Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το τέλος είναι πάντοτε θλιμμένο

παρ’ όλα όσα ισχυρίζεται η αρχή, το τέλος είναι πάντοτε θλιμμένο. χωρίς ωραία ενδύματα το σώμα αναγνωρίζει την αλήθεια του, με τη λευκή σημαία της η οθόνη άνευ όρων παραδίδεται στον θεατή που έχει ήδη αποχωρήσει. το τέλος είναι πάντοτε θλιμμένο. ενώ και πάλι μυστικά τα χρώματα στην άδεια οθόνη αναδύονται

Από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας (2007)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, αφιέρωση

στο μυστικό αλφάβητο
που γράφει με ανοιχτά φτερά
ένα θαλασσοπούλι στο γαλάζιο

στο αλμυρό νερό
στις μαγικές φωνές που προσκαλούν
μέσα από την ομίχλη στο λιμάνι

στους γερανούς
που υψώνουν τα σπασμένα χέρια τους
μάταιη επίκληση στον ουρανό

στην πολιτεία
που αποπλέει για τ’ όνειρο
με κόκκινα πανιά το ηλιοβασίλεμα

σε όσους κάθονται απέναντι βουβοί
μες στο σκοτάδι και καπνίζουν
και ταξιδεύουν με τα παιδικά τους χρόνια στ’ άστρα

και στη στιγμή που χάνεται
που κρύβεται στα μάτια σου
και λάμπει για να μην δακρύσει

Από τη συλλογή Το μυστικό αλφάβητο (2010)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, σκορπίζει κόκκινα πουλιά στον ουρανό

φθινόπωρο. με χρώματα βαθιά, ηδονικά, ανερμήνευτα. ακούς πώς φτερουγίζει ο άνεμος στα κεραμίδια; γλιστράει από τις χαραμάδες, σφυρίζει ένα νυχτερινό τραγούδι, σκορπίζει κόκκινα πουλιά στον ουρανό. φθινόπωρο. το φως γίνεται σύννεφο και στα μαλλιά σου χαμηλώνει μυστικά. ένας θλιμμένος άγγελος κάθισε δίπλα σου δειλά και σου κρατάει το χέρι

Από τη συλλογή Το μυστικό αλφάβητο (2010)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, θα αγαπηθούμε ατέλειωτα

θα σκοτεινιάσει ο ουρανός στην παραλία και θα απομείνουν τα σκόρπια φώτα και η υγρή τους λάμψη στα πλακάκια. η θάλασσα θα ψιθυρίζει ένα παλιό σκοπό καθώς στο βάθος θα ανατείλει το περπάτημά σου. ένα χαμόγελο ύστερα, το ανεπαίσθητο άρωμα της προσμονής μια λέξη πριν το άγγιγμά σου. θα αγαπηθούμε ατέλειωτα. εκείνο το θλιμμένο δειλινό ως το χάραμα

Από τη συλλογή Το μυστικό αλφάβητο (2010)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, τίτλος σε βουρκωμένο ποίημα

ξέφυγε ανεπαίσθητα και πέφτει
διάφανη και λαμπερή σταγόνα
γράμμα αναλφάβητο
τους στίχους ένα-ένα που νοτίζει
μέχρι το σκοτεινό υπόγειο της γραφής

ψηλά τα μάτια σου εκστατικά
τίτλος σε βουρκωμένο ποίημα

Από τη συλλογή Το μυστικό αλφάβητο (2010)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, παλιές γραφές και θαύματα

πειρατικό καράβι στ’ ανοιχτά
μες στην ομίχλη με σημαία τ’ όνειρο
κόκκινο και βαθύ γαλάζιο
σ’ ένα χρώμα μονοσύλλαβο
όπως το δάκρυ τ’ ουρανού
ή το φως
αυτό είσαι

κι εγώ
ρίγος αιχμάλωτο
στον ήχο της φωνής σου
βαθιά στα μάτια σου
κρυμμένη λάμψη
καυτή ανάσα
που ανεμίζει τα μαλλιά σου

έκθαμβος μελετώ
παλιές γραφές και θαύματα
αναζητώ τον μυστικό ορίζοντα
όπου ελλοχεύει η μοίρα

Από τη συλλογή Το μυστικό αλφάβητο (2010)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, πέρα απ’ τις λέξεις

πώς ονομάζει η γη τον ουρανό
το έρημο νησί τον άδειο ορίζοντα
η νύχτα τη στιγμή που ξημερώνει;

ποια λέξη υπάρχει
για το σούρουπο στα μάτια σου
το μουσικό βελούδο στην αφή σου;

πώς λέγεται
το μονοπάτι στην παλάμη σου
το ουράνιο τόξο
στο χρώμα της φωνής σου
και το καμίνι στην ανάσα σου
μ’ όλα τ’ αρώματα το άγριο μέλι
που αναβλύζει στην επιδερμίδα σου;

πώς είναι ο ήχος
για τη λάμψη εκείνη
πώς τα φωνήεντα
που εκφράζουν το φτερούγισμα
τη μυστική πηγή που κάποτε μας γέννησε
και την ψυχή που έγινε θάλασσα
και μας ενώνει;

ποια είναι η γλώσσα
που μιλάει το φως;

Από τη συλλογή Το μυστικό αλφάβητο (2010)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ομίχλη

