Χρυσούλα Βακιρτζή

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Ώριμο στάχυ

Ώριμο στάχυ η σκέψη
σ’ αναζητά επίμονα...
Ώριμο στάχυ κι η καρδιά
ζητά να χυθεί στα χέρια σου
ο καρπός της.
Κι ακόμα...
Ώριμο στάχυ η ψυχή
καλεί εσένα,
πλοηγέ των ονείρων,
για να δρέψεις την ελπίδα
–όμοια με χρυσοκίτρινη
τελειότητα του ήλιου–
μαζί με τον πολύτιμο
καρπό της Προσπάθειας∙
που βρήκε τη δικαίωση
αφού πρόσφερε
την ανέφελη ομορφιά
του καλοκαιριού,
θυσία στον γκριζωπό βωμό
του χειμώνα.

Από τη συλλογή Σε χρόνο διαγώνιο (1996)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Ο ερχομός σου

Αποκοιμήθηκα κι ονειρεύτηκα
μια μέλισσα που τρυγούσε
τους ώριμους καρπούς της ευτυχίας,
από ’να μαβί
από ’να κόκκινο
κι από ’να λευκό λουλούδι.
Σαν ξύπνησα
είδα τη σκιά Σου
υδάτινη κι αρχαία,
να ευλογεί
το προσκεφάλι μου...

Από τη συλλογή Σε χρόνο διαγώνιο (1996)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Γαλήνη

Κοινώνησα
με δύο σταγόνες γαλήνης
(τις μόνες που απόμειναν
στο ραγισμένο δισκοπότηρο
της ζωής)
μέσα στον σιωπηλό
Ναό της Μοναξιάς,
με Ιέρεια τη θάλασσα
κι Εξομολογητή
το χλωμό του φθινοπώρου
απόβραδο.

Από τη συλλογή Σε χρόνο διαγώνιο (1996)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Προσπάθεια

Το παρόν ράγισε
το Παρελθόν...
Προσπάθησα.
Το Δάκρυ συναντά
την Αστραπή...
Προσπαθώ.
Το χάραμα αγκαλιάζει
το Άπειρο...
θα προσπαθώ
για Πάντα.

Από τη συλλογή Σε χρόνο διαγώνιο (1996)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Θαλασσινή νοσταλγία

Μέσα στο καταχείμωνο της ζωής
νοσταλγώ μια βροχερή μέρα του καλοκαιριού
–γεμάτη θαλασσινή μελαγχολία
που κάνει την ψυχή να γεμίζει
θλιμμένη γαλήνη...
και στο κράσπεδο της ακτής
να νιώθω πως είμαι
ένα με τη βροχή.

Από τη συλλογή Σε χρόνο διαγώνιο (1996)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Νανούρισμα

Αποκοιμήσου...
στον άγιο ύπνο
των ρόδων
και των πουλιών.

Γαλήνεψε...
με το φιλί
της αύρας
και της αγάπης.

Αποκοιμήσου...
για να ξεκουραστείς
με το νανούρισμα
της ίριδας.

Και γλυκοξύπνησε...
στην αγκαλιά
της ζωής
και της ελπίδας.

Από τη συλλογή Σε χρόνο διαγώνιο (1996)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Ρήγμα

Έμεινα μόνη
μ’ ένα κοχύλι
λευκής σιωπής
στα χέρια...
Ζεστός ο ήλιος
που μου κλείνει
τα βλέφαρα,
διεκδικώντας
τις μεσημβρινές
διαστάσεις μου

μέσα στο Χρόνο.

Από τη συλλογή Σε χρόνο διαγώνιο (1996)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Η προσμονή του δένδρου

Ναι έχεις δίκιο. Παραδέχομαι ότι είναι υπέροχο και απαραίτητο να καταγίνεσαι με τις πολύχρωμες μπαλίτσες, τα μικρούλια ευαίσθητα λαμπάκια, και με όλα τα στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Όλα χρυσίζουν, λαμπυρίζουν, και κάθε φορά που ο καιρός ορίζει, νιώθεις μια τρυφερή ανάγκη να προστατεύσεις περισσότερο ως κι εκείνα τα πλαστικά αστεράκια που σίγουρα δεν σπάζουν.

Ξέρεις… πέρασε αρκετό διάστημα από τότε που πέταξα πλέον τα νάιλον λουλούδια (ώστε αποξηραμένα ήταν;) –πόσο αληθινά έμοιαζαν, πράγματι… Όπως τα συναισθήματα, όπου με ακούσια ή ηθελημένη αργότερα συνείδηση, στρέφονται σε αυταπάτες, σε εκούσιες ψευδαισθήσεις.

Απαραίτητη διέξοδος στο αδιέξοδο, πολλές φορές…

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Ζυγώνει μεσημέρι

Ζυγώνει μεσημέρι. Βρέχει. Στη σκακιέρα τα πιόνια στις «σωστές θέσεις». Κινήσεις συνόλου, προκαθορισμένες πάνω στο ασπρόμαυρο ταμπλό. Δίχως ελαστικά περιθώρια.
Δειλά ακόμα, ομολογώ, όμως με πλήρη επίγνωση, θέτω τους αρχικούς μου συνδυασμούς. Χωρίς να συγχέω πια τις πορείες των ίππων, του πύργου, στην αξία τους.
Άμεσα και έμμεσα, οι αποστάσεις (εδαφικές, κοινωνικές, ιδεολογικές) μικραίνουν ολοένα. Για να αφήσουν στο ενδιάμεσο της προκαθορισμένης διαίρεσης την Ύπαρξη να προβάλλει την αρνησικυρία, την επιλογή της, σε αντιστοιχία σχετική, από τη θέση της απομόνωσης.
Τόσο θετική όσο και αρνητική τούτη η εποχή που διανύουμε, στη σφαιρική της μεταβατικότητα.
Μεσημέρι. Η σκέψη αναζητά μια υδρόληκτη στίξη, στις νότες κάποιας μουσικής.
Στον ξέφρενο ρυθμό της υπερπληροφόρησης αναπτύσσεται ή συρρικνώνεται ανάλογα η ευαισθησία. Ο συνειρμός της αντίληψης.
Και ο «αναρχοαυτόνομος» συνθέτης Νικόλας Άσιμος, μετά το ακραίο προσωπικό του ματ, να ’ναι δεκτός πλέον στο όποιο «αστροκύκλωμα» της αναγνώρισης.
Μοναδική περίπτωση...;

