Greek Style Guide - Συμβατικοί κανόνες για την ελληνική γλώσσα

[spiros]

2018: Συνημμένος ενημερωμένος οδηγός ύφους
Βλέπε και: Οδηγοί στυλ/Γραμματικές της Ελληνικής Γλώσσας → Modern Greek style guides and grammars

1. Στίξη
(Τελεία, Κόμμα, Ανω τελεία, Διπλή τελεία, Παρένθεση, Αγκύλες, Εισαγωγικά, Διπλή παύλα, Αποσιωπητικά, Κάθετος)

Eίναι η θέση στιγμών και άλλων σημείων που έχουν ως σκοπό την ευκολότερη κατανόηση του κειμένου. Η στίξη βασίζεται στη σύνταξη και επομένως απαιτεί σκέψη και συντακτική ανάλυση των προτάσεων. Χωρίς να εξετασθούν λεπτομερώς όλες οι περιπτώσεις στίξεως (εδώ θα ήταν αδύνατον), συνιστάται να ακολουθούνται οι εξής βασικοί κανόνες:

1.1. Τελεία

Η τελεία στιγμή χωρίζει μέρη του γραπτού λόγου που αποτελούν πλήρες νόημα. Η τελεία αποφεύγεται σε τίτλους, επιγραφές και επικεφαλίδες.

1.2. Κόμμα

Το σημείο στίξεως που δυσκολεύει περισσότερο είναι το κόμμα (κόπτω), επειδή η λειτουργία του είναι πολύπλοκη, μερικές φορές φαινομενικά αντιφατική. Εάν τις περισσότερες φορές σε λογοτεχνικά κείμενα η χρήση του κόμματος εξυπηρετεί και το προσωπικό ύφος του συγγραφέα, σε κείμενα επιστημονικού και διοικητικού χαρακτήρα είναι απαραίτητο να ακολουθούνται οι σχετικοί βασικοί κανόνες.

Το κόμμα χρησιμεύει για να χωρίζονται:

Ι. Μέσα στην πρόταση:

α) Όμοιοι ασύνδετοι όροι, δηλαδή υποκείμενα, αντικείμενα, κατηγορούμενα, προσδιορισμοί κλπ.: Η επιτροπή για τα δικαιώματα της γυναίκας, η επιτροπή κοινωνικών υποθέσεων και η επιτροπή αναφορών εξέδωσαν θετική γνωμοδότηση. Οι βουλευτές εξέτασαν τις εκθέσεις, τις γνωμοδοτήσεις, τις επιστολές και τις ανακοινώσεις.

β) Οι μετοχικές προτάσεις, όταν είναι επεξηγήσεις ή όταν είναι πολύ μεγάλες: Με τέτοιο τρόπο κυβερνούν, φιμώνοντας τους αντιφρονούντες. Διαβάζοντας μανιωδώς όλα τα δημοσιεύματα για το θέμα αυτό, έγινε αυθεντία.

Αλλά: Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Γράφοντας μαθαίνεις.

γ) Τα ρήματα που έχουν το αυτό υποκείμενο, όταν είναι ασύνδετα, χωρίζονται με κόμμα: Ο πρόεδρος κάλεσε το προεδρείο σε συνεδρίαση, έστειλε τις προσκλήσεις, διαβίβασε τα σχετικά έγγραφα στα μέλη, έκανε διαβήματα προς το Συμβούλιο και την Επιτροπή για τη διευθέτηση του ζητήματος.

δ) Χωρίζονται με κόμματα δύο ή περισσότερα επίθετα που αναφέρονται στο ίδιο ουσιαστικό: Οι καλοκάγαθοι, εργατικοί, αφιλοκερδείς χωρικοί τον υποδέχθηκαν με καλοσύνη.

Όταν όμως το τελευταίο επίθετο αποτελεί με το ουσιαστικό μια έννοια την οποία προσδιορίζει το προηγούμενο επίθετο, τότε τα δύο επίθετα δεν χωρίζονται με κόμμα: Το μεγάλο πράσινο βιβλίο. Το ψηλό ξύλινο σπίτι.

