Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 09 Jul, 2007, 12:18:50

Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου
Post by: wings on 09 Jul, 2007, 12:18:50
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/03/loukidou-1-e1552743349579.jpg)

[Πηγή για τη φωτογραφία: η σελίδα της ποιήτριας στο Facebook (https://www.facebook.com/ealloukidou)]

Γεννήθηκε στο Μόναχο της Γερμανίας το 1965. Σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του ΑΠΘ. Ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως εκθεσιολόγος. Έχει δημοσιεύσει μελέτες και δοκίμια και έχει δώσει πολλές διαλέξεις για τη νεότερη ποίηση. Συνεργάζεται με αρκετά λογοτεχνικά περιοδικά.

Ποιητικές συλλογές:
«Λυπημένες μαργαρίτες», εκδ. Εγνατία, 1986
«Το τρίπτυχο του φέγγους», 1993
«Εν τη ρύμη του νόστου», εκδ. Αρμός, 1999
«Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα», εκδ. Καστανιώτη, 2004
«Όροφος μείον ένα», εκδ. Καστανιώτη, 2008
«Το επιδόρπιο», εκδ. Κέδρος, 2012
«Αφόρετα θαύματα», εκδ. Κέδρος, 2017
«Ο θυρωρός των ημερών», εκδ. Κέδρος, 2022

Δοκίμια:
«Συρραπτική του προσώπου: Επίσκεψη στην Ποίηση του Ορέστη Αλεξάκη», εκδ. Νέος Αστρολάβος/Ευθύνη, Αθήνα, 2012
«Πέραν της γραφής» (δοκίμια για 23 Έλληνες ποιητές), εκδ. Κέδρος, Αθήνα, 2015

Ανθολογημένα ποιήματα:


Συνεντεύξεις της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Χριστούγεννα των είκοσι λεπτών
Post by: wings on 24 Dec, 2007, 20:34:20
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Χριστούγεννα των είκοσι λεπτών

Νύχτα Χριστουγέννων παραθαλάσσια
Με το κορίτσι της γειτονιάς
Στο παρκάκι δίπλα απ' την εκκλησία
Κατάστικτος λαθραίων αγγιγμάτων
Και ευχών
Να πίνεις στην υγειά
Νοσηλευόμενων ελπίδων
Υπέρ ευκρασίας να εύχεσαι
Ανήλικων ποιημάτων
Απελευθέρωσης Νυμφίων αιχμαλώτων
Και αποστηθίζοντας τον Ενεστώτα
Του ρήματος θα ζήσω
Ν’ απομακρύνεσαι
Κουνώντας μου το χέρι
Ταχυδρομώντας μου φιλιά

Μέχρι που πια άλλο δε μ’ έβλεπες
Μέχρι που πια ο κόσμος τέλειωνε

Ο δρόμος πάντα τελειώνει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ωσεί παρών
Post by: wings on 18 Jun, 2008, 23:40:58
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ωσεί παρών

Με ξόρκια που διαλύουν την αιθάλη και ξαστερώνουν την
όραση πέρασαν τα χρόνια.

Το ένα μου χέρι ύψωνα σε πολιτείες γυάλινες με ανθρώπους
που απ’ το «χωρίς» προτίμησαν το «με»
αναρριχώμενο ιστίο επάνω από την θύελλα
την έλευση προφήτευε μιας νέας φράσης άφθαρτης
–πώς λέμε Εύκλειτος Πόνος–
Στ’ άλλο μου χέρι κράταγα μια εξαρθρωμένη κούκλα
άνεργα τα μάτια της διαιώνιζαν
σε χρόνους παρατατικούς τεμαχισμένων
εικόνων ρακή

Κι εσύ πάντα εκεί να με παιδεύεις
Σαν πετραδάκι στο παπούτσι να με ακολουθείς
Σταματά πια να με ρωτάς
Τι με ρωτάς, κουράστηκα
Πού θες να ξέρω με τι ριμάρει το «θυμάμαι»;

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Να περιφέρεσαι
Post by: wings on 09 Jul, 2008, 17:57:07
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Να περιφέρεσαι

Να περιφέρεσαι από ανοχή σε άφεση, από σπατάλη σ’ ερημιά και
Να χαϊδεύεις τον ίσκιο των χεριών σου
Να νηστεύεις τα μάτια του και να φυτρώνουν στους τοίχους
Αναρριχητικά φιλιά
Να δωροδοκείς τα βιβλία ν’ αποσιωπήσουν –έστω και για μια νύχτα–
τη σιωπηλή διαδήλωση των σκοτωμένων ηρώων που δεν ευτύχησαν
Να ζουν στην τελευταία σελίδα
Να κρύβεις κάτω απ’ τα ρούχα σου τη λύπη και σαν λαθρέμπορος
Να μεταφέρεις κάτι ενθύμια παιδικά, μια ξύλινη γέφυρα
Κι ένα δωμάτιο γιορτής για την ενηλικίωση των λέξεων

Ποιος άραγε θα βρεθεί να μας παρηγορήσει;
Φεύγουμε...
Κι έξω μυρίζει γιασεμιά, στον αυλόγυρο της εκκλησίας ο σχολικός
Θίασος ανεβάζει μ’ επιτυχία την αποκαθήλωση.
Τι ανοιγοκλείνεις τη διαβασμένη εφημερίδα;
Η μέρα σφράγισε τα μυστικά της, η ξαφνική νεροποντή ξέπλυνε
Τον παλιό σταθμό, έσβησαν κι οι φωτεινές επιγραφές.
Κανείς δεν έμεινε, για να μας χαιρετίσει.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό νέα πορεία, τεύχος 551-553 (Ιανουάριος-Μάρτιος 2000)

Πηγή: http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/neapor/551-553/5.html
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Αν έφευγες
Post by: wings on 30 Jul, 2008, 05:46:51
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Αν έφευγες

Ανάπηρη θα ήταν η ψυχή μου
Αν άνεμοι τρικύμιζαν τα μάτια σου
Και χερουβείμ αρμένιζαν θρυμματισμένα
Σαν ψίθυροι θα χάνονταν στη χλόη
Τα τραγούδια
Αν μουσικές δεν άνθιζαν με το χαμόγελό σου
 
Πώς να σ’ το πω;
 
Αν έφευγες
Μια εκκλησιά χωρίς Εσταυρωμένο
Θα ήταν η αγκαλιά μου

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Επινοήσεις
Post by: wings on 30 Jul, 2008, 06:33:30
ΣΕ ΓΥΡΕΨΑ-ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ (Αριστη ποιότητα) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=SbfXDXwlcAs)
Σταμάτης Κραουνάκης & Κώστας Τριπολίτης, Σε γύρεψα
(τραγούδι: Βίκη Μοσχολιού / δίσκος: Σκουριασμένα χείλια (1981))


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Επινοήσεις

Και ποιος θα άντεχε –μου λες;–
σ’ αυτή την κρύα κάμαρα, σ’ αυτά τα κρύα σεντόνια
να ξεπαγιάζει άυπνος και να κεντά
όπως εμείς, αγρούς στα μαξιλάρια
–από αυτούς που τρέχουν τα παιδιά
κι απ’ το κυνηγητό τους λαχανιάζουν–
μήπως και αποκάμουμε, μήπως μας πάρει ο ύπνος
και λυτρωμένοι το πρωί ξυπνήσουμε
μ’ ένα στεφάνι αγιάζι στα μαλλιά.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Λέω να φύγουμε μαζί
Post by: wings on 30 Jul, 2008, 06:46:19
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Λέω να φύγουμε μαζί

Γιατί η λιμνάζουσα ζωή
Συνομιλεί τις Κυριακές
Με αγάπες πεθαμένες
 
Κι ύστερα απ’ το παράθυρο
Μέσα στο αγιάζι της νύχτας
Σχισμένα ποιήματα σκορπά
Που μοναχά τα αγάλματα
Κρυφά περισυλλέγουν
Για να σκεπάζουνε μ’ αυτά
Της λαξευτής τους μοναξιάς
Το ανελέητο ψύχος
 
Γι' αυτό σου λέω
Θά ’ρθεις να φύγουμε μαζί;

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η αληθινή μας ηλικία
Post by: wings on 08 Aug, 2008, 19:26:58
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η αληθινή μας ηλικία

Με ήχο εκκωφαντικό, αντίθετα προς τη φορά
των τρένων, θα πετάξουμε.
Μπροστά περνώντας από τις προσόψεις των κτηρίων
τις ραγισματιές θα επιδέσουμε που αιμορραγούν
νήματα της ομίχλης
φεγγίζουν σάρκα αφίλητη και μούχλα ανάμεσα
στα δάχτυλα
– τόπο αγαπημένο να νυκτερεύει την αϋπνία της
η μνήμη.
 
Στάζει και νότισε η ζωή άχρηστες ώρες μιας ψυχής
αποκλεισμένης από τον εαυτό της.
 
Ίσως πια τίποτα δεν είναι αληθινό
παρά μονάχα οι κάθετες λουρίδες ενός γαλάζιου
ορίζοντα
πίσω απ’ τα κάγκελα αυτής της κρύας φυλακής.
Και πού να θυμηθείς κάποιον να μας μιλήσει βάσιμα
για την καταγωγή των κίτρων
ή σε ποιον χρωστάμε τη συμπαγή απελπισία
όταν ο έρωτας εκτίει την ποινή του
και ποια είναι άραγε η πραγματική μας ηλικία
αφού στις τσέπες κρύβουμε τα χέρια μας
μ’ όλους αυτούς τους γυάλινους βόλους
που ακόμα ευωδιάζουν αλάνα κι αγριόχορτο.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κατ' όναρ ναυτιλλόμενοι
Post by: wings on 09 Aug, 2008, 14:37:59
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κατ’ όναρ ναυτιλλόμενοι
                                                             
«Ναι, έρχομαι ταχέως. Αμήν.
Ναι, έρχου, Κύριε Ιησού.»

Αποκάλυψη (κβ' 20)

Σπλαχνίσου, Κύριε, και φύλαξε όσους δεν ονειρεύονται.
Γεννήθηκαν μ’ ένα λυγμό κι άλλοι μ’ αράχνες
από μέσα.
Στη χλομάδα της έντρομης νεκρής
της ανθούσης αιθρίας τη γύρη ψιχάλισε.
Κι εσύ ζωγραφισμένο αμπαζούρ
–νυσταγμένη υπενθύμιση μιας μάταιης αναμονής–
τα βράδια φώτιζε των στερημένων.
 
Κολλάνε επάνω στη ζωή όπως οι πεταλίδες
και –πού το ξέρεις–
μπορεί και να μας πάρει ο ύπνος, λένε
και πόσο να παραμονεύεις το Θεό
του απολεσθέντος ήχου του εφημέριοι
πόσο την ουτοπία να χαρτογραφείς
τους όρθρους με χόρτο καμένο να ντύνεις;
 
Όχι πως ξέφυγα κι εγώ∙
πάντα σε υπόγειες αυλές
λιθόστρωτες αγάπες κυνηγούσα.
Πλην όμως
μ’ ένα κλαδί ροδακινιάς
ξόρκιζα την άπνοια του πάθους σε σεντόνια λινά.
Θέλω να πω πως υπέμεινα
σε διαδρόμους σκοτεινούς προχώρησα
και πίσω από πόρτες σφαλιστές έγινα η απόκριση.
 
Κι απόψε τι νομίζεις, όρθια για ώρες στην ουρά
θα περιμένω –συστημένο κι επείγον– να ταχυδρομήσω
το «έρχου»

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Συμβαίνει
Post by: wings on 10 Aug, 2008, 19:25:54
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Συμβαίνει

Σπανίως
Κάποτε όμως συμβαίνει
Σ’ ακατοίκητες νύχτες
Να διανυκτερεύουνε ήλιοι
Επικηρυγμένοι δραπέτες
Των δειλινών περιπάτων μας
Κρατώντας ψηλά
Πάνω από σεντόνια ξέστρωτα
Αναρριχώμενα φιλιά
Όμοια με της Πασχαλιάς
Τα πολύχρωμα χαρτοφάναρα
Καταγράφοντας άφωνοι
Αφηγήσεις χεριών

Και αργά προς το χάραμα
Να παρακολουθούν εκστατικοί
Τον επαναπατρισμό μου
Στην κυριακάτικη αγκαλιά σου

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ιστορία αγάπης με άσχημο τέλος
Post by: wings on 10 Aug, 2008, 20:13:13
Theme From Love Story - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=53Nh3XxBiWg)

Francis Lai, Theme from "Love story" (ταινία του Arthur Hiller, 1970)

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ιστορία αγάπης με άσχημο τέλος

Κι ενώ η παρέλαση των βροχερών ημερών σου
με στοίχιση πειθαρχική τελούνταν στην παραλία, άξαφνα
ομπρέλες από ευγενή μέταλλα φτιαγμένες άρχισαν
να αιωρούνται, κλιμακωτά γεωμετρώντας το τοπίο,
τον παρ’ ολίγον θάνατο ν’ ακινητούν.
Ήτανε πια καιρός. Χρόνια τώρα η μονοσήμαντη ζωή
υπέφερε από ναυτία.
Ύστερα κατέφθασαν οι Αλκυονίδες τύψεις μιας πρώιμα
φευγάτης Άνοιξης που μες στο καταχείμωνο μεταμελούνταν,
εύκρατα παραμιλητά σε αυτοσχέδιους κήπους, λαθρεμπόριο φιλιών
στις στροφές των δρόμων και από κοινού η απόφαση
να παίξουμε τους δήμιους.

Φυλακίζαμε λοιπόν μες σε φωτογραφίες το κιόσκι που ’βλεπε
στο λούνα-παρκ, συνθήματα σε τοίχους ή στάσεις
λεωφορείων, ανορθόγραφες υποσχέσεις στα παγκάκια,
ματαιόδοξες αντανακλάσεις πρωινής λύπης πάνω σε
βρόχινα νερά, την ανοιγμένη μου παλάμη που σου θύμωνε
και πάντοτε το γέλιο μου –σου άρεσε το γέλιο μου–
ιδίως όταν το ξεναγούσες στη γενέθλια χώρα του.

Μόνο που η φωνή σου –σπασμένη και βραχνή όπως η
μνήμη των απωλειών– δραπέτευε μονίμως. Συνήθως
κάποιοι στίχοι, φίλοι καλοί απ’ τα παλιά, της πρόσφεραν
κατάλυμα, μόνο για μια νύχτα. Άλλοτε «της Σαλονίκης
μοναχά της πρέπει το καράβι...»
ή «... πήγε ο νους σας
στην Άνοιξη που είναι σκληρή για τα μικρά παιδιά;»
και
πάλι κυνηγημένη έφευγε, για να κρυφτεί σε αιθρίας
ημιτόνια, στην απαρχή του έγχρωμου να απορήσει:
«πού με πηγαίνεις;».

Ένα απόγευμα μου ανήγγειλες την είδηση.
Κάποιοι απήγαγαν το πάρκο μας. Φανατικοί διώκτες
των θρησκευόμενων του Έρωτα, ιερόσυλοι αιρετικοί
εισέβαλαν στην προστάτιδα φυλλοβόλα περιοχή,
ασέλγησαν στις ώρες μας, λήστεψαν τις πατημασιές,
έσβησαν τα φανάρια.
Σκοτείνιασε! Δε σ’ έβλεπα.
Δεν έχει μέρος πια για μας, μονολογούσες.
Μας άφησαν τη θάλασσα, σου έλεγα.
Δεν έχει μέρος πια.
Σου έδειξα τη θάλασσα. Δε μ’ έβλεπες.
Έχουν αφήσει και εμάς, σου φώναξα.
Είχες περάσει απέναντι. Δε μ’ άκουγες.

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κάποτε όλα σ' αποχαιρετούν
Post by: wings on 12 Aug, 2008, 12:57:21
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κάποτε όλα σ’ αποχαιρετούν

Κάποτε όλα σ’ αποχαιρετούν.
Μια γκρίζα σερπαντίνα ο καπνός των αποτεφρωμένων ημερών
διασχίζει των δέντρων την υπομονή.
Μ’ όλα τα φώτα του σβησμένα σε ενυδρεία αφτέρουγων πουλιών φεγγοβολεί
–βλέπεις οι πεθαμένοι κρυώνουνε ασκέπαστοι–
Βιρτουόζος των αλλοιώσεων τα περιγράμματα της μνήμης προσπερνά,
Μια κι είναι ακόμη άγνωστη η ρυμοτομία της ψυχής.

Στις άδειες παραλίες φωνές και γέλια ακούγονται
Μια λέμβος ακυβέρνητη σπασμένα ρόδια μεταφέρει
Κι η Σόνια: «Θ’ αναπαυθούμε, θ’ αναπαυθούμε» έλεγε, κι ύστερα
Προέχει να μαζέψουμε τα τζάμια από το πάτωμα, τις τεθλασμένες να
Σβήσουμε και τις ευθείες στην παλάμη χαρακιές.
Τι τις θέλαμε τις χειραψίες με τον έρωτα;
Κι έπειτα τόσα ρόδια σε τι επιτέλους μας χρησίμευσαν;

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Εντευκτήριο, τεύχος 54 (Απρίλιος-Ιούνιος 2001)

Πηγή: http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Enteykt/54/8.html
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Παλαιοπώλης νους
Post by: wings on 13 Aug, 2008, 01:28:26
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Παλαιοπώλης νους

Οφείλαμε έναν επίλογο στα μάταια συνθήματά μας
μία αλήθεια ασήμαντη σαν πάθος σιωπηλό
που άξαφνα ομολογήθηκε.

Κάποτε αυτοί που αγαπήσαμε θα μας επέστρεφαν στον εαυτό μας
θα ανακαλύπταμε ξανά το αίμα μας ξεχασμένο σε ασθενοφόρα ενθύμια
να ξενυχτά σαν πυρετός σε μέτωπο παιδιού.

Έναν επίλογο αγορασμένο απ’ τον παλαιοπώλη νου
που ανάμεσα σε καρτ ποστάλ, κλουβιά για ωδικά πτηνά
και φράσεις που αχρήστευσε η παντομίμα του θανάτου
γνωρίζει σε μπουκαλάκια γυάλινα αξίας ευτελούς
την πανάκριβη σκόνη των ημερών να φυλακίζει.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Στο κατηχητικό της ενορίας
Post by: wings on 14 Aug, 2008, 23:28:14
https://www.youtube.com/watch?v=44D6orfShEY

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Ένας ευαίσθητος ληστής
(ερμηνεία: Γιώργος Ρωμανός / έργο: Μυθολογία (1966))


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Στο κατηχητικό της ενορίας

«... και είπεν αυτώ ο Ιησούς αμήν λέγω σοι,
σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω».

Κατά Λουκά (κγ', 43)

Χρόνια πολλά αφότου ονομάσαμε τους ήρωες λιποτάκτες
διορίσαμε υπεύθυνο στο κατηχητικό της ενορίας τον ληστή
που ήξερε να διηγείται γλαφυρά τους πληκτικούς του περιπάτους στον αδειανό Παράδεισο
– πολλά τα ερημικά ουσιαστικά στο λεξικό όπως:
καταπακτή, φεγγάρι, αγκαλιά
όμως αυτός
το πιο αραιοκατοικημένο.

Γι’ αυτό κι εκείνος
αφού τους διάβαζε τους βίους των αγίων, αγρίων και αθλίων παθών
έβαζε τα μικρά παιδιά να ξύνουν τα μολύβια τους
μήπως και μάθουν να ζωγραφίζουν ζέφυρους
που δε μαραίνουν τα φθινόπωρα
κι απ’ τα φτερά μιας αλκυόνας ν’ αντιγράψουν
το πέταγμα έξω απ’ τη φθορά.

Για το διάλειμμα τους υποσχόταν κυνηγητό με τον μικρό Ιησού∙
εκείνα κάνανε ησυχία κι αυτός πάντα κρατούσε το λόγο του.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εις μάτην
Post by: wings on 22 Aug, 2008, 13:28:14
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εις μάτην

Το νυστέρι του χρόνου πάντα κρυμμένο
Στο πέτο των αποχωρισμών
Κι όλοι εκείνοι στην άκρη της μέρας
Που κλαίνε κρυφά
Τυλιγμένοι στην αγρύπνια της μνήμης
Περιφέροντας την εφημερότητά τους
Να εναποθέτουν σε μελλούμενους καιρούς
Ένα μπουκέτο Ιούληδες
Που ψαχουλεύουν στην τσέπη τους
Μ’ ένα κομμένο χέρι
Για εκείνο το χρυσό κλειδί
Που ανοίγει όλα τα χείλη
Και ρέουν φωσφορίζοντας
Τα έγχρωμα φιλιά

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Παράφωνοι ντελάληδες
Post by: wings on 26 Aug, 2008, 18:39:10
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Παράφωνοι ντελάληδες

Σώματα αγίων και ποιητών
Μικρών κοριτσιών με αλλαγμένο τ’ όνομα
Όταν τα αγαπούν
Και των βιβλίων οι ήρωες, όταν αναστενάζουν
Νεύουν μέσα από όνειρα που κάποτε συλήθηκαν
Καταλύουν τις ήρεμες συνήθειες του βλέμματος
Και ως σπαράγματα φωτός
Το βαθύ μπλε του λήθαργου
Με πτυχές χιτώνων και ολόλευκες λαμπάδες
Διασχίζουν

Αναχωρητές που αναζητούν την τέλεια αιθρία
Παράφωνοι ντελάληδες μιας Κυριακάτικης εκδρομής
Που όλο αναβάλλεται
Προσκυνητές και νοσταλγοί
Ενός παραδείσου παρθένου και ερημικού

Κι όμως η αιθρία παραμένει ακατοίκητη

Ας επιλέξουμε λοιπόν μια τόση δα μικρή καρδιά
Σ’ όλη την οικουμένη
Κι ας περιφράξουμε εκεί το εδεμικό κηπίο

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Προορισμός
Post by: wings on 30 Sep, 2008, 18:17:58
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Προορισμός

Σαν φωτεινό πλεούμενο διασχίζω νύχτα τις σκιές
Ανταύγειες εωθινές ιχνογραφώ στων παγετώνων το τοπίο
Σώζω τις φλύαρες σιωπές, τα θαμπωμένα όνειρα
Στην πάχνη των φιλιών, τα χρώματα και τη βροχή
Στο άλμπουμ των ματιών σου
Τους καθρέφτες όλους θρυμματίζω
Έκπαγλη ν’ ανατιναχτεί του Φθινοπώρου η τέφρα

Κι έρχομαι ως τα χρόνια σου

Για ν’ ακουμπήσω βότσαλα, ερωτικές επιστολές
Μια ζωγραφιά του Λόρκα
Και να τυλίξω το αύριο με μαγικές κλωστές
Που έχει στην άκρη τους
Μια ηλιαχτίδα ανθίσει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Φεύγουμε...
Post by: wings on 15 Oct, 2008, 22:58:39
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Φεύγουμε...

«... κι η διαδρομή, μια σταθερή περιστροφή.
Μια μεταμφιεσμένη ακινησία.»

Ορέστης Αλεξάκης

Να περιφέρεσαι από ενοχή σε άφεση
από σπατάλη σ’ ερημιά
και να χαϊδεύεις τον ίσκιο των χεριών σου.
Να δωροδοκείς τα βιβλία ν’ αποσιωπήσουν
–έστω και για μια νύχτα–
τη σιωπηλή διαδήλωση των σκοτωμένων ηρώων.
Να κρύβεις κάτω απ’ τα ρούχα σου τη λύπη
και σαν λαθρέμπορος να μεταφέρεις κάτι ενθύμια
παιδικά
μια ξύλινη γέφυρα κι ένα δωμάτιο γιορτής
για την ενηλικίωση των λέξεων.

Φεύγουμε...
Κι έξω μυρίζει γιασεμιά∙
στον αυλόγυρο της εκκλησίας ο σχολικός θίασος
ανεβάζει μ’ επιτυχία την Αποκαθήλωση.

Τι ανοιγοκλείνεις τη διαβασμένη εφημερίδα;
Η μέρα σφράγισε τα μυστικά της
η ξαφνική νεροποντή ξέπλυνε τον παλιό σταθμό
έσβησαν κι οι φωτεινές επιγραφές.

Κανείς δεν έμεινε για να μας μεταπείσει.

Από τη συλλογή Ν' ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Στο μάθημα των αποχωρισμών
Post by: wings on 28 Oct, 2008, 18:51:52
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Στο μάθημα των αποχωρισμών

Τις νύχτες τα παράθυρα χάσκουν απορημένα
κορνίζες για τοπίο γυμνό
με ίσκιους που δε θυμούνται πια
σε ποιους σταθμούς αφήσαν τις ρυτίδες τους.
Αν είχαν τουλάχιστον μια φωτογραφία που να ’δειχνε έστω και θολά
κάποιον απ’ όσους αγάπησαν
ίσως και ν’ αναγνώριζαν στα μάτια του κάτι απ’ το πρόσωπό τους.

Η θλίψη κάθε βλέμμα αλλιώτικα το επιχρυσώνει.
Τα αγάλματα, μόνον αυτά, ίσως κι οι φανοστάτες
–θαμώνες μόνιμοι σε πάρκα και πλατείες–
μπορούν να το διακρίνουν.

Τις νύχτες τα παράθυρα αχνίζουν εφιάλτες
φυσούν εκμυστηρεύσεις και απειλές στους διαδρόμους του Θεού
–ποιος επινόησε το γήρας της ημέρας;–
γίνονται μαυροπίνακες και στο μάθημα των αποχωρισμών
την ορθογραφία διδάσκουν στη λέξη «εξοικείωση».

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γιατί πολύ πονέσαμε
Post by: wings on 06 Nov, 2008, 22:56:12
https://www.youtube.com/watch?v=3BK5EB1nwiQ

Ηλίας Ανδριόπουλος & Μιχάλης Μπουρμπούλης, Μην κλαις (http://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/05/22/kostas-papadopoulos-min-klais-ilias-andriopoulos-mihalis-bourboulis-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%82-%CE%B7%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%B9%CF%8C%CF%80%CE%BF/)
(τραγούδι: Σωτηρία Μπέλλου / δίσκος: Λαϊκά προάστια (1980))


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γιατί πολύ πονέσαμε

Κι άλλο ποτέ δε θέλησα από το να ραγίσω τη Μεγάλη Νύχτα
Ενός αιώνα βυθισμένου κάτω από σωρούς ονείρων
Και λυγμών και μέσα απ’ τη μικρή σχισμή
Κήπους να ρίξω ηλιόφωτους σαν ωσαννά αιωρούμενα

Να φυγαδεύσω το λευκό στον ύπνο μιας γαρδένιας
Σε επίθυρα χεράκια να κρύψω το γαλάζιο
Και πάνω απ’ τα ερείπια
Την τέφρα του θανάτου ν’ αφανίσω

Γιατί πολύ πονέσαμε μες στο μακρύ χειμώνα
Κι ούτε ένα τριαντάφυλλο
Απ’ την παλάμη του Θεού
Δε γλίστρησε στην άδεια αγκαλιά μας

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Re: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γιατί πολύ πονέσαμε
Post by: vmelas on 06 Nov, 2008, 23:44:36
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γιατί πολύ πονέσαμε

Γιατί πολύ πονέσαμε μες στο μακρύ χειμώνα
Κι ούτε ένα τριαντάφυλλο
Απ’ την παλάμη του Θεού
Δε γλίστρησε στην άδεια αγκαλιά μας

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)


Πόσο εντύπωση μου έκανε αυτή η εικόνα. Στάζει λύπη αλλά και προσμονή .. ένα τεράστιο «γιατί». Το κρατάω συντροφιά για απόψε.
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ταχυδακτυλουργός αόρατος
Post by: wings on 04 Dec, 2008, 11:49:06
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ταχυδακτυλουργός αόρατος

Στην ξαφνική νεροποντή από ουράνια τόξα
ποτέ δε δόθηκε η πρέπουσα σημασία.
Παιδί εγώ κρυμμένο κάτω από κρεμάστρες, ρόμπες λινές
άδεια μανίκια και καμπαρντίνες πεθαμένων
λιποτακτούσα της τιμωρίας
και πρόφερα στο σκοτάδι γλωσσοδέτες.
Εκεί, ταχυδακτυλουργός αόρατος
με νούμερο πρωθύστερο
–θαρρώ τη μνήμη επούλωνε–
μπουκέτα ομίχλης έσταζε επάνω στα μαλλιά.

