκιοι της νύχτας στο καλντερίμι της αμαρτίας

Δεν έχω το νόημα πια πως περνάς

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ερωτικό
Post by: wings on 29 Jun, 2019, 00:21:14
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ερωτικό

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Χορέψαμε

Γραμμές και όνειρα στα φώτα της νυχτερινής αγκάλης
άνοιξη διάχυτη στη γαλήνη των πάρκων

Ουρανός καθάριος
γυμνός από ξέρες και λάσπη

Ακούμε τους ήχους
τα κλαδιά που ακινητούν στην αιωνιότητα

Τα βήματά μας
σ’ έναν παλμό ρόδου

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ανάμνηση καλοκαιριού
Post by: wings on 29 Jun, 2019, 00:24:16
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ανάμνηση καλοκαιριού

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Καμιά φωνή δεν ακουγόταν στο πεζούλι
εκτός απ’ το καθρέφτισμα του ουρανού
οι περιπατητές είχαν πια φύγει
μικρές φωτιές ανάψανε στα σπίτια
και η άδεια πλατεία της βροχής
άφηνε φωνογράφους μες στη νύχτα

Κι είχα ένα μικρό τρεμούλιασμα
που έπαιζε μες στα γυάλινα φανάρια

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ωδή στον ταξιδιώτη απ' τον βορρά
Post by: wings on 29 Jun, 2019, 00:28:13
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ωδή στον ταξιδιώτη απ’ τον βορρά

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Ήρθες μες στο γαλάζιο μεσημέρι
την ώρα που ωριμάζει η οπώρα την άνοιξη
και τα μαλλιά σου χρωματίζουν τον κυματισμό του ανέμου

Ήρθες, απλά κι ωραία, γέννημα των αμπελιών και της θάλασσας του ήλιου
τα λευκά σου δόντια λάμπουν από τραγούδι, η φωνή σου σπάζει σαν κρύσταλλο
κι είναι το γέλιο σου μήνυμα γυμνού καλοκαιριού
κι είσαι θερμή Γαλλία της Μεσημβρίας
τα μάτια σου μια στάλα από φως, καθρέφτισμα παιδιάστικου χαμόγελου

Κι έτσι που σε συνάντησα μέσα στην πρώτη άνοιξη
άσπρο μεταξωτό που πτυχώνει δίπλα στη θάλασσα

Πάντα να ήσουν εσύ που δε θυμίζεις χρόνια της ταπείνωσης
να μείνεις μέσα μου μοντέρνα μουσική
που ο Σηκουάνας κάθε βράδυ ταξιδεύει

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Όχι γι' αυτόν
Post by: wings on 29 Jun, 2019, 00:32:04
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Όχι γι’ αυτόν

[Ενότητα Αισθηματική ηλικία (1946-1949)]

Όχι γι’ αυτόν η ασυλλόγιστη κίνηση, το αλογάριαστο
σκόρπισμα. Στο βροχερό μεσημέρι
είδα το κάτασπρο γέλιο του, μέτρησα τη ζύμωση
στην ακριβή του ελπίδα
τώρα γεννιέται σε μένα

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κέρκυρα
Post by: wings on 02 Jul, 2019, 23:18:23
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κέρκυρα

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Το βράδυ θα πέφτει πάντα στα νερά. Γείρε στην προκυμαία
όταν μακραίνουν τα φώτα της πόλης και πες δεν έμεινε τίποτα
στα λιόδεντρα που δένονται με τη θάλασσα. Όπου κι αν πας
θ’ αρχίζεις ένα αίσθημα και θα τ’ αφήνεις μισό τελειωμένο

Γείρε και πες δεν έμεινε τίποτα
μια ξεραμένη μέδουσα πάνω στον βράχο
το χέρι μου ανεπαίσθητα στον ώμο και η μαλακή γραμμή του ορίζοντα
στα μάτια σου

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Το τρίτο παράθυρο
Post by: wings on 13 Jul, 2019, 22:47:34
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Το τρίτο παράθυρο

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Με κυνηγάει πάντα στον ύπνο μου το τρίτο παράθυρο
ένα μάτι ανελέητο κι εμείς
κόκκινα κι άσπρα πιόνια στη λέσχη των τραπεζικών·
είναι το ίδιο φωτάκι που καίει στην πολύβουη Αθήνα
για μια νύχτα μονάχα, την άνοιξη, «φθερεί αυτόν ο Θεός»
αυτός ο αμαρτωλός Θεός που με σαρκάζει στο κάτασπρο γέλιο σου
κάτω από μια λάμπα ασετιλίνης τα βράδια στον κήπο
δε μ’ αφήνουν ποτέ μοναχό και το τρίτο παράθυρο
ένα κόκκινο μάτι – ανάβει τη φλέβα της νύχτας, πυκνώνει τη μοναξιά
θαμπώνει τα όνειρά μου

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κόρινθος
Post by: wings on 13 Jul, 2019, 22:51:37
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Κόρινθος

