Ανδρέας Καρακόκκινος

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Το παλιό τραπεζομάντιλο

[Ενότητα Λεμονανθοί στο πέλαγο]

Ξαναγύρισα
χωρίς εκτοπισμένες μνήμες
ήταν όλα εκεί
μια ανοικτή πληγή
που περιμένει καρτερικά
να τη ραντίσεις
σταγόνες από δάκρυ χαμομηλιού.

Όλα στην ίδια θέση πίκρας
και στο τραπέζι στρωμένο
εκείνο το παλιό τραπεζομάντιλο
με τις κόκκινες ρίγες
με περιμένει πάντα
για ένα τελευταίο δείπνο
αποχαιρετισμού.

Από τη συλλογή Λεμονανθοί στο πέλαγο (2013)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Κλεμμένο πορτοκάλι

[Ενότητα Λεμονανθοί στο πέλαγο]

Βάφαμε τις αυλές
με ανυπόμονες ματιές
μακραίναμε το χρόνο
ανάμεσα στις ανάσες
δυο βιβλίων ιστορίας
γνέθαμε τον έρωτα
στα μπλε τετράδια
εκεί που κρύβαμε τα μυστικά μας
και στο εξώφυλλο της καρδιάς
πλάθαμε με πηλό τα όνειρα
σε χρώμα κλεμμένου πορτοκαλιού
από τον κήπο δίπλα στο σχολείο

ύστερα ήρθε απρόσμενα
μια κόκκινη καταιγίδα φονική
τα έκλεψε όλα
και μας άφησε μονάχα
φλούδες αναμνήσεις.

Από τη συλλογή Λεμονανθοί στο πέλαγο (2013)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Κάτω απ’ το θλιμμένο βλέμμα

[Ενότητα Λεμονανθοί στο πέλαγο]

Στη Νέλλη, τη Μάρω, τον Γιάννη, τον Στέλιο

Ζωγραφίσαμε εικόνες με λέξεις
βουτηγμένες στα χρόνια εκείνα
που το γέλιο της άνοιξης
ήταν κομμάτι της ψυχής μας

βάλαμε χρώματα λαμπερά
σαν τα μάτια παιδιών
που κρατάνε στη χούφτα τη ζωή
και τη σιγουριά πως όλα είναι δικά τους.

Οι θαμπές πινελιές μέσα από το σήμερα
δεν χάλασαν τη λάμψη
απ’ το ζωντάνεμα
των όμορφων στιγμών μας.

Όνειρα που γεννήθηκαν
στην αυλή του σχολειού
στα στενά δρομάκια της γειτονιάς
στο άρωμα πορτοκαλιών τ’ Απρίλη.

Χαράξαμε στη μνήμη
ό,τι δεν κιτρίνισε ποτέ
και γράψαμε τα ονόματά μας
κάτω απ’ το θλιμμένο βλέμμα
του τόπου που μας έκλεψαν.

Από τη συλλογή Λεμονανθοί στο πέλαγο (2013)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Αναδυομένη

[Ενότητα Λεμονανθοί στο πέλαγο]

Μια στιγμή
μονάχα μια στιγμή
στις όχθες του ονείρου
ν’ απλώσουμε τις λέξεις μας
που μούσκεψαν
στο φως το φεγγαριού
να μετρήσουμε
τις σταγόνες και τις μέρες
που ταξιδεύουν χωρίς πυξίδα
και με τα χρώματα της ίριδας
να βάψουμε σ’ ένα νησί
την ξεφτισμένη βάρκα
που τη λένε Αφροδίτη.

Από τη συλλογή Λεμονανθοί στο πέλαγο (2013)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Στον αστερισμό της παρακμής

[Ενότητα Λεμονανθοί στο πέλαγο]

Ζούμε στον αστερισμό
της παρακμής
τα φεγγάρια ψεύτικα
αντιφεγγίζουν
σε παγωμένα βλέμματα
κι ανίερους κανόνες
ο ήλιος δεν ζεσταίνει
την ανάσα των δέντρων
μονάχα κρύβεται
πίσω από μαύρους καπνούς
συρματοπλέγματα
και λόγια υποκρισίας
το σκοτάδι
σβήνει το χαμόγελο
αφήνει μια χαρακιά
κι εμείς ανήμποροι
μέσα σε αδιέξοδες διαδρομές
αναζητούμε το φως της ανατολής.

Από τη συλλογή Λεμονανθοί στο πέλαγο (2013)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Αποδοχή

[Ενότητα Λεμονανθοί στο πέλαγο]

Η γης πικράθηκε
από τ’ ατσάλινα χωρίσματα
που κόψανε το ποίημα στα δυο
κι εμείς χρόνια μετά
σαν ανταμώσαμε στη γιορτή
σμίξαμε τα χέρια
κι ονειρευτήκαμε
να ξαναγράψουμε τους στίχους
σ’ ένα καμβά ελπίδας
με άνθη λεμονιάς κι αγιόκλημα
ανάμεσα στις λέξεις
και να τους δέσουμε
με το χαμόγελο της ειρήνης
να μη χωριστεί ξανά
μήτε η γης μήτε το ποίημα.

