Shall I compare thee to a summer's day? Thou art more lovely and more temperate: Rough winds do shake the darling buds of May, And summer's lease hath all too short a date: Sometime too hot the eye of heaven shines And often is his gold complexion dimm'd; And every fair from fair sometimes declines, By chance or nature's changing course untrimm'd: But thy eternal summer shall not fade, Nor lose possession of that fair thou ow'st; Nor shall death brag thou wander'st in his shade, When in eternal lines to time thou grow'st: So long as men can breathe, or eyes can see, So long lives this, and this gives life to thee. | Θα σας συγκρίνω με την ημέρα ενός καλοκαιριού; Εσύ τέχνη καλύτερη και πιο συγκρατημένη: Οι τραχιοί άνεμοι τινάζουν τους οφθαλμούς αγαπών Μάιος, και η θερινή μίσθωση έχει όλη μια πάρα πολύ σύντομη ημερομηνία: Κάποτε πάρα πολύ καυτό το μάτι του ουρανού λάμπει, και είναι συχνά η χρυσή χροιά του που εξασθενίζεται Και κάθε έκθεση από τις δίκαιες κάποτε πτώσεις, κατά μεταβαλλόμενη σειρά μαθημάτων πιθανότητας ή της φύσης αξάκριστη Αλλά το αιώνιο καλοκαίρι δικός σου δεν θα εξασθενίσει ούτε δεν θα χάσει την κατοχή εκείνης της έκθεσης που οφείλετε Ούτε ο θάνατος θα καυχηθεί εσύ περιπλανιέται στη σκιά του, όταν στις αιώνιες γραμμές στο χρόνο αυξάνεστε: Εφόσον μπορούν να αναπνεύσουν τα άτομα ή τα μάτια μπορούν να δουν, τόσο μακριές ζωές αυτό και αυτό σας δίνουν τη ζωή. |
Πώς να σε πω — καλοκαιριάτικο πρωί; Έχεις πιο εύκρατη μορφή, πιο ερασμία· γνωρίζω ανέμους που κι ο Μάης φυλλορροεί, τα καλοκαίρια έχουν πάντα προθεσμία. Κάποτε καίει ο επουράνιος οφθαλμός και της χροιάς του ο χρυσός συχνά θαμπώνει, κάποιος μοιραίος του καιρού αναπαλμός την ομορφιά της ομορφιάς απογυμνώνει. Μα εσύ αιώνιο θα έχεις καλοκαίρι κι η ομορφιά σου δεν θ’ απαλλοτριωθεί, δεν θα επαίρεται ο Άδης πως σε ξέρει καθώς θα γράφεσαι στου χρόνου την πληθύ. Όσο ζουν άνθρωποι και βλέπουν θα γυρίζουν σ’ αυτούς τους στίχους και ζωή θα σου χαρίζουν. (Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης) | Να σε συγκρίνω με μια ημέρα θερινή, είσαι πιο ωραία γλυκός και πιο σεμνά ζωηρός. Τα αβρά του Μάη μπουμπούκια καίει μια ριπή κι έχει μικρή διορία ο πάγκαλος καιρός. Πότε το ουράνιο μάτι υπέρμετρα φλογίζει, πότε η χρυσή του η όψη θολοθαμπωμένη, πότε το κάθε ωραίο από τ' ωραίο ξεφτίζει, τυχαία είτε πορεία της φύσης το μαραίνει. Μα το έαρ σου το αιώνιο δε θα ξεθωριάσει, ούτε θα χάσει από τ' ωραίο το δικό σου, ο Χάρος δε θα καυκηθεί πως σ' έχει πιάσει αν με ρυθμούς αιωνίους περπατά ο καιρός σου. Στήθια όσο θ' αναπνέουν και μάτια θα θωρούνε, ετούτοι θα σου δίνουνε ζωή γιατί θα ζούνε. (Μετάφραση Βασίλης Ρώτας) |
Shall I compare thee to a summer's day? Thou art more lovely and more temperate: Rough winds do shake the darling buds of May, And summer's lease hath all too short a date: Sometime too hot the eye of heaven shines And often is his gold complexion dimm'd; And every fair from fair sometimes declines, By chance or nature's changing course untrimm'd: But thy eternal summer shall not fade, Nor lose possession of that fair thou ow'st; Nor shall death brag thou wander'st in his shade, When in eternal lines to time thou grow'st: So long as men can breathe, or eyes can see, So long lives this, and this gives life to thee. | Να σε συγκρίνω με μια μέρα θερινή; Εσύ υπερέχεις σε απαλότητα και χάρη· λυγίζει αέρας τα τριαντάφυλλα του Μάη και