Ιωάννης Τσιουράκης

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=dd_XLCEfSzg

Ευγένιος Δερμιτάσογλου & Θανάσης Πλαταμώνας, Η αγάπη πάει με κουπιά
τραγούδι: Παντελής Θεοχαρίδης / δίσκος: Η αγάπη πάει με κουπιά (2006))

Ιωάννης Τσιουράκης, Η αγάπη πάει με κουπιά*

Κούρνιασε στα χέρια μου η σιωπή.
Μου ραγίζει τα μάτια, μου σφραγίζει τα χείλη.

Έμαθα πλάι στον άνεμο να ζω, πια δε με παρασέρνει.
Πια δε μου σταματά τα βήματα στο βρεγμένο χώμα του φθινοπώρου.

Στέκουμαι στην άκρη του πελάγου, ημέρες σκίζω χάρτινες υποσχέσεις, τις ρίχνω στις ρωγμές του ανέμου.
Καθώς σκορπίζονται, παίρνει βάφεται χρώμα κίτρινο ο ουρανός, σταχτοκόκκινο η θάλασσα.
Ίσως, όταν η φωνή σου σχίσει στα δύο τον ουρανό, το ένα κομμάτι μείνει αιώνια στο σκοτάδι και τ’ άλλο στο φως.

Έχω φυλάξει πλάι στα όνειρα ένα χαμόγελο τρυφερό.
Έχω φυλάξει κι ένα βαρκάκι με κουπιά, «η αγάπη πάει με κουπιά» λένε.
Μονάχα έτσι ταξιδεύουν γαλήνια τα όνειρα.

Σημείωση του ποιητή:
* Η αγάπη πάει με κουπιά: τίτλος δανεισμένος από το ομότιτλο τραγούδι του Θανάση Πλαταμώνα σε μουσική του Ευγένιου Δερμιτάσογλου ερμηνευμένο από τον Παντελή Θεοχαρίδη

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)

[wings]

Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (i)

Ίσως αργότερα
καταφέρω στη άκρη του κρεβατιού
ν’ αφήσω κρυφά
δύο νιφάδες χιονιού από δάκρυα αστεριών.
Όταν χιονίζει κλαίνε τ’ αστέρια.
Δεν το γνώριζες, έτσι δεν είναι;
Κλαίνε από έρωτα τ’ αστέρια.
Όταν χιονίζει ερχόμαστε πιο κοντά οι άνθρωποι,
ερωτευόμαστε.

Θυμήσου να χαμογελάς κάθε που χιονίζει.
Κάπου σε παραφυλάει ο έρωτας.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)

[wings]

Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (iii)

Τα πρόσωπα των εραστών
μιλούν με τις ρυτίδες
πίσω από τους τοίχους των σπιτιών
πίσω από τους στίχους των σπιτιών
πίσω από τους τοίχους των στίχων.
Γεννούν μικρούς μορφασμούς για να μιλούν
έτσι σιωπούν.
Στον χωρισμό μικρά επιφωνήματα αφήνουν
όχι γιατί πονούν
μα γιατί να πουν όσα επιθυμούν δεν κατόρθωσαν.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)

[wings]

Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (viii)

Είχα έναν παράξενο τρόπο να μιλάω με τον χρόνο.

Έστρεφα το βλέμμα στον ουρανό
να κοιτάζω τα μάτια των αστεριών
είχαν μέσα τους τη μοναχική αίσθηση
πως κανείς δεν ακούει όσα είχαν να πουν
για τούτο νέκρωναν οι λέξεις στα χείλη τους
μόνο που πίσω απ’ τα γδυτά τους σώματα
παραμόνευαν οι παλιοί έρωτες
βαλσαμωμένοι από χρόνια
ριγμένοι σαν εφιάλτες στον αγώνα των αναμνήσεων.

Οι νύχτες έχουν το χρώμα της θάλασσας
περασμένο μενταγιόν στον λαιμό τους
ανέγγιχτες ακόμα
σαν αποστάσεις αδιάβατες
γιατί χάθηκαν τα βήματα
που ορίσθηκαν να τις διαβούν
κι απόμεινε η ερημιά
να ζωγραφίζει στο σώμα της ψυχής μου
τ’ όνομά της.

Έτσι μέθυσα τις υποσχέσεις του χρόνου
κουρασμένες κι αυτές σαν μεσοπέλαγα καράβια
που ναυάγησαν μακριά απ’ τον προορισμό τους
ξεχάστηκαν πριν το μεγάλο ταξίδι
κι έσυρα μονάχος τα κουπιά στο καΐκι
και κωπηλάτησα

ώσπου έφτασα στην επόμενη μέρα.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)

[wings]

Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (ix)

Ανέμιζες ρούχο απλωμένο στον άνεμο τον χρόνο
δρασκελούσες στη νύχτα
σα να ’χες ντυθεί τη μορφή της
σα να ’χε κλέψει τ’ όνομά σου
να τριγυρίζει μέσα στους ανθρώπους.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)

[wings]

Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (x)

Ο καιρός της επιστροφής
ντύθηκε το χρώμα του Φθινοπώρου
πίσω απ’ τις κουρτίνες και πίσω
από τον παλιό τοίχο της αυλής
βρέχει απαλά μια βροχή
που θρυμματίζει σα χωμάτινες τις υποσχέσεις
στα χιονισμένα μάτια του Δεκαπενταύγουστου.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)

[wings]

Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (xi)

Τα χρόνια
που πέρασα κλεισμένος στα δωμάτια της μνήμης
είχαν την κενή αίσθηση ενός φέρετρου
που άδειασε από τον ένοικό του.
Έμαθα απ’ τις νύχτες για το ψιθύρισμά τους
μοναχικό,
όπως τα βήματα της ζωής που πορεύθηκα
μέσα στους ανθρώπους κι έξω από αυτούς.

