Βασίλης Φαϊτάς

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Ανεκπλήρωτος έρωτας

Έτρεξα να προλάβω τη ζωή
μ’ αυτή απομακρυνόταν ολοένα
χρονοσκιά γεμάτη κωδικούς και σινιάλα
γιατί ήξερε
πως κατά κάποιο τρόπο δεν υπήρξα ποτέ
καθώς δεν ήμουν ο προορισμός της αστραπής
αλλά η αναγγελία θανάτου ενός αντικατοπτρισμού.

Η μοναξιά γεννήθηκε πριν απ’ το σύμπαν
μια ημιτελή νύχτα
από έναν άνεμο που έμοιαζε με φως
κι απ’ τις σκόρπιες αισθήσεις
ανεκπλήρωτου έρωτα.

Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Η καταγωγή της ζωής

Η καταγωγή της ζωής κρατάει
απ’ το μυθικό μηδέν
και το θάνατο ενός αινιγματικού Θεού,
ενώπιον της απεραντοσύνης αίνιγμα εγώ
διαφυγή μιας ακατανόητης αυθεντικότητας
μαθαίνω να γερνάω σκοντάφτοντας
αναζητώντας τη ζωή μου στην Αρχή των Καιρών
το φως δεν είναι κανενός,
βρέφος που θυμάται αμυδρά το σκοτάδι
γνωρίζει πως η απληστία ζει απ’ την αθωότητα των πραγμάτων
μ’ ακολουθεί στους δρόμους
στο σφύριγμα του νερού
έξω απ’ τις σκιές σε μιαν άλλη χώρα
η κάθε μέρα είναι ένα αντίο
ακροβατεί στις αποβάθρες του χρόνου
στο θαμπό σκαρί ενός γέρου πιασμένου στο δίχτυ
που γνέφει στο κενό
στίχος του άλλοτε
προσπαθεί να θυμηθεί
την καταγωγή των χαρταετών.

Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Ψυχή σταλμένη

Πέφτει ένα φύλλο
ήχος ερειπωμένος
στιγμή αιωνιότητας στον αέρα
λησμονημένα πρόσωπα παλιά
ένας έφηβος γέρος θυμάται
το σπίτι που κατοικούσαν όνειρα
πριν αποβιβαστεί η σιωπή
ψυχή σταλμένη απ’ το τίποτα
τρέμοντας σε ξένο σώμα
σαν ένας στίχος που ξεχάστηκε απ' το θάνατο
πηδώντας από άστρο σε άστρο
ονειρευόταν να γίνει πυρκαγιά
ή έστω ένα μικρό πουλί στο δάσος
που κελαηδάει
χωρίς να ξέρει το γιατί.

Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Καθώς ο καιρός περνάει

Καθώς ο καιρός περνάει
η γλώσσα που με γέννησε
αργά καταρρέει εντός μου
οι λέξεις απόπειρες βρεφικές
ημιτελή τραυλίσματα
ξεθωριάζουν ανεπίστροφα στη σιωπή,
μεταλλάσσονται,
αγγελιοφόροι ξεπηδούν απ’ το συσπειρωμένο φως
αλλάζει γύρω μου ο κόσμος
το χάος ξαναμπαίνει στη θήκη.
Το άστεγο άπειρο, εγώ,
κληρονόμος του κενού
θραύσμα μιας αιώνιας γλώσσας
αμείλικτα μόνος
βλέπω τα βήματα που λείπουν
την παντοτινή εφηβεία του φωτός
τις εποχές να φεύγουν απαλά
ορφανός από ουρανό
ξαναγυρίζω στο πεπρωμένο της ερήμου.

Έξω απ’ το παράθυρο
το λυκόφως περιπλανιέται
εγκαταλειμμένο σκυλί
γαβγίζει
από πόρτα σε πόρτα
σ’ έν’ άδειο αντηχείο
μια εποχή που δεν είναι πια εδώ.

Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Έτσι κι αλλιώς

Σ’ αυτήν τη ζωή ξέχασα όσα γνώριζα
αφού το καθετί περνά
είχα γεράσει μα νόμιζα πως είμαι ακόμα νέος
περικυκλωμένος από πιθανότητες και ημιτελείς διαδρομές,
ανυπότακτος αποπλέει ο χρόνος
μες στη βαθύτερη τάξη του χάους,
έτσι κι αλλιώς το σύμπαν αποδημεί
ένα σπαραχτικό γράμμα του Θεού σ’ έναν άλλο Θεό
καθώς το αύριο ανακυκλώνει τους προορισμούς
έτσι κι αλλιώς στο σκοτεινό σύνορο της γνώσης
οι αριθμοί ξέρουν να μετρούν
αλλά όχι να αισθάνονται.

Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Η αρχιτεκτονική της άμπωτης

Είμαστε κάτω από ένα μεγεθυντικό φακό
μιαν αδιαπέραστη διαφάνεια
γεμάτη ένοχα όνειρα
τυραννισμένος λαός
αποκύημα της φαντασίας κάποιου άλλου,
βρέχει απόψε στις συνοικίες της αποικίας
σπίτια που κατοικούν αποκλίνοντες δρόμοι
πίσω απ' την τελευταία μέρα θα ’ρθει μια άλλη
μας κοιτάζει βαθιά
ενσαρκώνει
την αρχή και το τέλος των καιρών μες στο μηδέν.
Ανολοκλήρωτος κόσμος, λίκνο της ερήμου
κάτω απ’ τον άνεμο της ιστορίας
τη διφορούμενη θνητότητα του Αιγαίου
οι πατέρες μας που χάθηκαν
στη δίνη των αριθμών, των ιδεών
και τις επώδυνες ισορροπίες του αχανούς
πηγαινοέρχονται σιωπηλά στις ακτές.

Εδώ είναι ο τόπος μας
τα υποστατικά της θάλασσας αιωρούνται
πατημασιές του φεγγαριού
χρησμός ή απειλή στο χρόνο που καθυστερεί
οι αλήθειες ξεχειλίζουν
ποτάμι συσπειρωμένο το αόρατο.

Αρχιτεκτονική της άμπωτης στο αλλού.

Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Η σχισμένη σελίδα της ιστορίας

Στην Κύπρο κάποτε ήμουν ο Πρωτέας
χιμαιρικός κωδικός της νιότης
γιος του Άρη και της Αφροδίτης
η ιστορία επιμένει πως δεν υπήρξα ποτέ
όμως οι σύντροφοί μου πάνε χρόνια που κοιμούνται
σε μιαν άκρη του Τύμβου άλλοι
κι άλλοι κάτω απ’ τη χλόη των βορινών λόφων.
Όσοι έφυγαν, έφυγαν
ίσως να γνώρισαν
όλες τις πιθανές εκδοχές του χάους
φυσιογνωμίες που μεγαλώνουν
έξω απ’ τις κατευθύνσεις του χρόνου
και τις σχισμένες σελίδες της ιστορίας.

Ένας άνεμος απαλός απ’ το Τρόοδος στον Πενταδάκτυλο
περνά στις αψίδες του Μπελαπαΐς
ο Ιλαρίων κατεβαίνει απ’ το βάθρο του
φθάνει στο κάστρο
το ριζωμένο στη θάλασσα
εκεί ποιητές μπαινοβγαίνουν
του νόστου φουσκώνουν πανιά
κι αποπλέουν
στα μονοπάτια του μύθου.

Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Συνάντηση με το σύμπαν

Φοβάμαι γιατί μέσα μου η αφυπνισμένη νιότη
γεννά αστραπές
βροχή μετεωριτών από υπερκόσμια μουσική
φανταστικές ψυχές που δε γεννήθηκαν
εξεγείρονται
θραύοντας τις διαστάσεις
ενός διάτρητου κόσμου.

Η ουτοπία είναι η σοφία που δεν κατανοήσαμε
δώρο στην καρδιά της ανθρωπότητας
ήρθε ο καιρός να εκφράσουμε το ανείπωτο
λαμπαδηδρόμοι της μοναξιάς και των ονείρων
μύστες ενός άλματος στο χάος
χιμαιρικοί οδοιπόροι της σκοτεινής πλευράς του εγκέφαλου
προφήτες κι ερευνητές μιας γνώσης
που μας δόθηκε,
ήρθε ο καιρός, χωρίς επιστροφή,
να συναντήσουμε το σύμπαν.

Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Άβυσσος

Μερικές φορές υπάρχει μόνο η άβυσσος
ο αγέρας φυσάει στιγμές άγνωστων προορισμών
το νόημα των λέξεων μου διαφεύγει
γιατί υπάρχουμε μόνο εμείς;
Περιτύλιγμα του καιρού ή
πόλεμος θαυμάτων
κυματισμός βάθους
παλλόμενη σήραγγα που οδηγεί στο ανείδωτο
μόνος, εγώ, με τη συνείδηση του χάους
μια άστεγη ματαιότητα συνωμοτεί
με την παλίρροια.
Δεν ξέρει τι ν’ αγαπήσει η σιωπή
τυφλά διακλαδίζεται σε αιωρήσεις και νόστους.

Ένα φως κάτω απ’ τους ίσκιους
ολοένα πλησιάζει.

Από τη συλλογή Συνάντηση με το σύμπαν (2011)

wings

Βασίλης Φαϊτάς: Ροή I

Κι αν κάποτε η ψυχή θα με ρωτήσει
γεννήθηκα και πέθανα εδώ θα πω
σ’ αυτόν τον τόπο και τον άλλο
άγνωστος μεταξύ αγνώστων
το φύλλο που πέφτει απ’ το κλαδί
ποτέ στο ίδιο δέντρο δεν ξαναγυρίζει
αν στη βουή αφουγκραστείς
σίγουρα θα μ’ ακούσεις
είμαι η ροή θα πω
είμαι το νεύμα
η σκόνη της στιγμής που φεύγει.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Το δάκρυ του παντός

Κάποιοι λένε πως έφτασα
από μια διακύμανση του άχρονου
απομεινάρι του ολοκαυτώματος της φαντασίας
λένε πως είμαι η φαντασία του εαυτού μου
ίχνος ανάμεσα στο πριν και το μετά
όχημα της άγνοιας η συνείδηση
βρόχος πιθανοτήτων μεταλλάσσεται
ό,τι ονομάσαμε εδώ ή τώρα
ρίζα της κοίτης
δεν είναι πια εδώ
ένα δέντρο όπως ο γλάρος που πετά
σε γενέθλιες φανταστικές διαστάσεις.

