Mε τον Γιάννη Βαρβέρη γνωριζόμαστε χρόνια και ανταλλάσσουμε βιβλία. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό ποιητή της 3ης μεταπολεμικής γενιάς (ή γενιάς του "70) και, ταυτόχρονα, για μεταφραστή, ανθολόγο και βραβευμένο κριτικό θεάτρου.
Κάτι ιδιαίτερα σημαντικό που επιτυγχάνει ο Βαρβέρης στην ποίησή του είναι, μέσα από μια λεκτική λιτότητα και συναισθηματική εγκράτεια, να αναδύεται (συχνά αιφνιδιαστικά) η τραγική αίσθηση της ύπαρξης και του θανάτου. Ιδιαίτερα μου αρέσουν δύο ποιήματα αφιερωμένα στη μνήμη του πατέρα του, το ένα για την ονομαστική γιορτή του γιου του Νίκου («6 Δεκεμβρίου, Νικολάου, επισκόπου Μύρων»), που περιλαμβάνεται στην ανθολογία του Καστανιώτη, «Τα ωραιότερα ποιήματα για τον πατέρα».
Συνιστώ στους φίλους της ποίησης να τον διαβάσουν.