Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 30 Apr, 2008, 01:38:48

Title: Δημήτρης Δημητριάδης
Post by: wings on 30 Apr, 2008, 01:38:48
Δημήτρης Δημητριάδης

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/03/dimitriadis_2.jpg)

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944. Σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες από το 1963 μέχρι το 1968. Εκεί έγραψε, το 1965-66, το πρώτο θεατρικό του έργο, «Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά», το οποίο ανέβασε ο Patrice Chereau, το 1968, στο Theatre de la Commune d’ Aubervilliers, στο Παρίσι. Το 1978 εκδόθηκε το «Πεθαίνω σαν χώρα», το πρώτο του πεζογράφημα και το 1980 η ποιητική ενότητα «Κατάλογοι 1-4». Μετέφρασε έργα των J. Genet,  M. Blanchot, G. Bataille, Nerval, Balzac, W. Gombrowicz, B.-M. Koltes, T. Williams, Moliere, Shakespeare, M. Duras, Courteline, S. Beckett, Ευριπίδη και Αισχύλου.

[Πηγή για το βιογραφικό: Ακτίς Αελίου (http://www.aktisaeliou.gr/gr/bio.php?id=35&cat=partner) / πηγή για τη φωτογραφία: εφημερίδα Αγγελιοφόρος (http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=75&artid=5912)]

Ποιητικές συλλογές:
«Κατάλογοι 1-4», εκδ. Άγρα, Αθήνα, 1980
«Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου», εκδ. Άγρα, Αθήνα, 1986
«Κατάλογοι 9 | Οι ορισμοί», εκδ. Άγρα, Αθήνα, 1994
«Κατάλογοι 10-12», εκδ. Άγρα, Αθήνα, 2001
«Κατάλογοι 13-14 | Πένθη », εκδ. Ίνδικτος, Αθήνα, 2007
«Κατάλογοι 15-21 Α'», εκδ. Υποκείμενο, 2019

Ανθολογημένα ποιήματα:


Συνεντεύξεις του Δημήτρη Δημητριάδη:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (2)
Post by: wings on 01 Jun, 2008, 10:21:25
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (2)

[...]

Άγιοι των αναπότρεπτων αμβλώσεων,
Άγιοι των βεβηλώσεων της δημιουργίας,
Μάρτυρες των πνιγμών, των στερήσεων και των κατατρεγμών ακατάπαυστα,
Μαρτυρολόγιο των εγκλωβισμένων,
αυτών που ανασαίνουν με το στόμα τους μέσα στο ίδιο τους το στόμα,
αυτών που κλαίνε άσαρκοι και οστεοφρυγμένοι
γερά κρατώντας το αέρινο λουρί της διφυλίας
που κάνει να κοιτάζονται τα μάτια τους
σαν αντιμέτωποι εχθροί έξω απ’ το κρανίο.
Μαρτυρολόγιο αυτών
που είδαν ζωντανοί το μέσα μέρος του κορμιού τους, που
ένιωσαν τον κόσμον όλο να γίνεται βόλι
και να τινάζει τα μυαλά τους στον αέρα, αυτών
που πόθησαν τον πόθο πέρα απ’ την αντοχή του πόθου τους
και πέρασαν στο θάνατο με προσευχές για την αθανασία των σωμάτων
που πόθος του πόθου κανείς δεν μπορεί να τα χαρεί σα σώματα στη θέρμη,
αυτών που έζησαν τη ζωή τους κυριολεκτώντας με το αίμα τους.
Αίμα των ανθρώπων που εξοντώθηκαν μιλώντας με το αίμα τους.
Αίμα όλων εκείνων που βρήκαν τη λατρεία μες στο αίμα τους και χάθηκαν.
Οι Ιεροί Κατάλογοι ανθρώπινων άρθρων ως τη συντέλεια της ιεροσυλίας
κι ως την επαναφορά του άλλου βλέμματος που θα ξαναπλάσει τα άγια ερείπια.
Η Εκκλησία των νέων εξευτελισμένων.
Η Εκκλησία των νέων απορφανισμένων που πεθαίνουν χωρίς απογόνους.
Η Εκκλησία των νέων δολοφόνων
που θα κυκλοφορούν ντυμένοι
τις άδειες φλέβες των αναρίθμητων θυμάτων τους.
Η Εκκλησία των νέων εκδικητών
που θα δικαιώνονται με την πυρπόληση του σύμπαντος,
λουσμένοι στη γόνιμη τέφρα του,
μ’ ένα όνειρο σαν καταρράκτη στα μάτια.
Η Εκκλησία των απύθμενων σφαγιαστών,
αυτών που έχουν εκτίσει όλες τις ποινές
και έχουν γαζωθεί από όλες τις εκτελέσεις και έχουν ζήσει
όλους τους θανάτους, η Εκκλησία των κυκλώπειων εκσκαφέων
με την ανεξάληπτη ανιδιοτέλεια από γεννησιμιού, τα αβυσσαλέα πάθη,
τους άνομους πόθους και τα φεγγερά μάτια που χαράζουν σαν αιώνες.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (3)
Post by: wings on 04 Jun, 2008, 14:48:54
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (3)

[...]

Είναι όλα έτοιμα. Από πολύ καιρό αλλά δεν φαίνονται.
Ποτέ δεν χάνεται αυτό που υπάρχει στην αφάνεια.
Η αφάνεια δεν καταλύεται ποτέ. Καταλύει
καθετί που την κρύβει και διαψεύδει με την έκρηξή της το ορατό,
το απτό και το βρώσιμο.
Η Εκκλησία της αφάνειας των αιμοσταγών,
για να βιαστούν τα πόδια που επιλεκανίζονται τον φθαρμένο εγκέφαλο.
Θα ’ρθει η μέρα που θα καυτηριαστεί με πόσιμο νερό
η πηγή των εγκλημάτων και θα δικαστούν οι τεφροί φύλακές της
ομολογώντας αυτό που έφερε την αρρώστια του κονιορτού
στην κτίση του σύμπαντος κόσμου.

Όραμα φρίκης επάνω από την άσφαλτο,
μ’ ένα άγριο φτυάρι μπηγμένο στα νεφρά της πόλης
έτοιμο να σκάψει τον ομαδικό τάφο.
Ατέλειωτες συνάξεις ανθρώπων. Πεζοπορίες χωρίς ύπνο,
χωρίς καθόλου να πατούν στο χώμα, με το σώμα σαν αρχαία λόγχη,
χωρίς ν’ αγγίζονται, χωρίς βλέμματα, συνεπαρμένοι
από τον πάταγο της αναμενόμενης βροντής.
Ένα γυμνό δρεπάνι θερίζει ζέοντα έντερα στον ουρανό.
Φήμες επερχόμενης επιδημίας θανάτων
ανεξακρίβωτης αιτίας.
Φοβούνται. Τρέμουν σαν τα φύλλα πεθαμένου δέντρου
μέσα στη δυσεύρετη προέλευση ξυραφικού ανέμου.
Καταφεύγουν στην έπαρση, στην επέκταση, στον κυνισμό,
ακόμα και στην τρέλα, ακόμα και στη σιωπή,
καταφεύγουν ακόμα και στην ποίηση.
Υπάρχουν
που κρύβονται ακόμα και μέσα στην ποίηση.
Φοβούνται. Ταξιδεύουν.
Ποζάρουν ντυμένοι ιππόγρυπες θριάμβου μπροστά σε νεκρούς φωτογράφους.
Τη νύχτα, όμως, μέσα στον ύπνο τους,
χτυπούν με τη γροθιά το στήθος ώσπου να το ματώσουν
γιατί το αμφίστομο όνειρο τους ψιθυρίζει στο πονεμένο σημείο του μυαλού
πως το πρωί, όταν ξυπνήσουν, πάλι θα βρουν
το ένα τους πόδι κομμένο σύρριζα με το πριόνι
και πεταμένο κάτω από το κρεβάτι.
Ανελέητο όνειρο. Ανελέητο σαν την ουσία όλων των ονείρων
και σαν τη μεγάλη απουσία.
Σπασμοί όλων των φλοιών της γης.
Ζωή σα βαμβάκι βαφτισμένο στο ιώδιο που έχει ξεραθεί και βρομάει ψοφίμι.
Σπαρταράει το γένος των ανθρώπων
κρεμασμένο ανάποδα απ’ το διάφανο ταβάνι
απ’ όπου βλέπει την κτίση
σαν αιώνιο κύμα από ζέοντα έντερα
μέσα στον μαύρο ήλιο που σφυρίζει.
Ο εκκωφαντικός τριγμός των θεμελίων.
Το αίμα έχει αφηνιάσει μέσα στα σώματα,
η κούραση όμως κάνει το μυαλό να κλαίει απαρηγόρητα.
Το κλάμα του μυαλού,
η υφήλιος γλώσσα.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (6)
Post by: wings on 07 Jun, 2008, 15:07:31
https://www.youtube.com/watch?v=MJAv9Yo8amA

Γιώργος Καζαντζής & Γιάννης Τσατσόπουλος, Μυστικό
(τραγούδι: Ανδρέας Καρακότας / δίσκος: Μπάρκο ψυχής (1999))


Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (6)

[...]

Α, πότε θα σταματήσει αυτό το λαχάνιασμα,
το ατέλειωτο πέρασμα ατέλειωτων συνόρων, πότε θα τελεστεί
το άγγιγμα της ακάθεκτης ροής του λόγου,
να μην κρύβεσαι πίσω απ’ την καρδιά σου,
να μην κλειδώνεσαι έξω απ’ την πόρτα σου, να μην αποφεύγεις
τη θέρμη της άλικης ουσίας σου, να παραδίνεσαι, να δέχεσαι,
να δέχεσαι να πεθάνεις από την πείνα χορτασμένος κι αχόρταγος
από την καταβύθιση στο στόμα της πείνας σου,
φορώντας χωρίς ντροπή τους ιλίγγους σου, δείχνοντας τα ματωμένα χέρια
από αλογάριαστα εγκλήματα τελειωμένα μέσα στο ενδοκρανιακό αλώνι,
πότε επιτέλους θα γίνεις άνθρωπος;
Πότε επιτέλους θα γίνεις άνθρωπος;

Ο άνθρωπος είναι το κλείσιμο του κύκλου του ανθρώπου.
Δεν προλαβαίνουν οι άνθρωποι. Η ζωή,
έλεγε εκείνος ο ανώνυμος που είχε γυρίσει απ’ όλες τις εκστρατείες,
δε μας αφήνει να φτάσουμε η ζωή αυτό που ξεκινάμε.
Το φτάνουμε έξω από τη ζωή. Κι αυτό είναι η ζωή.
Γιατί η ζωή είναι παράλειψη.
Ο άνθρωπος αρχίζει πέρα από τη ζωή και πέρα από το θάνατο.
Κι αυτό είναι ο άνθρωπος. Γιατί ο άνθρωπος είναι παράλειψη.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (1)
Post by: wings on 14 Jun, 2008, 22:13:04
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (1)

Ο ακατάλυτος θρόνος
για την αυτοκρατορική στέψη του Χρόνου.
Διηγήσεις μεγάλων καταστροφών από λεηλατημένα στόματα,
μ’ ένα μυαλό που δεν αντέχει την ίδια την ουσία του
και αναζητά την αφήγηση πέρα απ’ την αφήγηση,
την αναπαράσταση πέρα από την επανάληψη,
την ενσάρκωση πέρα από τη σάρκα,
εκεί που καταλήγει κάθε περιπλάνηση και κάθε διέξοδος,
στο τέλος της ανθισμένης μέθης και στην αρχή της εξιστόρησης του γήρατος.
Η αγιάτρευτη νοσταλγία του παρελθόντος για το παρόν,
έτσι θ’ ανοίξει ο νέος κύκλος.
Όποιος δεν έχει βρει τη φωνή του,
ας αφήσει πίσω ξεκλείδωτη την πόρτα του σπιτιού του
κι ας χύσει όλο το αίμα του για να τη βρει
σε μαχαιροβγάλτες δρόμους, σε ολέθρια σκέλια,
σε φτυσιές και σε βόθρους,
ας χάσει τ’ όνομά του, την τιμή του και τη θέση του στο ιερατείο
κι ας χύσει όλο το αίμα του για να τη βρει,
γιατί μόνον η φωνή αυτή δε θα τον χλευάσει τη μέρα του απολογισμού,
αυτή θα σταθεί δίπλα στον ίλιγγο της ακοής του
και θα κατευνάσει το σπαρτάρισμα του αποτυχημένου σώματος,
μόνον αυτή,
γιατί κάθε λέξη τώρα πρέπει να λέγεται
με τη συνειδητή απόφαση της εγκληματικής ενέργειας
που σχεδιάστηκε με παράφρονη τελειότητα
από την πρώτη μέρα που σχηματίστηκε το στόμα μέσα στη μήτρα.
Για την αποκατάσταση εκείνου που δεν υπήρξε ακόμα
αλλά που θα υπάρξει αλλιώς,
επειδή το θέλει η ανάγκη,
επειδή το θέλει αυτή.
Κάθε λέξη πρέπει να γράφεται
εφοδιασμένη τώρα με τον αλάθητο μηχανισμό πυροδοτήσεως
ώστε να μην υπάρχει στο τέλος καμιά αμφιβολία
ότι ακόμα κι οι πιο ανήμπορες ψυχές,
οι πιο εξαμβλωμένες,
εκείνες που σέρνονται μ’ όλα τα κόκαλά τους συντριμμένα
και το σαρκίο τους σαν το κρανίο νεκρού
που του έχουν πλύνει προ αιώνων με θάλασσα όσα αφήνει πίσω του ο θάνατος,
θα φτύσουν το δηλητηριώδες αίμα τους
μέσα στις άγιες γούρνες του γένους
για την επίτευξη του οξύτερου κακού επί γης.
Έτσι θα γράφεται κάθε λέξη.
Μετά θ’ αρχίσουν οι ύμνοι, οι χοροί μέσα στα πέπλα,
οι γλειφικές ενώσεις επάνω στα μαλακά κρεβάτια με τη θέα στη μαύρη κοπριά,
το ζωντάνεμα των παγωμένων τοίχων,
τα κουλουριάσματα των βλαστήσεων του εφιάλτη μέσα στα μαξιλάρια,
η δόξα, τα επινίκια και η αθάνατη μουσική.
Έτσι θα λέγεται κάθε λέξη –
ανυπέρβλητη πλεκτάνη του τώρα.
Όλοι οι πόνοι αθροισμένοι σαν τυφλές πεταλούδες
μέσα σ’ ένα μόνο σώμα που χτυπιέται πάνω στην άγρια κουβέρτα.
Δόντια μπηγμένα σα δόντια λύκου
εκεί που αναβλύζει η μνήμη σταλάζοντας γλυκά
όπως στον ύπνο μέσα το σάλιο στο προσκέφαλο.

Μα τώρα ο λόγος για έναν έρωτα.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (3)
Post by: wings on 17 Jun, 2008, 18:43:54
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (3)

[...]

Πρέπει να συντριβεί η δύναμη του ανθρώπου.
Πρέπει να συντριβεί ανηλεώς. Το έλεος ας επακολουθήσει.
Ας πρώτα όμως συντριβεί ανηλεώς.
Πρέπει ο άνθρωπος να χάσει,
να δει τον εαυτό του να ρίχνει τα ζάρια
και να πιάνει περισσότερα ο άλλος,
ο άλλος να πιάνει περισσότερα,
και τότε να σηκωθεί
και να τα δώσει όλα και να μείνει
μόνο με τα κόκαλά του, μόνο με τα κόκαλά του,
μόνο με τα κόκαλά του,
και να ξανακουμπήσει το άδειο χέρι του στο χώμα
και να ξανανιώσει τη δύναμη του χώματος
πιο μεγάλη απ’ τη δική του
που δε θα είναι πια δύναμη
αλλά παραδοχή μιας άλλης.
Πρέπει ο άνθρωπος να συντριβεί
και να πεινάσει όσο δεν πείνασε ποτέ
για να διατηρήσει το νέο χορτασμό του
που θα διατηρεί την πείνα του ατόφια.
Γιατί ο άνθρωπος είναι προς συντριβήν
κι αυτό δεν ξεχνιέται.
Όση νιότη κι αν κοσμεί τα κόκαλα.

Μα τώρα ο λόγος για έναν έρωτα.

Πάθος παράνομο, ντυμένο στα κουρέλια, τα πόδια ανήμπορα να τρέξουν άλλο,
όλο το σώμα πληγωμένο από τ’ αγκάθια,
τα χέρια εξουσιασμένα απ’ το πείσμα των νεύρων και των κλειδώσεων,
πάθος λαχανιασμένο, μελανιασμένο,
αναζητώντας κρυψώνες μέσα στα φτερά των εντόμων,
μέσα στις κοιλιές των ερπετών,
στα δαιδαλώδη πετάγματα των πουλιών, στις μυθικές αποδημίες τους,
μες στους καρπούς και μέσα στους κορμούς,
στη σιωπή του χόρτου, στην απόκοσμη απομόνωση της ρίζας,
πάθος που χαράζει τη γραμμή του για ν’ αφήνει το σημάδι του
και τα ’χει όλα εναντίον του και είναι εναντίον όλων
και λέει τ’ όνομά του και πνίγεται μες στ’ όνομά του και δεν υποχωρεί
και φτάνει ως εκεί που φτάνει το τέλος εκείνου που το κυνηγάει,
για ν’ αρχίσει από κει τη δική του ζωή,
ζωή μιας άλλης ζωής που τίποτε δεν κυνηγάει.

Το πάθος που,
όταν χτίστηκε ο κόσμος αυτός,
παραμερίστηκε ως άλλου κόσμου.
Από σήμερα,
ό,τι ο κόσμος αυτός αρνείται,
είναι ζωή.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (4)
Post by: wings on 20 Jun, 2008, 17:09:27
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (4)

[...]

Γιατί η ζωή είναι πάθος απαγορευμένο, εξαγριωμένο απ’ τις δορυώσεις,
κυνηγημένο μέσα στη λάσπη και στα βρεμένα δέντρα,
από χώρα σε χώρα,
μπερδεύοντας τα σύνορα που σα σύρματα μπλέκονται στα πόδια του,
με τα μαλλιά απ’ τον ιδρώτα κολλημένα
στο μέτωπο, στον τράχηλο, στους κροτάφους,
με μια κορυφωμένη πίκρα στο στόμα,
με το αίμα να θέλει να πεταχτεί μέσα από τους διεσταλμένους πόρους,
πεισματικά εμπνευσμένο από την καταδίκη του,
μεταρσιωμένο από τον ίλιγγο της δυστυχίας του,
από τη μέθη του ίδιου του τού αίματος,
βλέποντας εκτυφλωτικά οράματα μέσα στη σκοτεινή περιδίνηση του φόβου του,
με την ακαταμάχητη γονιμότητα της καταδιωγμένης κοιλιάς του,
πάθος ακάλυπτο, ουρλιάζοντας, χωρίς στρώμα, εκτεθειμένο, βρίζοντας,
μέρα νύχτα βρίζοντας, βρίζοντας σαν αφόδευση θεών,
αρπάζοντας και μην τίποτα πιάνοντας,
οργασμένο από τον μαγνητισμό της υπέρβασης των όρων,
πάθος με τη δική του θεολογία
και δικούς του τρόπους εξαϋλώσεων
του χλωράνθιου, του δοξαίσθητου σώματος,
του λατρευτικού, του μυραιώνιου,
που σαλεύει γλυκά και ξιφιαία σαν μάταιος έρωτας
και σαν αίμα της μνήμης σε φλογισμένο κρόταφο, πάθος
που ζει λιμασμένο,
σα δαρμένο σκυλί των τεκέδων, σαν άρρωστη γάτα των μπορντέλων,
εξομοιωμένο με το αβυσσαλέο κενό
που είναι η άλλη όψη της πληρότητας και των ανεξάντλητων εικόνων,
αινιγματικό, άλυτο, απόρθητο, ακατάβλητο, μυστικοπαθές και δημοφάγο,
δοσμένο στο μαρτύριο της ανέγερση του ανείπωτου και του απρόσιτου,
με τα βυζιά του καμένα, τη μήτρα του κλεμμένη, τη γλώσσα φαγωμένη,
όλες τις αισθήσεις μαντρωμένες
κι όλες τις διαισθήσεις οξυμένες στο έπακρο,
στο έπακρο όλες τις διαισθήσεις,
όλες οι διαισθήσεις οξυμένες στο έπακρο.
Εν όψει του καταιγισμού των προφητειών.
Εν όψει της ανατολής των νέων ιερέων.
Για ν’ ακούσουν οι συναθροίσεις τον λόγο
και να δοξάσουν το όνομα του μέχρι τότε ακατονόμαστου.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 [Όπως μια γυναίκα...]
Post by: wings on 24 Jun, 2008, 16:20:54
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 [Όπως μια γυναίκα...]

[...]

