Συζητήσεις για την ποίηση, τη Θεσσαλονίκη, την ποίηση της Θεσσαλονίκης... και άλλα πολλά

[banned]

Λειτουργώ όπως περίπου και η θεά της ποίησης (μεγάλη η χάρη της). Εξαφανίζεται αιφνιδίως από το οπτικό πεδίο μας και επανεμφανίζεται σε ανύποπτη στιγμή. Απλώς για να δώσει την εντολή να μεταφραστεί η παρουσία της στη γλώσσα των ανθρώπων.

«Νέα και αδημοσίευτα», ε; Υπάρχουν. Ας τα αφήσουμε όμως για αργότερα γιατί προηγούνται άλλοι ποιητές με λιγότερα ποιήματα στην ανθολογία.

[wings]

Αμ, δεν είναι μόνο οι άλλοι ποιητές που προηγούνται. Προηγούνται και δικά σου παλαιότερα ποιήματα που πρέπει πάση θυσία να εμφανίζονται στις σελίδες αυτής της ανθολογίας. Επομένως, κάνω την ανάγκη φιλοτιμία και δεν ξαναζητάω τίποτα ωσότου ολοκληρωθεί ο κύριος κορμός των δημοσιεύσεων για όλους τους ποιητές της ανθολογίας.

[Anastasia]

Ανέστης Ευαγγέλου, Τώρα που γήινο στήριγμα
 
Τώρα που γήινο στήριγμα δε με κρατεί
πάρεξ η θαμπωμένη μνήμη του σπιτιού∙
τώρα που εσπάσαν ανεξήγητα μία μία
(ή εγώ τις έσπασα) όλες οι γέφυρες∙
τώρα που και η πλέον δύσβατη ατραπός που απέμεινε
από εχθρικά και άγρια χόρτα έχει φράξει-
καιρός πλέον να μιλήσουμε εμείς οι δύο
καιρός σαν παλιοί φίλοι να δώσουμε τα χέρια
να συνεννοηθούμε επιτέλους.
 
Από τη συλλογή Μέθοδος αναπνοής (1966)

Μου αρέσει ιδιαίτερα το τελευταίο ποίημα του Ανέστη Ευαγγέλου... και πες ό,τι θες! ;-)

[banned]

Μα εκείνη το επέλεξε κι αυτό ήθελε όταν το δημοσίευσε, να σου αρέσει. Γιατί τώρα να πει οτιδήποτε; Όταν η Μάγια χουρχουρίζει ηδονικά που την χαϊδεύεις, έχεις εσύ μετά αντιρρήσεις;

[Anastasia]

Ναι, όταν γυρνάει απροειδοποίητα και με κάνει ριγέ γιατί έχει βαρεθεί τα χάδια και θέλει να κοιμηθεί! Έτσι και το ξωτικούλι μας, δεν είναι καθόλου προβλέψιμο... ;-)))

Καλημέρα, Τόλη. ;-)

[wings]

Καλημέρα και στους δυο σας!

Ανάστο, κοίτα τώρα τι ντρίμπλα κάνει ο ποιητής μας λέγοντας «μα εκείνη το επέλεξε» και αφήνει ανοιχτές τουλάχιστον δύο εκδοχές.

Από τη μια, θα μπορούσες να σκεφτείς πως είναι σαν να λέει ότι ο ίδιος μπορεί να μην επέλεγε το συγκεκριμένο ποίημα, αλλά αφού αρέσει σ' εμάς κάνει την ανάγκη φιλοτιμία. :-)

Υπάρχει, βέβαια, πάντα και η δεύτερη εκδοχή (που μας βολεύει τα μάλα) ότι του άρεσε όσο και σ' εμάς γιατί αλλιώς δεν θα σχολίαζε το πρώτο πρωινό μήνυμά σου. :-)

Υ.Γ.: Κράτησα επιμελώς τα νύχια μαζεμένα γιατί μπορεί να χρειαστεί να τα βγάλω άλλη στιγμή. Μην πάθω κι υπερκόπωση. :Ρ

[Anastasia]

Μήπως διακρίνω και κάποιο «παραπονάκι» του ποιητή μας σχετικό με τις επιλογές των ποιημάτων; Μήπως δεν δημοσιεύονται οι... παραγγελιές του; ;-)))

Θα προτιμήσω την εκδοχή ότι του αρέσει το ποίημα τα μάλα και γι' αυτό σχολίασε το πρωινό μηνυματάκι μου. ;-)

[wings]

Να σου πω: η αλήθεια είναι πως έχω δημοσιεύσει όλες τις παραγγελιές του εκτός από ένα ποίημα του Γιώργου Θέμελη και ένα του Αλέξη Τραϊανού, που έχουν ως θέμα την ίδια την ποίηση και αναγκαστικά θα δημοσιευτούν στις αρχές του 2008 γιατί το θέμα αυτό θα είναι και το αντικείμενο ενός μεγάλου αφιερώματος με πάρα πολλά εξαιρετικά ποιήματα. Οι ποιητές μας, όπως είναι φυσικό, συγκινούνται τόσο από την ίδια την τέχνη τους που την έχουν υμνήσει πρώτη και καλύτερη μέσα από τους στίχους τους.