ε) Χωρίζεται με κόμμα η κλητική προσφώνηση: Αξιότιμε κύριε, σας εκφράζουμε ... Σου το είχα πει, αγαπητή μου, αλλά δεν το έλαβες υπόψη.

στ) Χωρίζονται με κόμμα τα αρνητικά ή βεβαιωτικά μόρια στην αρχή της πρότασης: Ναι, θα επιστρέψω γρήγορα. Όχι, δεν θα σου το πω. Βέβαια, έχει ήδη γραφεί.

ζ) Χωρίζεται με κόμματα η παράθεση ή η επεξήγηση: Παρενέβησαν ο κ. Γεωργίου, πρόεδρος της Επιτροπής, ο κ. Νικολάου, αντιπρόεδρος, ο κ. Βασιλείου, μέλος του προεδρείου.

η) Χωρίζονται με κόμμα οι όροι της πρότασης που συνδέονται με τους συνδέσμους ή, είτε, μήτε, oύτε, όταν είναι περισσότεροι των δύο: Ούτε ο πρόεδρος, ούτε οι αντιπρόεδροι, ούτε οι κοσμήτορες ήταν παρόντες στη συνεδρίαση.

Όταν οι όροι της πρότασης συνδέονται με τους ανωτέρω συνδέσμους, δεν χρειάζεται κόμμα: Το κείμενο να διαβιβασθεί στην επιτροπή νομικών θεμάτων ή στην επιτροπή κοινωνικών υποθέσεων.

ΙΙ. Μέσα στην περίοδο:

α) Χωρίζονται με κόμμα οι κύριες αντιθετικές προτάσεις, όταν συνδέονται με αντιθετικούς συνδέσμους: Εγώ μεν το είπα, αλλά εσύ δεν το έλαβες υπόψη. Θέλω, μα δεν μπορώ.

Όταν όμως δεν αντιτίθενται προτάσεις, αλλά η αντίθεση βρίσκεται μέσα σε έναν όρο της προτάσεως, τότε δεν χρειάζεται κόμμα: Η αντιπροσωπεία που μετέβη στην Αθήνα ήταν ολιγομελής αλλά αποτελεσματικότατη.

β) Χωρίζονται με κόμμα οι δευτερεύουσες προτάσεις, εκτός εάν αποτελούν αντικείμενο ή υποκείμενο ρήματος (απόδοση παλαιού απαρεμφάτου ή κατηγορηματικής μετοχής): Θέλω να πω.

Χωρίς κόμμα, διότι το «να πω» είναι αντικείμενο του θέλω. Απόδοση του παλαιού απαρεμφάτου («βούλομαι ειπείν»). Ντρέπομαι να λέω τα ίδια και τα ίδια. [«Να λέω», χωρίς κόμμα, διότι είναι απόδοση κατηγορηματικής μετοχής («αισχύνομαι λέγων»).] Ελπίζω ότι κατά την προσεχή συνεδρίαση θα ληφθεί επιτέλους μια απόφαση.Οι αθλητές που αγωνίζονται στο στάδιο είναι Έλληνες.

γ) Οι συμπερασματικές προτάσεις χωρίζονται με κόμμα: Να ληφθούν μέτρα, ώστε ..., Δεν είναι δειλή, να (= ώστε να) φοβάται το σκοτάδι.

δ) Οι ενδοιαστικές προτάσεις και οι ειδικές, και γενικώς όλες οι δευτερεύουσες προτάσεις, όταν είναι αντικείμενα, δεν χωρίζονται με κόμμα: Φοβούμαι μήπως δεν έλθει. Πρόσεχε μην πέσεις. Της είπαν πως ήρθε. Είδα ότι δεν το έγραψε ακόμη.

Όταν όμως δεν είναι αντικείμενα αλλά προσδιορισμοί ή επεξηγήσεις, τότε χωρίζονται με κόμμα: Του το είπα χίλιες φορές, ότι δεν πρέπει να ντύνεται τόσο ελαφρά.