Όπως μια γυναίκα
που χαρά δεν έγλειψε ποτέ το κορμί της
και χορτασμός κανένας του πόθου δεν αγρίεψε στο κέντρο των εντέρων της,
γυναίκα που όλο το μέλι της ματιάς της έγινε,
με τους αιώνες,
κόμπρα που φτύνει το δηλητήριο απ’ την κρυφή ουρά της
και χαϊδεύει με τη διχάλα της γλώσσας,
όπως αυτή που δεν έχασε ποτέ το κορμί της σε άλλη αγκαλιά,
κλείστηκε η ίδια μέσα στο κορμί της και το ’κλεισε στον εαυτό της
και έζησε λατρεύοντας με κραυγές σφαγιασμένης χίμαιρας
τα οράματα που έπλαθε αντλώντας τα από τα αρχαία φύλλα των γραφών,
και μαράθηκε και ξεράθηκε και στάχτισε
και σκότωσε με το τσεκούρι του μυαλού της
και ξαφνικά πέφτει,
όπως ξαφνικά πέφτει μια γυναίκα,
η μισή πλευρά του κορμιού της πέφτει
και παίρνει εκδίκηση για το άλλο μισό,
μόνη πέφτει, μόνο σαν πάθος κυνηγημένο μέσα στο ίδιο του το πάθος,
και τότε υψώνεται ο Χρόνος, ανορθώνεται, αναρριχάται
και δοξάζεται το πάθος μετά τον κατατρεγμό
μέσα στο χιόνι και στις βρισιές του ουρανού,
υπερνικώντας τη φρίκη του ματωμένου φαντάσματος
που βγαίνει σα σιωπηλή ρομφαία μέσ’ απ’ τη χύτρα όπου έλιωσε το πτώμα του.
Τι μένει από έναν άνθρωπο;
Όσα και να ζήσει ένας άνθρωπος,
τι μένει από έναν άνθρωπο;
Κι όχι τόσο αυτά που αφήνει πίσω του,
όσο αυτό που παίρνει μαζί του.
Τι παίρνει μαζί του ένας άνθρωπος
όταν τ’ αφήνει όλα πίσω του;
Ακόμα κι εκείνος που βγήκε απ’ τον κύκλο του πάθους
και κοίταξε μέσα στον κύκλο
το ακαταπόνητο αλληλοσπάραγμα των άπληστων ψυχοφάγων. Τι μένει
από έναν άνθρωπο όταν τ’ αφήνει όλα πίσω του
και δεν παίρνει τίποτα μαζί του;
Η μεταβίβαση του πάθους από άνθρωπο σε άνθρωπο
και η αποδοχή του πάθους. Ή η αποστροφή του.
Όπως μια γυναίκα που το αποστράφηκε
και ενθρονίστηκε ο Χρόνος επάνω στο μνήμα της.

Η αυτοκρατορική ενθρόνιση του Χρόνου
είναι το τέλος του ανθρώπου
έξω απ’ τον κύκλο του πάθους
και μέσα στον κύκλο της στέψης του Χρόνου.
Ο Χρόνος είναι το πάθος του ανθρώπου
και διώκεται μέσα στη λάσπη και στα βρεμένα δέντρα,
γιατί ο άνθρωπος δεν θέλει να είναι το πάθος,
και το πάθος που είναι, ασθμαίνοντας το διώκει στον άλλο.
Όπως μια γυναίκα
που καταδίωξε το πάθος μέσα στο πάθος
και αλώθηκε.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (8)
Post by: wings on 29 Jun, 2008, 20:38:45
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (8)

[...]

Κανείς δε θα γλιτώσει από τον διωγμό του λάθους
γιατί το λάθος είναι ο διωγμός
κι ο διωγμός η κατεύθυνση του ανθρώπου.
Κανείς δε θα γλιτώσει απ’ την κατεύθυνση του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος είναι η κατεύθυνση του ανθρώπου
κι αυτό δεν έχει παρηγοριά. Καθετί που έρχεται,
δε φέρνει την παρηγοριά, φέρνει την κατεύθυνση του ανθρώπου,
και ο άνθρωπος δε θα γλιτώσει ποτέ απ’ τον άνθρωπο.
Γιατί ο άνθρωπος είναι το λάθος του ανθρώπου.
Όποιος επιχειρήσει να βγει απ’ το λάθος,
θα εισχωρήσει βαθύτερα μέσα στο λάθος,
κι όποιος επιχειρήσει να διώξει το λάθος,
θα διώξει τον άνθρωπο εισχωρώντας βαθύτερα μέσα στον άνθρωπο.
Γιατί όποιος επιχειρήσει να βγει απ’ το λάθος,
θα διώξει τον εαυτό του στο πρόσωπο του άλλου,
μέσα στη λάσπη και στα βρεμένα δέντρα,
από πλανήτη σε πλανήτη.

Δάση του ανθρώπινου μυαλού πριν γίνετε μαύρη πέτρα,
εξιστορήστε τώρα εσείς
τη στάχτη του πάθους
που δέχτηκε την απαγόρευση σε μια αυτογνωσία.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (2)
Post by: wings on 04 Jul, 2008, 17:17:17
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (2)

[...]

Μια άλλη νύχτα.
Πάλι χόρτα.
Ένα ξέφρενο κυνηγητό, άγρια χτυπήματα στα κέντρα του σώματος,
χωρίς λόγο, θανάσιμα ίσως, ο άνθρωπος σαν άνθρωπος,
πιστός στον άνθρωπο,
χτυπήματα ανθρωπώδη, ανθρωπώδεις κλωτσιές, ανθρωπώδεις νυχιές.
Όλα στον άνθρωπο είναι ανθρωπώδη, ο άνθρωπος είναι ανθρωπώδης.
Ο άνθρωπος και τίποτε άλλο.
Ο άνθρωπος είναι η δικαιοσύνη του θεού.
Η πρώτη νύχτα. Το μυαλό
δεν μπορεί ακόμα να πιάσει τις δύο άκρες της κλωστής που κεραυνώνεται,
η άλλη νύχτα όμως είναι μέσα στην πρώτη νύχτα,
τα ίδια δέντρα, η ίδια ησυχία μες στα μεγάλα σκοτεινά δέντρα,
η ίδια λαγνεία, η έλξη,
το αίμα είναι πάντα εκεί, το πάντα αίμα,
ένα αφάνταστο μετάξι αρωματισμένο, κατεβαίνει χρυσοκόκκινο
μέσα από τη σμίλη της ψυχής του ουρανού των αντανακλάσεων,
λικνίζεται γύρω απ’ τα μικρά σώματα με την άγνοια του σπέρματος,
με την άγνοια της σφαγιαστικής αιχμής του σπέρματος,
γυναίκες που είναι η ζωή,
γυναίκες που η ζωή χωρίς αυτές αφαιρείται,
μέσα στο αφάνταστο μετάξι που λικνίζεται κατεβαίνοντας αρωματισμένο,
μέσα στη δροσιά της θάλασσας των δέντρων,
στη μυρωδιά του τριμμένου χόρτου,
στο ίδιο χόρτο επάνω η μία άκρη, στο ίδιο χόρτο και η άλλη
της κλωστής που πάει να σπάσει κεραυνωμένη,
σώματα μικρά με την άγνοια της σημασίας του χρυσοκόκκινου λικνίσματος,
γυναίκες
που δε θα πεθάνουν ποτέ αλλά που αυτές θα πεθάνουν
για να διαψευστεί η πανάρχαια πίστη.
Οι γυναίκες.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (4)
Post by: wings on 18 Jul, 2008, 21:51:32
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (4)

[...]

Η άλλη, ήσυχη νύχτα.
Σώμα που εξευτελίζεται πρώτα με λόγια, με τ’ όνομά του,
με τα ονόματα των γεννητόρων του, με την ιερότητα της μοναξιάς του,
σέρνεται ύστερα στα χόρτα, τα ρούχα εκλιπαρούν, τα παπούτσια
ανατριχιάζουν, κοιτάζουν γλυκά χαμογελώντας
κι ανατριχιάζουν, το σώμα
ματώνεται, φωνάζει, φωνάζει,
χωρίς ν’ ακούγεται,
χωρίς στην ήσυχη νύχτα ν’ ακούγεται, φοβάται και φωνάζει,
το άλλο σώμα διογκώνεται, πρήζεται, βγάζει λέπια, γωνίες, λακτίζει, οξύνεται,
αίμα που τρέχει, πόδια που τρέχουν, φωνάζοντας σαν αίμα,
τα ήρεμα σκοτεινά δέντρα, η ουδετερότητα των δέντρων.
Και από κάτω η ανθρωπωδία μόνη και άπλετη
σαν αφάνταστο φωτεινό μετάξι που κατεβαίνει μέσα στα κόκαλα
ράβοντας τα μικρά σώματα με το σώμα που δέρνει το άλλο σώμα
με ανθρωπωδία,
και οι γυναίκες από γύρω να κοιτάνε και να πλέκουν
περνώντας τις βελόνες μέσα στη σάρκα που φωνάζει χωρίς ν’ ακούγεται.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (8)
Post by: wings on 26 Jul, 2008, 23:40:33
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (8)

[...]

Το αίμα είναι ο προορισμός της γαλήνης,
το αίμα είναι ο ανθρωπώδης προορισμός.
Η γαλήνη δεν είναι ανθρωπώδης.
Το κεφάλι συντρίβεται στα πλακάκια, το σπέρμα βγαίνει σα δέσμη από ξυράφια
και κόβει τη σάρκα εκεί που πονά περισσότερο,
πολύ μέσα, στο πολύ του μέσα, στο πιο πολύ.
Η ανθρωπώδης απειλή, τα άγουρα ρόδια, γιατί το κακό είναι ανθρωπώδες,
γιατί τίποτα πιο πάνω από τον άνθρωπο,
γιατί ο άνθρωπος είναι η ανθρωπωδία του άλλου ανθρώπου
και απ’ αυτό δεν υπάρχει γλιτωμός.
Το ταξίδι συνεχίζεται με αλλεπάλληλες σφαγές.
Οι στάσεις εν είδει τιμωρίας.
Το ανθρωπώδες σκυφτό, βουβό και ανήμπορο,
μονάχο σαν το έγκλημά του, μονάχο σαν τις προφάσεις του,
σαν τις προθέσεις του, σαν τις ορμές και τα τινάγματά του,
μονάχο το ανθρωπώδες σαν ανθρωπώδες,
υπάκουο, αντιστρεψόδικο, βαθύτατα αφουγκραστικό και παθομανές
το πολύχορδο
το ασθενικό το ιόπληκτο το ανάποδο
το αιωνίως ανάποδο,
το ανθρωπώδες δονούμενο από το άλλο ύψος
από το ύψος του άλλου
προσκυνώντας το, εικονίζοντάς το, τον καπνό του προσφέροντας,
μέσα στην αδιάλειπτη αποκάλυψη του λάθους και της αποτυχίας,
υποταγμένο, δεμένο, οχιάζοντας ποτέ και ναιόμενο αέναα,
κρεμασμένο από το μεσαίο δέντρο του κήπου
και τα παιδιά από κάτω με καλάμια να το κεντρίζουν
χαράζοντας στη φτέρνα του τα ανομήματά του σαν κραυγές μετανοούντων,
ματώνοντας την εφησυχασμένη σάρκα του, σαρκάζοντας τους σπασμούς του,
αδειάζοντας το αίμα του μέχρι κάτω στα χόρτα και στα λουλούδια,
πίνοντας το χώμα το αίμα του, με τις φωνές των παιδιών
που χαλάνε τον κόσμο,
τα καλάμια μέσα στα αίματα, το ανθρωπώδες μετέωρο σαν ανθρωπώδες
και το αίμα του σαν κρεμάλα,
το κάλεσμα μέσα από τα χόρτα και το αίμα σαν προορισμός της γαλήνης,
η λαγνεία μέσα από τα χόρτα,
το ανθρωπώδες μονάχο, σαν το αίμα του, σαν τον προορισμό του.
Γιατί το ανθρωπώδες δεν έχει γαλήνη. Το ανθρωπώδες
είναι ο προορισμός του ανθρώπου
και η γαλήνη ο προορισμός του αίματος.
Δεν υπάρχει γλιτωμός απ’ αυτό.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 4 (1)
Post by: wings on 16 Aug, 2008, 18:59:49
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 4 (1)

Η απέραντη κούραση, η διάλυση του μυαλού,
το βρόμικο σώμα, το στεγνό σώμα, η απορία του σώματος,
το αδιαχώρητο της ανάσας μέσα στο στόμα,
τα χολεριασμένα εσώρουχα,
η εφιαλτική ακαταστασία στο τραπέζι, ψωμιά σαν τσαλακωμένα χαρτιά,
χαρτιά σαν ξεραμένα ψωμιά, η εφιαλτική ακαταστασία
στο κρεβάτι, μια αναγούλα που τραβά το μισό πρόσωπο
και το καρφώνει στον απέναντι τοίχο σαν τεντωμένο πόδι,
τα δάχτυλα που δεν αισθάνονται πια τίποτε,
τα δάχτυλα που δεν έχουν αγγίξει από τον θηλασμό την ύλη
των άλλων δαχτύλων, μια ησυχία που δεν είναι ησυχία,
μια γαλήνη που είναι η ανάποδη της γαλήνης, μια ακινησία
που δε λέει το αληθινό της όνομα,
τα πράγματα που δεν συμπαραστέκονται,
οι αναποδογυρισμένες παντόφλες, η μία παντόφλα λοξά δίπλα στην άλλη,
η σκόνη βυθισμένη στα πεταμένα ρούχα, στα μαυρισμένα τριαντάφυλλα,
μέσα στους πόρους των ξύλων, η συντριβή της φαντασίας,
ο τρόμος μπροστά την επανάληψη των ίδιων επικλήσεων της ψυχής,
οι ίδιοι ρυθμοί,
τα βρόμικα πιάτα,
η παράλυση των ματιών μπροστά στην εκατόμβη που πλημμυρίζει το νεροχύτη,
ψόφια έντομα παντού, κλωστές, πατημασιές,
μυστικά, λεκέδες, ενοχές,
μια βαριά ατμόσφαιρα από αναβολές,
το κακοβγαλμένο πουκάμισο σε σχήμα συσπειρωμένου θηρίου,
το βρόμικο σώμα, η διάλυση του μυαλού,
τα παγωμένα δόντια, τα άλογα,
τα άσπρα άλογα που περιμένουν πίσω απ’ την κουρτίνα,
ο καπνός θυσίας που αναθρώσκει απ’ τα σεντόνια,
το τοπίο εκτελέσεων που σμιλεύουν οι κουβέρτες στο κρεβάτι
σαν ιδιωτικό εξιλαστήριο,
σελίδες ημερολογίου στο κομοδίνο με τα καταπραϋντικά,
«αν θες να μη συνεχιστεί η ζωή σου σαν τέτανος»,
κι ένα ποτήρι πεθαμένο νερό στο πλάι,
το μαξιλάρι
σε σχήμα ξαφνικής αρρώστιας, οι απότομες κουμπότρυπες
σαν αναπάντεχη συμφορά που σφίγγει το ουρλιαχτό σα συρματόσχοινο
γύρω απ’ τον εγκέφαλο,
το ταβάνι με τις αποκρουστικές πεδιάδες του,
τα πονεμένα πόδια που τραβάς τις κάλτσες
και φεύγουν κι αυτά μαζί,
η κατάρρευση όλων των εκφράσεων απ’ το πρόσωπο,
η έκπτωση όλων από το θρόνο του προσώπου,
το πρόσωπο λεηλατημένο σα θρόνος,
κάθε κίνηση του σώματος ένα κύμα μαύρου βούρκου αφήνει πίσω της,
κάθε κίνηση, αργή σαν εξομολόγηση,
ανασηκώνει στροβιλίζοντα κύματα ιστών αράχνης
κουβαριασμένα μέσα σε τρικυμισμένους όγκους απύθμενου νερού,
το άδειο σώμα, το σκοτάδι του μυαλού, η αξιοπρέπεια της καρέκλας,
η προχωρημένη ώρα μέσα στη νύχτα που κάνει μαρτυρικό τον τυφλό τοίχο
όπου αρχίζει σαν πόνος να υψώνεται το χλωμό όραμα της πρωινής φρίκης,
η αγάπη
αν υγρασία ψαριού σε διπλωμένο χαρτομάντιλο,
η αγάπη
σαν υγρή κάλτσα πεταμένη κάτω από το κρεβάτι,
το δωμάτιο
σε σχήμα χειρουργείου, με μια ανοησία χυμένη επάνω σ’ όλα,
το αργό ξέντυμα,
η ανάδευση όλων των οσμών σαν μέσα σε ήσυχο νερό του απογεύματος,
οι τρίχες σε ύπουλη στάση,
ο επιφανειακός λαβύρινθος της αναίσθητης σάρκας,
η σιωπή των σπλάχνων
σαν υπόγεια αίθουσα μουσείου
με σαρκαστικό φεγγαρόφωτο απ’ το πάτωμα,
οι κοιλότητες, οι ζάρες, τα πένθη των γραμμών,
οι απολήξεις των άκρων σαν υπενθύμιση της συντέλειας του κόσμου,
η γύμνια,
η μνημειακή γύμνια,
σαν κραυγή μέσα σε ύπνο μ’ ανοιχτά μάτια
μέσ’ από ένα στόμα πιο μεγάλο απ’ το σώμα που το έχει,
τα ποδοβολητά των εξεγερμένων και των ελεεινών,
το σκοτάδι του μυαλού, το μυαλό
σαν άδειο σώμα, η συντριβή του μυαλού,
το μυαλό σαν βρόμικο σώμα, σαν χολεριασμένα εσώρουχα,
τα ποδοβολητά από όλες τις μεριές των εξεγερμένων
και των ελεεινών,
το σφάξιμο ενός φτωχού μανάβη στον δρόμο,
η ψυχή
σαν ένας φτωχός μανάβης κατασπαραγμένος στη μέση του δρόμου,
σαν το αίμα μέσα από το στόμα του μανάβη που ακόμα τρέχει,
η προέλαση των στρατευμάτων μέσα στο κατακτημένο έδαφος
της φίλης χώρας που αλώθηκε σαν προαιώνιος εχθρός,
η εξόντωση των αμάχων πληθυσμών,
οι ανοιχτοί τάφοι με τα κομμένα κεφάλια,
ένας ασίγαστος κρότος πυρκαγιάς μες στον αριστερό τοίχο,
μια αηδία μέσα στο απλωμένο σώμα, τα δάχτυλα έξω απ’ την κουβέρτα
για να μην τραυλίζουν απ’ την αηδία,
το μυαλό ανασηκώνεται κάτι να πει — μα ξαναπέφτει,
σμήνη λαού που προελαύνουν θριαμβευτικά
και εξολοθρεύονται και ξανασηκώνονται και ξαναπέφτουν,
τα νέα διατάγματα,
οι αλλαγές φρουράς, οι αλαλαγμοί, οι αλλαγές συμβόλων,
οι αλαλαγμοί, η απαγόρευση της κυκλοφορίας,
η νύχτα,
βροχή από θειάφι, το ξύπνημα των ηφαιστείων,
ο θυμός της γης, κοπάδια ερπετά μέσα στα μάτια των ανθρώπων,
γύρω από τις γλώσσες σαν ατέρμονες φράσεις,
σπέρνοντας δηλητήρια στα σώματα,
η καταστροφή του αναπνευστικού συστήματος,
η εξάπλωση των ζώων,
ο τρόμος σα μάτι που τρώει ολόκληρο το στόμα
και φτάνει μέχρι τις πατούσες σφαιριάζοντας τα όργανα όλα,
ένα σχοινί τεντωμένο και στη μια του άκρη
μια βάρκα
και στην άλλη ένα διάφανο χέρι,
ένα σχοινί που κεραυνώνεται και το χέρι τρελαίνεται μαυρίζοντας,
ναυάγια, το σκοτάδι,
το αιμοφόρο σκοτάδι,
μια θύελλα γύρω από τα σεντόνια με το σχήμα του απλωμένου σώματος,
το άδειο σώμα, το σώμα σα σκοτεινό μυαλό, σώμα
σαν βρόμικο μυαλό,
σώμα σε σχήμα συντριμμένου μυαλού,
η στάχτη, η στάχτη,
πάλι και πάλι αυτή, η στάχτη
που κάνει τον άνθρωπο συνεπή με τα τέλη του,
η μάταιη κίνηση του χεριού μέσα στα σεντόνια,
το φάντασμα του στόματος που φτύνει τα δόντια του
πάνω σ’ αυτόν που του ’φαγε τα χείλη αφήνοντας
μόνο τη σκοτωμένη πορφύρα των ούλων,
η πανωλεθρία των εκφράσεων επάνω στο πρόσωπο,
στέρνο σαν πεδίο μάχης μετά την αλληλοεξόντωση,
η συντριβή της δικαιοσύνης,
θάνατοι από επαναλήψεις, κατολισθήσεις πόλεων,
κατολισθήσεις πόλεων σαν καταρρεύσεις των εκφράσεων από το πρόσωπο,
πόλεις σαν τρομαγμένα πρόσωπα,
πρόσωπα σαν αλάφιασμα μεραρχιών από κρόταφο σε κρόταφο,
το μαρτύριο της οράσεως,
η καταδίκη στο μαρτύριο της οράσεως,
εκθρονίσεις,
αστραπιαίες μεταβολές καθεστώτων προς το χειρότερο του καλύτερου,
απεργίες, στάσεις, πορείες,
ανταλλαγές πληθυσμών, αναμορφώσεις γιγαντιαίων εκτάσεων,
τα έγκατα της γης σε φαγωμένους λαιμούς,
πυρπολισμοί, δολοφονίες ποιητών επάνω στο ποίημα,
το ποίημα,
δοσοληψίες για την επικράτηση των μελανότερων σφαγέων,
το ποίημα,
εξαγορές για την επιβολή των ειδεχθέστερων απατεώνων, των δολοφόνων,
των ελεεινών,
το μυαλό ανασηκώνεται, κάτι θέλει να πει,
μια βοή από απέραντο αίμα,
διαβουλεύσεις για την απόλυτη κυριαρχία των ελεεινών,
θέλει κάτι να πει μα ξαναπέφτει,
δεν μπορεί, το μυαλό θέλει — μα ξαναπέφτει,
οι αυτοκτονίες.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 4 (3)
Post by: wings on 20 Sep, 2008, 23:58:24
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 4 (3)

[...]

