Στέλλα Τιμωνίδου

[wings]

Στέλλα Τιμωνίδου, Ελευθερία

[Ενότητα III]

«L’ homme est né libre et partout il est dans le fers»
J.J. Rousseau¹

Εγκλωβισμένοι μες στις ανατομικές,
αστικές και πολιτικές φυλακές μας
ψάχνουμε απεγνωσμένα
ψήγματα ελευθερίας.

Αρχίζουμε με τα «μη» και τα «πρέπει»
από την παιδική ηλικία.
Καθήκοντα και υποχρεώσεις
εισβάλλουν στη ζωή μας.

Αργότερα πρέπει να κάνεις
μόνον ό,τι οι νόμοι επιτρέπουν,
γιατί η υπερβολική ελευθερία
οδηγεί στην υπερβολική δουλεία,
κατά την αρχαία φιλοσοφία.²

Μας κατακλύζουν οι κανονισμοί
και οι συμβιβασμοί,
οι περιορισμοί και τα όρια.
Φραγμοί στη σκέψη, στη δράση
και στη βούληση.

Ποιος, στ’ αλήθεια, πράττει
με τη δική του βούληση
χωρίς να καθοδηγείται
ή να εμποδίζεται από άλλον;

Έχουμε τελικά ελευθερία
ή ζούμε σε μια ουτοπία;
Μήπως πρέπει να πούμε
το «Ελευθερία ή Θάνατος»³
ή να τελειώσουμε
με τα λόγια του Κρητικού⁴:
«Δεν φοβάμαι τίποτα,
δεν ελπίζω τίποτα,
είμαι λεύτερος».

¹ J.J. Rousseau: Από το «Κοινωνικό συμβόλαιο», 1762.
² Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.)
³ Σύνθημα της ελληνικής επανάσταση του 1821.
⁴ Νίκος Καζαντζάκης (1883-1957).

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)

[wings]

Στέλλα Τιμωνίδου, Ευθανασία

[Ενότητα III]

Για τον Wim Wirtz

Είμαστε έτσι κι αλλιώς δέσμιοι
μιας αρχής και ενός τέλους.
Σ’ εσένα έλαχε να ’ρθει αναπάντεχα
αδιαφορώντας όπως πάντα
για ηλικία, χαρακτήρα, χρώμα και χρήμα.

Σαν πολυμήχανος Οδυσσέας σκέφτηκες
ότι υπάρχουν θάνατοι και θάνατοι.
Ύστερα το στήθος πρόταξες και είπες:
«Μολών λαβέ» σαν άλλος Λεωνίδας.

Παλικαρίσια απόφαση.
Μπορεί να μη βγήκες νικητής
—ποιος άλλωστε—
κέρδισες όμως το δάφνινο στεφάνι.

Το δηλητηριασμένο βέλος δεν αστόχησε.
Σου πήρε, εντάξει, ένα σώμα,
σου έμεινε όμως αλώβητο το πνεύμα.

Αυτό γίνεται σιγά σιγά μνήμη που
ανεξίτηλη θα πλανιέται ανάμεσά μας
για πολύ ακόμη, spero.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)

[wings]

Στέλλα Τιμωνίδου, Τα μελλούμενα

[Ενότητα III]

Έλα μέσα μάντισσα
να πιούμε καφέ
και να μου πεις το φλιτζάνι.
(Δέκα λεπτά αργότερα)
Πες μου λοιπόν τι βλέπεις;

Βλέπω ένα μαύρο σύννεφο
να επικάθεται σε βουνό
και να κρύβει τον ουρανό.
Ακούω παράξενες φωνές
να έρχονται από παντού
χωρίς λογικό νόημα.
Μυρίζω μούχλα και καυσαέριο
αλλά και καμένη σάρκα.
Τριγύρω λουλούδια και φυτά
μα νεκρά από αρώματα.

Καλά, δεν βλέπεις τίποτε ευχάριστο;

Λυπάμαι, αλλά το φλιτζάνι σου
είναι γεμάτο σκοτεινιά κι αντάρα.
Δεν υπάρχει φως, δεν υπάρχει δίοδος.
Για στάσου, κάτω εδώ αριστερά
διακρίνω ένα σοκάκι που βγάζει
σ’ ένα είδος όασης από τέχνη και φύση.
Κοίτα εκεί στον πάτο δυο φιγούρες
βαδίζουν προς την έξοδο.
Θα κάνετε κανένα ταξιδάκι
τώρα στα κοντά;

Ναι, το μάντεψες σωστά.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)

[wings]

Στέλλα Τιμωνίδου, Αράχνη

[Ενότητα IV]

Άπτερη κι αθόρυβη
πλέκει στον ιστό της
δεξιοτεχνικά
όπου βρεθεί
και όπου σταθεί.