Άγνωστα ακόμη τα παιχνίδια της καρδιάς
κι ο φόβος ήταν για όσους θα ’ρχονταν κι όχι γι’ αυτούς που φεύγαν.

Έξω, μ’ ένα κηροπήγιο στο χέρι
η ποίηση πυρπολούσε τα έπιπλα
αναβόσβηνε τον κήπο, κατέβαινε στο υπόγειο
κι αυτό που η κάμπια ονόμαζε θάνατο
εκείνη το βάφτιζε πεταλούδα.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Βελόνες
Post by: wings on 19 Dec, 2008, 00:43:14
https://www.youtube.com/watch?v=7kBj8g_gmic

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Βελόνες

Όχι, ποτέ δεν ήμασταν
τελείως προετοιμασμένοι.
Γι’ αυτό και στο μεταλλικό
κουτί για τα μπισκότα
καιρό τώρα φυλάγαμε
όχι κλωστές και δαχτυλήθρες
αλλά βελόνες κάθε είδους και μεγέθους.

Βελόνες του ραψίματος
–σχιζότανε ο μύθος σου
κι οι αποτρόπαιες ρωγμές
έξω απ' το σώμα σου σε έχυναν–

βελόνες γραμμοφώνου
–παράφωνες ηχούσαν τελευταία οι προσευχές
και συστηματικά απουσίαζε
απ’ την ορχήστρα ο μαέστρος–

βελόνες για ενέσεις
–έτσι, για την τιμή των όπλων
να μη φανεί πως μια παρ-αίνεση
που η ελπίδα θα ’θελε
εμείς την αρνηθήκαμε–

ακόμα και πευκοβελόνες
– εύφλεκτες και ολισθηρές
σε απειλούσανε με πυρκαγιά
ώσπου στρώμα, σεντόνια, μέτωπο
και τρυπημένα χέρια
λαμπάδιαζαν και τότε
ο σωθείς
γράφεται με ήτα, Ευτυχούλα;


Όμως εγώ

μόνο μια ήττα ήξερα, μπαμπά
κι αυτήν
όσο κι αν το παλέψαμε
στάθηκε αδύνατο να μην την υποστούμε.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)


Η συλλογή είναι καινούρια. Μόλις κυκλοφόρησε. Μυρίζει ακόμα τυπογραφείο.

«Του πατέρα μου» γράφει στην αφιέρωσή της η Ευτυχία Λουκίδου και ονομάζει τη συλλογή «Όροφος μείον ένα».

Ναι, θυμάται το υπόγειο (τον όροφο μείον ένα) ενός νοσοκομείου, εκεί όπου κάνανε ακτινοθεραπεία στους άλλους ασθενείς και στον πατέρα της. Και τον θρηνεί. Και συνεχίζει να πονάει μαζί του. Μόνο που τώρα πια έχει συμφιλιωθεί με τη λύπη της, κατευνάστηκε η οργή της για τ’ άδικα της ζωής κι απέκτησε ανοσία στο φόβο για καθετί μοιραίο, αφού όλα τούτα τα δεινά γίνανε δεύτερο πετσί της που οι βελόνες δεν το τρυπάνε πια τόσο εύκολα. Θα περάσει, όμως, καιρός κι αυτό το δεύτερο πετσί θα ξεφλουδιστεί και θα πέσει μόνο του – φαινόμενο νομοτελειακό, ίσως και θέλημα θεού. Γιατί εγώ μια νίκη ξέρω, κορίτσι μου, τη νίκη της ζωής, κι αυτήν, όσο κι αν το παλέψεις, θα σταθεί αδύνατο να μην την πετύχεις.

Αλήθεια, ο λυτρωθείς γράφεται με ήτα, Ευτυχούλα;
Title: Re: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Απ' ώρα σ' ώρα
Post by: and33 on 18 Jan, 2009, 11:56:37
Σ' αυτή την εξαιρετική συλλογή της Ευτυχίας Λουκίδου κάθε στίχος είναι βγαλμένος σταγόνα σταγόνα από τη ψυχή της και είναι γεμάτος από τα συναισθήματα της.
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Νυχτερινή περίπολος
Post by: wings on 09 Feb, 2009, 23:12:14
https://www.youtube.com/watch?v=8zF4jm2NEt4

Μάνος Χατζιδάκις, Νυχτερινός περίπατος (έργο: Δεκαπέντε εσπερινοί (1964))

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Νυχτερινή περίπολος

Μ’ όνειρα πάντα γαλανά
Στο πλάι της καρδιάς σου
Να ξέρεις θα κοιμάμαι
Μόνη στην άδεια κάμαρη
Σε πέπλους σκιάς καταχωμένη
Μόνη με τους αγγέλους μου
Σιωπηλή

Όμως, η μνήμη των ματιών σου
Πάντα θα κρύβεται στο μαξιλάρι μου
Επίμονη και τρυφερή
Και τα μαλλιά μου θ’ αναδεύει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Re: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Νυχτερινή περίπολος
Post by: and33 on 10 Feb, 2009, 02:08:08
Νομίζω είναι ένα από τα καλύτερα ποιήματα της Ευτυχίας. Ένα ποίημα γεμάτο έντονα συναισθήματα. Η αγάπη κι μοναξιά, ο έρωτας κι η σιωπή, η τρυφεράδα και η σκιά, η γλύκα και η πίκρα.
Title: Re: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Νυχτερινή περίπολος
Post by: wings on 10 Feb, 2009, 02:15:18
Αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου ποίημα από όλες τις συλλογές τής Ευτυχίας. Απλό, λιτό, τρυφερό και ανθρώπινο. Η ιδανική συνταγή για ένα καλό ποίημα.
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Απ' ώρα σ' ώρα
Post by: wings on 29 Aug, 2009, 21:33:26
Μέρα με την ημέρα (Γ. Χρονάς & Γ. Μαρκόπουλος) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=hAsoZDADV40)

Γιώργος Χρονάς & Γιάννης Μαρκόπουλος, Μέρα με την ημέρα (http://thepoetsiloved.wordpress.com/2012/02/09/mera-me-tin-imera-yiannis-markopoulos-giorgos-chronas-vicky-moscholiou-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF/)
(ερμηνεία: Βίκη Μοσχολιού / δίσκος: Γιάννης Μαρκόπουλος / Ανεξάρτητα + 7 κινηματογραφικά (2011))


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Απ’ ώρα σ’ ώρα

Αέρας σκουριασμένος φυσάει στο δωμάτιο
απ’ τη μεριά παλιάς πληγής.
Δαγκάνει ο τρόμος το μυαλό
και ναυαγός στον ίλιγγο
ζάλη τη ζάλη
σε λαμαρίνες και ξερόκλαδα σκοντάφτω.

Ποιος λέει πως μελαγχόλησα;
Σε μια αποθήκη γυαλιών
κλειδώθηκαν τα χρόνια μου.
Κορίτσια απαρηγόρητα
φορούνε τις κουρτίνες νυφικό.
Οι νεραϊδούλες νόσησαν
και βήχουν ασταμάτητα
κι όσο να πεις
μια άλλη οικειότητα θεριεύει στο σκοτάδι.

Ποιος λέει πως μελαγχόλησα;
Υποδειγματικά εξέτισα
όποιο κενό μου αναλογεί.
Μόνο λίγο ξαφνιάστηκα.
Τόσα σωσίβια, τόση εγκαρτέρηση
κι απ’ ώρα σ’ ώρα
η στάθμη του νερού να εξαντλείται.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ν' ανθίζουμε ως το τίποτα
Post by: wings on 16 Feb, 2010, 19:13:50
https://www.youtube.com/watch?v=TrsRIvPZMQk

Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Μιλώ για σένα
(τραγούδι: Μελίνα Κανά / δίσκος: Λάφυρα (1998))


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα

Η αλήθεια είναι πως προσπαθήσαμε πολύ.
Γνωρίζαμε στο βάθος ότι η μνήμη άπιστη είναι
κι αν δεν συλλέγεις αποδείξεις, σε λίγα χρόνια σ’ απατά.

Στοιβάξαμε κι εμείς τις μαδημένες μαργαρίτες
–είχαν ανακριθεί σκληρά
μέχρι να ομολογήσουν την τρισύλλαβη αυταπάτη–
κάπου ψηλά κρεμάσαμε και τ’ άχρηστο κομποσκοίνι
–οι απελπισμένοι έρωτες το ’χαν να ζουν ασκητικά–
σπάσαμε και το μελανοδοχείο του χειμώνα
μήπως γεμίσει η κάμαρη ξανά με χελιδόνια.

Τίποτα δεν ωφέλησε.

Ό,τι προφέραμε μαραίνονταν αμίλητο
λες κι η μικρόψυχη ζωή προβάριζε το θάνατο
πριν τη συνθλίψει ο χρόνος.
Τιμωρημένοι ισόβια στη σάρκινη ερημιά μας
μας έβαζαν να υποδυόμαστε πουλιά
μας μάθαιναν ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα
κι ανθεκτικοί στην ενοχή
τα «πάντα» ν’ ανταλλάσσουμε με μιας στιγμής φιλί.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Re: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ν' ανθίζουμε ως το τίποτα
Post by: spiros on 16 Feb, 2010, 20:02:28
Παράβαλε με το «Pure Death» του Graves.
 (https://www.translatum.gr/poetry/graves.htm)
Title: Re: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ν' ανθίζουμε ως το τίποτα
Post by: wings on 16 Feb, 2010, 20:18:19
Ναι, πολύ σωστή η επισήμανση, Σπύρο. :-)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Φράγμα Θέρμης
Post by: wings on 25 Apr, 2010, 17:51:56
(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2F2.bp.blogspot.com%2F_Da8U5gcznf4%2FSJvwc9DByqI%2FAAAAAAAAAwY%2F88kHmCq0fdQ%2Fs1600%2FDSC01717.jpg&hash=a3088e63e3036fce4ae353527be8353384aaa40e)

Πηγή: katka4.blogspot.com (http://katka4.blogspot.com/2008/08/blog-post.html)


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Φράγμα Θέρμης

Κατευοδώναμε την αναχώρηση
Των νηκτικών πτηνών
Αγιάζοντας τα ύδατα
Με παπαρούνες
Βγάλαμε και φωτογραφίες

Ανυποψίαστοι κι οι δυο
Για τον κατακλυσμό

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η εξαφάνιση
Post by: wings on 31 Jul, 2010, 17:52:26
https://www.youtube.com/watch?v=q9-NQuU0rpM

Γιώργος Ανδρέου, Το μπαλκόνι του Αρχάγγελου
(τραγούδι: Χρήστος Θηβαίος / δίσκος: Μυστήριο τρένο (2006))


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η εξαφάνιση

Μπαλκόνια με τ’ απλωμένα φθινόπωρα στα σχοινιά
την ξέπλεκη γεωμετρία των καστανών μαλλιών
στο αναλόγιο του μεσημεριού προσηλωμένη.
Μπαλκόνια χώροι υποδοχής των άστεγων ποιημάτων
γιατί τελειώνει η ζωή αν κηδευτεί
κι η τελευταία αυταπάτη.

Μπαλκόνια προκυμαίες
για να σαλπάρουν το ξημέρωμα τα όνειρα
βράδια πολλά κρυφά σάς παραμόνευα
και σκάλες να κατεβάζετε σάς είδα
ν’ ανέβει η λύπη να στεγνώσει τα λόγια τη
ν’ ανθίσουν όλα τα άοσμα κι οι γλάστρες
να βλαστήσουνε
μικρούς φακούς αναμμένους στα χρόνια που έρχονται
και στα άλλα – που έχασαν στο δρόμο κουτσαίνοντας
μέσα στου δωματίου την ομίχλη
μ’ ένα δισύλλαβο όνομα στο στόμα
την πρωινή μου προσευχή αντικαθιστώντας.

Μπαλκόνια μοναδικοί αυτόπτες μάρτυρες της εισβολής
των μελανών αρπακτικών πουλιών
γιατί δεν καταγγείλατε ποτέ
τόσων ανέμελων παιδιών την εξαφάνιση;

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ίσως γι' αυτό και η ποίηση
Post by: wings on 06 Nov, 2010, 16:50:18
https://www.youtube.com/watch?v=J5LOtkEqNfc

Σπήλιος Μεντής, Στάχτη
(τραγούδι: Αφροδίτη Μάνου / δίσκος: Σερενάτα χωρίς φεγγάρι (1992))


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ίσως γι’ αυτό και η ποίηση

Μαργαρίτες ταγμένες στη νύχτα των κλειστών βιβλίων
Και υπνοβασίες παιδικές που βγαίνουν να τις μαζέψουν

Μ’ ένα ασημένιο μαχαιράκι απειλούνε τις λέξεις
Που αποξήραναν τα πέταλα
Να παραδοθούν τις εξαναγκάζουν
μνήμη, Ιούνιος, φυρονεριά, ενιαυτός
μικρό μου, λιποτάκτες
Κι εκείνες ν’ αντιστέκονται. Τι δύναμη, τι πείσμα
Γαντζωμένες από μια φράση θεατρικού στο τέλος της σελίδας:
... άλλοτε ήμουν η φλόγα σου, τώρα έγινα στάχτη...
Ξορκίζουν τη μετοικεσία και απειλούν με πυρκαγιές
Ποιες πυρκαγιές;
Ξέρουν καλά τα όνειρα να υπερασπίζονται τους νεκρούς τους
Τους κρύβουν μες στις φλέβες μας
Τους φυγαδεύουνε στις λέξεις
Σε τέφρα που λαμπυρίζει τους μεταμορφώνουν

Ίσως γι’ αυτό και η Ποίηση στα πέρατα όλων των καιρών
Φλεγόμενους εξαπολύει μονομάχους

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Ό,τι δε γιάτρεψα
Post by: wings on 15 Apr, 2011, 00:15:28
https://www.youtube.com/watch?v=-M_E-Vzxq9o

Σταμάτης Κραουνάκης & Λίνα Νικολακοπούλου, Τα λαϊκά
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Ανθρώπων έργα (1993))


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Ό,τι δε γιάτρεψα

Τώρα που τα πράγματα
πάνε να γίνουν οι αλληγορίες των πραγμάτων
επιτέλους η γραφή των κυμάτων γίνεται ευανάγνωστη

Θα μου πεις…
Και οι σκιές που κυνηγούνε τα παιδιά;
Οι υαλογραφίες στους σταθμούς;
Τα ανυπεράσπιστα προάστια της λήθης
από το ανεκπλήρωτο φωταγωγημένα;

Ό,τι δε γιάτρεψα αυτό με προσδιορίζει∙
κι η ερημιά ευρύχωρη
κι η νύχτα να γυαλίζει από τα δάκρυα
κι ο έρωτας επικλινής, για να γλιστρούν οι σημασίες.

Να φανταστείς
σε είχα περάσει για εκδρομή κι εσύ ήσουν μόνο ανάμνηση
μάλλον πολύβουη σιωπή
χέρι δεξί που έσωζε και άκρη του γκρεμού
–μπορεί και ο ίδιος ο γκρεμός

Γι’ αυτό λοιπόν μη μου ξεχνιέσαι στα όνειρα
φανάρια οι δρόμοι τους δεν έχουν
μονάχα σμήνη μελισσών, ρήτορες αναλφάβητους,
άνεργους κηπουρούς

και στην γωνιά απόκοσμη την ίδια πάντοτε
γριά-παιδούλα να ρωτά:
«Αν δεν χρειάζεστε την Κυριακή σας, κύριε, μπορείτε
να μου τη δώσετε;»

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Ήταν ένα μικρό καράβι...
Post by: wings on 04 Apr, 2013, 14:08:23
https://www.youtube.com/watch?v=_m5Jcoiv41Y

Σταμάτης Κραουνάκης & Λίνα Νικολακοπούλου, Παιδικά παιχνίδια
(τραγούδι: Γιώργος Μαρίνος / δίσκος: Στον αστερισμό της Μέδουσας (1984))


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Ήταν ένα μικρό καράβι...

Πέρα από κάθε υπολογισμό και φαντασία
κατώτεροι των περιστάσεων φανήκατε.
Κι ας είχατε στα χέρια σας
ραβδάκι δυόσμου, τεχνητές αναπνοές
και κάνα δυο ζαχαρωτά.

Πλησιάσατε σαν λυτρωτές
κι αφού κερδίσατε
τη δύσπιστη καρδιά μας
αποσυρθήκατε σε μια γωνιά
και ρίξατε σφυρίζοντας τον κλήρο

«... να δούμε
ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί
να δούμε
ποιος, ποιος, ποιος θα τα φυλάει...
»

Ποιος;
Μα, φυσικά, εγώ
κι όχι μόνο τα νώτα μου
αλλά τα ρούχα, τα γραφτά
τα μυστικά μου
και ό,τι άλλο θα μπορεί να φυλαχτεί.

Άσε που από δω κι εμπρός
θα ανοίγω –ακόμη και στο τρένο– τα παράθυρα
και τότε
όλες οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες
θα γίνονται αμέσως παρελθόν
θα μεγαλώνουν μονομιάς οι νύχτες που έσφαλα
και το ξημέρωμα θα ναυαγεί
σαν πυροβολισμός που ματαιώθηκε

ενώ εγώ
θα ανεβαίνω ατάραχη
μια σκάλα από αναβολές
προτιμώντας για τρόπαιο
μια λέξη άγνωστη τελείως σ’ εσάς
από έναν κήπο με νάνους
και βαρετά θαύματα.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ρεζεντά
Post by: wings on 07 Dec, 2013, 21:54:32
https://www.youtube.com/watch?v=ikMHdKayiV8

Λόλα Βώττη, Ρεζεντά (1930)
(τραγούδι: Ορέστης Μακρής / από την επιθεώρηση Παναθήναια του 1931)


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ρεζεντά

Εκείνη:
– Δεν ομοιοκαταληκτούσανε ποτέ
τα λόγια μου με τη φωνή μου.
Κι ήμουν αυτό που αρνιόμουν
ηχώ από βράχια που έπεφταν
ίχνη γεμάτη μιας αφής
που όμως της λείπαν δάχτυλα
– κάποιος μετράει
επάνω στο σεντόνι τα λεφτά του
τα βρίσκει πάντοτε λειψά -
μια επανάληψη αστροφεγγιάς
κι ύστερα πάλι το άδειο

και όταν λέμε άδειο
δεν εννοούμε τη σιωπή
αλλά να ζεις το αταίριαστο
κι άφαντος να ’ναι ο κήπος.


Εκείνος:
– Μην παραδίνεσαι, μικρή μου Ρεζεντά
ανέλπιστα κάποια στιγμή
τα αδύνατα μπορούν να γίνουν δυνατά
κι ας αναβοσβήνει σταθερά τα φώτα της
η ηλικία του καθρέφτη
–θα λήξει κάποτε κι αυτή
σύντομη σαν διήγηση
με έκβαση προβλεπόμενη–
κι ας είναι αφηρημένοι οι δικαστές
και σιωπηλοί οι άγιοι μες στα εορτολόγια.

Η απάντηση θά ’ρθει μια βραδιά
όταν οι επιζήσαντες σχίσουν μεμιάς
του κόσμου όλα τα σεντόνια
– τι θάβρουν τότε
να φορέσουν τα φαντάσματα
ποια τύψη θα εφεύρει ο θάνατος
για να μας διεκδικήσει;


Εκείνη:
– Μα τι κουβέντες, κύριε
τι απερισκεψία
κι αν όσα αισιόδοξα μου υπόσχεστε
αίφνης πραγματοποιηθούν
–για τα σεντόνια, λέω, τα σχισμένα–
τότε όλο αυτό το θέατρο σκιών
πού θα παιχτεί
κι εμείς που ως γνωστόν
φοβόμαστε το χιόνι
χωρίς μία παράσταση

πώς θα περάσουμε το απόγευμα
πριν τη Μεγάλη Νύχτα;


Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σχήμα πρωθύστερο
Post by: wings on 24 Sep, 2014, 16:39:24
https://www.youtube.com/watch?v=LqOZQwCD7Ls

Μάριος Τόκας & Σαράντης Αλιβιζάτος, Το σημάδι
(τραγούδι: Κωνσταντίνα / δίσκος: Τραγούδια για την Κωνσταντίνα (1987))


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σχήμα πρωθύστερο

Κι αν κάποιος τολμήσει ν’ απολογηθεί
για όλα τα απρόοπτα και τις παρανοήσεις
κι αν δείξει τη διάθεση
ακόμα και να επανορθώσει
που δεν προέβλεψε για εμάς
κανένα σχέδιο διαφυγής

εγώ και πάλι
θα επικαλεστώ τα λιόδεντρα
απ’ το παραθαλάσσιο σπίτι
όταν τη μελανιά του έρωτα
βουβά χρησμοδοτούσαν
–ανάγωγη, αισθησιακή
δραματικά ανυποψίαστη–

ολόιδια με τη μοναχή
εκείνου του πορτρέτου
που ούτε καν στη φαντασία
του Αλεξάντερ Ιβάνοβιτς υπήρξε
όμως υδράργυρος το σώμα της
και –δίχως όχθη ποταμός– το πρόσωπό της
γλίστρησε
εισχώρησε
δε ρώτησε κανέναν

να απαντήσει σπεύδοντας
σε ερωτήσεις που
δεν έγιναν ποτέ.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ανθρωποπαγίδες
Post by: wings on 06 Sep, 2015, 01:39:28
Στη νύχτα δοσμένος (Μ. Θεοδωράκης & Κ. Τριπολίτης) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=lblyV_jKcKs)

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Τριπολίτης, Στη νύχτα δοσμένος (http://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/08/30/kostas-papadopoulos-sti-nyxta-dosmenos-mikis-theodorakis-kostas-tripolitis-maria-farantouri-%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF/)
(ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Ο επιβάτης (1981))


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ανθρωποπαγίδες

Άκουσέ με:
την ώρα που στα πεζοδρόμια
θα λαμπαδιάζουν οι σκιές
κι οι αρετές μες στα κουφάρια τους
θα απειλούν τα όνειρα
στην ενδοχώρα του θανάτου θα εισβάλω
ν’ αχρηστευτούν εξ άπαντος
οι ανθρωποπαγίδες

στην ανθισμένη ασχήμια τους
χάδια απ’ το σκόρο φαγωμένα
και μισθωμένοι θρηνωδοί του εφήμερου
που μάλλον
δεν αγαπήθηκαν ποτέ

κι όταν το άρρωστο παιδί
κάψει όλα τα σπίρτα του
το μουσείο των αζήτητων αποσκευών
θα πυρπολήσω
έγγραφα επαπειλούμενων αναχωρήσεων
και πράξεις θανάτου ανυπόγραφες
κι έπειτα
ας παραχώσει κάποιος
αυτόν τον άγνωστο νεκρό
που ξενυχτά στο στέρνο μου
θέλω να κοιμηθώ
και μ’ εμποδίζει.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Διάσωση απωλειών
Post by: wings on 03 Jan, 2016, 02:49:05
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Διάσωση απωλειών

Καθώς πια όλα είναι εφικτά
Πλην της αθανασίας

Φύλαξέ μου
Πάνω σε φτερό ερωδιού
Την πτώση ενός άστρου
Για τα στερνά Χριστούγεννα
Του αναιμικού παιδιού

Δυο λευκά σανδάλια
Καθώς αναπαύονται
Σε ράχη πολυθρόνας
Για τις χωλές ελπίδες μας

Το παλιό σχολικό κουδούνι
Για να ξυπνάει τους νεκρούς
Μέσα στο κοιμητήρι
Κι άστεγοι αυτοί
Να βηματίζουν σιγανά
Μέσα στα παραμύθια

Του ερωτευμένου κοριτσιού
Τον ηλιοκαμένο ώμο
Για να δανείσει στο σούρουπο
Τη σκοτεινιά του

Κι ίσως τέλος μια χαλασμένη οροφή
Για να ψιχαλίζει από εκεί
Το πένθος του ο ουρανός
Στη μελαγχολία του ποιήματος

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μια αναστάτωση
Post by: wings on 03 Jan, 2016, 02:59:22
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μια αναστάτωση

«Ιδού, θέτω εν Σιών λίθον προσκόμματος, και πέτραν σκανδάλου
και πας ο πιστεύων επ' αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή»
Επιστολή προς Ρωμαίους Θ', 32-33


Κι ύστερα όλοι έφυγαν

Οι στρατοδίκες κι οι βασιλιάδες
Οι Φαρισαίοι κι οι αρχηγοί
Ακόμα κι οι δεινοί σοφοί
Που λίγο πιο πάνω απ' τους ανθρώπους
Υψωμένοι
Την πλήξη της ματαιότητας
Ιερουργούσαν

Κατέβηκαν την κλίμακα
Των παλαιών πληγών
Ενώθηκαν με την οσμή
Πυρπολημένων ονείρων
Και μες στις φλέβες γλίστρησαν
Της λήθης που χορτάριασε
Εκεί να κρύψουν στις ρωγμές
Την Όραση που άνθιζε
Μέσα από το Εικόνισμα

Λίγο πριν τη σταυρώσουν

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Διδαχές ερώτων και σκιών
Post by: wings on 03 Jan, 2016, 03:05:29
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Διδαχές ερώτων και σκιών

Θέλω να σου μιλήσω
Για του μελανιού τον ιδρώτα
Σε ουράνιες περγαμηνές
Σαν καταγράφει
Τις διδαχές ερώτων και σκιών

Κι ύστερα
Μια άνθηση φωνηέντων
Στίξεων και αναστεναγμών
Να στρώνει των άστρων τις αυλές
Με ποιήματα ολόφρεσκα
Κι άλλα κατόπι που σκορπούν
Ή βηματίζουν ρυθμικά
Στου Πολιούχου Νόστου
Τη λιτάνευση
Που αναζητά μιαν αποβάθρα γυάλινη
Τη θλίψη του ν’ αποβιβάσει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Στην προκυμαία
Post by: wings on 03 Jan, 2016, 18:47:15
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Στην προκυμαία

Οι μέλισσες είχανε φύγει από καιρό.
Μέσα στις άδειες κυψέλες του ένα πιάνο ξεκούρδιστο συνωθούσε στα πλήκτρα του την τυραννία των περασμένων.
Εσύ είχες φύγει από χρόνια. Ή μήπως θα ’φευγες αύριο;

Πάνω απ’ το σώμα του νεκρού καλοκαιριού οι κραυγές των γλάρων μάταια ικέτευαν τον θαυματοποιό να βγάλει απ’ το καπέλο του την παιδική ηλικία του ήλιου.
Μάλλον θα ’φευγες αύριο.

Το πλοίο σφύριζε στην προκυμαία κι οι λιγοστοί ταξιδευτές, λαθραία επιβιβάζοντας το προσωπικό τους μουσείο φαντασμάτων, καλύπταν τα πορτρέτα, επειδή χαμογελούσανε πολύ. Πώς γίνεται κάποιος να χαμογελά πολύ; Το μοναδικό κορίτσι που έστεκε στην προκυμαία ίσως να το γνώριζε.
Να φροντίζεις τα τριαντάφυλλά μου, κάποιος απ’ το κατάστρωμα του φώναξε.