πέπλο διάφανο υγρό
σύννεφο χάδι ερωτικό
στην παραλία ως το λιμάνι
από τη γη ως τον ουρανό

ομίχλη
από κρυστάλλινες στιγμές
της μνήμης ή της προσμονής
ομίχλη από νότες μυστικές
σκόρπιες κραυγές των γλάρων

ομίχλη
της δύσης ή της χαραυγής
αιώνια ομίχλη μαγική
αίνιγμα στο εξώφυλλο
στο πάντα αδιάβαστο βιβλίο του κόσμου

ομίχλη
που συνθέτεις τ’ όνειρο
που πέφτεις και πυκνώνεις
και χορεύεις στο νερό
σαν παραμύθι παιδικό
σαν θαύμα

Από τη συλλογή Το μυστικό αλφάβητο (2010)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, εκρηκτικά το κόκκινο ενεδρεύει

η αμέλεια
είναι πιο επινοητική από την προμελέτη

ένα όνειρο
που διαφεύγει από τη λήθη
και ξεφτισμένο στο γαλάζιο υπερίπταται
έχει πιο αιχμηρές γωνιές
από κάθε αστικό τετράγωνο

οι υπνοβάτες
στο γκρίζο μάταια εκπαιδεύονται
η επιφάνεια στην άσφαλτο
στο ρυθμικό τους βήμα οι πεζοπόροι

στη λάμψη του σηματοδότη
στις χαραμάδες της παλάμης
εκρηκτικά πάντα το κόκκινο ενεδρεύει

Από τη συλλογή Το μυστικό αλφάβητο (2010)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ζω

τη στιγμή που ένα παιδί
στο βλέμμα του σηκώνει
την οδύνη αιώνων

τη στιγμή που το φτερό
με ένα του άγγιγμα
το σίδερο λυγίζει

ζω τη στιγμή
που ακούω εκστατικά
τη μελωδία των χρωμάτων

ζω στο έλεος των θαυμάτων

Από τη συλλογή Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα (2012)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, παντού εκεί

γυναίκα όρθια μαυροντυμένη
πάνω από ανθισμένο τάφο
ή έφηβος αχνά
σε πλατεία τού κάποτε
ένα γαλάζιο έστω ξέφτι τ’ ουρανού

μπορεί και ξαφνική νεροποντή
σ’ έρημη πολιτεία
ίσως ακόμη ένα δειλό φτερούγισμα
ενώ έχει χαθεί από χρόνια
στο βάθος το μικρό πουλί

σπασμένα δάχτυλα
που αφήνουν ίχνη στο χαρτί
το ποίημα
παντού εκεί όπου καταφεύγει
απαρηγόρητη η ψυχή

Από τη συλλογή Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα (2012)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, αχνό κουρέλι

στο πάτωμα διακρίνω σχήμα ακαθόριστο
ίσως μικρό χαρτί σκισμένο
αχνό κουρέλι
και σκύβω να το σηκώσω

μα με ξεγέλασε
μια αδέσποτη του ήλιου αχτίδα
που ξέφυγε από τις κουρτίνες
και κάτω εκεί παράξενα
τα δάχτυλα και την παλάμη μου
τώρα φωτίζει

ή μήπως πρόκειται
για την εξαίσια λάμψη εκείνη
στο πρωινό χαμόγελό σου
που γλίστρησε και έπεσε
από τα θαμπωμένα μάτια μου

Από τη συλλογή Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα (2012)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ένα χάος κατασκότεινο που αστράφτει

όπως σε κάθε απάντηση
τα νέα πάντα ερωτήματα
όπως στον πυρήνα του ήλιου
το αρχέγονο σκοτάδι

γαλήνια θάλασσα
θάλασσα απέραντη τα μάτια σου
και μνήμες
μνήμες της καταιγίδας
ναυάγια στον βυθό
ανεξερεύνητα

είσαι το νήμα στον λαβύρινθο
η έξοδος στο βάραθρο ή το φως
ένα χάος κατασκότεινο
που αστράφτει

Από τη συλλογή Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα (2012)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, άγγιγμα

σαν ξαφνικό φτερούγισμα
σ’ έρημο σπίτι
μ’ όλα τα χρώματα
κάθισε πλάι μου
και φώτισέ με

μ’ όλες τις μυρωδιές σου
μέθυσέ με
με την ανάσα σου
φλόγισε και γαλήνεψέ με

μίλησε
χαμογέλασε
κάθισε πλάι μου
κι αγκάλιασέ με

Από τη συλλογή Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα (2012)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, μαθαίνω πάλι να διαβάζω

όπως σε σκοτεινό δωμάτιο
από τις χαραμάδες εισχωρεί
παρήγορη μια αχτίδα φως
και ξαφνικά στη μνήμη
μ’ ένα δειλό φτερούγισμα
αστράφτει το γαλάζιο
μαθαίνω πάλι να διαβάζω
τα μυστικά φωνήεντα στο άγγιγμά σου

το βλέμμα μου στο άπειρο
μαθαίνω πάλι να εμπιστεύομαι
στο μονοπάτι που ελίσσεται
ανάμεσα σε απαλές καμπύλες
ως τη διάφανη κοιλάδα της παλάμης σου

αυτός ο δρόμος δεν αρχίζει και δεν φτάνει
δεν έχει λύση το αίνιγμα
η ισόβια μαθητεία στο θαύμα

Από τη συλλογή Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα (2012)