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Φτάσαμε με κόπο στο ύψωμα. Ο δρόμος κουλουριάζεται μέχρι τη θάλασσα
εκεί που ο ήλιος κατηφορίζει θρυμματίζοντας το άσπρο χαλίκι σε φως
και το λουλάκι του ουρανού ψήνει την άσφαλτο σκαρφαλώνοντας ως τους στρατώνες

Σ’ αυτό τον ερημότοπο με το λειψό νερό, τον αφιλόξενο ήλιο
ήταν τα μάρμαρα ζεστά και κλάψαμε δίπλα στις πεσμένες κολόνες
και κάποιος χάραξε στο περιστύλιο τ’ όνομά του·

Ούτε ένα σχήμα καραβιού στο αχνιστό απομεσήμερο. Η αντικρινή στεριά
και ο ήλιος να χορεύει στις βεράντες του Saint George Hotel. Όλα είναι έτοιμα
τα φρούτα στον πάγο, τα σερβίτσια ανέγγιχτα
και οι λέξεις κομψά ταιριασμένες σε μιαν ανύπαρκτη σχέση. Αργότερα μένει
το μαλακό φως και το τρεμούλιασμα του αέρα στη νύχτα
το φέγγος πίσω απ’ τα μάτια σου στον άλλο ουρανό. Μα τώρα
που η αγωνία πυκνώνει και η μοναξιά του αρμυρού νερού δεν ξεδιψά
μας γέννησε η ένοχη σχέση, μας πεθαίνει
η ευθύνη της σκηνοθετημένης εκλογής. Τι γυρεύαμε
σ’ αυτές τις ξαπλωμένες κολόνες που δεν ονειρεύονται
τι να ζητούσαμε

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Δύσκολη γέννηση
Post by: wings on 13 Jul, 2019, 23:02:51
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Δύσκολη γέννηση

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Έξι χειμώνες προσμένοντας τα Χριστούγεννα, τα καλύτερα χρόνια μου, σ’ ένα ψεύτικο σχήμα
με τη γλυκιά συντροφιά στο μισόφωτο, τη βεβαιότητα της ζεστής παρουσίας
όπως στο μισοσκόταδο των κινηματογράφων, όπως μέσα
σε κάμαρα ζεστή, όταν μονάζει η νύχτα. Θε μου,
κάτι κυλά στη φλέβα και ξυπνά την αβάσταχτη νοσταλγία. Να ελπίζετε
για τη λησμονιά και την εγκαρτέρηση. Θα μπορέσω ακόμα

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Επικίνδυνη ηλικία
Post by: wings on 18 Jul, 2019, 22:14:23
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Επικίνδυνη ηλικία

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Πάντοτε δυσπιστούσα για την άνοιξη. Αυτή η ακαθόριστη αίσθηση
στις ανθισμένες βραγιές κι ένα ρίγος λεπτό
κι οι φωνές των παιδιών στο γήπεδο όταν το απόγευμα διυλίζει το φως
και οι φίλοι μου να περιμένουν το καλοκαίρι, τι κι αν γινόταν αργότερα
μια θάλασσα μεσημεριού με ξέθωρο ήλιο
πετράδι δουλεμένο να φέγγει στη νύχτα. Πόλη μου αγαπημένη
πολύβουη μα ερημική, πολύκοσμη μα απρόσιτη βιτρίνα νεωτερισμών
ψευτίζοντας τη ζωή μας.
Αυτή η θηλυκιά εποχή
στιφή, παράξενη σα γριά, με τις εύκολες συζητήσεις
την πολλή συνάφεια, τη λιγοστή κατανόηση, την απέραντη μοναξιά
κι ο εφιάλτης πως κάποτε θα ξυπνήσουμε μη έχοντας τίποτε να πούμε
ανάμεσα στα βήματα αυτά, πηγαίνουν και πάλι ξανάρχονται
κι ύστερα σβήνουν στον διάδρομο· ανάβουνε το φως της σκάλας
μα δεν ακούγεται κανείς

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: «Πεταλούδα» 51
Post by: wings on 18 Jul, 2019, 22:26:15
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: «Πεταλούδα» 51

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Δεν ξέρω αν σ’ αυτό το ορόσημο που φτάσαμε, στη ζεστή νύχτα
ξεχωρίζετε άλλο από την άσφαλτο με τις στεγνές πιπεριές
τη μέρα ο σκονισμένος ήλιος, τ’ αυτοκίνητα της γραμμής το βράδυ στα ηλεχτρικά
περάσαμε τ’ άγουρα χρόνια μας σαν την κλειστή μαραμένη αγάπη ενός κοριτσιού· ως τώρα
μας πλήγωναν, μα ήτανε για τη βαρύτιμη θυσία, μας παίδευαν
μα ήτανε για την κρυφή ικανοποίηση
σ’ αυτό το σύνορο τόση σκορπισμένη ελπίδα, τόση απερίσκεπτη κίνηση
στα φώτα που αλλοιώνουν το πρόσωπο, κάτω από έναν ουρανό
που δεν μπορεί να περιμένει

