Τόλης Νικηφόρου, μνήμη
και πάλι δάκρυα για σένα
μετά σαράντα τόσα χρόνια
και έμεινα βουβός και μόνος
χωρίς να βλέπω να κοιτάζω
την γκρίζα μέρα έξω απ’ τα τζάμια
υγρά τα μάτια πικρά τα χείλη
με το χαμόγελό σου ν’ αναδύεται
πέρα απ’ τον χρόνο
θα είχα τόσα να σου πω
από την περιπέτεια της ζωής μου
ίσως αρκεί όμως μόνο αυτό
με τα ζεστά σου χέρια
έζησα, πατέρα
στα μάτια μου με τη δική σου αγάπη
Από τη συλλογή φαντάσματα (2020)