Όμως γιατί μ’ αφήνει άγρυπνο αυτή η σκέψη
να ’μουν κάτι άλλο απ’ ό,τι είμαι
γιατί τα μάτια μου τα τυραννάει
αυτό το δάκρυ του παντός
καθώς μια παρουσία αόριστη ερχομού
μακρινός καταρράχτης και γύρω
της αιωνιότητας ο αφρός.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Γερνάει το σύμπαν

Στον Τόλη

Γερνάει το σύμπαν
γερνάει
οι γαλαξίες σχεδίες απομακρύνονται για να γνωρίσουν
ξαναγυρίζοντας στη νιότη
στο υπόγειο της δημιουργίας
η αγωνία του τυχαίου να διαιωνίσει
έναν ανομολόγητο πόθο
αίσθηση της ροής σε μια άδεια θάλασσα
είμαι ο πρώτος που μπήκα
μετάσταση προσωρινότητας
αποπλάνηση φανταστική η ζωή
ο θάνατος βαρκάρης της αθανασίας
και η αιωνιότητα αέρινη σκέψη περαστική
συγκοινωνούντα δοχεία αφίξεων και αναχωρήσεων.

Υπάρχω μες σε κάτι
ανύπαρκτο
ό,τι μου μοιάζει είναι ο κανένας
που αργοπορεί
κάτω απ’ το δάσος των αστερισμών
τραβώντας προς το άπειρο
πάνω από ένα θλιμμένο παράδεισο.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Ο επαναπατρισμός του θαύματος

Γενηθήτω το μηδέν
άφθαρτο ερωτικό συναπάντημα
υπόγειο νεύμα που κατοικεί μέσα μου
βουτηγμένο στην αποδημία
θα ’θελα να ’μουν θραύσμα αρχαίου θεού
καθώς ο χειμώνας κατεβαίνει άπληστος
στις ρίζες των εποχών
η χώρα μου παράπεσε ανάμεσα στον εμφύλιο των αιώνων
κάτι μεγάλο κυλάει μακριά εντός μου
τόση αθωότητα περιμένει να γεννηθεί
τόσες αυγές κρυμμένες στο σκοτάδι ν’ απελευθερωθούν
η σιωπή άρχισε τα πάντα αλλά δεν τέλειωσε τίποτα
δεν μιλώ εγώ
τα χέρια μου γράφουν παίρνοντας μαζί τους
κάτι απ’ τα πράγματα που άγγιξαν
έφερα κάτι ελάχιστο ως εδώ
την αίσθηση μιας αθέατης νύχτας
μια υποψία αγέρα που ανεβαίνει
κι ο ουρανός μετέωρη γέφυρα
για τον επαναπατρισμό του θαύματος.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Χιονίζει

Χιονίζει μες στον ύπνο μας
στη γη των ανθρώπων
αποπλάνηση ντυμένη για το ταξίδι
στην ενδοχώρα της λίθινης εποχής
ο ορίζοντας άπιαστο νεύμα
κάτι που διαφεύγει
απ’ τις ατέλειωτες προσχώσεις της αμνησίας.

Χιονίζει στο μυχό
στις ρίζες της απόγνωσης
αίμα λευκό της καθημερινότητας
χυμένο σ’ ένα παράφορο κενό
η σιωπή φοράει τη μάσκα της
το λάθος μεταναστεύει
στη μελαγχολία των πραγμάτων
σ’ ένα θαμπό λαβύρινθο όπου
η διαφυγή σμίγει με την αυταπάτη.

Το ξέρουμε καλά
οι παγετώνες ήδη μας έχουν προσπεράσει.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

wings

Βασίλης Φαϊτάς, Λήθη

Χωρίς τα όνειρα τι θα ήταν ο καιρός
το φως τι θα ήταν στην ένδεια τ' ουρανού
ανάμεσα σ’ αυτόν τον κόσμο και τον άλλον είμαι
μια μαγεμένη ηχώ πάνω στη χλόη απομακρύνεται
εκεί που γεννιούνται οι μύθοι των όντων
μια λευκότητα που ξεθωριάζει
πάλλεται ψαύοντας μια εύθραυστη βεβαιότητα
το άγγιγμα μνήμης μακρινής
το βάθος της πλάνης των εκδοχών
στην άλω της νιότης αιωρούμαι
ρίγος περιπλανώμενου έρωτα
που λησμόνησε γιατί έφτασε ως εδώ
τόσο όμοιος και τόσο διαφορετικός
με το ελάχιστο τίποτα.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)