Μάρκος Μέσκος

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Να τος ο ακάλεστος...]

XIII
 
ποτέ του δεν φαντάστηκε τον θάνατό του
από την εσωτερική σκάλα

Να τος ο ακάλεστος στην πρωινή του επίσκεψη. Παρ’ ότι Αλκυονίδες ημέρες και ο ήλιος λαμπερός. Παρ’ ότι δίπλα ξεφώνιζε το μωρό καρπερής λεχώνας. Και η αμυγδαλιά πετούσε τα μικρά της φύλλα αλλάζοντας την εποχή...
Η θύρα κλειστή-ανοιχτή. Για το μεγάλο κλειδί που ανοίγει τα πάντα ως του γουστάρει. Αρκεί με το χέρι η απόκοσμη βούλα στιγματίζοντας το σπίτι θανατερά. Και παιχνίδι τα σκαλιά για το αερικό δεν καταδέχτηκε την όμορφη γλάστρα μήτε τα ρούχα στη γωνιά κασκέτο παπούτσια σακάκι και που κανείς άλλος δεν μπορούσε να φορέσει.
Σαν μπήκε στο δωμάτιο του έγνεψε να σηκωθεί. Επειδή το φως λιγοστό και τα παράθυρα σφαλιστά δεν εννόησε με το πρώτο. Έψαξε το στήθος κατά τη μεριά που το παλιό του τραύμα. Τη δεύτερη εννόησε οριστικά... Ρικνός ετοιμάστηκε παραμιλώντας και παραμιλώντας.
Όταν ξεπόρτισαν κανείς δεν τους είδε. Γιατί συνήθως αφήνοντας πίσω το κουφάρι μια η ευχή: τουλάχιστο να πήγαιναν σε κάποιο ξερονήσι!

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Χωρίς αίμα και δάκρυα οριζόντια γραμμή...]

XIV
 
Χωρίς αίμα και δάκρυα οριζόντια γραμμή
βάρκα στον μικρό γιαλό ψηλότερα καΐκι
δρόμοι τελειώνουν-ξεκινούν σ’ όλα τα μήκη
πάντα σα νύχτα και σα μέρα φεύγει η ζωή.

Πλαγιάζει η βροχή την κόκκινη φωτιά
σπαθιά στον αέρα σημαίες του ανέμου
κίνηση εμπρός μηχανών έμβολα τρέμουν
ταξίδι αναχωρεί πάλι στη μοναξιά.

Σύννεφα-γέροντες πλέουν στον ουρανό
η μάζα της γης ρίζες λάβα και χώμα
ένα δέντρο ο ντουνιάς που αγαπώ κι ακόμα
δικό μου τ’ αηδόνι δικό μου το βουνό.

Σέλα ζώα θάμνος τραγούδι τρελό
πλαγιά καλύβι πράσινο χόρτο κύμα
κλαρί από χρόνια άγρια πουλιά και μνήμα
πάναγνο Βέρμιον μακρινό σιωπηλό.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Σπάστε του τα πόδια είναι μακρύς...]

XV
 
— Σπάστε του τα πόδια είναι μακρύς
έτσι κι αλλιώς τον λάκκο θα γεμίσει.
(Μήτε αγκάθι μήτε κυπαρίσσι
δεν φυτρώνει μνήμη επιστροφής.)

— Σπάστε του τα πόδια είναι μακρύς
άλλο πια στητός δεν περπατάει.
(Πουλί στα σύννεφά του αργοπετάει
χάιδεψέ το κι ώρα του καλή.)

— Σπάστε του τα πόδια είναι μακρύς
κλειστό το στόμα του χλωμό κεφάλι.
(Η ψυχή του τώρα μαύρο λαμπογυάλι
έσβησε για πάντα κι ο καημός βαθύς.)

— Σπάστε του τα πόδια είναι μακρύς
την καρδιά στα μαύρα ψάρια της θαλάσσης.
(Με τραγούδια που αγαπάει να τον σκεπάσεις
κι ύστερα τίποτε. Άνεμος σταχτής.)

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Μόνος πάνω στα πτώματα...]

XVI
 
Μόνος πάνω στα πτώματα και στο δικό μου πτώμα πουλί πουλάκι κελαηδεί στους ανοιγμένους τάφους αφάνταστα λίγο γιατί το πολύ δάσος μακρινό οι χαμένοι φίλοι σβουρίζουν το χειμώνα στα ξερά φύλλα θρήνο το θρήνο υλακές στη χαράδρα και ζεστό αίμα αθάνατο λες.
Τον άνεμο που στοιχειώνει αναγνωρίζω δράκοντας φοβερός με τις φωτιές στα σαγόνια μουγκρίζει του θανάτου. Θα καταπιεί και τους άλλους θα τους φάει.
Έτσι πάλι και πάλι ανύποπτοι στη χαρά πηδώντας-πολεμώντας γκαβοί στα μάτια ενώ το γκρέμισμα χάσκει τρομαχτικό. Μα στη γραμμή πατώντας — η λησμονιά από κει κι από δω η ζωή.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Ο ποιητής ακούει μόνος τη φωνή του...]