Το ποίημα.
Το ποίημα μια μπόχα, αλλά το ποίημα, μια απέραντη μπόχα που καίει σπαρτά,
το ποίημα μοναχό του ξεσφίγγει τα μέλη, μέσα στην κρινολίβωση των υγρών,
μέσα στην αχελάτωση των μυών, μέσα στον οστεανισμό των παλμών,
μέσα στη φριχώλαση των δαχτύλων, το ποίημα, μέσα στην πρώκτωση των γλωσσών,
μέσα στη μουναίρεση των συνθημάτων και των εξαγγελιών, μέσα
στην τριχελάτωση των προβλέψεων και των αξιωμάτων, εκεί, το σώμα
σφαγμένο απ’ τα σεντόνια και συλημένο απ’ τη σιχασιά του,
με την αποφορά να σαπίζει μέσα στο μαξιλάρι
και την καρδιά πεταμένη κάτω από την αναρίθμητη κλοτσιά,
κανένα χέρι, καμιά φωνή, η λευκή σιωπή των τοίχων,
η πορώδης ανάσα των επίπλων,
εκεί, το ποίημα, μοναχό του.

Το φως αρχίζει πολύ χαμηλά.
Το φως αναθρώσκει από πολύ χαμηλά
και τίποτα δεν φτάνει πιο ψηλά απ’ το φως.
Όποιος θέλει το φως, ας πάει εκεί που φτάνει το φως,
και κανείς δεν φτάνει πιο ψηλά από κείνον που φτάνει το φως.
Όποιος θέλει το φως, ας πάει εκεί που φτάνει το φως,
και κανείς δεν φτάνει πιο χαμηλά από κείνον που φτάνει στο φως.
Τόσο χαμηλά δε φτάνουμε ποτέ,
γιατί το φως αρχίζει πιο πάνω απ’ όλα,
και τόσο ψηλά δε φτάνουμε ποτέ, γιατί το φως αρχίζει πιο κάτω απ’ όλα.
Όποιος θέλει το φως, ας ξεχάσει το φως,
ας κλείσει τα μάτια κι ας το ξεχάσει,
ας γυρίσει τα μάτια ανάποδα κι ας κοιτάξει τα άκρα του,
γιατί αυτά είναι το φως.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 4 (5)
Post by: wings on 02 Oct, 2008, 00:35:52
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 4 (5)

[...]

Άκουσε τη φωνή σου
και κραύγασε
κραύγασε
κραύγασε
από τον ήχο της φωνής σου,
γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο τρομερό
από ολόκληρο τον ήχο του μυαλού,
από ένα μυαλό που ακούει
ολόκληρο τον ήχο του μυαλού,
μέχρι το τέλος,
μέχρι εκεί που τελειώνει το μυαλό
έχοντάς τα αφήσει όλα πίσω
και μην έχοντας να προχωρήσει άλλο.
Γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο τρομερό απ’ αυτό.
Γιατί αυτό είναι το γκρεμιόλβιο, το ωλιάχτιο, το τρισευμόλπιο,
κι αυτό είν’ όλο.
Υπάρχει ανάμεσα στους εδώ και προς τα εκεί,
και θέλει μα δε μπορεί,
μα θέλει και στέκεται,
μα μπορεί επειδή στέκεται εκεί,
το μυαλό σαν άδειο σώμα, σαν παγωμένα δόντια,
στέκεται,
ανάμεσα στους εδώ και στους εκεί,
η συντριβή του μυαλού, το τραυλισμένο σώμα.
Ανασηκώνεται και ξαναπέφτει,
ριζόσχημο χώρισμα, αιμοδιψές κενό,
ακούει τη φωνή του
και κραυγάζει
κραυγάζει
κραυγάζει
από τον ήχο της φωνής του,
γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο τρομερό
από ολόκληρο τον ήχο του σώματος,
από ένα σώμα που ακούει
ολόκληρο τον ήχο του σώματος,
μέχρι εκεί που τελειώνει το σώμα.
Γιατί εκεί μιλούν αυτοί που δε συνομιλούν ποτέ αλλιώς
κι αυτό περιμένουν,
γιατί σ’ αυτό συνομιλούν,
κι αυτό είν’ όλο.
Δεν υπάρχει τίποτε πιο τρομερό απ’ αυτό,
μετά απ’ αυτό δεν υπάρχει τίποτε,
έχοντάς τα αφήσει όλα πίσω
και μην έχοντας να προχωρήσει άλλο.
Μέχρι εκεί που τελειώνει το μυαλό.
Μέχρι εκεί που τελειώνει το σώμα.
Μέχρι εκεί που τελειώνει το σώμα.
Μέχρι εκεί που τελειώνει το μυαλό.
Μέχρι εκεί που τελειώνει το σώμα.
Κι αυτό είν’ όλο.
Μέχρι εκεί.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 5 (1)
Post by: wings on 11 Oct, 2008, 18:56:30
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 5 | Η Θεά του Τέλους (1)

Έπασχε από άνθρωπο.

Θα μείνει για πάντα εκεί.
Όρθια
με το κεφάλι πίσω. Με το κεφάλι
απροσμέτρητα
ψηλά και πίσω. Τα μάτια παρμένα
απ’ τ’ άστρα.
Μάτια με μάτια με τ’ άστρα.

Δεν ακουμπάει πουθενά. Η ράχη της
στηρίζεται στην ράχη της.
Τα πόδια ανυπόδητα νιώθουν ωμό το χώμα.
Σ’ αυτά
μπορεί να βασιστεί
σε ύψος απροσμέτρητο.

Φορά το πιο γυμνό φουστάνι.
Εκείνο που απέφευγε.
Φορούσε όσα την έντυναν. Ολόκληρο
το σώμα βρήκε απεριόριστα το σώμα. Αυτή η άσεμνη
έκθεση των φλεβών της την καθησυχάζει,
η έκρυθμη δήμευση των οστών της,
νιώθει πως έφτασε,
αυτή η αδιάντροπη ρεύση των νεύρων της,
εκεί που πάντα
ένιωθε πως ήθελε να φτάσει. Εκεί που έφτασε.
Θα πάντα εκεί.
Αβλέφαρα κοιτώντας
με μάτια εξόφθαλμα στα μάτια
τα άστρα.
Πανόραση. Δεν έχει
πού αλλού και άλλο τίποτα να φτάσει.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 5 [Θα πάντα εκεί...]
Post by: wings on 19 Oct, 2008, 23:49:38
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 5 | Η Θεά του Τέλους [Θα πάντα εκεί...]

[...]

Θα πάντα εκεί.
Αμετακίνητη. Εγώ το αποφάσισα,
που δεν σκέφτομαι,
που δεν έχω εξήγηση γι’ αυτό όπου έφτασα.
Δεν θα με καταλάβετε. Θα έχουν
τελειώσει οι λέξεις αλλ’ ακόμα
δεν θα με καταλάβετε. Δεν θέλω
να κλάψετε για μένα, να κλαίτε
από μένα, να λέτε ότι σας συγκίνησα, να μην το λέτε,
ακούστε μόνον ολόκληρη, μέχρι το τέλος μου. Έλεγα
αν δεν μιλήσω δεν θα φτάσω, αν δεν σας συγκινήσω
δεν θα γίνω, αν δεν με νιώσετε εσείς δεν θα σωθώ.
Όχι. Όχι. Κοιτάξτε με τώρα. Εγώ το αποφάσισα.
Είπα  Εδώ θα σταθώ
εδώ  για  πάντα.
Δεν  θα  φύγω.  Έφτασα.
Στραφείτε όλοι προς εμένα  Θα μιλήσω.
Ένιωθα σαν
πεθαμένη ποίηση. Κι ένιωθα
σαν την ποίηση που μαχαιρώνει
αυτόν που δεν μπορεί
να την γεννήσει και μόνη αναγκάστηκα
να γεννηθώ. Στρέψτε όλοι τα μάτια.
Ορασθείτε με. Γίνετε
οι οραστές μου. Ήμουν
η ποίηση που δεν μπορεί να γεννηθεί. Και ωτασθείτε με.
Γίνετε οι ωταστές μου. Και αναγκάστηκα
να γεννηθώ για να μη μείνει από μένα πίσω
τίποτα, και αναγκάστηκα να γεννηθώ
για να μη γίνει από μένα πίσω
τίποτα, και αναγκάστηκα για να βρεθώ εκεί όπου η γέννηση
αυτή θα μ’ άφηνε να φτάσω, εκεί όπου
σε ένα μόνον τίποτα αφήνεται να φτάσει όταν αυτό
πια αναγκάζεται
να γεννηθεί. Και δώστε μου τις λέξεις που μου κρύβετε,
ποτέ ποτέ δεν μίλησα,
κρατάτε τις τραχύτερες κρυμμένες,
δεν μίλησα ποτέ δεν μίλησα, εκείνες που χρειάζομαι,
εκείνες με τα δόντια, με τους γάντζους,
τις πιο δύστροπες πιο δύστροφες
που μπήγονται και βγαίνουν με τους πόνους,
τις δύστοκες
δυσάγγιχτες. Μ’ αφήσατε τον κόσμο
χωρίς λέξεις. Φαντάστηκα όλες τις λέξεις που δεν είχα,
είμαι οι λέξεις που φαντάστηκα. Τώρα που έφτασα,
σταθείτε μακριά, λύκοι
της μέρας λύκοι
της νύχτας, δεν θα με φτάσετε
εδώ που έφτασα, θα σας τυφλώσω
με το ύψος μου, και θα σας κάψω
μ’ όλη την ποίηση που αναγκάστηκα
άγραφη μόνη μου να γεννήσω.
Η αγάπη δεν υπάρχει.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)
Title: Re: Δημήτρης Δημητριάδης, Κατάλογοι. 5 (Θα πάντα εκεί...)
Post by: spiros on 19 Oct, 2008, 23:56:17
Μου θυμίζει λίγο τεχνικές stream-of-consciousness (https://en.wikipedia.org/wiki/Stream_of_consciousness), καταιγιστικό, χρησιμοποιώντας με τρόπο σχεδόν καταχρηστικό τη δυνατότητα του νεολογίζειν, για να μεταδώσει με μεγαλύτερο σθένος την πραγματικά καταλυτική συναισθηματική κατάσταση που κρύβεται πίσω από αυτό, την οργή, απέναντι στους «λύκους της ημέρας»«και τους λύκους της νύχτας» θα προσθέσω εγώ (lupi noctis;).

Και το τέλος, απροσδόκητο, επώδυνο, σαν ένα απότομο φρενάρισμα μπροστά στον γκρεμό, ενώ, παρόλ' αυτά, δεν καταφέρνει να σώσει τη ζωή του οδηγού:

«Η αγάπη δεν υπάρχει»

Αυτό στην ουσία ήθελε να κραυγάσει από τον πρώτο στίχο...
Title: Re: Δημήτρης Δημητριάδης, Κατάλογοι. 5 (Θα πάντα εκεί...)
Post by: wings on 20 Oct, 2008, 00:03:26
Ναι, η αγάπη δεν υπάρχει γιατί η Θεά του Τέλους έπασχε από άνθρωπο, όπως μας λέει το ξεκίνημα του προηγούμενου αποσπάσματος που αποτελεί και την αρχή του Καταλόγου 5.

Το απόσπασμα που δημοσίευσα σήμερα είναι η συνέχεια του προηγούμενου. Θεώρησα καλό να τα δημοσιεύσω έτσι για να υπάρχει καλύτερη κατανόηση του ποιήματος.

Ο Δημήτρης Δημητριάδης είναι «μάστορας» στο νεολογίζειν για λόγους ουσίας κι όχι για λόγους εξυπνακισμού. Συχνά με τρόπο καταιγιστικό όπως επεσήμανες. Και, ναι, συχνά κραυγάζει για να μας επιστήσει την προσοχή σε απολύτως κραυγαλέα πράγματα που όμως με τόση ευκολία μάς διαφεύγουν.
Title: Re: Δημήτρης Δημητριάδης
Post by: spiros on 20 Oct, 2008, 00:05:16
Λογικό να μην υπάρχει η αγάπη όταν κανείς πάσχει από άνθρωπο, μα δεν μου λες, είναι αποδεκτή η χρήση του «πάσχω» εδώ, εγώ νομίζω ότι χρησιμοποιείται μόνο για ασθένειες, μήπως ο ποιητής κάνει κάποιο σφάλμα στη χρήση της γλώσσας;
Title: Re: Δημήτρης Δημητριάδης, Κατάλογοι. 5 (Θα πάντα εκεί...)
Post by: wings on 20 Oct, 2008, 00:08:18
Η ανθρωπιά είναι αρετή, ο άνθρωπος συχνά «κακό σπυρί».

Ο συγκεκριμένος ποιητής διακρίνεται για την ορθή χρήση της γλώσσας. Και είναι ένας από τους πιο χαρισματικούς συναδέλφους μας (μεταφραστές). Για δες τι (http://www.protoporia.gr/author_info.php/authors_id/913649) έχει μεταφράσει. :-)
Title: Re: Δημήτρης Δημητριάδης
Post by: spiros on 20 Oct, 2008, 00:10:17
Ουφ, ανάπνευσα, πάλι καλά που δεν μας ξεφούρνισε κανένα «Επέστρεφε».
Title: Re: Δημήτρης Δημητριάδης
Post by: wings on 20 Oct, 2008, 00:15:34
Ναι, μπορείς να είσαι ήσυχος όταν βρίσκεσαι στην ενότητα των ποιητών της Θεσσαλονίκης, Σπύρο μου. Για δες εδώ (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11669.msg825023#msg825023) πώς χρησιμοποιεί μια παρόμοια προστακτική ο Σταύρος Ζαφειρίου.

Ποιος είπαμε ότι ήταν αυτός που έγραψε το «Επέστρεφε»; :-)
Title: Re: Δημήτρης Δημητριάδης
Post by: spiros on 20 Oct, 2008, 00:17:33
Δεν ξέρω, περίμενε να ρωτήσω κανένα άτομο με υψηλότερο επίπεδο από το δικό μου...
Title: Re: Δημήτρης Δημητριάδης
Post by: wings on 20 Oct, 2008, 00:45:27
Άσε, μην παιδεύεσαι. Ρώτησα εγώ το εργαλείο αναζήτησης του Translatum και μου έδωσε την απάντηση (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11864.msg105956#msg105956) αμέσως. Αυτό σημαίνει ότι το Translatum έχει υψηλότερο επίπεδο από εμάς, άραγε; :-)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 5 [Πάσχει από άνθρωπο...]
Post by: wings on 27 Oct, 2008, 00:47:10
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 5 | Η Θεά του Τέλους [Πάσχει από άνθρωπο...]

[...]

Πάσχει από άνθρωπο.

Παράδοξη πάθηση.
Δεν πάσχουν όλοι. Την δίνουν όλοι. Είναι κρυφή
αλλά δεν κρύβεται. Εκτίθεται. Τόλμη
πανίσχυρη ανεξάλειπτη τόλμη, έρχεται πριν την αρχή και φτάνει
ως εκεί που δεν φτάνει το τέλος. Απ’ την αρχή βλέπεις μ’ αυτήν
το τέλος πριν το τέλος. Το βλέπεις δεν μπορείς
να μην το βλέπεις. Αυτό είναι
το τέλος. Να μην μπορείς
να μην το βλέπεις. Το τέλος μόνον. Γιατί μ’ αυτήν το τέλος
είναι στην αρχή, το τέλος είναι
η αρχή που είναι μόνον
τέλος, τέλος αφάνταστα και τέλος αμιγώς
τέλος απρόσιτα εγγύτατα, μία απαρασάλευτη
ευθεία χωρίς λίκνισμα καμιά καμπύλη
σε χρώμα πολλές κλίμακες πιο κάτω απ’ το μαύρο
χωρίς αυξομειώσεις απ’ την αρχή μέχρι το τέλος
που δεν ξαναγυρίζει στην αρχή που είναι μόνον τέλος.
Η πάθηση.
Την εξοπλίζεις όταν την απομακρύνεις. Την εξοπλίζεις
όταν δεν την αποδέχεσαι. Όταν την αποδέχεσαι,
δεν αφοπλίζεται. Όσο σ’ εγκαταλείπει,
δεν σ’ εγκαταλείπει. Σ’ εξασθενίζει με μια δύναμη
που ενισχύεται από την μεγαλύτερη αδυναμία. Έρχεται
μόλις φεύγει. Ποτέ δεν χάνει. Ελπίζει
συνεχώς. Παίζει. Δολοπλοκεί. Σαρκάζει. Ενεδρεύει και
εξυφαίνει αντιφάσεις. Και επιμένει. Ασυνεπής. Ανυποχώρητη.
Όλα σ’ αυτήν προϋποθέτουν το καλό αλλά το άλλο
έρχεται. Δεν το αντέχει βάρος
τόσο απείρου σώματος το εσωδερμικό σεντόνι,
σώμα τόσο παντού και τόσο σώμα ώστε λιπαίνονται
οι τοίχοι από τις κλιμακώσεις
από τις κορυφώσεις του μυαλού. Συσπειρωμένη
με παράκληση γονυκλινής όλη
η σάρκα δαγκώνεται κηδεύεται αλλά υμνεί αυτό,
ζει μόνον γι’ αυτό που δεν παρέχεται καθόλου από έλεος
αλλ’ από ζήλο τύφλωση και άφρισμα
και κοχλασμό, από μια υπερέκταση μιας ανυπέρβλητης
μελίστατης ορμής ανυπολόγιστης
που σκάβει σκάβει και γεμίζει όλο
το σώμα μ’ ένα τέλος πύρινο που είναι
μόνον η αρχή. Αυτό που δεν ζητείται
αλλά δίνεται και παίρνεται χωρίς να του ζητείται όταν
η σάρκα σφύζει και καρφώνεται και χωρίς σκέψη
χωρίς λέξη από θεία έλξη ανελέητα και εκθαμβωτικά
με θάμβος που εχθρεύεται το έλεος και όμως ελεεί,
μια ίαση που ανταμείβεται μ’ ευχαριστήριες
κραυγές όταν αγγίζονται
τα χείλη την στιγμή που αυτό θέλουν πιο πολύ
και δεν μπορεί να τα χωρίσει τίποτα και τότε
τότε
μπαίνει το ένα αίμα μέσα στ’ άλλο αίμα
συναιμάσσονται.
Η πάθηση αυτό
δεν το αφήνει.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 5 [Ανθρωπίαση. Ίαση από άνθρωπο...]
Post by: wings on 14 Nov, 2008, 00:23:06
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 5 | Η Θεά του Τέλους [Ανθρωπίαση. Ίαση από άνθρωπο...]

[...]

Ανθρωπίαση. Ίαση από άνθρωπο.
Προσπάθεια να τον κρατήσει. Να τον αισθανθεί.
Και απ’ αυτόν να αισθανθεί.
Ξανά. Προσπάθεια να τον φιλήσει
να τον ψηλαφίσει. Προσπάθεια που καταβάλλει
η προσπάθεια να τον φτάσει και να τον ξυπνήσει να τον κάνει
να θελήσει. Προσπάθεια
να μην τον χάσει. Ξανά. Απ’ την αρχή. Ξανά απ’ την αρχή.
Κάθε προσπάθεια, τον χάνει. Κάθε προσπάθεια,
προσπάθεια για την προσπάθεια που διαψεύδει
την προσπάθεια την αποτρέπει κι όλο προτρέπει
στην προσπάθεια,
ξανά ξανά.
Η αποθάρρυνση που φέρνει την ενθάρρυνση
που ξαναφέρνει άρρηκτη την αποθάρρυνση,
νίκες που κραταιώνονται με ήττες, απελπισία
πιο εύρωστη από την ελπίδα που την ανανεώνει η απελπισία
με πυγμή συνωμοτώντας. Μια συμμαχία απρόσιτων
απρόσθετων απρόσμικτων εχθρών. Μια έλλειψη ανελλιπής.
Η πάθηση.
Όταν λείπει εκείνος, η έλλειψη είναι ντροπή.
Στυγνή απώλεια ελέγχου. Και αίσθημα αισχίστου
γήρατος εσχάτου και αποτρόπαιη συναίσθηση μιας δυσμορφίας
κι αναπηρίας δυσοσμίας
μιας δύσβιας και δύσβατης
δυσαρμονίας.

Ισχυρότερη
έλξη προς άνθρωπο
από άνθρωπο δεν υπήρξε στον άνθρωπο.
Δεν θα είναι ποτέ ισχυρότερη, δεν μπορεί.
Έλξη και
Έλξη
προς αυτόν που σε έλκει σαν να σου αφαιρεί
τον επενδύτη της ζωής και δεν σ’ αφήνει παρά
με την ποινή της σάρκας και με τους χτύπους της που ξεφωνίζουν
στην πιο στενή στιγμή των δρόμων με τ’ αυτοκίνητα
να βάφονται κορνάροντας μες στα χυμένα αίματα
και τα παπούτσια να κλωτσάνε τραγουδώντας τα χυμένα αίματα
και τα γρυλίσματα σαν γέλια να βοθρώνουν
τα χυμένα αίματα κι η σάρκα να μην είναι
σάρκα
αλλά
αποσάρκωση.
Έλξη
Έλξη.
Και
όχι μόνον ο άνθρωπος να λείπει. Να λείπει όταν δεν λείπει.
Κι όταν τον έχεις, να μην κατέχεις. Όχι για κατοχή
μα για να είναι
περισσότερο αυτός. Και
όχι μόνον να φεύγει. Να φεύγει
σα να μην ήρθε να μην άφησε.
Να ήρθε σα να έφυγε πριν φύγει. Έλξη
σαν έλκος.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 6 [Ποθάλωση...]
Post by: wings on 28 Nov, 2008, 03:32:03
Δημήτρης Δημητριάδης, Κατάλογοι. 6 | Ο Γλυκίας [Ποθάλωση...]

