Νίκος Μυλόπουλος

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Μύθοι
 
Πρώτα ξεθώριασε η φωτογραφία
Κι ύστερα σάπισε.
Καθώς ο ήλιος έχανε τα δόντια του
Δαντελωτός πλησίασε στο μύλο ο οργασμός
Να καταθέσει αμίλητος
Τη δόση του θαυμασμού που όφειλε.
Καθώς έβρισκε όμως την πόρτα κλειστή
Και τη φτερωτή σκισμένη απ' το χρόνο
Καθόταν καταγής και πέτρωνε.

Μα κάποια βράδια αφεγγάρωτα
Ακούγονται ακόμα καθαρά
Τα βογκητά στις μυλόπλακες
Καθώς αλέθουν επιθυμίες παλιές
Που τώρα πια έγιναν σκόνη.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Η Ελλάδα μου
 
Διάτρητο το σώμα απ’ την επιθυμία
Μεταμορφώνει τους απαγορευμένους καρπούς
Σε άσπρες πετρούλες
Που στολίζουν ολόκληρο το Αιγαίο.
Καραβιές αμέτρητες οι εραστές
Ταξιδεύουν απροστάτευτοι στον καιρό.
Καθώς η στιγμή ανταμώνει το κύμα
Χρωματίζει με πάθος τ’ ακρογιάλια
Κι όλα τα άψυχα
Αρχίζουν τότε να δακρύζουν.
Γι’ αυτό φορές
Είναι ωραία η Ελλάδα μου.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Το φως
 
Ανεβαίνοντας το φως μια στενόμακρη σκάλα
Για να γυαλίσει το χλωμό λαιμό των αστεριών
Σκόνταψε.
Πέφτοντας έσπασε στα δυο
Και σαν αντίλαλος κρύφτηκε μέσα στα μάτια σου.

Όταν οι ακρωτηριασμένες μνήμες
Μας ρίξανε τη νύχτα στο λιμάνι
Η φωνή σου αρυτίδωτη
Τίναξε τη σκόνη απ’ τα βλέφαρα.
Τα δάχτυλά σου όργωσαν μια σάρκα χέρσα
Κι αμέσως άνθισαν γαρύφαλλα σαν άγκυρες.

Ώρες θαμπές
Και συ μου ’πλενες τις πληγές με τα τραγούδια σου.
Και τα πλοία της γραμμής
Γεμάτα μελλοθάνατες θάλασσες
Σου κάνανε σινιάλα με τους προβολείς
Γιατί εσύ ήσουν το φως
Όμως το αγνοούσαν.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Αιμορραγία
 
Σα γλύκαναν οι πληγές
Απ’ τα σπαθιά τα βουτηγμένα στα λόγια μας
Βγήκα έξω στη νύχτα
Φορτωμένος ελπίδες για το αύριο.
Περιπλανήθηκα χαρούμενος
Μέχρι που έπεσα νεκρός από αιμορραγία.
Κανείς δε κατάλαβε ποτέ
Πόσο σφιχτά κρατούσα μέσ’ στις χούφτες μου
Τα κοφτερά μαχαίρια της αγάπης σου.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Απορίες
 
Έβλεπε κάθε που χάραζε
Τα ρούχα κρεμασμένα στο καθαριστήριο
Κι αναρωτιόταν:
Γιατί κάποιοι θα μπουν σε λίγο μέσα τους
Αφού γεννήθηκαν γυμνοί;
Ποτέ δε ξεκαθάριζε
Αν ήταν μ’ αυτούς
Με τα πρησμένα χέρια
Ή με τους άλλους
Με τα πρησμένα χείλια.

Μάταια προσπαθούσε
Να ξεκολλήσει
Τις μάσκες των ανθρώπων
Γιατί ήταν τα ίδια τους τα πρόσωπα
Που άλλαζαν συνέχεια τη μορφή τους.
Κύλαγαν τότε
Δυο δάκρυα θολά
Σαν αδύναμο σπέρμα
Κι έσβηναν πάλι
Τ’ αποτσίγαρα της σκέψης του.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Ανασύνθεση
 
Ύστερα, καθίσαμε όλοι μαζί.
Δηλαδή οι δυο μας
Δυο κομμάτια μισά ο καθένας
Και απλώνοντας θάρρος
Στα μαλλιά και στο μέτωπο
Καθαρογράψαμε τα προβλήματα
Στις γραμμές που απέμειναν.

Έξω τα σκυλιά
Ανιχνεύοντας τον ερχομό σου
Έβαφαν ασταμάτητα.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Ανασκόπηση
 
Ψάχνεις ακόμα για την υπόσχεση εκείνη
Που έτριζε σαν παράπονο στο μέλλον,
Που κιτρίνισε γυμνή μέσα στο υπογάστριο
Τα χείλια και τις ευωδιές μακράς διαρκείας
Τους αόρατους ήρωες της ηδονής
Τα κέρινα ομοιώματα του έρωτα
Διαμαρτυρημένα γραμμάτια ελπίδας
Ανάμεσα σε σκόρπια μονογράμματα
Την ομορφιά ημίγυμνη στις ατέλειωτες παύσεις
Να πηγαινοέρχεται έξω από το παράθυρο
Ψαρεύοντας τις αναμνήσεις που ποτέ δεν απαρνήθηκες.