δεν κρατούν τα καλοκαίρια μας πολύ. Άλλοτε καίει πολύ των ουρανών η φλόγα, θαμπώνεται άλλοτε η ολόχρυση τους όψη· τ' όμορφο κάποτε χάνει την ομορφιά του απ' την πορεία της φύσης είτε από την τύχη. Μα το δικό σου αιώνιο θέρος δε θα σβήσει, της ομορφιάς την κατοχή δε θα τη χάσεις, κι ο Χάρος δεν θα καυχηθεί πως μπήκες στη σκιά του· θα λάμπεις πάντα εσύ μέσα σ' αιώνιους στίχους! Όσο θα βλέπουν μάτια κι άνθρωποι αναπνέουν, οι στίχοι αυτοί θα ζουν κι εσύ θα ζεις μαζί τους. Μετάφραση: Στυλιανός Αλεξίου |
Shall I compare thee to a summer's day? Thou art more lovely and more temperate: Rough winds do shake the darling buds of May, And summer's lease hath all too short a date: Sometime too hot the eye of heaven shines And often is his gold complexion dimm'd; And every fair from fair sometimes declines, By chance or nature's changing course untrimm'd: But thy eternal summer shall not fade, Nor lose possession of that fair thou ow'st; Nor shall death brag thou wander'st in his shade, When in eternal lines to time thou grow'st: So long as men can breathe, or eyes can see, So long lives this, and this gives life to thee. | Να πω πως μοιάζεις με μέρα του καλοκαιριού; Μα συ την ξεπερνάς σε ομορφιά και χάρη: οι λατρεμένοι μαγιανθοί λυγίζουν στους ανέμους και είναι λίγο και λειψό το κάθε καλοκαίρι. Τη μια το μάτι τ’ ουρανού φλογίζει παραπάνω, την άλλη η χρυσάδα του σκιάζεται και θαμπώνει. Και καθετί το όμορφο χάνει την ομορφιά του, μια κι έτσι το θελήσανε η μοίρα και η φύση. Μα το δικό σου αιώνιο θα 'ναι το καλοκαίρι και τούτη 'δώ την ομορφιά ποτέ του δε θα χάσει. Ο Χάρος δε θα καυχηθεί πως σ' έκανε δική του όσο σε στίχους άφθαρτους θα ζεις και βασιλεύεις. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε και που βλέπουν, τόσο θα ζει και τούτο 'δώ, ζωή για να σου δίνει. |
Προφανώς ο Ηλίας/Sanders (τι αλλαγή ονόματος είναι πάλι αυτή;)
Αν πάλι το λέει στα σοβαρά και θα ήθελε πραγματικά, αν το ξεκινούσε, να το ξεκινήσει "Να σου κάνω παρομοίωση με...", τότε καλύτερα να μην το ξεκινήσει.
Shall I compare thee to a summer's day? Thou art more lovely and more temperate: Rough winds do shake the darling buds of May, And summer's lease hath all too short a date: Sometime too hot the eye of heaven shines And often is his gold complexion dimm'd; And every fair from fair sometimes declines, By chance or nature's changing course untrimm'd: But thy eternal summer shall not fade, Nor lose possession of that fair thou ow'st; Nor shall death brag thou wander'st in his shade, When in eternal lines to time thou grow'st: So long as men can breathe, or eyes can see, So long lives this, and this gives life to thee. | Να πω πως μοιάζεις με καλοκαιριά; Μα ʼσύ ʼσαι πιο γλυκιά και μετρημένη. Τʼ άνθια του Μάη οι ανέμοι σα θεριά δέρνουν. Το θέρος γρήγορα πεθαίνει. Βάνει φωτιές ο ήλιος το πρωινό και άλλοτε η χρυσή του ειδή χλωμιάζει -κάποτʼ η τύχη αστόλιστο, φτηνό κάνει να δείχνει αυτό που όμορφο μοιάζει. Μα εντός σου ο ήλιος μέρα-νύχτα καίει κι ούτʼ ίχνος η ομορφιά σου δεν ξεφτίζει, κι ο θάνατος δε θα ʼχει να το λέει στα σκότη του πως ζεις και πως σʼ ορίζει. Όσον ο κόσμος βλέπει κι ανασαίνει θα ζει το ποίημα αυτό, να σʼ ανασταίνει. |