Θα ’ξερε, άραγε, τόσο μικρό που ήταν, ότι στο σώμα που αγαπήθηκε, στη γη που ξενιτεύτηκε η αφή, σαν πέφτει η δροσιά νυχτερινών φιλιών, μπορεί και να φυτρώνουν τριαντάφυλλα;

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σαν να μην ήρθανε ποτέ
Post by: wings on 03 Jan, 2016, 19:03:44
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σαν να μην ήρθανε ποτέ

Κάποτε, εν ώρα απουσίας του αναχωρητή Σεπτεμβρίου
κι ενώ το μεσημέρι γδύνεται τα τζιτζίκια του
Άφωνοι μαντατοφόροι βιαστικοί
Σε αχθοφόρους φιλιών μεταμφιεσμένοι
Παραβιάζουνε τις κάμαρες όπου γερνούνε οι γυναίκες
Για να κρύψουν στα χαλασμένα στήθη τους ένα κουτάκι
Σπίρτα
για τις νύχτες που δε θα ’χει φεγγάρι
για τις νύχτες που θα ξανάρθουν οι πόθοι
για τις νύχτες που θα βάλουν φωτιά
στ’ αφόρετα φτερά και τις θαλασσογραφίες
Αιφνιδιάζουν οι ανάγωγοι ακόμη
Και τα προσηλωμένα δέντρα στο δυσανάγνωστο ουρανό
(μπερδεύει τελευταία τις ημερομηνίες που αποδήμησαν
οι άτολμες αγάπες με τις νέες διευθύνσεις των νεκρών)
Ευτυχώς την ώρα εκείνη τα παιδιά είναι συνήθως
Απασχολημένα∙ γράφουνε τ' όνομά τους στο γύψο τού
Φίλου τους
—η εποχή των όρκων έχει περάσει ανεπιστρεπτί—

Φεύγοντας καρφιτσώνουνε στις πόρτες των σπιτιών
Χαρτάκια με αλλόκοτα σημειώματα και υπογραφές
Αγνώστων, όπως:
«Σ’ αφήνω, Βίργκω, για να διατηρήσουμε ακέραιο
τον έρωτά μας» Παύλος
«Υπάρχουν και πολλοί πιερότοι» Μαριάμπας
«Λίλλη αγάπα με» Βλαδίμηρος

Κι άλλα τέτοια ακατάληπτα.

Ύστερα χάνονται κι ούτε ίχνη στα φρέατα
Μήτε αποτυπώματα στους φεγγίτες
Σαν να μην ήρθανε ποτέ. Κάθε Σεπτέμβρη.
Μονάχα λίγη περισσότερη σκόνη πάνω στα κάδρα και στα
Έπιπλα που, όταν όλοι κοιμηθούν, κάπως παράξενα
Αστράφτει κι ο σκύλος μας ως την αυγή
Δε σταματά να της γαβγίζει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γιατί δεν τραγουδούνε τα παιδιά;
Post by: wings on 03 Jan, 2016, 19:13:14
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γιατί δεν τραγουδούνε τα παιδιά;

«Γιατί σωπαίνουν τα κοχύλια;
Γιατί δεν τραγουδούνε τα παιδιά;
Τα ζώα τ’ αφανίσαμε και τα φυτά
Οι γυναίκες μας φόρεσαν όλα τα δάκρυα»

Τάκης Βαρβιτσιώτης


Δεν είν’ που στρίβει τη γωνιά
Πυρπολημένη υάκινθους η αθωότητά μας
Με μάτια τόσο σιωπηλά
Σαν στοχασμός του δειλινού
Στα τέλη του Σεπτέμβρη

Δεν είν’ που πλέουν πένθιμα
Μικρά σεντούκια ψάθινα
Γεμάτα παραμύθια
Γυάλινους βόλους που σκορπά
Τη νύχτα ο γαλαξίας
Μολύβια και σφεντόνες

Όμως γιατί δεν τραγουδούνε τα παιδιά;

Δεν είν’ που αποφοιτήσαντες Θεοί
Με αποσκευές στο χέρι
Κοιτάζουν το ρολόι του σταθμού
Την ύστατη αναχώρηση
Πάνω από ουράνιους εξώστες
Καρτερώντας

Είναι που τα γαλάζια μας τετράδια
Στη νύχτα εξατμίζονται
Κι ύστερα γίνονται πουλιά
Και τραβηγμένα στη στεριά καΐκια
Ερωτεύονται

Μα επιτέλους γιατί δεν τραγουδούνε τα παιδιά;

Το σφύριγμα του τρένου ολοένα πλησιάζει
Γιατί λοιπόν δεν τραγουδούνε;
Ίσως τα προσπεράσει
Κι ύστερα πούνε αδιάφορα:
Το τρένο δεν το είδαμε
Το σφύριγμά του πνίγηκε απ’ τις μελωδικές φωνές
Εμείς μονάχα τραγουδούσαμε
Πάντα σ’ όλο τον κόσμο
Χωρίς ποτέ κανείς να μας ακούει


Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η πρόφαση
Post by: wings on 03 Jan, 2016, 19:20:05
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η πρόφαση

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Κοιμήθηκε του Αϊ-Γιαννιού
Πίσω από φτέρες και γεράνια
Ταξίδεψε κάτω από ανοιξιάτικα λιβάδια
Που σήκωναν στους ώμους τους
Σαν συνοδεία πένθιμη
Το θρήνο της περιφοράς
Υγρό και ευωδιασμένο
Καθώς αρμένιζε στους ουρανούς
«Αι γενεαί πάσαι»
Κι όταν οι αγροί θερίστηκαν
Αφουγκραζόταν τους τροχούς της άμαξας
Να κουβαλούν τα λείψανα
Του Μάη και του Ιούνη

Μόνο ένα κλωνάρι κερασιάς
Προσποιήθηκε πως είχε μαραθεί
Και γλίστρησε απ’ την άμαξα
Και από το φως κρατήθηκε
Που σκόρπιζε στο πέτρινο προσκέφαλο
Ένα κερί αναμμένο

Πόσο γαλήνια κι όμορφη
Φάνταζε τώρα
Που κερασάνθια στόλιζαν
Το κρύο μέτωπό της

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γράμμα
Post by: wings on 03 Jan, 2016, 19:25:52
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γράμμα

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Εδώ κάτω σ’ εμάς, ξέρεις, βρέχει
Βρέχει και σκοτεινιάζει
Κι οι ξαφνικές νεροποντές παρασέρνουν
Ταριχευμένα βλέφαρα ίσκιων νυχτερινών
Που άλλοτε ανάβλυζαν ολόχρυσα ηλιοτρόπια
Ένα ουράνιο τόξο θαμμένο στην ομίχλη
Που κάποτε υπεράσπιζε το άνθος της αγάπης
Κι ενός μικρού χαρταετού τα ξεφτισμένα λείψανα

Όμως, εσύ να ’ρθεις
Να τους αφήσεις και να ’ρθεις

Και τους σβηστούς ν’ ανάψεις λυχνοστάτες
Σ’ όλες τις άκρες τ’ ουρανού

Και μη θαρρείς πως θα βραχείς

Στης αγκαλιάς μου το στερνό υποστατικό
Έχω αναμμένο τζάκι
Μόνο που σκοτεινιάζει και φοβάμαι

Αχ, έλα, κι άναψέ μου το φως
Από τότε που έφυγες
Στο σπίτι μας νυχτώνει πιο νωρίς

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Οι σκιές των χεριών σου
Post by: wings on 03 Jan, 2016, 19:31:37
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Οι σκιές των χεριών σου

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Στα φωτεινά υπόγεια των καθρεφτών
Με τους κορυδαλλούς της ανάμνησης
Να φτερουγίζουν
Μάταια το βλέμμα σου
Κυνηγά
Τις σκιές των χεριών σου
Που όλο και ξεμακραίνουν

Θλιμμένες σαν τις Κυριακές
Που σίγησε η καμπάνα
Και του βασιλικού η οσμή
Από τις φλέβες του Θεού
Δε χύθηκε το αλάβαστρο του κόσμου
Πένθιμες και σιωπηλές
Καθώς ωχρές επιστολές
Προς αόμματους παραλήπτες
Κι απέραντα μοναχικές
Σαν παρεκκλήσια ερειπωμένα
Που απ’ τις τοιχογραφίες τις παλιές
Ξεθώριασε της Παναγιάς το χέρι

Κι ευθύς το Θείο Βρέφος γλίστρησε
Στων Ελαιών τον Κήπο

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι
Post by: wings on 03 Jan, 2016, 19:37:56
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Τη νύχτα εκείνη αλλόκοτες σκιές κατέβηκαν στο σπίτι μας
Η στέγη είχε εκτιναχτεί από νωρίς
Φορτωμένες μετέωρους σχηματισμούς, μια συμφωνία ύπνου
Και φτυάρια με κολλημένα επάνω τους πέταλα από
Γαρύφαλλα παλιά πλησίασαν στο δωμάτιο
Σε γύρευαν παντού
Στο πανεράκι με το πλέξιμο ένα μαντίλι με δάκρυα
Φυλαγμένο, η λάμπα της τραπεζαρίας αναμμένη
Κι η σχολική ποδιά μου ασιδέρωτη

Θα έρθει, δεν μπορεί. Έχω σχολείο, τους είπα

Σε βρήκανε στην κουζίνα, γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι
Μπροστά στα εικονίσματα με τις αποσκευές στο χέρι
Φορούσες το μαύρο σου παλτό
Απ' το άλογό του επάνω σκυμμένος ο Αϊ-Γιώργης
Σε βοηθούσε ν’ ανεβείς, ενώ οι δίπλα άγιοι παραταγμένοι
Στη σειρά υπόσχονταν πως θα φυλάν το σπίτι
Ύστερα χιόνισε πολύ

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Όσο βαστάει ένας περίπατος ή η λιτάνευση του φωτός
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 20:29:25
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Όσο βαστάει ένας περίπατος ή η λιτάνευση του φωτός

Το σιωπηλό εσπέριο φως
Του Απρίλη
Σεργιανίζει τη γαλήνη των χρωμάτων
Στις διάφανες παλάμες σου

Κάνιστρα που ανθοφορούν
Νυχτερινοί λυγμοί

Χρυσαφιές σημαιούλες
Φλεγόμενων φωνηέντων
Ανεμίζει στ’ ακροδάκτυλά σου
Που ανάμεσά τους
Ο ίσκιος των δικών μου ιχνογραφείται

Με το σύθαμπο
Μια λιτάνευση φωτός
Διασχίζει τη γραμμή της ζωής
Κι απιθώνει χαμομήλια
Στον σφυγμό σου

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εξαγοράζοντας τον θάνατο
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 20:36:26
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εξαγοράζοντας τον θάνατο

Ριγμένα πέταλα φωτός
Στις στοιχειωμένες μοναξιές

Αυγή θρυμματισμένη
Από σαλπίσματα τυφλών αγγέλων
Πάνω στις στέγες των σπιτιών
Που εντός τους ενδημεί
Η αναμονή του πένθους

Μα, εκεί στην άκρη της αυλής
Στης κλαίουσας τον ίσκιο
Μια χορωδία μαρτύρων
Με μοβ αγκάθια στα μαλλιά
Στήνει μιαν ανεμόσκαλα
Τον θάνατο αποπλανά
Κι ένα μπουκέτο νότες
Αναπέμπει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μονάχος ξεπαγιάζει
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 20:41:54
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μονάχος ξεπαγιάζει

Κι αν σου μιλάω με χρησμούς
Και ραγισμένες λέξεις
Κι αν στις τεφρές τους συλλαβές
Κοιμίζω έναν Απρίλη
Ή ένα γυάλινο πουλί
Που αρδεύει λάμψεις απ’ τα νέφη

Είναι γιατί ένας άγγελος
Παραμονεύει πάντα
Χτυπώντας τις φτερούγες του
Στο θαμπωμένο τζάμι

Κι άλλοτε κάποιο θρόισμα
Απ’ του μαθητικού παλτού μου
Τα κουρέλια
Τις νύχτες με ακολουθεί
Στ’ αυτί μου ψιθυρίζοντας
Πως στην αυλή της Εκκλησιάς
Στο πέτρινο παγκάκι

Ένας Χριστός που ανέστη
Μονάχος ξεπαγιάζει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Νυχτερινή διάρρηξη
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 21:00:38
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Νυχτερινή διάρρηξη

Κι απ’ τις λευκές σελίδες μου
Τα δάκρυα
Που αστράφτουνε κι υπνοβατούν
Εμβλήματα φωσφορικά
Μιας απουσίας θροΐζουσας
Μ’ ένα χρυσάνθεμο φιλί
Θά ’ρθω να εξατμίσω

Κι όλες τις σκουριασμένες κλειδαριές
Που του θανάτου κυοφορούν
Το κεφαλαίο θήτα
Καρτερικά συνάζοντας
Των ίσκιων μόνο τα ίχνη
Με δέσμη ανέσπερου φωτός
Νύχτα θα διαρρήξω

Κι ίσως πια να ’μαι βέβαιη
Πως θα ’ναι αδιάβροχη η ψυχή
Στην τόση νοσταλγία

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σήματα κινδύνου
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 21:05:06
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σήματα κινδύνου

Όταν η σιωπηλή ανάσα των ρόδων
Σ’ εκρήξεις λυγμών αναλύεται
Είναι που του Προφήτη η προσευχή
Φεγγίτες ζωγραφίζει μέσα στο χάος
Για να χωρέσει Κύριε
Ο πορφυρός χιτώνας Σου
Ή για να δεις στο σκοτάδι
Τ’ αδιάκοπα σινιάλα
Που ένας κόσμος εφήμερος
Μέρα και νύχτα στέλνει
Σείοντας στα χαλάσματα
Φανάρια αναμμένα

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Να ολισθαίνει
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 21:13:20
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Να ολισθαίνει

«... Στάχτη επάνω στο μανίκι ενός γέρου
είναι όλη η στάχτη που αφήνουν
τα καμένα τριαντάφυλλα...»
T.S. Eliot, «Little Gidding»


Ξαφνικά στην πανσέληνο μιας θλίψης ανάβλυσαν
Εαρινά τα άνθη της αναπνοής σου
Όμως, αλήθεια, αιώνιο τι θ’ απομείνει, όταν φιλέρημες
Ψυχές βυθίζονται στη νύχτα, όταν ο άνεμος ωθεί την
Καταχνιά στους τάφους κι αιμόφυρτα τα ρόδα
Ξεψυχούν, για να φορούν οι εξώθυρες Μαγιάτικα
Στεφάνια

Στις αιωρήσεις του εκκρεμούς ο πόνος πολλαπλάσιος
Φωλιάζει, εμβατήριο των ωρών που αναχωρούν, ύμνος
Νεκρώσιμος ιερός εξόριστων ονείρων που έστειλαν πίσω
Αδειανή τη βάρκα της επιστροφής, στην αναπόληση του
Έρωτα αποξεχασμένα

Όμως, εκείνος ήδη να ολισθαίνει άρχιζε σε περασμένα
Χέρια και ως σκιά περαστικού να φθίνει βαθμηδόν

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κάτι νότες παράξενες
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 21:18:12
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κάτι νότες παράξενες

«... οι γλυκές σαν γιασεμιά μ’ εκείνο
το λεπτότατο άρωμα των πολύ λυπημένων»
Γιάννης Σκαρίμπας


Μέσα σε τριγμούς απελπισίας
Πίσω από ήχους λυγμών
Μιας μελωδίας λάμψη
Εκτινάσσεται πάντοτε
Με χίλιους δυο φωσφορισμούς
Με ουράνιας αιθρίας
Μύριους καταιγισμούς
Που με τον θάνατο
Θαρρώ πως συνορεύει
Αφού σαν πάψει
Του Θεού το φλάουτο
Να παίζει
Ποθεί η ψυχή μας να σβηστεί
Κι ως ένα φάντασμα φωτός
Μες στης αντήχησης το σύμπαν
Αθόρυβα να φτερουγίσει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εις αναζήτησιν
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 21:23:11
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εις αναζήτησιν

Νύχτωσε
Κι από τους κατιφέδες το φως μεταναστεύει
Στου γαλαξία την οροσειρά

Νύχτωσε
Κι έξω απ’ τις πόρτες του νησιού
Τη φυσαρμόνικά του παίζει ένας παρωρίτης
Ενώ μια απόχη βιολετιά της μελωδίας τα σμήνη
Σε δίχτυα παγιδεύει

Νύχτωσε
Και σε δρομάκια αφώτιστα, μες σε φριχτά χαμώγια
Αρχάγγελοι μοναχικοί με μια φτερούγα στο πλευρό
Θλιμμένοι τριγυρίζουν και ψηλαφούν στα σκοτεινά
Να βρουν άλλους αγγέλους που τη φτερούγα τους
Κι αυτοί έχασαν και θρηνούνε

Τους ψάχνουνε ν’ αγαπηθούν, ν’ αγκαλιαστούν
Για να μπορέσουν να πετάξουν

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μ' ένα φιλί επιληπτικό
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 22:04:12
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μ’ ένα φιλί επιληπτικό

Μ’ ένα φιλί επιληπτικό
να μου στοιχειώνει το κορμί
Με μυρωδιά βασιλικού
Και ήλεκτρου σπινθήρες
Εισχώρησες στης μνήμης
Τις αρθρώσεις
Τυλίγοντας τριγύρω τους
Το νήμα που απλώνεται
Από τον χάρτη της αφής
Κι απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα
Εισβάλλει σαν Πανσέληνος
Σε τοίχους και πατώματα

Για ν’ απειλήσει με πνιγμό
Λυγμούς ονειροβάτες
Πάνω σε ποιήματα άγραφα
Που να θυμίσουν πολεμούν
Κάτι απ’ τις παλιές πληγές

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ηρωική αντίσταση
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 22:08:47
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ηρωική αντίσταση

Έγειρες πάνω μου
Το βλέμμα των δαχτύλων
Κι αμέσως αποδήμησαν
Σμήνη ονειροβόρα
Απ’ όλες τις αδιάβατες
Του σώματος πλαγιές

Κι ενώ τριγύρω μου
Οι πιερότοι των φιλιών
Ακούραστοι χορεύαν
Κάπου αλλού
Σε δροσερό κελάρι
Αειθαλών αναπνοών
Νιφάδες συλλαβών
Ηρωικά αντιστέκονταν
Στην άλωση των λέξεων

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Των πληγών συντελείται η βλάστηση
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 22:13:29
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Των πληγών συντελείται η βλάστηση

Μα όταν κλαίμε ολομόναχοι
Σε σκοτεινά δωμάτια
Ξάφνου τοπία κατακλυσμού
Γλιστρούν απ’ τις κορνίζες
Ποτάμια ξεχειλίζουνε
Στο ξύλινο πάτωμα
Υδάτινοι ευκάλυπτοι
Εκτείνονται στους τοίχους

Τότε νοτίζονται οι φτερούγες μας
Κι οι λέξεις που δεν είπαμε
Μεσίστιες κρεμιούνται
Απ’ το κοντάρι της καρδιάς
Και ξεθωριάζουν

Σκουριάζουνε και οι λοστοί
Που χαραμάδες θ’ άνοιγαν
Στο κρύο κενοτάφιο
Των οραμάτων
Να καταπλεύσουν ως εμάς
Κάτασπροι ταχυδρόμοι της χαράς

Κι έτσι αθόρυβα κι αργά
Των πληγών συντελείται η βλάστηση

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Υπάρχουν
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 22:23:23
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Υπάρχουν

Υπάρχουν λίμνες δακρύων σιωπηλές
Που εντός τους καθρεφτίζονται
Έρωτες που καταποντίστηκαν
Απομεινάρια από πέταλα και ξεραμένες πεταλούδες
Σ’ εφηβικά λευκώματα

Άνθρωποι που πέρασαν απ’ τη ζωή μας
Κι άλλοι που πέρασαν απ’ την ψυχή μας


Υπάρχει κάποιος πλανόδιος θίασος
Που φεύγοντας αφήνει γλάρους ξεψυχισμένους
Υπάρχουν ξεχασμένα τα σανδάλια ενός αγγέλου
Στις σκαλωσιές του φεγγαριού

Ένα παρατημένο όνειρο στην προκυμαία
Ένα άδειο μπαλκόνι
Ένα κιτρινισμένο άκοπο βιβλίο
Στον βιβλιοπώλη του πεζοδρομίου
Ένα μικρό κορίτσι
Που περπατά με ανοιχτή τη Σύνοψη
Διαβάζοντας ψιθυριστά «Άσπιλε αμόλυντε...»

Υπάρχει ένα φωτοστέφανο που ακροβατεί
Στο μέτωπο του θλιβερού παλιάτσου
Μια νύχτα κεντημένη με ναυάγια
Και κάποια πένθιμη φωνή
Να μας υπαγορεύει ποιήματα

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Και να το θυμηθείς
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 22:27:18
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Και να το θυμηθείς

Και να το θυμηθείς
Θα ’ρθουνε νυχτοβάτες
Φορτωμένοι την αγρύπνια
Της συνείδησής τους
Θά ’ρθουν
Για να φυσήξουν το κερί
Και κάτω απ’ τ’ άστρα
Να σταθούν
Τη νύχτα να λατρέψουν

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τα εγκαύματα
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 23:43:26
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τα εγκαύματα

Τα μεσάνυχτα
—συνήθως μεσάνυχτα—
Που διάττοντα ποιήματα
Λυμαίνονται τον ύπνο σου
Η γυναίκα μες στα μαύρα
Κατεβαίνει από το κάδρο της
Στο άυπνο δωμάτιο
Πρόχειρα κάπου ακουμπά
Τα λουλούδια που όλη μέρα ασάλευτα
Διχοτομούνε τις παλάμες της
Ή εξαγοράζει με αυτά
Τη σιωπή γειτονικών θαλασσογραφιών

Λύνει τους επιδέσμους από τα παράθυρα
Που τα πληγώνει κάθε τι που αντικρίζουνε
Στο φως της μέρας
Κι ακροπατώντας
Με επιθέματα μέντας και γάζες
Πλησιάζει το κρεβάτι σου

Το ξέρει άλλωστε καλά
Τόσοι πόλεμοι άδοξοι
Τόσες μάχες χαμένες

Ξέρει καλά τι απομένει μετά

Ένας στρατός νικημένος
Από την εύφλεκτη αφή
Κι εγκαύματα που διανυκτερεύουν
Κάτω από τα σκεπάσματα

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Απουσίες
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 23:51:51
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Απουσίες

Καταμεσής του υετού παλιρροώντας σε Έρωτες
Έψαχνα
Ένα παράθυρο ανοιχτό να το φυσάει ο Αύγουστος
Μια ξαφνική εκπυρσοκρότηση γιασεμιών
Μήπως και φωταγωγηθούν
Οι σκοτεινές πλατείες του μυαλού μου

Να γέρνω να με θυμάται
Να σπρώχνω απουσίες και να γέρνω
Κι ύστερα φωνές
Πέφτω. Λυγίζουν τα υπάρχοντά μου κι η προδοσία
Με φυσάει από τη μνήμη
Κάποιος να κλείσει ερμητικά τη μνήμη


Τα σπίτια τα στοιχειώνουνε ύπουλες χαραμάδες
Ρωγμές που μόλις και μετά βίας χωράει
Ένα γράμμα ή μια τύψη λαθρεπιβάτιδα της σκόνης

Γιατί δεν κλείνει εντελώς;
Ποιον αποχαιρετά αυτό το φλύαρο μαντίλι
Που προεξέχει του χαμού;


Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Παράταση ζωής
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 23:59:09
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Παράταση ζωής

Πίδακας ευφροσύνης, για να υψωθεί
Έως τη στίλβη του απείρου σου

Πρέπει ένα πούπουλο από το πάπλωμα
που σκεπάζει το γυμνό κορίτσι
Ή ένας δείκτης ρολογιού που σπάζει
μόλις αυτό ξεσκεπάζεται, για ν’ ανταλλάξει
τη φωνή του με των χελιδονιών
Να γεφυρώσει τις πιο βαθιές αβύσσους
Να στήσει καρτέρι στον δρόμο της Σελήνης
—ύπτια κολυμπώντας περνά από εκεί
μεσάνυχτα η απελπισία—

Τότε θα νιώσεις τον σφυγμό του κόσμου όλου ν’ αναπάλλει
Θεία χαμόγελα θα βρεις πάνω στην άλμη των δακρύων
Και απ’ όλες τις καταφρονεμένες γωνίτσες
Που ασκητεύουνε οι όρκοι της αγάπης μου
Θα δεις

Τα ζοφερά ξέφτια του πόνου σου κλωστές να γίνονται
Ουράνιες κι αργά να χαλαρώνει των ημερών σου
Το σχοινί που σιγανά σε πνίγει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Δύο άδεια αρτοφόρια
Post by: wings on 15 Nov, 2018, 00:04:42
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Δύο άδεια αρτοφόρια

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Δύο άδεια αρτοφόρια
Τα ασάλευτά σου μάτια
Που εμπρός τους εγονάτισε
Το βλέμμα μου που νήστεψε
Απ’ το άγιο κοίταγμά τους

Πουλιά αποδημητικά
Τα σταυρωμένα χέρια σου
Που πάνω στις φτερούγες τους
Πλάγιασε η μοναξιά μου

Αφού μες στις κλειδώσεις τους
Αναπαύονταν οι εσπέρες

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σπασμένα ονόματα στην πέτρα
Post by: wings on 15 Nov, 2018, 00:10:45
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σπασμένα ονόματα στην πέτρα

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Ψηλά σ’ άλλον ουρανό
Παγιδευμένοι άγγελοι
Ανηφορίζουν με ύμνους
Και περασμένα από χρυσές κλωστές
Σπασμένα ονόματα στην πέτρα
Που πια κανείς δεν τα καλεί
Παρά μονάχα η καταχνιά
Ή λίγο χιόνι ανάλαφρα τ’ αγγίζει

Για να μπορεί να λευκανθεί
Ο υάκινθος που άνθισε
Στα σταυρωμένα χέρια

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Κι από τότε...
Post by: wings on 15 Nov, 2018, 00:16:16
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Κι από τότε...

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Στους διαδρόμους τ’ ουρανού
Την έχασα
Στις αχανείς εκτάσεις της σιωπής
Δεν την άκουγα πια

Κι από τότε
Κάθε φορά που το καμπαναριό
Γεμίζει από πουλιά
Κι ακούγονται οι Χαιρετισμοί
Ως τον λειμώνα των ψυχών
Ξυπόλητη τη βλέπω να περνά
Μέσα απ’ των κάτασπρων σταυρών το δάσος
Σιάζοντας το χτενάκι στα μαλλιά της
Τινάζοντας τα χώματα από το φουστάνι της
Κι ύστερα
Όμοια με πυροτέχνημα
ή εκπνοή φωτός
Πάνω από τις στέγες ν’ απογειώνεται
Σφίγγοντας μέσα στη χούφτα της
Το παιδικό μου χέρι
Που φεύγοντας το είχα ξεχάσει
Στα άσπρα της μαλλιά

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Των αποτεφρωμένων ημερών
Post by: wings on 21 Nov, 2018, 18:00:01
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Των αποτεφρωμένων ημερών
                                                             
Κάποτε όλα σ’ αποχαιρετούν.
Μια γκρίζα σερπαντίνα ο καπνός των αποτεφρωμένων ημερών
διασχίζει των δέντρων την υπομονή.
Μ’ όλα τα φώτα του σβησμένα, σε ενυδρεία αφτέρουγων πουλιών φεγγοβολεί
–βλέπεις οι πεθαμένοι κρυώνουνε ξεσκέπαστοι–
βιρτουόζος των αλλοιώσεων, τα περιγράμματα της μνήμης προσπερνά
κι ας είναι ακόμη άγνωστη η ρυμοτομία της ψυχής.

Στις άδειες παραλίες φωνές και γέλια ακούγονται
μια λέμβος ακυβέρνητη σπασμένα ρόδια μεταφέρει
κι η Σόνια «θ’ αναπαυθούμε, θ’ αναπαυθούμε» έλεγε
κι ύστερα
προέχει να μαζέψουμε τα τζάμια από το πάτωμα
τις τεθλασμένες να σβήσουμε και τις ευθείες στην παλάμη χαρακιές.

