Συμφωνώ καταρχήν και με τους δυο σας, απλώς διαφωνώ οι ευχές να προσφέρονται σε συγκεκριμένες στιγμές, που υπαγορεύονται από κάποιες/ κάποιους απίθανες/απίθανους που ανακηρύχθηκαν άγιες/ άγιοι - για παράδειγμα, ο "δικός" μου είχε βαμμένα τα χέρια του με άφθονο αίμα, ήταν πατροκτόνος κι έβλεπε περίεργα οράματα - με πρόσχημα κάποια πνευματικότητα. Δεν θεωρώ ότι παραπέμπει σε ολική άρνηση - εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους/ όλες όχι επειδή γιορτάζουν, αλλά γιατί το εννοώ, ούτε φανερώνει ασέβεια στο σύστημα αξιών κανενός άλλου. Απλώς, θα ήθελα αυτό το σύστημα αξιών να μην παρεμβαίνει συστηματικά στη ζωή μου. Θέλω η ταυτότητα μου να μη γράφει Χ.Ο., γιατί δεν είμαι, θέλω επίσης να μη βαπτίζω τα παδιά μου ή ναμην παντρεύομαι, γιατί δεν πιστεύω στα μυστήρια, θέλω να η έννοια Έλληνας να μην ταυτίζεται με αυτή του Χ.Ο., γιατί είναι μύθευμα. Θέλω οι μουσουλμάνοι να αποκτήσουν χώρους λατρείας, γιατί πιστεύω στην ανεξιθρησκεία, που είναι κατοχυρωμένη συνταγματικά. Χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, που θα προκύψει μόνο όταν η ελληνική κοινωνία είναι ώριμη όπως λένε. Μα τι να ωριμάσει, εδώ έχει βρωμίσει και μας έχει πάρει όλους η μπόχα.
Έτσι περιμένω και συνέπεια από κάποιους, αλλιώς μια ζωή θα λέμε ότι η Ελλάδα έχει 98% Χ.Ο., οι θρησκευτικές μειονότητες θα είναι παρίες και ο Χριστόδουλος θα μαζεύει υπογραφές για να δημιουργεί συνταγματικές εκτροπές. Προσδοκώ καθολική δικαιοσύνη, που απαιτεί ρήξεις με συντηρητικές δομές και νέο, πιο περιεκτικό σύστημα αξιών και κοινωνία που δεν είναι ομοιογενής μάζα - ξεκινώντας από το όνομα, Γιάννης, Κώστας, Νίκος, Ελένη, Μαρία είναι η μισή Ελλάδα - αλλά μια πλουραλιστική, ετερογενής πολλαπλότητα. Ούτε αρνητικός είμαι, ούτε αντιρρησίας, ούτε έχω απωθημένα να καταστρέψω τη γιορτή κανενός -ίσα ίσα που υποστηρίζω τη φιλοσοφία της κατάφασης.
Κι ένα κομμάτι από το Ζαρατούστρα για τα αποτελέσματα της άρνησης της ζωής από τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Μιλάει ο Μάντης, ο προφήτης του μηδενισμού.
" -και είδα μια μεγάλη θλίψη να κυριεύει τους ανθρώπους. Οι καλύτεροι βαρέθηκαν τα έργα τους.
Διαδιδόταν μια διδασκαλία, που τη συνόδευε μια πίστη: όλα έιναι κενά, όλα όμοια, όλα πέρασαν!
Κι από τους λόφους η ηχώ επαναλάμβανε: όλα είναι κενά, όλα είναι όμοια, όλα πέρασαν!
Μαζέψαμε βέβαια τη σοδειά μας: γιατί όμως σάπισαν και μαύρισαν όλοι οι καρποί μας; Τι έπεσε από το κακό φεγγάρι την τελευταία νύχτα;
Μάταιη ήταν όλη η εργασία, δηλητήριο έγινε το κρασί μας, κακό μάτι κιτρίνησε τα χωράφια και τις καρδιές μας.
Ξεραθήκαμε όλοι, κι αν πέσει φωτιά πάνω μας, βγάζουμε σκόνη σαν τη στάχτη: -ναι, ακόμη και τη φωτιά την κάναμε να βαρεθεί.
Όλα τα πηγάδια στέρεψαν για μας, κι η θάλασσα πισωγύρισε. όλο το έδαφος θέλει να σχιστεί, αλλά τα βάθη δεν καταπίνουν τίποτε!
Αχ, που είναι μια θάλασσα, στην οποία θα μπορούσε ακόμη να πνιγεί κανείς: έτσι ηχεί το παράπονό μας -πέρα από τα ρηχά έλη.
Αληθινά, έχουυμε ήδη βαρεθεί πάρα πολύ να πεθάνουμε, τώρα αγρυπνούμε και συνεχίζουμε να ζούμε -σε τάφους!"
και δύο στροφές από τον μεγάλο ποιητή για το Σπύρο.
Ανοίξτε τα παράθυρα, ανοίξτε τις ψυχές ο Κερουάκ διαβαίνει Μουσηγέτης. Διόνυσος μαζί και Απόλλωνας μεσ’ στο στενό του παντελόνι, αξύριστος πολλές φορές και πάντοτε ωραίος, ουδόλως φοβούμενος την παρακμή που τον εξέθρεψε, διότι μεσ’ στην ψυχή του και ανάμεσα στα σκέλη του μιας νέας ακμής το σπέρμα φέρνει.
Ανοίξτε τα παράθυρα, ανοίξτε τις ψυχές φωτοστεφής ο Κερουάκ διαβαίνει, πίνοντας το νέκταρ της καθημερινής ζωής παντού όπου το βρίσκει, πίνοντας και προσφέροντας το νέκταρ που περισσότερο κι από τον Νιαγάρα ρέει, όταν ο πόθος μέσα μας υπερισχύει και ο ευλογημένος άνθρωπος στο «εν τούτω νίκα» του έρωτος ομνύει.
Ανδρέας Εμπειρίκος