Shall I compare thee to a summer's day? Thou art more lovely and more temperate: Rough winds do shake the darling buds of May, And summer's lease hath all too short a date: Sometime too hot the eye of heaven shines And often is his gold complexion dimm'd; And every fair from fair sometimes declines, By chance or nature's changing course untrimm'd: But thy eternal summer shall not fade, Nor lose possession of that fair thou ow'st; Nor shall death brag thou wander'st in his shade, When in eternal lines to time thou grow'st: So long as men can breathe, or eyes can see, So long lives this, and this gives life to thee. | Να σε συγκρίνω με μια μέρα θερινή; Εσύ υπερέχεις σε απαλότητα και χάρη· λυγίζει αέρας τα τριαντάφυλλα του Μάη και δεν κρατούν τα καλοκαίρια μας πολύ. Άλλοτε καίει πολύ των ουρανών η φλόγα, θαμπώνεται άλλοτε η ολόχρυσή τους όψη· τ’ όμορφο κάποτε χάνει την ομορφιά του απ’ την πορεία της φύσης είτε από την τύχη. Μα το δικό σου αιώνιο θέρος δε θα σβήσει, της ομορφιάς την κατοχή δε θα τη χάσεις, κι ο Χάρος δεν θα καυχηθεί πως μπήκες στη σκιά του· θα λάμπεις πάντα εσύ μέσα σ’ αιώνιους στίχους! Όσο θα βλέπουν μάτια κι άνθρωποι αναπνέουν, οι στίχοι αυτοί θα ζουν κι εσύ θα ζεις μαζί τους. |
Shall I compare thee to a summer's day? Thou art more lovely and more temperate: Rough winds do shake the darling buds of May, And summer's lease hath all too short a date: Sometime too hot the eye of heaven shines And often is his gold complexion dimm'd; And every fair from fair sometimes declines, By chance or nature's changing course untrimm'd: But thy eternal summer shall not fade, Nor lose possession of that fair thou ow'st; Nor shall death brag thou wander'st in his shade, When in eternal lines to time thou grow'st: So long as men can breathe, or eyes can see, So long lives this, and this gives life to thee. | Να σε συγκρίνω με μια μέρα τού καλοκαιριού; Είσαι γλυκύτερος εσύ και πιο ισορροπημένος. Ταράζουν άνεμοι σφοδροί τα ανθύλλια τού Μαγιού· Μικρή είν’ του θέρους η ζωή κι ο χρόνος μετρημένος. Είναι φορές που τ’ ουρανού άγριο το μάτι καίει, Αλλοτε η λάμψη του η χρυσή σβήνει απ’ τα μάγουλά του· Κι όπως τυχαία κι άστατα πάντοτε η φύση ρέει, Εκπίπτει κάθε τι όμορφο από την ομορφιά του. Αλλά το αιώνιο θέρος σου ποτέ δε θα ξεφτίσει, Την κατοχή τού κάλλους σου ποτέ σου δε θα χάσεις. Ο Χάρος δε θα καυχηθεί στη σκιά του πως βαδίζεις, Τον χρόνο μες σ’ αιώνιες γραμμές θα ξεπεράσεις. Όσο μπορεί μάτι να δει και άνθρωπος να νιώσει, Τόσο θα ζει και τούτο εδώ, ζωή για να σου δώσει. |
Shall I compare thee to a summer's day? Thou art more lovely and more temperate: Rough winds do shake the darling buds of May, And summer's lease hath all too short a date: Sometime too hot the eye of heaven shines And often is his gold complexion dimm'd; And every fair from fair sometimes declines, By chance or nature's changing course untrimm'd: But thy eternal summer shall not fade, Nor lose possession of that fair thou ow'st; Nor shall death brag thou wander'st in his shade, When in eternal lines to time thou grow'st: So long as men can breathe, or eyes can see, So long lives this, and this gives life to thee. | Μπορώ να σε συγκρίνω με ημέρα καλοκαιρινή; Πιο σταθερή και ωραία είναι η δική σου θωριά: Με δυνατούς ανέμους τρέμουν του Μάη οι βλαστοί, Και του καλοκαιριού το τέλος είναι πολύ κοντά: Ο ήλιος καυτός κάποιες μέρες τον ουρανό λαμπρύνει, Κι άλλες το χρυσό του θάμπος μένει κρυμμένο· Σε κάθε ομορφιά η ομορφιά κάποτε σβήνει, Γυμνή την αφήνουν η τύχη και το πεπρωμένο· Εσύ όμως θα ‘χεις αιώνιο να ζεις καλοκαίρι Και ούτε θα χάσεις από ομορφιά Δεν θα καυχιέται για σένα του χάρου το ανήλιαγο χέρι Γιατί θα ζεις αιώνια στα λόγια αυτά· Όσο τα μάτια θα βλέπουν και οι άνθρωποι θα έχουν πνοή Τόσο θα ζούνε οι στίχοι ετούτοι και θα σου δίνουν ζωή. |