Ποθάλωση.

Έρχεται μόλις τον καλούν.

Ο ποθηγέτης ο ποθηλάτης
ο ποθιορκητής.
Αυτός που ποθαλώνει.
Ο ποθιούχος.

Επικαλούνται τ’ όνομά του –
το ποθόνομα – και
έρχεται αμέσως.

Καλοσύνη.
Καλοσύνη της καλλοσύνης.

Όλος εδώ.

Τα φέρνει όλα.
Έρχεται όλος και όλως.
Καθόλου αλλού.
Τίποτα δεν αφήνει σ’ άλλον.
Τα τελειότερα
ποθάρματα. Ευειδή.
Τα φέρνει όλα μαζί του. Ευθαλή.
Για την ολοκληρωτική ποθάκτηση
την αποκλειστική ποθήλωση.
Τα τελειότερα
τα ευγενέστερα
τα ευκλεέστερα ποθάρματα.
Ευάρεστα. Ευδιάθετα. Ευαγή.
Για την κατατρόπωση της ποθάγχης.

Φιλάει.
Φιλάει τα πονεμένα σημεία με όλο το στόμα.
Αίμα στο σχήμα ζεστό των χειλιών του.
Αφήνει το αίμα ζεστό να ζεστάνει
το χιόνι εκεί που χιόνισε φεύγοντας
η αγάπη νύχτες πολλές.
Νύχτες πριν απ’ αυτόν. Πριν πολλές νύχτες.
Πολλές οι Πριννύχτες.
Φιλάει με όλο το στόμα
όπως κανείς δεν φιλάει εκεί
τα σημεία που πάγωσαν.

Φιλιά Μετανύχτια.
Τα πρώτα φιλιά. Διακόπτουν
τον πάγο. Κάμπτουν τον εθισμό
στην ακαμψία, τήκουν
την μαύρη παράλυση, διαλύουν τα ίχνη
αισχρά πριν τη διάλυση. Επουλώνουν
πουπουλώνουν.

Είναι αυτός που δίνεται.
Έρχεται να δοθεί.
Είναι αυτός που δίνει. Αυτό που δίνει
αυτός, κανείς δεν το δίνει. Κανείς
δεν έρχεται. Κανείς
για να δοθεί. Αυτός
για να παραδοθεί. Η ποθαρχία
σε ολική παράδοση.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 6 [Μάτια από γαλάζιο έρεβος...]
Post by: wings on 10 Dec, 2008, 02:43:41
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 6 | Ο Γλυκίας [Μάτια από γαλάζιο έρεβος...]

[...]

Μάτια από γαλάζιο έρεβος.
Το βλέμμα του προσφέρεται, είναι
για να προσφέρεται. Και μένει
όσο μένει η ανάγκη. Όσο
απ’ όλο το σώμα περάσει ο συρμός
των θρόμβων της ανάγκης.
Δεν απορρίπτει. Δεν αποκρούει.
Δεν αποδοκιμάζει. Διευκολύνει.
Και μένει
για να δίνει.
Του ζητείται, και δίνει.
Του ζητείται, και δίνεται.
Καλός. Ο Ενάνθρωπος. Αυτός που λείπει
αυτό που λείπει απ’ τον άνθρωπο.
Και μόνον άνθρωπος. Μένει εκεί
μ’ όλο το σώμα του και για να το προσφέρει όλο. Γυμνώνει
το σώμα του ως εκεί που η σκέψη μπορεί να γυμνώσει το σώμα
και το δίνει τόσο γυμνό.
Σώμα κατά των θρόμβων της ακάνθου.
Και το δίνεται.
Δεν είναι μόνον σώμα για σώμα. Είναι αυτό που δεν αφήνει
να σκεφτεί η σκέψη άλλο σώμα ούτε σώμα. Η θραύση
του σώματος. Η θραύση
των θρόμβων του σώματος.
Θρομβοθραυστικό.

Πιο ιερός πιο ωραίος πιο γόνιμος
από την Γονιμότητα την Ωραιότητα
την Ιερότητα.
Διαδονείται.
Η γλαυκότητα της πνοής του.
Διαδονούμενος. Η απαλότητα της γης του.
Όλος μια διαδόνηση. Ο τροπικός του εύκρατος.
Προσφέρει την αφή του. Δωρούμενος.
Η σάρκα δεν είναι πριν απ’ αυτόν.
Χαρισάμενος.
Η σάρκα όλη μόνον αυτός.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 6 [Το στόμα του...]
Post by: wings on 04 Jan, 2009, 22:54:34
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 6 | Ο Γλυκίας [Το στόμα του...]

[...]

Το στόμα του.
Είμαι για να με πάρεις.
Θέλω να με πάρεις.
Είμαι επειδή με θέλεις
επειδή θέλω να με πάρεις επειδή
θέλω να με θέλεις.
Πάρε με.
Πάρε τον πιο ωραίο
τον πιο γόνιμο τον πιο ιερό
από την Ιερότητα την Ωραιότητα
την Γονιμότητα.
Όσο θέλεις. Όσο με θέλεις.
Θέλε
με.
Πες
Δώσου μου
και Δοθήσομαι. Πες το. Δεν είμαι ο φόβος
ο φόνος. Είμαι μόνον για να με παίρνεις.
Παίρνε με.
Το στόμα του. Εύπλαστο. Εύλεκτο. Εύφλεκτο.
Χείλη από καλοσύνη. Εύσαρκα εύτορνα ευπροσήγορα.
Δόντια ευγενή. Γλώσσα του
εύστροφη ευθυτενής ευθύβολη
γλώσσα η χάρις, ευπόλεμος Άρης.
Σάλιο το ήδυσμα.
Χνώτο ηδύπνουν.
Ηδύνει όλη η κοιλότης
όλο το στόμιο ηδύ
ηδυεπές ηδύοσμο.
Ο Ηδύοσμος. Κοίταξέ με,
λέει. Πιάσε με
είμαι όλος και όλως
ασυστόλως ηδονή.
Μη φοβάσαι δεν είμαι ο φόβος ο φόνος.
Ηδυμελής
ηδυπαθής ηδυσταγής
ηδυσμένος.
Ηδονούμενος. Πάρε με
Πάρε με
Η Δήλος μου είναι δική σου. Η Δήλος του.
Άθραυστη
παραδομένη στην λατρεία των απόρων
στην λάτρα των πιστών της των προσκυνητών της
των εμποθούμενων.
Η Δήλος μου είναι δική σου.
Η Δήλος του.
Σμιλευμένη βλάστηση. Ο βλαστός και οι ρίζες
σε εγχάρακτη ευδοκία. Ευωδία μέσ’ απ’ την σάρκα
της Άνοιξης, ευωχία μέσ’ απ’ την Άνοιξη της σάρκας.
Ένα εύθυμο έπος μ’ ευφάνταστη όρχηση.
Ακατάπτωτη εύπορη Τροία
από γενναίο τρίχωμα δασύ και γένος ανατολικό.
Μια Ιλιάδα από δύο ομήρους και έναν αυλό.
Η Δήλος του
είναι δική μου.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 6 [Είμαι δικός σου...]
Post by: wings on 23 Jan, 2009, 02:02:06
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 6 | Ο Γλυκίας [Είμαι δικός σου...]

[...]

Είμαι δικός σου.
Σε θέλω
με την χαρά που θέλεις να με πάρεις
γιατί με θέλεις και γιατί
θέλω να με θέλεις και γιατί
θέλω να σε θέλω.
Σε θέλω.
Όλες οι φλέβες του φουσκώνουν για να ρουφηχτούν.
Τα γόνατά του οι καρποί του
κνήμες
και κνήμες ω κνήμες
όλοι γλιστρούν οι μύες σαν μέλι ένθερμο
μες στο ημίφως τού απλού κοιτώνα.
Το χέρι κάνει
όλη την περιφορά και χάνεται
στον κύκλο που το κέντρο του
σκοτώνει το ποθάλγος.
Και παίρνει όλον τον κατήφορο και καταλήγει
έκθαμβο στις εκβολές
του εκχειλίσματος. Και παίρνει
όλον τον ανήφορο και τρέμει ένθεο εμπρός
στον διπλό δίσκο τού ήλιου.
Μεταλαμβάνει.
Οινάρτος.
Μεταλαμβάνει αδιάντροπα και ανυψώνεται αναίσχυντα
στον άφθιτο θρόνο των ώμων
στον άφθιτο θόλο τής πλάτης. Εδώ
το χέρι νιώθει λίγο. Εδώ το χέρι μόνον
δεν αρκεί. Η πλάτη είναι εξαντλητική
για χέρια μόνον. Ανοίγουν όσο δεν μπορούν
ν’ ανοίξουν χέρια να γεμίσουν
πλάτη, να πλατιαστούν, το πλάτος της
να φτάσουν οι παλάμες τους.
Ω πλάτη η Πλατυτέρα.
Τα χέρια γονατίζουν. Γονυκλινή προσεύχονται
φωτίζονται κι αγλαϊσμένα
φεύγουν προς τον λαιμό. Εδώ
μένουν εμβρόντητα.
Όλο το πρόσωπο.
Το πρόσωπό του.
Να το κοιτάς από κοντά. Κοίταξέ το.
Να το κρατάς πολύ κοντά. Κράτησέ το.
Πιο κοντά.
Η αφή μεταρσιώνεται από την επαφή.
Ευτυχία των δαχτύλων.
Ευλογημένα δάχτυλα
ηγιασμένα
που τέτοιων εισοδίων αξιώνονται,
δάχτυλα που λιμοκτονούσαν και τώρα
χρίονται με τόση πλησμονή
κτήτορες ποθεού επιστεγάσματος.
Τα δάχτυλα μέσα στα μαλλιά του
βαθιά βαθιά μέσα στα μαλλιά του.
Φρενίτις των δαχτύλων
σπασμοί των δαχτύλων μέσα στα μαλλιά του
παράφορες ιαχές, τα δάχτυλα υμνούν πυρέσσουν
αισθάνονται τόσο πολύ που δεν αγγίζουν
εκείνο που αισθάνονται, ξετρελαμένα
δάχτυλα από μικρούς χρυσούς
μελαχρινούς βοστρύχους χαμηλά στους κριναίους κροτάφους
στην κάμψη του ερμαίου λαιμού στους γλυμμένους λοβούς
στην λυρική μετόπη του μετώπου.
Δικά σου τα μαλλιά μου.
Και τα μάτια μου. Δικά σου.
Τα χείλη μου
το σάλιο μου
όλο το σάλιο μου
δικά σου. Φίλησέ με
ανάσανέ με
ρούφηξέ με
πάρε με
παίρνε με
είμαι
όλα δικά σου.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 7 [Αρχαίο γένος των ρούχων...]
Post by: wings on 20 Feb, 2009, 02:20:22
Δημήτρης Δημητριάδης, Κατάλογοι. 7 | Νημιωμένα όλα [Αρχαίο γένος των ρούχων...]

Αρχαίο γένος των ρούχων.

Φύλα κατακτητικά
φύλα περήφανα
νέα φύλα.
Φυλές αυθάδεις
συνεπαρμένες από την τιμή
την αφθαρσία τους.

Έρχονται στίφη.
Παραλλαγές χρωμάτων. Υφάνσεις ανεμίζουν.
Φτερουγίσματα κελαηδίσματα πτυχώσεων.
Αφθονία ραμμένων υδάτων
γαζωμένων αχτίνων. Χωρίς συστολή.
Κατέρχονται ορδές
εν στολή. Φέρνουν
τον πολιτισμό τής κλωστής. Κοσμόραμα
από ίνες. Το ινόπνευμα.
Ινοποσία και ινοπλασία.
Θρησκεία των πλέξεων.
Σ’ αυτήν επενδύουν.

Επέρχονται πεισματικά και νικηφόρα.
Αναμένονται κι αιφνιδιάζουν. Είναι
τα ίδια και δεν μοιάζουν. Αδιάντροποι
εχθροί τής ντροπής. Ενδοστρεφή δείχνουν μόνον
για να κρύψουν.    Επιδεικνύονται κι ανταποκρίνονται
σ’ ένα αίσχος ανένδυμης φυλής που τα επανινώνει
ινονίως. Φύλα νημιώδη. Εισβάλλουν
με τα πλήθη τού νημάτινου θριάμβου και τότε
ω τότε. Αυτό που δεν μπορεί
καμία έμπνευση να ερμηνεύσει
καμία ερμηνεία να εμπνεύσει. Τότε
ω τότε παραδίδονται. Ναι
κατακτούν επικρατούν
ναι κι όμως
παραδίδονται. Εισβολείς δαφνοφόροι
εισβολείς τροπαιούχοι μένουν
άποικοι. Ω χωρίς κράτος κραταιοί. Κατέχονται
οι κάτοχοι. Και κρέμονται
αραδιασμένα στις αγχόνες, στις εκκρεμείς τους
συνοικίες. Και χρησιμοποιούνται
κι αχρηστεύονται. Πλυμένα λερωμένα
ασιδέρωτα ριγμένα
στη ράχη μιας καρέκλας
στο κρεβάτι χωρίς φως στο πάτωμα επαναληπτικά αρπάζονται
επαναληπτικά φοριούνται. Και παλιώνουν
και λιώνουν ενώ υπερέχουν
εκθειάζονται και λατρεύονται. Θεοί από ίνες.
Θεοί εφέστιοι θωπείας προστασίας
φιλαρέσκειας. Κατοικίδιοι θεοί κλειδωμένοι
σε δρύινους πολύφυλλους βωμούς. Θεοί διαθέσιμοι
σε συρτάρια ξαπλωμένοι μ’ αρώματα. Μαγνητίζουν.
Με δέος
αγγίζονται. Η αφή δεν αντιστέκεται
στη θέα τους, τρέμει στην επαφή τους, ερωτευμένη
ανυπομονεί, χωρίς αυτά λιμοκτονεί, στην κατοχή τους
επαφίεται. Επιρρεπής στην ύλη
ενδίδει πρώτη. Με ρίγος
τα παίρνει, τα νιώθει με έξαψη. Το βλέμμα
την εχθρεύεται. Για μένα, λέει, προορίζονται, εγώ
είμαι η κατάληξή τους, αφήστε τα
να τα ενοφθαλμίσω, τα ρούχα
είναι η κατάληξή μου.
Το άλλο σώμα συναγείρεται. Αυτό,
λέει, το υγρό το πλατύ
το μετάξι εμένα
με κάθε κίνησή μου γλείφει, εμένα
με κάθε σύσπασή του επαναφέρει στην ζωή. Με δέχεται
ολοκληρωτικά αυτό το μάλλινο, με συναρπάζει
η αποδοχή του, με υποδέχεται
με συνεπαίρνει το βαμβακερό, σ’ εμένα
ανήκει, εγώ εγώ
το κρατώ το κατέχω το έχω, με σφίγγει
αυτή η βατίστα με θέλει
με θέλγει, κι αυτός ο λινός που δένει και λύνει κορμός
το κορμί μου, χωρίς δεν υπάρχει εμένα, μ’ εμένα
ανασαίνουν οι υφάνσεις, όχι δεν υποφέρουν από μένα, έχουν
σ’ εμένα τη σκηνή τους, εγώ είμαι η κιβωτός τους,
το σχήμα τους είμαι εγώ, είμαι το σώμα και το ξέρουν,
για μένα έρχονται
για μένα πάντα έχουν έρθει,
το βλέμμα η αφή ναι προηγούνται
αλλά
εγώ
ηγούμαι.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 7 [Και σωπαίνουν τα ρούχα...]
Post by: wings on 21 Mar, 2009, 13:03:37
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 7 | [Και σωπαίνουν τα ρούχα...]

[...]

Και σωπαίνουν τα ρούχα. Κυλούν οι μέρες τους
κυλούν. Ρούχα
σωματισμένα. Κυλούν οι νύχτες τους
κυλούν και κάθε νύχτα από φρίκη
σαν ψίθυρος μες στο σκοτάδι
ομαδικός. Ριγμένα στο πάτωμα, πεταμένα
στη ράχη τής καρέκλας, κρεμασμένα
στην όρθια απάθεια της ντουλάπας ψιθυρίζουν
ρούχο με ρούχο, ένας ώμος
σ’ έναν ώμο, σε μια τσέπη ο γιακάς, προσεχτικά
προσεχτικά, μην ακουστεί αυτό που δεν ακούγεται,
τρομάρα των ρούχων, μία κουμπότρυπα
στην άλλη που έμαθε να εννοεί εκείνο που δεν λέγεται.
Ω πνεύμα των ινών. Ω έπη των ραφών. Διηγούνται
οι κλωστές την εισβολή. Ιστορούν
την κάθοδο τις ιαχές τις δάφνες. Πνίγουν τα μανίκια
την ανήκουστη φωνή τους που φωτίζεται με άθλους
στέψεις με άθλους και υποδοχές. Ντρέπονται τώρα και φοβούνται.
Ταπεινωμένες φόδρες. Ταπεινωμένες βάτες.
Κλωστές συντετριμμένες
ικέτιδες αλλοδαπές και υποδουλωμένες
δεμένες δαναΐδες αλληλένδετες
συνυφασμένες. Μέσα στη σιωπή τού ύπνου
ενός τού μόνον σώματος. Ακινησία ασώματων σωμάτων.
Βούρκος ο Σκάμανδρος λιωμένης μνήμης.
«Πάει Πάει Πάει» σφυρίζουν τα φύλλα
τής μουριάς. Αποδεκατισμένα νήματα. Εκάβη
από ίνες. Όρθια στις κρεμάστρες ολοφύρεται βουβά.
Ο αποτρόπαιος εκφυλισμός. Ο απαγχονισμός τού γένους.
Άλλο ήρθε
άλλο μένει. Διάψευση των όπλων των πολεμιστών. Διάψευση
των οραματιστών των εμπνευστών.
Τέφρες διακηρύξεις, τέφρες συλλογικές
διεκδικήσεις και τέφρες οι ομοψυχίες ονειροπολήσεις
τέφρες οι ανυψώσεις εμψυχώσεις τέφρες. Ήρθαν
να βρουν το σώμα, το σώμα ήταν η υπόσχεση, και βρήκαν
τον σωματισμό.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 8 [Ξημέρωνε πάλι δηλητήρια...]
Post by: wings on 19 May, 2009, 23:06:04
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 8 | Ο τουφεκισμός τής Σαλονίκης (Ένα πατριωτικό ποίημα) [Ξημέρωνε πάλι δηλητήρια...]

ΔΥΟΠΡΑΣΙ    Σμπαράρισμα    ΝΑΜΑΤΙΑ

Ξημέρωνε πάλι δηλητήρια.
Τέφρες υγρές μέσ’ απ’ το στόμα του απόγλαυκου στερεώματος.
Έχασκε μπρούμυτα το στάχτη φως
με πρόσωπο πρησμένο από την πρωινή ηλιθιότητα.
Πρόστυχος βήχας σχίζοντας
έσπρωχνε μ’ αιμοπτύσεις το χώμα από κάτω.
Έσκυψε πάνω απ’ την κούνια μου.
Το φως έφτανε ως τα μάτια μου σα να διέσχιζε
χαρούμενο νερό. Έπαιζα με τα πόδια μου.
Η άνοιξη κρατούσε ψηλά το μαξιλάρι μου μες στα λιλά λουλούδια.
Γαλήνη κήπου. Μονάχα χνούδι έντομα και μυρωδιές. Χυμοί των δέντρων. Όλη η γη ζεστή.
Γλυκά δαμάσκηνα μούρα και βύσσινα μυρώνοντας. Μπλάβος αιθήρ.
Θεότητα καμία σ’ αυτήν την γη που βγαίνει απ’ τον ήλιο κοιμισμένη κι άυπνη.
Και βλέμματα σακατεμένα απ’ την ακινησία του μυαλού και των θερμών υγρών που πρήζονται μες στις αισθήσιες φλέβες.
Φύση άπλυτη χωρίς καρποφορία.
«Κανείς δεν θα / Κανείς δεν θα»
Άρχιζε πάλι ο τρόμος τής μέρας. Τα άρρωστα πουλιά. Και είπε:
«Το μολύβι το βιβλίο 
το τετράδιο»
Ηλιακό κέντημα στον αέρα από ήπιες μέλισσες.
Δυσοίωνα συγχορδισμένα ράμφη μελωδούν.
Ένα θανούργημα. Υμνούν την αγωνία.
Πεθαίνος: «Κανείς δεν θα γλιτώσει»
Κι ο άγγελος της ατονίας τέντωνε όλα τα μέλη του έξω από την αποσύνθεση του νερού
και κρύβοντας τον Όλυμπο με την χυδαία παραμόρφωση των νεύρων του.
Ο τύφος τής καρδιάς. Ανέβαινε ανέβαινε η οστεομανία τής υγρασίας. Έσκυψε κι άλλο:
«Μόνον ο πόνος δοκιμάζει ό,τι γράφεται.
Κι ό,τι δεν τον αντέχει,
καλύτερα είναι να μη γεννηθεί»
Μην κλαις. Η κούνια τρανταζόταν απ’ το παίζοντας.
Το στόμα χωρίς δόντια μου άνοιγε να γεμίσει απ’ τον ήλιο. «Και αν δεν τον αντέχει, καλύτερα να μη γεννήθηκες»
Ο τάφος τής καρδιάς.
Θεότητα καμία. Κι απέναντι ο Όλυμπος.
«Κανείς. / Κανείς δεν θα γλιτώσει»
Το φως
χαμήλωνε και ύψωνε χαμήλωνε και ύψωνε
στο μέτωπό μου μια άσπρη πεταλούδα από λεία ζέστη.
Κι άλλο, με την ανάσα της
στα μάτια μου: «Κι αυτό που πρέπει
να σκοτώσεις, σκότωσέ το. Αυτό
αλλιώς θα σε σκοτώσει» Θα ’βλεπα την εκτέλεσή της.
Είχα φυτρώσει σε μια από τις πιο βαθιές πτυχές της,
δεν είναι πια δική της,
σ’ αυτήν που είναι τώρα μόνον μέσα μου,
αθέατη απ’ όλους απροσέγγιστη. Πέρασαν τόσα χρόνια.
Έσκυψα να σηκώσω την καλτσίτσα μου,
ήμουν πολύ αδύνατος, το λάστιχο δεν έσφιγγε.
Σε μια από τις πιο τερπνές. Απ’ όλους τώρα ξεχασμένη. Χάθηκε.
Τέντωσα το κεφάλι γρήγορα πάνω από το γείσο, μου έφτανε ως το πηγούνι. Την σήκωσαν μέσ’ από τις πολυετείς ανάσες.
Στήθηκε όρθια
κι ο τελευταίος ύπνος
κύλησε απ’ τα μάτια της για πάντα. Ο τάφος. Ο τύφος.
Τους σκότωνε χωρίς να φαίνονται πως είναι σκοτωμένοι.
Πιο σκοτωμένοι ας υπάρξουν.
Κατάλαβαν και τόλμησαν όλοι μαζί. Μέσα απ’ το παράθυρο
η τάξη ήταν άδεια. Το φως
απ’ έξω λίγο έμπαινε, δεν έφτανε σ’ όλα
τα θρανία. Ο πίνακα σχεδόν
κι η πόρτα κι η σόμπα
ακόμα μέσα στο σκοτάδι εκείνης της μέρας.
Της Μυώσεως.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 8 [Δεν γύρισαν την πλάτη τους να φύγουν...]
Post by: wings on 16 Jul, 2009, 22:41:01
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 8 | Ο τουφεκισμός τής Σαλονίκης (Ένα πατριωτικό ποίημα) [Δεν γύρισαν την πλάτη τους να φύγουν...]