I
 
Ο ποιητής ακούει μόνος τη φωνή του

εσύ πες ό,τι θέλεις εγώ δεν πάω μακριά:
στη ματωμένη τίγρη των ουρανών μαλλιά μεγάλα του Μαγιού βροχή
κάτω στην αυλή δυο ασίκηδες χόρευαν χασαποσέρβικο
κι ο κουτσός της γειτονιάς μάλωνε με τη νοικοκυρά
ζητώντας το κλειδί από την κάμαρά του.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Κάπου κι αυτός καταθέτει τα χρήματά του...]

II
 
Κάπου κι αυτός καταθέτει τα χρήματά του

τρελός παίρνει τις ράγες πρωί κατά τον πευκώνα
ο ήλιος μπάλωμα λουστρίν στον ουρανό
την ηλικία των ματιών που δάκρυζε στην πηγή
μάταια αναζητάει. Κάποιο πράσινο φύλλο
κάποιο πουλάκι στην κορφή. Παλιά κόκαλα που
αναπαύονται στον αιώνα.

Στον λόφο μοναστηράκι παπάς κι οι ανθοί
με τα ζωντανά αγκάθια.
Φώναξε τ’ όνομά του κι η φωνή μέσα από τον τάφο
μιας ημέρας κίτρινες παπαρούνες της ερήμου
σαν ο καιρός που χάνονται οι ανθρώποι μας...

Μην έχοντας άλλο με τη στάχτη στα χέρια
πρωί και γεράματα κι ο δρόμος πίσω.

Κι αυτός κάπου καταθέτει τα χρήματά του
με άλλα λόγια δάκρυα πολλά έχει το σπίτι
τη νύχτα ακουμπάει τα φιλιά στο λαιμό μιας αδέσποτης
κι η ένδοξη τρέλα που σαλπίζει (ό,τι απόμεινε)
ώρα χαραυγής τραγούδια της Ελευθερίας.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Κάποτε θ’ ασπρίσουν τα μαλλιά σου...]

III
 
Κάποτε θ’ ασπρίσουν τα μαλλιά σου θα ’σαι ένα τίποτε
άνθη κερασιάς ρόδα στους κήπους και αγάπη — ποια αγάπη;

Χελιδόνια που κλειδώνουν τον αέρα της νυχτερίδας γκρεμός
και το φεγγάρι απάτη από χαρτί. Στο ποταμάκι κάθονται συλλογισμένοι οι φίλοι
στο χέρι καθρεφτίστηκες κι εσύ
υγρό κόκκινο φύλλο τα χείλια σου μα ξάφνου
σταφύλια σάπια κατεβασιά στον Άδη —
η λήθη βρέχει σήμερα όχι ο ουρανός.

Πριν απ’ τον κόσμο και μετά τον κόσμο η Γη μωρό στα σεντόνια του τάφου
τρωκτικά ρολόγια το φως τρυπάει περισσότερο κι αν βρέξει κάποτε
αυτοστιγμεί κλείνει τ’ ομπρελίνο στα μάτια πόνος οξύς
η βροχή όρθια σκάλα
ψηλά ψηλά ο ουρανός πώς να μισέψεις; Μόνον
οι μεταλλωρύχοι σκαρφαλώνουν στον ουρανό από τη μαύρη νύχτα στο λίγο αέρι
ήλιος και χρυσάνθεμα και λυπημένη παρηγοριά και γλάροι εξόριστοι
και φεγγαρόψαρα του βυθού — για σε δαμάλια σφαγμένα. Ξένα λοιπόν
και τα όνειρα, στα μάτια να σε κοιτάξω και να πεθάνω
να σε φιλήσω και να χαθώ απ’ τον κόσμο
μπροστά ένα ασήκωτο δειλινό κρασί το ποτίζεις να λαφρώσει
πιο κάτω είναι καλύτερα (βαθύ μουρμούρισμα χόρτα θαλασσινά)
ο ήλιος φεύγει
φεύγω κι εγώ
με τον ύπνο περνώ και με καπνό τον άσπρο φράχτη.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Ένιωθα τον κατακλυσμό...]

V
 
Ένιωθα τον κατακλυσμό: ο θάνατος των πραγμάτων των προσώπων θάνατος
ο θάνατος ο δικός μου. Ο τρόπος που χάνονται όλα. Μικρή πορεία
από τις σπαραγμένες γενικότητες στον ρηχό καθημερινό γιαλό.

