O nature έχει δίκιο. Η ανόργανη ονοματολογία είναι ένας μεγάλος χαμός στα αγγλικά -με μεγάλη ευθύνη της IUPAC που υιοθετεί κανόνες για συγκεκριμένες ενώσεις, ενώ για άλλες παρόμοιες όχι- και ακόμα μεγαλύτερος στην μεταφορά των αγγλικών στα ελληνικά. (Για ab initio βαφτίσια στα ελληνικά, το πρόβλημα είναι σχεδόν ανύπαρκτο). Για τον λόγο αυτό, σε όλες τις δημοσιεύσεις ανόργανης και βιοανόργανης Χημείας τείνει να μπαίνει δίπλα στο όνομα μιας σύνθετης ρίζας ή ενός συμπλόκου και ο συντακτικός (ή αν δεν υπάρχει πρόβλημα παρανόησης μόνο ο μοριακός) τύπος, σε αντίθεση με αυτές της οργανικής, όπου η συστηματική ονομασία αρκεί. Το πρόθεμα δι- θα πρέπει να μπαίνει μόνο όταν στα αγγλικά υπάρχει το αντίστοιχο di-, π.χ.:
disulfite = το
διθειώδες ανιόν, S
2O
52-.
Επίσης, ως
διθειικό οξύ (
disulfuric acid), συνήθως αναφέρεται το ατμίζον (fuming sulfuric acid) ή ελαιώδες θειικό (oleum) ή πυροθειικό οξύ (pyrosulfuric acid), H
2S
2O
7.
Γενικοί κανόνες για την διάκριση μεταξύ -ite και -ate:
- Η ονομασία πολυατομικών ή συμπλόκων ανιόντων προκύπτει από το όνομα του κεντρικού ατόμου με την κατάληξη -ικό (-ate), π.χ.: K3[Fe(CN)6]: εξακυανοσιδηρικό κάλιο(ΙΙΙ) / potassium hexacyanoferrate(III)
- Η κατάληξη -ώδης (-ite) χρησιμοποιείται για να υποδείξει κατώτερη (από την συνήθη) οξειδωτική βαθμίδα, π.χ.: NaNO2: νιτρώδες νάτριο / sodium nitrite.
Τα δύο προαναφερθέντα λεξικά έχουν εκδοθεί πριν από αρκετά χρόνια, ειδικά αυτό του Χαλκιόπουλου και δεν περιέχουν τις αναθεωρήσεις και τους εξορθολογισμούς στη συστηματική ονοματολογία.
Καλό θα ήταν να αφαιρεθεί το "διθειικό" από τον τίτλο, γιατί διαιωνίζει την εσφαλμένη απόδοση του όρου.
