Κατερίνα Καριζώνη

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ιστορία

Έξω ακούω να στήνουν το βάθρο της άνοιξης
όπως σ’ εκείνο το γκρεμισμένο σχολικό θέατρο
κοντά στο υδραγωγείο της Κασσάνδρου
όπου εκτέλεσαν πενήντα άτομα στην Κατοχή
γιατί οι δικοί μας σκότωσαν έναν μολυβένιο στρατιώτη
κι ύστερα χάθηκαν μαζί με τα πουλιά
και ξαναγύρισαν με την οσμή της αιωνιότητας
και τα λογιστικά βιβλία τους γεμάτα στίχους.

Δεν έμαθα καλά τα μαθηματικά της επανάστασης
όπου ένα κι ένα ισούται με χιλιάδες φωνές
ούτε μπορώ πια να σε πείσω με τα ποιήματα
άνυδρες λέξεις φυτρώνουν στο μυαλό μου
κι ένας Μινώταυρος γυρίζει μες στους έλικες του νου
και μηρυκάζει κάθε νύχτα τις εικόνες σου.

Μια μέρα θα σκοτώσω τον Μινώταυρο
μια μέρα θα μας σκοτώσει η Ιστορία.

Έξω ακούω να στήνουν το βάθρο της άνοιξης.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Τα υλικά

Κάθε μέρα δυο κουταλιές λάδι
και σιωπή
κάνουν τα λόγια σοφότερα.
Λάδι χρειάζονται και οι πληγές
και η ορχήστρα μέσα μας
και το καντήλι του σώματος θέλει το λαδάκι του.
Όμως εσύ καταλύεις εντός μου όλα τα υλικά
μπερδεύεις συνταγές και εξισώσεις
κάνεις το αίμα ουρανό
βγάζεις χρυσάφι απ’ τους πόρους του δέρματος
πλουτώνιο απ’ το δάκρυ
εσύ, ο μάγος των μελαγχολικών μου ημερών
μιλάς τη γλώσσα των σαλιγκαριών και των φύλλων
κατέχεις τον αριθμό των σταγόνων της βροχής
και τους κλειδάριθμους της άνοιξης
κάνεις παρέα με τους Κενταύρους πάνω στα βουνά
σβήνεις με μέλι τη φωτιά του έρωτα
και με το γέλιο σου λιώνεις το χιόνι.

Ω, μύστη της μνήμης του νερού και των δέντρων
να το θυμάσαι
η λογική ταιριάζει μόνο στους θνησιγενείς.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Μαθηματική άσκηση

Το μηδέν είναι ένας κύκλος αδιάρρηκτος
ένα σχήμα που εμπεριέχει το τίποτα
που όμως εμπεριέχει τα πάντα.
Κάτω απ’ το μηδέν βρίσκονται
οι ρίζες των πραγμάτων
οι κρύσταλλοι των δακρύων οι εκβολές των σημασιών
εκεί αν βρεθείς μπορείς να τα δεις όλα
με τη μορφή ωραίων καραβιών
να ταξιδεύουν σ’ έναν επικλινή ορίζοντα
εκεί οι εξισώσεις λύνονται ευκολότερα
καθώς όλα τα ενδεχόμενα αιωρούνται
και τίποτα δεν σου έχει απομείνει.

Και τώρα λύστε την άσκηση:
Αν κάποιος τα έχει χάσει όλα
και κινείται κάτω απ’ το μηδέν
με τι ταχύτητα πρέπει να τρέχει
για να πλησιάσει το ανέφικτο
κι ενώ ένας άγνωστος Χ
τείνει συνεχώς να τον καθυστερεί
– π.χ. φοράει ένα βαρύ, χιονισμένο παλτό
ή κρατάει μια πελώρια μολυβένια ομπρέλα.

