Θεοδώρα Ντάκου, Γράμμα
Σου έδειξα τόσες φωτογραφίες απ’ το σπίτι μου
κι ακόμα να μην ξέρω αν κατάλαβες
σε ποια ακριβώς γειτονιά κατοικώ.
Να μην ξέρω αν πρόλαβες να δεις
στην ταυτότητά μου, τον δρόμο και το νούμερο
κι έπειτα, αν σε νοιάζει για την είσοδο που,
κοντά στα δέκα χρόνια άχρηστη, κινδυνεύω να την ξεχάσω
Δεν είμαι σίγουρη αν θα ’θελες να ’ρθεις να ψάξουμε,
σκόνες και χρόνια, καταργήσεις μύθων, μετακομίσεις και
ύστερα η εναλλαγή των εποχών με τόσους ήχους.
Όλ’ αυτά για κάτι που ίσως να μην έχεις καν σκεφτεί
κι απλώς μια-δυο φωτογραφίες να σου φτάνουνε,
αριά και πού, να ξέρεις πώς πορεύομαι,
σε ποια παράλληλο περιστροφής ή έκρηξης
Ομολογώ πως, βασικά κοινωνική,
δεν ξεχωρίζω με σαφήνεια τα όρια μιας επίδειξης
(σπάνιες οι απαιτήσεις για αυθεντικό, συνήθως
παρασταίνω
και τις φωτογραφίες τις τραβάω έτσι, σα γιορτή,
εν ονόματι μιας παιδικής αναμονής, που όλο αμφιβάλλει)
ΥΓ
Δεν ξέρω αν σου έχω πει ακόμα
πόσο λίγο πρόθυμη είμαι να συζητάω
για χώρους όπως τα σπίτια των ανθρώπων
χωρίς ελπίδες ανατίναξης της πίκρας.
Από τη συλλογή Ο θάνατος του χρόνου (2004)