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Στη μητέρα

Του παραδείσου ζεστασιά
κρύβει η αγκαλιά σου
ρόδα μ’ ανείπωτη δροσιά
μοιάζουνε τα φιλιά σου.
Μ’ ένα σου χάδι απαλό
όλο τον πόνο σβήνεις
και μ’ ένα λόγο σου γλυκό
ζωή μου ξαναδίνεις.
Μοιάζεις στον ήλιο τον χρυσό
που λάμπει στον αιθέρα
πόσο, αλήθεια, σ’ αγαπώ
καλή, γλυκιά μητέρα.

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Φθινόπωρο

Έχει η ζωή μου γκρίζο φθινόπωρο
μοιάζ’ η καρδιά μου κίτρινο φύλλο.
Σαν πρωτοβρόχι το δάκρυ στα μάτια μου
σαν μαύρο σύννεφο όλ’ η ζωή μου.
Όλα τα όνειρα μακριά μου έφυγαν
– τα πήραν μαζί τους τα χελιδόνια
το καλοκαίρι για πάντα προσπέρασε
τώρα φθινόπωρο παντού βασιλεύει.
Όλα τα λουλούδια τώρα μαραίνονται
σε λίγο δεν θα ’χει απομείνει κανένα.
Κρύος χειμώνας γρήγορα έρχεται
– μέσα στα σύννεφα κρύφτηκε ο ήλιος.
Του πόνου το δάκρυ κυλάει απ’ το βλέμμα μου
στάλα στη στάλα η βροχή αργοπέφτει.
Φθινόπωρο άπλωσε γοργά τις φτερούγες του
γκρίζο στολίστηκε ο κόσμος όλος.
Κίτρινα φύλλα βλέπω τριγύρω μου
άψυχα κείτονται πάνω στο χώμα.
Το καλοκαίρι δακρύζει και χάνεται
κάθε του δάκρυ κίτρινο φύλλο.

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή: Παράθυρο... μελαγχολίας

Περασμένα μεσάνυχτα. Εξισώσεις συννεφιάς, τα φώτα που λιγοστεύουν. Η σιωπή, πολύ «ενική», θυμίζει νεκρό γράμμα κάποιου σταυρόλεξου.
Κυρίαρχο παζλ η σκέψη. Όπως τότε που τα ’χα βάλει με τη βελούδινη ιεροφάνεια (αρχή και τέλος παραμυθιού) για να κλείσω σε εισαγωγικά το καλοκαίρι.
Καιρικοί συνειρμοί ανακυκλώνουν πάλι το καλοκαίρι, κοινή συνισταμένη εποχών.
Επίκαιρη ακόμα η σκιά μου στη βιτρίνα (παρένθεση ψυχισμού ή σχισμένη αφίσα).
Χαμογελώ. Ορατότητα γυάλινη το βλέμμα σου, πόλη. Ξεχασμένο πολιτικό σύνθημα οι ελπίδες.
Κάτι από λευκή σκόνη η πραγματικότητα, σαν αποτσίγαρο που καίει τα δάχτυλα. Μοναξιά...
Τεθλασμένη γραμμή τούτη η νυχτερινή κλεψύδρα, σιωπηλή έξοδος κινδύνου. Γκρίζο κοχύλι στην ακρογιαλιά η σύριγγα που άφησες πίσω σου...
Φυγή σε χρόνο αόριστο.

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Απορία

Πες μου...
Σε ποιον ανήκει
ο παράδεισος;
Σ’ εκείνον που αγαπά
για ν’ αγαπιέται
και έχει για όνειρα
σπασμένες λόγχες;
Ή στον «τρελό»
που μετρά τη θλίψη
με κόκκινους κρίνους
κι αποζητά παρηγοριά
διαβάζοντας στίχους
της Αγίας Γραφής
με τον μανδύα της βροχής
στους ώμους...
Ερωτηματικό.

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Ονείρων κέντημα

Στο χρυσωπό μετάξι της ελπίδας
κεντώ τα όνειρά μου
κάτω απ’ το ασημένιο φως του φεγγαριού
ενώ τ’ αστέρια λαμπυρίζουν ολόχαρα.
Οι αχτίδες του ήλιου γίναν χρυσοκλωστές
που τις περνώ στο διαμαντένιο της αγάπης βελόνι
και, πολύχρωμα, κεντώ τα όνειρά μου
τις νύχτες, που το φεγγάρι ταξιδεύει στον ουρανό.

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Με ποιο δικαίωμα

Με ποιο δικαίωμα
κρύβουν τον ήλιο
τα σύννεφα
η ομίχλη
οι τσιμεντένιες αλλοτροπίες
οι ορατές
ή οι αόρατες σκιές
τα επιβαλλόμενα στέγαστρα
οι αντίθετες κατευθύνσεις;
Με ποιο δικαίωμα
κρύβουν το φως
σε σκοτάδια
αναίτια;

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998)