Να λάβετε υπόψη σας ότι τη νύχτα
αρχίζουν τα ολογράμματα των ονείρων
οι αλγόριθμοι των φόβων
τα αρώματα των νυχτολούλουδων που ανοίγουν
κάτω απ’ τα άστρα
οι βάρδιες εκείνων
που ακόμα επιμένουν –ματαίως–
στις σκοπιές.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Χαλκιδική

Από παντού με κυνηγούν πευκοβελόνες
χύνεται η θάλασσα στο αριστερό μου αυτί
οι βάρκες αναποδογυρίζουνε στα φύκια
γίνονται βαριές, δυσκίνητες χελώνες
τρων τους κολυμβητές με τις πολύχρωμες ομπρέλες
τρων τις καρέκλες των παράκτιων καφενείων
κανείς δεν φεύγει, όλοι μαγεμένοι
ακούν μια ορχήστρα που φλέγεται στον ουρανό
κάποιος περνάει με μια τάβλα λουκουμάδες
στον ουρανίσκο ανοίγει μια αρχαία πληγή.

Ξάφνου διακρίνω τον Ελύτη σε μια ψάθα
να γράφει το όνομά μου σ’ ένα όστρακο
και τον ζωγράφο Παραλή
να βγαίνει από τη θάλασσα
μαζί με κάτι γερασμένα πεύκα
κι έναν ένστολο άγιο στον ορίζοντα
να σημαδεύει έναν άσπρο καρχαρία
κι αναρωτιέμαι πάλι... αν τάχα τότε...
ίσως να μην... και αν όμως... τι...
και γιατί...
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Mother

Με μισούσες και σε μισούσα, μαμά
γι’ αυτό γράφω απελπισμένα
γράφω χωρίς να τολμώ να ψελλίσω
την αλήθεια που ούτως ή άλλως δεν ενδιαφέρει κανέναν.
Ήσουν πελώρια για μένα, μαμά
γλιστρούσα απ’ τις πτυχές του φουστανιού σου
απ’ τις λεπίδες του γέλιου σου
και χανόμουν αιμόφυρτη, χωρίς πυξίδα
ω, υποκρίτρια των παιδικών μου θαλασσών
ίσως αν μου έδινες μια στάλα αγάπη
να κέρδιζα όλες τις παρτίδες του κόσμου
και να στεφόμουν βασίλισσα
στους χάρτες με τους ροδώνες
και τα ευάλωτα αγάλματα της εφηβείας μου.

Με μισούσες και σε μισούσα, μαμά
κι έτσι πέρασε αμετάκλητα ο χρόνος
και τώρα ετοιμάζεσαι να πεθάνεις
πίσω απ’ τις μισογερμένες γρίλιες των λέξεων
μέσα σ’ εκείνο το παράξενο σπίτι με τις ροδακινιές
που δεν μου άνοιξες ποτέ να μπω
και το έβλεπα καμιά φορά να αχνοφέγγει
στις ήρεμες λίμνες των ματιών σου.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Τα πράγματα

Τα πράγματα πετούν
όταν κανείς δεν τα προσέχει
με κάτι τεράστια φτερά από ζελατίνα
κι απ’ τα παλιά τους χάρτινα περιτυλίγματα∙
ζουν μέσα μας και βγαίνουν κάθε τόσο
πίνουν νερό απ’ τους κρυφούς χάρτες των πόθων μας
και μας πολιορκούν
γνωρίζουν τις αφύλακτες πόρτες της ψυχής
και τις ανοίγουν, γίνονται ανεμοστρόβιλοι
αφήνουν τα καρφιά τους μες στα χέρια μας
αφήνουν απέραντες κορδέλες από γαϊτανάκια
όπου γυρίζουμε όλη μέρα σαν υπνωτισμένοι.

Τα πράγματα πετούν
μας παίρνουν μαζί τους
μες σε στενάχωρα κουτιά και σε κιβώτια
μες σε μικρά σπιρτόκουτα που δεν ανοίγουν
μας αφαιρούν την κίνηση
μας συρρικνώνουν
μας κάνουν σιγά σιγά πληροφορίες
για τις οποίες δεν ενδιαφέρεται κανείς.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Το μετρό της Θεσσαλονίκης

Το μετρό της Θεσσαλονίκης
τρυπάει κάθε νύχτα το μυαλό μου
τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα
και φώτα μακρινά
σφυρίζει όπως οι σειρήνες του πολέμου
κι ύστερα βυθίζεται στα ερείπια κάτω απ’ την πόλη
εκεί σταματάει και φορτώνει τους νεκρούς
εμπόρους, χρυσοχόους, τεχνίτες χαλκού
ακόμα και ραβίνους και μαυραγορίτες.

