Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η παντομίμα

Άρχισε κάποτε να καταντά ενοχλητικό
λες κι ο αδαπάνητος χαμός
δεν είχε άλλες λέξεις να επιστρέφει
και έπρεπε μονότονα τον ίδιο πάντοτε λυγμό
σ’ άδεια καθίσματα να διηγείται.

Βέβαια τελευταία
όλο και πιο αμήχανη γινόμουν.
Εξείχαν απειλητικά
απ’ τις φωτογραφίες τα μαλλιά μου
και μολονότι ήξερα ότι υπάρχουν τεχνικές
να εξαγοράσω μία συγκίνηση
με φιλοδώρημα ευτελές

πού ν’ ανατρέχεις, έλεγα
–άυπνη και δίχως λάμπα πετρελαίου–
σε λεπτομέρειες θολές κάποιου απογεύματος
όπου η ήττα της ζωής
θριάμβευε μες στην τραπεζαρία
παρουσιάζοντας σε σύναξη πιστών
την παντομίμα της ύστατης ταπείνωσης
ή όπως θα λέγαμε αλλιώς
τον τελευταίο ασπασμό.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το φάντασμα

Εξοικειωμένο μόνο με νυχτοφύλακες
και αθεράπευτα ωχρές μητέρες
είναι το φάντασμα του υπογείου μας.
Τη συντριμμένη αντίσταση του λύκου
μ’ ένα φτερό χαράζει τ’ απογεύματα
στη σκόνη της παλιάς μας ραπτομηχανής
και σε αγρυπνία προσκαλεί
ένοικους κι επισκέπτες
– πως τάχα
στον σκοτεινό θάλαμο του ύπνου
ο Θάνατος
τις πρώτες μας φωτογραφίες εμφανίζει.

Από την άλλη, δεν το ’χει σε τίποτα
να βάλει ξαφνικά τα κλάματα
μπροστά σ’ ένα χτενάκι φαγωμένο
αναβάλλοντας επ’ αόριστον
την προγραμματισμένη του αναμέτρηση με το μηδέν
που πάει να πει
με τ’ άκοπα νυχάκια του
σεντόνια λήθης να ξεσκίσει.

Τα βράδια όταν σβήνω το φως
φοράει τα παπούτσια μου
βάζει το παιδικό μου κόκκινο παλτό
στους ώμους σου επάνω με ανεβάζει
μπλέκει τα δάχτυλά μου στα δικά σου
και... λάααδι πουλώ, ξίιιδι πουλώ
εγώ την Ία μου δεν την πουλώ
όλη τη νύχτα ασταμάτητα
γύρω απ’ το κρεβάτι.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο στρατός

Ύστερα απ’ την ανεπανάληπτη εκείνη περιήγηση
στο μητροπολιτικό κέντρο
το άλσος των πρώτων συναντήσεων
βρήκε επιτέλους την πραγματική του θέση
στον χρόνο της αφήγησης.
Η πληγή ωστόσο έχασκε ανοιχτή
όπως το στόμα
έχοντας μόλις περιβάλει με ηχώ τις αναμνήσεις.

Κι όλα μετά παύουν να είναι ορατά.
Τα ηλιοτρόπια τυλίγουν
με κορδέλες σκοτεινές τη νέα μέρα.
Μες στα ραγίσματα του χρόνου
πανέτοιμο ακροβατεί εκείνο που αφανίζει
κι εντούτοις η άνοιξη
ακάθεκτη επελαύνει
την ίδια ώρα που ο στρατός των σκουληκιών
δειπνεί κάτω από χαραγμένα ονόματα
κι οριακές χρονολογίες.

Ποια πρόφαση λοιπόν θα ’ναι ικανή
την παρουσία μας στους αποχωρισμούς
να αποτρέψει;
Μονάχα σκέψεις αιχμηρές
μα το μυστήριο –ό,τι κι αν πεις– δεν αναιρείται.
Με άφωνες κι ασυνάρτητες απαγγελίες κοριτσιών
δε στήνονται στους κεραυνούς ενέδρες.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το διφορούμενο λευκό

Κι αν τώρα συγυρίζω και τακτοποιώ
αφύσικα φερσίματα
φλούδες δύσπιστων λέξεων
και μπουκαλάκια αιθέρα
και να φανερωθεί ζητώ
κείνο που δεν ορίζεται

είναι γιατί
το τρίξιμο κάθε μισάνοιχτου
με έχει αποτελειώσει
γιατί οι γνώμες
–ακόμη και των ειδικών–
διχάζονται
αν, λόγου χάρη, στρώνουμε
λευκό σεντόνι νυφικό
ή νεκρικό του τάφου.

