Ανδρέας Λίτος

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Το εμβατήριο

Θα γράψω ένα εμβατήριο,
να τραγουδούν στις πορείες τους οι επαναστάτες.
Να λάμπουν τα πρόσωπα «ως εν εκστάσει»
και να ηχούν ενθουσιαστικές οι φωνές,
παράφορες, ορμητικές, με ιερή μανία.
Πολύ τους αγαπώ τους επαναστάτες,
πριν νικήσει η επανάσταση!
Είναι φωτοφόροι.
Μετά κολυμπούν στο ζόφο της εξουσίας.

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Η φωτονεφέλη

Οι φωτοσκιάσεις παλιών χρόνων
έρχονται γλυκά και με τυλίγουν.
Κουράστηκε μέσα στο μάτι μου
και τις αγνοεί εντίμως.
Φτώχυνε τόσο ο κόσμος μου
και δεν καρπίζει πια;
Ο κόσμος μου, που στόλιζε
την παιχνιδιάρα καρδιά μου,
άλλα πέλαγα θέλει
κι άλλες κροκάτες ακρογιαλιές.
Αιωρούμαι μεταξύ ιδανικού και πράξης...
– Κι αν πέσεις, μη φοβάσαι.
Είναι η Φωτονεφέλη που σε αγκαλιάζει απαλά,
σε ανασταίνει αγαπητικά!

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Των ζωντανών

Χαιρετήσαμε κάποιον που θέλουμε να υπάρχει.
Παρακαλέσαμε τα γαρίφαλα να μας χαρίζουν ευωδιά.
Και κάναμε το οικόσημο της αγάπης αστέρι στο μέτωπό μας.
Στιγμές ερωτικές της οικουμένης,
που δείχνουν τα πρόσωπα του κόσμου
κι όταν στα δίχτυα μας πιάναμε το δώρο, τότε η γιορτή ξεφώνιζε.
Στην απλαστική εποχή της οκνηρίας,
φτύναμε τη μέγκενη της απελπισιάς,
ικέτες παρακλητικοί της ερωτικής σκιάς του φωτός.
Άσημοι συνοδοιπόροι της σύναξης των ζωντανών.

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Η γονιμότητα της σιωπής

Η μισοσβησμένη επέτειος γεννά προσδοκίες ενθαδικές.
Μια χαραγματιά στο μύθο.
Ξυστά περνά το περιστέρι από της μνήμης την αρχή.
Τα ατοπήματα αναρτημένα ως ικριώματα, ήχοι παρωχημένων.
Στο μισοφώτιστο σύνορο
η σάλπιγγα ανασταίνει τις αθέατες λάμψεις
κι ένας βόστρυχος φωτός αναφωνεί: με λένε Ουρανό.
Οι φωνές άφωνες με καρπερή σιωπή.
Σε αθόρυβες πατημασιές
βηματίζει η καλοσύνη στων φτωχών τις ρούγες.
Σήμερα η επέτειος του Οσίου Συμεών,
του ανυποδήτου και μονοχίτωνος.

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Άθως

Στο βουνό το Άγιο, τα μυστικά λόγια του ορθρινού περιπάτου.
Η αρχή της ζωής και το τέλος της
διαβαίνουν μέσα από τις μισοφωτεινές πορείες
της θαυμαστής πυγολαμπίδας.
ΑΘΩ το λένε κι ο μακάριος κυρ-Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
ερμηνεύει:
Α η ευλογημένη γέννα
Ω τα ειρηνικά τέλη της ζωής μας και
Θ δεσμός, στη μέση ακατάλυτος γενεσιουργός ο Θεός.
Τρυφερά κι ευλογημένα τα ταπεινά δρομάκια
της πρόσκαιρης πυγολαμπίδας, ξεκινούν και καταλήγουν.

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Το αλφαβητάρι

Αδειάζεις τη μετάνοια στο Φως
και διώχνεις το πένθος.
Γίνεσαι μαζί μ’ όλη τη Σύναξη
το αρχέγονο πάλι ποίημα.
Στην οδό των οφθαλμών
μ’ ανοιχτά τα μάτια
δημιουργείς με τον αδελφό σου
τις μυστικές κλίμακες της σαγήνης του Ιχθύος.
Ξορκίζεις το φόβο του νου
με το μοσχοθυμίαμα της αγάπης.
Χορεύουν οι μουσικές σημειωτικές
στα θεσπέσια των υμνωδών.
Κι έτσι δυναμωμένος δίνεις το χέρι σου
στην ανήμπορη γριά,
καθαρίζεις τις κατακλίσεις του κρεβατωμένου
και θεραπεύεις τον φτωχό γέρο μετανάστη.
Κι όμως χρωστάς στο αλφαβητάρι κι άλλα!