Από τη συλλογή Λεμονανθοί στο πέλαγο (2013)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Θ’ ανταμώσουμε ξανά

[Ενότητα Λεμονανθοί στο πέλαγο]

Θ’ ανταμώσουμε ξανά
στα χαλάσματα που μας προσμένουν
μέσα σε σιωπή εγκατάλειψης
και στα λυπημένα ακρογιάλια
με το πνιγμένο γέλιο των παιδιών.

Θ’ ανταμώσουμε ξανά
γύρω από ένα ψάθινο πανέρι
γεμάτο πικραμένους λεμονανθούς
και πάνω στη μισογκρεμισμένη αποβάθρα
που βούλιαξε τα ταξίδια μας.

Θ’ ανταμώσουμε ξανά
κάτω από τον αστόλιστο Επιτάφιο
να περιφέρεται στα όνειρά μας
και θ’ αναζητήσουμε χωρίς φιλί
μια έσχατη Ανάσταση.

Από τη συλλογή Λεμονανθοί στο πέλαγο (2013)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Το παραμύθι τέλειωσε

[Ενότητα Λεμονανθοί στο πέλαγο]

Κλείσε το βιβλίο
το παραμύθι τέλειωσε
η προσμονή χωρίς τέλος
όσοι απομείναμε
μετράμε χαρακιές
στην καρδιά του καλοκαιριού
και γραμμές στην ιστορία
πράσινες, κόκκινες...
Σκοτάδι

Από τη συλλογή Λεμονανθοί στο πέλαγο (2013)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος: Στη θηλιά του συρματοπλέγματος (I)

[Ενότητα Στη θηλιά του συρματοπλέγματος]

I

Το σκοτάδι
έφτασε στο βάθος
του ουρανού και της θάλασσας
και τα λίγα άστρα
που δραπέτευσαν από το φως
επέμεναν ακόμα
να φωτίζουν τη μοναξιά της γης
και τη θλίψη της εικόνας σου
της απλωμένης κάτω από τη σκιά
του τεντωμένου συρματοπλέγματος
η μοίρα που υφάνθηκε
με την άδικη ηλακάτη
όλων των κατακτητών σου
έσμιξε πάνω στο χώμα
τον αιώνιο πόνο
με το ξεθωριασμένο χρώμα
του καλοκαιριού
που βούλιαξε κάτω από το άγρυπνο βλέμμα
του παντοτινού εφιάλτη

μοίρα εσύ,
η θρεμμένη με τα εφιαλτικά μάτια
του προδότη
η λαβωμένη κι η απροστάτευτη
αναζητάς στα μονοπάτια της μνήμης
το φως της χρυσαυγής
που κρύφτηκε στα υπόγεια
της παγκόσμιας αναλγησίας

Από τη συλλογή Λεμονανθοί στο πέλαγο (2013)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος: Στη θηλιά του συρματοπλέγματος (II)

[Ενότητα Στη θηλιά του συρματοπλέγματος]

II

Η γης σου
που ανάθρεψε τις δύσκολες ώρες
την ελιά
που όργωσε με τα χέρια το χωράφι
του σταριού
που μάζεψε στον κόρφο της τ’ άνθη
της κιτρολεμονιάς
και στόλιζε τα μαλλιά
μ’ αγιόκλημα
σβήνει κάτω από τη φωτιά
των αργυρίων
ανήμπορη να ανασάνει
στο βάρος της ζυγαριάς
που σφυρηλάτησαν ιππότες
σταυροφόροι
και βιαστές με ημίψηλα καπέλα

ανάσα του γαλάζιου
και βάρος της πέτρας
ασήκωτης δουλείας
από τα κάγκελα της φυλακής
δεν περνά πια ο αγέρας
κι η δροσιά του χαμόγελου
αλυσοδεμένη
παραπαίει στο κελί της

Από τη συλλογή Λεμονανθοί στο πέλαγο (2013)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος: Στη θηλιά του συρματοπλέγματος (III)

[Ενότητα Στη θηλιά του συρματοπλέγματος]

III

Οι ήρωές σου
δεν κοιμούνται πια στα μνήματα
των τύμβων και των εκκλησιών
δεν αφήνουν τα κορμιά τους
να αναπαυθούν στον απόηχο
της θυσίας τους
μονάχα περπατάνε
απ’ άκρη σ’ άκρη το μεσονύχτι
αναμετρώντας
τα μαχαίρια της σφαγής
τα σχοινιά της κρεμάλας
τις οβίδες των πυροβόλων
κι η φωτιά ολοένα κυριεύει
τα βουνά με τα γέρικα πλατάνια,
τα κάστρα, τα μοναστήρια
και τα κρησφύγετα
της ελευθερίας