Μα πιο πολύ
γιατί όπως ψιθυρίζεται
τα ξύλα ήδη κόπηκαν
και συναχτήκαν στη γωνιά
κι έξω από εμάς
μια δίχως έλεος πυρά
κλαδί κλαδί ετοιμάζεται.

Πλησιάσατε σαν λυτρωτές
κι αφού κερδίσατε
τη δύσπιστη καρδιά μας
αποσυρθήκατε σε μια γωνιά
και ρίξατε σφυρίζοντας τον κλήρο

«... να δούμε
ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί
να δούμε
ποιος, ποιος, ποιος θα τα φυλάει...»

Ποιος;
Μα, φυσικά, εγώ
κι όχι μόνο τα νώτα μου
αλλά τα ρούχα, τα γραφτά
τα μυστικά μου
και ό,τι άλλο θα μπορεί να φυλαχτεί.

Άσε που από δω κι εμπρός
θα ανοίγω –ακόμη και στο τρένο– τα παράθυρα
και τότε
όλες οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες
θα γίνονται αμέσως παρελθόν
θα μεγαλώνουν μονομιάς οι νύχτες που έσφαλα
και το ξημέρωμα θα ναυαγεί
σαν πυροβολισμός που ματαιώθηκε

ενώ εγώ
θα ανεβαίνω ατάραχη
μια σκάλα από αναβολές
προτιμώντας για τρόπαιο
μια λέξη άγνωστη τελείως σ’ εσάς
από έναν κήπο με νάνους
και βαρετά θαύματα.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=zK69HYyC0H4

Σταύρος Λάντσιας, Αποχωρισμός
(φωνητικά: Έλλη Πασπαλά / δίσκος: Το ταξίδι μιας νότας (2002))

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το επιδόρπιο

Προτείνω, αγαπητοί μου, για αλλαγή
να ξεκινήσει η βραδιά με το επιδόρπιο.
Ποτέ δεν ξέρεις, άλλωστε, τι γίνεται
έτσι επικίνδυνα άρρωστοι που είμαστε.

Κι αν σταθήκαμε ως τώρα τυχεροί
και πλαγιάζαμε καμιά φορά
δίχως συγχώρεση
ήταν γιατί πιστεύαμε
πως οι αιφνίδιοι χωρισμοί
δε θα μας αφορούσαν.

Ένα στασίδι ελεύθερο
πάντα κρατούσαμε γι’ αυτούς
όμως
πόσα εγκλήματα θαρρείς
πως είναι προμελετημένα;

Ελπίζαμε –οι αφελείς–
σε μιαν αναίτια μεγαλοψυχία.
Νιώθαμε κιόλας μιαν ευγνωμοσύνη
που δε γνωρίζαμε ποτέ
σε ποιον συγκεκριμένα τη χρωστούσαμε.

Μα η απειλή ήταν εδώ.
Κι είναι και τώρα.
Προπόσεις και σφυρίγματα
ουδόλως τελικά την αποτρέπουν.

Για όλα αυτά, λοιπόν, αγαπητοί
και για μια πρόληψη
ας φάμε απόψε πρώτα
το επιδόρπιο.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Πέρα απ’ τα συμφωνηθέντα

«Κοιταζόμαστε ώρα πολλή
σαν μαλωμένα αδέρφια.»
Μιχάλης Γκανάς, Παραλογή, (Ι)

Το χρονικό της μεγάλης παρεξήγησης
ξεκίνησε με δεδομένη την αποτυχία της φωνής
να θυμηθεί απ’ την αρχή
τι έπρεπε να συναρμολογήσει.

Αδύνατον να συγκρατήσει επακριβώς
χρονολογίες κι εκδοχές
κι εκείνη τη συγκίνηση
που εν τέλει ήταν άλλοθι.

Μάλλον θα έχασα τον δρόμο
μονολογούσε ανήσυχη
και πώς να ψάχνω μόνη μου τη σκάλα
που βγάζει κατευθείαν στις γιορτές.