[...]

Δεν γύρισαν την πλάτη τους να φύγουν. Έμειναν
για ν’ ακούν την θύελλα της φτέρνας της. Και
απαγγέλθηκαν οι πράξεις.
Πρώτο το έγκλημα της προσβολής.
Πρώτο το έγκλημα των αποκλείσεων.
Πρώτο το έγκλημα των μετριώσεων.
Και πρώτο των μειώσεων.
Και των ασημαντώσεων. Των αχρηστεύσεων.
Των εμφυτεύσεων συντριπτικών ακραίων παρορμήσεων.
Τα είχε διαπράξει όλα
έξω από το σώμα της.
Πρώτο το έγκλημα των ηθικώσεων και των απωλειώσεων,
των κατά συρροήν αισθησιάσεων
ως την οδύνη και την καταστολή τους
με εγχώριο μπαλτά.
Το έγκλημα των ποθιώσεων με την ακαριαία εκτομή τους.
Της ολικής αφηλιάσεως του νου.
Και της ραγδαίας αφιδρώσεως των κέντρων που αισθάνονται
μόνον αυτά
τους χτύπους των χυμώσεων για την συνένωση
εκείνου που Θέλει Πολύ μ’ εκείνο που Θέλει Πολύ.
Το έγκλημα
της ανυδρώσεως των υψωμένων άκρων
που απαιτούν το άλμα τους
ν’ αφήνει πίσω τους κάθε φορά το άλμα τους για φως
κι άλλος κανείς ποτέ και πουθενά
να μην το φτάνει.
Πρώτο το έγκλημα των ελλειπώσεων.
Πρώτο των οργασμώσεων με ενταφιασμό, των μελαγχολιώσεων,
αδίστακτων παραλυάσεων, φριχτών ογκώσεων
του κέντρου τής οράσεως και της αφής,
των τελειωτικών σπασμώσεων
που διακόπτουν μ’ αιφνίδιο στραγγαλισμό,
και πρώτο των άσκοπων περιπλανήσεων, των παρακλητικών
προσκλήσεων, παραπλανητικών μέσα στη νύχτα
προσφορών,
πρώτο το έγκλημα των ερημώσεων
και της αποβολής τού γενεθλίου σπόρου με τανάλιες
από πυρακτωμένο μάρμαρο
για να συντρίψουν την καρδιά τού εμπνευσμένου κρυστάλλου.
Τα είχε διαπράξει όλα
με το σώμα της. Ποτέ
δεν ένιωσε αυτό που νιώθεται μετά
τον φόνο. Ένιωθε άδεια από έγκλημα μετά. Και να την
τώρα.
Φραγμένη  από  λάσπη.
Χτισμένη  στη  σκόνη.
Θαμπή
ολισθηρή
από  την  ανεπούλωτη  αλισάχνη  που  πρήζει
τις  αρθρώσεις  της  την  άρθρωση.
Ανέπνεε  όπως  στα  πιο  κολπώδη
προμηνύματα  του  φόνου.
Μπηγμένη  με  σιδερόβεργες
στην στάχτη.  Όλο  το  πρόσωπο
ένα  τραχύ  εξάνθημα  ασάλευτης   θρησκείας.
Ανάγια  πόδια.
Προικισμένη ν’ αγγίζει το αίμα χυμένο κι αμέσως
να πάλλεται που το άγγιξε. Να χύνει
το αίμα για να το αγγίξει ως τα έντερά της.
Ένιωθε  να  την  γονιμώνει  η  άχνα  του.  Εξοπλισμένη
με  μια  μήτρα  όλβια  μπροστά
στην χαλάσμωση την συντρίμμωση
ολεθρίαση  της  καλλοσύνης
μπροστά
στην  κατακόπρωση  των  ανυψώσεων
των  ψυχιαίων  αλματώσεων.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 9 [Και πώς ορίζεται το πούπουλο...]
Post by: wings on 12 Dec, 2009, 00:58:33
https://www.youtube.com/watch?v=yBTVu_FgeO8

Θέμης Καραμουρατίδης & Παρασκευάς Καρασούλος, Δίδυμοι έρωτες
(τραγούδι: Μάριος Φραγκούλης / δίσκος: Ο κήπος των ευχών (2005))


Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 9 | Οι ορισμοί [Και πώς ορίζεται το πούπουλο...]

Οι ορισμοί.


Και πώς ορίζεται το πούπουλο.
Και πώς ορίζεται το μέταλλο.

Φλογίζει βασιλεύουσα ανατολή νοτίζει το πρόσωπο
του βρέφους. Αθώο πρωινό. Τα χρώματα αφετηρίας
κόσμου. Εμπρός στο τείχος των προσώπων. Επάλξεις
από βλέμματα. Επάλξεις από χείλια. Επάλξεις από δόντια.

Και πώς το μέταλλο ορίζεται απ’ το πούπουλο.
Και πώς το πούπουλο ορίζεται απ’ το μέταλλο.

Ο ύπνος του. Τα κόκκινα σανδάλια
του φωτός βαθιά μέσα στο μαλακό χρυσάφι
του Αργολικού αιθέρα. Προπύλαια προσώπων.
Απροσμέτρητα. Προπύλαια από βλέμματα.
Προπύλαια από δόντια. Σαθρότητα.
Σαχλότητα προσώπων. Σαπρότητα και λέπρα.
Πόρωση. Φλογίζει νοτίζει απαλά. Λέπρα και πόρωση.

Πρόσωπα από εκκωφαντική φρενίτιδα
θανάσιμη οχλαγωγία άσκοπη
ρεύση άχρηστη πραγμάτων και ρημάτων
μια άδικη
αδίστακτη δαπάνη γενέθλιων δυνάμεων
φυλετικών ικμάδων ανόητη και μάταιη σπατάλη
για την ορθοστασία δημόσιων διαφθορέων
πόρνων και διασπαθιστών. Με στόματα σε θύελλα
βροντώδους αλεξίας. Τρυπανισμένα
από την αναζήτηση του ισχυρότερου
μέχρι την έκρηξη όλων των ήλιων
προβολέως
απ’ την εκζήτηση τετανυσμένων στάσεων
σ’ απέραντες
συντριπτικές
επαναλήψεις
ως την αποπεράτωση
της άπορης απληστίας.

Και πώς ορίζεται από την πλάνη ο έρωτας.
Και πώς ορίζεται η σκέψη από την λύπη
κι η αγωνία από την λύτρωση
η φαντασία από την λειψυδρία
το πάθος απ’ την φαντασία
κι απ’ την υποκρισία η λύτρωση.
Και πώς ορίζεται η πλάνη από τον έρωτα.

Τα πρόσωπα. Σαν
ανοιγμένα φέρετρα. Γελώντας σαν
σπασμένα φέρετρα. Μιλώντας σαν
ανασκαλεμένα σώματα θυμάτων διάχυτα
απ’ την αποφορά του φόνου. Ένα κυκλώπειο
οχυρό με την εκφραστική κενότητα μεγάλων
συλημένων αείμνηστων
μνημάτων. Ο ύπνος του.
Δεν ξέρει.
Γυμνό μπρος στο κολοσσιαίο τείχος.

Και πώς ορίζεται απ’ το βιβλίο η καταστροφή.
Και πώς ορίζεται από το τέλος η συνέχεια
το τέλος από την αρχή
και η αρχή από την αρχή
το τέλος απ’ την ασυνέχεια
και η αρχή απ’ την συνέχεια.
Και πώς ορίζει το βιβλίο η καταστροφή.

Τον έρωτα κανείς δεν έχει.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 9, Οι ορισμοί (1994)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 9 [Βουνά ατέρμονα το χρώμα τους...]
Post by: wings on 15 Jul, 2010, 19:20:04
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 9 [Βουνά ατέρμονα το χρώμα τους...]

[Ενότητα Οι ορισμοί]

[...]

Βουνά ατέρμονα το χρώμα τους
με τις καμπύλες των διαβαθμίσεων που εξωθούν
σ’ αναφωνήσεις αναπτερωμένου πυρετού. Ορίζοντας
κοραλλιόχρους όπου δεν φτάνει τίποτα
στο τέλος του. Νερά η διαφάνεια
από την λεία επιφάνεια ως το ξανθό
βελούδο του βυθού αναμοχλεύει
την αγάπη για την χρυσή καρποφορία
στους φλογισμένους ίσκιους
μέσα και έξω από την υγρή ανάσα.
Τα ονειρώδη στέμματα
αχειροποίητων ανθέων. Ίλιγγος λύτη
απ’ τις κλίσεις των πετάλων απ’ τις εκρήξεις
των στημόνων απ’ την συσπειρωμένη
συρροή των μύρων. Μηροί λωτού
από τα έγκατα του καταπράσινου πυθμένα.
Νιώθεις
για μια στιγμή ότι γεννήθηκες
για ν’ ανεβείς μέχρι
την κορυφή του μίσχου.

Πλην όμως άνθρωπος.

Κοιμάται.
Σαν εκταφή ζωής.

Και πώς ορίζεται η μούσα απ’ την επίκληση.
Και πώς ορίζεται η άνοδος απ’ την ανατροπή
η δύναμη απ’ την πληγή
το ατελές από την πλησμονή
η έρημος απ’ το φιλί
κι η μηνιγγίτις απ’ την άρθρωση.
Και πώς ορίζει η μούσα την επίκληση.

Πλην όμως άνθρωπος.
Περιβαλλόμενος από τους άμβωνες
των φοβερών διχοτομήσεων.
Ακολουθούμενος από τους τρούλους
των αποτρόπαιων σχισμών.
Αυτός που διαρκεί. Ο άλλος αναμένεται.
Είναι ο Μοιρασμένος. Ο Ενωμένος
μέλλεται. Λέει ΟΙ ΟΡΙΣΜΟΙ.
Υδραγωγεί τον Χρόνο. Αναρριχάται
στις οσμές του και καταράται από κει την έλευση
του άλλου. Τον δυσφημεί. Όταν εκείνος
έρθει, λέει, η βλάστηση θα λιγοστέψει τα δέντρα δεν θα είναι
πια μαζί σας θα αποφεύγει το νερό
το δέρμα σας ούτε το κλάμα θα παρηγορεί
προσέξτε με θα κλαίτε
όμως θα θέλετε να κλάψετε γιατί το κλάμα δεν θα είναι
κλάμα κι ο ύπνος άνεμος ξηρασίας μες στα μάτια σας κανένας
ψίθυρος καλός πάνω στην άσπρη χλόη του μετώπου μονάχα βόμβος
τέφρας στους κροτάφους. Όταν έρθει εκείνος το φως θα λείψει
βροχές στενές
θα κονιώνουν καταβρέχοντας. Τον διασύρει.
Βροχές στεγνές. Δεν μπόρεσε
να βγει να ζήσει
έξω απ’ την αριθμημένη συμπεριφορά έξω από τους μαύρους
ορισμούς. Πληνάνθρωπος
πλην όμως άνθρωπος. Μέσα στους μαύρους ορισμούς.

Ο ύπνος του.

Ατέρμονοι και μαύροι ορισμοί.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 9, Οι ορισμοί (1994)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 9 [Είναι η πρώτη άνοιξη μετά πολλούς χειμώνες...]
Post by: wings on 09 Apr, 2013, 23:09:21
https://www.youtube.com/watch?v=-x6Xff0HQIg

Νίκος Τάτσης & Ηλίας Κατσούλης, Δεν την αντέχεις εύκολα την άνοιξη
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Εμφύλιος έρωτας (1984))


Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 9 [Είναι η πρώτη άνοιξη μετά πολλούς χειμώνες...]

[Ενότητα Paradiso terrestre]

Είναι η πρώτη άνοιξη μετά πολλούς χειμώνες.
Το φως ήρθε και χύθηκε στους άκαρπους λειμώνες.
Είναι μια άλλη εποχή, σαν μια χιλιετία
που δεν προετοιμάζεται από άγνωστη αιτία.
Φτερά στιλπνά κι αλλόκοτα ανοίγουν σαν ριπίδια
και χρώματα άλλης χροιάς που δεν θυμίζουν ίδια.
Σύμπας ο θόλος τ’ ουρανού εκπέμπει μια γαλήνη
όπως μετά μιαν εμπλοκή που η χαρά την λύνει.
Λαμπρύνονται τα σώματα σα να ’φυγε απ’ το αίμα
με τελική εκκένωση το φρικαλέο ψέμα.
Λύνονται κι ανασταίνονται τα παγωμένα μέλη
κι όλα αναβαπτίζονται στο ενιαίο μέλι.
Αρχίζει τρυφερός χορός όλων των αισθημάτων
σαν ν’ αποτίονται τιμές στη μνήμη των θυμάτων
που κάποτε αισχύνονταν να δείξουν την καρδιά τους
μα όταν τολμούσαν πλήρωναν την αναίδειά τους
με διωγμούς διασυρμούς σπιλώσεις καταδίκες
που κάποιοι τις επέβαλαν χωρίς καν ούτε δίκες∙
όλοι θυμούνται τις φτωχές μοναχικές φιγούρες
που τις κατέτρεχαν όσοι μ’ αγριεμένες μούρες
είχαν αυτοχριστεί φρουροί κι εκπρόσωποι των νόμων
ενώ προέρχονταν απ’ τις στοές των υπονόμων∙
θυμούνται τις σειρές τα πονεμένα σώματα
που κείτονταν γυμνά απορρίμματα στα χώματα,
ακέφαλα αγνώριστα με σπαραγμένο σχήμα
μ’ όλη την ένθεη πνοή διασκορπισμένη χύμα
και γύρω έναν σάλαγο όπως κάνει κοπάδι
αδικημένων ζωντανών που ρίχνονται στον Άδη.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 9, Οι ορισμοί (1994)
Title: Ο Δημήτρης Δημητριάδης στην εκπομπή «Παρασκήνιο» (ΕΤ1, 2010)
Post by: wings on 12 Dec, 2013, 21:08:48
Δημήτρης Δημητριάδης - Συγγραφέας - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=UGGG3JF3zT0)

Παρουσίαση του Δημήτρη Δημητριάδη στην εκπομπή «Παρασκήνιο» της ΕΤ (παραγωγή 2010)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι.9 [Ήταν αιώνες θλιβεροί πνιγμένοι στην απάτη...]
Post by: wings on 31 Dec, 2014, 22:25:23
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι.9 [Ήταν αιώνες θλιβεροί πνιγμένοι στην απάτη...]

[Ενότητα Paradiso terrestre]

[...]

Ήταν αιώνες θλιβεροί πνιγμένοι στην απάτη∙
το πιο ακραίο βδέλυγμα το βάφτιζαν αχάτη∙
ακολουθούσαν οι λαοί σα να ’βλεπαν το φως τους
ενώ τους οδηγούσε ο χυδαίος εαυτός τους
που αδίστακτοι δημαγωγοί τον έστηναν μνημείο
για να λατρεύουν σαν ναό το απέραντο πορνείο
όπου είχε ενθρονιστεί Μεγάλη Πόρνη η Γλώσσα
που ρημαγμένη ρόγχαζε σαν στερεμένη κλώσα,
ανήμπορη απ’ τη φύση της ν’ αντισταθεί στην βία
που ασκούσαν μες στη μήτρα της δημόσια θηρία∙
η γλώσσα ήταν το όργανο κι ο στόχος μιας οχείας∙
μέσα στον στείρο πυρετό μιας μαύρης ευωχίας
μες σε κραυγές παράφορης κι άφατης απληστίας
παιζόταν το Μυστήριο μιας έμμονης ληστείας
με συνεργούς και μέτοχους αφηνιασμένα πλήθη
που η ψυχή τους άρχιζε και τέλειωνε στην λήθη,
κι αρχιερείς κάποιες φρικτά αντεστραμμένες φάτσες
που έκρυβαν στρεβλές προκατακλυσμιαίες ράτσες,
φύλα ανθρώπων ισχυρά στον κόσμο της κραιπάλης
ανένδοτα στο γήπεδο της κερδοφόρας πάλης
χωρίς κανέναν δισταγμό στον διασυρμό οσίων
για την ικανοποίηση σχεδίων ανοσίων
που λέξεις τα συγκάλυπταν με πέπλα ασφαλείας
για να κρατιέται μυστικό το απόθεμα της λείας
και να πλανώνται οι λαοί που γνώριζαν την πλάνη
και στήριζαν το σχέδιο που ’χαν οι λαοπλάνοι.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 9, Οι ορισμοί (1994)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1(1)
Post by: wings on 24 Dec, 2018, 18:50:53
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (1)

Υπάρχει μια νύχτα πιο σκοτεινή απ’ τη νύχτα.
Όποιος μπαίνει σ’ αυτήν, χάνει το χρόνο,
μιλάει αλλιώς, συγχέοντας το μέσα με το έξω,
ζει το θάνατο, μ’ έναν τρόμο σαν άβυσσο
καρφωμένο για πάντα στο στήθος, ρημαγμένος
απ’ τη βία και βλέποντας αυτό που δε βλέπει κανείς,
κάτω απ’ τις αυστηρές υπενθυμίσεις των άστρων.
Η μέρα εκεί διαβάζεται ανάποδα,
κι ο άλλος κόσμος γίνεται ο βραχνάς του κόσμου
όπου κανείς δεν επιστρέφει ίδιος.


