Χρυσούλα Βακιρτζή, Ώρες μοναχικές
Μες στο μικρό μου σπίτι,
έπιπλα ταιριασμένα,
όλα αγαπημένα,
καινούρια ή παλιά.
Το καθετί μου λέει
και κάποια ιστορία,
που χάρισε σε μένα
ως τώρα η ζωή.
Μες στο μικρό μου σπίτι
ο χρόνος σταματάει,
ούτε το παραθύρι
δεν βλέπει πουθενά.
Έξω η ζωή κυλάει
κι εγώ σε μια γωνίτσα,
κρύβω την μοναξιά μου
κανείς να μη τη δει.
(Μια ερώτηση και μια απάντηση)
Ερώτηση:
Ποιος φέρνει με τη θλίψη τη βροχή;
Ποιος κρύβει στην ψυχή του δυο χειμώνες;
Ποιος έβαψε τη μέρα γκριζωπή;
Ποιος έγινε θυσία στους αιώνες;
Απάντηση:
Είν’ η καρδιά του προδομένου ποιητή
που ’ναι γεμάτη από πόνο και από πίκρα.
Είναι ο άνθρωπος που έχει πληγωθεί
από το φως, απ’ τη ζωή κι από τη νύχτα.
Είν’ η φωνή ενός αγνού τραγουδιστή
που εξυμνούσε τη χαρά και την ειρήνη.
Είναι το μέλλον μας που έχει πια χαθεί
μέσα στου πόνου τη σιωπή και την οδύνη.
Από τη συλλογή Σε χρόνο διαγώνιο (1996)