Μα τι τις θέλαμε τις χειραψίες με τον έρωτα;
Κι έπειτα τόσα ρόδια σε τι επιτέλους μας χρησίμευσαν;

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τα παλιωμένα σπίτια
Post by: wings on 21 Nov, 2018, 18:07:03
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τα παλιωμένα σπίτια
                                                             
Ποιο απ’ τα δυο;
Περασμένα μεσάνυχτα και κάνει πρόβες η μπάντα
ή σαλπίζουν στη θύελλα τα ερειπωμένα σπίτια;

Πολιορκημένα από μια θλίψη παμπάλαια
σε περιπτύξεις που επιδίδεται με το ματαιωμένο
μεταφέρουν λαθραία νύχτα και μέρα στο υπόγειο πληγές
πληγές και χρόνια και κάτι χάρτινα κιβώτια με καμένα κεράκια
απομεινάρια απ’ τα γενέθλια κάποιας νοικάρισσας νεότητας.

Κι έχουν μια εγκαρτέρηση τα παλιωμένα σπίτια
θαρρείς και οι εντοιχισμένοι γνωστοί και άγνωστοι νεκροί
φορώντας τα καλά τους και ακίνητοι
σαν για να βγουν φωτογραφία
περιμένουν το γνέψιμο τις κλειδώσεις που θα λύσει
και τα φτερά με ένα άγγιγμα θα ξεκολλήσει απ’ τους ώμους.

Μέχρι τότε
με δάχτυλα ασκημένα να ψηλαφούν το αόρατο
σπρώχνουν τους τοίχους για να βγουν
σκοτάδια απόκρημνα μετατοπίζουν
η πέτρινη εχεμύθεια προδίδει τα μυστικά της
φλούδες ασβέστη στο δωμάτιο χιονίζει
και όλοι πια μαθαίνουμε
γιατί βαθαίνουν οι ρωγμές στα παλιωμένα σπίτια.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Συμφωνία
Post by: wings on 21 Nov, 2018, 18:21:45
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Συμφωνία
                                                             
Έπειτα αποφασίσαμε από κοινού
το ρολόι του ήλιου να ξεκουρδίσουμε

γιατί μονάχα η νύχτα ξέρει μες στα σεντόνια ήσυχα
τον πόνο μας να ενταφιάζει

γιατί η εμπόλεμη ζωή μια ανακωχή γυρεύει
ν’ αλλάξει από τα βάζα το βρόμικο νερό
και μ’ ανεμώνες κομμένες απ’ του καθρέφτη την πληγή να τα στολίσει

γιατί και η βιογραφία μας μια στάλα ύπνου λαχταρά
να ονειρευτεί πως υποδύεται την κρεμασμένη που χαμογελά
και μόλις πέσει η αυλαία επίσημα να υποκλιθεί σ’ όλα τα νήπια δάκρυα
που δε διασχίσανε ποτέ το μισοσκόταδο βλέμμα.

Θά ’ρθει, το ξέρουμε, καιρός
που ένας κωφάλαλος Θεός θα λογοδοτήσει
για του θανάτου το επισκεπτήριο στις χαλασμένες όψεις των πραγμάτων
για την αργή και βαθμιαία απελπισία
που απλώνει στις μορφές το άγγιγμά του.

Μέχρι τότε, κάποιος τις λέξεις ν’ απαλλάξει από το νόημά τους
την αντανάκλαση να προτιμήσει από το φως
κι από τις ελεγείες το έμβλημα του σιωπηλού Σεπτέμβρη ν’ αφαιρέσει.

Ποιος θα μας ξεναγήσει σ’ όλο το κίτρινο του δειλινού
αδίστακτα όταν γλιστράει στο δωμάτιο;
Κάτι σπασμένο κουβαλά και τρίζει
φυτεύοντας στα τζάμια και στα έπιπλα
τα τελευταία άνθη μιας θύμησης ευρύχωρης.
Ποιος θ’ ανελκύσει απ’ τους φωταγωγούς
τόσα τσαλακωμένα σημειώματα;
Ποιος θ’ αναλάβει να διαδώσει τον δεύτερο ερχομό
του ξακουστού ενορχηστρωτή οστών;

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Τρεις διηγήσεις του καθρέφτη (α. Σε χρόνο υπερσυντέλικο)
Post by: wings on 21 Nov, 2018, 18:32:42
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τρεις διηγήσεις του καθρέφτη

α. Σε χρόνο υπερσυντέλικο

                                                             
Ακόμη και για τις μέρες που θα ’ρχονταν μιλούσε σε χρόνο υπερσυντέλικο
χρόνο των φαντασμάτων τον αποκαλούσαμε μικροί.
Κοιτώντας πάντα προς τα ’κεί που τα βήματα καταβροχθίζουν τους γκρεμούς
σήκωνε στα χέρια το θαύμα και το αναποδογύριζε.
Νωθρές νιφάδες ασημένιες έπεφταν τα φωνήεντα στην ανοιχτή παλάμη του
– πολλά τα φθαρμένα αντικείμενα γύρω και αυτές θα αναλάμβαναν την όποια επισκευή.

Το ξημέρωμα τον έβρισκε ν’ αποθηκεύει δάκρυα.
Θα χρειαστούνε, έλεγε.
Πού να ξεφλουδίζεις τόσες θαλασσογραφίες, αν τύχει κι έρθει ανομβρία
κι άλλωστε
κανένας δε μας κουβεντιάζει πια σ’ αυτή τη χλοϊσμένη ολονυκτία
έτσι θερισμένους απ’ το φιλί
έτσι ασυμφιλίωτους με την εύνοια κάθε γαμήλιας ανίας

και ήδη απ’ τις φωτογραφίες λάσπη ξερή φυσά
κι ο έρωτας αδιάβαστος μπροστά από τον καθρέφτη
τα λόγια του απαγγέλλει κι αδέξια χειρονομεί
αιώνες τώρα.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Τρεις διηγήσεις του καθρέφτη (β. Μικροί καθημερινοί ηρωισμοί)
Post by: wings on 21 Nov, 2018, 18:44:31
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τρεις διηγήσεις του καθρέφτη

β. Μικροί καθημερινοί ηρωισμοί

                                                             
Νεροποντές σκιές σε λευκές επιφάνειες τοίχων
καθήλωναν το βλέμμα του.
Ο ύπνος του έμπαζε νερά
– σκασμένη η μπογιά στην ίσαλο του ονείρου
κι η ευτυχία θα ’ρχόταν αν προλάβαινε να ξεχάσει.

Πέντε η ώρα το πρωί, εν πλήρει σιωπή, ανέστελλε
την έκλειψη του πάθους, αδειάζοντας μες στο δωμάτιο
κουβάδες πνιγμένων λυγμών.

Κάποιος θ’ ανάλωνε μες στην αγάπη του την αθλιότητά μας
αλλά ούτε όνομα ούτε χρονιά, αόρατες γραφές και υποσχέσεις.
Γι’ αυτό τι ωφελεί τα δοκάρια της οροφής να μελετάς;
Τις μυστικές συνομιλίες των ψυχών
μόνο συλλέκτες άστρων τις κατέχουν.

Μα εκείνος μίλαγε διαρκώς για παπούτσια παλιά
που μόνα τους διέσχιζαν ξεθωριασμένες διαβάσεις
για καπέλα παράταιρα που φόραγαν κάτι γριές ψευδαισθήσεις
και πάντοτε ψιθυριστά για τα πράσινα σεντόνια των χειρουργείων
με την κηλίδα της ζωής να εφημερεύει αμήχανη.
Τις νύχτες παραμόνευε πλανόδιους οργανοπαίχτες.
«Ήχους ν’ ακούω» έλεγε «περαστικούς κι απόμακρους όπως η ύπαρξή μου».

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σημειωματάριο βίου
Post by: wings on 21 Nov, 2018, 18:56:54
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σημειωματάριο βίου
                                                             
Κοιμόμουν και πίσω από το παγωμένο τζάμι
σε αταίριαστων ερώτων προσφυγικούς καταυλισμούς
σκισμένα χαρτάκια με λόγια πρωτάκουστα
στοίχειωναν φωσφορίζοντας το πεθαμένο σώμα της αγάπης

όχι, όχι, η αυτομόληση στην άνυδρη ζωή προφορικά ανακοινώθηκε
κάτι άλλο θα έγραφαν...

Στις στέγες της μνήμης χιόνιζε αδιάκοπα.
Αποκλειστήκανε μορφές, δωμάτια που έπλεαν Ιούλιο μήνα στο φεγγάρι
δρόμοι που καταγράφανε το χρονικό μιας άρνησης∙
το χιόνι έφτανε ως τα πόμολα
λέξη καμιά δεν ταίριαζε στις κλειδαριές
κι η νύχτα ξεκινούσε από τις τεφροδόχες παλιών φωτογραφιών.

Την τελευταία μόνο στιγμή μεγάλοι προβολείς
στον άγγελο επάνω έπεσαν
την ώρα που κάποιο τραύμα παλιό περιποιούνταν
ύστερα εγώ σε έψαχνα
πού βγήκες δίχως γάντια και καπέλο;
Πέφτει αγιάζι στην παραλία και είδα τόσους φίλους να χάνονται.

Κι αν δε γυρίσεις να μου πεις, ποιος θα μου απαντήσει
«Προτού νυστάξει η θύμηση
πρόλαβες άραγε να με καταχωρήσεις
σε κείνο το περίφημο Σημειωματάριο Βίου;
»

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σύγχυση
Post by: wings on 21 Nov, 2018, 19:07:40
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σύγχυση
                                                             
Βαδίζαμε σαν μεθυσμένοι, συγγενεύαμε με τη θάλασσα
της μαθαίναμε ν’ αποστηθίζει τα πρόσωπά μας
μιαν άλλη φυλή της συστήναμε
αυτήν που με φερσίματα τυφλού σε ζωγραφισμένα βιβλία
έβρισκε τα σφαλιστά παράθυρα και τ’ άνοιγε στο φως.
Εκείνοι που θα φέρναν το κακό είχαν κλειδί
θα ’μπαιναν απ’ την πόρτα.
Ξοδέψαμε όλη τη ζωή μας για μια συγχώρεση
που δε μας δόθηκε ποτέ.

Ο δρόμος πλάι στη θάλασσα...
Τόση αγάπη πώς να την κουμαντάρεις;
Ανάγωγη κι αβράδιαστη –ίδια φωτιά Πεντηκοστής–
στα κύματα ν’ ανάβει πυρκαγιές
να καταργεί τους φάρους
να βλέπει τα σημάδια του καιρού
κι αυτή να ταξιδεύει.

Και πώς να ξεχωρίσεις με μόνο το φεγγάρι οδηγό
αν ήταν η νέα μέρα που έφτανε
ή αυτή που έφευγε για πάντα.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το σπίτι βρέθηκε στη θάλασσα
Post by: wings on 21 Nov, 2018, 19:16:08
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το σπίτι βρέθηκε στη θάλασσα
                                                             
Θυμάμαι τότε ευθυμούσαμε
άγγελοι μπαινόβγαιναν στο σπίτι
τρώγαν μαζί μας βραδινό
την ίδια έρημο μ’ εμάς βαδίζανε
και όλες οι αναχωρήσεις αναβάλλονταν για κάποιο ξημέρωμα
που θα μας είχε κλειδώσει απ’ έξω το όνειρο.
Οι σημασίες της αφής ήταν ακόμη αμετάφραστες
στο σαλόνι ηχούσαν πορσελάνες και η κουρτίνα στο πλάι τραβηγμένη
τον δρόμο επιτηρούσε και τη θάλασσα
μην τύχει και παρασυρθούν
ακυρωθεί η πράξη και ψάχνουμε πλοία στους σταθμούς
και στα πελάγη δέντρα.
Ο Κόλλιας, όπως μου ’λεγες, την είχε ικανή για όλα.

Κι ύστερα, μου διαφεύγει πώς
–όμως χωρίς προειδοποίηση–
θες κάτι λέξεις εμπύρετες
εμπιστευμένες στη «μεγάλη εμβέλεια» της ύστατης συγκομιδής
θες κάποιων χειλιών εργατικών η ανάσα
εντεταλμένη στον θάνατο να επικαθίσει
θέλεις η ευπιστία
γνώρισμα των αγράμματων και των μικρών παιδιών
πάντως το σπίτι βρέθηκε στη θάλασσα
κάτωχρο μα ανθεκτικό το ’δαμε να επιπλέει
από τις λέξεις σώθηκαν μόνον οι δοτικές
κι εμείς οι δυο αγνοούμενοι
λίγα μόλις τετράγωνα μακριά από τους αγίους
στην άσφαλτο αναίτια πνιγμένοι.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η θέση πάντοτε παράθυρο
Post by: wings on 21 Nov, 2018, 19:24:16
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η θέση πάντοτε παράθυρο
                                                             
Αμαρτωλή υπόθεση κι ο γυρισμός.
Σκοτάδια χυμένα από φθινόπωρα παλιά
σκοτάδια που τυφλώνουνε
όπως ρουφάει ένα τούνελ το τοπίο
λιβάδια αποκόμματα
κειμήλια ομοιώματα μιας άχρηστης αστραφτερής στιγμής
που εκτίναξε το ποίημα
και ήσυχη οπισθοχώρηση ανθρώπων κι ουρανού

η θέση πάντοτε παράθυρο
να ’ναι εύθραυστη η απόσταση απ’ ό,τι ξεμακραίνει
μα η πλάτη ασυναίσθητα στο μέλλον γυρισμένη

ώσπου άξαφνα
σε ξένης χώρας παλαιοπωλείο να βρίσκεσαι
τη βυσσινιά να παζαρεύεις πολυθρόνα
που κάποτε –σου φάνηκε–
ένας λυγμός ανίατος για μέρες σ’ είχε ρίξει.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ένοικοι απουσιολογίων
Post by: wings on 21 Nov, 2018, 19:39:04
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ένοικοι απουσιολογίων
                                                             
Αργότερα κατάλαβα πως ό,τι συνομιλεί στην κάμαρα με τους τριγμούς του ξύλου
τον θάνατο αποστρέφεται
και να σκεπάσει προσπαθεί στον διάδρομο τα βήματα
γι’ αυτό
το ν’ αποφύγω με ξόρκια και προσχήματα
όσα μιλιούνται ερήμην μου μες στο παλιό το σπίτι
μάλλον αδύνατο μου φαίνεται

κι έτσι απόψε στο υπόγειο λέω να κατεβώ
την ανάπηρη να επιδιορθώσω πολυθρόνα
να ξαποσταίνουν πού και πού κι εκείνα τα φαντάσματα
που πήγαιν’ έλα μες στον τρόμο
ένα ομιχλώδες σταλάζουν βιολετί σε πάθη νωθρά
που αβοήθητα μαραίνονται

γιατί –όπως όλοι ξέρουμε–
ένα κλουβί μ’ ερωδιούς είναι ήδη μια διαμαρτυρία
μια άηχη ορχήστρα αποδημητικών καιρών
κι ό,τι κρυφοκοιτάει πίσω απ’ τα χαλάσματα
δεν είναι παρά τα γέρικα νεκρά παιδιά
–η Σελίκα, η Ναθαλία κι η γιαγιά μου–
που έδωσαν μια και άνοιξαν το ξύλινο μακρόστενο κενό τους
και τρέξαν να συνεχίσουν το κρυφτό
που μια υποχρέωση ζωής τούς έκοψε στη μέση.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το σκοινί
Post by: wings on 21 Nov, 2018, 19:45:04
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το σκοινί
                                                             
του πηγαδιού
που κατεβάζει στη θάλασσα την κιβωτό του κήπου

του καραβιού
που ανεβάζει την άγκυρα και τον βυθό ακυρώνει

του ακροβάτη ποιητή
πάνω απ’ το άχραντο κενό
την άφιξη του αγγέλου που εποπτεύει

του ορειβάτη χαρταετού
πίσω απ’ τα τζάμια του Θεού
την εύθραυστη ελαφρότητά μας υπενθυμίζοντας

της καμπάνας
όταν τον θάνατο του αυτόχειρα διστάζει να θρηνήσει

της σημαίας
που υποστέλλει την έπαρση
και αναγγέλλει την ήττα

της αιώρας
που προσποιείται τη γέφυρα
λες κι η χαρά θα περάσει
–ή μια σελήνη πάνινη σε νυχτωμένο κήπο–
της μέσης του καλόγερου
της ράχης των βιβλίων
αυτό που δυο παιδιά γυρνούν
πάνω απ’ τα χάχανα ενός τρίτου

κι αυτό που κατεβάζει τον νεκρό
τραβώντας αμετάκλητα του τρόμου την αυλαία.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ερασιτέχνες θεατρίνοι
Post by: wings on 21 Nov, 2018, 19:54:20
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ερασιτέχνες θεατρίνοι
                                                             
Το απόγευμα εκείνο έβρεχε λύπη ακατέργαστη
μια αυτονόητη βροχή που διοχέτευε τη γυάλινη ανία της
σ’ όλες τις Κυριακές των μυθιστορημάτων.
Κάπως έτσι, να ξέρεις, πολλαπλασιάζονται οι απουσίες.
Γι’ αυτό κι η φωτεινή εξαίρεση του έρωτα
μια σκευωρία είναι, για να ασκεί την εποπτεία του ο χρόνος
σ’ ό,τι η εγκατάλειψη αφήνει να θριαμβεύει αζήτητο
στο ψύχος του καθρέφτη.

Και η νύχτα;
Ποια αυτάρκεια θα κατακλύσει ποτέ
τη θρηνώδη βασιλεία της ώχρας
όταν εισβάλλει ο Σεπτέμβρης με τα παλιά ρολόγια του
και το τσάι δε σερβίρεται πια με την άφιξη
μόνο καμιά φορά μπορεί και να παρευρεθείς άθελά σου
στην ανάγνωση παράδοξων επιστολών
που αγγέλουν το απροσδόκητο.
Κι επειδή κάπως πρέπει να συντηρηθούν και οι υποβολείς
καλό είναι τα μεσάνυχτα ν’ ανοίξουν οι καταπακτές του στήθους
παγιδευμένες αλληγορίες να αναμετρηθούν
με όλα τα λάγνα ψέματα κάποιας παράστασης ζωής
που ερασιτέχνες θεατρίνοι ερήμην σου ανεβάζουνε
παίζοντας και χάνοντας για σένα.

Από τη συλλογή Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (2004)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γυάλινες προθήκες
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 18:40:26
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γυάλινες προθήκες

Πίσω απ’ τις γυάλινες προθήκες
απογευματινών φιλοφρονήσεων
η άλλη γλώσσα θρυμματίζεται.
Όσο για το ανέκφραστο
που ο φόβος φιλοτέχνησε
δεν είναι πια αυτό που κίνησε απροσποίητο
τη συμπαγή αγάπη ν’ αποδώσει.

Το ανεστραμμένο είδωλο
έχει δική του καλοσύνη
ούτε πενθεί μα ούτε κι αντιστέκεται.
Σαν πεταλούδα αλκοολική
αδέξια στροβιλίζεται γύρω από τη σκιά του
ώσπου με τρεις φιγούρες ξεκαρδιστικές
–δίκην επιχειρήματος–
όσους επωφελούνται και ληστεύουνε τον ύπνο μας
ευθύς τους αθωώνει.

Όμως εγώ αδιάκοπα μικραίνω
έντρομο γίνομαι έντομο μέσα στον πυρετό
μικραίνω και ζαλίζομαι
σβήνει το φως σαν αστραπή

κι ας βεβαιώνουν τώρα πια
αυτόπτες μάρτυρες νεκροί
πως φαναράκια έφεγγαν
το κατρακύλισμά μου.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μια εκκρεμότητα
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 19:06:21
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μια εκκρεμότητα

Πρώτα ήρθε το ελαφρό εκείνο σφίξιμο
που επινοούν τα άρρωστα πουλιά
όταν το κίτρινο χιόνι της καρδιάς
για ένα άλλο φως εγκαταλείπουν.

Εκεί το τέλος των φιλιών
κανέναν δεν πανικοβάλλει
αφού την τέφρα του καθρέφτη
η αταραξία των αγρών συναγωνίζεται.

Ίσως αυτή να είναι η αιτία
που κάθε απομεσήμερο
αγνώστων παραμιλητά
στον θάλαμό σου προσαράζουν
ραντίζοντας με ομίχλη και με πυρετό
τη χάρτινή σου μοίρα.

Γιατί κι η ύπαρξη μια καταδίκη είναι
μια εκκρεμότητα με πλάνες στολισμένη
μια διαρκής αναβολή
θα φεύγαμε, αλλά μείναμε
κάποια συνωμοσία, ξέρετε
μας παίδευε από παλιά
και μήπως άραγε γνωρίζετε
ποιος τάχα να ευθύνεται
γι’ αυτές τις βροχερές
μονότονες διαδρομές
στο πίσω μέρος της ζωής;


Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Να είναι οριστικό
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 19:15:22
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Να είναι οριστικό

Μ’ άρπαζαν απειλητικά απ’ τον λαιμό
όλα εκείνα που φοβόμουν.
Κι αυτό αν το καλοσκεφτείς
ήταν λιγάκι διφορούμενο.
Έμοιαζε πως εγώ ακολουθούσα
με κάποια απόσταση ασφαλείας φυσικά
εκείνους που μετέφεραν
έναν βρεγμένο κήπο
– άνθρωποι τρομαγμένοι, σκοτεινοί
που παραμέριζαν τον ίσκιο τους
και στην αληθινή τους ιστορία
θριαμβικά εισέρχονταν.

Εκεί
έχοντας πρώτα διά παντός απαρνηθεί
τις παιδικές τους βεβαιότητες
ατάραχοι ξανάμπαιναν στον χθεσινό τους εφιάλτη
για να τραβήξουν απ’ την τράπουλα
και πάλι το κακό χαρτί
αυτό που κάνει τις βελόνες στις πυξίδες
να τρελαίνονται

κι όσοι είναι έτοιμοι στη σκάλα γι’ αναχώρηση
βοηθήστε να πεθάνουμε, να εκλιπαρούν
αλλά φροντίστε, όσο γίνεται, να είναι οριστικό
αφού απ’ το ημίψηλο δε βγαίνουν περιστέρια
κι όλες οι διευκρινίσεις
δεν αναφέρουν πουθενά τους ψευδομάρτυρες
που διαβεβαίωσαν πως στον κατακλυσμό
θ’ ακούγονταν καμπάνες.


Συνήθως έτσι γίνεται
και τελικά υπερισχύει η βροχή
που φτάνει πάντα τελευταία
και σαν Ημέρα Κρίσεως
μεμιάς όλα τα εγκλήματα αθωώνει.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Φιλάνθρωπος θάνατος
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 19:20:40
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Φιλάνθρωπος θάνατος

Δεν είναι που τα σκιάχτρα
προαισθάνονται τα χρόνια
– αέρηδες που σκορπίζουν
απ’ τις σχισμένες τσέπες τους
την κιμωλία του Σεπτέμβρη.

Άνοιξε τρύπες η καρδιά
και πια κανένας όμοιος με χτες
και τίποτα ολόιδιο με τη σκουριά μας
γιατί αυτή είναι ο θρήνος μας
αυτή αμετανόητη
στα πέρατα του βλέμματος ειδοποιεί
όχι για το αμετάκλητο
αλλά για ό,τι δε θα μάθουμε ποτέ.

Ξέρω, βασανισμένοι είμαστε
πολύ βασανισμένοι
κι ο θάνατος φιλάνθρωπος
– γιατί κι αυτή την ξενιτιά
στον θρίαμβο του ορατού
πόσο να την αντέξεις
πόση ομορφιά να πεις
ότι χωρά στα πεπρωμένα;

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η εξαγορά
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 19:32:29
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η εξαγορά

Τόσο πολύ μας τρόμαζε εκείνη η ξενιτιά
που ειλικρινά δεν ξέραμε
αν οι χειρονομίες κι οι φωνές
κι ο αποκλεισμένος τόπος
όριζαν την απόσταση
ή μήπως οι άθλιοι εμείς
υπονομεύαμε το παρελθόν
ξεπροβοδίζοντας σκιές
σαν ήρωες θεατρικού
στην τελευταία πράξη.

Φεύγαν οι μέρες
μας έδιωχνε και η ζωή
κι όμως εμείς κοιτούσαμε αλλού
βέβαιοι πως για τον θάνατο
τα δάκρυα θα μας είχαν προγυμνάσει.
Ωστόσο
όλες αυτές οι αναίμακτες πληγές
στένευαν –όσο να πεις– το αγνάντεμα
κι η εξαγορά των τύψεων
ούτε που μας γαλήνευε.

Όσο για τις φήμες ότι κάποιος
αποταμίευε τις προθέσεις μας
αβάσιμο ακουγότανε
κι αδύνατο να μας καθησυχάσει.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Έβαφε με σκουριά
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 19:41:05
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Έβαφε με σκουριά

Κάθε πρωί ένα αναιδές φθινόπωρο
μπήγει θαρρείς στο στέρνο μου
ξύλα αγριοτριανταφυλλιάς και πρωτοβρόχια.
Νοτισμένη απ’ το άδειο
κατοπτεύω την κάμαρη
–κάπου εδώ
μπορεί και να ξεχάστηκαν τα γόνατά σου–
τους τοίχους
με καρφωμένο πρόχειρα
τον ίλιγγο των διλημμάτων
να ρίχνουνε τα κάδρα τους
να ταξιδέψουν τα παστέλ
στα έπιπλα και στα χαλιά
κι ελπίδες γενναιόδωρες
πίσω απ’ την τυραννία του χιονιού
το Πάσχα των σωμάτων να μαντεύουν.

Όμως τις νύχτες
σε ξάστερη λήθη αποσύρομαι
τριγυρισμένη μάσκες παγερές
αλλόκοτες γκριμάτσες φιλόπτωχων κυριών
παιδιά που λούζουν με τα δάκρυά μου
τα μαλλιά τους.

Στην αρχή φοβόμουν.
Ένα καβούρι αιμάτινο
έβαφε με σκουριά τα σπλάχνα του πατέρα μου
κοπάδια λύκων ξεχειμώνιαζαν
στα μάτια αυτών που μ’ ερωτεύονταν
και οι σωστές επιλογές
τραβούσαν το σκαμνάκι από τα πόδια μου.

Ύστερα, δε συνήθισα.
Κάποτε θα με πάρω αγκαλιά να με παρηγορήσω
έτσι λεπτά ντυμένη που γεννήθηκα.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ιατρική επίσκεψη
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 20:17:27
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ιατρική επίσκεψη

Θα ’λεγα πως πηγαίνετε καλά!
Ως την επόμενη εξέταση
δεν αποκλείεται να ’χετε γίνει άγγελος.
Βλέπετε, πολλοί οι υποψήφιοι
και πόσες υποσχέσεις αναβολής να δώσεις;

Μα, μην το παίρνετε προσωπικά!
Και βέβαια το ξέρω
πως μόνο σ’ εσάς δε θα συμβεί.
Εσείς απλώς θα επαναλαμβάνετε
στον ρυθμό της ατμομηχανής τη φράση:
Σε τρία καλοκαίρια θα επισκεφθώ το Μόναχο
και εναλλακτικά:
Θέλουνε άλλαγμα οι μεντεσέδες της ντουλάπας.

Όσο για τις φοβίες σας και τα κακά σας όνειρα
ας μη συγχέουμε την υστερία με το ένστικτο.
Ανώδυνα, ό,τι συμβεί, θα το αντιμετωπίσουμε
σε σταδιακές μικρές απώλειες καταφεύγοντας:
πρώτα μαλλιών
–να μη σκαλώνουν οι μορφές κατά την έξοδό τους–
μετά κιλών
–καμιά βαρύτητα δεν εγγυήθηκε ποτέ
μια δεύτερη ανάγνωση του βίου–
και τέλος χρώματος
– αυτό έχει σχέση με τον ήλιο
αλλά πού να σας το εξηγώ ακριβώς.

Κι άλλωστε
σας μιλώ ως ιατρός
ανίατων ψευδαισθήσεων
και πόθων που ασεβώς κακοφορμίζουν.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Όροφος μείον ένα
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 20:29:53
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Όροφος μείον ένα

Ο θάνατος αποβραδίς μας έφραζε τον δρόμο
κι εγώ που από μικρό παιδί
τα έτρεμα τα καλοκαίρια
θα έφτανε, έλεγα, μία χειρονομία
ένα ανέλπιστο κλείσιμο λογαριασμών
όπως
όταν γυρίζει το φλιτζάνι του καφέ
κι όλα τα φίδια, οι εχθροί και οι κλεισμένοι δρόμοι
λιωμένες απειλές κατρακυλούν
μέσα στον νεροχύτη.