Καμιά φορά γλιστρώ ανάμεσά τους
και τους παρατηρώ
ρωτούν με πάθος για τις αξίες των ακινήτων
που αφήσαν πίσω τους στην Εγνατία οδό
δείχνουν παλιούς, λιωμένους χάρτες και μιλούν
για τις τιμές του χρυσού και τον υδράργυρο
που αναπνέουν οι εργάτες στις υπόγειες αρτηρίες
για τις σκαπάνες που ταράζουν τον γαλήνιο ύπνο τους
για τον χρόνο που δεν γυρίζει πίσω
κι άλλα πολλά.

Ξυπνώ αλαφιασμένη και ανάβω το φως
πλησιάζω στο παράθυρο και κοιτώ την πόλη
που κρύβει πλήθος μυστηρίων και δεν έχει μετρό
κι αναρωτιέμαι για τη σημασία
των άσκοπων αυτών ενυπνίων αινιγμάτων
και την αφόρητη ασυναρτησία των καιρών.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Τα συρτάρια

Αμέτρητα συρτάρια κατέβαιναν από τον ουρανό
άλλα μισάνοιχτα, άλλα κλειδωμένα
από μέσα ξεπρόβαλλαν οι άκρες των πραγμάτων, χαμένα χαρτιά
σύννεφα από ξεθυμασμένη πούδρα και παλιά πομπόν.
Στο βάθος κάποιου συρταριού κοιμόταν η γιαγιά μου
είχε απέραντα μαλλιά και ξυλιασμένα δάχτυλα
ξυπνούσε κάθε τόσο τρομαγμένη κι έβαζε τις φωνές
Σούλα, Τούλα, Κατερίνα, Πολυξένη
– πάντοτε μπέρδευε τα ονόματά μας η γιαγιά
ούτε θυμότανε ποτέ γιατί μας φώναζε.

Από τα πάνω συρτάρια τσίριζαν οι κλειδωμένοι
κι ένας λαθραίος μετανάστης σε μια κρύπτη στενή, ηλεκτροσυγκολλημένη
ένα λιοντάρι που πάλευε να βγει
για να μας φάει
κι ένα κορίτσι που γάζωνε
κλαίγοντας στη ραπτομηχανή
– μέρες παλιές, δίχως νόημα, που κιτρινίζαν
πρόσωπα που αγαπήσαμε, σαν ακτινογραφίες.
Τα δάκρυά σου κύλησαν και λάδωσαν τις κλειδαριές
και τα κλειδιά γυρίσαν όπως τα μαχαίρια
κι άνοιξαν ξάφνου τα συρτάρια στο σώμα σαν πληγές.
 
Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Το φουστάνι

Μην το φορέσεις τούτο το φουστάνι
είναι στοιχειωμένο από έρωτες που έσβησαν
και βίαιους χωρισμούς
το κέντησε με αγκάθια η μοδίστρα του
αυτό που έβαψε το ακριβό μετάξι του
τρελάθηκε ένα βράδυ
κι αυτός που σου το χάρισε
χάθηκε σ’ έναν πόλεμο.
Ένας περίεργος άνεμος φυσάει
πότε πότε απ’ τις πτυχές
φαίνεται από μέσα ένα γκρεμισμένο σπίτι
και κάποιος με μια λάμπα που τρέχει αιμορραγώντας
κι άλλοτε πάλι τις νύχτες πετάει μαζί με τα πουλιά
θροΐζοντας ανατριχιαστικά στα δέντρα.

Μην το φορέσεις τούτο το φουστάνι
είναι ποτισμένο με χαλκό κι αρσενικό
άμα βγεις στη βροχή, θα σε σκοτώσει
είναι δεμένο με μια παλιά αγάπη
αν το φορέσεις, θα ’ρθει να σε βρει
κάτω απ’ το δέρμα, μέσα απ’ τις ραφές.

Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Τα πνιγμένα ποιήματα

Τόσα καράβια πάνω στο χαρτί
ολόκληρες νηοπομπές από λέξεις
πλέουν αθόρυβα δεμένες με σκοινιά
στόλοι περήφανοι σε πλήρη ιστιοφορία
φυσάει λεβάντες και φουσκώνει τα πανιά τους
από κάτω περνούν σαρκοβόρα ψάρια
αιωρούνται ναυάγια, δηλητηριώδη φυτά
περπατούν λοξά άγνωστα πτώματα.

Αιφνίδιες μπόρες ξεσπούν καμιά φορά
οι λέξεις πνίγονται, σκορπίζουν τα νοήματα
σπάζουν τα καραβόσκοινα, ακούγονται λυγμοί
ξύλα και δάκρυα αναδύονται στην επιφάνεια
το ποίημα γέρνει σαν καράβι και βυθίζεται.

Κάποιος τότε σκίζει νευριασμένος το χαρτί
στα δάχτυλά του μένει ένα μαύρο αλάτι
ναυαγοί τού χτυπούν την πόρτα τα μεσάνυχτα.

Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Αλληλογραφία

Ρωτάς στα γράμματά σου
πώς είμαι και τι κάνω
τώρα που όλα τα ρολόγια έδειξαν φθινόπωρο.

Σου απαντώ πως είμαι ξενοδόχος
σ’ ένα μικρό πανδοχείο φαντασμάτων
που το αγγίζει μια αφυδατωμένη θάλασσα.
Όχι, δεν είναι ψέματα πως
κλείνω τα δωμάτια στις σκιές
πλένω τα βρόμικα σεντόνια στο σκοτάδι
με δάκρυα σφουγγαρίζω τα πατώματα
κυρίως τις σκάλες που δεν οδηγούν πια πουθενά
γυαλίζω κάθε απόγευμα τα ασημικά – εις μάτην.
Μπαίνουν οι παλιές μας μέρες σιωπηλές
μπαίνουν ίσκιοι ανθρώπων με μπαστούνια
κάνουν κρατήσεις με τους χτύπους μιας μηχανικής καρδιάς
κρύβω τα ονόματά τους μες στα ποιήματα
τους δίνω κλειδιά που ανοίγουνε παλιές πληγές
τους δίνω πυξίδες για να μη χάνονται στις μνήμες.

Περνούν οι μέρες, περνούν τα χρόνια
λάμπει στον ουρανό ο αστερισμός του Υπερσυντέλικου.

Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Αρεόπολις

Ήταν μια πόλη κάποτε
πέτρινο πανωφόρι
γεμάτο καλντερίμια και δρακόσπιτα
οι ζωντανοί κατέβαιναν κρυφά στην Κόλαση
με κουβέρτες και τριμμένα παπλώματα
γιατί οι νεκροί τους κρύωναν –φυσούσε συνήθως πολύ–
λάδωναν κάθε τόσο τις μνήμες τους
για να μην τρίζουν
και ζεματούσαν τις μοιχαλίδες
σε πανάρχαια πιθάρια.

Άλλοτε πάλι
φορούσαν σιδερένιες χύτρες στο κεφάλι τους
και κατηφόριζαν στη θάλασσα
κρατώντας αναμμένους δαυλούς.
Εκεί τους περίμεναν κάτι άγγελοι με μια σχεδία
όπου είχαν φορτώσει κατσίκια
και τα περιέφεραν όλη νύχτα μέσα στη φουρτούνα.

Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη: Το Σχίσμα, ή Ο υπερκαινοφανής του 1054 μ.Χ.

Μια νύχτα σαν τη σημερινή
ο επίσκοπος Ουμβέρτος
μπήκε τρεχάτος στην Αγια-Σοφιά κραυγάζοντας
πως αφορίστηκε η Ανατολική Εκκλησία
με βούλα και ανάθεμα του Πάπα
και πως επήλθε αναπόφευκτα το μοιραίο Σχίσμα.