Η ειδική πρόταση είναι επεξήγηση του αντικειμένου «το».

Σημείωση: Όταν η ειδική πρόταση προτάσσεται του ρήματος της κυρίας προτάσεως, τότε χωρίζεται με κόμμα.

Ότι κυκλοφορεί αυτή η φήμη, είναι γεγονός (= αυτό είναι γεγονός).

Ότι έχει σημειωθεί πλέον σημαντική πρόοδος, κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει (= αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει).

ε) Οι πλάγιες ερωτηματικές προτάσεις δεν χωρίζονται με κόμμα. Είναι συνήθως αντικείμενο του ρήματος: Τον ρώτησε μήπως θέλει το βιβλίο του. Τον ρώτησε πότε θα γυρίσει. Ήθελε να μάθει τι έκρυβε στη βαλίτσα της.

Όταν οι πλάγιες προτάσεις προηγούνται του ρήματος, εκεί χρειάζεται κόμμα: Κατά πόσον είναι δυνατόν να σχηματισθεί κυβέρνηση, είναι δύσκολο να λεχθεί σήμερα (= αυτό είναι δύσκολο να λεχθεί σήμερα).

στ) Δεν χωρίζεται με κόμμα το υποκείμενο από το ρήμα, εκτός αν παρεμβάλλεται άλλη πρόταση ή προτάσεις· αν παρεμβάλλεται πρόταση, τότε χρειάζονται δύο κόμματα και όχι ένα. Τα κόμματα έχουν πολλές φορές θέση παρενθέσεως (ποιος διανοήθηκε ποτέ να ανοίξει χωρίς να κλείσει παρένθεση ή το αντίστροφο;): Ο πρόεδρος πρέπει να λάβει αμέσως απόφαση επί του θέματος αυτού. Ο πρόεδρος, τόνισε ο κ. Γιαννόπουλος, πρέπει να λάβει αμέσως απόφαση επί του θέματος αυτού.

Υπάρχει όμως και άλλη περίπτωση κατά την οποία μπορεί το υποκείμενο «φαινομενικά» να χωρίζεται από το ρήμα. Αυτό συμβαίνει όταν έχουμε πολλά υποκείμενα ασύνδετα: βιβλία, τετράδια, χαρτιά, πένες, μολύβια, ήταν ριγμένα επάνω στο τραπέζι.

Όταν τεθεί κόμμα πριν από το ρήμα, υπάρχει συλλογικό, κατά το νοούμενο, υποκείμενο (όλα αυτά) και τα άλλα υποκείμενα αποτελούν την ανάλυση του υποκειμένου αυτού και έχουν έναντι του ρήματος το αυτό βάρος. Η στίξη αυτή δεν είναι, ωστόσο, υποχρεωτική. Όταν όμως τεθεί ο σύνδεσμος και μεταξύ του προτελευταίου και του τελευταίου υποκειμένου, δηλαδή πένες και μολύβια, τότε δεν είναι δυνατόν να τεθεί κόμμα πριν από το ρήμα.

ζ) Πολλοί πιστεύουν ότι προ του και δεν τίθεται κόμμα. Αυτό εξαρτάται από τη φύση του συνδέσμου.

Όταν είναι συνδετικός δεν χρειάζεται ασφαλώς κόμμα. Συνδέει όμοια πράγματα: Στοιχεία τέτοιου είδους έχουν πολύ σχετική αξία και πρέπει να χρησιμοποιούνται με προσοχή.

Όταν όμως, πριν από το και που συνδέει δύο προτάσεις, υπάρχει ένα και που συνδέει δύο όρους της πρώτης πρότασης, το κόμμα συνηθίζεται: Η επιτροπή εξέτασε το ιστορικό του ζητήματος, τις σχετικές εισηγήσεις και τις απόψεις των ενδιαφερομένων, και εξέδωσε θετική γνωμοδότηση.