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Του έρωτα

Φαρέτρα φωτός φέρει ο Έρως.
Ερωμένη και εραστής αιωρήσεις ερώνται.
Αγαπημένοι σύζυγοι φιλιούνται αενάως.
Βέλη βάλλουν βιαίως βλέμματα βλογημένα.
Το κάλλος, του έρωτος χάριν, ανθεί στα φτερά της καρδιάς.
Φορεί φως η αγάπη, σπαργώσα στων εφήβων τα μάτια.
Τ’ αυτιά των εραστών πιάνουν τ’ άηχα μουσικά
αυλήματα του πόθου.
Γλύκισμα γλυκύτατο στο στόμα των ερωμένων οι λέξεις
Σε Αγαπώ.

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Νύχτα από την θάλασσα

Στην θάλασσα της Σαλονίκης λάμπουν
τα άπειρα φώτα της πόλης,
καρδιές του λαού της καιόμενες.
Η στίλβη των άστρων, αντανάκλαση
της μεγάλης ανάσας και του στοχασμού,
απλώνεται σ’ όλο τον κόλπο.
Κρυμμένη στη νυχτερινή ομίχλη
η καλλονή και οι αμαρτίες των παιδιών της
ιστορούν την διαδοχή των εποχών
της πολυταλανισμένης βιοτής.
Στη σκιά ο Κάσσανδρος κι η αδελφή
του Μεγαλέξανδρου και στο προσκήνιο
ο Άγιος Δημήτριος, οι βυζαντινοί άρχοντες
κι οι ζηλωτές, πιο κοντά μας η προσευχόμενη
«μικρά ζύμη» στις εκκλησιές.
Το Φως πλανάται ζωντανεύοντας την εμπειρία
της Θείας επίσκεψης στους ταπεινούς.
Οι αγαπώντες παλεύουν να επιπλεύσουν
στα αφροκύματα της άγριας κοινωνίας.
Κι εγώ ψάλλω Χριστός Ανέστη – χορτασμός ζωής κι ελπίδας.

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Ξυπνητό όνειρο

Το νόημα του ξυπνητού ονείρου
ήταν η περιήγηση των οφθαλμών
μέσα στις ρούγες της ζωής.
Η μεταλλική μουσική ηχούσε
πάνω στα ωραία μέτωπα της χαμένης εφηβείας,
αυτής που δεν ονειρευόταν
πέρα από την θεατή πλευρά της παγωμένης σελήνης.
Ξέρω να στέλνω τα περιστέρια μου
σ’ ακατοίκητες χώρες
για να ιδρύσουν έμπιστο φως
κι όλοι οι πόθοι να ζούνε
μέσα στο καμίνι της αδυναμίας μου.
Όπου ξεφάντωμα χαράς, εκεί οι αμόλυντες ψυχές.

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Οι «επιτυχημένοι»

Ξεκίνησαν επιπόλαια με την βεβαιότητα της γνώσης
Και πορεύτηκαν σε άνοστες θάλασσες της πραγματικότητας.
Τα σιδερένια πλοιάρια ήταν στέγνωμα, κρύο τοπικό φως, αβαθές.
Αγέλαστοι, θεωρούσαν την μορφή τους προνομιούχα.
Νόμιζαν τα αισθήματα συναισθήματα και θριαμβολογούσαν.
Δεν βλέπανε πιο μακριά από το ακρωτήρι της μύτης τους
Όπου ατένιζαν την ωμή βεβαιότητα.
Το γαλάζιο πέπλο της προφητικής απροσδιοριστίας, πού;
Δεν ερωτεύτηκαν ποτέ μια Φωτεινή!
Μια χαρμολύπη ποτέ δεν τους γλύκανε.
Η ζεστασιά της τρυφερότητας δεν ευδοκίμησε τα μάτια τους.
Δεν έσκαψαν ποτέ στο ορυχείο της Ελευθερίας.
Τα τζιτζίκια συνέχισαν να βάφουν μονότονα τον αιθέρα τους.
Αρώματα και ήχοι μουσικοί δεν κέντησαν την βιοτή τους.
Κι αργότερα δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς χάθηκε το φως
της πρώτης τους νιότης, το πανάχραντο άνθος
της ζωντανής Αυγής.