Υπάρχει επίσης ένα αδημοσίευτο ποίημα του Τόλη που μου το εμπιστεύτηκε από το πρώτο 15ήμερο που γράφτηκε στο φόρουμ μας και το έχω φυλαγμένο. Ο ίδιος πριν από λίγες μέρες μού έδωσε την άδεια να το δημοσιεύσω όποτε θέλω. Είναι το δικό του δώρο στην ανθολογία μας. Το ποίημα αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα γιατί, χωρίς να το ξέρει ο Τόλης και χωρίς να με ξέρει καν τότε που το έγραψε, ήταν ατόφια η περιγραφή μου - κάτι σαν ψυχογράφημα. Με ξάφνιασε, ουσιαστικά με άφησε άφωνη όταν το διάβασα, γιατί ήταν σαν ένα αόρατο μάτι (το δικό του) να παρακολουθούσε όλη τη ζωή μου από παιδί και ξαφνικά την συνέπτυξε μέσα σε λίγες αράδες. Το ποίημα αυτό είναι εξαιρετικό, ανεξάρτητα από το θέμα του, ίσως είναι από από τα 2-3 καλύτερα του Τόλη Νικηφόρου (κατά την προσωπική μου, ανιδιοτελή αυτή τη φορά, εκτίμηση) και αργώ να το δημοσιεύσω για λόγους καθαρά πρακτικούς - επειδή προτεραιότητα έχουν κάποιοι άλλοι μείζονες ποιητές με λιγότερες ως τώρα δημοσιεύσεις στην ανθολογία μας. Καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια να έρθει όσο γίνεται συντομότερα η ώρα της δημοσίευσής του και θέλω να πιστεύω ότι θα καταφέρω να την κάνω γύρω στο Σαββατοκύριακο. Οπότε, ελπίζω ότι θα δείξει κατανόηση και θα περιμένει αδιαμαρτύρητα λίγο ακόμα.

[mavrodon]

Καλησπέρα, Βίκυ.

Στη χθεσινή Καθημερινή (11/12/07) ο Παντελής Μπουκάλας αναφέρεται στην κριτική της ποίησης, αν και το θέμα αφορά κατ' επέκταση και σε κάθε μορφή βιβλιοκριτικής (βλ. http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_11/12/2007_252139).

[banned]

Να είσαι καλά, Αναστασία μου, με έκανες και γέλασα με την καρδιά μου. Ιδίως σήμερα που είναι μια μέρα μελαγχολική με τη διάθεσή μου στο limit down. Έτσι είναι όλα τα αιλουροειδή, βελούδινα, χαδιάρικα και ταυτόχρονα επικίνδυνα απρόβλεπτα.

Από την άλλη, φαντάζεσαι ένα ξωτικό που να δέχεται παραγγελιές; Σε διαβεβαιώνω ότι κάνει εντελώς του (εξωγήινου) κεφαλιού του. Οι παραγγελιές μου περιορίζονται (και τώρα σπάνια πλέον) στο να της στέλνω μια επιλογή ποιημάτων από συλλογές διαφόρων ποιητών που εκείνη δεν έχει.

Όσο για το ποίημα του Ανέστη, μια και ρωτάτε, καλό είναι βέβαια, αλλά δεν πετάω και τη σκούφια μου. Η γνώμη μου είναι ότι έχει γράψει πολύ καλύτερα, μερικά από τα οποία έχουν ήδη δημοσιευτεί.

Για το δικό μου ποίημα δεν βιάζομαι καθόλου. Εμένα, με το αλεξίπυρο προνόμιο του ποιητή, μου αποκαλύφθηκε ενορατικά η αληθινή φύση του ξωτικού, για άλλους όμως αυτή η γνώση μπορεί να εμπρηστική.

Υ.Γ. Ενδιαφέρον το κείμενο του Μπουκάλα, Θωμά.