ύμνος
στο συλλείτουργο
με τα λάβαρα υψωμένα
ως την άκρη της ελπίδας
μη και λυγίσουν
τα βλέμματα των παιδιών σου
μπροστά στις αγχόνες
που στήθηκαν στις πλατείες

Από τη συλλογή Λεμονανθοί στο πέλαγο (2013)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος: Στη θηλιά του συρματοπλέγματος (VI)

[Ενότητα Στη θηλιά του συρματοπλέγματος]

VI

Τα χρόνια σου
τα μέτρησα μες στους αιώνες
κι είδα τους αφεντάδες
να σε πουλάνε στα παζάρια
ξαπλωμένη γυμνή
πάνω στους βρόμικους πάγκους
κι είδα τους πραματευτάδες
ν’ απλώνουν τα χέρια τους
ν’ αρπάζουν κομμάτια της σάρκας σου
και να τα περιφέρουν
στα χωριά σου αλαλάζοντας∙
είδα τους πύργους της ρήγαινας
τις σημαίες των καταχτητών
να κυματίζουν κατοχή
και στα λιμάνια σου ξένοι στρατοί
να μαγαρίζουν τις ακτές σου

θρήνοι
πάνω στην καιόμενη άμμο
του καλοκαιριού
κι οδυρμοί των μανάδων στους δρόμους
για τα παιδιά σου που φεύγουν
στον χαμό

Από τη συλλογή Λεμονανθοί στο πέλαγο (2013)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος: Στη θηλιά του συρματοπλέγματος (VIII)

[Ενότητα Στη θηλιά του συρματοπλέγματος]

VIII

Το αύριό σου
τυλιγμένο σ’ ένα σύννεφο θολό
με καινούριες πληγές
να σου χαρακώνουν τα στήθια
και τις παλιές να στάζουν θλίψη
ταξιδεύει με μαύρα πανιά
και κουρασμένους κωπηλάτες
σε θάλασσες αφιλόξενες
με κύματα φίδια που χτυπάνε
να σε βουλιάξουν στο βυθό
μιας άλλης ανοίκειας ηθικής
τα λάβαρα της ιστορίας σου
διπλωμένα στο παλιό σεντούκι
θα ανασάνουν τις προσταγές
καινούριων αφεντάδων
ορατών και αοράτων
κι εσύ θα αρμενίζεις
στην προσδοκία της Ανάστασης

ποια αλήθεια
ποιος ήλιος και ποιο φεγγάρι
ποια λόγια και ποιοι στίχοι
θα φωτίσουν ξανά αυτόν τον τόπο
που ματώνει κάτω από τη θηλιά
ενός ατέλειωτου συρματοπλέγματος;

Από τη συλλογή Λεμονανθοί στο πέλαγο (2013)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό καράβι

[Ενότητα Αμπάρι 1 | Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό]

Τις νύχτες ταξιδεύουμε
λαθρεπιβάτες σε πειρατικό καράβι
κρυμμένοι πίσω από ξύλινα βαρέλια
περιμένουμε τους πειρατές
ν’ απλώσουν τα κλεμμένα
στο κατάστρωμα.

Ψάχνουμε στα σκοτεινά για κείνα
τα χαμένα όνειρα, το γέλιο μας
και το ασημένιο δακτυλίδι,
τ’ αστέρια που έπεσαν
τις καλοκαιρινές βραδιές
και το μεταξωτό μαντίλι της κόρης.

Πριν το ξημέρωμα κατεβαίνουμε στ’ αμπάρι
αναζητούμε χάρτες με το νησί των θησαυρών
κι εκείνο το παλιό βιβλίο ποιημάτων.

Ύστερα κλέβουμε ρακί
μεθάμε κάποιες μάταιες ελπίδες
και κοιμόμαστε στο ίδιο όνειρο λαθρεπιβάτες.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Χωρίς ενοχές

[Ενότητα Αμπάρι 1 | Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό]

Γράφουμε όνειρα
και σβήνουμε ελπίδες
ξεγράφουμε ονόματα
κι αναζητάμε λέξεις
να ντύσουμε τη γύμνια των καιρών
με ξεραμένα νυχτολούλουδα
και ψεύτικα παραμύθια.

Αγοράζουμε θλίψη
σε τιμή ευκαιρίας
μέσα από εικόνες παιδιών
που χάνονται αναζητώντας
απόλεμη πατρίδα
και πουλάμε ρητορείες φτηνές
για αλήθειες και για δίκια.

Θάβουμε ενοχές
στα πηγάδια της λήθης
και ξεθάβουμε
ρήσεις αθωωτικές
για ένα κόσμο γεμάτο θύτες
εκούσιους φονιάδες
κι ακούσιους παρατηρητές.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)