Νέοι με το Μάη στα μαλλιά — με τη μνήμη του Μάη...
Κι ο Έρωτας; «Ο Έρωτας θα ’ναι το τελευταίο πράγμα εδώ.» Η φωτιά
της Ιστορίας που κατακαίει παρανάλωμα ανθούς πρόβατα παιδιά τοπία
και οι ορίζοντες στη στάχτη. (Μα λέω ακόμα οι ρίζες υπάρχουν.)

Η γλώσσα κομμένη με την ψαλίδα. Σώματα που συστρέφονται
χωρίς κεφάλι. Μέλη που σπαράσσουν. Η μνήμη στο κελάρι και
στις κορυφογραμμές το ερυθρόδερμο άλογο. Ο αέρας!

Πρόσωπα ελάχιστα φωτισμένα. Το μισό στο φύλλο το μισό στο νερό
το μισό φυλακή δρόμος το άλλο. Μουγκό τραγούδι χαμένο
στα δημοτικά και στους τάφους. Κληρονομιά ζητιάνα
σα χρέος απελπισμένο.

Αιώνιος πάλι ο εγκλωβισμός. Τώρα στο ήσυχο ποτάμι ο αγώνας
με τους πληβείους που σε κοιτούν στα μάτια: — να μην αλλάξεις!
(Και σήμερα δεν γνωρίζω πότε η έξοδος.)

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Τώρα ξέρω πώς θα πεθάνουμε...]

VI
 
Τώρα ξέρω πώς θα πεθάνουμε
φύλλα φθινοπωρινά σε μια χειμωνιάτικη γωνιά σαρωμένοι
παιχνίδι κουρέλι του ανέμου μάταιο το μούγκρισμα στα βράχια

ξέρω πώς θα πεθάνουμε
μακριά από τους δικούς μας από τους άσπρους φράχτες
στο κόκκινό μας αίμα το κρύο μαχαίρι τώρα.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Ο Πέτρος πρώτα ο φθισικός...]

VII
 
του Γιώργου Πασβαντίδη

Ο Πέτρος πρώτα ο φθισικός
το χασαπάκι κατόπι κίτρινο σα λεμόνι κουβαλούσε
με τ’ άλογο στις δυο πλευρές τα σφαχτά στα κρεοπωλεία.

Μετά η πρώτη βάρδια του θεσσαλικού κάμπου
κι ο πρώτος ήρωας στα καλά καθούμενα — γιατί έπρεπε
να σκοτωθεί. Έξω από τις πόρτες των μανάδων οι νεκροί
μα ποιος να τους μοιρολογήσει; Φοβέρα, φοβέρα! Και
λιμός εμφύλιος με τις νάρκες κάθε σπιθαμή. Και στο γήπεδο
σφαγμένοι από τα χωριά — οι κεφαλές στη Φλώρινα.

Λίγο μετά η γριά που δάκρυζε βράδυ πρωί
στα κάστρα του Γεντί κουλέ. Στο βάλτο οι δίκες — πάλι νεκροί!
Κι ο ξαφνικός θάνατος του μικρού γείτονα
σύρριζα ο δρόμος για τον κάτω κόσμο στους φράχτες γυαλιά
τον ίδιο χρόνο που ο πατέρας του πατέρα μάς άφηνε γεια.

Μα πάνω απ’ όλα εκείνο το δείλι
στην εκδρομή του σκολειού το κορίτσι που χάθηκε
από δάγκωμα φιδιού και πίσω δεν γύρισε.

Τάφοι ανοιχτοί σάπια όνειρα — αλλά το σώμα καθαρό
παίζει στη χλόη γελώντας.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Πέρα για πέρα το ασημόφωτο...]

VIII
 
Πέρα για πέρα το ασημόφωτο και στα νερά τη λίμνης
δέντρα μακρινά μαύρο το βάθος μα δώθε
στο πέταλο της αμμουδιάς ίπποι άγριοι σήκωναν χρυσή σκόνη
μια φωνή
άλλη
κι άλλη
μη χαθούνε πάλι στα φαράγγια
αλλά και λάφια ένα κοπάδι
πίναν στο νερό ανήσυχα το φεγγάρι —

όνειρο ήταν (πανάθεμά το)
αχ! όνειρο...

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Ο λόφος το βουνό και το σύννεφο...]

X
 
Ο λόφος το βουνό και το σύννεφο μια γραμμή το ζώο
κάτω απ’ τη ζεστή κοιλιά κάμπος και λίμνες με τ’ απάνθρωπα ξόβεργα
άπιστος κυνηγός στο καραούλι — μπαμ!