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Ζεστή αγάπη

Γύρω-γύρω πρόσωπα ζητούν, φωνάζουν
–και δικαίως–
για την ισοκατανομή στο ψωμί, στον ήλιο.
Κι από το παρελθόν κι από το μέλλον
βουίζουν οι αέρηδες της ανέσπερης ελπίδας,
των ονείρων τα πολύπτυχα φτερά και τα δάκρυα.
Η κραιπάλη αδιάντροπη, περήφανη
όλους τους περιγελά
κι ο φτωχός στριμωγμένος στην σκιερή γωνιά,
στο ρίγος του κόσμου.
Από τις μικρές θύρες προβάλλει
η κυρά Δικαιοσύνη λάμπουσα,
όμορφη, ψυχρή, απόμακρη.
Εγώ προτιμώ την κοντινή ζεστή ομορφιά
της κρυμμένης αγάπης του γείτονά μου.
Νιάτα που έχει η αγάπη!

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Ακόμα ψάχνω

Δευτερόλεπτο, δευτερόλεπτο ο χρόνος μάς χαρίζεται.
Ποτέ βροχηδόν.
Σοφή παροχή, για να προφτάσω να κυνηγήσω
την δυσεύρετη αγάπη,
μες στα δάκρυα της ματαιοδοξίας.
Ιστός με νοήματα και σήματα το δώρο του Θεού
που δεν το –αλίμονο– αντιδωρίζω.
Τα μέσα αμπέλια τα νοστιμίζει
ο διαβατάρης ήλιος, αργά, γαληνεμένα.
Τι ξημερώνει αύριο να ’ξερα!
Πόσο γλυκά θα ’ναι τα φιλιά των σταφυλιών;
Οι κρυστάλλινες καμπανούλες ηχούν ήσυχα
κι εγώ ακόμα ψάχνω την δυσεύρετη ομορφιά.

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Εφύμνιο

Η μοναξιά συντροφεύει τα πράγματα
κι αστόλιστη από ζωντανές λάμψεις
κάνει κόλαση την απουσία.
Με χειροκροτήματα αρχίζει το μεγάλο όχι.
Τρόπος παραδεισένιος η παρουσία όλων των λουλουδιών.
Παιδιόθεν οι αρμονικοί της χαράς.
Ο μέσα τύραννος ιππεύει τα μεγαλοπρεπή καλάμια
και ξεπεζεύει βιαίως από τον άνεμο της πλάνης.
Οι ζωντανές λαμπάδες, δροσερές στο φως της πορείας,
μοσχανασαίνουν ωραιότητα.
Οι νέες ιδέες που μετεωρίζονται με φρονιμάδα
κερδίζουν το μέλλον.
Εφύμνιο στο αναλλοίωτο που με υπερβαίνει.

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος: Τυχαίως ίσως...

Πολλά του τάξανε μόνο σε χρήμα θεοκάπηλο.
Ήταν ειλικρινείς – χωρίς χαμόγελα.
Και ζούσε μέσα στον καλλωπισμό της ύλης.
Λουσάτος «εν τη χλιδή του».
Η υπεροψία του γυάλινη, άθραυστη, αμοσχοβόλιστη.
Οι μαρμαρυγές της αποθήκευαν στα μάτια
όλο το σκοτάδι της.
Χρήστης καλός υπερταχέων ερώτων, οχημάτων,
χρυσού κι αργύρου κι άλλων απατηλών.
Μακρύς ο δρόμος της νύχτας μέσα στην μέρα
κι ο χρόνος αφανέρωτος.
Ξαφνικά και τυχαίως μια σπίθα φωτός,
ίσως ένα χαμόγελο να αδημονεί να σπάσει το γυαλί.

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)

[wings]

Ανδρέας Λίτος, Στη σκιά

Στη σκιά των ημερών που πέρασαν...
Ίχνη ζωής ξεχασμένης,
ένα μάγμα του νυν, του τότε και του θα.
Ταξίδια με συντροφιές της αγάπης.
Άγγιξες τόσα σώματα σφριγηλά,
άγγιξες τα νεκρά μέλη της ζωής
κι έδωσες την ελπίδα και τα λάθη σου.
Συμπαρών στη ζωή και στο θάνατο.
Κτύπημα μέγα η πρώτη θανή.
Η ενοχή των αθώων ανήμπορων.
Χλοερή η δύναμη, ακατόρθωτη.
Ενίοτε τα ερμηνευτικά κλειδιά
και της συμπάθειας η αδυναμία.
Οι αρμοί των γονάτων και του χρόνου,
λάδι και οίνος ερατεινός.
Να ξανακερδίσεις δεν γίνεται,
το φως ως λάφυρο το παίρνεις με ανταρσία.
Ζωή σου είναι το σήμερα,
χάρισμα της αγάπης το χτες,
το αύριο ευλογημένη ελπίδα.

Από την ποιητική συλλογή Φως στην ογδόη (2009)