Να δεις που, πάλι, το πολύ
ως τις παραμονές θα φτάσω

είπε κι ευθύς
άνθισαν γύρω τους συρματοπλέγματα
κι ό,τι ραγίζει δεν ξανακολλά
κι ό,τι με παραμύθια ανατρέφεται
γυρνά αλλού το πρόσωπο
σβήνει για τελευταία φορά
στην τούρτα τα κεράκια
κι ας ήταν χτες που γεννηθήκανε μαζί
κι ας είναι τώρα που αλλού άλλοι
τους κάναν να ξεχάσουν

για ν’ απλωθεί
στους κήπους του καλοκαιριού
σούρουπο και μολύβι
για να μοιράζουνε σε ξένες πόρτες πια
σε άγνωστους
κομμάτια απ’ την ψυχή τους

σαν προκηρύξεις.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Από άγνωστη συχνότητα

Να πράττεις το ανεπίτρεπτο
να παραβαίνεις δηλαδή
τη μοίρα που σου δόθηκε
έχει –όσο να πεις–
μια σχετική καταλαλιά.

Αλλάζουν ξαφνικά όλες οι σημαίες
τα προαισθήματα
θεωρούνται πλέον αποδείξεις
οι εξαρτήσεις που σ’ αυτές ενέδωσες
δε σου χρεώνονται άλλο στις ζημίες
όσο για το κωφάλαλο λευκό
του κάθε αμετάκλητου
χάνει, θαρρείς, τη φοβερή του αίγλη

–ένας απλός αβάσιμος χρησμός
που πια κατάντησε φτηνή δικαιολογία
παξιμαδάκια και κονιάκ
την ώρα που τελειώνουν τα προσχήματα
και πουθενά η συνέχεια
κι ό,τι εννόησες εννόησες–

Γι’ αυτό
αν κάτι επιβιώσει του χαμού
πιότερο απ’ τα ερείπια και τις φωτογραφίες
θα ’ναι ο πολύχρωμος εικαστικός στρατός
που τον σχημάτισαν παιδιά
στα περιθώρια των βιβλίων
–σχέδια ασυνάρτητα, φιγούρες και συνθήματα
παρεμβολές του αιωνίου
που μόνο αυτά αφουγκράζονται–

ένας ασώματος στρατός
με μαρκαδόρους και ξυλομπογιές
να πολεμήσει να γραφτεί
η άλλη Ιστορία.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η φωτεινή τσουλήθρα

Του φορούσαν
την ειδική πράσινη ρόμπα
όταν ένα σμήνος οριγκάμι
ξεκίνησε πτήσεις τρελές
γύρω απ’ το δωμάτιο.

Σήκωσε στον αέρα
βαμβάκια και περιοδικά
χάρτινες των αγίων εικονίτσες
κι έριξε κάτω
και της χειροτεχνίας ακόμη
το κόκκινο ψαλιδάκι

και τότε εκείνος
θυμήθηκε τα παιδικά Χριστούγεννα
να ευωδιάζουν –χιλιόμετρα μακριά– μια πλάνη απροκάλυπτη
μια δυσανάλογη ακύρωση
άρρωστη από απαντοχή
έναν εσπερινό απαράλλαχτο
μ’ αυτόν του Επιταφίου.

Ύστερα εμφανίστηκε η δασκάλα του
μαζί με κάτι γηραλέες νοσοκόμες
να σπρώχνουν αμαξίδια
με καθρεφτάκια αθάμπωτα
πέλματα φρόνιμα, γυμνά
δίχως τα πέδιλά τους
και μπάλες αδειανές απ’ το παιχνίδι τους.

Τον συνόδευσαν ως το υπόγειο
όμως εκεί
σε μιαν αλλιώτικη ρευστότητα
διάσημοι ωρολογοποιοί
–σκυμμένοι πάνω
στην ακινητοποίηση των δευτερολέπτων–
ήδη προσδένονταν
στη φωτισμένη σκόνη του φακού τους
για να βρεθούν
πενήντα μόλις μιλιγκράμ μετά
–πεσμένοι και μικροσκοπικοί–
στο ελάχιστο διάστημα
της παρά κάτι έκπληξης
και του ολοσχερώς ματαιωμένου...

Η επέμβαση
μπορούσε πια να ξεκινήσει.
Η νάρκωση που του έδωσαν
τον είχε πιάσει για καλά.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ιντερμέδιο

Ας μιλήσουμε, επιτέλους, για τα ασήμαντα.
Για τα κρυμμένα πίσω από μια πράξη
όπως τα ντροπαλά παιδιά
πίσω από μια φούστα

για τις ρουφήχτρες και τα ηλεκτρόδια

την άνιση πάλη
και τη μάταιη ανταμοιβή

για την απόσταση.