Shall I compare thee to a summer's day? Thou art more lovely and more temperate: Rough winds do shake the darling buds of May, And summer's lease hath all too short a date: Sometime too hot the eye of heaven shines And often is his gold complexion dimm'd; And every fair from fair sometimes declines, By chance or nature's changing course untrimm'd: But thy eternal summer shall not fade, Nor lose possession of that fair thou ow'st; Nor shall death brag thou wander'st in his shade, When in eternal lines to time thou grow'st: So long as men can breathe, or eyes can see, So long lives this, and this gives life to thee. | Να σε συγκρίνω με μια μέρα θερινή; Πιο αίθρια έχεις τη μορφή, πιο αγαπημένη· σκορπούν τα μαγιολούλουδα οι ανέμοι, τα καλοκαίρια έχουν θητεία μικρή. Κάποτε καίει χρυσό το μάτι τ' ουρανού κι άλλοτε καταχνιά πυκνή το σκοτεινιάζει. Τ' ωραίο του ωραίου πεθαίνει: θύμα του καιρού ή άθυρμα της τύχης που όλο αλλάζει. Αλλά ο δικός σου ο ήλιος δεν θα δύσει, δεν θα γνωρίσει η άνοιξή σου το χαμό, την ομορφιά σου Άδης θρασύς δεν θα συλήσει, παντοτινά θ' ανθείς, σ' αυτά τα λόγια εδώ. Όσο έχουν μάτια οι άνθρωποι, όσο έχουνε πνοή, τόσο θα ζουν κι αυτά και θα σου δίνουνε ζωή. |
Να σε συγκρίνω με μέρα καλοκαιρινή; Μα εσύ είσαι πιο γλυκιά και χάρη έχεις περισσή Του Μαγιού τα γλυκά τα άνθη λυγίζουν οι σκληροί ανέμοι Και δε κρατεί πολύ για ΄μας το καλοκαίρι Συχνά τόσο πολύ λάμπει τ’ ουρανού το μάτι Ώστε ο ουρανός την ολόχρυσή του όψη να τη χάνει Το όμορφο την ομορφιά του πια δε βλέπει Από τη τύχη ή της φύσης την πορεία που συνέχεια τρέχει Αλλά το αιώνιό σου καλοκαίρι δε θα ξεθωριάσει Η ομορφιά σου δε θα σβήσει Ούτε ο Θάνατος θα παινευτεί ότι σε ‘χει πιάσει Και η χάρη σου σ’ αιώνιους στίχους για πάντοτε θα ζήσει Όσο θα ζούνε άνθρωποι και με τα μάτια τους θα βλέπουν Θα ζούνε και οι στίχοι μου μαζί και μέσα του θα σε ‘χουν Ζαραχάνης Δημήτρης | Θα μπορούσα να σε συγκρίνω με μια μέρα καλοκαιρινή εσύ όμως είσαι πιο όμορφη και πιο εύκρατη σκληροί άνεμοι τινάζουν τα αγαπητά μπουμπούκια του Μάη και η μίσθωση του καλοκαιριού δίνει μια πάρα πολύ σύντομη μέρα Μερικές φορές το μάτι του παραδείσου λάμπει πολύ καυτό και συχνά η χροιά του χρυσού επαναπαύεται και κάθε δίκαιο από δίκαιο μερικές φορές αποποιείται τυχαία ή από κάποια αλλαγή της φύσης η πορεία κόβεται Αλλά το αιώνιο καλοκαίρι δεν θα πρέπει να ξεθωριάσει ούτε να χάσει όσα κατέχει που δίκαια εσύ χρωστάς ούτε θα πρέπει για το θάνατο εσύ να καυχιέσαι περιπλανώμενη στην σκιά του όταν στην αιωνιότητα γραμμές με το χρόνο εσύ τραβάς Όσο οι άνθρωποι μπορούν να αναπνέουν ή τα μάτια μπορούν να δουν Τόσο αυτοί οι στίχοι ζωή θα σου χαρίζουν Ανδριοπούλου Σπυριδούλα |