Αρχίζει το κρύο να μυρίζει πασχαλιές
Σέρνεσαι ασθμαίνοντας στο σιδεράδικο
Παραγγέλνεις καινούρια ανοξείδωτα
Ταχυδρομώντας τη βροχή
Προκλητικά στη διεύθυνσή σου.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Πενήντα τρία
 
Σου πρόσφερα μια μονόχρωμη διαδρομή
Ελπίζοντας μόνο να μυρίζεις το άρωμά της.
Ξάγρυπνος στο κίτρινο κουστούμι μου
Τρέμοντας μην επαναλάβω τα ίδια λάθη
Δε μίλαγα ποτέ για τη βροχή
Που σ’ έπνιγε στη χλωμάδα της
Χίλια δόντια οι μέρες
Χάραζαν σε ζεστό πηλό
Την κοφτερή ασχήμια της αλήθειας
Με στόμα εξάτμιση ομολογούσα.

Θέλει κουράγιο να ξεπεζέψεις απ’ τ’ όνειρο
Ξεθωριασμένα χείλια να φιλήσεις.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Βραχύβια διαδρομή
 
Βραχύβια διαδρομή
Η ακτίνα της σκέψης
Σημαδεύει ελάχιστα
Μακρινούς κλειδάριθμους.

Σε παιχνίδι μονόκλινο
Το φως μαραίνεται
Ανοιγμένα κοχύλια φιλιά
Λίγα βήματα ακόμα.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Η γένεση
 
Έπλενε τ’ αστέρια
Με το σπέρμα του
Κι αυτά γεννούσαν.
Όσο μεγάλωναν
Χάνανε το χρώμα τους
Και πέφτανε.

Έτσι γινήκανε τα νερά
Κι οι θάλασσες οι απλωμένες.
Απ’ τη σιωπή τους βγήκαν ψάρια
Απ’ τους καημούς τα λέπια τους
Κι απ’ της θυσίας το πηγάδι,
Το αμέτρητο φως των ωκεανών.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Αίμα στόλιζε το χιόνι
 
Χαμηλώνω.
Χαμηλώνω.
Τα δάκρυα μαύρη βροχή
Μαύρο νερό να δροσιστούν
Τα μαύρα περιστέρια.
Άσπρη ζωή μαρτυρική
Χλωμή σα το φεγγάρι.
Άσπρα ανοίγουν φέρετρα
Βγαίνουν οι στρατιώτες
Κι όλοι μαζί κρατούν σφιχτά
Το νεκροσέντονό τους
Που πνίξανε το θάνατο
Και τ’ άσπρα περιστέρια.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Καινούρια σελίδα
 
Έγραφα, τότε, στα κείμενά μου
«Οι αναμνήσεις πάντοτε νικάνε»
Κι έτσι σταμάτησα.
Τώρα, όμως, η ελευθερία
Δεμένη πισθάγκωνα στο κελί της
Μου προσφέρει την πλάτη γυμνή
Να ζωγραφίσω επάνω της
Λίγες λέξεις ακόμα.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Τ’ άδειο προσκέφαλο
 
Στη λεωφόρο της βαθιάς αναπνοής
Αποκοιμήθηκα πάνω στο άρωμά σου.
Καθώς τ’ αστέρια μάχονταν τους εφιάλτες
Φύτρωσαν ολόγυρα
Μεθυσμένα τα άνθη της ανάμνησης.
Τ’ άδειο προσκέφαλο
Στυγνός δολοφόνος
Με πυροβολεί.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Ανάμνηση
 
Καθώς επέστρεφε τα Σαββατόβραδα
Απ’ τη δεύτερη δουλειά
Έβλεπε τους άλλους
Να πίνουν τριαντάφυλλα και σκεφτόταν...
Κι ο καπνός που έβγαινε
Πίσω απ’ το ποδήλατο
Ήταν απ’ το σκισμένο τσιγάρο της ζωής του.
Κοιτάζοντας έκπληκτος τον αμφορέα
Που είχε πάνω του ανάγλυφο
Ό,τι απέμεινε απ’ το παρελθόν
Κατάπινε το συνηθισμένο του
Σάντουιτς με θυσία.
«Δείξε κατανόηση»
Του είπε μια γνωστή φωνή.
Γύρισε μα δεν αντίκρισε κανέναν.
Τα δάκρυά του τότε
Πλημμύρισαν περήφανα τις χελιδονοφωλιές.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Εκ των υστέρων
 
Επινοώ τον εαυτό μου
Σε μια απανθρακωμένη ωριμότητα
Που αναπνέει ακόμα
Βαδίζω αργά στο φθαρμένο διάδρομο.
Καθώς στο βάθος ξημερώνει
Δεν θέλω να πληγώσω κανέναν πια.

Τριαντάφυλλο σε ολόγραμμα
Τσακισμένο απ’ την αρχή
Που δεν άνθισε ποτέ
Παρά μόνο στη φαντασία.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)