μα εδώ τα πετεινά τ’ ουρανού ξεφεύγουνε τα βόλια
παλιά ιστορία η μαυρόκοτα η τσίχλα το τρυγόνι
η κόκκινη πέρδικα και η μπεκάτσα στη θολούρα της χειμωνιάς παλιά ιστορία
το φίδι και ο πελαργός ο ανήσυχος σκίουρος και οι νυφίτσες του χωριού
η λύκαινα και το φεγγάρι στη μαυριδερή του όψη
κανίβαλες αρκούδες έτσι για να τρομάζουνε την ησυχία.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Μεσόκοπη κυρία στο μπαλκόνι αδιάφορη τάχα...]

XII
 
Μεσόκοπη κυρία στο μπαλκόνι αδιάφορη τάχα για τον κόσμο
που διάβαινε τον δρόμο. Στα πόδια της κάποιο παιδί με γέλια
κι άνθη τσακίζοντας από τις γλάστρες — ένα φορτηγό δεύτερο
τρίτο. Σαν τα πουλιά που φεύγουνε στον ουρανό απόγευμα.

Η κυρία στο μπαλκόνι γνώριζε τον θάνατο∙ μα δεν μιλούσε.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Άνθρωποι πολλοί στον ουρανό και κανείς...]

XIV
 
Άνθρωποι πολλοί στον ουρανό και κανείς
σκυλιά φοβερά και δράκοι με πύρινες γλώσσες μάτια του τρόμου
για τη ζωή που χαίρεται το χόρτο καλοκαίρι και τον χειμώνα ήλιο
λάβαρα εξαπτέρυγα λευκά και στάχτη ερείπια σύννεφα
κουρέλια στον ύπνο σχισμένα χρώματα κατισχυμένα από τον θάνατο.

Πιο πέρα δεν έχει. Το κέρδος πάνω στο νερό καράβι από σίδερο ή ξύλα του δάσους
το κέρδος πάνω στην άσφαλτο σφυρίζει και στο γραφείο σιωπά και
το άλλο κέρδος των μαύρων κοράκων που ανοίγουνε στα δυο τα ύψη
— έμποροι κακοί έμποροι κακοί, πάει η ζωή μας.

Την επίγεια Αγγελική θυμάμαι
η πλάτη μου στον πλάτανο και το σφιχτό της στήθος στο δικό μου στήθος
φιλιά της νύχτας και φιλιά του γκιώνη και δικά μας φιλιά
και στο ρυάκι το μικρό νερό πουλί πεθαμένο από την αιτία του κόσμου
ψηλά το φεγγάρι καλούσε τον φίλο του έρημος είχε μείνει
στοιχειά και δαίμονες μάγισσες μαύρες και ο πόνος της μάνας
πράγματα δηλαδή υπαρκτά όπως η αναπνοή στην κοιλιά του ζώου
μια πάνω το νερό μια κάτω — μην αγαπήσεις πολύ θα πεθάνεις.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Ποιο πρωινό θα ’ναι όμορφο δεν γνωρίζω...]

XV
 
Ποιο πρωινό θα ’ναι όμορφο δεν γνωρίζω
ποίηση πουθενά πραγματοποιημένη τα οράματα σφαγμένα όλα
και τα λευκά άλογα στους λόφους της Χαλκιδικής όνειρα
και που η σελήνη μικραίνει τρώγοντας τα μάγουλα της ωραίας κόρης όνειρο πάλι

βλέπω ακόμα σιωπώ και σιωπώ γιατί τόσα τα κέρματα όσα τα λόγια
βήμα μνήμα βήμα μνήμα

το μαύρο νερό της γης πετρέλαιο λένε
κίνηση και δεσμά εκατομμυρίων ανθρώπων τους γαλαξίες κηλιδώνοντας
με το αίμα κάθετα στον πλανήτη που τρίζει
στο χάος πάντα φτερά πουλιών ενδύματα κουρέλια
όμως στο χώμα
λιώνει το κορμάκι ρίζα φαρμακωμένη

το ανηφόρι ανεβαίνουν γριές
λησμόνησε τις γυναίκες που χτυπούσαν τα μαλλιά τους στο ποτάμι τραγουδώντας
κι ο υπερσιβηρικός ιστορία που τέλειωσε
πάνω κάτω ένα σκαλί ο κόσμος παραβιασμένος ερήμην νύχτα μέρα
μικρό παιδί μεγάλο με την πόζα του πολεμιστή
μικρό παιδί μεγάλο με την πόζα του καθρέφτη

σβήνει το δειλινό στο μέτωπο του βοδιού
το κέρατο καλή κρυψώνα ηχεί στο βουερό δάσος
τα λιγοστά ζώα να συναχτούν για τη μάταια επιβίωση

ποιο πρωινό θα ’ναι όμορφο δεν γνωρίζω
και δεν γνωρίζω αν
υπηρέτες του ήλιου οι σκιές
μεταφέρουν στο κατώφλι του σπιτιού ψάρια της λίμνης.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)