Αλεξάνδρα Μπακονίκα

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Αδιαφιλονίκητη εξουσία

[Ενότητα Διαδρομή]

Φεγγοβολάει ο έρωτας,
ακμαίος, άλκιμος.
Με ασύγκριτο θάμβος άγει και φέρει.
Άλκιμος, όμως στην πορεία
λαβωματιές αφήνει.

Διαφεντεύει, σφυρηλατεί,
διαπλάθει ο έρωτας.
Απτή, αδιαφιλονίκητη η εξουσία του.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Κορεσμός

[Ενότητα Διαδρομή]

Πληθώρα οι καυχησιολογίες,
οι βεντετισμοί πάσης φύσεως.
Σαν τα μαγαζάκια δεν παραμελούν με φροντίδα
να στολίζουν τις βιτρίνες τους.

Από βεντετισμούς πάσης φύσεως, απόχρωσης,
κι από οποιονδήποτε κι αν προέρχονται
έχουμε μπουχτίσει.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Μέχρι τον λαιμό

[Ενότητα Διαδρομή]

Δεν μετανιώνω που πλησίασα ανθρώπους
που θεωρούσα φίλους,
όσο κι αν οικτρά διαψεύστηκα.
Αξεδίψαστη η κομπορρημοσύνη τους,
απίστευτη η σκληρότητά τους.
Μέχρι τον λαιμό χώθηκα στο ζέον παράλογο
και την ασχήμια του κόσμου.
Απόκτησα γνώσεις για το φαινόμενο
που λέγεται άνθρωπος.

Τον κόσμο είτε τον πλησιάζεις είτε δεν τον πλησιάζεις.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Σαρώνει

[Ενότητα Διαδρομή]

Τις δολιότητες και τις ψευτιές σας
τι να τις κάνω.
Στους κύκλους σας η ακεραιότητα παραγκωνίζεται,
είναι ψιλά γράμματα.
Στους δύσκολους κύκλους σας
η σταθερή αξία που σαρώνει είναι η δύναμη,
ως εξουσία, μεγαλεία κι επιρροή.
Μόνο στη δύναμη υποκλίνεστε,
όλα τα άλλα υποκρισίες.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ληστεύουν

[Ενότητα Διαδρομή]

Ανυπόληπτοι και δολεροί,
σατανικά ενεργείτε.
Οι ίντριγκες, τα πισωμαχαιρώματα,
και οι διπλοπροσωπίες σας
έρχονται κατά πάνω μου
να με κατατροπώσουν.
Ληστεύουν την ηρεμία
και τη γαλήνη μου.

Σατανικά ενεργείτε.
Ένα γερό τσάκισμα σας χρειάζεται
να θρυμματιστούν τα σχέδια και οι επιβουλές σας.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Διαδρομή

[Ενότητα Διαδρομή]

Λόγια σαν από την πιο βαθιά
φωνή της ύπαρξής της:
«Οργιαστική η φύση με τα πυκνά δάση της,
καθώς ταξίδευα με το λεωφορείο.
Οργιαστικό και το ξύπνημα της φαντασίας μου.
Πρόσωπα των ερώτων μου έβγαιναν από τα δένδρα
και με φιλούσαν.
Σαν να έπαιζαν κρυφτό,
εξαφανίζονταν κι επανέρχονταν στην επόμενη στροφή,
στο επόμενο ίσιωμα του δρόμου
για να εκμαυλίσουν.
Με καλούσαν σε μια συνεχή κραιπάλη
φιλιών, αγγιγμάτων και στάσεων.
Με τη φαντασία μου αποχαλινωμένη,
ένα σύμπλεγμα αφροδισιακών οραμάτων
ήταν η διαδρομή από την αρχή μέχρι το τέλος.»

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Σπονδή

[Ενότητα Διαδρομή]

Στεκόταν στο μπαρ
κι όταν την είδε να προβάλει από την πόρτα
με μια γρήγορη κίνηση έσιαξε
τα μαλλιά και το πουκάμισό του.
Από αυθόρμητο ζήλο το έκανε,
να είναι περιποιημένος,
σε λίγο θα άρχιζε να τη φλερτάρει.
Σαν μια υπέροχη σπονδή στον ερωτισμό, στην αφροδισία,
της φάνηκε η κίνησή του,
κι ήταν για χάρη της.
Κατακλυσμιαίο το κύμα της αφροδισίας
που τους αγκάλιασε.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Σαν ηλιαχτίδα

[Ενότητα Διαδρομή]

Ήταν ευδιάθετη
και δεν δίστασε να μου εκφράσει την αιτία:
«Στον δρόμο τυχαία έπεσα επάνω του.
Η ερωτική ιστορία μας παλιά
και με διακυμάνσεις μέσα στον χρόνο.
Με χαιρέτισε φιλώντας τρυφερά κι απαλά τα χείλη μου.
Εγκάρδιος, προσηνής,
αλλά και κάπως πτοημένος
από μοναξιά κι αντιξοότητες.
Επιβεβαίωνε τον ανδρισμό του
που τον άφησα να με φιλήσει στο στόμα.
Με είχε ανάγκη, του έδινα μια ανάσα ζωής.