Πώς μπλέξαμε νυχτιάτικα
σ’ αυτή τη διαδήλωση;
Και να πεις ότι είχαμε άφθονο καιρό:

Μονάχα χέρια είχαμε
που απλωμένα έτρεμαν
αναζητώντας χειροπέδες
κι ίσως κι ένα προαίσθημα
πως το χρεόγραφο
εξάπαντος θα πληρωθεί
και τα κλειδιά
–το πιθανότερο–
δε θα ταιριάζουνε στην πόρτα.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Θα αποδοθούν ευθύνες

«Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει»
Προς Κορινθίους Α', Κεφ. ΙΓ'

Ήτανε να μας έβρει το κακό.
Άμαθοι κι απροσάρμοστοι
γεμάτοι γρατζουνιές
συνωστιζόμασταν στην έξοδο κινδύνου.

Άλλοι τη νόμιζαν σταθμό
για άλλους ήταν τέρμα
όμως
όπως και να τον πεις τον παιδεμό
αλλού είναι η παγίδα.

Να έρχεσαι
να υπάρχεις
να περνάς
και να μην είσαι.

Ωστόσο
δε θα εκδικηθεί κανείς στη μοιρασιά.

Κι η ομορφιά θα πληρωθεί
κι η μεταμέλεια θα ελεγχθεί
για τις προθέσεις της
και ύποπτος δακρύων
ο Σεπτέμβρης θα θεωρηθεί.

Και ούτε να φαντάζεσαι
πως η αγάπη θα γλιτώσει
έτσι που φεύγει και ξανάρχεται
σαν εκκρεμές
αθώα σαν αμαρτωλή
που αείποτε εκπίπτει.

Το φταίξιμο που μας αναλογεί
θα αποδοθεί μέχρι δεκάρας.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Υπεκφυγή

Ουδέποτε προσέξατε τόσον καιρό
πως συστηματικά αποφεύγαμε
–και στα κουρεία ακόμα–
τους καθρέφτες
ότι μονίμως λείπαμε
πάντα απ’ το ίδιο μάθημα
και με την πλάτη
στον κρύο τοίχο κολλημένη
σφιχτά στην τσέπη μας
το βότσαλο κρατούσαμε.

Μόνο που ο ορίζοντας στενός
και οι λίμνες γύρω ξαφνικά
σε πλήρη ξηρασία
πώς να πληγώσεις το κενό
ποιοι κύκλοι να σχηματιστούν
μες στην ανυπαρξία.

Κι όχι...
δεν είν’ νερό αυτό που κυματίζει
μα η κακή απομίμηση
του βουλιαγμένου χρόνου
ή κέδρων αντανάκλαση
μες στη δική σας αυταπάτη.

Κοιτάξτε πιο προσεκτικά.
Δεν έχει λίμνη πουθενά
κι αφήστε πια αυτή την εμμονή
δεν είν’ νερό αυτό που κυματίζει.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Δώρο Χριστουγέννων

Έραβε γάντια
έκλεβε απ’ τις βιβλιοθήκες
και είχε μεγάλη συλλογή
από λαμπάκια νυκτός.

Ακούστηκε πως όλα άρχισαν
μ’ εκείνο το ξαφνικό χτύπημα
του κουδουνιού
μα πιο πολύ με την ευκολία
που οι άλλοι δέχτηκαν να μπουν εγγυητές
για κάποιον άγνωστο Νοέμβρη
που δήθεν θα ’σωζε τον κόσμο.

Το ότι περνούσε το πάτωμα
για Ιορδάνη ποταμό
εκ πρώτης φάνηκε χαριτωμένο
όταν όμως υπέβαλε τα σέβη της
σε ένα κέικ με τζάνερα
τότε η ομίχλη εισέβαλε στην ιστορία
και ο τριγμός ξεκούρδισε
πιάνο, παιχνίδια και ρολόγια.

Η ανθισμένη κερασιά στην πλάτη της
ίσως να ήταν μια εξήγηση
μια περηφάνια αλλιώτικη
για μια δικαιοσύνη
έστω και καθυστερημένη.

Στις γιορτές
ζήτησε να της τυλίξουνε για δώρο
δυο τρεις φιάλες δακρυγόνων
σφαίρες, σφυριά και έναν σιγαστήρα
και τότε ολόκληρο το παρελθόν
μαζί και οι υποσχέσεις
γλίστρησαν κάτω απ’ το κρεβάτι της
και κρύφτηκαν
λες κι ήταν κάποτε αληθινά...

Τα πράγματα
μπαίναν σιγά σιγά στη θέση τους.

Η γαλοπούλα άχνιζε στο γιορτινό τραπέζι
μανικετόκουμπα και φο μπιζού
ματαίως χέρια και λαιμούς αποζητούσαν
ενώ εκείνη
φωτογράφιζε πουλιά
έβαζε πίσω στο κουτί της την περούκα...