Συμπάθειες πολλές
δεν έχει.
Με μίσος τής χαλούν
το κέντημα
για να περάσουν,
ενώ αυτή τρέχει
να γλιτώσει∙
κι ύστερα με υπομονή
και επιμονή
το ξαναφτιάχνει πάλι

και πάει και κρέμεται
στο κέντρο του
καμαρώνοντας
το κομψοτέχνημά της
και καραδοκώντας
το θύμα της.
Αλίμονο στο έντομο
που θα πέσει
στα δίχτυα της.

Ανήκει κι αυτή στην πλάση,
με το σταυρό στη ράχη,
γι’ αυτό πρέπει να ζήσει,
έστω μαύρα κι άραχνα.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)

[wings]

Πηγή: wikipedia

Στέλλα Τιμωνίδου, Zerynthia polyxena

[Ενότητα IV]

Μαύρο, κίτρινο, καφεκόκκινο
και λίγο πράσινο και μπλε
αρμονικά και γεωμετρικά
μοιρασμένο στα φτερά της
σαν κέντημα Βυζαντινό.

Η τελειότητα ολοκληρωμένη:
από τ’ αυγό βγαίνει η κάμπια,
γίνεται χρυσαλλίδα
κι ακολουθεί η μεταμόρφωσή της
σε πεταλούδα.

Αυτή η ομορφιά
όπως πολλές άλλες
δε διαρκεί.
Δέκα μέρες αρκούν
ο διάδοχος για νά ’ρθει.

Η μόνη της κατοικία είναι
στη γη του Ολύμπου και του Ταΰγετου
και εναντίον των εχθρών
έχει ένα σπάνιο όπλο:
αριστολοχία είναι η απάντησή της.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)

[wings]

Στέλλα Τιμωνίδου, Θεοδόσια

[Ενότητα V]

Το γάβγισμα των σκυλιών τη νύχτα εναλλάσσεται
με τον κουδουνόηχο των κοπαδιών τη μέρα.
Βουκολικές, ειδυλλιακές σκηνές εκ του φυσικού,
θέματα ζωγραφικής υψηλής τέχνης, από τα οποία
φωτοαντίγραφα κοσμούν το διπλανό χαμόσπιτο.

Πού και πού ακούς ανθρώπινη φωνή.
Τριγύρω βουνά και πλούσια βλάστηση
κι ο ήλιος χτυπά αλύπητα στο κούτελο.
Τ’ αστέρια στον καθαρό ουρανό λάμπουν σαν
διαμαντόπετρες έτοιμες να σε θαμπώσουν.

Η χήρα πιο κάτω μοιρολογεί για να ξεδώσει
τον πόνο της, παρέα μ’ ένα κομποσχοίνι.
Δε μεμψιμοιρεί. Παίρνει τη ζωή όπως έρχεται,
γιατί ξέρει: «Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον».

Τα παιδιά ανεβασμένα στη συκιά
τραγουδούν και τρώνε σύκα-μέλι.
Όταν χορτάσουν, φεύγουν γελαστά
καβάλα σε αφηνιασμένο άλογο.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)

[wings]

Στέλλα Τιμωνίδου, Ο οπωρώνας του κυρ-Ασημάκη

[Ενότητα V]

Μια σπιθαμή γη και γύρω γύρω
χαμηλά εβραίικα σπιτάκια.
Τα δέντρα είχαν φυτευτεί σε απόσταση
αναπνοής απ’ τα παράθυρά μας
και γίναν αφορμή για τη Βικτώρια
τη διπλανή, με τα ακριβά εσώρουχα
(έτσι τουλάχιστον καυχιόταν πως φορούσε)
να στήνει ομηρικό καβγά για τα θεμέλιά της
όταν έβλεπε τον κυρ-Ασημάκη πότε να σκαλίζει,
πότε να ποτίζει και πότε να κλαδεύει.

