(Δυστυχώς) οι αρνητικές κριτικές ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα !
Απλά, να κάνω μιά επισήμανση σε ένα σημείο των αρνητικών κριτικών σχετικά με το σενάριο: η συγκεκριμένη ταινία δεν είναι ιστορικό ντοκιμαντέρ αλλά βιογραφική μυθογραφία, επομένως επιτρέπονται οι μυθοπλαστικές αυθαιρεσίες στον σεναριογράφο. Πάλι, όμως, στο συγκεκριμένο σενάριο η μυθοπλασία πάσχει από έλλειψη φαντασίας (το πιό θανάσιμο αμάρτημα του σεναριογράφου). Εξηγώ, χωρίς να προδίδω το σενάριο σε όσους δεν έχουν δει την ταινία: Ο Γκρέκο οδηγείται σε μια (υποθετική) σύγκρουση με την ιερά εξέταση και πορεύεται προς τη θανατική καταδίκη από την οποία ο σεναριογράφος δεν μπορεί να τον διασώσει ! Τελικά η λύση δίνεται με ένα εύρημα. Αυτό το εύρημα είναι στη λίστα απαγορευμένων ευρημάτων του ομίλου "φίλοι της Αγκάθα Κρίστι" στη Μεγάλη Βραταννία. Δεν επιτρέπεται στους σεναριογράφους να λύνουν τα μυθοπλαστικά αδιέξοδα τους με τέτοιους τρόπους.
Το τόλμημα του Σμαραγδή είναι μεγάλο, για τα ελληνικά δεδομένα. Η ταινία πάσχει από έλλειψη χρηματοδότησης και αυτό είναι φανερό σχεδόν σε όλες τις σκηνές της, όπου διάφορα σκηνοθετικά ευρήματα και παλιά κόλπα του σινεμά πασχίζουν να καλύψουν τα οικονομικά προβλήματα της παραγωγής. Οι χλιαρές έως απαράδεκτες "ερμηνείες" των ηθοποιών στην ταινία οφείλονται στο ότι οι σκηνές γυρίστηκαν με λίγα χρήματα. Για όσους μπορούν να καταλάβουν από κινηματογραφική τεχνική αυτό είναι εύκολα φανερό.
Για παράδειγμα, στην αρχή της ταινίας ο Γκρέκο επισκέπτεται ως καλεσμένος το κάστρο του διοικητή της Κρήτης όπου λαμβάνει χώρα μια δεξίωση. Ο σκηνοθέτης θέλει να δημιουργήσει μια ειδική ατμόσφαιρα: βάζει στο πλάνο 50-80 κομπάρσους ντυμένους με πλούσιες στολές, ως καλεσμένους της δεξίωσης. Βάζειι μιά διμοιρία στρατιώτες πάνω στο κάστρο. Βάζει μιά ζωντανή ορχήστρα να παίζει για χορογραφημένους χορούς ζευγαριών. Από το αποτέλεσμα στην ταινία καταλαβαίνουμε ότι την ημέρα που οργανώθηκαν τα πάντα για να γίνει η λήψη, τα συνεργεία, ο φωτισμός, οι κομπάρσοι, οι ηθοποιοί κλπ, έπιασε ένα μπουρίνι και επειδή μάλλον η παραγωγή δεν είχει λεφτά για να αναβάλει το γύρισμα τελικά η σκηνή γυρίστηκε με τρομερό αέρα που κατέστρεψε τελείως την "ατμόσφαιρα". Στη συγκεκριμένη σκηνή οι δεκάδες πυρσοί πάνω στο κάστρο αντί να δημιουργούν μιά ατμόσφαιρα εποχής αποπροσανατολίζουν την εικόνα όπως μάχονται για να μην σβήσουν από τον αέρα. Τα φορέματα ανεμίζουν, οι κομμώσεις των ηθοποιών υποφέρουν και τελικά η σκηνή πατώνει θυμίζοντας στην κυριολεξία τα "ανεμοδαρμένα ύψη", ή μοιάζει να έχει γυριστεί πάνω σε πλοίο με τυφώνα. Αν είχε τα λεφτά, ο οποιοσδήποτε σκηνοθέτης, θα ξαναγύριζε τη σκηνή μια άλλη ημέρα χωρίς αέρα.