Νίκος Γρηγοριάδης

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Ο φούρνος
 
Έτρωγε με λαιμαργία τις φλόγες,
ύστερα τα ψωμιά, που συνωστίζονταν στο στόμιο.
Η μητέρα ανασκουμπωμένη, κάθιδρη,
το φρέσκο βούτυρο περίμενε, όπως τα παιδιά.
Κι ο φούρνος έμενε ανοιχτό χαμόγελο
ως την επόμενη εβδομάδα.

Έτρωγε με λαιμαργία τις φλόγες.
Τρεις άντρες συνωστισμένοι μπρος στο στόμιο∙
τα χέρια δεμένα με σύρμα πισθάγκωνα.
Οι Γερμανοί τεράστιοι μες στις αναλαμπές.
Κλάματα γυναικών στους κυνηγημένους δρόμους.

Τώρα τον φούρνο τον βαθούλωσαν τα χρόνια.
Πάνω του φύτρωσαν άγρια χόρτα,
καθώς
σε τάφο.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Τα νικητήρια
 
Το σώμα του έγινε ένα κορμί παιδικό
ύστερα από τρελό παιχνίδι.
Ανέβηκε με κάτι μεγάλα μάτια
στ’ αντικρινό βουνό ακούγοντας
σαν απ’ τα βάθη τ’ ουρανού παιάνες
που θα σάλπιζαν τη νίκη.

Τώρα, το βλέπει,
κανένας πια δεν τον ακούει.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Να βλέπουν
 
Αν σώνει και καλά πρέπει να πεθάνω,
δε σε διαπραγματεύομαι για παράδεισο
– τέτοια όνειρα δεν έκαμα ποτέ.

Για έναν τάφο όμως θα επιμείνω.
Χωρίς μάρμαρα και πολυτέλειες.

Ν’ ανεβαίνει η μνήμη μέσ’ από το χώμα,
ν’ ανεβαίνουν τα μάτια μέσα από το μνήμα,
να βλέπουν μην ήρθε,
να βλέπουν.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Ο γέρος
 
Γέρασε, στράγγισε ο μούστος της καρδιάς,
δεν τον βαστούν με τίποτε τα πόδια∙
μήτε μπαστούνι σώνει, μήτε στήριξη.
Κι ο γιος ζητάει συντρίβοντας ν’ ανέβει∙
δεν τον συντρέχει πια, τον πολεμά.

Όμως εμμένουν μερικοί να τον κρατούν,
όσοι αποζούν απ’ τα λεφτά, τη σύνταξή του.
Κλαίνε και οδύρονται∙ το σπίτι θα χαθεί,
ο γιος είναι επικίνδυνος, δε θέλει,
δε σέβεται καθόλου τον σεπτό γενάρχη.
Δεν βλέπουν –δεν τους συμφέρει και να δουν–
που ευθυτενής, χυμώδης, ανεβαίνει.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Ο οικοδόμος
 
Όσο βρισκόταν στα θεμέλια δούλευε σκυφτός∙
λύγιζαν το κορμί του οι βαριές κοτρόνες,
η λάσπη ζύμωνε αδιάκοπα τους μυς.
Αργότερα όρθωσαν το σώμα του οι τοίχοι.
Ένιωσε οικεία, στα δικά του μέτρα, ευθυτενής.

Μα σαν ανέβηκε η οικοδομή
στον έκτο όροφο με τις λευκές φτερούγες,
αυτός ανάλαφρος, στο έσχατο σκαλί ψηλά,
κυμάτιζε ανεβαίνοντας μες στο γαλάζιο.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Όμορφη που ’ναι
 
Όμορφη που ’ναι, Θε μου, η γη
με τα δέντρα που ανθίζουν,
με τα λουλούδια,
με τους πλεγμένους κισσούς,

με τα πλεγμένα κόκαλα
των πεθαμένων.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Αντικατάσταση
 
Έρχονται μες στη σιγαλιά της νύχτας οι λέξεις
διακριτικά, παίρνουν τη θέση τους.
Ακούγεται μουσική από αόρατες χορδές.
Ύστερα σβήνουν όλα στο μελιχρό φως
που γεμίζει το δωμάτιο.