Και τι δεν είχε αυτό το περιβόλι:
όλα σχεδόν τα οπωροφόρα δέντρα
ακόμη και κληματαριά σε πέργολα.
Και πιο πέρα όλα τα ζαρζαβατικά:
κρεμμυδάκια, σκορδάκια, φασολάκια,
πατάτες, μελιτζάνες και ντομάτες.
Δεν έλειπε κι ο μαϊντανός.

Μερικές φορές παιδιά πηδούσαμε
από τα παράθυρα και στα κλεφτά
γεμίζαμε τους κόρφους μας με φρούτα,
μια και ο κυρ Ασημάκης δεν ήταν
απλοχέρης, τουναντίον σφιχτοχέρης.

Ο οπωρώνας στο μεταξύ έγινε άσφαλτος
και ποιος ξέρει τι απέγινε ο κυρ-Ασημάκης.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)

[wings]

Στέλλα Τιμωνίδου, Η δαμασκηνιά

[Ενότητα V]

Μες στη μικρή κλειστή αυλή
δέσποζε μια δαμασκηνιά που
τα κλαδιά της περνούσαν πάνω
από τη στέγη του εβραίικου* σπιτιού,
εκεί όπου αντίκρισα το πρώτο φως
κι έζησα εικοσιέξι Μάηδες.

Κάθε άνοιξη ευώδιαζε ο τόπος
από τα απαλά ροζ άνθη της,
ενώ τα καλοκαίρια καθόμασταν
κάτω από τον παχύ ίσκιο της
και η γιαγιά ακουμπισμένη στον κορμό της
μας έλεγε ιστορίες από τη Μικρασία.

Κάποτε άρχιζε η συγκομιδή:
μεγάλα μοβ γλυκά δαμάσκηνα
μαζεύαμε πρώτα από τα χαμηλά
κι ύστερα από τα ψηλά σκαρφαλώνοντας
στα γερά κλαδιά της σαν σκιουράκια.
Η μάνα έκανε απ’ αυτά γλυκό του κουταλιού,
η γιαγιά θα τ’ άπλωνε να ξεραθούν στον ήλιο
για τις κομπόστες του χειμώνα κι η θεία
θα τ’ αποτέλειωνε με μαρμελάδα ή πελτέ.

Δεν άργησε όμως η μπουλντόζα να φανεί.
Την πήρε παραμάζωμα μαζί με τα σπίτια.
Κι έγινε διάνοιξη οδού με την ονομασία
Νέα Εγνατία ή Νέος Κόσμος,
όπως θέλεις πάρ’ το.

* Σπίτια όπου αρχικά ζούσαν Εβραίοι αλλά, μετά τον εκτοπισμό τους από τους Γερμανούς, ανέλαβε την επενοικίασή τους η Ισραηλινή Κοινότητα.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)

[wings]

Στέλλα Τιμωνίδου: Η γειτονιά

α' Μαγαζάκια

[Ενότητα V]

Μια μακριά οδός η Ιωαννίνων
με χαμηλά εβραίικα σπιτάκια∙
κάπου κάπου κάνας κήπος
στην πρόσοψη ή στο πίσω μέρος.
Στη γωνία στο λαχανοπωροπωλείο
με την κυρα-Μαρία τη χοντρή
που ήταν και λίγο ακριβή και
σε κοίταζε με τις διόπτρες της
από τα νύχια ως την κορυφή.
Στην επόμενη γωνία το μπακάλικο
του κυρ-Αντώνη του μουρντάρη
με το σοβαροφανές ύφος
που δεν έχανε την ευκαιρία
σε όσες κουνούσαν την ουρά τους
καταπώς λεν οι κακές οι γλώσσες.
Υπήρχε κι ένα δεύτερο μπακάλικο
φάτσα στην αλάνα του κυρ-Κώστα
και της κυρα-Λένης από τη Δράμα.

Ψωμί παίρναμε από τον φούρνο
της γωνίας Περδίκκα και Κατσιμίδου.
Ο κυρ-Βασίλης με τον άσπρο σκούφο
ήταν πάντοτε αναψοκοκκινισμένος
γιατί τη μια θα φούρνιζε ψωμιά και
την άλλη θα έψηνε γλυκά και φαγητά.
Στην Κατσιμίδου και δίπλα στο κουρείο
σε μια πρόχειρη παράγκα με λαμαρίνες
χτυπούσε ολημερίς το σφυρί στο αμόνι
ο κοκκινοτρίχης ο τσαγκάρης. Καλός
στην τέχνη του μα μέγας κουτσομπόλης.
Στο τέρμα της Περδίκκα και κολλητά
στο Β' Αστυνομικό Τμήμα το ποτοπωλείο
του Τζαρίδη που ήταν ταυτόχρονα
και ουζερί με δυο τρία τραπεζάκια∙
ο κυρ-Τζαρίδης ήταν ένας ευπατρίδης:
πολλοί γλίτωναν χάρη σ’ αυτόν
από τα γρανάζια της ασφάλειας.