Κόμμα χρησιμοποιείται επίσης πριν από το και όταν υπάρχει μια ασυνέχεια στη ροή του λόγου: Το χειρόγραφο πρέπει να είναι ευκρινές, και υπάρχουν σοβαροί λόγοι γι αυτό. Διαβάζει πολλά βιβλία, και τα βιβλία είναι το άλφα και το ωμέγα της γνώσης.

Στις περιπτώσεις αυτές υπάρχει σχεδόν πάντοτε αλλαγή υποκειμένου και συχνότατα μορφολογική ασυμμετρία των δύο προτάσεων (π.χ. στη σειρά υποκειμένου-ρήματος, στην αναφορά ή μη του υποκειμένου)· αντί του κόμματος μπορεί να χρησιμοποιηθεί παύλα ή άνω τελεία.

Όταν όμως είναι προσθετικός, τότε απαιτείται κόμμα: Στις εθνοτικές μειονότητες της Ευρώπης περιλαμβάνονται Βορειοαφρικανοί, και Τσιγγάνοι που έρχονται από τα ανατολικά κράτη.

Ο προσθετικός σύνδεσμος και μπορεί να αντικατασταθεί από: ακόμη και, καθώς και.

Υπάρχει και αντιθετικό και προ του οποίου χρειάζεται κόμμα: Η νομική επιτροπή συνέταξε το έγγραφο, και το παρουσίασε η επιτροπή αναφορών. (Δηλαδή η μεν νομική επιτροπή συνέταξε το έγγραφο, η δε επιτροπή αναφορών το παρουσίασε.)

η) Η δυσκολότερη όμως περίπτωση είναι η θέση ή μη κόμματος πριν από αναφορική πρόταση που ακολουθεί το υποκείμενο, επειδή η εσφαλμένη χρήση του κόμματος έχει ως αποτέλεσμα βασική λογική αλλοίωση του περιεχομένου του κειμένου: Τα κράτη μέλη που υπέγραψαν τη σύμβαση καλούνται σε διάσκεψη. (Η αναφορική πρόταση εδώ αποτελεί άμεσο και αναγκαίο προσδιορισμό του υποκειμένου. Καθορίζει ποια κράτη μέλη καλούνται σε διάσκεψη, δηλαδή όσα κράτη μέλη υπέγραψαν τη σύμβαση καλούνται σε διάσκεψη και όχι όλα.) Τα κράτη μέλη, που υπέγραψαν τη σύμβαση, καλούνται σε διάσκεψη. [Εδώ είναι δυνατόν να παραλειφθεί η αναφορική πρόταση χωρίς να αλλοιωθεί ουσιαστικά το νόημα, δηλαδή τα κράτη μέλη (όλα), που όπως γνωρίζουμε υπέγραψαν τη σύμβαση, καλούνται στη διάσκεψη.]

1.3. Ανω τελεία

Η άνω τελεία χωρίζει κώλα περιόδου, δηλαδή μέρη αυτής που περιέχουν αυτοτελές νόημα, αλλά έχουν οπωσδήποτε σχέση μεταξύ τους: Η επιτροπή αναφορών εξέτασε 20 έγγραφα: δέκα σχετικά με τη ρύπανση· πέντε σχετικά με την ανεργία· πέντε σχετικά με φορολογικά θέματα.

Μετά την άνω τελεία, αρχίζουμε με μικρό γράμμα.

1.4. Διπλή τελεία

Χρησιμοποιείται:

― πριν από λόγια κάποιου που αναφέρονται κατά λέξιν και κλείνονται σε εισαγωγικά, πριν από παροιμίες, γνωμικά, αποσπάσματα συγγραμμάτων, νομικών κειμένων κλπ.: Ο πρόεδρος τόνισε: «Το ψήφισμα πρέπει οπωσδήποτε να τροποποιηθεί».

― πριν από μια απαρίθμηση, ερμηνεία, επακόλουθο: Οι επιτροπές του Κοινοβουλίου είναι: η επιτροπή αναφορών, η επιτροπή κοινωνικών υποθέσεων, η επιτροπή προϋπολογισμού, η επιτροπή νομικών θεμάτων κλπ.