Μόνος με την ακαμψία του χεριού,
μόνος με τη δυσκαμψία της καρδιάς,
με το κενό που σπρώχνει
σ’ άγονες συναντήσεις με ομιχλώδη τέρατα σ’ αιγυπτιακά σχήματα.
Ανημπόρια της ψυχής ν’ αντέξει τη λέπρα της,
ν’ αντέξει τις αιμοπτύσεις της, τις κορυφώσεις των συγκοπών της,
τη δύναμη των χεριών που τη στίβουν, τσακίζουν τα δόντια της,
αιμόφυρτη την παρατούν δίπλα στους βωμούς των υπονόμων
όπου αχνίζουν νύχτα μέρα
τα τελευταία ξόδια της μυχιότατης ασιτίας.
Ωκεανός τής μαύρης κι άβγαλτης φωνής.
Σκόρπια κι αγκαλιασμένα τα θέματα όλα
η έπαρση η δύναμη η κυριαρχία η πτώση
η εξαχρείωση η εξαγορά
η χλεύη
η επίγνωση
η ρόδα και το φως.
Σώμα που δεν μπορεί να μιλήσει για το σώμα,
Σώμα που βλέπει το σώμα του εκεί που δεν αγγίζονται τα σώματα,
Κι ο λυσσασμένος εγκέφαλος που ξερνά όλο του το αίμα προς τα μέσα,
νύχτες ολόκληρες ξεπερνώντας την αντοχή του σώματος
δουλεύοντας το σώμα με την αντοχή της λύσσας του μυαλού
και του μυστικού του
που δεν βρίσκει ανακούφιση και το ξέρει.
Ανθρώπινο σχήμα γραμμένο
από χέρι που τ’ αποκλήρωσαν μέχρι το κόκαλο οι λέξεις κι οσιώθηκε.
Πόδια δεμένα με έντερα και τυλιγμένα με στομάχια
μάτια διανθισμένα με δόντια
σπόνδυλοι σμυριδωμένοι με νύχια
και λόγια ξεφορτωμένα μέσα σε άγρια αυτιά
σαν φορτία κουφάρια που τρόμαξαν στον ύπνο τους
κι έμειναν μ’ ανοιχτό στόμα κι έκπληκτα μάτια μουγκρίζοντας άφωνα
σαν ανάποδες γέννες.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (4)
Post by: wings on 24 Dec, 2018, 19:27:53
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (4)

[…]

Να ξεριζώσουν πρέπει όλοι τα μάγουλα, να θυσιάσουν τα χέρια και το σάλιο,
να γλείψουν μ’ ανεπανόρθωτες μετάνοιες τα σάβανα των θυμάτων,
να ζητήσουν έλεος για τους σκορπιούς που οργιάζουν μες στα στόματα,
να ασκηθούν στον τρόμο της αδυναμίας και στην πύρινη πλάκα της παραδοχής,
να λατρέψουν την ταπεινότητα του χόρτου,
να δεηθούν στην αλήθεια των εσωτερικών μαστιγώσεων,
να ομολογήσουν το λάθος της λύσσας των δοντιών και
να δοκιμαστούν από την ένταση της αποτυχίας και
να περάσουν από τα μαρτύρια των ατελεύτητων ενατενίσεων του τέλους και
να ανοιχτούν να ανοιχτούν ν’ ανοιχτούν
σα σφάγια στο άκουσμα των νέων μαθημάτων. Το μάθημα του χάους,
του μηδενός και του βλέμματος, το μάθημα της υποταγής και της προσφοράς,
το μάθημα της ανάγνωσης των κινήσεων της καρδιάς και του μυαλού
επάνω στην παραπλανητική διάταξη του προσώπου,
το μάθημα της πολύτροπης τρυφερότητας, το μάθημα
του αναγκαιότατου πόνου, του θεοφιλέστατου πόνου, του προοριστικού,
το μάθημα της εξάσκησης στην ερημιά και την απόγνωση,
το μάθημα του θανάτου τους.
Αλλά πριν,
ικανοί να επωμίζονται το φορτίο του σώματος,
πρέπει να τα δουν όλα.
Να δουν τον άντρα να σκοτώνει σαν άντρας τη γυναίκα
πριν και μετά τη συσσάρκωση,
τη γυναίκα να κουλουριάζεται μέσα στην κάλτσα του άντρα
σφίγγοντας στα σπλάχνα της τον σπόρο που την έκανε γυναίκα.
Να δουν την εξαγρίωση των σεντονιών
που πνίγουν μέσα στον ύπνο του τον κάτοχο όλης της ύλης
για να ισορροπήσουν στην καρδιά του
αυτό που έχει μ’ αυτό που έπρεπε να χάσει για να κερδίσει το θάνατο.
Να δουν τις λέξεις, Να δουν τις λέξεις, να τις δουν
να γίνονται πολυκέφαλα καρφιά μέσα στην κοιλιά εκείνων
που τις προφέρουν με κομπασμό ακατονόμαστο
για ν’ ανοίξουν το νέο κύκλο της σοδειάς τους με το τέλος του παλιού,
τα κομμένα κεφάλια κάτω από τα μαξιλάρια,
τις πεταμένες γλώσσες μέσα στα ποτήρια, τα ψαλιδισμένα αυτιά
ανάμεσα στις σελίδες των ακριβών βιβλίων με τους ουράνιους στίχους,
τα ψυγεία με τα ξεριζωμένα εντόσθια, τις ψυχές
να τις τρων σαν ψίχουλα τα μυρμήγκια με το σιδερένιο στομάχι,
Και το αίμα να τρέχει σα ν’ άνοιξαν οι στέρνες της καρδιάς
επάνω στο γραμμόφωνο με την αχόρταγη φωνή της καταδίκης
και να τη λούζει σα φόρεμα αγάλματος γυμνού καινούριας ειδωλολατρίας,
τη Γνώση να μαδιέται μες στις τζέπες
ανάμεσα σε προφυλακτικά, τσαλακωμένα πενηντάρικα, λίγδα εσωρούχων
και μπόχα άπλυτων γεννητικών οργάνων,
τις παράγκες με τα στοιβαγμένα πτώματα των φιλοσόφων
μετά από εξαντλητικές ανακρίσεις, διαπομπεύσεις, αποσαρκώσεις
μπροστά σε συναθροίσεις πληθυσμών
που εκστασιάζονται από το έρεβος,
τις καταδικαστικές αποφάσεις για όσους ερωτεύονται παράφορα,
τη χαρωπή κονκάρδα της ξεκοιλιασμένης, της παλουκωμένης και
εγκεφαλοσυντριμμένης δυσευτυχίας τής με τα βγαλμένα μάτια,
της με την κομμένη γλώσσα, της με τα πριονισμένα δάχτυλα, της
με τα πυρωμένα σύρματα μέσα στ’ αυτιά, της με τις σφυριές
σ’ όλα τα κόκαλα, της με το πέρασμα και ξαναπέρασμα και ξανά
μέσα από τα περιστρεφόμενα ξυράφια που αλέθουν όλο το αγλάωμα της σάρκας
αφήνοντας για τα σκυλιά των άπορων δρόμων τα σπασμένα σαγόνια,
να δουν.
Να δουν την αδυναμία του χεριού ν’ αγγίξει ένα άλλο χέρι
που τίποτε στον κόσμο δεν έχει πιο κοντά του,
τον εφιάλτη που φυτρώνει σα δέντρο ενοράσεως
στη γυμνή κοιλάδα των δακρύων της ζωής μας,
το σάπισμα του σώματος, το σώπασμα της μουσικής, τη διάψευση της ελπίδας,
το νύχτωμα της ομορφιάς, το θρίαμβο της αποτυχίας,
το τέλος των πύρινων επικλήσεων του έρωτα,
την καταξίωση της υπεροψίας,
την επικράτηση του αίσχους, την ενθρόνιση του αίσχους,
τη βασιλική στέψη του αίσχους
μ’ αληθινή πορφύρα και δάφνινο στεφάνι
από ατόφιο χρυσάφι και κάθετο φως,
περίπλοκο νεφρίτη γύρω από το λαιμό και ζώνη
από κραυγές αξεδιάλυτων θηρίων,
και τη σιωπή των διαστημικών εκτάσεων που μας προσμένουν
όπως προσμένει ο μάντης την επιτέλεση της μαντείας,
την κυκλική κίνηση την αέναη γύρω από την ξέφρενη μαϊμού
που κατουρά ηδονισμένη το εικόνισμα της Αναστάσεως του Κυρίου,
τα εγκαίνια της Χιλιετηρίδος των Κοπράνων,
την ποίηση να χάνεις τις αλληγορίες και τις κυριολεξίες
και το κάλλος το μονογενές να το χορταίνουν μόνο τα φίδια
με το διαπεραστικότερο σφύριγμα και τη διχάλα ανάμεσα στα φρύδια,
και την αγάπη να διαψεύδεται, την αγάπη να φρενολύνεται,
την αγάπη να κοψοαιμάσσεται με λύσσα,
την αγάπη να βορβοροτρέφεται, να κοπρανοχορταίνει, να ξερατώνεται,
να αποπατοδίνεται, να κρατικοδέρνεται, να μωροφτύνεται,
να εγκορμιάζεται,
να γλωσσομιαίνεται,
να πελμώνεται, να ερπετιάζεται, να τετραποδώνεται, να παλαμώνεται
ξανά και ξανά και από γενεά σε γενεά και από ύψος σε άλλο ύψος,
να στραβισμώνεται, να παρακρουσιάζεται, να σεισμίζεται,
να απωλειώνεται μέσα σ’ οχεντρικές κοιλότητες,
να μορφάζεται ως γυναικείο στόμα με τρεις σειρές χειλιών,
ως πέμπτο πόδι του αλόγου και ως ουρά που ξεφυτρώνει απ’ το στήθος
της νυφίτσας της ανύμφευτης και της ξεπατωμένης απ’ τα συνάνθρωπα δόκανα,

[…]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (5)
Post by: wings on 24 Dec, 2018, 20:14:44
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (5)

[…]

Μα θα ’ρθουν, ω, θα ’ρθουν, τα χρόνια των παράνομων ενώσεων,
των αδιανόητων προσμίξεων,
των ανατρεπτικών συναντήσεων με την απόλυτη μεγαλοπρέπεια,
θα ’ρθουν τα χρόνια που το απαγορευμένο ρήμα θα γίνεται πράξη
έξω από τα όνειρα, η Κίνα θα λέγεται Ινδίες, η Άμφισσα
θα είναι το μπορντέλο της Θεσσαλονίκης κι αυτή θα γίνει ο προθάλαμος
της θέωσης και εξαΰλωσης όλων των νεκρών από πνιγμό
μέσα στο ίδιο τους το σπέρμα,
η Αφρική θα έχει ξεχειλίσει όλες τις κρεβατοκάμαρες,
η υπέρβαση των επιθυμιών θα δει εντέλει σα μεγάλη χαρά το φως του ήλιου,
η Παναγία θα κατεβαίνει από το εικόνισμα και θα σηκώνει
τα φουστάνια της στο εκκλησίασμα που θα τη λατρεύει
πλημμυρίζοντας τα σπλάχνα της
με όλη τη γύρη όλων των χωριατόπαιδων της υφηλίου, το δέρμα
θα βρίσκεται σε συνεχή και ακατάβλητο πυρετό
από την ακατάσχετη εξομολόγηση του φυλακισμένου αίματος,
η ηθική θα είναι άλλης τάξεως,
θα είναι άλλης τάξεως η ηθική,
όπως θα είναι και οι γυναίκες τίμιες μετά την ατιμία,
και οι άνδρες ανδρείοι μετά την ανανδρία,
και οι ποιητές θα γράφουν όπως στη διάρκεια εγκλήματος
ή όπως όταν ξαφνικά ο άνθρωπος,
με μια γήινη περιστροφή, υπερπηδά όλον το φόβο του ανθρώπου
και φεύγει προς την περιοχή εκείνη
όπου τα πράγματα κοιτάζονται και λέγονται αλλιώς,
όπου υπάρχει μια νύχτα πιο σκοτεινή απ’ τη νύχτα,
και η πολιτεία θα δοξάζει τα θηρία της, ο θάνατος θα είναι μια υπόθεση
που θ’ ανεβάζει την ψυχή σε κλιμακώσεις σεισμικών εντάσεων φρίκης
μέσα στην κουνουπιέρα της απελπισίας, στην πιο δυσβάσταχτη γαλήνη,
με τα παπούτσια πεταμένα όπου να ’ναι,
τα ημιτελή χαρτιά σκορπισμένα, τα ρούχα πατημένα,
τα μυστικά περασμένα σε ξένα χέρια και ξένες ανάσες,
με το κρεβάτι ξέστρωτο, το σώμα παραδομένο γυμνό και ανυπεράσπιστο
στα βλέμματα των άλλων που ακόμα δεν έχουν πεθάνει,
με τους λεκέδες στα σεντόνια από τα σάλια και τους σπασμούς των εντέρων,
την πυρετική αναπαράσταση ναοτικής κουρτίνας
που αγριεύει την αγρύπνια ενός βρέφους,
το κεφάλι ριγμένο προς τα πίσω, η άναρθρη λευκότητα
του τεντωμένου λαιμού,
τα άδεια εντόσθια, τα άδεια γάγγλια, τα άδεια μάτια,
ο χορός της πεταλούδας μέσα στο ιλιγγιώδες τύμπανο της ακοής,
το ανείπωτο ρίγισμα του πρώτου στίχου,
η τραγικότητα του πόθου, η τραγικότητα του πόθου,
η τραγικότητα του τέλους του πόθου,
το ακατάλυτο μουγκρητό μέσα από στόμα σα στόμα ανάποδο λύκου που καίγεται,
και ο πελώριος καθρέφτης που γκρεμίζεται κάθετος μέσα στη θάλασσα –
διαθλάται σε χίλιους κόσμους
και βγάζει όλο το μέσα έξω σαν ψυχή που αδειάζει όλη σε μια άλλη ψυχή
και πέφτει τελειωτική
και αλλοπαρμένη μέσα στη νοσταλγία της δυστυχίας που την έτρεφε
ως το τέλος.
Γιατί η δυστυχία είναι αποτροπή του τέλους
και η νοσταλγία της συναίσθηση του τέλους των καρπών.
Η δυστυχία είναι η ανήκουστη επιβεβαίωση
του μυστικού τρόπου που μέλλεται να ειπωθεί το άρρητο εν καιρώ και τόπω
μέσα σ’ ερωτικό κλάμα και σπασμούς σώματος που λύνεται.
Γιατί η δυστυχία είναι η ανείπωτη απάντηση στην αμετροέπεια της ύλης.

[…]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (7)
Post by: wings on 24 Dec, 2018, 20:21:30
https://www.youtube.com/watch?v=BMLvbEZV3G8

Μάνος Χατζιδάκις & Θρασύβουλος Σταύρου, Ένας μύθος
(τραγούδι: Νάνα Μούσχουρη & Γιώργος Μούτσιος / ηχογράφηση του 1961
που συμπεριλήφθηκε στον δίσκο Μάνος Χατζιδάκις: 25 σπάνιες ερμηνείες, 1955-1965, Νο. 2 (1984))


Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (7)

[…]

Μέσα στην ησυχία, μέσα στη γαλήνη των χόρτων που γλυκαίνουν το μυαλό μου,
με τον κύκλο των δέντρων γύρω απ’ το κεφάλι,
συνεπαρμένος από το γεωμετρικό χορό της μέλισσας και της χρυσής σκιάς της,
διασχίζοντας το γάλα που τρέχει ανυπέρβλητα σα κραυγή δημιουργίας
από τ’ αρσενικό μαστάρι της πιο γόνιμης αγελάδας,
με αμέτρητους στρατούς στα δεξιά μου
και αλαλάζοντες λαούς στ’ αριστερά μου
σα να μου είναι γραφτό να σταυρωθώ για να σωθεί
με τον δικό μου θάνατο η φαντασία,
την ώρα που αναγορεύεται ο μύθος μέσα στο μενεξεδένιο σούρουπο,
με τις πρωτεύουσες αραδιασμένες στο υπερώο της ερήμου,
φωνές στρατηγών από χαλασμένα μεγάφωνα,
δήμιοι με τσαντίρια ζουληγμένα μέσα στις παλάμες τους, σατραπείες,
αναίσχυντα προεδρικά ταξίδια,
ένα ποιητικός θρίαμβος, μια νέα γλώσσα της μουσικής, η ανθρώπινη καρδιά
σα λιωμένη σόλα, το ανθρώπινο μυαλό σαν απογοητευτική κληρονομιά,
το ανθρώπινο σώμα σαν ειμαρμένη, ο έρωτας
σαν εκλαΐκευση των εννεάδων,
τα εσόμενα σαν μια εκκένωση έπειτα από κτηνώδες φαγοπότι, η χαρά
σαν αποτυχημένη αυτοκτονία, τα ρήματα φαεινίζομαι, λογιάζομαι,
γονιούμαι, ανατολίζομαι, πνευμαρπάζομαι, ποθαλώνομαι,
σπερματίζομαι, άδομαι,
οι λέξεις κοχλιασμός, ενοχίαση, υλάνωση,
μηχετόρα,
οντοφονία,
οφθαλμισμός,
έγχαση, πνευματέμεση, γλωσσάφεση,
κορμισμός,
η Πολυνησία της ανομολόγητης περιπέτειας, η σκόνη
και η προσευχή μέσα στη σκόνη και η αγωνία μέσα στη σκόνη,
το άνοιγμα των τάφων, τα στόματα και η υγρή στάχτη μέσα στα στόματα,
τα όνειρα και τα εγκλήματα ανθρώπου τεσσάρων ημερών,
η Πυραμίδα του Πόνου, το Διάδημα της Οδύνης, η Αυτοκράτειρα των Σπασμών,
τοπίο μεταθανάτιας ακριβείας,
τα πλήθη γονατισμένα εμπρός σ’ ένα νάνο
που τους μετρά τις δυναστείες Ανατολής και Δύσης βγάζοντάς τες
μέσα από το κατουρημένο βρακί του,
κι εγώ, τρέχοντας,
τρέχοντας φοβισμένος, με τα δόντια της πολύτροπης ύαινας
καρφωμένα στην πλάτη μου, πέφτοντας,
χωρίς απόγονο, χωρίς κρηπίδωμα, χωρίς πατρώνυμο, ούτε ανώνυμος,
λιγότερος απ’ όλα τα έντομα, λιγότερος απ’ τη σκιά του βαρκάρη
επάνω στη διάθλαση του θαλάσσιου μόχθου του, λιγότερος
από όλο τον κόσμο μα τον κόσμο ποθώντας ολόκληρο
για να σβήσω μέσα στον κόσμο και να γίνω όπως θα ήμουν
αν δεν είχα σταθεί απέναντι στον κόσμο σαν εικόνα του,
οι γλώσσες η μία μέσα στην άλλη και μέσα από την άλλη,
το ταπεινό στόμα του προφήτη που κοκκινίζει σαν άβγαλτο κορίτσι,
το τριπλό κεφάλι της ήρεμης ύαινας στεφανωμένο
με τα τριαντάφυλλα της μεταμέλειας
και τα κρίνα της τήξεως των πάγων,
το ξύπνημα της αφής μου των αοράτων,
το φρένιασμα της πυρέσσουσας φαντασίας
ώσπου να σκορπιστεί η στάχτη μου στη θάλασσα εκείνη που με ξέβρασε,
διαλέγω τη μεγαλύτερη φωτιά και πέφτω μέσα,
πέφτω μέσα στη μεγαλύτερη φωτιά,
εξανεμίζοντας τα μεταξωτά πασούμια
για να γεμίσει ξανά ο κόσμος από τη θεά
και από τους ύμνους που πρέπει να γράφονται γι’ αυτήν.
Και
είδα το ανήμπορο χέρι
να εξαϋλώνεται,
να αρπάζει το μαγνητικό πεδίο σύσσωμο και να το στύβει σε μελάνι
επάνω σ’ ένα άγραφο χαρτί που σπαρταρούσε
σα μήτρα ζώου ετοιμόγεννου. Άκουσα τη ριζική κραυγή
στο κέντρο της Εικόνας
και ένιωσα στο απροσπέλαστο κράσπεδο του βάθους μου
τη Σύλληψη του κόσμου όπως την εύχεται το άπληστο μάτι του πόθου.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (Α' αντίφαση)
Post by: wings on 24 Dec, 2018, 20:29:22
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 1 (Α’ αντίφαση)

Το μοναδικό παιδί στον κόσμο είν’ εκείνο που διαψεύδει συνεχώς και με κάθε τρόπο την ελπίδα που έχει στηρίξει σ’ αυτό η ανθρωπότητα. Κάθε πρωί, σηκώνεται κι αρχίζει να χτίζει έναν κόσμο χειρότερο απ’ τον πραγματικό, και κάθε πρωί, ο καινούριος κόσμος του είναι χειρότερος απ’ τον κόσμο της προηγούμενης μέρας, που κάθε φορά ήταν όλο και χειρότερος απ’ τον πραγματικό. Του δίνει τόση χαρά αυτό που κάνει, το ενθουσιάζει τόσο πολύ, γελάει τόσο πολύ με τα καθημερινά του απροσδόκητα και λαμπρά αποτελέσματα, ώστε δε φοβάται μην εξαντληθεί καμιά μέρα η απύθμενη μαύρη φαντασία του. Είναι το μοναδικό παιδί στον κόσμο επειδή διαψεύδει τις ελπίδες που στηρίζει σ’ αυτό ο κόσμος. Και το παιδί θα γίνει πιο παιδί από κάθε άλλη φορά όταν ο χειρότερος κόσμος, που θα έχει χτίσει, θα αντικαταστήσει τον πραγματικό σε όλη του την έκταση. Τότε δε θα είναι πια παιδί γιατί θα έχει εκπληρώσει τον μοναδικό προορισμό του.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (2)
Post by: wings on 15 Mar, 2019, 21:50:31
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (2)

[...]

Πάθος κατατρεγμένο, κυνηγημένο μέσα στη λάσπη και στα βρεμένα δέντρα,
από χωριό σε χωριό,
κυκλωμένο από κοφτερή πέτρα,
με τις κάλτσες ξεσχισμένες από τ’ αγκάθια και τις άγριες ρίζες,
σάρκα μωλωπισμένη, αβάσταχτα τυραννισμένη
από τα μαστιγώματα των σκέψεων και τα γαυγίσματα της καρδιάς,
κατεβαίνοντας απόκρημνες χαράδρες, ρεματιές, ρουμάνια,
γλιστερά βράχια, ανήλιαγα φαράγγια, ράχες σαν ανθρώπινες πλάτες,
πάθος απαγορευμένο που δέχτηκε την απαγόρευση σαν μια αυτογνωσία
και στάθηκε εκεί απ’ όπου κοιτάζοντας
αναπτύσσεται το μιασμένο καβάλο των νόμων.