Όμως σιδηρουργείο η ζωή
και βάρος αμετάθετο η τελευταία λέξη
όταν σε αίθουσες αναμονής ηλεκτρικές
αδύναμα κορμιά κρέμονται στους καλόγερους
και πανωφόρια αδειανά
μπαίνουν ν’ ακτινοβοληθούν.

Τους μήνες που κοιμάται ο κάβουρας
κοντεύω να πιστέψω
πως ίσως και να με ακούς
πως κάπως Σε συγκίνησα κι εγώ.
Ύστερα, λέω, θα φταίει που δε γνωρίζω
τη διάλεκτο των περιστεριών
μπορεί το ασταθές του χαρακτήρα μου
ίσως κι εκείνη η καθ’ έξιν υπνηλία μου
τις Κυριακές στον όρθρο.

Όμως κακά τα ψέματα
ήρθε ο καιρός
τον πετροπόλεμο να συνηθίσουμε
τώρα που χτύπησαν μεσάνυχτα
κι η χρυσαφένια άμαξα
ξανάγινε κολοκύθα.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Χημειοθεραπεία
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 20:41:04
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Χημειοθεραπεία

Μπορεί να έφταιγε
εκείνο το χυδαίο πλήθος των τύψεων
που απεγνωσμένα μ’ έψαχνε
στην άκρη της γιορτής
ξεθωριασμένα ρούχα να με ντύσει.

Και δε μιλώ γι’ αυτό που
η παιδική απελπισία επινοεί
όταν σαν από γλύκισμα κλεμμένο
τρίμματα ερήμου προσπαθείς
κάτω απ’ τη γλώσσα σου να κρύψεις.

Τις αμαξοστοιχίες με τα σβηστά βαγόνια
πολύ μετά θα ανακάλυπτα.

Μιλώ για όσα προηγήθηκαν
στους κάτασπρους διαδρόμους
που βγάζουνε σ’ ανηφοριές
με οιδήματα λουλούδια
φαινόλης και ιωδίου ευωδιές
και δάση
με φορητούς μεταλλικούς κορμούς
–τσαμπιά του αλουμινόχαρτου–
να στάζουν τα φαρμάκια τους
στο αφελές σου αίμα
να μάθει αυτό που ήθελε οικειότητες
και άλλα τραταρίσματα
μ’ αυτόν τον ψεύτη θεατρώνη
που πάνω που τα λόγια σου
φαρσί τ’ αποστηθίζεις
έρχεται και –κακήν κακώς–
έξω σε βγάζει από το έργο.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ξύλινα συρτάρια
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 20:48:21
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ξύλινα συρτάρια

Όλα θαρρείς
τ’ απορροφάει ο κραδασμός

–στιγμιαία εξαίσια οικουμένη
που ιερουργεί τον θάνατο
μια πνιγηρή αντιφεγγιά
που εισέρχεται στο χόρτο
με δακρυγόνα κι ουρλιαχτά–

ώσπου η συγκομιδή του ουρανού
αδιάκοπα πληθαίνει
και έντομα γεμίζουν τα κρεβάτια μας.

Ίσως γι’ αυτό κι επείγει
να σκάψουμε τις σήραγγες.
Τα νυχτικά του πάνω κόσμου
φρεσκοσιδερωμένα
σε ξύλινα συρτάρια να τα κρύβουμε
να συνηθίζουν τα σατέν
σε κρεβατάκια πιο μικρά πια να ξαπλώνουν
να μάθουνε και τα βαμβακερά
πώς είναι να πλαγιάζεις με αγνώστους
–γαμπριάτικα κοστούμια ντεμοντέ
και καθημερινά φορέματα για τσάι
την ύπτια αποσύνθεση
ασάλευτα να περιμένουν.

Λίγη λεβάντα
πάντοτε σε τούλι τυλιγμένη
αθώος μοβ υπαινιγμός
για να ευωδιάζει κήπος στην κλεισούρα.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το σταυρόλεξο
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 20:55:15
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το σταυρόλεξο

Ήτανε ολοφάνερο.
Ένας φόβος παράφορος
όριζε τις υποχωρήσεις μου
μια αποστροφή
για το αιχμηρό βλέμμα τρυπάνι
που διαπερνά τα έπιπλα
για να επιστρέψει το σαράκι τους
κι άλλοτε θολωμένο εισχωρεί
σε ανατολίτικα χαλιά
σμήνη βηματισμών να ελευθερώσει.

Αργά ή γρήγορα θα εξατμιστούνε, έλεγα
τα σκοτωμένα χρώματα.
Δε θα μπερδεύονται στα πόδια μου
όλα τα ψίχουλα φιλιά
κι οι στάχτες του τσιγάρου
που στεφανώνουν διαψεύσεις.

Τέτοια αισιοδοξία!
Μόνο που τα νερά απότομα τραβήχτηκαν
και σε ασφαλές τετράγωνο εντοιχίστηκα.
Σταυρόλεξο για λύτες δυνατούς
μου είπανε
κι αν μάλιστα σταθείτε τυχερή
μπορεί για κάμποσο καιρό
και ν’ αποφύγετε το μαύρο το κουτάκι.


Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η φύση
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 21:00:32
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η φύση

Ανέκαθεν η φύση μού ήταν απεχθής.
Για την ακρίβεια
η διαρκής υπόμνηση μιας αναιδούς αυτάρκειας
μιας άνευ λόγου υπομονής
μιας εσωστρέφειας
κάτι σαν
γιατί ν’ αναρωτιόμαστε
– πανομοιότυπες σιωπές
καταβροχθίζουν το ξημέρωμα
κι άλλωστε άνετα συνυπάρχουνε
λιωμένα ρούχα, χώματα
κι η στατική εναλλαγή πολύχρωμων λεκέδων
ενώ –όπως γνωρίζουμε– η ζωή
υπήρξε επινόηση ευφάνταστου αφηγητή
που πέθαινε τους ήρωες
μόλις ανακαλύπτανε
πως ούτε αυτός υπάρχει.

Στο μεταξύ η πράσινη πόρτα
δεν οδηγεί στο μάθημα της Ωδικής
αλλά σ’ ένα τραπέζι χειρουργείου
όπου βαθύτερα απ’ το απρόβλεπτο
η νοσταλγία τεμαχίζει.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κάποτε κι αυτοί παραδοθήκαν
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 21:07:37
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κάποτε κι αυτοί παραδοθήκαν

Τους αγαπούσα
γιατί έλεγα πως δε θα με πονέσουν.
Θα είχαν ήδη εξαντληθεί
κι οι λόγοι για εκδίκηση
τώρα που το σάπιο ευωδίαζε γύρω τους
κι από το άπληστο κορμί τους
βλάσταιναν οι πληγές
–ντροπές σημαδεμένες με κόκκινα γαρίφαλα
κακοραμμένα επάνω τους–
απόδειξη πως κάποτε κι αυτοί παραδοθήκαν
ας ήταν και με ύπνωση.

Τώρα
στο καθρέφτη που βάφεται
η πεθαμένη μάνα τους
πυκνή σιωπή χιονίζει
αυτοί πετάνε τα βιβλία και τρέχουν
να φωτογραφηθούν
με της παλιάς τους γειτονιάς τη συμμορία.

Όμως για τη συγκόλληση του χρόνου
καμιά εκεχειρία
με την ασάλευτη επανάληψη
δε φαίνεται επαρκής
ούτε η ελάχιστη προσπάθεια
να παγιδεύσεις τον σφυγμό.

Το απόγευμα του βλέμματος
μονάχα όταν ανάβει η νύχτα μέσα του
μπορείς να το υποθέσεις.

Στο μεταξύ
ο σκορπιός κατηφορίζει τους κροτάφους τους
το σκήπτρο του κατακτητή
γίνεται μαύρο ρόδο
κι από τα γερασμένα χέρια τους
κάνοντας κρότο ηχηρό
γλιστρά στο χάρτινο κενό τους.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Οι έτοιμοι
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 21:18:26
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Οι έτοιμοι

Ανελλιπώς αποβραδίς
ακούνε το δελτίο καιρού
μήπως και δεν ξυπνήσουν στο κορμί
– τουλάχιστον ομπρέλες να φαντάζονται
στην τελευταία βόλτα τους με τους αγαπημένους.
Ή έστω
λίγη παραφορά ζωής
σαν χειμωνιάτικη λιακάδα
να ακινητεί επάνω τους
διδάσκοντας στη μέρα
του σκότους το αδιαπέραστο.

Και μόνη τους παρηγοριά το δέντρο
αυτό που παίρνουν οι νεκροί
και ταξιδεύουν
και πια γίνεται σώμα τους
μέχρι να προβληθεί κι αυτό
απ’ τη βαριά ασθένεια της νοσταλγίας
– πώς θά ’ρθουν, λέει, τ’ αληθινά πουλιά
με τον ασφράγιστο ύπνο
τ’ αγρίμια
με το άγιο φωτοστέφανο του τρόμου
που βεβαιώνει τη ζωή.

Κι αφού στο τέλος ενημερωθούν
για τις αρθριτικές μεταβολές
και τις συνέπειες γενικώς της υγρασίας
έπειτα μένουν άγρυπνοι
κι αδιάκοπα μονολογούν
– μια κι όσα λόγια ραθυμούν
σε κλειδωμένα στόματα
την αφασία του θανάτου διαιωνίζουν.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Μέριλιν... παρ' ολίγον
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 21:51:06
https://www.youtube.com/watch?v=Vg5HIMnPx7k

Marilyn Monroe on May 19, 1962, for President John F. Kennedy (https://en.wikipedia.org/wiki/Happy_Birthday,_Mr._President)

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Μέριλιν... παρ’ ολίγον

Αυτές οι σκάλες δεν έχουν κουπαστή
έτσι που το απρόσεκτο
να γίνει ανεπανόρθωτο
σαν δισταγμός που –ανίσχυρος να αντισταθεί
στα έγχορδα που ακούγονται στη σάλα–
ανάβει εντέλει πόθο μοχθηρό

γιατί δεν επισκέπτεται συχνά το πανδοχείο μας
ούτε κι αυτός ο υπαινιγμός μιας θύμησης
κάποιας αλληγορίας ενός ιλίγγου νικημένου
από ένα φιαλίδιο φτηνό
που βιαστικές ανάσες το εξαντλούνε.

Γι’ αυτό κι εγώ φοράω τα μποτάκια μου
και
βάλ’ το στα πόδια, κούκλα μου
φωνάζουν
την ξέρεις τη δουλειά σου εσύ
«happy birthday, Mr. President»
κι άσε για άλλους τις υποκλίσεις στο κενό.


Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σαλώμη
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 21:58:03
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σαλώμη

Σπασμένα γυαλιά καρφωμένα στο σώμα μου
τρυπάνε τη ραχιτική ζωή μου.
Γωνίτσες αιχμηρές οι παγοκρύσταλλοι
κι αυτοί που μ’ αγκαλιάζουν
γίνονται ηλιοβασίλεμα
πηδούν φωτιές του Αϊ-Γιαννιού
και παίζουν την τυφλόμυγα
με ένα πόδι ξύλινο.

Εκείνος βέβαια προτίμησε τη στάχτη.
Χόρεψε στα υπόγεια
ένα ταγκό με πάθος
κι έδωσε μία και έλιωσε
με το αναπηρικό καρότσι
τη μορφή του.

Μια μάσκα ράβει έκτοτε
με αποκόμματα από εφημερίδες
φωτογραφίες μεταπολεμικές
και τα τραγούδια του Άριελ.

Όσο για μένα
τις νύχτες λαμπυρίζω
και καμπουριάζω το πρωί.
Φυτρώνουν τότε επάνω μου
τάφοι χορταριασμένοι
μικροί ναοί που δε μυρίζουνε λιβάνι
μα ανάβουν τα καντήλια τους
για τον Θεό του φόβου
που εφημερεύει κι αγρυπνά
και τους δικούς μου επί πίνακι γυρεύει.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Φοβάμαι
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 22:08:21
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Φοβάμαι

Τακτική ακροάτρια στο αμφιθέατρο της φρίκης
όμως το μάθημα του σιωπηλού αναφιλητού
πάντοτε για την άλλη εξεταστική.

Γιατί τα λόγια απομακρύνονται
όταν διαστέλλονται οι μορφές
κι ό,τι φωνάζω
δεν αντηχεί πια την εγκατάλειψη
αλλά μια σιωπηλή παραδοχή
που ο σαλεμένος νους αποκαλεί
χρόνο μες στα εγκόσμια
παγίδα για να πιάνεται η αγάπη
πάντα σε λάθος αστραπή να κατεβαίνει
αφού φημολογείται ότι τη νύχτα
εξάπαντος θ’ ανέβει ο ελεγκτής
και τρέμει – βίαια μην την πετάξει έξω.

Και τότε
δε μένει πια κανείς εδώ;
Κανείς που από το παρελθόν του
να έχει πια παραιτηθεί;

Ξέρω πολλούς με ρουφηγμένα πρόσωπα
που δε γυρεύουν να σωθούν
μόνο να νικηθούν από την ομορφιά
να διαψευστούν
και ό,τι παρασταίνεται εν μέσω εορτασμών
να δούνε να σωριάζεται
απ’ τη βεγγαλική κραυγή

φοβάμαι.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τα αποσιωπητικά
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 22:23:59
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τα αποσιωπητικά

Κι ενώ κάθε πρωί τα σχολικά
μαζεύουν από τις γωνιές
πολύχρωμους αθώους νυσταγμένους
με το σημάδι του μη προορισμού
ρόδινη χαρακιά στα μάγουλά τους
κάπου αλλού
αγέλαστες δασκάλες
σχεδιάζουν να τους μάθουν
πως σ’ ένα μέλλον κοντινό τη δυστυχία
θα την πυροβολήσουν με τις λέξεις
κι όχι, παιδιά μου
όπως κάποιοι τρελοί και ηττημένοι ισχυρίζονται
μ’ εκείνες τις τρεις ολόμαυρες τελίτσες.
Αυτές, μικροί μου άγγελοι
δεν είναι πια στη διδακτέα ύλη.


Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Δωμάτιο νοσοκομείου
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 22:29:03
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Δωμάτιο νοσοκομείου

Κι ενώ ήμουν σχεδόν βέβαιη πως κάποιος
κρατώντας χάρτη ναυτικό
με κυνηγούσε
ωστόσο πάντοτε φοβόμουν
πως κανένας πουθενά δε με περίμενε.

Με βάραιναν κιόλας
οι στολές τόσων ανθρώπων
να τις φορώ κατάσαρκα
που ακόμη και το παρελθόν
–με τη γνωστή του επιμονή
να ορίζει και τις νύχτες μας–
κάποτε με λυπήθηκε
και μ’ άφησε να μπαινοβγαίνω ελεύθερα
στο απρόβλεπτο.

Όμως μια Κυριακή
που οι άλλοι καταγίνονταν
με τον εκχιονισμό των συρταριών
η ζωή
με αθετημένες όλες της τις υποσχέσεις
αποφάσιζε να μου διδάξει την ισότητα
μετατρέποντας έναν κήπο με δάκρυα
σε μισοφώτιστο δωμάτιο νοσοκομείου.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σεσημασμένος
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 22:34:36
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σεσημασμένος

Θυμόταν
και δεν το καταλάβαινε
όπως συμβαίνει όταν ξεχνάς
κι οι άλλοι σπεύδουν
να σου κόψουν την κλωστίτσα
που κρέμεται απ’ τον ποδόγυρο
ενώ μήτε επισκέψεις περιμένεις
μήτε εξομολογήθηκες ποτέ τη συμφορά σου
σ’ όλους αυτούς
που εκτίθενται στους λιθοβολισμούς.

Βαραίνει η μάταιη προσμονή
πιότερο κι απ’ το κρίμα.

Όμως Εσύ
αυτάρεσκα αναβλητικός
επέμενες ν’ αποκαλείς Ζωή
τους χώρους ανανήψεως
που δε συμβαίνουν θαύματα.

Μια σκευωρία ήσουν τελικά
σεσημασμένη διάψευση
παμπάλαιο μεγάφωνο
αναχωρήσεις και αφίξεις που αναγγέλλει.

Μα αυτό που σου επιρρίπτω πιο πολύ
είναι ότι την αμαρτία σου γιγνώσκεις
κι εντούτοις απ’ τον φόβο σου
ολοένα και πιο σφιχτά
πάνω στο ψέμα σου με δένεις.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: 29 Δεκεμβρίου
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 22:45:20
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: 29 Δεκεμβρίου

Κόρη:
Σε απάνεμο ύπνο αθάνατο
μια θύελλα φιλεύσπλαχνη
την κόλασή σου εκμηδενίζει.
Μια άφεση, μια απάντηση
ο ογκόλιθος της συντριβής
κι η κλίμακα των μορφασμών
σε παγωμένη αδράνεια βυθισμένη.

Πατέρας:
Α, με καλούν στα σκοτεινά
την ανθυγιεινή ζωή να εγκαινιάσω.
Τους το είχα βέβαια δηλώσει από νωρίς
πως ασφαλώς και προτιμώ φθινόπωρο
για την ακρίβεια τις αρχές του φθινοπώρου
φωτίζονται αλλιώς θαρρείς
τα μεταχειρισμένα πράγματα

Στρόμπολι, Ταορμίνα...

Γυναίκα:
Μήπως κάποια καλύτερη τιμή
γι’ αυτό το ξύλινο τιμόνι καραβιού;
Το ψάχνει χρόνια ο άνδρας μου...

Πατέρας:
Ένα πανέρι με λουλούδια
ίσως να το απέρριπτα
όμως
τόσα πορτρέτα ολόγυρα
πώς θα τα συνηθίσω;
Ανώφελα ναυάγια που επιπλέουν
εκτεθειμένες μοναξιές
στο διεστραμμένο βλέμμα τ’ ουρανού
κι αυτά τα σαλιγκάρια
που ανηφορίζουνε στα πόδια μου...

Τελειώνουμε.
Υγρή, ακάθεκτη σιωπή
μ’ εγκαθιστά στους βάλτους της.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η τελευταία Πέμπτη
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 22:52:08
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η τελευταία Πέμπτη

Έμοιαζε με εορταστική βραδιά
ούτε βελούδα βέβαια ούτε και μουσελίνες
μονάχα η αγωνία να διαβαστούν ανάποδα
φιλιά και δευτερόλεπτα
κάτω απ’ το κάτασπρο ταβάνι
μ’ εκείνο το «ως διά μαγείας»
πάντοτε να καθυστερεί.

Ποιον ένοιαζε αν τουρτούριζα
έξω απ’ τα παραμύθια
ατάραχα στην είσοδο
μέναν τα κουδουνάκια.

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουνε, μου φώναζες
μονάχα αποκαλύπτονται
όπως εκεί που δεν το περίμενες
κι ο ύπνος σου εφάπτεται
με χίλιες εκκρεμότητες
καλείσαι ξάφνου ν’ αναμετρηθείς
με προθεσμίες που τελειώνουν.

Σαφέστατος υπαινιγμός
πως μόνο στα τρένα δόθηκε
να διασχίσουν την αιωνιότητα
αφήνοντας πίσω τους καπνούς
για να διαφεύγουν οι σκιές την τιμωρία.

Έπειτα
κατρακυλούν πυρετικές
κρύβοντας κάτω απ’ τον σηκωμένο τους γιακά
την αντοχή που τους αναλογεί.

Τα υπόλοιπα ας μείνουν εκκρεμή
ως τότε που θα κλείσουμε ταμείο.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο βατραχάνθρωπος
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 22:58:46
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο βατραχάνθρωπος

Την επόμενη μέρα θα πήγαιναν όλοι
όπως πάντα στις δουλειές τους
αναζητώντας στην έκφραση των περαστικών
τη διαβεβαίωση πως μια παράταση ακόμη
είχε και πάλι κερδηθεί.

Είχε προηγηθεί δύσκολη νύχτα.
Στο πατρικό σπίτι
η στέγη ανοιγόκλεινε επικίνδυνα.
Αυτό είχε βέβαια συμβεί στο παρελθόν
και σ’ ένα άλλο ποίημα
τότε που εκείνη
φορώντας το μαύρο της παλτό
κι έχοντας τη βαλίτσα της στο χέρι
περίμενε τον Αϊ-Γιώργη
από τα εικονίσματα να κατεβεί
και να την πάρει.

Αυτή τη φορά
θα αρκούσε ένα σφύριγμα
και τότε αύτανδρο το κρεβάτι
θα βυθίζονταν
κι εσύ
σαν έμπειρος νεκρός
μια και ήσουν δύτης
δίχως βαρίδια, μπουκάλες και στολή
μακριά απ’ το σώμα θα ταξίδευες
για μια διάρκεια αμετάπειστη.

Όσο για τα διαδικαστικά της εκφοράς
ο σωσίας σου
–κάτωχρος και σε στάση προσοχής–
θα έπαιρνε τη θέση σου.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Ντου μπι ντου μπι ντου...
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 23:44:25
https://www.youtube.com/watch?v=HMg5T1vtFp8

Bert Kaempfert (μουσική) – Charles Singleton & Eddie Snyder (αγγλικοί στίχοι), Strangers in the night (με τον Frank Sinatra, 1966)

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Ντου μπι ντου μπι ντου...

Κατά την πρωινή επίσκεψη
άγνωστοι κύριοι
με μακροχρόνιες σπουδές στην τρομερή
οφθαλμαπάτη της ζωής
κι άνθη βανίλιας ανάμεσα στα δόντια τους
μιλούσαν χαμηλόφωνα
για την τύχη που θα είχαν
οι ανομολόγητες αμαρτίες
τώρα που η σκάλα γινόταν επικίνδυνη
και η Αποκαθήλωση δε σήκωνε αναβολή.

Οι άλλοι μετά θα προσπαθούσαν
ν’ αποσιωπήσουν το συμβάν
και φυσικά μιλώ
για κείνη την Πρωτοχρονιά
που έγειρες απαλά για μια στιγμή στο πλάι
κι ανεξιχνίαστο έμεινε έκτοτε το αίνιγμα.

Πώς δηλαδή
ενώ ήξερες τόσο καλά ν’ ανακατεύεις χρώματα
επέλεξες το συμπαγές λευκό
κι όπως απότομα διακόπτεται η ταινία
και λες
τώρα θα πέσουν γράμματα
τώρα θ’ ακούσω μουσική

όμως ο ήρωας tableau vivant
θαρρείς και αφαιρείται
ή δεν μπορεί να θυμηθεί τα λόγια του.

Γιατί αλήθεια δεν είναι εύκολη υπόθεση
εκεί που προχωράς κι εσύ μαζί
μ’ άλλους σακατεμένους
ξάφνου στο βάθος ν’ αστράφτουν προβολείς
ο κύριος με το επίσημο κοστούμι
ν’ αφήνει το μικρόφωνο
να ’ρχεται κατά πάνω σου
το χέρι να σου απλώνει φιλικά
με λένε Φράνκι να σου λέει
το «Strangers in the night»
έμαθα σας αρέσει.


Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Λούτρινο θηρίο
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 23:50:54
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Λούτρινο θηρίο

Αν δραπετεύαμε από τις πληγές
θα χάναμε μοιραία και το ξημέρωμα

– απότομα κλείνει το βελούδινο κουτί
και δεν ξαναχορεύει η μπαλαρίνα
μα ούτε και ζαλίζεται

και όχι πια στα ψέματα
όπως όταν απ’ τις ρωγμές του ποιήματος
κοιτούσαμε τον Θάνατο
ολόφωτες τελείες να χιονίζει.

Τώρα απλώς τα σκιάχτρα
από τ’ αστέρια διάτρητα
βαθιά ταράζουνε τον ύπνο του εκμαγείου
όσο εμείς
–άψογοι χρήστες των μεταφορών–
μαζί Του παίζουμε
όπως τ’ ανίδεα παιδιά
με λούτρινο θηρίο.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η παντομίμα
Post by: wings on 22 Nov, 2018, 23:56:12
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η παντομίμα

Άρχισε κάποτε να καταντά ενοχλητικό
λες κι ο αδαπάνητος χαμός
δεν είχε άλλες λέξεις να επιστρέφει
και έπρεπε μονότονα τον ίδιο πάντοτε λυγμό
σ’ άδεια καθίσματα να διηγείται.

Βέβαια τελευταία
όλο και πιο αμήχανη γινόμουν.
Εξείχαν απειλητικά
απ’ τις φωτογραφίες τα μαλλιά μου
και μολονότι ήξερα ότι υπάρχουν τεχνικές
να εξαγοράσω μία συγκίνηση
με φιλοδώρημα ευτελές

πού ν’ ανατρέχεις, έλεγα
–άυπνη και δίχως λάμπα πετρελαίου–
σε λεπτομέρειες θολές κάποιου απογεύματος
όπου η ήττα της ζωής
θριάμβευε μες στην τραπεζαρία
παρουσιάζοντας σε σύναξη πιστών
την παντομίμα της ύστατης ταπείνωσης
ή όπως θα λέγαμε αλλιώς
τον τελευταίο ασπασμό.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το φάντασμα
Post by: wings on 23 Nov, 2018, 00:02:39
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το φάντασμα

Εξοικειωμένο μόνο με νυχτοφύλακες
και αθεράπευτα ωχρές μητέρες
είναι το φάντασμα του υπογείου μας.
Τη συντριμμένη αντίσταση του λύκου
μ’ ένα φτερό χαράζει τ’ απογεύματα
στη σκόνη της παλιάς μας ραπτομηχανής
και σε αγρυπνία προσκαλεί
ένοικους κι επισκέπτες
– πως τάχα
στον σκοτεινό θάλαμο του ύπνου
ο Θάνατος
τις πρώτες μας φωτογραφίες εμφανίζει.

Από την άλλη, δεν το ’χει σε τίποτα
να βάλει ξαφνικά τα κλάματα
μπροστά σ’ ένα χτενάκι φαγωμένο
αναβάλλοντας επ’ αόριστον
την προγραμματισμένη του αναμέτρηση με το μηδέν
που πάει να πει
με τ’ άκοπα νυχάκια του
σεντόνια λήθης να ξεσκίσει.

Τα βράδια όταν σβήνω το φως
φοράει τα παπούτσια μου
βάζει το παιδικό μου κόκκινο παλτό
στους ώμους σου επάνω με ανεβάζει
μπλέκει τα δάχτυλά μου στα δικά σου
και... λάααδι πουλώ, ξίιιδι πουλώ
εγώ την Ία μου δεν την πουλώ

όλη τη νύχτα ασταμάτητα
γύρω απ’ το κρεβάτι.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο στρατός
Post by: wings on 23 Nov, 2018, 00:13:40
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο στρατός

Ύστερα απ’ την ανεπανάληπτη εκείνη περιήγηση
στο μητροπολιτικό κέντρο
το άλσος των πρώτων συναντήσεων
βρήκε επιτέλους την πραγματική του θέση
στον χρόνο της αφήγησης.
Η πληγή ωστόσο έχασκε ανοιχτή
όπως το στόμα
έχοντας μόλις περιβάλει με ηχώ τις αναμνήσεις.

Κι όλα μετά παύουν να είναι ορατά.
Τα ηλιοτρόπια τυλίγουν
με κορδέλες σκοτεινές τη νέα μέρα.
Μες στα ραγίσματα του χρόνου
πανέτοιμο ακροβατεί εκείνο που αφανίζει
κι εντούτοις η άνοιξη
ακάθεκτη επελαύνει
την ίδια ώρα που ο στρατός των σκουληκιών
δειπνεί κάτω από χαραγμένα ονόματα
κι οριακές χρονολογίες.