Η λέξη που ακολουθεί τη διπλή τελεία γράφεται με κεφαλαίο, όταν η διπλή τελεία έχει θέση τελείας, και με μικρό, όταν η φράση που περιέχεται σε εισαγωγικά αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της προτάσεως.

1.5. Παρένθεση

Σε παρένθεση κλείνουμε μια λέξη ή φράση που συμπληρώνει ή εξηγεί τα λεγόμενα. Σε μια πρόταση εντός παρενθέσεως που αποτελεί επεξήγηση ή συνέχεια της προηγούμενης η τελεία μπαίνει μετά την παρένθεση. Αν το κείμενο μέσα στην παρένθεση αρχίζει με κεφαλαίο, η παρένθεση κλείνει μετά την τελεία.

1.6. Αγκύλες

Όταν σε παρένθετο κείμενο χρειάζεται να χρησιμοποιηθεί δεύτερη παρένθεση, τότε ως πρώτη παρένθεση χρησιμοποιείται η ορθογώνια παρένθεση ή αγκύλη [ ]:

1.7. Εισαγωγικά

Σε εισαγωγικά κλείνονται λόγοι τρίτων που αναφέρονται αυτολεξεί.

Στην περίπτωση που χρειάζονται εισαγωγικά μέσα στο ήδη σε εισαγωγικά κείμενο, τότε για τα εισαγωγικά αυτά χρησιμοποιούνται τα διπλά κόμματα, ανωφερή (): «Σκεφθείτε το φείδου χρόνου, αγαπητοί»

Τα εισαγωγικά είναι περιττά σε λέξεις ή παραθέματα που τυπώνονται με χαρακτήρες διαφορετικούς από εκείνους του υπόλοιπου κειμένου.

1.8. Διπλή παύλα

Με διπλή παύλα απομονώνεται μια λέξη ή φράση που εξηγεί ή συμπληρώνει τα λεγόμενα, όταν θεωρείται τόσο σημαντική, ώστε να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί παρένθεση, το δε κλείσιμό της σε κόμματα θα δημιουργούσε ασάφεια. Πρέπει να γίνεται διάκριση μεταξύ παύλας και ενωτικού.
Την εποχή εκείνη ―ήταν τότε που ο άνθρωπος πρωτοπάτησε το πόδι του στο φεγγάρι― οι δυνατότητες της επιστήμης φαίνονταν απεριόριστες.

1.9. Αποσιωπητικά

Είναι πάντοτε τρεις (και όχι περισσότερες) τελείες:

― στο τέλος μιας φράσης, δεν αφήνεται διάστημα μεταξύ αυτών και της τελευταίας λέξης.

― στη θέση ηθελημένης παραλείψεως μιας ή περισσοτέρων λέξεων εντός του κειμένου, βρίσκονται εντός αγκύλης, προηγείται δε και έπεται αυτών κανονικό διάστημα· στην αρχή παραθέματος, βρίσκονται εντός παρενθέσεως και ακολουθούνται πάντοτε από κανονικό διάστημα (διάστημα μεταξύ λέξεων).

Σημείωση: Αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε τα αποσιωπητικά αντί της συντμήσεως κλπ.

1.10. Κάθετος

Χρησιμοποιείται κυρίως σε δύο περιπτώσεις: για τις περιόδους εμπορίας και τα ακαδημαϊκά έτη:

η αμπελοοινική περίοδος 1987/88 - η ακαδημαϊκή χρονιά 1987/88 - η περίοδος εμπορίας 1999/2000

Οι περίοδοι αυτές καλύπτουν μέρος του πρώτου και μέρος του δεύτερου έτους. Στην περίπτωση δύο πλήρων ετών, χρησιμοποιείται ενωτικό (υφέν). Τότε η δεύτερη χρονολογία γράφεται ολόκληρη:

1997-1998

2. Χρήση πλαγίων

Στοιχειοθετούνται με πλάγιους χαρακτήρες:

― οι πρόλογοι, επίλογοι, σχόλια του εκδότη και, γενικά, τα μέρη του έργου τα οποία δεν έχει γράψει ο συγγραφέας·

― οι αφιερώσεις που βρίσκονται στην αρχή ενός έργου ή ενός κεφαλαίου, η θέση και ιδιότητα του υπογράφοντος ένα έγγραφο·

― οι τίτλοι ελληνικών και ξένων έργων, λογοτεχνικών, καλλιτεχνικών, επιστημονικών ή νομικών, οι εφημερίδες και οι περιοδικές εκδόσεις όταν το όνομά τους αναφέρεται ολόκληρο: Το Βήμα, Διαβάζω, Άξιον εστί, Οι δεσποινίδες της Αβινιόν, Mother India

3. Κεφαλαία και μικρά

Κατά τη χρήση κεφαλαίων και μικρών ακολουθούνται συγκεκριμένοι κανόνες. Βεβαίως σε «μερικές περιστάσεις τη χρησιμοποίηση αυτή κανονίζει η προσωπική μας κρίση και διάθεση, το είδος των γραφομένων [...]. Θα έπρεπε στο ίδιο έργο να ακολουθεί κανείς για την ίδια κατηγορία λέξεων ενιαίο σύστημα. Γενικά δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται χωρίς λόγο πάρα πολλά κεφαλαία.» (Νεοελληνική Γραμματική, παράγραφος 491).

Σύμφωνα με τους κανόνες αυτούς γράφονται με κεφαλαίο:

1) τα ονόματα προσώπων·

2) τα τοπωνύμια: Κεράτιος Κόλπος, Αμαζόνιος Ποταμός (αλλά: ο ποταμός Αμαζόνιος)·

3) οι επίσημες επωνυμίες κρατών·

4) τα εθνικά ονόματα: οι Έλληνες είναι φιλόξενοι (αλλά: ο έλληνας πολίτης, διότι εδώ η λέξη «έλληνας» έχει θέση επιθέτου)·

5) οι επωνυμίες επιστημονικών και εκπαιδευτικών θεσμών και ιδρυμάτων: το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο (αλλά: φοιτώ στο πανεπιστήμιο)·

6) οι ιστορικές περίοδοι·

7) ο επιθετικός ή άλλος προσδιορισμός των χρονικών υποδιαιρέσεων της γεωλογίας, της παλαιοντολογίας, της προϊστορίας, της πρωτοϊστορίας και της ιστορίας όταν έχει θέση ουσιαστικού: η Πρωτογεωμετρική (αλλά: η πρωτογεωμετρική περίοδος)·

8) τα ονόματα ουράνιων σωμάτων: η διάμετρος της Γης (αλλά: η γη των προγόνων)·

9) οι επιστημονικές ονομασίες φυτών και ζώων όταν αναφέρονται για να δηλώσουν το γένος ή ταξινομικό άθροισμα μεγαλύτερο από το γένος: τα Ορθόπτερα, Χηνοπόδιο το λευκό·

10) τα σημεία του ορίζοντα·

11) οι τίτλοι συγγραμμάτων και έργων λογοτεχνίας και τέχνης·

12) οι επίσημες ονομασίες εθνικών ή διεθνών κυβερνητικών σωμάτων, ιδρυμάτων, οργανισμών, οργανώσεων, κομμάτων, ταμείων: Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, Βουλή, Υπουργείο Γεωργίας, Ίδρυμα Ανιάτων, Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο κλπ.

Όταν αναφερόμαστε σε κανονισμούς, αποφάσεις, οδηγίες, ψηφίσματα κλπ., χρησιμοποιούμε μικρά γράμματα, εκτός από την περίπτωση που θέλουμε να τονίσουμε τον σημαντικό ή μοναδικό τους χαρακτήρα .

.....Εξάλλου, παρατηρούμε συχνά κατάχρηση κεφαλαίων γραμμάτων. Η πληθώρα κεφαλαίων γραμμάτων ισοπεδώνει εντελώς το κείμενο, καλύπτοντας ακόμη και τα ονόματα (προσώπων, οργάνων κλπ.) που θα έπρεπε να επισύρουν την προσοχή στην περίπτωση κατά την οποία είναι επιθυμητή μια γρήγορη εξέταση.