Πρέπει να χτυπηθεί η γέννα στη ρίζα της
για να γεννηθεί μια νέα γέννα.
Πρέπει να ανατραπεί η παρούσα πίστη
για το μέσα του κρανίου
ώστε να μετατραπεί η τρύπα των βόθρων
σε μήτρα θαυμάτων, σε ρήτρα εξαγνιστικών δραμάτων, σε κόσμο κοσμημένο αλλιώς.
Σε κόσμο κοσμημένο αλλιώς.
Αυτός ο άνθρωπος είναι ακόμα εκτός κόσμου.
Όποιος σήμερα είναι εκτός κόσμου,
αυτός ανήκει στον μέλλοντα κόσμο,
σ’ αυτόν που θα ’ρθει ανατρέποντας με κλάματα και πένθη,
φέρνοντας και την ανατροπή του.
Γιατί σε κάθε κόσμο υπάρχει πάντα
ένας άνθρωπος που είναι εκτός κόσμου.
Όποιος σήμερα είναι εκτός κόσμου,
αυτός μόνο θα μιλήσει για ν’ ακουστεί απ’ όλους,
θα μιλήσει όπως δε μίλησε ποτέ κανείς.
Όποιος σήμερα είναι εκτός κόσμου,
αυτός θα δοξαστεί και θα κερδίσει την άλλη όραση
που μόνη αυτή σώζει
από το εκτελεστικό θέαμα των ανθρώπων.
Πρέπει να χτυπηθεί στη ρίζα η ίδια η ζωή
για να γεννηθεί μια νέα ζωή.
Η ζωή είναι προς ζωήν θανάτου.
Γιατί η ζωή
κυνηγά σαν πάθος απαγορευμένο τη ζωή,
με βίτσες, λογχοφόρους και συντάγματα ιππέων,
συμμορίες εκτραχηλισμένων αλητών,
φυλάκων και αξιωματούχων
που κρατούν στα χέρια τους γερά τα ψίχουλα
της εξουσίας που ανήκει σε άλλους,
με πολύπλοκες παγίδες,
εξοντωτικές διαπομπεύσεις, εξευτελισμούς και ορκισμένο μίσος,
από χωριό σε χωριό,
δεν την αφήνει να πιει από κανένα πηγάδι,
μαντρώνει τα δέντρα, ξαμολά τα σκυλιά της
δείχνοντάς την απ’ όλες τις μεριές με το δάχτυλο,
σπέρνοντας μέσα της την τύψη
και τον αξερίζωτο τρόμο του φαντάσματος με το άσβηστο αίμα επάνω του,
εξαπολύει όλο τον ευπρεπή πληθυσμό
που δεν ξέρει από ζωή
και που την κυνηγά σα θάνατο.
Η ζωή είναι προς ζωήν του θανάτου,
αυτή όμως η ζωή, αυτή που κυνηγά τη ζωή,
αυτή που δεν αφήνει σε ησυχία τη ζωή και την απαγορεύει,
αυτήν που δέχτηκε την απαγόρευση σαν μια αυτογνωσία.
Ένα σαρωτικό τρεχαλητό πίσω απ’ το κατατρεγμένο πάθος,
από ξηρά και θάλασσα, σμήνη πολυκέφαλων αερικών να οργώνουν τα ύψη,
εκστρατευτικές επιχειρήσεις απ’ όλες τις μονιές της γης,
σκάβοντας τις ερήμους, ισοπεδώνοντας τις κορυφές,
λειαίνοντας τα δάση, ζεύοντας τους λαούς με τον εκτραχηλισμό,
Να χτυπηθεί ο εχθρός ίσια στο κέντρο της αναπαραγωγής του,
στην καρδιά της ανακύκλισης του σπέρματός του,
εκεί που είναι γλυκιά η μυρωδιά της βαθιάς μασχάλης,
εκεί που τα λόγια του έρωτα σπέρνονται σα σώματα στο σώμα,
εκεί που τρώγεται ο άνθρωπος από αγάπη,
εκεί που η επίπεδη εικόνα του μυαλού γκρεμίζεται
και βασιλεύει η θέα των πύρινων σωματώσεων,
Να διαμελιστεί, να αποτεφρωθεί, να σκορπιστεί
στις ριπές των ανέμων που αναστατώνουν τους ωκεανούς,
αλλά ποιος κοίταξε μέσα του,
οι ίδιος μέσα του, και είπε  Το δέχομαι;
Ποιος τόλμησε ν’ ακούσει την άφατη σιγαλιά,
την ανήκουστη απουσία που κάνει τόσο ελλιπείς τις παρουσίες;

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (5)
Post by: wings on 17 Mar, 2019, 15:27:08
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (5)

[...]

Στόμα ανάποδο
που από τώρα λες,
μέσα στα σίδερα και με την πίσσα στα δόντια,
αυτά που μέλλεται να δει ο κόσμος
με το αναποδογύρισμά του,
στόμα ανάποδο,
ταιριασμένο πια με τον κόσμο,
που χρόνια κατάπινες τα λόγια σου
περιφρονώντας τα στην έκφραση των άλλων,
πνίγοντας τη γλώσσα σου μέσα στο ίδιο σου το σάλιο,
εσύ που πέρασες νύχτες
μασώντας την άμμο και την αλμύρα,
ω στόμα που τα αναποδογυρίζεις όλα
και κάθε λέξη σου που λέγεται
είναι και μια συνειδητή απόφαση
της εγκληματικής ενέργειας
που σχεδιάστηκε με παράφρονη τελειότητα
από τότε που σχηματίστηκες μέσα στη μήτρα.
Κάθε σου λέξη
αλάθητος μηχανισμός πυροδοτήσεως,
για να υψωθεί το μέγα πυρ,
το πυρ να γίνει τέλος και αρχή ξανά,
να γίνει πάλι ο ουρανός
το απροσπέλαστο τριαντάφυλλο
και η γη τόπος της συντριβής του ανθρώπου και της φύτρας του
μέσα στην πολυφωνία των πραγμάτων
και των έργων του αδέκαστου μέτρου.
Βλέποντας καθαρά την ανύψωση του ακατάλυτου Θρόνου
για την αυτοκρατορική στέψη του Χρόνου.

Δειλινούται ο όρθρος του κομπασμού.
Δεξιά οι στοχαστική φορείς της επανερχόμενης δόξας των γαληνών λαβωμένων ψευδαισθήσεων, των κρυφών απογειώσεων, της ανομολόγητης υποταγής,
της λυτρωτικής παραδοχής Και των μυστικών πυροβολισμών του μυαλού που ανακουφίζουν απ’ το βασάλτιο πείσμα του κόσμου,
αριστερά τα απόλυτα πάθη για την ακαριαία εξάρθρωση των ορισμών, την ολική διάρρηξη των αρμών
της ατελέστερης κατασκευής του γένους από τα πρώτα χρόνια των ειδώλων του Τρόμου.
Μεγαλόπρεπη η τελετή και τελευταία.
Παρόντες όλοι οι βασιλείς του σύμπαντος,
με τους υπηκόους, τους θησαυρούς και τα ζώα τους,
για να μαρτυρήσουν με τις πανάρχαιες φωνές,
μέσα στο κρύσταλλο των επαναλήψεων του ίδιου λάθους.
Γιατί τώρα ο λόγος για έναν έρωτα.

Αυτός, και όλοι οι άλλοι.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (6)
Post by: wings on 17 Mar, 2019, 15:30:07
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (6)

[...]

Όπως μια γυναίκα
που χαρά δεν έγλειψε ποτέ το κορμί της
και χορτασμός κανένας του πόθου δεν αγρίεψε στο κέντρο των εντέρων της,
γυναίκα που όλο το μέλι της ματιάς της έγινε,
με τους αιώνες,
κόμπρα που φτύνει το δηλητήριο απ’ την κρυφή ουρά της
και χαϊδεύει με τη διχάλα της γλώσσας,
όπως αυτή που δεν έχασε ποτέ το κορμί της σε άλλη αγκαλιά,
κλείστηκε η ίδια μέσα στο κορμί της και το ’κλεισε στον εαυτό της
και έζησε λατρεύοντας με κραυγές σφαγιασμένης χίμαιρας
τα οράματα που έπλαθε αντλώντας τα από τα αρχαία φύλλα των γραφών,
και μαράθηκε και ξεράθηκε και στάχτισε
και σκότωσε με το τσεκούρι του μυαλού της
και ξαφνικά πέφτει,
όπως ξαφνικά πέφτει μια γυναίκα,
η μισή πλευρά του κορμιού της πέφτει
και παίρνει εκδίκηση για το άλλο μισό,
μόνη πέφτει, μόνο σαν πάθος κυνηγημένο μέσα στο ίδιο του το πάθος,
και τότε υψώνεται ο Χρόνος, ανορθώνεται, αναρριχάται
και δοξάζεται το πάθος μετά τον κατατρεγμό
μέσα στο χιόνι και στις βρισιές του ουρανού,
υπερνικώντας τη φρίκη του ματωμένου φαντάσματος
που βγαίνει σα σιωπηλή ρομφαία μέσ’ απ’ τη χύτρα όπου έλιωσε το πτώμα του.
Τι μένει από έναν άνθρωπο;
Όσα και να ζήσει ένας άνθρωπος,
τι μένει από έναν άνθρωπο;
Κι όχι τόσο αυτά που αφήνει πίσω του,
όσο αυτό που παίρνει μαζί του.
Τι παίρνει μαζί του ένας άνθρωπος
όταν τ’ αφήνει όλα πίσω του;
Ακόμα κι εκείνος που βγήκε απ’ τον κύκλο του πάθους
και κοίταξε μέσα στον κύκλο
το ακαταπόνητο αλληλοσπάραγμα των άπληστων ψυχοφάγων. Τι μένει
από έναν άνθρωπο όταν τ’ αφήνει όλα πίσω του
και δεν παίρνει τίποτα μαζί του;
Η μεταβίβαση του πάθους από άνθρωπο σε άνθρωπο
και η αποδοχή του πάθους. Ή η αποστροφή του.
Όπως μια γυναίκα που το αποστράφηκε
και ενθρονίστηκε ο Χρόνος επάνω στο μνήμα της.

Η αυτοκρατορική ενθρόνιση του Χρόνου
είναι το τέλος του ανθρώπου
έξω απ’ τον κύκλο του πάθους
και μέσα στον κύκλο της στέψης του Χρόνου.
Ο Χρόνος είναι το πάθος του ανθρώπου
και διώκεται μέσα στη λάσπη και στα βρεμένα δέντρα,
γιατί ο άνθρωπος δεν θέλει να είναι το πάθος,
και το πάθος που είναι, ασθμαίνοντας το διώκει στον άλλο.
Όπως μια γυναίκα
που καταδίωξε το πάθος μέσα στο πάθος
και αλώθηκε.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (7)
Post by: wings on 17 Mar, 2019, 15:40:17
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (7)

[...]

Το φέρετρο στέκεται μόνο του επάνω από τη φωτιά.
Οι κέρινες δαντέλες θροΐζουν γύρω από το ξαπλωμένο σώμα
γεμάτο με παγωμένο σίδερο.
Το κεφάλι δεν έχει μαλλιά. Τα μάτια είναι τρύπες
που, σηκώνοντας το βλέφαρο,
φτάνουν ως το κέντρο της γης.
Γύρω από το στόμα βουίζουν βρίζοντας εκκωφαντικά
όλα τα φιλιά που δε δόθηκαν και δεν πάρθηκαν.
Ένας άνεμος απελπισία πάει κι έρχεται
επάνω στο πορώδες πέτρωμα του λαιμού.
Δεν αγαπήθηκε ποτέ. Καμιά νύχτα
δεν την έκανε να συσπαστεί απ’ τον σπασμό που κάνει τις νύχτες αλησμόνητες.
Μέσα σ’ αυτό το σώμα
έμεινε κλεισμένη μια κατάρα που δε θ’ ακουστεί ποτέ
γιατί το σώμα δεν μπορεί να καταραστεί το σώμα,
όσο κι αν ξέρει πως έκανε λάθος.
Το φέρετρο κυματίζει μόνο τους επάνω από τη φωτιά.
Τα χέρια είναι από σκληρό ξύλο.
Οι φλέβες προεξέχουν σαν πολύπλοκες πορείες φαντάρων
που τραβάνε μες στη νύχτα προς τον θάνατο.
Ένας άνεμος απελπισίας πάει κι έρχεται
επάνω στα χέρια σα να θέλει να φανερώσει τις μυστικές παλάμες.
Τα πόδια δε νιώθουν πια τα παπούτσια.
Το φέρετρο αναπαύεται μόνο του μέσα στη φωτιά.
Η μύτη υψώνεται πρησμένη και ακραία σαν αξόδευτο αίσθημα
δείχνοντας προς την κατεύθυνση του διωγμού του λάθους
σαν όρθια περιπλάνηση λαχανιαστή
και μάταιη σε δρόμους όπου σαν κράτος επαναλαμβάνεται η ομορφιά της ομορφιάς,
πίσω από χαμένους έρωτες ανέγγιχτους.
Ένας άνεμος απελπισίας πάει κι έρχεται πάνω στο μέτωπο
που μια λάμψη οριζόντια το ενώνει για πάντα με τα πόδια.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (Β' αντίφαση)
Post by: wings on 17 Mar, 2019, 15:49:31
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 2 (Β' αντίφαση)

Υπάρχουν τρεις θεοί που κανείς δεν τους ξέρει σήμερα. Έγιναν θεοί επειδή κατάλαβαν, πίστεψαν και διελάλησαν τρία πράγματα, από ένα ο καθένας, και γι’ αυτά θυσιάστηκαν απ’ τους ανθρώπους. Ο πρώτος αποτάχθηκε με φρενίτιδα τον κόσμο, πίστεψε πως κανένας άνθρωπος δεν έχει δίκιο και τον έγδαραν ζωντανό. Ο δεύτερος έβαλε μοναδικό του στόχο, και κατάφερε, να κατακτήσει ολόκληρη την εσωτερικότητά του, πίστεψε πως το δίκιο είναι πάντα εξίσου μοιρασμένο ανάμεσα σε δύο ή περισσότερες αντιμαχόμενες παρατάξεις, και τον ακρωτηρίασαν αφήνοντας τελευταίο τον αποκεφαλισμό του. Ο τρίτος βρήκε το μυστικό της ανεξάντλητης δημιουργίας, πίστεψε πως είναι απέραντα αηδιαστικός και αυτός που έχει άδικο και αυτός που έχει δίκιο, και τον παλούκωσαν απ’ όλες τις τρύπες του συγχρόνως.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (1)
Post by: wings on 28 Jun, 2019, 21:51:02
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (1)

Ο παιδικός κήπος για τον επερχόμενο θρίαμβο του θανάτου.
Τίποτε πιο πάνω από τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος και τίποτε άλλο.
Ο παιδικός κήπος για την ανθρωπώδη επιτέλεση
του κυρίως ανθρώπινου προορισμού. Να που έρχεται το υπέρτατο αγαθό
εν είδει ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι η δικαιοσύνη του κτήνους.
Μια ζεστή νύχτα κάτω απ’ τα μεγάλα σκοτεινά δέντρα,
με τ’ άστρα στο ύψος των ματιών, η λαγνεία του σκοτεινού βάθους,
μέσα στα χόρτα, ένα κάλεσμα μέσ’ απ’ τα χόρτα, μια έλξη
που έρχεται μέσ’ απ’ τα χόρτα, μέσ’ απ’ το σκοτεινό βάθος
του αίματος, δέντρα σαν πράσινη θάλασσα, φορτωμένα, απέραντα
σα νεύρα σε ώρα εγκλήματος, ασάλευτα, υγρά σα στόμα
που φιλήθηκε με τον ιστορικό τρόπο που φιλά το ανθρωπώδες,
τυλιγμένα στην ηρεμία του επερχόμενου θανάτου,
ο παιδικός κήπος με το θεώδες δέντρο στη μέση
σαν όργανο εξαγνιστικών εκτελέσεων.
Μια ανύποπτη νύχτα. Όλα τα πρόσωπα εκεί σημαδεμένα με την άγνοια.
Κανένας τριγμός, με την ασυναίσθητη φρίκη της άγνοιας,
μέσα στο γάργαρο γέλιο που πίσω του στήνεται η παράσταση
για τη συντριβή του υπέρτατου και την υποταγή του αγαθού
εν είδει ανθρώπου αείποτε και εσαεί ολοσχερώς.
Τίποτε πιο πάνω από τον άνθρωπο. Η ασυναίσθητη άγνοια της φρίκης.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (3)
Post by: wings on 29 Jun, 2019, 17:29:17
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (3)

[...]

Ιδού που έρχεται ο κήπος για τον θρίαμβο του θανάτου
και μέσα οι γυναίκες. Μεγάλα θαλασσινά δέντρα, γεμάτες γάλα,
όλο το σώμα δεμένο με φλέβες σε ιλιγγιώδη συμπλέγματα,
στήθια βαθιά σαν της λαγνείας το κάλεσμα, γέλια μες στα χαμομήλια,
πασπαλισμένα τα μαλλιά με την αιώνια άμμο, ράχες σαν τόξο της γης.
Γυναίκες μεγάλες σαν τη ζέστη και σαν τη βροχή,
με τους άντρες κρεμασμένους στα λαγόνια τους σαν κόκαλα ψαριών,
με τα παραδείγματα των χεριών τους περασμένα σαν εμβλήματα
στα ανώφλια των σπιτιών, σαν παραμυθένια στεφάνια
κοιταγμένα μέσα σε σεμνούς καθρέφτες που τις είδαν
να δίνονται και να παίρνονται,
οι γυναίκες.
Κάθε γυναίκα και η γηστορία.
Κάθε γυναίκα και όλο το χόρτο επάνω της,
όλο το μετάξι το χρυσοκόκκινο μέσα από τις αντανακλάσεις,
να έρχεται σαν επερχόμενος, να κάθεται, να παιδεύεται, να μοιράζεται,
να βογκάει, περνώντας
τα μαύρα χέρια επάνω στα μάτια σα να θέλει να σβήσει την πηγή των δακρύων,
φτύνοντας η γυναίκα, λαχταρώντας μόνη αυτή, πεινώντας,
φεύγοντας, αφήνοντας πίσω εκείνο που αφήνει πίσω η ζωή, αδειάζοντας,
ματώνοντας,
την ανθρωπώδη απειλή που καμιά γυναίκα δεν κατόρθωσε ποτέ
να πάρει μαζί της φεύγοντας για να λείψει το κακό.
Αυτό το κακό δε θα λείψει ποτέ.
Καμιά γυναίκα δε θα κατορθώσει ποτέ να λείψει το κακό.
Γιατί το κακό είναι ανθρωπώδες.
Η γυναίκα δε θα πάρει μαζί της το ανθρωπώδες, κι η γυναίκα
πεθαίνει για να διαψευστεί το υπέρτατο αγαθό εν είδει ανθρώπου,
γιατί τίποτε πιο πάνω από τον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος και τίποτε άλλο.
Μια αβάσταχτη λαμψίαση που φιδώνει τα νεύρα.
Μα να, έρχεται ο παιδικός κήπος με την ανεξήγητη λαγνεία —
και στο τέρμα της την ανεξήγητη επίθεση, την επιτέλεση
του κυρίως ανθρώπινου προορισμού, το ανθρωπώδες και τίποτε άλλο.
Μια αγριότητα ανθρωπώδης, μια ανθρωπωδία. Γιατί ο άνθρωπος
είναι η ανθρωπωδία του άλλου ανθρώπου,
κι απ’ αυτό δεν υπάρχει γλιτωμός.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (5)
Post by: wings on 29 Jun, 2019, 17:55:46
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (5)

[...]