Το περίπτερο μπροστά στο Παπάφειο
Ορφανοτροφείο διέθετε για χρόνια
το μοναδικό τηλέφωνο της γειτονιάς∙
εκεί αγοράζαμε και τις καραμέλες
σοκολάτες, εφημερίδες κι ασπιρίνες.
Για τα σχολικά, τα εικονογραφημένα
κλασικά, τις μπογιές και τις κλωστές
κατηφορίζαμε μέχρι το ψιλικατζίδικο
της Αετοράχης όπου παίρναμε και
τα μπατιρόσπορά μας. Απέναντι ήταν
κι ο χασάπης. Πάνω στη διασταύρωση
με την Περδίκκα, κοντά στην εκκλησία
του Αγίου Χρυσοστόμου, βρίσκονταν
από τη μια ο μεγάλος κόκκινος φούρνος
κι απ’ την άλλη το ξακουστό γιαουρτζίδικο
του κυρ-Γιάννη. Μας έπεφτε λίγο μακριά,
όμως το γιαούρτι του ήταν το καλύτερο
το έκοβε μάλιστα με το μαχαίρι!

Τώρα περνώ καμιά φορά από τους ίδιους
δρόμους και με νοσταλγία αναπολώ
την παλιά ατμόσφαιρα της γειτονιάς.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)

[wings]

Στέλλα Τιμωνίδου: Η γειτονιά

β' Πλανόδιοι

[Ενότητα V]

Από το πρωί ως το απόβραδο περνούσαν
όλοι σχεδόν οι πλανόδιοι διαλαλώντας
το εμπόρευμά τους ή την τέχνη τους.
Πρώτος ο αγουροξυπνημένος γαλατάς
με το γκιούμι γάλα και τον μαστραπά.
Μετά ο παγοπώλης με το χειροκίνητο
βαρύ καρότσι του και το πριόνι του.
Ακολουθούσε ο μανάβης με το κάρο
που το ’σερνε συνήθως γερό άλογο
κι ο ψαράς με την τάβλα στο κεφάλι.
Συχνά πυκνά περνούσε ο καρεκλάς,
ο παπλωματάς, ο γανωτής, ο παλιατζής
κι ο αγαπημένος των παιδιών παγωτατζής∙
κάπου κάπου κι ο βοθροκαθαριστής.
Την παράσταση όμως έκλεβε
ο γύφτος με την αρκούδα ή
τη μαϊμού και το ντέφι του.

Ο μόνος που περνά ακόμα
από τη γειτονιά είναι ο γύφτος
με ένα τρίκυκλο πουλώντας
πλαστικά ή αγοράζοντας παλιά.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)

[wings]

Στέλλα Τιμωνίδου: Η γειτονιά

γ' Ομαδικά παιχνίδια

[Ενότητα V]

Η γειτονιά γινόταν παιδική
χαρά, καιρού επιτρέποντος.
Πετούσαμε τότε τις τσάντες
με το σχόλασμα και τρέχαμε
στην πλατεία ή στην αλάνα.

Το κορίτσια παίζαμε κουτσό ή
μήλα και ποδόσφαιρο τ’ αγόρια.
Τα βράδια έσμιγε η παρέα
κι ακολουθούσε το κρυφτό,
τα παραμύθια κι οι ιστορίες
ή το σπασμένο τηλέφωνο.
Αν τύχαινε και καθόσουν
δίπλα σε αγόρι, ένιωθες
όμορφα όταν σου ψιθύριζε
τη λέξη στο αυτί.

Κάθε φορά που αντηχούσε
η μπάντα του Παπάφειου
παρελαύνοντας, μας άρεσε
να τρέχουμε ξωπίσω της.
Τα καλοκαίρια πάλι ένα αγόρι
έστηνε υπαίθρια τον μπερντέ και
μας διασκέδαζε με Καραγκιόζη,
αφού πρώτα εξασφάλιζε
τις πενταροδεκάρες μας.