Στη θέση τους αναδύεσαι εσύ
με ξέπλεκα τα σκιερά μαλλιά σου
και μ’ ένα αδιόρατο πυρετό στα μάτια.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Βρυσούλα
 
Μέσα στη ρεματιά με τα φυλλώματα
σκύβω να βρω το στόμα σου, βρυσούλα.

Πέφτει μια μυστική δροσιά
στο σκιερό μονοπάτι,
στην είσοδο κάποιο κρυφό παιγνίδισμα.

Κι εκεί στο βάθος, σα σε άδυτο ναού, εσύ∙
και γύρω σου ευωδιές και ψαλμωδίες.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Η κλωστή
 
Έτσι δεμένος μαζί σου με μια ακτίνα φωτός πάνω απ’ το χάος,
μια βυθίζομαι μέσα σου, μια αναδύομαι, περνώ στον ήλιο.

Σε ποια ερημιά, σε ποια χάη θα βουλιάξω,
αν κοπεί αυτή η χρυσή κλωστή,
αυτή η παλλόμενη χορδή που τραγουδάει τη μουσική σου;

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης: Εικόνα (1)
 
Όχι, δεν είναι αράχνη
που καταβροχθίζει έντομο.

Είναι άνθρωπος
που τρώει το κεφάλι
άλλου ανθρώπου.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Η καμπάνα
 
Στις γωνιές αστυφύλακες,
χαφιέδες με σκοτεινό βλέμμα
ένα γύρω στα στενά.

Όταν άνοιξε την πόρτα, το δωμάτιο
άρχισε κιόλας να μεταμορφώνεται
σε μια τεράστια μπρούντζινη καμπάνα.

Στο κέντρο της
από ώρες τώρα ηχούσε αιωρούμενος
ο κρεμασμένος.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Ιδιόκτητος χώρος
 
Ο νεκρός είναι περήφανος για τον θάνατό του∙
έχει πιάσει όλο το μήκος του δωματίου,
κρατάει σε μια απόσταση διακριτική τους καλεσμένους.

Όταν ο συνωστισμός γύρω του γίνεται πιεστικός,
χωρίς ούτε οι στενοί συγγενείς ν’ αντιληφθούν,
παίρνει και διαστέλλει το κορμί του, ωσότου
μένει μόνος ξαναβρίσκοντας τις σωστές του διαστάσεις∙

ήσυχος πια, μ’ ένα αινιγματικό χαμόγελο στα χείλη.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Οι σταυροί
 
Προχωρούσαν προς το μέρος του,
βουβή, ατέλειωτη φάλαγγα.
Τα χέρια άκαμπτα σε διάσταση,
ακίνητο το κεφάλι.

Και μόνο σαν προσπέρασαν
και χάνονταν βουλιάζοντας στη λάσπη,
κατάλαβε πως ο καθένας τους
είχε καρφωμένο στην πλάτη
έναν κατάμαυρο ξύλινο σταυρό.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Λησμονημένη αίσθηση
 
Κατέβηκε στον σταθμό μ’ ένα ζεμπίλι στο χέρι.
Αχτένιστα μαλλιά, τσίτινο φουστανάκι.

Ξαφνιασμένη διέσχισε τρέχοντας την άσφαλτο.

Μέσ’ από τις πατημασιές της αναδινόταν
μια μυρωδιά νοτισμένου χώματος και ρόδων.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Απ’ το παράθυρο
 
Κοιτάζει απ’ το παράθυρο με κάτι γυάλινα μάτια.
Μέσ’ από τις γρίλιες φεύγουν
άνθρωποι και πουλιά φριχτά κομματιασμένα.
Στάζει το αίμα τους στη γη, μα τα φτερά ή
τα μάτια τους ανεβαίνουν, όπως φυτρώνουν
μέσ’ απ’ το χώμα κόκκινα τριαντάφυλλα.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)