Ποια πρόφαση λοιπόν θα ’ναι ικανή
την παρουσία μας στους αποχωρισμούς
να αποτρέψει;
Μονάχα σκέψεις αιχμηρές
μα το μυστήριο –ό,τι κι αν πεις– δεν αναιρείται.
Με άφωνες κι ασυνάρτητες απαγγελίες κοριτσιών
δε στήνονται στους κεραυνούς ενέδρες.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το διφορούμενο λευκό
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 16:37:33
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το διφορούμενο λευκό

Κι αν τώρα συγυρίζω και τακτοποιώ
αφύσικα φερσίματα
φλούδες δύσπιστων λέξεων
και μπουκαλάκια αιθέρα
και να φανερωθεί ζητώ
κείνο που δεν ορίζεται

είναι γιατί
το τρίξιμο κάθε μισάνοιχτου
με έχει αποτελειώσει
γιατί οι γνώμες
–ακόμη και των ειδικών–
διχάζονται
αν, λόγου χάρη, στρώνουμε
λευκό σεντόνι νυφικό
ή νεκρικό του τάφου.

Μα πιο πολύ
γιατί όπως ψιθυρίζεται
τα ξύλα ήδη κόπηκαν
και συναχτήκαν στη γωνιά
κι έξω από εμάς
μια δίχως έλεος πυρά
κλαδί κλαδί ετοιμάζεται.

Πλησιάσατε σαν λυτρωτές
κι αφού κερδίσατε
τη δύσπιστη καρδιά μας
αποσυρθήκατε σε μια γωνιά
και ρίξατε σφυρίζοντας τον κλήρο

«... να δούμε
ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί
να δούμε
ποιος, ποιος, ποιος θα τα φυλάει...
»

Ποιος;
Μα, φυσικά, εγώ
κι όχι μόνο τα νώτα μου
αλλά τα ρούχα, τα γραφτά
τα μυστικά μου
και ό,τι άλλο θα μπορεί να φυλαχτεί.

Άσε που από δω κι εμπρός
θα ανοίγω –ακόμη και στο τρένο– τα παράθυρα
και τότε
όλες οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες
θα γίνονται αμέσως παρελθόν
θα μεγαλώνουν μονομιάς οι νύχτες που έσφαλα
και το ξημέρωμα θα ναυαγεί
σαν πυροβολισμός που ματαιώθηκε

ενώ εγώ
θα ανεβαίνω ατάραχη
μια σκάλα από αναβολές
προτιμώντας για τρόπαιο
μια λέξη άγνωστη τελείως σ’ εσάς
από έναν κήπο με νάνους
και βαρετά θαύματα.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το επιδόρπιο
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 16:42:14
https://www.youtube.com/watch?v=zK69HYyC0H4

Σταύρος Λάντσιας, Αποχωρισμός
(φωνητικά: Έλλη Πασπαλά / δίσκος: Το ταξίδι μιας νότας (2002))


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το επιδόρπιο

Προτείνω, αγαπητοί μου, για αλλαγή
να ξεκινήσει η βραδιά με το επιδόρπιο.
Ποτέ δεν ξέρεις, άλλωστε, τι γίνεται
έτσι επικίνδυνα άρρωστοι που είμαστε.

Κι αν σταθήκαμε ως τώρα τυχεροί
και πλαγιάζαμε καμιά φορά
δίχως συγχώρεση
ήταν γιατί πιστεύαμε
πως οι αιφνίδιοι χωρισμοί
δε θα μας αφορούσαν.

Ένα στασίδι ελεύθερο
πάντα κρατούσαμε γι’ αυτούς
όμως
πόσα εγκλήματα θαρρείς
πως είναι προμελετημένα;

Ελπίζαμε –οι αφελείς–
σε μιαν αναίτια μεγαλοψυχία.
Νιώθαμε κιόλας μιαν ευγνωμοσύνη
που δε γνωρίζαμε ποτέ
σε ποιον συγκεκριμένα τη χρωστούσαμε.

Μα η απειλή ήταν εδώ.
Κι είναι και τώρα.
Προπόσεις και σφυρίγματα
ουδόλως τελικά την αποτρέπουν.

Για όλα αυτά, λοιπόν, αγαπητοί
και για μια πρόληψη
ας φάμε απόψε πρώτα
το επιδόρπιο.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Πέρα απ' τα συμφωνηθέντα
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 16:53:14
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Πέρα απ’ τα συμφωνηθέντα

«Κοιταζόμαστε ώρα πολλή
σαν μαλωμένα αδέρφια.»
Μιχάλης Γκανάς, Παραλογή, (Ι)


Το χρονικό της μεγάλης παρεξήγησης
ξεκίνησε με δεδομένη την αποτυχία της φωνής
να θυμηθεί απ’ την αρχή
τι έπρεπε να συναρμολογήσει.

Αδύνατον να συγκρατήσει επακριβώς
χρονολογίες κι εκδοχές
κι εκείνη τη συγκίνηση
που εν τέλει ήταν άλλοθι.

Μάλλον θα έχασα τον δρόμο
μονολογούσε ανήσυχη
και πώς να ψάχνω μόνη μου τη σκάλα
που βγάζει κατευθείαν στις γιορτές.

Να δεις που, πάλι, το πολύ
ως τις παραμονές θα φτάσω


είπε κι ευθύς
άνθισαν γύρω τους συρματοπλέγματα
κι ό,τι ραγίζει δεν ξανακολλά
κι ό,τι με παραμύθια ανατρέφεται
γυρνά αλλού το πρόσωπο
σβήνει για τελευταία φορά
στην τούρτα τα κεράκια
κι ας ήταν χτες που γεννηθήκανε μαζί
κι ας είναι τώρα που αλλού άλλοι
τους κάναν να ξεχάσουν

για ν’ απλωθεί
στους κήπους του καλοκαιριού
σούρουπο και μολύβι
για να μοιράζουνε σε ξένες πόρτες πια
σε άγνωστους
κομμάτια απ’ την ψυχή τους

σαν προκηρύξεις.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Από άγνωστη συχνότητα
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 17:43:23
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Από άγνωστη συχνότητα

Να πράττεις το ανεπίτρεπτο
να παραβαίνεις δηλαδή
τη μοίρα που σου δόθηκε
έχει –όσο να πεις–
μια σχετική καταλαλιά.

Αλλάζουν ξαφνικά όλες οι σημαίες
τα προαισθήματα
θεωρούνται πλέον αποδείξεις
οι εξαρτήσεις που σ’ αυτές ενέδωσες
δε σου χρεώνονται άλλο στις ζημίες
όσο για το κωφάλαλο λευκό
του κάθε αμετάκλητου
χάνει, θαρρείς, τη φοβερή του αίγλη

–ένας απλός αβάσιμος χρησμός
που πια κατάντησε φτηνή δικαιολογία
παξιμαδάκια και κονιάκ
την ώρα που τελειώνουν τα προσχήματα
και πουθενά η συνέχεια
κι ό,τι εννόησες εννόησες–

Γι’ αυτό
αν κάτι επιβιώσει του χαμού
πιότερο απ’ τα ερείπια και τις φωτογραφίες
θα ’ναι ο πολύχρωμος εικαστικός στρατός
που τον σχημάτισαν παιδιά
στα περιθώρια των βιβλίων
–σχέδια ασυνάρτητα, φιγούρες και συνθήματα
παρεμβολές του αιωνίου
που μόνο αυτά αφουγκράζονται–

ένας ασώματος στρατός
με μαρκαδόρους και ξυλομπογιές
να πολεμήσει να γραφτεί
η άλλη Ιστορία.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η φωτεινή τσουλήθρα
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 17:53:18
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η φωτεινή τσουλήθρα

Του φορούσαν
την ειδική πράσινη ρόμπα
όταν ένα σμήνος οριγκάμι
ξεκίνησε πτήσεις τρελές
γύρω απ’ το δωμάτιο.

Σήκωσε στον αέρα
βαμβάκια και περιοδικά
χάρτινες των αγίων εικονίτσες
κι έριξε κάτω
και της χειροτεχνίας ακόμη
το κόκκινο ψαλιδάκι

και τότε εκείνος
θυμήθηκε τα παιδικά Χριστούγεννα
να ευωδιάζουν –χιλιόμετρα μακριά– μια πλάνη απροκάλυπτη
μια δυσανάλογη ακύρωση
άρρωστη από απαντοχή
έναν εσπερινό απαράλλαχτο
μ’ αυτόν του Επιταφίου.

Ύστερα εμφανίστηκε η δασκάλα του
μαζί με κάτι γηραλέες νοσοκόμες
να σπρώχνουν αμαξίδια
με καθρεφτάκια αθάμπωτα
πέλματα φρόνιμα, γυμνά
δίχως τα πέδιλά τους
και μπάλες αδειανές απ’ το παιχνίδι τους.

Τον συνόδευσαν ως το υπόγειο
όμως εκεί
σε μιαν αλλιώτικη ρευστότητα
διάσημοι ωρολογοποιοί
–σκυμμένοι πάνω
στην ακινητοποίηση των δευτερολέπτων–
ήδη προσδένονταν
στη φωτισμένη σκόνη του φακού τους
για να βρεθούν
πενήντα μόλις μιλιγκράμ μετά
–πεσμένοι και μικροσκοπικοί–
στο ελάχιστο διάστημα
της παρά κάτι έκπληξης
και του ολοσχερώς ματαιωμένου...

Η επέμβαση
μπορούσε πια να ξεκινήσει.
Η νάρκωση που του έδωσαν
τον είχε πιάσει για καλά.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ιντερμέδιο
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 17:58:36
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ιντερμέδιο

Ας μιλήσουμε, επιτέλους, για τα ασήμαντα.
Για τα κρυμμένα πίσω από μια πράξη
όπως τα ντροπαλά παιδιά
πίσω από μια φούστα

για τις ρουφήχτρες και τα ηλεκτρόδια

την άνιση πάλη
και τη μάταιη ανταμοιβή

για την απόσταση.

Πώς μπλέξαμε νυχτιάτικα
σ’ αυτή τη διαδήλωση;
Και να πεις ότι είχαμε άφθονο καιρό:

Μονάχα χέρια είχαμε
που απλωμένα έτρεμαν
αναζητώντας χειροπέδες
κι ίσως κι ένα προαίσθημα
πως το χρεόγραφο
εξάπαντος θα πληρωθεί
και τα κλειδιά
–το πιθανότερο–
δε θα ταιριάζουνε στην πόρτα.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Θα αποδοθούν ευθύνες
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 18:05:42
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Θα αποδοθούν ευθύνες

«Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει»
Προς Κορινθίους Α', Κεφ. ΙΓ'


Ήτανε να μας έβρει το κακό.
Άμαθοι κι απροσάρμοστοι
γεμάτοι γρατζουνιές
συνωστιζόμασταν στην έξοδο κινδύνου.

Άλλοι τη νόμιζαν σταθμό
για άλλους ήταν τέρμα
όμως
όπως και να τον πεις τον παιδεμό
αλλού είναι η παγίδα.

Να έρχεσαι
να υπάρχεις
να περνάς
και να μην είσαι.

Ωστόσο
δε θα εκδικηθεί κανείς στη μοιρασιά.

Κι η ομορφιά θα πληρωθεί
κι η μεταμέλεια θα ελεγχθεί
για τις προθέσεις της
και ύποπτος δακρύων
ο Σεπτέμβρης θα θεωρηθεί.

Και ούτε να φαντάζεσαι
πως η αγάπη θα γλιτώσει
έτσι που φεύγει και ξανάρχεται
σαν εκκρεμές
αθώα σαν αμαρτωλή
που αείποτε εκπίπτει.

Το φταίξιμο που μας αναλογεί
θα αποδοθεί μέχρι δεκάρας.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Υπεκφυγή
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 18:18:35
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Υπεκφυγή

Ουδέποτε προσέξατε τόσον καιρό
πως συστηματικά αποφεύγαμε
–και στα κουρεία ακόμα–
τους καθρέφτες
ότι μονίμως λείπαμε
πάντα απ’ το ίδιο μάθημα
και με την πλάτη
στον κρύο τοίχο κολλημένη
σφιχτά στην τσέπη μας
το βότσαλο κρατούσαμε.

Μόνο που ο ορίζοντας στενός
και οι λίμνες γύρω ξαφνικά
σε πλήρη ξηρασία
πώς να πληγώσεις το κενό
ποιοι κύκλοι να σχηματιστούν
μες στην ανυπαρξία.

Κι όχι...
δεν είν’ νερό αυτό που κυματίζει
μα η κακή απομίμηση
του βουλιαγμένου χρόνου
ή κέδρων αντανάκλαση
μες στη δική σας αυταπάτη.

Κοιτάξτε πιο προσεκτικά.
Δεν έχει λίμνη πουθενά
κι αφήστε πια αυτή την εμμονή
δεν είν’ νερό αυτό που κυματίζει.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Δώρο Χριστουγέννων
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 18:27:21
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Δώρο Χριστουγέννων

Έραβε γάντια
έκλεβε απ’ τις βιβλιοθήκες
και είχε μεγάλη συλλογή
από λαμπάκια νυκτός.

Ακούστηκε πως όλα άρχισαν
μ’ εκείνο το ξαφνικό χτύπημα
του κουδουνιού
μα πιο πολύ με την ευκολία
που οι άλλοι δέχτηκαν να μπουν εγγυητές
για κάποιον άγνωστο Νοέμβρη
που δήθεν θα ’σωζε τον κόσμο.

Το ότι περνούσε το πάτωμα
για Ιορδάνη ποταμό
εκ πρώτης φάνηκε χαριτωμένο
όταν όμως υπέβαλε τα σέβη της
σε ένα κέικ με τζάνερα
τότε η ομίχλη εισέβαλε στην ιστορία
και ο τριγμός ξεκούρδισε
πιάνο, παιχνίδια και ρολόγια.

Η ανθισμένη κερασιά στην πλάτη της
ίσως να ήταν μια εξήγηση
μια περηφάνια αλλιώτικη
για μια δικαιοσύνη
έστω και καθυστερημένη.

Στις γιορτές
ζήτησε να της τυλίξουνε για δώρο
δυο τρεις φιάλες δακρυγόνων
σφαίρες, σφυριά και έναν σιγαστήρα
και τότε ολόκληρο το παρελθόν
μαζί και οι υποσχέσεις
γλίστρησαν κάτω απ’ το κρεβάτι της
και κρύφτηκαν
λες κι ήταν κάποτε αληθινά...

Τα πράγματα
μπαίναν σιγά σιγά στη θέση τους.

Η γαλοπούλα άχνιζε στο γιορτινό τραπέζι
μανικετόκουμπα και φο μπιζού
ματαίως χέρια και λαιμούς αποζητούσαν
ενώ εκείνη
φωτογράφιζε πουλιά
έβαζε πίσω στο κουτί της την περούκα...

κι άλλωστε
δεν είχε λόγους άλλους πια
τη ζωντανή να προσποιείται.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Οικογενειακή υπόθεση
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 19:11:56
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Οικογενειακή υπόθεση

Στα σπίτια μέσα
οι λέξεις είναι χωρισμός
μια ύπουλη λιτάνευση ληγμένων υποσχέσεων
μια ανόητη υπομονή ανάμεσα σε δυο πνιγμούς
τη λάμψη των χρυσών δαχτυλιδιών
και τη φριχτή αναπνοή του γηραλέου ζώου.

Πονάνε οι ταγμένοι να ημερέψουν
τη φωνή τής μέσα χορωδίας
ματώνουν ολομόναχοι
μες στην κρυψώνα του καημού
καμιά φορά πάνω χιμούν στους προβολείς
κι ύστερα επιστρέφουνε πάλι στο ίδιο ψέμα.

Βολεύονται όπως όπως
σ’ αυτό το θερμοκήπιο κλουβί
που βλέπει στον ακάλυπτο
κι έχει την πλάτη του στραμμένη
στα διλήμματα.

Θαμπό και νοτισμένο το κλουβί
θαρρείς κι αχνίζουν δάκρυα σε κελιά
πριν από την εκτέλεση
μα το αποδίδουν έντεχνα
στην αχνιστή τους σούπα.

Κάποτε, ένας απ’ αυτούς
–περιορισμένων μάλλον αντοχών–
σαν άστρο πέφτει αιφνίδια
μες στον φωταγωγό
ψελλίζοντας για τελευταία φορά
χαϊδευτικά το όνομά του

οι υπόλοιποι
γδέρνουν επάνω κάτω το παρκέ
κάποιοι επιλέγουν καθιστή διαμαρτυρία
κι ελάχιστη πιο τολμηροί
ανοίγουν τα προσχέδια
φωτογραφίζουνε
ασκήσεις επί χάρτου και μακέτες
κι εκδίδουνε τα Άπαντα
ποιημάτων που δεν τύπωσαν ποτέ
ποιημάτων που ούτε γράφτηκαν.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σταματημένο στον πέμπτο
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 19:18:12
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σταματημένο στον πέμπτο

Μια λέξη αναποδογυρισμένη
–το μέσα έξω του άδειου δηλαδή–
είναι απλώς ένας ορίζοντας που απομακρύνεται
μία χρυσόμυγα ανάσκελα πεσμένη
στον γυάλινο βυθό της φυλακής της.
Τινάζει τα μαύρα ποδαράκια της
κι ο ανεστραμμένος πάτος ποτηριού
απόδραση βαφτίζεται μεμιάς ή ουρανός.

Θα ειπωθούν ξεκάθαρα κάποια φορά
η ανάσα, η αόρατη σκιά
το κίτρινο που αφήνει ο καιρός
πάνω στα σεμεδάκια.
Κι ό,τι γλιστράει ασώματο
μέσα απ’ τις χαραμάδες
κι αυτό θα ειπωθεί.

Δε θα ’χει τότε επιστροφή
και το δωμάτιο
δε θα ’ναι πια κουρτίνες στα παράθυρα
αλλά μια σκόνη κι ένα μούδιασμα
και βήματα που υποχωρούν και παραλύουν
κι αφόρετα σακάκια στην ντουλάπα.

Όμως κι οι λέξεις...
Οι λέξεις ίδιες δε θα ’ναι πια ποτέ.
Ο «κίνδυνος» κι η «αντοχή»
η «αιχμαλωσία» κι η «σπατάλη»
θα καταγράφονται από εδώ και μπρος
με αριθμούς.

Κι αφού τα χέρια σπάνια
θα βρίσκουν ν’ αγκαλιάζουν
υπομονετικά και ήσυχα
θ’ αρχίσουν να μετράνε.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μια δοκιμασία περιττή
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 19:23:08
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μια δοκιμασία περιττή

Το μόνο μας κοινό ήταν η ανυπομονησία
ένας σταθερός ήχος σταξίματος
μια τύψη ενοχλητική
όπως οι σπόροι στο καρπούζι
και μια επίμονη ανάγκη διευκρίνισης:

τρέξαμε τελικά
για να προλάβουμε
ή
για να παραστούμε στο κακό;

Βουλιάζουμε μες στα δεδικασμένα
και στη χλωμάδα των φωνών που σίγησαν
σάμπως δεν καίγονται επαρκώς τα σωθικά μας
από σταθμό σ’ άλλο σταθμό
συλλέκτες σκόνης παπουτσιών
και εισιτηρίων
μια μετανάστευση σκληρή
με όλους τους προβολείς
επάνω μας στραμμένους
και τ’ άγρια ποδοβολητά

ολοένα να πλησιάζουν.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: ... Κι εμείς χειρότερα
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 19:27:28
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: ... Κι εμείς χειρότερα

Υπάρχει κάπου ένα τέρμα
που τίποτα εκεί δε λιγοστεύει.
Καμιά αφορμή δε στέκεται ικανή
ν’ ανοίξει τα παράθυρα
να μπει ο αέρας ο τρελός
που ανακατώνει τα χαρτιά
και ξέσκεπα αφήνει στη νεροποντή
χρώματα και προσχήματα
μέχρι να ξεθωριάσουν.

Υπάρχει κάπου και γαλήνη
γαλάζια και γυαλιστερή
όπως τα κυριακάτικα λουστρίνια
και οι ποδόγυροι εκεί
ποτέ δεν είναι λασπωμένοι
ούτε τα λόγια στήνουν ενέδρες
σε κανέναν.


Με τέτοια μελιστάλαχτα
και άλλες υποσχέσεις
μη διανοηθείτε άλλη μια φορά
να νανουρίσετε μικρά παιδιά.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Πώς πεθαίνει κανείς από πλήξη ή Ευγηρίας οξύμωρον
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 19:36:12
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Πώς πεθαίνει κανείς από πλήξη ή Ευγηρίας οξύμωρον

Σκοτείνιασε μέσα μου ξαφνικά η λεμονιά
αναίρεση διεκδικούν τα ειπωμένα
και τα μελλούμενα
δε μου ζητούν καμιά συμμετοχή.

Θα γυρίσω κι εγώ από τ’ άλλο πλευρό
να βάλω και το δάχτυλο στο στόμα
και πότε μελάνι, πότε κάρβουνο
την πτητική μου εικόνα θα συνθέσω.

Εκτός, αν είμαι τυχερή
όπως συνήθως στους χορούς των τελειοφοίτων
όπου κανένα χέρι διαθέσιμο για τη δική σου μέση
κι ο δίσκος ξαφνικά κολλά
και σώζεσαι, ως εκ θαύματος, απ’ την αμηχανία
κι έτσι ευτυχής
–πρώτη φορά μέσα στην επανάληψη–
διακρίνεις τον Αθέατο
που όσο κρατάει το τραύλισμα
παλεύει απεγνωσμένα να σου πει
ότι ήρθε η ώρα
–για να μην πλήττεις άλλο πια–
μέσα στις μαύρες αυλακιές του βινυλίου
μαζί Του να σε πάρει.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο μονόλογος του πεθαμένου
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 19:41:28
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο μονόλογος του πεθαμένου

Και βέβαια
δεν είχαμε βρεθεί τυχαία εκεί.
Ένα αίνιγμα θα λύναμε
κι αν ύστερα επιτυχώς
το ρόδινό μας πρόσωπο φορούσαμε
ίσως να παρακάμπταμε εντελώς
υπεύθυνους και υπογραφές
για μιαν απλή και άχρηστη
άδεια εκταφής.

Εκείνοι
βασίζονταν στη χρωματοφοβία μας
κι όσο να πεις, σκεφτόντουσαν
δεύτερος γύρος στο τρενάκι του τρόμου
ε, όχι, θα πήγαινε πολύ
.

Μας είχανε αφύλαχτους.
Μια άσκηση ετοιμότητας
μας έλεγαν πως ήταν
και σύμφωνα με τους Πιστούς
θα επιστρέφαμε ξανά
στην πρώτη μας ανία.

Ούτε κι οι ίδιοι γνώριζαν
πως οι βηματισμοί που ακούγονταν
σαν πάνω σε σανίδι
ήταν αυτοί, εμείς κι οι ρόλοι μας
κι απ’ ό,τι ως τώρα έδειχναν
οι τόσες προπωλήσεις
το έργο θα ανέβαινε

για άλλη μια γενιά.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Berlin Alexanderplatz
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 19:55:19
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Berlin Alexanderplatz

Κανονικά, με λένε Σόνια.
Μίτσε με βάφτισε ο Φραντς
– μονόχειρας, μα ξέρει ν’ αγκαλιάζει.
Τη μέρα προτιμώ να υπνοβατώ.
Με ένα νόμισμα κρυμμένο στο μαντίλι
περνάω βιαστικά έξω από τα προάστια
σκιές ευκίνητες πουλώ στην Alexanderplatz
στα ενυδρεία σπάζω τις φυσαλίδες
κι αφού των πληκτικών επεισοδίων
διασχίζω την ομίχλη
βρίσκομαι σώα σαν νεκρή
στο τέλος της θλιμμένης ιστορίας.


Η πλατεία γέμισε μεμιάς αρωματοπωλεία.
Έξω απ’ τις χαραμάδες των πληγών
πλημμύρα ακυβέρνητη
λεβάντα και θυμίαμα
γαζία και λιβάνι.

Όμως, εγώ
πάντοτε αλήθεια σου έλεγα, Φραντς.
Ω, μα και βέβαια μπορούσα
μόνο εσένα ν’ αγαπώ
ο άλλος ήτανε παιδί, μπορεί και γέρος
μην τα σκαλίζεις τώρα πια
ήπιε αλλιώς ένα κονιάκ
έβαλε φωτιά στα μαλλιά της μαριονέτας
κι έπειτα εξαφανίστηκε.

Κι άφησε, Φραντς
τι θες κι ανοίγεις τώρα το πορτάκι
άσ’ το μες στο κλουβί του το πουλί
μη μου το πνίγεις
πονάω, Φραντς, με σφίγγεις, Φραντς
χύθηκε κάτω όλο το νερό
ποτέ ξανά τιτίβισμα
ποτέ ξανά μισή αγκαλιά
γέμισε πούπουλα ο αέρας, Φραντς
δε σε ακούω πια
πούπουλα και φτερά
δε σε πονάω πια
μόνο φτερά
δε με πειράζει τώρα πια...


Οι άνθρωποι στο δάσος
πεθαίνουν πάντα από ντροπή.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μια βαθιά υπόκλιση
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 20:31:35
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μια βαθιά υπόκλιση

«Πραγματικά εκλεπτυσμένοι
είναι μόνο οι νεκροί.»
Jane Austen


Στους δρόμους χορωδίες και γιορτές
ξύλινοι πάγκοι με γλυκά
συνωμοσία και άγνοια.

Παλιά βαγόνια στις αλάνες
μεταμφιέζονται πυρετωδώς
σε καμαρίνια με χρωματιστά φτερά.
Σβηστά λαμπιόνια, φωσφορίζουσες σκιές
ρόμπες σατέν και γούνινα μανσόν
να αστράψουν ετοιμάζονται
για τη βραδιά των χειροκροτημάτων.

Σκηνοθέτης:
– Σκορπίστε γρήγορα στα σκηνικά
μπαχάρια και λουίζες
να καλυφθεί ως το απόγευμα
η μυρωδιά της ναφθαλίνης...


Ερασιτέχνες πυροτεχνουργοί
και αστυφύλακες
εν είδει Επιταφίου περιφέρουν
κλουβιά με ντροπαλούς Αμβρόσιους
και ξεπεσμένες Ιουλίες
–κάτι αναμμένα κηροπήγια κρατούν
και απαγγέλλουν–

την ίδια ώρα που αλλού
σε υγρό βάθος σκοτεινό
ήδη η Γκρέτα μακιγιάρεται
πανέτοιμη να κοιταχτεί στα δάκρυα
ενός ακόμη ανάξιου θαυμαστή
που θ’ αρνηθεί να την πυροβολήσει
ενώ ο ωραίος Ολιβιέ
προβάρει την υπόκλιση
στο μαύρο κοκτέιλ φόρεμα
της Όντρεϊ που κρυώνει.

Ντελάλης:
– Σήμερα
επισκέπτεται την πόλη σας
για μια μοναδική βραδιά
ο φημισμένος θίασος
που εμφανίζει επί σκηνής
πασίγνωστους νεκρούς ηθοποιούς
του κλασικού ρεπερτορίου.

Για μια βραδιά αποκλειστικά
μια ολόκληρη εποχή θα αναστηθεί
όμως δε θα το ξέρει.
Να υποκριθείτε συνεπώς
ότι δεν πέθαναν ποτέ
πως παίζουν ασταμάτητα και δε γερνούν
πως δε μεσολαβήσαν χώματα
αφιερώματα εκτενή και νοσταλγίες.

Να είστε, εξάπαντος, όλοι εκεί!

Και μη σκεφτείτε, φυσικά, το εισιτήριο.
Η ανατριχίλα απόψε
θα είναι δωρεάν!


Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Παλιές αμηχανίες
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 20:44:07
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Παλιές αμηχανίες

Να τελειώσει πια και τούτη η μετακόμιση
και κάποιος να μαζέψει
τα καμένα σπίρτα από το πάτωμα
– καμένα αδίκως βέβαια
αφού και τα όνειρα κι ο θάνατος
φωτίζονται από μέσα.

Να θυμηθώ και ν’ αποχαιρετίσω
όπως ξέρουν ν’ αποχαιρετιούνται
μόνο οι ασθενείς
όταν ο ένας απ’ τους δυο
πρώτος τον θάλαμο εγκαταλείπει.

