Κάρολος Τσίζεκ

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Δόντια

Τα δόντια μας, θυμάμαι, πώς τσουγκρίσαμε
όταν ήρθε η στιγμή να φιληθούμε

στο χαμηλό περβάζι όπου καθίσαμε
νύχτα δυο λόγια φιλικά να πούμε

με ευωδιαστή από κήπους αίγλη ολόγυρα
στην ξένη, παραλίμνια πολιτεία

κι εγώ βουβός στην αγκαλιά σου απόγειρα
προσμένοντας μια ανέλπιστη ευτυχία.

Τα δόντια μας, θυμάμαι, πώς τσουγκρίσανε,
χειλιών, σάλιου και γλώσσας στη σαγήνη.

Τη μνήμη αυτή τα χρόνια δεν την σβήσανε
ενώ δόντι σχεδόν δεν μου έχει μείνει.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Παλινδρόμηση

Έλεγα χθες να σε ξεχάσω
σήμερα τρέμω μη σε χάσω.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Η τσούσκα

Σ’ ένα ουγγρικό, θυμάμαι, οβελιστήριο
μια πιπεριά, που μοιάζει με καρδούλα
μα αν τη γευτείς σου κατακαίει τα ούλα,
μου έκανε την μπουκιά σωστό μαρτύριο.

Μ’ έχουν και τα φιλιά σου έτσι ρημάξει
μου άναψες μια φωτιά που θα με κάψει.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Χαλασμένη σχέση

Σαν φαγητό που τσίκνωσε
κι έπαψε να μου αρέσει,
έτσι ο καιρός συρρίκνωσε
και τη δική μας σχέση.

Το χτες δεν ανασταίνεται
με ευχές, όνειρα ή μάγια
μα ούτε η καρδιά μου ευφραίνεται
πια τώρα με αποφάγια.

Αλλού όμως δεν βολεύομαι
όσο κι αν προσπαθήσω
κι έτσι, καθώς παιδεύομαι,
κοντεύω ν’ αρρωστήσω.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Αναπόληση

Γερατειά χωρίς συμπόνια
και χαρά, μα οι μνήμες πλήθος.
Ας γινόταν να μπορούσα
κάτι ωραίο να ξαναζήσω.

Αν και πέρασαν τα χρόνια,
γύρισε το νου μου πίσω
στην χορεύτρια που αγαπούσα
το μικρό, σφιχτό σου στήθος.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Μέθη

Σε αναπολώ εντονότερα όταν πίνω
μα ούτε το ξέρεις ούτε, ίσως, σε νοιάζει.

Ας ήταν να βρισκόμουν στο Λονδίνο
στον δρόμο σου την ώρα που βραδιάζει

κι εσύ να είχες φροντίσει να διακρίνω
ότι έβαλες το ΟΜΟ στο περβάζι.

Καθώς το νου μου έτσι να τρέχει αφήνω
ο ύπνος με παίρνει όταν η αυγή χαράζει

και στ’ όνειρό μου, ό,τι κι αν σου προτείνω,
δεν μου αρνιέσαι πια ούτε σε ξαφνιάζει.

Φιλιά, σε χείλη μυστικά, σου δίνω
ψηλαφώ τη σχισμή σου που σπαράζει

γεύομαι φύκια, λόγια σου απευθύνω
αισχρά, στυφό το σάλιο μου σταλάζει,

το κορμί σου τσακίζεται σαν κρίνο
στα χέρια μου, νοτίζει κι ευωδιάζει

κι όταν ξυπνώ είμαι ανίκανος να κρίνω
αν μια τέτοια ηδονή με όνειρο μοιάζει.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=mB8JJvLTvoA

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Νίκος Μαρματάκης, Σκόνη
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Η αμαρτωλή Μαρία (1984))

Κάρολος Τσίζεκ, Σκόνη

Με τις πρώτες του Μάρτη λιακάδες
πάνω στα έπιπλα φάνηκε η σκόνη.
Τον χειμώνα τον πέρασα μόνη
όταν ήρθες κοντά μου, έτσι τα ’δες.

Θα ξανάρθεις; Φοβάμαι, έχω χάσει
κάθε ελπίδα και το αύριο πληγώνει.
Απ’ τα χρόνια κανείς δεν γλιτώνει
είσαι νέος κι εγώ έχω γεράσει.

Χρυσαφίζουν του Οκτώβρη οι λιακάδες
ξαναγέμισαν τα έπιπλα σκόνη.
Αδιαφόρησα, ανήμπορη, μόνη
ενώ εσύ, που δεν ήρθες, δεν τα ’δες.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Ένα όνειρο

Είχαν σμίξει απαλά τα μάγουλά μας,
λόγια γλυκά ψιθύριζες στο αυτί μου
κι ό,τι ευχόμουν να γίνει ανάμεσά μας
γέμιζε ευδαιμονία την ύπαρξή μου.