Εδώ που φτάσαμε, δεν είμαστε παρά στο ίδιο σημείο. Κουτσαίνοντας
με αμφίρροπες σχέσεις και πάλι κουτσαίνοντας.
Σ’ αυτό το τοπίο πολλή η κίνηση, μετρημένο το αίσθημα
ισχνό κι ευμετάβλητο καθώς το κοιτάς να γλιστρά και να σβήνει
μες στα πολύχρωμα φώτα. Τώρα δεν ξέρω τι μένει
κοιτώντας μ’ ένα ψεύτικο μάτι, προφέροντας λέξεις με μια δανεισμένη φωνή

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Γράμμα από τα τελευταία
Post by: wings on 18 Jul, 2019, 22:32:44
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Γράμμα από τα τελευταία

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Ακόμα θυμάμαι την άνοιξη, σε πονάει σα μια παλιά περιπέτεια
το βράδυ που κατεβαίνει μοιράζοντας μοναξιά, τον πιο μυστικό μου καημό
το απόγευμα μέχρι την ώρα της καρδιάς, το βράδυ ως την ώρα του ύπνου
αγάπη μου, όλο και περισσότερο χάνουμε σε αισθήματα
στον κινηματογράφο και στις φιλικές συναντήσεις
στην ευκολία των συναλλαγών, στην κοσμούπολη
ή στη νεκρή επαρχία, στο βουνό και στη θάλασσα, τον χειμώνα
ή μια έναστρη βαθιά καλοκαιριά

Η αγνότητα, η καλή καρδιά στην παρέα
όλα σ’ αφήνουν ή τους αφήνεις στα μικροπράγματα

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: Οδοιπορικό 1953
Post by: wings on 18 Jul, 2019, 22:38:57
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: Οδοιπορικό 1953

[Ενότητα Δύσκολος θάνατος (1950-1953)]

Αργά, με το σούρουπο, επισκέφτηκα τον Γιαννάκη στον θάλαμο. Τα μάτια του άναβαν σαν τον υδράργυρο που ανεβαίνει επικίνδυνα. «Αύριο φεύγουμε. Δοκιμάσαμε τον ήλιο τον καυτό μαζί. Ήπιαμε τα βράχια, την άνυδρη πέτρα, τα λατομεία πιο άσπρα από το φως και οι λεμονάδες ήταν απρόσιτες, κι η Αθήνα, α, η Αθήνα μια υπόσχεση μόνο.»
Το Σάββατο, στην επιθεώρηση, είδα τις τυλιγμένες κουβέρτες. Ο θάλαμος σκοτείνιαζε με τη βροχή, ο θάλαμος βράδιαζε σαν τον υδράργυρο που χαμηλώνει με το πρώτο φθινόπωρο. Το στρατόπεδο ερημώνει.
Γνώρισα το βήμα του από το παράθυρο. Πήδηξε σ’ ένα τζέιμς κι έφυγε.
Η βροχή δε σταμάτησε όλο τον Σεπτέμβρη.

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)
Title: Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Μες στ' αυτοκίνητα
Post by: wings on 06 Jan, 2020, 23:14:53
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Μες στ’ αυτοκίνητα

Έτσι καθώς κατηφορίζει η φάλαγγα
λικνίζοντας στον ίλιγγο τους προβολείς της
και σβήνεις τα φώτα σου στα φώτα των άλλων κι εκστασιάζεσαι
μες στον γλυκό χαμό σου – έτσι και τώρα
βαραίνω αργά εντός σου κι απομένω
μοναχικό πουλί στην άσφαλτο κι έντρομος βλέπω
το φως σου να σπιθίζει τα δικά μου
χαμηλωμένα φώτα
όπως όταν
μες σε κρυστάλλινο ποτήρι πίνεις
το πιο ακριβό ποτό κι η μουσική κι όλα τα φώτα
σε μηδενίζουν φέγγοντας την ακριβή σου αγάπη
σ’ έκπαγλη ομορφιά κι αναβοσβήνεις
στη φρίκη μιας αποτρόπαιης στιγμής – έτσι και πάλι
θα σε δεχθώ μες στην παλιά σου πόλη καίγοντας
μια χαμηλή λαχανιασμένη φλόγα
κι όταν
μακραίνουν οι στρατιώτες στο προχωρημένο βράδυ
πιάνοντας επαφή με ακραίους σταθμούς ξάφνου αγγίζουν
συντρίμμια αναλυμένης μουσικής – έτσι και τώρα
μες στ’ αυτοκίνητα και στη βουή των δρόμων
ακούω την απόκοσμη φωνή σου να σπαράζει
πληθαίνοντας εντός μου την απόγνωση και βλέπω
την πιο παράφρονη ομορφιά να πνίγεται
μες στις φωνές της άνοιξης και να πεθαίνει

Από τη συλλογή Ο θάνατος του Μύρωνα (1960)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Ο δύσκολος θάνατος (Αθήνα, εκδ. Νεφέλη, 1985)