Με κόπο και φωνές μας μάζευαν
οι μανάδες κι οι γιαγιάδες μας
αργά στο σπίτι από το δρόμο,
όμως το ίδιο γινόταν και την επομένη:
παίζαμε, γελούσαμε και χαιρόμασταν
την κάθε μοναδική στιγμή...

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)

[wings]

Στέλλα Τιμωνίδου, 114

[Ενότητα V]

Ένα ένα τέσσερααα...
φωνάζαμε στις πορείες
και στις συγκεντρώσεις
ώσπου ένα πρωινό τ’ Απρίλη
οι φωνές μας κόπηκαν και
τα μάτια μας αλληθώρισαν
όταν τανκς εμφανίστηκαν στην πόλη.

Ακολούθησαν συλλήψεις
φοιτητών και καθηγητών,
διαλύθηκαν οι σύλλογοι
κι απαγορεύτηκαν οι συγκεντρώσεις,
ο Τύπος φιμώθηκε και
η εφημερίδα διπλώθηκε.

Αλλά το στέκι μας έσφυζε
από νιάτα και ζωή.
Εκεί περνούσαμε τα κενά μας
με καφέ, τσάι και συμπάθεια∙
κι ανάμεσα σε ατέρμονες συζητήσεις
και σύννεφα καπνού μέστωνε
η πολιτική μας συνείδηση.

Σιγά σιγά τύποι παράξενοι,
αλλιώτικοι στην όψη
έμπαιναν στο κυλικείο.

«Οι καταδότες» έλεγαν οι πατέρες μας∙
«Οι εγκάθετοι χαφιέδες» λέγαμε εμείς.

Μετά τη μεταπολίτευση,
τους συναντούσαμε στον δρόμο:
κύριοι αξιοπρεπείς
με γραβάτα και κοστούμι,
όμως η ματιά βλοσυρή ολόιδια.

Τελικά μοιραζόμαστε
τον ίδιο αέρα κι ουρανό.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)

[wings]

Στέλλα Τιμωνίδου, Ησυχαστήριο

[Ενότητα VI]

Ωδή στον πατέρα μου.

Ήθελες εκεί πάντα να επιστρέφεις.
Οι χαρές της πόλης δε σ’ άγγιζαν πια.
Το καυσαέριο, η ζέστη σ' έπνιγαν
και η ανωνυμία σ’ ενοχλούσε.

Ήθελες να τους ξέρεις όλους και
να τους λες καλημέρα και γεια χαρά.
Το χαμηλό σπιτάκι το έβρισκες
βολικό, δροσερό, γεμάτο μνήμες.

Απ’ τη συκιά έτρωγες σύκα γλυκά
κι εσύ κι όλη σου η γειτονιά.
Μάζευες ραδίκια και κράνα απ’ τις
ρεματιές για συγγενείς και φίλους.

Τη μουριά την έκοψες γιατί σου λέρωνε
την αυλή και γέμιζε εχθρικές σφήκες.
Μα μια μέρα είδες να γίνεται το θαύμα:
μέσα απ’ το κούτσουρο φύτρωσε λουλούδι!

Κάτω από την καρυδιά έστηνες
το τραπεζάκι με το τάβλι.
Τους κέρδιζες σχεδόν όλους γιατί
το τάβλι ήταν το πάθος σου.

Η βυζαντινή μουσική σου άρεσε
από παιδί. Έψελνες στην εκκλησία
από ευχαρίστηση και δωρεάν.
Ήταν για σένα μέσο αγαλλίασης.

Ήσουν ο γκουρού και ο γλεντζές της παρέας.
Οι ιστορίες σου για τη Μικρασία,
τον αλβανικό και τον εμφύλιο πόλεμο
πολύ συνταρακτικές κι ατελείωτες.

Δεν ήξερες τι σημαίνει η λέξη φθόνος.
Η μεγαλοψυχία σου δεν είχε φραγμούς.
Ακόμη και τους εχθρούς σου χαιρετούσες
κι έλεγες: «ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν».