4. Το τελικό ν

Το τελικό ν διατηρείται πάντοτε στην προσωπική αντωνυμία του τρίτου προσώπου αυτόν, τον, στο ομοιωματικό σαν, στο άκλιτο δεν, καθώς και στην αιτιατική του ενικού του αρσενικού οριστικού άρθρου (τον) πριν από φωνήεν, τα σύμφωνα κ, π, τ, τα μπ, ντ, γκ, τσ, τζ και τα διπλά σύμφωνα (ξ, ψ)· γενικά όπου αυτό προφέρεται για λόγους ευφωνίας.

Διατηρείται το τελικό ν του αρσενικού άρθρου τον μπροστά από κύρια ονόματα (προσώπων, μηνών, ποταμών κλπ.), συντμήσεις και ξένους όρους, που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως ουδετέρου γένους· επίσης προ επιθέτου ή μετοχής, ιδιαίτερα όταν βρίσκονται μακριά από το προσδιοριζόμενο ουσιαστικό.

(Καλύτερα ένα ν περισσότερο παρά ένα λιγότερο.)

τον ΦΠΑ, τον Ρήνο, τον Μάιο τον κατασκευαστή, την πύλη, την ξενοφοβία τον μοναδικό και ανεπανάληπτο αυτό τρόπο επίλυσης του προβλήματος

Σημείωση:
Το αρνητικό μόριο «δεν» πρέπει να γράφεται πάντοτε δεν και όχι δε, γιατί συχνά γίνεται σύγχυση με τον αντιθετικό σύνδεσμο δε.

5. Ξενικά κύρια ονόματα (τοπωνύμια και ανθρωπωνύμια)

Για όσα κύρια ονόματα έχει καθιερωθεί από καιρό μια γραφή εξελληνισμένη ή μια ορθογραφία, φυλάγεται αυτή αμετάβλητη:

Ρηνανία-Παλατινάτο (όχι Ράινλαντ-Πφαλτς)

Για όσα δεν έχουν πάγια γραφή στα ελληνικά ή πρωτογράφονται, μπορεί να χρησιμοποιείται η πρωτότυπη γραφή τους και το λατινικό αλφάβητο.

Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι να ακολουθείται ομοιομορφία.

6. Συντομογραφίες

Για να είναι ένα κείμενο πάντα κατανοητό για τον αναγνώστη, οι συντομογραφίες ενδείκνυται να χρησιμοποιούνται με μέτρο. Γι αυτό πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο οι πιο γνωστές συντομογραφίες. Πρέπει επίσης να γίνεται χρήση της ίδιας συντομογραφίας και με τρόπο ομοιόμορφο μέσα στο ίδιο κείμενο.

7. Συντμήσεις και αρκτικόλεξα

Την πρώτη φορά που χρησιμοποιούμε ένα αρκτικόλεξο μέσα σ' ένα κείμενο, έχει σημασία να το γράφουμε εντός παρενθέσεως πλάι στην πλήρη ονομασία που θα αντικαθιστά στη συνέχεια.

Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών (ΕΖΕΣ)

Τα ελληνικά αρκτικόλεξα γράφονται με κεφαλαία, χωρίς τελείες, ανεξαρτήτως του αριθμού των γραμμάτων που περιέχουν:

ΥΠΕΧΩΔΕ

Για τα ξενόγλωσσα αρκτικόλεξα ακολουθούμε τους ακόλουθους κανόνες:
μέχρι και πέντε γράμματα (για κάθε αρκτικόλεξο, συμπεριλαμβανομένων των ονομασιών των κοινοτικών προγραμμάτων): όλα κεφαλαία, χωρίς τελείες:

COST IATA CELAD

έξι και περισσότερα γράμματα, κατά κανόνα: γράφεται το πρώτο κεφαλαίο και τα υπόλοιπα μικρά (εκτός εάν το σύνολο δεν προφέρεται) χωρίς τελείες ή τόνους:

Unesco Unctad Caddia

8. Αριθμοί και ημερομηνίες

Τα απόλυτα και τα τακτικά αριθμητικά μέχρι το 12 (όσα δηλαδή γράφονται με μια λέξη) γράφονται ολογράφως μέσα στο κείμενο.