Τότε άστραψε ξαφνικά ένα αστέρι
πιο φωτεινό κι απ’ την ολόγιομη πανσέληνο
κι οι αστρονόμοι έσβησαν τις λάμπες τους
κι οι καρδινάλιοι σβήσαν τις επίσημες γραφές
για το ύποπτο αυτό ουράνιο σημάδι, όπως είπαν.

Ποιος όμως μπόρεσε ποτέ
να σβήσει ένα αστέρι
– κι ενώ όλοι είχαν ξεχυθεί στους δρόμους και σεργιάνιζαν
κάτω απ’ το εκτυφλωτικό του φως
μέσα στην ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα
μην ξέροντας τι να υποθέσουν
εκείνη την ασυνήθιστα λαμπρή βραδιά
που σκίστηκε στα δυο η χριστιανοσύνη
πριν από δέκα περίπου συναπτούς αιώνες.

Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Στρατώνι

Στον Άλκη

Φυσούσε ο χρόνος, σήκωνε την κρούστα του νερού
φαινόταν από κάτω ένα σκουριασμένο πλοίο
το είχαν στολίσει με χρωματιστά φωτάκια
τα ορυχεία γύρω μας γεμάτα μαύρη ζάχαρη
στα φύκια πεθαμένες πεταλούδες
στα μάγουλα ζωγραφισμένα δάκρυα.

Αλήθεια, τι απέγινε ο Κοστέλο;
Τον είχες αφήσει σ’ ένα καφενείο της Χαλκιδικής
όπου τον τάιζαν άνεργοι μεταλλωρύχοι.
Στα χωριά τον χειμώνα ο χρόνος σταματά
κι οι λύκοι κατεβαίνουν ως τη θάλασσα
στα καφενεία πρέφα, στα μεταλλεία θάνατος
κι όμως εδώ υπήρχε κάποτε ένας έναστρος ουρανός
τώρα απομένουν μόνο μολυσμένα νερά
και ο Κοστέλο ίσως πια δεν ζει
– κρίμα, δεν πρόλαβες να τον γνωρίσεις.

Ήταν ανθρακωρύχος
έκλεβε παλιά δυναμίτιδα για τους αντάρτες
και τη μετέφερε κρυμμένη μες στα ψάρια∙
άλλοτε, πάλι, μεταμορφωνόταν σε γλάρο
και πετούσε κρώζοντας παράφωνα πάνω απ’ τα νερά.

Από τη συλλογή Σκοτεινός χρόνος (2017)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Τα τρομερά μπαλκόνια

Τα καλοκαίρια τα μπαλκόνια μοιάζουν με καράβια
έτσι όπως ξεδιπλώνουν τα πρωινά τις τέντες τους
κι ο άνεμος παίζει με τα πολύχρωμα πανιά τους.
Από κάτω ξεπροβάλλουν χοντρές νοικοκυρές
παιδιά που ξεφωνίζουν
άντρες αμήχανοι που μιλούν στα κινητά
πετούν τα τσιγάρα τους στην άσφαλτο και φτύνουν.
Από την μπαλκονόπορτα βγαίνει ένας πλοίαρχος
φοράει καπέλο και χρυσά σιρίτια
σκύβει στα κάγκελα, κανείς δεν τον προσέχει.
Τότε μου φαίνεται πως ξεκολλούν οι βεράντες
πετούν αργά καμαρωτές σαν τις φρεγάτες
ή σαν τα παλιά Ζέπελιν πάνω απ’ την πόλη.
Οι ένοικοι στο μεταξύ απλώνουν την μπουγάδα
δροσίζουν τα μωσαϊκά ποτίζουνε τις γλάστρες
μαλώνουν δυνατά
κανείς δεν συνειδητοποιεί το μυστικό ταξίδι
ούτε τη θέα ή τη χαρά της πτήσης
κι ακόμα τη λαχτάρα της επιστροφής
κάθονται στα μπαλκόνια ανίδεοι, εφησυχασμένοι
με την ψευδαίσθηση της απόλυτης ακινησίας
ενώ από κάτω γυρίζουν αθόρυβα οι προπέλες

ενώ κάθε τόσο τελειώνει μια ωραία εκδρομή.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)