Περάσαμε επιτυχώς όλες τις αμαρτίες
μα πριν απ’ την καταστροφή
«Τας θύρας! Τας θύρας!» φώναξαν
και τότε
αν και μας κάλυπτε
όπως παλιά στην τάξη η δασκάλα μας
είν’ η σειρά σου, μου είπανε
αλλά εγώ ως συνήθως δείλιασα
και κάπως έτσι άρχισε σιγά σιγά
η φόδρα μες στην τσέπη
να ξηλώνεται.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Επίσκεψη I
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 21:14:14
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Επίσκεψη I

Αρπαγμένος καθώς ήταν ο καιρός
από το φως μιας κάμαρης κλειστής
σκέπασε με το σώμα του
κήπους και λόγια και φεγγίτες
κι όπως σκοτάδι παλαιό
φύσηξε ρίγος στις κλειδώσεις μου
είσαι η διήγηση ενός κλάματος
μου είπανε
γυαλί και κρότος μακρινός
μουσείου αίθουσα που εκτίθενται
απίστων προσευχές.
Μισή ζωή θα κατοικείς
σ’ ένα κομμάτι πάγου που επιπλέει
κι άλλη μισή
θ’ ανοιγοκλείνεις παρενθέσεις
–παράγουν ήχο ανώτερο
κι απ’ του ακορντεόν–


«Πόσο λυπάμαι
τα χρόνια που πήγαν χαμένα
πριν να γνωρίσω εσένα...
»

https://www.youtube.com/watch?v=50A5kScq6VE

Κώστας Γιαννίδης – Βασίλης Σπυρόπουλος & Πάνος Παπαδούκας, Πόσο λυπάμαι (με τη Σοφία Βέμπο, 1939)


Και τέρμα πια η χρυσόσκονη
πάνω στις γρατζουνιές
άσ’ τη ν’ ανθίσει σαν μανόλια την πληγή
να φοβηθούν οι άγγελοι
και τα μεγάλα έντομα
πίσω απ’ τις τζαμαρίες.

Μα, προπαντός, μην ξεγελιέσαι.
Δε ζωντανεύουν οι αστερίες
γονατισμένη επί ώρες στα σανίδια
θάλασσες να φυτεύεις με φύκια και βυθούς.
Χρειάζεσαι, να μη σου πω, ακόμα και πνιγμένους.


«Και η βάρκα γύρισε μόνη
δίχως μέσα τον ψαρά...
»

https://www.youtube.com/watch?v=2_qgBSD2deQ

Τώνης Μαρούδας & Θάνος Σοφός, Και η βάρκα γύρισε μόνη (με τον Τώνη Μαρούδα, το Τρίο Μπελκάντο και την Εύα Στυλ, 1957)


Το γέλιο σου λοιπόν
είναι όλο κι όλο το ταξίδι
τα σκοτεινά σου υπόγεια με τα υγρά χωράφια
–μικρά κορίτσια κουρεμένα
παίζουν εκεί κυνηγητό
και των ασθενοφόρων τις σειρήνες
προσποιούνται–

το γέλιο σου
μόνον αυτό
που ανάβει τα πολύχρωμα βιτρό
στα βλέφαρα των αποκοιμισμένων.


Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Επίσκεψη II
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 21:24:35
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Επίσκεψη II

Αχνίζανε τα πόδια μου
σε κυανά παγάκια βυθισμένα
–απόκρημνο σπήλαιο ιδιωτικό
τίποτα το σπουδαίο
μια πρόχειρη εγκατάσταση υπόγειου πνιγμού–
όταν τον άκουσα συγκλονισμένο να μιλά
για το κρυμμένο νόημα των χειρογράφων
και τις αλληγορίες των ματαιώσεων.

– Πώς μπήκατε απρόσκλητος στο ασφυκτικό τοπίο;
Πώς παρακάμψατε το πλαίσιο και τον πυρετό;
Κι όλοι αυτοί που δακρυσμένοι σας ακούν
χωρίς να σας γυρεύουν αποδείξεις
τίνος σινιάλο περιμένουν
να κατεβούν επιτέλους απ’ τη σκάλα;
Θα μου απαντήσετε λοιπόν;
Πώς ήρθατε και από πού;

– Μα, από τις προσωπογραφίες τελικά.
Εύκολα εξαγοράζονται οι μορφές
με ένα χάδι στα μαλλιά
ιδίως αυτές που δε χαμογελούν.
Όσο για εσάς
, μου τόνισε
τον λιγοστό καιρό που απομένει
υπόσχομαι μαζί μου να είστε ασφαλής.
Θα ’ναι σβησμένο το σκοτάδι
από τις πυρκαγιές του
κι οι στοχασμοί ευσχήμως θα διακόπτονται
απ’ το σωτήριο κενό.

Επείγει, ωστόσο, να αποφασίσετε τη σύγχυση.
Ό,τι λευκό κινείται μες στον έρωτα
μην το περάσετε κι εσείς για περιστέρι.
Μια χούφτα αλάτι είναι απλώς
που αλλάζει χέρια βιαστικά
και χρησιμοποιείται ενίοτε
σαν αιμοστατικό.


Τα πόδια μου είχανε μουδιάσει.
Τον ρώτησα αν μου επέτρεπε
να αντιγράψω το αίνιγμα
κι όταν αυτός συμφώνησε
του ζήτησα ν’ ανάψει τα πολύφωτα
και να στραφεί να με κοιτάξει.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Η αποχώρηση III
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 21:32:38
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Η αποχώρηση III

Όταν οι επισκέπτες έφευγαν
με συμβούλεψαν να ξεχάσω τη μυρωδιά
απ’ το καμένο σιμιγδάλι μες στο σπίτι
και να μην εκδικηθώ.

Σκοπός μου, είπαν
έπρεπε να ’ναι το άσκοπο
η στιγμή της τρυφερής συνενοχής
όπως όταν μεσάνυχτα
σε θαλασσάκι απόμερο
πευκοβελόνες κι εραστές
πυροδοτούν βεγγαλικά
κι ούτε λυγμός ούτε χαμόγελο
ούτε καν... κρυώνω εδώ που μ’ άφησες
ή... ας σταματήσει πια αυτή η μουσική.

Μετά τους ρώτησα
τι θα ’πρεπε να κάνω
για τον υπόλοιπο καιρό.

Τη χαρούμενη, μου απάντησαν
μα όταν επέμεινα λιγάκι να σοβαρευτούν
μου μίλησαν για κάποιον
που έγινε πορσελάνη
και σε μια νύχτα μέσα έσπασε.

Κλείδωσα πίσω τους διπλά
και τα αμαρτήματα μεμιάς
θαρρείς και συγχωρήθηκαν

κι έγινε αυτό, για να φανεί
το πολύ προχωρημένο της ώρας
κάτι που εμφανώς προέκυπτε
κι απ’ τα σφιγμένα χέρια μας
κάτω από τα σκεπάσματα

μία συνήθεια παλιά
όταν η πόρτα άνοιγε απότομα
και με αδέξιες κινήσεις
κάποιος ψαχούλευε τα πράγματά μας
λες κι ήθελε να μας θυμίσει
ότι το σύρσιμο που ακούγεται
από τα περασμένα

είν’ οι παντόφλες και η νυχτικιά
γύρω από το μουγκό τηλέφωνο.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ευγενικών προθέσεων
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 21:39:55
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ευγενικών προθέσεων

«... μη μας σηκώσεις τον σταυρό
ολόκληρο το διεκδικούμε το μαρτύριο
είναι βαρύτερες για μας
οι αγαθές προθέσεις.»
Γιάννης Βαρβέρης, Ο άνθρωπος μόνος, «Σίμων ο Κυρηναίος»


Πρόθυμη πάντοτε η συμπάθεια
κι η συνδρομή.
Όσο για την αυτοθυσία μας
ανέξοδο ενέχυρο
μες στο όμορφο απόγευμα
του ξένου τρόμου.

Είχαμε ξεμείνει τελευταία από χαρά
–έστω απ’ την αγαλλίαση–
που ένα «δόξα τω Θεώ»
τουλάχιστον ψελλίζει...

Πήραμε κι εμείς
πρωί πρωί τους δρόμους
κι αυτοί μας έβγαλαν κατάντικρυ
στη συμφορά του άλλου.

Ανάγκη επείγουσα άλλωστε
να μη φανεί
πως άτρωτοι και προνοητικοί
θωπείες και συμπαράσταση
χαρίζαμε –εκ του ασφαλούς–
στην ανασφάλειά μας.

Πώς αλλιώς;
Ανομολόγητη ηδονή
να βλέπει το μπαλκόνι σου
σε αλλότριων δακρύων κοιλάδα
όπως μετά το χειροκρότημα
σε θεατρικό του Τσέχοφ

... απίστευτη, αγάπη μου
η διαπεραστική του θλίψη
πραγματικά, καλή επιλογή.
Την άλλη φορά εξάπαντος
να δούμε κωμωδία.


Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γιατί ποτέ δε φύγαμε
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 21:49:28
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γιατί ποτέ δε φύγαμε

Σωριάζεται κάποτε η σκιά
κι αλλάζει σχήμα ο καιρός.
Μια μοίρα ξένη αντηχεί
στα βήματα, στα πράγματα
στις ενοχές μας.

Πώς να μαζέψεις τότε
δίχως να κοπείς
χαρτάκι χαρτάκι
τόσες σπασμένες φωνές

πώς τα κουρέλια
να ζεστάνουν τη στέρηση

ή και μια στέγη
πώς να στηριχτεί
όταν διψάει τον άνεμο
ν’ ανασηκώσει σαν κραυγή
πρόσωπα αγνώριστα από την καπνιά
φαντάσματα που κλείστηκαν
έξω από τη ζωή μας
μα ύπουλα εν μία νυκτί
κάτω απ’ το δέρμα μας εισχώρησαν
να παίζουν ακατάπαυστα
με τον σφυγμό μας
να αγαπούν τη μουσική
που δεν αντέχουμε
να αλλάζουν τη φωνή τους
να υποδύονται τη μάνα μας
που περιμένει να γυρίσουμε.

Όμως, εμείς
δεν επιστρέφουμε ποτέ.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Συλλέκτης
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 21:55:07
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Συλλέκτης

Παρά τις τόσες προειδοποιήσεις να παραιτηθώ
απ’ την αγαπημένη μου συνήθεια
εγώ επέμενα πως με τον τρόπο αυτό
θα διαλευκάνω μια για πάντα το μυστήριο.

Παλιά υπόθεση –ως γνωστόν– η αφηρημάδα
γι’ αυτό κι εγώ θα μάζευα τριγύρω μου
ό,τι οι άλλοι κάποτε για λόγους ανεξήγητους
το είχανε ξεχάσει:

Ένα σακάκι, μιαν ομπρέλα, ένα κασκόλ.
Κάποιον απλήρωτο λογαριασμό.
Την τηλεφωνική γραμμή ανοιχτή.
Της προηγούμενης βραδιάς τον εφιάλτη.

Τα απλωμένα ασπρόρουχα στην καλοκαιρινή βροχή.
Το χάπι για τον ίλιγγο.
Τα σπίρτα τους και τον φακό.
Το δρύινο συρτάρι κλειδωμένο.

Τα λόγια τους απ’ το θεατρικό.
Το παρελθόν μαζί με τ’ όνομά τους.
Την κρυψώνα και το παρασύνθημα.
Την επέτειο.

Μα, απ’ όλα πιο πολύ...

Τον δρόμο να επιστρέψουνε στο σπίτι.
Τον όρκο.
Την υπογραφή.

Τα δακτυλικά αποτυπώματα
στα πόμολα επάνω.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σωτήριες φαντασιώσεις
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 22:02:37
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σωτήριες φαντασιώσεις

Και μόνο ένας νέος κίνδυνος
ίσως να μας παρηγορήσει.
Μιλώ για μια απειλή κανονική
με αρχή, μέση και τέλος
όπως αυτές που διεκδικούν τον χρόνο μας
μες στην αδράνεια του απογεύματος.

Νωθροί και εγωπαθείς οι ριζωμένοι λογισμοί
μιμούνται τότε πειστικά
παλιές, οικείες ερημώσεις
σκηνοθετούν μέλλοντα απρόοπτα, ασαφή
με πρωταγωνιστές
κάτι θνητούς και ταλαιπωρημένους
απ’ αυτούς
που μοιράζουν τη συγκίνηση αφειδώς
όταν υποχωρούν αμίλητοι
κύριοι της αμηχανίας τους.

Όμως εκείνο που τους κάνει
τόσο αξιοθρήνητους και τόσο ερωτικούς
είναι που έχουν επάξια κερδίσει
τον τίτλο του «εντελώς απροετοίμαστου».

Κυκλοφορούν βράδυ πρωί
χωρίς ένα επιχείρημα
τυλιγμένοι ένα παμπάλαιο μυστικό
που κρύβει την ουλή του αναπόφευκτου
–εκ γενετής θαρρείς πως τη φορούν–
ελάχιστα διαφέροντας
απ’ τα βαλσαμωμένα σπάνια πουλιά
που ξέρουν λεπτομέρειες φριχτές
για αίθουσες ακροάσεων
ή δικηγορικά γραφεία.

Με τέτοια και μ’ εκείνα
σύντομες εκδρομές στο αβάσταχτο
θα επινοεί συνέχεια
η αφανισμένη μας καρδιά
ώσπου να εκτίσει επιτυχώς
τούτη την εξορία.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Στη ραπτομηχανή
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 22:08:47
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Στη ραπτομηχανή

Ο τόπος είναι χρόνος
προορισμένος μόνο για την επιστροφή
γιατί ο τόπος πάντα ταξιδεύει

λιωμένο φως
μες στην ασυμμετρία των σφουγγαριών
τόνος λευκός κρυσταλλωμένος
μια ανάσα πριν τον ρεμβασμό
η επίφαση του ανύπαρκτου
μες στην ακινησία...

Κι αυτό που ως ήχο χρώματος
γραφεία ταξιδίων διαφημίζουν
δεν είναι τα παράθυρα που βλέπουν στα λιοτρίβια
–επιστατούν ανελλιπώς
η Τριχερούσα Παναγιά με τη Φραγκογιαννού–
ούτε οι γαρδένιες βέβαια στους γκαζοτενεκέδες
–ο σπαραγμός του εφήμερου που όλο κιτρινίζει–

αλλά η κατάμαυρη σκιά της ραπτομηχανής
σε ασβεστωμένο κήπο
αδιάκοπα τις ξηλωμένες μνήμες να γαζώνει
να μπουν στα ξενυχτάδικα τριζάτοι και με τσάκιση
οι ναύτες του Τσαρούχη
να πιουν κρασί
να κλάψουνε
να περιπλανηθούν
τ’ άλλο πρωί να μοιάζουνε
φιγούρες φαγωμένες του Μπουζιάνη.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μέρες δύσκολες
Post by: wings on 24 Nov, 2018, 22:13:29
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μέρες δύσκολες

Σπασμένα όλα τα φράγματα
κι η μόνη νίκη του νερού
να ομολογεί την ξηρασία του.

Ακίνητη και η όραση
στάχτη κι ανατολή ομίχλης
έξω απ’ την πόρτα
που δεν άνοιξε στον κίνδυνο.

Η λάσπη ορίζει τώρα την απόσταση.

Όμως, πού να βρεις έναν άνθρωπο
που να κρατά τον λόγο του
την κρίσιμη ώρα να μπορεί
να κάνει τον αδιάφορο
να κρύψει έστω ένα παιδί
κάτω από το τραπέζι.

Οι άλλοι έξω χτυπάνε στα τυφλά
η μια πίσω απ’ την άλλη
κλειδώνονται οι εξώπορτες
και λόγια πια παρηγοριάς
ούτε στη σκόνη γράφονται
ούτε και στα βιβλία.

Από τη συλλογή Το επιδόρπιο (2012)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κάτω απ' το νερό
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 22:02:53
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κάτω απ’ το νερό

Σταγόνες υδρατμών παραδομένες
σε οροφές που αναμετρούν τη γύμνια μου
–ποτέ δεν θα ’ναι επαρκώς εκτεθειμένη–
μια υπόκρουση αγκαθωτού νερού
θα συνοδεύει τις σκηνές
κι έτσι η παραφορά
σαν ηχογράφηση παλιά
απλώς θα γράφει ιστορία.

Στο μεταξύ
γαντζάκια από πλεξιγκλάς
θα συγκρατούν το αθέατο
θα αποτυπώνουν την ντροπή
με φώσφορο λιωμένο
–μια αναγγελία διάλυσης
πριν την υποτροπή
κι η καταχνιά θρηνητική
να στάζει στα πλακάκια–

Ποιος πριονίζει τη σκιά;

Δεν είναι μια∙
είν’ η δική μου
κολλημένη στη δική σου.
Σφάγιο νερό
που δεν ανήκει σε κανέναν.


Γλιστρά απ’ το σώμα μου
κρυστάλλινος ο τόπος
–Έξοδος και Θριαμβικό μαζί–
ραγισματιές απλώνονται
στην πρώτη όρασή μου
–ήμουν παιδί
κι οι λέξεις τότε δεν πενθούσαν–

Τώρα
ας μείνουν αμετάφραστα
τα δύο ονόματά μου.
Μια εκδοχή θα ’ναι κι αυτή
άλλοτε εντός
κι άλλοτε εκτός τοπίου
μία οξύμωρη προοπτική
για αυτό το άλλο νόημα
το αιφνιδιαστικό
που αχνοφωτίζει το προφίλ
όσο καμία λάμπα.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Υπαρχηγός στην οδό Κύπρου 17
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 22:12:10
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Υπαρχηγός στην οδό Κύπρου 17

Υπάρχει κάτι πάντοτε μέσα στις ιστορίες
που υποκινεί προσωρινά την υποψία.

Μια εκλογή αναπάντεχη
μια πλάτη γυρισμένη στο προαίσθημα
ή ας πούμε
ένα παρελθόν που δεν το έζησε κανείς
και τότε εύκολα μαντεύεις τα υπόλοιπα:

τι ελάχιστο διάστημα
ανάμεσα στο λείπουμε
και στο φριχτά πονούμε
πόσο αθώος τελικά
ο κόσμος που ορίζεται απ’ τον θάνατο∙
μια παρουσία έρωτα
–θαρρείς υπόδειγμα άνοιξης–
μια απληστία ουρανού στεφανωμένη χώμα
κι η μετρημένη έκταση πλέον
όλη δική σου.

Η ευπιστία φταίει προφανώς
και η εμπιστοσύνη
που έτσι ασυλλόγιστα
η οριζόντια γραμμή
για κάθετη σου μοιάζει.

Σαν τότε που φιλάσθενη
ή λόγω τιμωρίας
ανεβασμένη στο σκαμνάκι μου
έξω από το παράθυρο κρεμόμουν
για να κοιτάξω τα παιδιά
που παίζαν στην πρασιά.
Στη φαντασία μου μάλιστα
υπαρχηγός γινόμουν
κι αν τύχαινε καμιά φορά
κι οι άλλοι μάς κερδίζαν
την ήττα της ομάδας μου
χρεωνόμουν μυστικά.

Μισή μες στο δωμάτιο
μισή έξω απ’ το σπίτι
να λαχανιάζω ασάλευτη
να ιδρώνω παγωμένη
να κρύβομαι
να φαίνομαι
να κάνω πως θυμώνω

με ματωμένα γόνατα
και λίγο πριν νυχτώσει
κατάκοπη και καθαρή
να κλείνω τα παντζούρια
ν’ αλλάξω μοίρα ξαφνικά
απ’ το σκαμνάκι-ψέμα μου

να κατεβαίνω.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εκ γενετής αγεωγράφητοι
Post by: wings on 25 Nov, 2018, 22:20:59
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εκ γενετής αγεωγράφητοι

"Over the Mountains
Of the Moon,
Down the Valley of the Shadow,
Ride, boldly ride,"
The shade replied –
"If you seek for Eldorado"
Edgar Allan Poe, "Eldorado"


Και δόθηκε αίφνης η εντολή
να εικονογραφηθούν τα βάραθρα
μ’ όλες τις πανουργίες:

φυλάκια συνοριακά
ύμνοι, σημαίες, παρελάσεις
ατροφικές υπάρξεις
σημαδεμένες στους καρπούς
και κοστουμάτοι κύριοι
αυτάρεσκα γλοιώδεις...

Να γονατίζεις
για να φαίνεσαι ψηλός
να φυσάς
το αγριεμένο φως του σκοταδιού
απ’ τ’ ολοστρόγγυλο κενό
και σερπαντίνες μελανές
γύρω απ’ τα ρόδα να τυλίγονται

να λες
δεν θέλω τίποτα εγώ
τίποτα άλλο πιο υψηλό
απ’ το να υπηρετώ εσάς
τον κουτοπόνηρο, εύπιστο λαό μου

και σάπια φύλλα καταγής
να στρώνονται μεμιάς
για να περάσεις.

Άξιζαν, Edgar, τελικά
μια κάποια –έστω– θλιβερή τιμή
όλοι αυτοί που βούλιαξαν
μες στο συγκεκριμένο
κι ούτε που αναρωτήθηκαν ποτέ
κατά πού πέφτει
το Ελντοράντο...

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το σκιάχτρο ή πώς φτάσαμε ως εδώ
Post by: wings on 03 Dec, 2018, 22:23:44
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το σκιάχτρο ή πώς φτάσαμε ως εδώ

Είχαν βλαστήσει από καιρό
οι καλοήθεις όγκοι της ευτέλειας...
Μια ιχνηλασία άκαρπη
πάνω από τέλματα αχανή
υπαίθρια κηρύγματα
και φρούτα που τ’ ανάθρεψαν
αυξητικές ορμόνες.

Τώρα
μας κυνηγούν οι μεσολαβητές
με τα κρυμμένα μάγια στο μανίκι...
Για μια στιγμή κάνουν ότι μας συμπονούν
για μια μοναδική στιγμή
τη σωτηρία των σωμάτων διακηρύσσουν
μα η συνέχεια άγνωστη
κι ανεξιχνίαστο προς το παρόν
μένει το πεπρωμένο
αφού ό,τι μετριέται
πάντα φαίνεται λειψό
κι ό,τι ονοματίζεται
ως απουσία υπάρχει...

Τι μου ζητήσατε να κάνω, αγαπητέ;
Να γράψουμε στον πίνακα ένα παράδειγμα;
Να γράψουμε!
Να χρησιμοποιήσω και παραβολές;
Να αναφέρω και τις εξαιρέσεις;

Γράψτε λοιπόν:
Δασύνεται η αρπαγή
και οξύνεται το μίσος.

Παρακάτω:
Χειμωνιάζει.
Να μη βασίζεστε σ’ αυτούς
μονάχα στη συγκίνηση.
Και με την οικειότητα
λίγα τα πάρε δώσε
ούτε στα ελαφρυντικά
να προσμετράτε τις προθέσεις.

Και, τέλος, να προσθέσετε κι αυτό:
Αρκεί μια τόση δα παρέκκλιση
απ’ ό,τι λες προορισμό
μια ασυναίσθητη, ούτως ειπείν, αφηρημάδα
και καταρρέει σαν τράπουλα
το σκιάχτρο που προστάτευε
τους κήπους και τα όνειρα.

Ναι, ναι, το σκιάχτρο, αγαπητοί...
Σκόρπια τα ρούχα, τα καπέλα, τα άχυρα
μια συντριβή θριαμβευτική
αριστοκράτη θυρωρού
που έλαμπε σαν επαίτης...

Γεμίζει ο ουρανός μαύρα πουλιά
εκλείπει παντελώς η απειλή
χάνονται οριστικά και διά παντός
το φωτοστέφανο
κι η αντανάκλασή του.


Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Αγορά χρυσού
Post by: wings on 03 Dec, 2018, 22:33:40
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Αγορά χρυσού

Ο χώρος θύμιζε φουαγιέ
πολυτελούς ξενοδοχείου.
Πόρνες, ζητιάνοι και προαγωγοί
μαχαιροβγάλτες και κλεφτρόνια
εξορισμένοι από κει∙
ή μάλλον κάπου εκεί κι αυτοί
όμως σε ρόλους άλλους, σοβαρούς
όπως, ας πούμε
αβρών εκτιμητών χρυσού
με τον πελάτη εμπρός τους μαγκωμένο
ακουμπισμένο στο γκισέ
ταριχευμένο έντομο πλαισιωμένο με κορνίζα.

Εδώ ρευστοποιούνται οι αναμνήσεις.
Εδώ προέλευση και καταγωγή
χέρι με χέρι ανταλλάσσονται.

(Χρυσή αλυσίδα με βαφτιστικό σταυρό
η βέρα και το δαχτυλίδι της μητέρας
ρολόγια αξίας με μπριγιάν
συλλεκτικά νομίσματα
σκεύη αργυρά
ακόμα και έργα τέχνης)

Κι η εχεμύθεια φυσικά χρυσός...
Γυρεύει δόντια δυνατά
για το κλεισμένο στόμα
–κατά προτίμηση χρυσά–
την περηφάνια μας
αρχοντικά να ροκανίζουν.

Κι ακολουθεί το λιώσιμο
(Τήξη εν καμίνω ή χοάνη
καμίνευση, χωνεία)
μια ρευστοποίηση σκληρή
όρκων, γεννήσεων, επετείων.

Αποσυντίθενται τα σύμβολα
χάνουν τα περιγράμματά τους οι αξίες
μες στη χρυσή χωματερή παντός τετελεσμένου
και τότε πια τα πρόσωπα ίκτερο εμφανίζουν
–γιατί αρρωσταίνουνε βαριά
όσοι το παρελθόν τους εκποιούνε–
παίρνουν το βυθισμένο βλέμμα του νεκρού
όταν τα ονόματα αρχίζει να ξεχνά
και βάζει πλώρη ολοταχώς
για νέες αμνησίες.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ξένοι
Post by: wings on 03 Dec, 2018, 22:58:46
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ξένοι

Μιλήστε μου για την απόγνωση
που προκαλεί σ’ εσάς
μια τέτοια αιωνιότητα.
Η αίθουσα αναμονής υγρή
–άκουσα μπάζει μαραμένες εποχές
πως βρέχει χλεύη αναιδή κι αποδοκιμασία–
κι όλες αυτές οι ατελείωτες ουρές
σε κέντρα αλλοδαπών, σε υπηρεσίες
–θαρρείς σε προθαλάμους ιαματικών λουτρών
ή σε προαύλια παραδείσων–
με την αφέλεια πως θα σας δεχτούν
πρώτη φορά στα άγια των αγίων!

Μα, ποιους;
Εσάς;
Αν είναι δυνατόν!
Εσάς;
Με το μισό κουλούρι σας!
Εσάς που μοναχά
οι δαίμονες των αμπαριών σάς ξέρουν
και πια δεν σας γαβγίζουνε
όπως οι τόσοι προβολείς
και οι σφυρίχτρες!

Ξέρω...
κάποτε ελπίσατε στη βραχνή βροχή
στο δήθεν έλεός της
γι’ αυτό ιδρωμένοι κι άρρωστοι
βγήκατε απ’ τα λαγούμια
βασίζοντας στο μετεωρολογικό
την όποια λύτρωσή σας.

Μα δεν σας πληροφόρησε κανείς
ότι η πρόγνωση καιρού
στον τόπο αυτόν που ήρθατε
πάντοτε πέφτει έξω;

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Έλα να κλείσουμε ταμείο
Post by: wings on 03 Dec, 2018, 23:03:23
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Έλα να κλείσουμε ταμείο

Τι παίρνεις πίσω;
Τι αφήνεις;
Σε ποια μετάληψη νυχτερινή
τα χείλη θα σφραγίσεις;


Σκουριάζει η χλωρότητα και αφανίζει
κι όσους και να μετρήσουμε νεκρούς
πάλι τα κρίματα κι η μοναξιά
θα γέρνουνε στο ζύγι.

Ας με κατηγορήσουν για παραίτηση
για εσκεμμένη αλλοίωση του παρελθόντος
για ελπίδες ληξιπρόθεσμες
και για την ακαταστασία στα συρτάρια.

