Άρα, καλέ μου νομικέ (το «καλέ» με την έννοια του ευγενικού, μην παρεξηγηθείς:-), η παράγραφος 2 μάς λέει (γιατί δεν νομίζω ότι θα τρέξουν όλοι να τη διαβάσουν στο νόμο):
Κατ' εξαίρεση της προηγούμενης παραγράφου η αμοιβή του δημιουργού [διάβαζε «μεταφραστή»] μπορεί να συμφωνηθεί σε ορισμένο ποσό στις εξής περιπτώσεις: α) συλλογικά έργα, β) εγκυκλοπαίδειες, λεξικά, ανθολογίες έργων τρίτων, γ) σχολικά βιβλία και βοηθήματα, δ) λευκώματα, ημερολόγια, ατζέντες, πρακτικοί οδηγοί, έντυπα παιχνίδια και εκπαιδευτικό υλικό όπως χάρτες, άτλαντες, ε) πρόλογοι, σχολιασμοί, εισαγωγές, παρουσιάσεις, στ) εικονογραφήσεις και φωτογραφικό υλικό εντύπων εκδόσεων, ζ) μη λογοτεχνικά εικονογραφημένα παιδικά βιβλία, η) πολυτελείς εκδόσεις περιορισμένου αριθμού εντύπων, θ) περιοδικά, εφημερίδες.
Λογικό ακούγεται, απλώς οι εκδότες έχουν βρει τον μπελά τους με τη γραφειοκρατία που επιβάλλει η διαδικασία των δικαιωμάτων στα υπόλοιπα βιβλία, γραφειοκρατία την οποία δεν νομίζω να επιθυμεί ο μεταφραστής.
Και η παράγραφος 5 μάς λέει:
Στις περιπτώσεις που αμοιβή του δημιουργού καθορίζεται σε ποσοστό επί της λιανικής πώλησης, όλα τα αντίτυπα του έργου πρέπει να φέρουν την υπογραφή του συγγραφέα, εκτός αν συμφωνηθεί άλλος τρόπος ελέγχου. Με προεδρικό διάταγμα, που θα εκδοθεί εντός εξαμήνου από της ισχύος του παρόντος νόμου, ύστερα από πρόταση του Υπουργού Πολιτισμού και έπειτα από ακροάσεις των ενδιαφερομένων επαγγελματικών κλάδων, θα καθορισθεί άλλος τρόπος ελέγχου του αριθμού των πωλούμενων αντιτύπων.
Άρα, επειδή ο μεταφραστής δεν θεωρείται συγγραφέας και δεν έχω ακούσει για μεταφραστή που υπογράφει αντίτυπα, αυτό που λέει είναι ότι κάποιο διάταγμα έχει εκδοθεί που προβλέπει τον τρόπο ελέγχου του αριθμού των πωλουμένων για να ξέρει ο μεταφραστής ότι δεν τον κλέβει ο εκδότης στην καταβολή των δικαιωμάτων του. (Ούτε να γελάσω δεν μπορώ...)