κι άλλωστε
δεν είχε λόγους άλλους πια
τη ζωντανή να προσποιείται.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Οικογενειακή υπόθεση

Στα σπίτια μέσα
οι λέξεις είναι χωρισμός
μια ύπουλη λιτάνευση ληγμένων υποσχέσεων
μια ανόητη υπομονή ανάμεσα σε δυο πνιγμούς
τη λάμψη των χρυσών δαχτυλιδιών
και τη φριχτή αναπνοή του γηραλέου ζώου.

Πονάνε οι ταγμένοι να ημερέψουν
τη φωνή τής μέσα χορωδίας
ματώνουν ολομόναχοι
μες στην κρυψώνα του καημού
καμιά φορά πάνω χιμούν στους προβολείς
κι ύστερα επιστρέφουνε πάλι στο ίδιο ψέμα.

Βολεύονται όπως όπως
σ’ αυτό το θερμοκήπιο κλουβί
που βλέπει στον ακάλυπτο
κι έχει την πλάτη του στραμμένη
στα διλήμματα.

Θαμπό και νοτισμένο το κλουβί
θαρρείς κι αχνίζουν δάκρυα σε κελιά
πριν από την εκτέλεση
μα το αποδίδουν έντεχνα
στην αχνιστή τους σούπα.

Κάποτε, ένας απ’ αυτούς
–περιορισμένων μάλλον αντοχών–
σαν άστρο πέφτει αιφνίδια
μες στον φωταγωγό
ψελλίζοντας για τελευταία φορά
χαϊδευτικά το όνομά του

οι υπόλοιποι
γδέρνουν επάνω κάτω το παρκέ
κάποιοι επιλέγουν καθιστή διαμαρτυρία
κι ελάχιστη πιο τολμηροί
ανοίγουν τα προσχέδια
φωτογραφίζουνε
ασκήσεις επί χάρτου και μακέτες
κι εκδίδουνε τα Άπαντα
ποιημάτων που δεν τύπωσαν ποτέ
ποιημάτων που ούτε γράφτηκαν.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σταματημένο στον πέμπτο

Μια λέξη αναποδογυρισμένη
–το μέσα έξω του άδειου δηλαδή–
είναι απλώς ένας ορίζοντας που απομακρύνεται
μία χρυσόμυγα ανάσκελα πεσμένη
στον γυάλινο βυθό της φυλακής της.
Τινάζει τα μαύρα ποδαράκια της
κι ο ανεστραμμένος πάτος ποτηριού
απόδραση βαφτίζεται μεμιάς ή ουρανός.

Θα ειπωθούν ξεκάθαρα κάποια φορά
η ανάσα, η αόρατη σκιά
το κίτρινο που αφήνει ο καιρός
πάνω στα σεμεδάκια.
Κι ό,τι γλιστράει ασώματο
μέσα απ’ τις χαραμάδες
κι αυτό θα ειπωθεί.

Δε θα ’χει τότε επιστροφή
και το δωμάτιο
δε θα ’ναι πια κουρτίνες στα παράθυρα
αλλά μια σκόνη κι ένα μούδιασμα
και βήματα που υποχωρούν και παραλύουν
κι αφόρετα σακάκια στην ντουλάπα.

Όμως κι οι λέξεις...
Οι λέξεις ίδιες δε θα ’ναι πια ποτέ.
Ο «κίνδυνος» κι η «αντοχή»
η «αιχμαλωσία» κι η «σπατάλη»
θα καταγράφονται από εδώ και μπρος
με αριθμούς.

Κι αφού τα χέρια σπάνια
θα βρίσκουν ν’ αγκαλιάζουν
υπομονετικά και ήσυχα
θ’ αρχίσουν να μετράνε.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μια δοκιμασία περιττή

Το μόνο μας κοινό ήταν η ανυπομονησία
ένας σταθερός ήχος σταξίματος
μια τύψη ενοχλητική
όπως οι σπόροι στο καρπούζι
και μια επίμονη ανάγκη διευκρίνισης:

τρέξαμε τελικά
για να προλάβουμε
ή
για να παραστούμε στο κακό;

Βουλιάζουμε μες στα δεδικασμένα
και στη χλωμάδα των φωνών που σίγησαν
σάμπως δεν καίγονται επαρκώς τα σωθικά μας
από σταθμό σ’ άλλο σταθμό
συλλέκτες σκόνης παπουτσιών
και εισιτηρίων
μια μετανάστευση σκληρή
με όλους τους προβολείς
επάνω μας στραμμένους
και τ’ άγρια ποδοβολητά

ολοένα να πλησιάζουν.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)