Υπέροχος ο στίχος του Πίνδαρου, Σπύρο. Τώρα βέβαια, ως γνήσιο ουτοπιστή, εμένα με συγκινεί το σύνθημα του Μάη του 1968, «είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο».
Λιονταρούδι μου, το ξέρω ότι είσαι πολύ νέα από ποιητική διαίσθηση σε συνδυασμό με εξωαισθητηριακή αντίληψη (poetic intuition combined with extra-sensory perception). Απαντώ λοιπόν στον ερώτημά σου. Έχω δει τον θάνατο να με κοιτάζει στα μάτια. Πολύ πραγματικά, απτά και ξεκάθαρα. Από άγχος και κατάθλιψη στην Αγγλία, λίγο έλειψε να φύγω απ' το παράθυρο του 5ου ορόφου των γραφείων μας. Το περιστατικό αυτό το περιγράφω στο αυτοβιογραφικό μου μυθιστόρημα, Η γοητεία των δευτερολέπτων.
Κι άλλες φορές μετά όμως, αισθάνθηκα ότι είχα φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Νομίζεις ότι ανέξοδα γράφονται τα ποιήματα και γεννιέται η λογοτεχνία; Όταν, σε κάποια άλλη περίπτωση, σου είπα ότι η ποίηση περνάει μέσα από την κοιλάδα των δακρύων, την ταραγμένη μου ζωή εννοούσα από τα παιδικά μου χρόνια. Μπορώ να σου φέρω και χίλια δυο άλλα παραδείγματα, δικά μου και άλλων.
Το θέμα δεν είναι αυτό. Αν φύγεις, έφυγες, θα κλάψουν άλλοι. Το θέμα είναι όταν αποφασίσεις να ζήσεις (γιατί είναι πράγματι μια προσωπική απόφαση). Τότε, καλύτερα, να ζήσεις με ψηλά το κεφάλι. Να αγωνιστείς για τη ζωή σου και για όσα ονειρεύεσαι. Αντί να κλαυθμηρίζεις, να σφίξεις τα δόντια και να διεκδικήσεις εμπράκτως όσα πιστεύεις ότι δικαιούσαι. Τότε, η ζωή μπορεί να σου κάνει τη χάρη.