Μα, όπως τυχαίνει να κοπεί η ταινία
κι ανάβουνε στην αίθουσα τα φώτα,
ξύπνησα∙ αμέσως χάθηκε η μαγεία
κι όλα γίναν πάλι άχαρα όπως πρώτα.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Πνεύμα οικονομίας

Νιώθω μια τύψη όταν πετώ κάτι που περισσεύει,
έστω και λίγα ψίχουλα μετά το φαγητό,
λες κι ένας κίνδυνος κρυφός στην πράξη μου ελλοχεύει,
μήπως αυτό που πέταξα αύριο το στερηθώ.

Όμως ποτέ δεν έτυχε απ’ τη μοίρα να ζητήσω
ό,τι από αγάπη δόθηκε να μου το φέρει πίσω,
ή μια φορά να λυπηθώ, μες στης ζωής τον σάλο,
τον χρόνο που μου στέρησε η αγάπη για τον άλλο.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Εγκατάλειψη

Στον ξάστερο ουρανό λάμπει η σελήνη,
ολόφωτη, όπως χθες το πρόσωπό σου:
χαιρόμουν να απαλύνω τον καημό σου,
μου ορκιζόσουνα αιώνια ευγνωμοσύνη.

Της αγάπης μου, ωστόσο, η ανταύγεια μόνο
στης θλίψης σου ήταν τον θαμπό καθρέφτη
και η σκιά μιας μοναξιάς άστοργης πέφτει
σήμερα επάνω στον δικό μου πόνο.

Καθώς βουλιάζω σε μια μαύρη δίνη,
όλο πιο ξένο νιώθω τον εαυτό σου
και ούτε πια προσδοκώ απ’ τον ερχομό σου
παρηγοριά, ν’ αντέξω την οδύνη.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Εφήμερο πάθος

Πώς τανιζότανε, θυμάμαι,
κρυφά, και λίγο χασμουριόταν
στο αντίκρισμά μου, ιδίως όταν
με άλλους μαζί τύχαινε να ’μαι.

Λάγνες στιγμές ξαναθυμόταν,
που είχαμε οι δυο μας δοκιμάσει
κι άλικο, η ρώγα της, κεράσι
στ’ άπληστα χείλια μου τριβόταν.

Τώρα, αν τη δω να έχει περάσει
με άλλον απ’ το ίδιο πεζοδρόμιο,
δεν θα ’ναι δα σα να ήπια κώνειο
κι αυτή κρυφά ίσως θα γελάσει.

Τρέπουν το εφήμερο σε αιώνιο
πάντα αλλοπρόσαλλες οι μοίρες:
ψίθυροι όσα έδωσες και πήρες,
σβήνουν σ’ ένα άθλιο πανδαιμόνιο.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Φαύλος κύκλος

Λες συνεχώς τα ίδια και τα ίδια
σα να κρυώνεις σφίγγεσαι στη ρόμπα
σε νιώθω πλάι μου σαν σβησμένη σόμπα
όπου μείναν μονάχα αποκαΐδια.

Κι αν απλώσω δειλά δειλά το χέρι
το απομακρύνεις απ’ το πρόσωπό σου.
Το να μένω επί ώρες στο πλευρό σου
σε αλγεινό καταλήγει χασομέρι.

Μα όσο κι αν λέω να σε παρατήσω
αρκεί ένα μόνο τηλεφώνημά σου
για να τρέξω ασυλλόγιστα κοντά σου
τον φαύλο κύκλο αυτόν να ξαναρχίσω.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Δάκρυα

στη μνήμη της Κορίννας

Η μαύρη γη που σε σκεπάζει
άσπρισε σήμερα απ’ το αγιάζι

κι εγώ φοβάμαι μην κρυώσεις.
Μα δεν μπορείς πια εσύ να νιώσεις

μήτε τ’ αγιάζι μήτε εμένα
που κάθε νύχτα κλαίω για σένα.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Θρήνος

στη μνήμη της Κορίννας

Ανθίσαν τα ασφοδίλια,
το φως στο κύμα πάλλει,
κροτούν άδεια κοχύλια
στο ασίγαστο ακρογιάλι,
μα εσύ σε άδυτα ανήλια
κοιμήθηκες βαθιά.

Σε βλέπω στα τριφύλλια
να τρέχεις και προβάλλει
στη θύμησή σου, αχίλλεια
φτέρνα, ο καημός και πάλι
δάκρυ αλμυρό στα χείλια,
τα αμίλητα, κυλά.

Στον φράκτη η μπουκαμβίλια
και η πασιφλόρα θάλλει,
μα οι μέρες σαν καντήλια
σβήνουν, σε ανεμοζάλη.
Μήτε σε χρόνια χίλια
δεν θα σε δω ξανά.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Αναρωτιέμαι

Αναρωτιέμαι, όταν νυχτώνει,
αν σαν κι εμένα νιώθεις μόνη
και, με τη μέρα που τελειώνει,
πως φεύγει λίγο και η ζωή.

Την ώρα αυτή θα ήθελα τόσο
πολύ να ’ρθω να σε ανταμώσω,
τον χρόνο δίπλα σου να νιώσω
να σταματάει για μια στιγμή.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)