Αν ο άνθρωπος και τίποτε άλλο
γλιτωμός δεν υπάρχει και τα μάτια ας κλάψουν,
ας γείρει το κεφάλι κι ας κλάψει για πάντα,
ας πάρει κι άλλο τον κατήφορο το σώμα, ας επινοήσει το μυαλό
κι άλλον κατήφορο του σώματος,
ας δίνεται το σώμα από φρίκη σε φρίκη μην περιμένοντας τίποτε άλλο
αν μόνον ο άνθρωπος.
Γιατί,
αν ο άνθρωπος και τίποτε άλλο,
τίποτε για τον άνθρωπο. Χωρίς το άλλο, τίποτε.
Τόσος κατήφορος, τόση ολισθηρότητα, τόση απογύμνωση,
κι ακόμα και πάλι η πίστη στο υπέρτατο αγαθό εν είδει ανθρώπου.
Ο παιδικός κήπος για τον επερχόμενο θρίαμβο του θανάτου.
Εδώ πληρώνει η πίστη, όσο πανάρχαια κι αν είναι.
Οι γυναίκες τυλιγμένες η μία μέσα στην άλλη,
ατέλειωτα σεντόνια βουτηγμένα σε ζεματιστό νερό
και κρεμασμένα απ’ τα μαλλιά τους σαν συλημένοι γάμοι,
πόδια ξυπόλητα καρφωμένα σε σπαραγμένες πέτρες,
είδωλα εξαγριωμένα επάνω από αναποδογυρισμένες θάλασσες,
με την αποφορά να τρέχει σαν αίμα προβάτου στα μπούτια τους,
με φωνές που φτάνουν ως τη ρίζα των σκοτεινών δέντρων.
Δοσμένες οι γυναίκες στην αφθαρσία της φύτρας τους
και τον κόσμο ατενίζοντας σα μετέωρο σύμπλεγμα φρίκης και οδύνης,
τραβάνε όλα τα φέρετρα μέσα στην κοιλιά τους
ξεσχίζοντας το ανεξιχνίαστο αραβούργημα του αφαλού,
σπέρνοντας την αθανασία τους με τον όμιμο θάνατο.
Αν οι γυναίκες πεθαίνουν,
τότε δεν είναι μόνον ο άνθρωπος και τίποτε άλλο,
είναι πρώτα το άλλο και μετά ο άνθρωπος,
πρώτα το αλλοειδές και μετά το ανθρωπώδες,
γιατί το ανθρωπώδες είναι η δικαιοσύνη του κτήνους,
το ανθρωπώδες είναι η θεοδικία του θεού,
και απ’ αυτό δεν υπάρχει γλιτωμός.
Οι γυναίκες είναι αθάνατες αλλά πεθαίνουν
για να μην είναι τίποτε πιο πάνω από τον άνθρωπο,
για τον επερχόμενο θρίαμβο του θανάτου.
Ιδού που έρχεται ο παιδικός κήπος.
Το μικρό σώμα αρπάζεται και στρέφεται με ανθρωπώδη βία
προς τη λαγνεία του σκοτεινού βάθους κι εκεί παραδίνεται στον βιασμό,
στον καταιονισμό των κοκάλων, μέσα στα χαμομήλια,
μέσα στ’ άστρα που έχουν κατεβεί στο ύψος των ματιών,
φωνάζοντας χωρίς ν’ ακούγεται,
τρέχοντας σαν πόδια που τρέχουν φωνάζοντας σαν αίμα.
Το κρανίο συντρίβεται αλλεπαλληλεπάλληλα
και τα λαγόνια παθαίνουν τη γυναικεία σαψιχάνωση
παραληρώντας δοσινέλυτα
καθώς η ραχοκοκαλιά προσηλιούται μ’ ένα ψυχανέμισμα των άκρων
που φέρνουν τα χλοερά φυλλώματα στις αποχρώσεις των νεκρών.
Το μικρό σώμα είναι η μία και η άλλη άκρη της κλωστής
που ανθρωπιάζεται στο έπακρο
και σβήνει σα να γεννήθηκε το κτήνος μέσα στον θεό.
Η ένωση γίνεται στις κοιλότητες του μικρού σώματος
που μαθαίνει τα άκρα του και συλλαμβάνει τη δικαιοσύνη του,
μετά τη χολεώδη συντριβή του που το ψυχαλίζει.
Χέρια που γίνονται χέρια,
το ζώο ξαναγυρίζει στη θέση του απ’ όπου βλέπει τον κόσμο μετρημένο,
η φτέρνα νιώθει την ακμή της στη νέα αποδοχή του χώματος,
και έρχονται οι τιμωρίες.
Γεμίζει ο κήπος τιμωρίες. Οι τιμωρίες σα γυναίκες.
Οι τιμωρίες που τίποτε πιο πάνω από τον άνθρωπο.
Γιατί,
αν τίποτε πιο πάνω από τον άνθρωπο,
τότε τίποτε για τον άνθρωπο.
Τότε τίποτε πιο κάτω από τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος το πιο κάτω.
Ο άνθρωπος σωματίζεται το πάνω και ψυχαλίζεται το κάτω,
σωματίζεται και ψυχαλίζεται και κρέμεται αόβιτος,
λουσμένος στην πορφύρα που τον ντύνει μ’ ανθρωπώδη λύσσα,
μέσα στα τροχισμένα δόντια και στη φρελανία των αιχμών του.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (6)
Post by: wings on 29 Jun, 2019, 18:07:56
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (6)

[...]

Η γαλήνη είναι ο προορισμός του αίματος.
Το ταξίδι σταθμεύει σε αλλεπαλληλεπάλληλες σφαγές
και συνεχίζεται για ολοένα τρομερότερες
μα η γαλήνη είναι ο προορισμός του αίματος.
Δεν υπάρχει γλιτωμός απ’ αυτό. Κι αυτό θα γίνει. Γιατί αυτό είναι ο γλιτωμός.
Θα πάρουν όλοι τη στάση που αρμόζει.
Και θα είναι μια στάση ακραίας τιμωρίας, συντριπτική,
χωρίς ίχνος ελέους, έσχατα σαρκισμένη, ανθρωπιαστική,
μεθυστικής ακινησίας ή νοοθρυπτικής κινητικότητας,
με κρούσματα συνεχούς γλωσσορρηξίας,
οφθαλμόπτυσης, οστεοφάνειας,
εκθρωπισμού, ακατάσχετης σαρκομείωσης,
με τα μάτια να ζηλεύουν τα πόδια και την αφή να μετατίθεται στη μύτη
και τον μηχανισμό των κάτω εντέρων να κυριεύει το άντρο του στόματος,
μέσα σ’ ολοένα τρομερότερους σταθμούς σφαγών.
Γιατί αυτό είναι ο γλιτωμός.
Ο νους σαραβαλιασμένος,
με τα σημεία του ορίζοντά του στραβισμένα και αλληλομισούμενα,
θα ξυπνά ολοσχερώς, την ύστατη στιγμή, και θα τα βλέπει όλα
ωσάν μια τελική συγκέντρωση όλων των προγενέστερων ονείρων
σ’ αβάσταχτη έξαψη
και θα πρήζεται από την ανακύκλιση της αγωνίας
και θα ζητά συγγνώμη από τα φαγωμένα χέρια
θα τη ζητά σπυριασμένος και δεν θα την παίρνει. Και θα τη ζητά
θα ζητά την εξαχλύωση αμέσως όλων των μαρτυρικών ονείρων
που για πρώτη φορά θα τα βλέπει σαν την αληθινή διάταξη του σκελετού του
μέσα στο φως της αμετάκλητης επιβολής των αποφάσεων του χρέους
που έχει τώρα ηλιότατα τον λόγο και θα κατανέμει
τις στάσεις εν είδει τιμωρίας,
για να πάρουν όλοι εκείνην που αρμόζει.

Το τέλος πρέπει να δίνει λόγο στην αρχή,
σ’ αυτήν να ξαναγυρίζει και απ’ αυτήν να ξαναρχίζει για να είναι τέλος.
Το τέλος πρέπει να γυρίζει γονατιστό στην αρχή,
δέρνοντας τα μάγουλα και την οσφύ με τα δάκρυά του,
και να ομολογεί πώς από τότε το ταξίδι και γιατί
συνεχίστηκε με ολοένα τρομερότερες σφαγές
και να μαθαίνει επιτέλους ποιος ο προορισμός του αίματος.
Αργά όμως.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (7)
Post by: wings on 29 Jun, 2019, 18:38:06
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (7)

[...]

Θα γίνει αυτό που δεν έχει γίνει μέχρι τώρα ποτέ.
Θα γίνει ο θάνατος αρχή
για την εξονυχιστική αναδίφηση του καθετί που προηγήθηκε
ώστε η γνώση να μιλάει από την αρχή
και ο θείος τρόμος να καθοδηγεί, να προτρέπει και να κατανέμει
επιβραβεύοντας τα επιτεύγματά του
και την επισήμανση των πονηρώσεων.
Για να δει η σκόνη το πρόσωπό της και να συναισθανθεί.
Γιατί αυτό θα είναι ο γλιτωμός.
Ο κήπος:
στέρνο με φορά προς την πλάτη
και ώμοι ανυψούμενοι επάνω από το κανονικό
και νύχια με στροφή προς τα μέσα
μαλλιά σε σχήμα γυπαετοκόρακα έξω από το κεφάλι
η ανεξέλεγκτη κι ανεπανόρθωτη πορεία του ενός ποδιού αντίθετη από του άλλου
και η τριχοφυΐα σε εγκάρφωση και προκοδία
και το κλάμα ωσάν κρίση σκλήρυνσης των κυττάρων σ’ απρόσιτα επίπεδα,
με τον θρήνο των μανάδων για τα παιδιά και των παιδιών
για τα παιχνίδια τους με τα χώματα αργά το απόγεμα
όταν η μυρωδιά της γης παίρνει νοτισμένη τον κήπο
και τον ανεβάζει στο ύψος του δειλινού με τα τραγούδια των κρόλιων πουλιών
σ’ ανακουφιστική υπερένταση της γαλήνης.
Ο παιδικός κήπος. Για τον επερχόμενο προορισμό του αίματος.
Στη μια άκρη, η αβάσταχτη συγκίνηση των τεταμένων σωμάτων
που κινήθηκαν στην πρώτη ηλικία,
πριν από την ανθρωπώδη αγριότητα, πριν απ’ την ανθρωπωδία,
ψηλά τα χόρτα και τα λουλούδια ωσάν δόξες του άβγαλτου αίματος,
μέσα στο χνούδι των καταπράσινων φύλλων και στων σάπιων το άρωμα,
μια ηρεμία του χώματος κάτω από τα πέδιλα,
η αίσθηση ενός δέρματος αληθινού, μιας ανάσας εσωτερικά δοσμένης,
όλο το σώμα να νιώθει σαν έκσταση μα και να σωπαίνει
σα να τα ξέρει από τώρα όλα αλλά τ’ αφήνει γι’ αργότερα,
τότε που τίποτε δεν γίνεται όπως, αν γινόταν, τώρα θα ήταν γινωμένο.
Όλα γραμμένα καθαρά σα φρούτα μέσα στο άπλετο φως,
οι ξεραμένες ζίνιες και τ’ άγουρα ρόδια,
μύγες πολλές, πούπουλα,
μια αυτοκρατορία από μυρωδιές, μια πλεκτάνη από αφές,
όλα γραμμένα καθαρά σαν έντομα μέσα στο άπλετο φως,
μια υποψία υγρασίας υπογείου, μια ανθρωπώδης υγρασία,
στην άλλη άκρη,
έρχεται, φτάνει, ξαναφεύγει, σηκώνεται, ξανάρχεται, δεν φεύγει.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (Γ' αντίφαση)
Post by: wings on 29 Jun, 2019, 18:46:34
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 3 (Γ' αντίφαση)

Η μύτη, δρασκελώντας βίαια μια μέρα το απαραβίαστο όριο της οράσεως έπειτα από μακροχρόνια προμελέτη, φώναξε θριαμβευτικά μ’ όλη τη δύναμη των ρουθουνιών της: «Το μάτι ήταν μέχρι τώρα δυνατότερο απ’ όλα στο πρόσωπο, από τώρα όμως στη θέση του θα βλέπω εγώ.» Και γυρίζοντας να κοιτάξει για πρώτη φορά τον κόσμο, τον είδε άοσμο, σε τέτοιο μάλιστα σημείο που πανικοβλημένη αναζήτησε την όσφρησή της για να επιβεβαιώσει τη συγκλονιστική αυτή εντύπωση, ήταν όμως πολύ αργά. Η όσφρηση είχε εξοβελιστεί για πάντα απ’ τη μύτη. Έτσι, η μύτη αναγκάστηκε από κει και μπρος να βλέπει τον κόσμο χωρίς να μπορεί να τον μυρίσει και χωρίς να είναι σε θέση να επιβεβαιώσει τη συγκλονιστική αυτή εντύπωση που δεν έχει καμία σχέση με την όραση. Αυτό την τρέλανε και κάποια μέρα τη βρήκαν κρεμασμένη με βγαλμένα μάτια. Από τότε είναι που επικράτησε η παροιμία: «Όποιος το μάτι του ζητά με μύτη να το βγάλει, ούτε καπνό μπορεί να δει ούτε και να μυρίσ’ αιθάλη.»

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 4 (2)
Post by: wings on 29 Jun, 2019, 22:39:35
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 4 (2)

[...]

Το ποίημα, η απέραντη κούραση του μυαλού, η διάλυση του μυαλού,
το σκοτάδι του μυαλού,
το βρόμικο, το άδειο, το κρύο, το στεγνό σώμα, το σκοτάδι του σώματος,
η σιωπή του σώματος,
το δωμάτιο με τις ομαδικές σφαγές,
τα πλήθη με το μάρμαρο στα μάτια,
με τον ανέκφραστο φόβο και το αχινωτό περίβλημα του οίκτου
δίπλα στο τυραννικό κρεβάτι, κάτω από το μαξιλάρι,
μέσα στα σεντόνια, επάνω
στο απλωμένο σώμα, βαθιά στη συντριβή του μυαλού,
η ακατάσχετη αιματέμεση, η πεισματική απ’ την αρχή της πρώτης στιγμής,
οι ακρωτηριασμοί, η μέγγενη σ’ ανεξάντλητη ποικιλία σχημάτων,
τα μαρτύρια, η προσευχή της μελανιασμένης σάρκας,
τα ωσαννά των ουροδόχων κύστεων,
η λιτάνευση των αποκαθηλωμένων κοκάλων,
οι ψαλμοί της γαστρίτιδος,
το μίσος, η εκτόνωση του μίσους επάνω στο σκήνωμα του εραστή,
η δοξολογία των χεριών που τρέμουν,
η χλιδή,
η παράκρουση της χλιδής και η εξέγερση των πατημένων βελούδων,
ο παροξυσμός της γεύσεως,
το μυαλό,
το μυαλό θέλει κάτι να πει — αλλά πέφτει.
Ο πάγος του σώματος, το σώμα πεταμένο στην απέραντη λικνίαση,
το μυαλό έρημο, μονάχο με τη σιωπή του
που γλείφει τα ίδια της τα μέλη κι ευχαριστιέται απ’ αυτό
σα μονάχος φρουρός σ’ ομιχλωμένο φυλάκιο, στην παραμεθόριο,
ξεχασμένος απ’ όλους, με τους λύκους κοντά
και τη λαχτάρα ενός ζεστού κορμιού καρφωμένου στο δικό του
για πάντα μακριά, ή μιας ψυχής που να φάει τη δική του
χορταίνοντάς την, για πάντα μακριά,
σαν από άλλη χώρα, σαν από άλλη ζωή που δεν ξανάρχεται,
που φεύγει αλλά δεν ξανάρχεται.
Τα σεντόνια. Το ταβάνι κατεβαίνει πλησιάζοντας
σα χλευαστικός έρωτας με ξυράφι στο χέρι. Ποτέ το ποίημα.
Ένα ροχαλητό σαν εμετός μέσα στον ύπνο.
Η ψυχή σαν ένα βρόμικο σεντόνι,
στριμμένο σεντόνι, πολύ μακρύ,
προς τα πάνω, προς τα κάτω, σαν ολόκληρη η ψυχή, στριμμένο
και δεμένο πολλές φορές, στριμμένο με κούραση,
φορτωμένο με τη συντριβή του μυαλού,
οι αριθμοί, η αναρίθμητη παλινωδία των διαψεύσεων,
απαρίθμηση αθλιοτήτων, ελεεινά μούτρα, χέρια οπλισμένα με σουγιάδες
και χυδαία δαχτυλίδια, δόντια σαπισμένα απ’ τις βρισιές και τις κατάρες,
απ’ τις διεκδικήσεις, δόντια
ρημαγμένα απ’ τη συκοφαντία και την κακοήθεια
και τον αγύρτη έπαινο,
σώματα με τη λέπρα του πόθου
που πρήστηκε απ’ τη χολή του έρωτα και πεθαίνει ξερνώντας τον,
πόδια λιωμένα από την αναζήτηση του ζώου,
από την αναζήτηση του ανθρώπου εν είδει ζώου, του ζώου εν είδει ανθρώπου,
η νύχτα ως εκεί που τελειώνει ο εγκέφαλος,
μάτια μασημένα απ’ το μίσος, μάγουλα αγκυλωμένα απ’ τη χλεύη και τη φτυσιά.
Αυτό το πρόσωπο που διασύρεται μέσα στα σεντόνια του,
δεν το χάιδεψε κανένα όνειρο,
ο ύπνος έρχεται σα συντέλεια για ν’ αποτελειώσει τον διασυρμό
που άρχισε το φως της γης.
Αυτό είναι το τέλος. Το τέλος έτσι έρχεται.
Κι όταν φτάνει, τίποτε δεν το φτάνει.
Η απέραντη κούραση,
το μαρτύριο των εμφανίσεων της σάρκας μέσα στο μαρτύριο της οράσεως,
οι παθήσεις της αφής,
μία ήπειρος γέρνει και αδειάζει σύσσωμη
μες στο προαιώνιο έλεος της απόλυτης εξουσίας των πάγων.
Η εξολόθρευση των στρατών. Νέες επιστρατεύσεις. Οι ρήτορες γλωσσιδιάζουν,
στέκονται αντιμέτωποι και γλωσσιδιάζουν. Τα πλήθη διχάζονται,
το αίμα τους οπλίζεται, οι ρήτορες αντιμέτωποι στο πείσμα τους επάνω
και κάτω τα πλήθη στήνουν εκτελέσεις
σπέρνοντας τη νίκη των ιδεών.
Αυτό είναι το τέλος.
Το σώμα χάνεται, άλλο δεν έχει να προχωρήσει,
σώματα σα σωροί σκουπιδιών στις πλατείες, μια βροχή αηδίας
επάνω στα αλληλοσφαγμένα σώματα, η παρέλαση των νικητών,
τα κόκκινα μάτια των νικητών, τα κίτρινα μάτια των νικητών,
γιορτές με τα εντόσθια των σφαγμένων,
γιορτές με τα νωθρά κρανία των σφαγμένων για τον θρίαμβο των νικητών,
η νέα σημαία με έμβλημα το στριμμένο λεπίδι σα ρομφαία διαβόλου
ή σα σεντόνι της ψυχής,
το μυαλό θέλει κάτι να πει,
η ολοκληρωτική επικαιρότητα του ασταμάτητου αίματος,
ο θρίαμβος των ελεεινών,
η απληστία, η ίδρυση του νέου κοινού βίου, η απληστία,
η απληστία, οι Νόμοι του μέλλοντος, η απληστία,
η απληστία, εγκλήματα πάνω στα δέντρα,
το μυαλό θέλει, πεθαίνει αλλά θέλει κάτι να πει,
ένα πρόσωπο γρυλισμένου, στραβόφιλου κι αρειοδόχου ταύρου
φράζει ολόκληρο τον ουρανό.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 4 (4)
Post by: wings on 29 Jun, 2019, 23:11:28
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 4 (4)

[...]

Σώμα δοσμένο στο φως, περασμένο μέσα απ’ τη δροσιά της ομιλίας,
τυλιγμένο στις επαναληπτικές κουβέρτες που νιώθουν την πάλη σου,
περίμενε, μείνε εκεί και περίμενε χωρίς να ελπίζεις,
αφέσου, χάσου, σμίξε με τη φλεβίτιδα των μεθυσμένων εικόνων
και την ακατάσχετη αιματουρία των παρομοιώσεων, δώσου,
δώσ’ τα όλα, σβήσου, αδικήσου, γίνε η συντριβή του μυαλού,
σώμα σα μυαλό εξουθενωμένο, μαυρισμένο, σα μυαλό τραυλισμένο,
σαν ομιλία φρενοβλαβούς που εκφωνεί τον τελευταίο του μονόλογο
δεμένος με νεύρα θηρίων στο στρώμα της θρηνισμένης ζωής του,
κι εσύ μυαλό, ω μυαλό, μυαλό που δεν πιστεύεις πια στην ουσία σου
κι όλο την απαρνιέσαι κι από τη στέρησή της υποφέρεις και σαπίζεις,
εσύ μυαλό, σώμα χολεριασμένο κι άχαρο,
λιχαινόβιο, αμμοδίαιτο, ανθοφιλές,
σεληνοφτέρουγο, μυστικοφυές κι οντοδιψές,
σαρκόφιλο, θεοδοσμένο, απειρομανές και εικονόπληκτο,
άκουσε τη φωνή σου και συντρίψου απ’ τον ήχο της.
Γιατί υπάρχει αυτό το σπαραδείσιο, το γκρεμιόλβιο, το ωλιάχτιο
ανάμεσα σ’ αυτούς εδώ και σ’ αυτούς εκεί,
κι αυτό είν’ όλο.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Title: Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 4 (6)
Post by: wings on 29 Jun, 2019, 23:22:04
Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 4 (6)

[...]

Κι αυτό είν’ όλο.
Γιατί σ’ αυτό συνομιλούν.
Το χαραξιακό ξύπνημα του σύμπαντος.
Σώμυαλο.
Το λαμποάδειο, το γεροδείλιο, το ζεχλιατικό, το ιαμβόφιλο,
το βερβερίσιο, το αναύπλιο,
το αγιαίσιο,
το άαχο,
το κλαδίσιο, το κυρχιατικό, το πουλάνιο,
το ροήσιο, το ροήσιο,
το φτεχαλητό, το διαβουλέσχιστο,
το φτεροκηδαλιοπροβλητιασχιστολιθιασωμένο,
το λίμιο,
το κρουνάτο, το τρίστυχο, το ουρλιαμένο,
το ουρλιαμένο, το ουρλιαμένο,
το ουρλιαμένο,
το ξέσπηλο, το ξώβιο, το ξαβί,
το βιδίσιο, το αχρώνιο, το μεταξόβλητο, το αερόπλαστο, το αιμοδοσμένο,
το ανεμόχαρο,
το σιδερόσχημο, το νοστοφαγωμένο, το θαλασσόπληκτο, το φωτοφανές,
το ερεβόλσαμο, το πηνελοπήσιο,
το δακρύπληκτο, το αναφιλημένο, το λυγμογενές,
το ψυχιαίο, το ψυχιαίο,
το ωόβλητο, το απατρικό, το πατριδωμένο, το πατροδηωμένο, το πατροφάγο,
το αιόλιο,
το υψομανές,
το γλωσσομένο,
το νεκροταφές, το ζωοφάγο, το μνημόσχημο,
το νεκροταφές, το νεκροταφές, το ζωοφάγο
το ιοιαίο
το εδώδιο το εκείθιο το μελάγχιο
το εδώδιο
το εδώδιο
το εκείθιο το διψόφιλο
το χρετόλαμο το βιβυνάρειο το ζάο
το λιλαίο το δευδοπό το δεχτόπλοκο
το φρόδυπο το χρωταίο
το εδώδιο το εκείθιο
το εδωκείθιο
το εκειδώδιο
το εκειδώδιο το εκειδώδιο το εδωκείθιο το εδωκείθιο το εδωκείθιο
το εκειδώδιο το εδωκείθιο
το εκειδώδιο
το εκειδωκειθόδιο

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)