Να σε αποκαλέσω μέρα καλοκαιρινή; Εσένα είν’μεγαλύτερες η ομορφιά και η χάρη Τα πρώτα άνθη του Μαϊου σαρώνουν ανέμοι δυνατοί Και γρήγορα το καλοκαίρι θα χαθεί και πάλι. Καμιά φορά η φλόγα τ’ουρανού λάμπει χρυσή κι άλλοτε το χρυσό πρόσωπο θολώνει κάθε ωραίο συχνά απ’ το ωραίο αποστατεί τυχαία, ή γιατί η φύση το δηλώνει. Μα το αιώνιο καλοκαίρι ας μη χαθεί κι ας μη χαθεί η ομορφιά η δική σου ούτε κι ο θάνατος στη σκιά σου ας μην κρυφτεί όταν αιώνιοι οι στίχοι ζουν μαζί σου Για όσο σώματα αναπνέουν ή βλέπουν μάτια τόσο να ζεις κι εσύ, μέσα απ’΄των στίχων τα κομμάτια. Γεωργούλα Κατερίνα | Να σε συγκρίνω με μια καλοκαιρινή ημέρα; Εσύ είσαι πιο αξιαγάπητη και με περισσότερη χάρη. Άνεμος κουνάει τα μπουμπούκια του Μάη και η διάρκεια των καλοκαιριών μας είναι μικρή. Καμιά φορά πολύ λάμπει το μάτι του παραδείσου, και συχνά η χρυσή του όψη θαμπώνει. Και κάθε όμορφο από το όριο χάνει την ομορφιά του είτε κατά τύχη είτε από τη φύση. Αλλά το δικό σου αιώνιο καλοκαίρι δεν θα σβήσει, και ποτέ δεν θα χάσεις την ομορφιά σου, και ούτε ο θάνατος θα καυχηθεί πως μπήκες στη σκιά του. Αφού σε αιώνιες γραμμές τον χρόνο θα αντέχεις! Τόσο όσο οι άνθρωποι θα μπορούν να αναπνέουν ή τα μάτια να βλέπουν, τόσο θα ζει και αυτό και θα δίνει ζωή σε εσένα. Βογιατζάκης Νίκος |
Shall I compare thee to a summer's day? Thou art more lovely and more temperate: Rough winds do shake the darling buds of May, And summer's lease hath all too short a date: Sometime too hot the eye of heaven shines And often is his gold complexion dimm'd; And every fair from fair sometimes declines, By chance or nature's changing course untrimm'd: But thy eternal summer shall not fade, Nor lose possession of that fair thou ow'st; Nor shall death brag thou wander'st in his shade, When in eternal lines to time thou grow'st: So long as men can breathe, or eyes can see, So long lives this, and this gives life to thee. | Te comparerai-je à un jour d'été ? Tu es plus aimable et plus tempéré. Les vents violents font tomber les tendres bourgeons de mai, et le bail de l'été est de trop courte durée. Tantôt l'œil du ciel brille trop ardemment, et tantôt son teint d'or se ternit. Tout ce qui est beau finit par déchoir du beau, dégradé, soit par accident, soit par le cours changeant de la nature. Mais ton éternel été ne se flétrira pas et ne sera pas dépossédé de tes grâces. La mort ne se vantera pas de ce que tu erres sous son ombre, quand tu grandiras dans l'avenir en vers éternels. Tant que les hommes respireront et que les yeux pourront voir, ceci vivra et te donnera la vie. |
Shall I compare thee to a summer's day? Thou art more lovely and more temperate: Rough winds do shake the darling buds of May, And summer's lease hath all too short a date: Sometime too hot the eye of heaven shines And often is his gold complexion dimm'd; And every fair from fair sometimes declines, By chance or nature's changing course untrimm'd: But thy eternal summer shall not fade, Nor lose possession of that fair thou ow'st; Nor shall death brag thou wander'st in his shade, When in eternal lines to time thou grow'st: So long as men can breathe, or eyes can see, So long lives this, and this gives life to thee. | Dovrei paragonarti ad un giorno d'estate? Tu sei più incantevole e più mite: A maggio un rude vento agita le gemme delicate E il corso dell'estate ha troppo breve durata: talvolta l'occhio del cielo troppo infuocato appare e spesso invece il suo viso dorato si oscura; ogni bellezza, col tempo, bellezza deve lasciare, sciupata dal caso o dal mutevole corso di natura; ma la tua estate eterna non potrà mai sfiorire né perdere il possesso della bellezza che hai; e neppure ti farà ombra la Morte, né si potrà vantare di te che, in versi eterni, nel tempo crescerai. Ché fino a quando ci sarà respiro e occhi che vedranno Avranno vita i miei versi e vita ti daranno. |