Έσφιξες κάποιο απόγευμα
το χέρι μου σ’ αποχαιρετισμό
μα είχα κρατήσει τις νεκρές μορφές
που κύκλωναν την ψυχή μου τα βράδια
τις οδήγησα στον άλλο κόσμο
και απ’ των νυχιών τους τη σκισμένη μου σάρκα
αιμορραγούσα λύπη
και πόνο

εκείνα άγγιξες και λυπήθηκα ακόμα.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)

[wings]

Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (xii)

Πίσω απ’ το κύμα
άλλο κύμα ακολουθεί και με χτυπάει
τους ήχους του βραδινού ακολουθεί η σιωπή
τη σιωπή μνημονεύουν τα όνειρα όπου λείπεις
κι απ’ τα όνειρα πιο μακριά η ψυχή μου
που πονά γιατί μονάχα να πονά ξέρει
κι απ’ όσα ξέρει άλλα δε θυμάται πια
παρά να πονά και τ’ όνομά σου.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)

[wings]

Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (xiii)

Κατέβαινα ντυμένος Άγιος την οδό Αριστοτέλους
μυροβολούσαν τα ίχνη που άφηνα.
Έπειτα απ’ τις βροχές του Σεπτέμβρη
πήραν αίμα ν’ αναβλύζουν.
Ο Γολγοθάς μου
ήταν να ζω σε τούτη την πόλη
δίχως εσένα.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)

[wings]

Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (xiv)

για την Παρασκευή Μαλαγάρη

Τα σπίτια που είχαμε τα πήραν τα κύματα
παλέψαμε γι’ αυτά
έμειναν αναμνήσεις στις άκρες του μυαλού
τα χρόνια που έρχονται
έχουν άλλα κλειδιά στα χέρια
άλλες πόρτες ανοίγουν...

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)

[wings]

Ιωάννης Τσιουράκης: Νύχτες (xv)

Όσοι αγαπήσαμε
χάθηκαν στη λίμνη που κοιτάζεις
σαν πέτρινες υποσχέσεις
σα βήματα δίχως ίχνη επάνω στην άμμο.

Η μοναξιά είπες
δεν είναι ο τρόπος, ο τόπος είναι.

Ο τόπος που επιστρέφουμε τις νύχτες.

Καθώς επιστρέφω
λίγο λίγο μαθαίνω το όνειρο.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)

[wings]

Ιωάννης Τσιουράκης: Κι άραγε, με συγχώρεσες ποτέ;

Έγειρες στην άκρη του γκρεμού.
«Κοίταξε!», είπες, δείχνοντάς μου ένα φεγγάρι κρεμασμένο από ένα κλαράκι στην άκρη του βράχου.
Έκανα να πιάσω το φεγγάρι από το χέρι, να το βγάλω ψηλά μα εκείνο τραβήχτηκε.
«Φοβούνται και τα φεγγάρια τελικά», σκέφτηκα.
Κι έτσι όπως ήμουν πεσμένος στη γη σε είδα ψηλά ν’ ανεβαίνεις σαν άστρο.

Κι άραγε, με συγχώρεσες ποτέ που σου μιλούσα με παραβολές;

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)

[wings]

Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (i)

Μου κλέβεις τον ήλιο
δίχως φως πορεύομαι τις νύχτες
σκοντάφτω στους ήχους
στης σιωπής τα περβάζια
στις ρυτίδες της μοναξιάς
που κρύβω τα μάτια
Μου κλέβεις τον ήλιο
δε βλέπω να ζωγραφίσω τη μορφή σου
βάζω στα μάτια σου των αγγέλων το χρώμα
στα μαλλιά σου, της ανατολής.
Σκύβω να σ’ αγγίξω
μα έτσι που πορεύομαι δίχως φως
πέφτω στης ψυχής σου τις θάλασσες.

Λίγο να ναυαγήσω!
Μου επιτρέπεις;

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)

[wings]

Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (ii)

Δίχως συντροφιά κοιμούμαι
όταν φυσάει το αποκλείω κι αυτό.
Μου ’χες πει πως φοβάσαι.
Κι άρχισα να ζω με τον δικό σου φόβο.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)

[wings]

Ιωάννης Τσιουράκης: Η παραβολή του ασώτου (iii)

Στις άκρες των νυχιών σου να φτάσω
πληγές ν’ ανοίγω στο σώμα σου
το αίμα σου να νιώθω στο κορμί μου.

Να που ο έρωτας λοιπόν
μ’ έκανε να δείχνω αιμοδιψής.

Από τη συλλογή Ήχος Πλάγιος. Μόνος... (2008)