Ώρες: στη μία (η ώρα), στις τρεις παρά τέταρτο, στις 5.30 π.μ., στις 6.15 μ.μ.

Ημέρες: την 1η Ιουλίου, στις 20 Αυγούστου ή την 20ή Αυγούστου.

Χρόνια: το 1821 (ή στα 1821) άρχισε η Ελληνική Επανάσταση.

Γράφουμε εικοστός αιώνας ή 20ός αιώνας.

Ποσά: αποφεύγονται οι τελείες μεταξύ χιλιάδων, ενώ η υποδιαστολή των δεκαδικών παραμένει. Στο συλλαβισμό τα ποσά δεν χωρίζονται.

Θερμοκρασία: 25 °C. Το ίδιο ισχύει για τον αλκοολικό βαθμό και για το γεωγραφικό μήκος και πλάτος.

Επιτόκια: 8 %.
Από το Διοργανικό εγχειρίδιο σύνταξης κειμένων / Συμβατικοί κανόνες για την ελληνική γλώσσα / Οδηγίες για την παρουσίαση των κειμένων
ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

[llorando]

Wow! Ευχαριστώ! Πολύ χρήσιμο!

[LillyG]

Περιέχει και αρκετές σαχλαμαρίτσες, όμως, ε;

[spiros]

Μα πώς μιλάς έτσι για την Ευρωπαϊκή Ένωση; Τς, τς...

[LillyG]

Άσε, γιατί μου έχει τύχει να δουλέψω (όχι μεταφραστικά) πάνω σε Κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Επιτροπής & του Συμβουλίου και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έβγαζα άκρη για το τι θέλει να πει ο ποιητής. Υποχρεωνόμουν να αναζητήσω το original κείμενο, μόνο και μόνο για να διαπιστώσω ότι την ελληνική μετάφραση μάλλον γιαπωνέζοι θα την είχαν κάνει - και μάλιστα νύχτα. Ώρες ώρες απορώ πού τους βρίσκουν...

[spiros]

Συνήθως τις ελληνικές μεταφράσεις τις αναλαμβάνουν Ινδοί ;) Ρ

[Frederique]

με κοντά παντελονάκια;

[spiros]

Όχι, με σάρι.

[Frederique]

Α! Εντάξει τότε! :-)

Πάντως, χωρίς πλάκα τώρα, υπάρχουν περιπτώσεις όπου ελληνικά κείμενα έχουν μεταφραστεί από άτομα που δεν γνωρίζουν ελληνικά. Και σίγουρα με μηχανική μετάφραση.

[Frederique]

Το ψάχνω στα αγγλικά. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχει. Δεν το βρίσκω :-)

[spiros]

Ποιο ψάχνεις;

[Frederique]

Περισσότερο χρήση (ή μη) κεφαλαίων ελληνικής γλώσσας, και τα περί στίξης. Γραμμένο στα αγγλικά. :-)

[spiros]

Γιατί;

[Frederique]

Γιατί όχι; :-)

Το χρειάζομαι για να εξηγήσω τους κανόνες στα αγγλικά σε φίλο μεταφραστή εκτός Ελλάδος με τον οποίον αλληλογραφώ. Θα μπορούσα να το μεταφράσω και μόνη μου, αλλά κένει πολύ ζέστη :-)

[spiros]

Υπάρχουν αγγλικά βιβλία ελληνικής γραμματικής.
http://www.google.gr/cse?cx=partner-pub-6539986036551354:1yngyd-e8w6&ie=UTF-8&q=Greek+grammar&sa=Search&siteurl=www.translatum.gr/forum/index.php