Τώρα αναπαύεσαι στα χώματα
όπου ανδρώθηκες και αγάπησες.
Εκεί θά ’ρθουμε κάποτε κι εμείς,
στο δικό σου ησυχαστήριο.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)

[wings]

Στέλλα Τιμωνίδου, Γιορτή της Μητέρας

[Ενότητα VI]

Παγκόσμια μέρα γιορτής.
Οι ταχυδρομικοί σάκοι ξεχειλίζουν
από ευχετήριες κάρτες.
Υπερφορτωμένες οι τηλεφωνικές γραμμές.
Οι ανθοπώλες κι οι ζαχαροπλάστες
συναγωνίζονται για την κατανάλωση της χρονιάς.
«Ευκαιρία για χρυσές δουλειές«,
θα έλεγες πικρόχολα.

Μητέρα, έννοια άφθαρτη κι αγαπημένη,
έλα κι απάλυνε τη θλίψη μου σήμερα.
Παλιότερα χωνόμουν στην αγκαλιά σου
και τη γέμιζα λουλούδια.
Φιλούσα το πρόσωπο και τα χέρια σου
μέχρι που δακρύζαμε κι οι δυο από χαρμολύπη.
Ύστερα ερχόταν η εξομολόγηση.
Ήθελες να σου δείχνουν αγάπη κι υπακοή
όλο τον χρόνο κι όχι ευκαιριακά.

Άλλοτε πάλι σ’ έπαιρνα από το χέρι
και σε πήγαινα στον καθρέφτη
να προβάρεις ένα φόρεμα ή μια ζακέτα.
Αντιστεκόσουν.
Έλεγες πως δεν σου άρεσαν τα λούσα.

Σήμερα σου μιλώ μέσα από τις φωτογραφίες,
τις αραδιασμένες πάνω στον μπουφέ.
Πρώτη πρώτη μία από τα νιάτα σου.
Ήσουν δεν ήσουν δεκαοκτώ χρονών.
Πρόσωπο Παναγίας με κλασική μύτη.
Φεγγαρόφωτο μέτωπο με φρύδι γαϊτάνι
και κεφάλι στεφανωμένο με πλεξίδα.

Πιο πίσω έχω τη γαμήλιά σου.
Ποζάρεις σε φωτογραφείο
με χαμόγελο Τζιοκόντας.
Πανευτυχής ο πατέρας δίπλα σου.

Παραδίπλα είναι μια άλλη μέσης ηλικίας.
Φαίνεσαι καταβεβλημένη και θλιμμένη.
Αυτή θαρρώ είχαμε στο μνήμα σου.

Τώρα κοιτώ τον έξω κόσμο
μέσα από την πλεκτή σου την κουρτίνα,
τη μονοκόμματη, με τις ρομαντικές ανθοδόχες.
Στρώνω συχνά το μοτιφένιο σου
τραπεζομάντιλο και τη λευκή
από βαμβακερό νήμα κουβέρτα.
Το ρομβοειδές σεμέν σου με τους αμφορείς,
για να μην ξεχνούμε και την αρχαία τέχνη,
ζευγαρώνει με την κινέζικη λάμπα.

Δε μιλώ για τ’ άλλα σου εργόχειρα,
τα καταχωνιασμένα. Ένα συρτάρι
γεμάτο αισθήματα κι αξία.
Προσωπική σου σφραγίδας κειμήλια.
Σε ευχαριστώ γι’ αυτά, αλλά κυρίως
για τ’ άλλα τα πιο σημαντικά, Μητέρα.

(14 Μαΐου 2000, γιορτή της μητέρας)

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)

[wings]

Στέλλα Τιμωνίδου, Πώς είναι δυνατόν

[Ενότητα VI]

Για τη Νελ

Πώς είναι δυνατόν;
αναρωτιόσουν
την τελευταία μέρα
που ακόμη μπορούσες να μιλήσεις.

Πώς είναι δυνατόν
αναρωτιέμαι κι εγώ
ένας τόσο γλυκός άνθρωπος
με τόσο φρικτό πόνο
στις μέρες μας να φύγει.

«Το πεπρωμένο», είπες
«Ναι, πράγματι, το πεπρωμένο
φυγείν αδύνατον», απάντησα.

Κι εκεί καθόμασταν
αδύναμες χωρίς ελπίδα
απέναντι στην τυφλή
παντοδυναμία της φύσης
που παραμένει ανελέητη.

Αντίο, μητέρα,
καλό ταξίδι
πίσω στο σύμπαν.
Θα μας λείψεις βαθιά.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008)