[Anastasia]

Συμφωνώ απόλυτα, Τόλη. Αυτό το απρόβλεπτο τα κάνει τόσο γοητευτικά... και τα αιλουροειδή και τα ξωτικά. ;-)

Το βιντεάκι που μου έστειλες είναι απίστευτο! Ευχαριστώ! ;-)

Σίγουρα έχω διαβάσει πολύ καλύτερα ποιήματα του Ανέστη Ευαγγέλου σε τούτη την ανθολογία (πού αλλού;!), αλλά τούτο το μικράκι με άγγιξε ιδιαίτερα, ιδίως οι τελευταίοι στίχοι του... ;-)

[banned]

Μαρία Κέντρου - Αγαθοπούλου, Ανεξίτηλο σκοτάδι

Τι ήταν τελικά ο παππούς μου
Ένας αυθεντικός καρβουνιάρης
Να κυνηγάει τον πελάτη με το τουφέκι
«Κάρβουνο πιο μαύρο κι απ' τη νύχτα –έλα»
Κι αυτές με τα τσεμπέρια και τις ποδιές
Οι όμορφες γειτόνισσες οι στρίγγλες –πόσο και πόσο
Κι αν έβαζε καμιά φορά το χέρι του
Κάτω απ' τα φουστάνια τους ήταν σοφός
Κι ας έβρισκαν στο σπίτι μαύρα τα μπούτια τους
Ήταν σοφός αυτός Μες τη μαυρίλα του
Ήξερε τι κάνει και πού το πάει
Έλεγε: το κάρβουνα θέλει κόλπα θέλει γαλιφιές
Να το πασάρεις στον άλλο
Πρέπει να το πουλήσεις όσο όσο
Ή να το μοιραστείς πάση θυσία
Να φύγει από πάνω σου αυτή η μαυρίλα

Αυτό το ανεξίτηλο σκοτάδι

Από τη συλλογή Η σκοτεινή διάρκεια των ημερών (1993)

Οι σημερινοί νέοι δεν γνώρισαν τους καρβουνιάρηδες. Ελπίζω ούτε το ανεξίτηλο σκοτάδι. Κι ακόμη ελπίζω να γνώρισαν (ή να γνωρίσουν κάποτε) την έμπνευση, αυτή που παρακίνησε τη Μαρία να γράψει ένα τόσο ωραίο, τόσο αληθινό ποίημα.  

[wings]

Μην ξεχνάμε ότι η Μαρία μεγάλωσε δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης μας και ότι πρόλαβε και τους «αράπηδες» (τις μηχανές με κάρβουνο).

Μ' αρέσουν πολύ, Τόλη, όλες αυτές οι πραγματικές εικόνες που μέσα από τα μάτια και τα βιώματα της Μαρίας περνάνε συνεχώς στους στίχους της.

[banned]

Ναι, είναι η εκστατική ματιά της παιδικής ηλικίας που μεταπλάθεται αργότερα σε ποιητικές εικόνες. Γράφει η Μαρία, «καρβουνιάρης» κι εμένα μου έρχεται αμέσως στο μυαλό το καρβουνιάρικο της γειτονιάς μου στην πλατειούλα Πλάτωνος με Αμύντα και Φιλίππου και κάτι κατάμαυροι τύποι να φτυαρίζουν συνεχώς το κάρβουνο.

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται

νάμασταν, λέει, τραγούδι σε παλιό γραμμόφωνο,
δέντρο σε καλοκαιρινό ψιλόβροχο,
ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται.
ή μήπως νάμασταν εκεί ψηλά τα κεραμίδια
πλάι στην καπνοδόχο την ώρα
που όρθιος ξαποσταίνει ο πελαργός.
κι ύστερα, λέει, να φύτρωναν κόκκινα,
κατακόκκινα φτερά στους ώμους μας, στα μάτια μας
ένας κιτρινισμένος χάρτης για τον ουρανό.
να ταξιδέψουμε πέρα απ' τον πόνο και τον θάνατο.
νάμασταν, λέει, με κόκκινα φτερά
ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002)

Τόλη, επειδή είχα την τύχη από το καλοκαίρι να διαβάσω τα περισσότερα ποιήματά σου (όχι το 100% λόγω τεμπελιάς), αν μου ζητούσε κάποιος να κάνω μια πρόχειρη κατάταξη, αυτό το ποίημα που δημοσίευσα απόψε θα το έβαζα στο top five του έργου σου.

Θα μου πεις ποιος με ρώτησε και ποιος μου ζήτησε κατατάξεις, κρίσεις και σχόλια... κανείς, αλλά θα σκάσω αν δεν κάνω την ερώτηση που μου γαργαλάει τη γλώσσα εδώ και ώρα: είναι και για σένα από τα αγαπημένα σου; Νομίζω ότι η συγκεκριμένη συλλογή είναι από τις αγαπημένες σου γιατί αναφέρεις συχνά τη φράση του τίτλου της στα κείμενά σου. [Keeping my fingers crossed ότι για μια ακόμα φορά οι συμπτώσεις θα οδηγήσουν στην πλήρη συμφωνία μας.]