Κι όπως στεκόμασταν,
πάλι μ’ απαλό φιλί στα χείλη μ’ αποχαιρέτησε.
Οι δρόμοι μας χώριζαν.

Σαν ηλιαχτίδα που θωπεύει
–που κράτησα κι αποθαύμασα–
η ανέλπιστη τρυφερότητά του.»

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Σινιάλο

[Ενότητα Διαδρομή]

Θηλιά το σινιάλο του θανάτου,
ασφυκτικό το πείσμα του.
Σαν τον κακούργο έρχεται απρόσκλητα,
χαρακιές κι εγκοπές αφήνει στο σώμα.

Αναλαμβάνει τη μέθοδο
της κατακρεούργησης.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Τι να αποκομίσω

[Ενότητα Διαδρομή]

Στη Βίκυ Παπαπροδρόμου

Στο μαράζι της ήττας, της ματαίωσης κι αποτυχίας
βασίζονται τα ποιήματά σου.
Όμως τι να αποκομίσω από τον πόνο σου,
η άρτια τεχνική σου δεν αρκεί.
Διολισθαίνεις σε βερμπαλισμούς και ρητορείες.

Το μαράζι της ήττας κι αποτυχίας
είναι μαρτύριο, πτώση από γκρεμό,
σακάτεμα, γδάρσιμο ψυχής.

Το μαρτύριο δεν ρητορεύει.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Στον ανθό της ηλικίας

[Ενότητα Το παράπονο]

Στον Κώστα Ριζάκη

Στον διάδρομο του νοσοκομείου
από ένα μεγάλο ανοικτό παράθυρο
βλέπω τη μέρα να γλυκοχαράζει.
Μέσα στη δροσιά της φθινοπωρινής νύχτας
το σκοτάδι διαλύεται στο φως.
Οι θόρυβοι που έρχονται από τον δρόμο
υπενθυμίζουν τον ακατάλυτο παλμό της ζωής.
Βογγητά πόνου ακούγονται από τα δωμάτια.
Νιάτα στον ανθό της ηλικίας τους
βασανιστικά παραδίνονται στον θάνατο.

Ληστρικός μακελλάρης ο θάνατος.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Αγώνας

[Ενότητα Το παράπονο]

Μετά τη χημειοθεραπεία κατέβηκε
στην παραλία του Λευκού Πύργου
και με ορμή έτρεξε αρκετή ώρα.
Όσο πιο πολύ θα ίδρωνε ήταν καλό,
οι τοξίνες από τα φάρμακα αποβάλλονται.

Τρέξιμο με ορμή,
όπως όταν παλιά έτρεχε να προλάβει έναν εραστή,
ή μια παρέα φίλων της για εκδρομές και ξενύχτια.

Στην εσχατιά του οδυρμού και της αλλοφροσύνης
τρέξιμο στην παραλία
– τις τοξίνες και τον θάνατο να αποβάλει.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Σπίθα

[Ενότητα Το παράπονο]

Αν και καταπονημένη από την αρρώστια,
όταν τελείωσε με τις ακτινοβολίες
που έπρεπε να υποβληθεί στην κλινική,
πήγαμε στην παραλία για καφέ.
Σαν από άμυνα,
για να διατηρεί τη σπίθα της ζωής μέσα της,
γύρισε τη συζήτηση στο αίνιγμα του έρωτα,
με αναφορές σε δυνατές εμπειρίες της.

Με την αρρώστια ύπουλα να σπάζει,
να κομματιάζει και να λεηλατεί,
σαν από άμυνα, για τη σπίθα της ζωής μέσα της,
αποζήτησε τη θαλπωρή της ηλιόλουστης παραλίας
και την καταλυτική δύναμη του έρωτα.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Παράπονο

[Ενότητα Το παράπονο]

Μέσα στην παγωνιά του χειμώνα,
όπως κάθε βδομάδα, έπρεπε να πάει
στην κλινική για ακτινοβολίες.
Αν και αδύναμη, ρημαγμένη από την αρρώστια,
φρόντισε να ντυθεί κομψά,
και να βάψει τα μάτια της.
Όλη η προετοιμασία έγινε με πολύ κόπο
και αργές κινήσεις,
με καθυστέρηση θα έφτανε στην κλινική.

Μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου,
πριν βρει τη δύναμη να μακιγιαριστεί,
το γοερό αναφιλητό της, οι λυγμοί,
το σχίσιμο της καρδιάς,
το παράπονό της για την κατάρα της αρρώστιας.

Δύσμοιρο σώμα
όταν ο θάνατος κοντοζυγώνει.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Λαφυραγωγός

[Ενότητα Το παράπονο]

Πού να σταθεί θρήνος,
και πόσο να ξεσπάσει;

Νεαρή, ντελικάτη γυναίκα,
στην αρρώστια σου
ο θάνατος με φρικτή κουστωδία έρχεται:
σφαγές πόνου,
πάταγος από εφιάλτες.

Όπως με ελάχιστα ρούχα ξαπλώνεις στο κρεβάτι,
στο σώμα σου η μεγαλοπρέπεια,
το θάμβος της νιότης.

Όσο πιο ντελικάτη είσαι,
ο θάνατος λαφυραγωγός
της πιο ασύλληπτης τραχύτητας.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)