Πίσω από τις καρτ ποστάλ
θα έχω πάντα φυλαγμένο
το μπαρούτι.


Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ιδιωτική αρχαιολογία
Post by: wings on 03 Dec, 2018, 23:11:14
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ιδιωτική αρχαιολογία

Αυλές καθαρίζω, υπόγεια καθαρίζω
αποθήκες και ακάλυπτους
σε δύο ώρες συγυρίζω.
Όλα τα παλιά σίδερα μαζεύω...
Εικονοστάσια αδειανά
κάγκελα σκουριασμένα
κλουβιά που απελευθέρωσαν πουλιά
ρόπτρα, σπασμένες πόρτες
σίδερα ατμού και γραφομηχανές
δάχτυλα παγωμένα...

Με μια επιβάρυνση μικρή
σηκώνω και πετάω στο λεπτό
ότι παλιό σάς ξέμεινε
στις «μουσικές καρέκλες»
κοκαλωμένο κι άφωνο
με ένδυμα επίσημο, εορταστικό
μα σκοροφαγωμένο
να βλέπει
προς την πλευρά του αφανισμού
και να μην το πιστεύει.

Σκεύη παλιά, ποδήλατα
φουγάρα, καλαπόδια,
πούδρες περλέ, μαλλιά μπουκλέ
μονόκλ και περουκίνια
καλειδοσκόπια, παπιγιόν
μουστάκια, φαβορίτες.


Παλιά με φόβιζε πολύ
η εισβολή στα υπόγεια της υγρής ακινησίας
η επικείμενη έξωση διά των μεγαφώνων
η εκκαθάριση του αχρηστευμένου χρόνου.

Τώρα όλο και πιο σπάνια
κάποιος διαλαλεί
ένα παρόν ακέραιο, στιλπνό.
Λιγόστεψαν οι παλιατζήδες.
Όσο για τους ελάχιστους που απέμειναν
απροσδιόριστο πότε ακριβώς περνούν.
Αμφίβολη η ώρα τους.

Σαν την αμφίβολη ώρα
των εκτελέσεων.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κολάζ ή η συλλεκτική του αποκολληθέντος
Post by: wings on 03 Dec, 2018, 23:21:36
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κολάζ ή η συλλεκτική του αποκολληθέντος

Διαθέτω έναν φάκελο-συμπιεσμένο δάσος
συλλογή κατοικίδια παλιάς ανθοφορίας
δοξαστικό του ετερογενούς και των αποκομμάτων
μικρές εικόνες πτώματα και ανάπηρες ιδέες
που ένοχα τις αφαίρεσα από το σύνολό τους
με την υπόσχεση δεύτερου βίου ανώτερου
σε προηγμένο φόντο.

(Σελίδες περιοδικών
–στο όριο του περιττού
πρόχειρα διπλωμένες–
φωτογραφίες γυναικών
γερόντων, αγαλμάτων
παιδιών πάνω σε καρουζέλ
μα και μεταθανάτιες βικτωριανές
–αγκαλιασμένοι οι συγγενείς με τον νεκρό
πάνω στον καναπέ του–
και κείμενα που μία βίαιη ψαλιδιά
σώπασε τη ροή τους)

Τώρα, στη σκοτεινή αναμονή
τη σιγουριά παρέχουνε
του από μηχανής Θεού
για εκείνη τη μοναδική φορά
που η έμπνευση θα έχει δυστοκία.

Μια ομηρία άθλια
που με προσχήματα φαιδρά
κρατά για χρόνια ανενεργό
το ήδη παρωχημένο.

Είν’ η στιγμή
που θραύσματα συστρεφόμενα
επιχειρούν ομαδικά
χειρόγραφη την έκπληξη να κάνουν
με απώτερο φυσικά σκοπό
το αίνιγμα να παραμείνει άλυτο.

Θέλει να τσαλακώσεις ασημόχαρτα πολλά
για να βρεθείς με ασφάλεια
ανήμερα του Λόγου.

Εκβάλλει η τυφλότητα
από βαθύ πηγάδι.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Δεύτερες σκέψεις
Post by: wings on 03 Dec, 2018, 23:35:50
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Δεύτερες σκέψεις

Α, ελεεινές δεύτερες σκέψεις
που αποδειχτήκατε δειλές
και σπεύδατε να μας σώσετε
σαν θαύμα αναπάντεχο
πριν καν γίνει η δέηση.

Με το ένα πόδι τεντωμένο στο αύριο
–τέλεια να μιμείται καλπασμό–
να μας κρατάτε ακίνητους και βαρετούς
στη σύνεση καθηλωμένους

ή πιο συχνά
με μια πειθώ δημαγωγού
και ασφαλιστή συγχρόνως
ν’ απλώνετε ρίζες μέσα μας
ρίζες χοντρές και στέρεες
που εγγυώνται βλάστηση
ανθούς, καρποφορία...
Μα, εν τέλει, τίποτε απ’ αυτά.
Μονάχα ρίζες
που εγγυώνται ρίζες.

Κι είναι για άλλους
η ζωή και η αποστασία
του δρόμου η σκόνη η άγια
κι οι αγρυπνίες στη χάρη της.

Για εσάς
είν’ τα προσχήματα και τα μεθοδευμένα
η αρτιμελής ζωή και οι φαντασιώσεις
για να μπορεί επ’ άπειρον
του φόβου το βατράχι να κοάζει
για να ανθίζει επιτυχώς
η ομοιομορφία∙

σαν κάτι νύχτες νοσηρές
που από πλήξη αφόρητη
τις λάμπες απ’ τους δρόμους
ξεβιδώνουν
και τις βιδώνουνε μετά
μέχρι να ’ρθει τ’ άλλο πρωί.
Μια εναλλαγή μηχανική
με βλέμμα άδειο, σταθερό
λες και μιμούνται θάνατο.

Οι νύχτες...

Ως το πρωί.
Βιδώνουν
ξεβιδώνουν...
Με βλέμμα άδειο
σταθερό.

Α, ελεεινές δεύτερες σκέψεις
που αποδειχτήκατε σοφές
διδάσκοντάς μας άρνηση και υποταγή
κι αθώα οπισθοχώρηση...

Μας μάθατε για τα καλά
πως ό,τι δεν μας συναντά
αυτό στο τέλος
μας διασχίζει.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Καπνοδοχοκαθαριστής
Post by: wings on 03 Dec, 2018, 23:51:17
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Καπνοδοχοκαθαριστής

Με κοιτούσε από το ράφι απειλητικά
με κοιτούσε και με φόβιζε
–πού να το φανταστούν πως θα με φόβιζε–
με έβλεπε και με τρομοκρατούσε
για την ακρίβεια όχι εμένα
αλλά το μη γενόμενο
το μόλις τώρα και το ακόμα όχι
– βρέφος μαζί και νεοσσός
που ολοένα σκόνταφτα
στην αναπηρική μου κούνια...
Πόσο να το αντέξω;

Δαμάσκηνα σαφρακιασμένα απ’ τον καιρό
σχημάτιζαν το σώμα του εφιάλτη μου:
μια μινιατούρα καπνοδοχοκαθαριστή
με πράσινο τσόχινο παλτό
κι αλουμινόχαρτα κουμπιά
να συγκρατούν τον μύθο του.

Τα αγριεμένα μάτια του
στο κέλυφος του καρυδιού ζωγραφισμένα
πλαγίως με κοιτούσαν
και υπαινίσσονταν
πως κάποιο ανώτερο μυαλό
ήξερε πριν από εμάς
τ’ ανήκουστα που θα συμβούν
τα άδικα, τα αντιφατικά

όπως να εκτίθεται
κέρινη κούκλα ασάλευτη
μες σε βιτρίνα φαρμακείου
ή νύχτες έξαλλου έρωτα
με ό,τι υποδύεται το αιώνιο.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εγκλήματα ως εν ουρανώ και επί της γης
Post by: wings on 04 Dec, 2018, 00:04:42
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εγκλήματα ως εν ουρανώ και επί της γης

«Άνθρωπον ουκ έχω...»
Κατά Ιωάννην, ε' 7


Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ
να αποδώσουμε τιμές
στη νεκρή αιωνιότητα
να αποχαιρετήσουμε με ύφος ανάλαφρο
τις μάταιες διαβαθμίσεις του φωτός
να ανταλλάξουμε τα θαύματα
με την επιείκεια.

Είναι ασφαλής ο τρόπος
που στενεύει η θηλιά
σαν αυθαδιάζει στα όνειρα
η ταραχή του μονομάχου.

Οι λέξεις τότε αμάσητες
τις εκδοχές τους καταπίνουν
αρνούνται να ονομάσουν τα αθέατα
τα προφανή
και ξένος, ξένος
σε όλα τα επεισόδια της κίνησης
μέσα του αποσύρεται ο αργοπορημένος
και θραύεται διαδοχικά
η λάμψη του νερού.

«Άγγελος γαρ κατά καιρόν
κατέβαινεν εν τη κολυμβήθρα
και ετάρασσε το ύδωρ∙
ο ουν πρώτος εμβάς μετά την ταραχήν [...]
υγιής εγένετο
ω δήποτε κατείχετο νοσήματι.»


Μα ήταν πολλοί οι ανίατοι
και πώς εγκαίρως να συρθούν
ως τη δεξαμενή;
Παράξενη κι η ελπίδα τους
ανταγωνιστική
σ’ έναν Θεό που επικροτεί
την επιδεξιότητα των αναπήρων.

Και κάπου εκεί, παράμερα κι αυτός.
Ανυπεράσπιστος στους τρόμους του
και στους κινδύνους ασκημένος
να αγρυπνά από ένστικτο
και να επιζεί αγόγγυστα
–έτη τριάντα οκτώ–
της παραλύσεώς του.

«τούτον ιδών ο Ιησούς κατακείμενον [...]
λέγει αυτώ∙
θέλεις υγιής γενέσθαι;
απεκρίθη αυτώ ο ασθενών∙
Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω,
ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ
βάλη με εις την κολυμβήθραν.»


Κύριε της Σπλαχνίσεως
απόλυσε τον άγγελο
και τη μελαγχολία των ωρών
με μια μακρόσυρτη κραυγή
αλλοίωσέ την
να εξατμιστεί το μαύρο φως
να ζαλιστεί απ’ τη μοσχοβολιά
η άκρη του γκρεμού
να στεφανώσει την πληγή
έναστρη αμνηστία
κι αργά αργά να σηκωθούν
όλοι οι γονατισμένοι.

«Λέγει αυτώ ο Ιησούς∙
έγειρε, άρον τον κράββατόν σου
και περιπάτει.»


Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Υαλικός δεκαπεντασύλλαβος
Post by: wings on 04 Dec, 2018, 00:10:43
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Υαλικός δεκαπεντασύλλαβος

Χρειάζεται μια επίσημη σιωπή
να εισβάλει μες στο σπίτι
σαν χιονοθύελλα ν’ απλωθεί
και να το κατακλύσει
να βυθιστούνε μέσα της
τα κάδρα, τα φωτιστικά
ν’ ακούγεται μόνον αυτή
κι ό,τι μαζί της φέρνει
–μια περιδίνηση άσκοπη
περιστρεφόμενου χορού
γυάλινης μπαλαρίνας
σε βελουδένια θήκη κοσμημάτων–

Μα η άμμος αναπάντεχα
έρχεται κάθε βράδυ
ντυμένη νήματα γυαλιού
είδωλα αλλοιωμένα
ρινίσματα παλιάς ζωής
φέγγουν μες στο σκοτάδι
που αμέσως σκοτεινιάζουνε
στενεύουν, δεν θυμίζουν
πέφτουνε γύρω μας βροχή
χιλιάδες ροκανίδια
μια πρώιμη εξοικείωση
μ’ αυτό το ξύλινο ένδυμα
που τελευταίο πρόκειται
να μας περιτυλίξει.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η αυτάρκεια του κυρ-Αλέξανδρου
Post by: wings on 14 Dec, 2018, 00:12:52
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η αυτάρκεια του κυρ-Αλέξανδρου

Του αρκούν λίγα χιόνια
τουλίπες αργοκίνητες
βαμβακερής ανίας
όλα να τα αγνίσουν!

Του αρκεί ένας έρωτας
ονόματι μπαρμπα-Γιαννιός
μια καρδιά ρημαγμένη
κι ένα σπίτι ερείπιο
σε δρομάκι μακρόστενο
σοκάκι όμοιο μ’ αυτόν
–το ζωντανό σοκάκι–

Του αρκούν κάποιες γραίες
βασανισμένες και άτυχες
με ήθος ανδρικόν
–εξηκονταετείς σχεδόν–

Χαδούλα, η λεγομένη Φράγκισσα
κι άλλη μια, η θεια-Σκεύω
βαρδιανός μες στα Σπόρκα
να ’ναι σιμά στον γιο της
στο Λοιμοκαθαρτήριο.

Και τέλος
του αρκεί ένας ύπνος αιώνιος
όπως αυτός μες στα ποιήματα
–ενίοτε κατοπτρικός
και πάντα λασπωμένος–
λες και στοιβάζεται αργά
πάνω στο χιόνι χιόνι
σινδόνα και σάβανο μαζί

για να παραδοθούν
αγιασμένες και λευκές
στη νέα μέρα οι ψυχές
στεφανωμένες οι άμοιρες
την πιο πικρή τους γνώση
πως βεβαιότητα καμιά
σκοπό δεν το ’χει να μας χαριστεί
ολισθηρότητα καμιά
σκοπό δεν το ’χει να μας παρακάμψει.

Ένας βάλτος πριν κι ένα έλος μετά
θα ’ναι όλη κι όλη η σκηνογραφία·
ένας θάνατος εκ γενετής
και ένα πένθος αέναο
κάτω απ’ τα μάτια του Κριτού
του Παλαιού των Ημερών
του Τρισαγίου
.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Σελανίκ Ι
Post by: wings on 15 Dec, 2018, 20:09:02
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Σελανίκ Ι

Μητέρα ανύμφευτη

Εκείνοι που ήρθαν έφερναν
κι από έναν αριθμό...
Για την ακρίβεια
τον κουβαλούσαν πάνω τους
τον είχανε συνέχεια μαζί τους
όχι όμως όπως ένα φυλαχτό
αλλά όπως ένας ανάπηρος
το κομμένο του πόδι.

Εμείς το ’64
που φτάσαμε σ’ αυτό απ’ το ’55
με τη γαλάζια σκόνη του διωγμού
να κάθεται στα ρούχα μας
να ασπρίζει την ψυχή μας.

Εμείς
δεν ήμασταν ποτέ
ό,τι κοιτούσε ο καθρέφτης
μα μία Πόλη που έψαχνε
πόλη να κατοικήσει
με Εγνατία, με Ντεπό
με Βασιλίσσης Όλγας
με Υπερώο θαλασσινό
για να σταθούν επάνω του
Καρέλλη και Πεντζίκης.

– Όμως
εγώ δεν έχω τόπο να σταθώ...

– Σας είπαμε
εδώ είναι πια ο τόπος.

– Δεν έχω...
Βυθιζόμαστε
μπαίνουν νερά
στ’ αμπάρια του μυαλού μου
κι η μπάντα του Παπάφειου
πότε το «Μέγαν εύρατο..»
πότε το «Υπερμάχω...»


Νερά, πολλά νερά...

Τα πρόσωπά μας άδειασαν
κάτω απ’ την πάχνη
που μας στεφανώνει
η αρμονία των ίσκιων μας
σκυφτή μες στην ομίχλη
κι ο έρως προς το έσχατον
κοινή καταγωγή μας

αλλά και οι κήποι...
μια αλληγορία ορίζοντα
που δεν γεωμετρείται
λιμάνι εν πλήρει κινήσει και σιωπή
Βαρδάρης που ιερουργεί
πόρνη που δεν μεταμελείται.

Τώρα
στην προκυμαία με τους γερανούς
πυροτεχνήματα συλλέγει και υγρασία
δίσκους 78 στροφών
παλαιά πορτρέτα ένδοξα
που χάσαν την κορνίζα
μοιράζει σε άγνωστους φιλιά
πολλά φιλιά

μα πιο συχνά στα σκοτεινά
βαμβάκι και ιώδιο
για τ’ ανοιγμένο τραύμα.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Σελανίκ ΙΙ
Post by: wings on 15 Dec, 2018, 20:29:10
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Σελανίκ ΙΙ

Η πυρκαγιά

Η πόλη υπήρχε απλώς για να χαθεί
να αντικατασταθεί από την έννοιά της
όταν θα αποφάσιζαν
κάποιοι να την αφηγηθούν
και να την καταγράψουν.

Μια ομορφιά ατάραχη
που απογυμνώνει και εκπορθεί
πράξη ερωτική και απονενοημένη
σαγήνη που τρομοκρατεί
όπως η λέξη «λάμπα» στο σκοτάδι.

Ήμουν κι εγώ ένα απ’ αυτά
ήταν πολλά, ήμουν μικρή
κι όλα ήταν ξένα.
Κορίτσια με γαλάζιο νυχτικό
στις μύτες σηκωμένα
τις κάτω φράσεις του χρησμού
να προσπαθούν να φτάσουν.

Να γίνεσαι η επιστροφή
όταν η πυρκαγιά
θα σ’ απελευθερώνει
κι άλλοτε ευτέλεια μαγική
για ν’ αποσυντονίζεις.
Συνέργεια στην αιώρηση
και επίκληση σε πρώτο ενικό.


Άντε να ερμηνεύσεις!
Και να ’τανε μόνον αυτό;

Άχνιζε από μακριά κάποια παλιά πατρίδα
κι ας έμοιαζε αυτή εδώ
αγίασμα στα μάτια
–τρεις γουλιές νηστικός κάθε πρωί
να καταποντιστεί στα σωθικά
η κάψα του άλλου τόπου–

Και πώς αλλιώς;

Όταν η μυρωδιά σιμιγδαλιού
και η οσμή λεβάντας
χάνονται απ’ τα ρούχα σου
όταν πια δεν υπάρχεις
επινοείς την κόχη σου
–αρχιτεκτονική εξοντωτική–
μισός μέσα στα όρια
μισός στην έξοδο κινδύνου.

– Και πώς ευθύνεστε εσείς
για το κακό;

– Ήτανε Αύγουστος
την προηγουμένη του Σωτήρος
κόντευε τρεις το μεσημέρι...
Μέναμε τότε σε ένα σπίτι από μπαγδατί
κάπου στο Μεβλεβί Χανέ
πάνω από την Κολόμβου
κι εγώ απλώς λιμπίστηκα
τηγανιτές μελιτζάνες.
Παραμονές μεγάλης εορτής.
Πού να το φανταστώ...
Κάηκαν όλα!
Μέχρι κι ο Αϊ-Δημήτρης!


Έκτοτε
στην παραλία οι περιπατητές
βράδυ πρωί λυπούνται
μικραίνουν και συστρέφονται
σαν να διαβάζουν μια πληγή
κάπου πιο πάνω απ’ το στομάχι
και ύστερα
σε στάση προσευχής
στραμμένοι προς τα Κάστρα
ερήμους απαγγέλλουν δυνατά
για τους τροφίμους του Γεντί Κουλέ
και τους εκτελεστές τους.

Πράγματα ασήμαντα, φωσφορικά
που ξελογιάζουνε –όσο να πεις–
τους ξένους.

Η πολιτεία αυτή των ποιητών
με υαλικά στρωμένη
μπερδεύει επετείους και εορτές
δέντρα χριστουγεννιάτικα
στολίζει μες στο θέρος
και σημαιούλες χάρτινες
μοιράζει μες στο Πάσχα.

Είν’ η ρυμοτομία των ψυχών
εκείνο που την καθορίζει.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο μονόλογος του κλέφτη
Post by: wings on 15 Dec, 2018, 20:52:25
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο μονόλογος του κλέφτη

Εγώ είμαι αυτός που κρύβεται
πίσω απ’ την απουσία
τα βράδια ωστόσο κατοικώ
σ’ ένα χρυσωρυχείο.

Φοβάμαι το αιφνίδιο
τρέμω τα καλοκαίρια
μα πιότερο απ’ την ερημιά
η ασθένεια με πονά
των συμπτωμάτων.

Κλέβω χαρτονομίσματα
βιβλία διαβασμένα
κι από τα ρούχα ειδικά
αυτά που έχουν τσέπες.

Η απελπισία των χεριών
συχνά μ’ εξαναγκάζει
να μετατρέπομαι σε ηχώ
των άηχων βημάτων.

Των μεγαφώνων η σιγή
και η μελαγχολία
είναι απλώς η αφορμή
για τη λαθροχειρία.

Κυρίως νομίζω ευθύνεται
η σκοτεινή αγκαλιά μου.

Σας κλέβω μόνο την αφή
το άγγιγμα που αφήσατε
πάνω στις πορσελάνες
γιατί είν’ απόκρημνη η ζωή
δίχως το άλλο σώμα
και τελευταία πετάγομαι
κλαίω μέσα στον ύπνο.

Φιλάργυρος της αφαίρεσης
δανείζομαι το παρελθόν
γυρεύω οικογένεια
συλλέγω από απόγνωση
μεταξωτές αισθήσεις.

Κι όσο εγώ σώζομαι κρυφά
στις αμυχές της σάρκας
γίνεστε εσείς η υπογραφή
της άγραφης ζωής μου.

Γι’ αυτό σας λέω, πιστέψτε με:

Δεν είμαι κλέφτης, μα τυφλός
που βλέπει με τα χέρια...
Φάντασμα που ψαχουλεύει αμίλητο
να βρει δικαιολογίες
ν’ ακούσει γύρισμα κλειδιών
το άνοιγμα της πόρτας
ή μια προστακτική φωνή
να του φωνάζει

μείνε.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Χάρτινη σύναξη των ποιητών
Post by: wings on 15 Dec, 2018, 21:05:18
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Χάρτινη σύναξη των ποιητών

Μπορεί να είναι απλώς μια συντροφιά
αταίριαστη σε χρόνο και σε τόπο
– νοσταλγοί τού πάντοτε και φυσικά τού αλλού.
Μπορεί κι οι σημειώσεις που κράτησα
στο μάθημα ορθοφωνίας των καιρών
ή στο άλλο
της ορθής διαχείρισης απωλειών και τρόμου.

Ίσως κι η παρατήρηση της πιο βαθιάς ρωγμή
– ένα κρατς πιο δειλό κι άλλο ένα με θόρυβο
εκεί που λαμπυρίζει το υποσυνείδητο.

Μπορεί το ζητούμενο να ήταν τελικά
το λαχάνιασμα της αορτής
όπως όταν κάνεις ποδήλατο
σε κατηφόρα δίχως χέρια.

Ίσως πάλι και ένα θέατρο σκιών
με υπνοβάτες στα χαρακώματα
και αριστοκράτες ασκητές
στις παρυφές της λάμψης
με αδιευκρίνιστο ως τώρα φυσικά
αν έψαλλαν γαμήλιο εμβατήριο χαρωπό
ή τυπικά συνόδευαν μια νεκρική πομπή.

Ανεξάρτητα από τις συνθήκες που όρισαν
τη συνάντηση της συντροφιάς μ’ εμένα
εγώ τους βρήκα καθισμένους σε μία σκάλα
προορισμένη μόνο για καθόδους
και λίγο πριν βραδιάσει
τους άκουσα να συνομιλούν
για το πάθος
πέραν της γραφής.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τα πρώτα συμπτώματα
Post by: wings on 15 Dec, 2018, 21:18:20
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τα πρώτα συμπτώματα

Με μιαν υπερβολή σχεδόν ποιητική
εκ νέου οικοδομούσε τα εξαίσια
–πράξη και αδράνεια μαζί
πλοκή χωρίς κατεύθυνση–
και τότε του έφτανε
μια μόνο φράση μουσική
μικρές παγίδες στη βροχή να στήσει
ή ένα μοβ υπόκωφο
που μόλις αναπνέει
να καταστήσει συμπαγή
τα όρια του ύπνου...

Όσα ανοίκεια κατοικούσαν τη φωνή
τον εξανάγκαζαν
να προσποιείται τον αθάνατο.

Μετά η φωνή τού πρόσταζε:

Πρόσεχε τον υδράργυρο!
Μην τον πατήσεις!
Είναι κατάκτηση –των λίγων– η αιώρηση
κι αν γίνει αυτός ο στόχος σου
τότε η ώχρα
–που σαν τη λοίμωξη
σου ’χει προσβάλει την ψυχή–
θα θεραπεύεται απλά
μ’ ένα τροπάριο βυζαντινό.


Οι άλλοι
τη μακρινή καταγωγή της θλίψης του
ηθελημένα αγνοούσαν

ωστόσο υποπτεύονταν
μία ραγισματιά ανεπαίσθητη
που μάζευε με τον καιρό
το σκονισμένο άγημα των τύψεων
–μία προέλευση κατεξοχήν αβέβαιη
και άκρως διφορούμενη–
αλλά πληροφορίες βάσιμες
μάλλον δεν ήθελαν να έχουν.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τα στάδια
Post by: wings on 15 Dec, 2018, 21:52:39
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τα στάδια

Πρώτα
μια αδυναμία αντίληψης του προφανούς
Ή μάλλον όχι.
Πρώτα
εκ δεξιών η κόλαση
εξ ευωνύμων η περήφανη καρδιά
μες τους κρυμμένους δυναμίτες στις ραφές
στους μαύρους κύκλους των ματιών
στην αδιαφορία, στην απέχθεια.

Μετά
μια ηλικία παιδική πρόωρα γερασμένη
να εκσφενδονίζονται στο πρωινό
χάπια και παραπεμπτικά αντί για φρυγανιές
κι ευθύνες για την ασταθή ζωή, την αιωρούμενη
–ένας τερματικός σταθμός
όπου κανείς δεν κατεβαίνει–

Θα ήταν μάλλον βολικό να συνηθίζαμε
αλλά μας έσωσε η αφέλεια και η ασχετοσύνη
η αδυναμία δηλαδή να πράξουμε τα στοιχειώδη
χωρίς στο βάθος να σαλεύει μέσα μας
η άθλια επινόηση της προσδοκίας.

Ξέρετε
αυτή η σκόπιμα διαδεδομένη φήμη
περί επικείμενης αναψυχής
που ως ευλογία δωρεάν
όλοι ανεξαιρέτως δικαιούμαστε
μια αγάπη που πια δεν θα λιμοκτονεί
και δεν θα αρρωσταίνει...

Μια απάτη
μάλλον ήθελαν να πουν.

Μια απάτη
που πια δεν θα λιμοκτονεί
και δεν θα αρρωσταίνει.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Παράπλευρες απώλειες
Post by: wings on 15 Dec, 2018, 22:09:23
https://www.youtube.com/watch?v=uK1Hjh_pM5s

Gerardo Hernán Matos Rodríguez, La Cumparsita (1916)

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Παράπλευρες απώλειες

Είναι φυλακισμένη μες στα πράγματα
σαν προδοσία σιωπηλή
η μεταμόρφωσή τους.

Μια αιχμαλωσία εκούσια
κουλουριασμένη επιμελώς
και φαινομενικά αδικαίωτη.
Μια ησυχία ύπουλη
που τη σφυροκοπούν οι ψίθυροι
της –όπου να ’ναι– έκρηξης.
Ένας συγκλονισμός
που ελάχιστοι αξιώνονται
κάποτε ν’ αντικρίσουν.

Πολλοί γίνονται για χατίρι του
ακόμη και συλλέκτες ρινισμάτων..
Ένας ιδιότυπος μοντελισμός
με πάσης φύσεως διλήμματα
του τύπου:
να συγχαρούμε τους νεκρούς
ή προτιμότερο να τους συλλυπηθούμε

ή ακόμα
πόσοι υπαινιγμοί αρκούν για μια κυριολεξία
και άλλα τέτοια ανήκουστα.

Και όλα αυτά
για έναν απλό συγκλονισμό
–απλό, που λέει ο λόγος–
γιατί, αν το καλοσκεφτείς
δεν θα την πεις και αναίμακτη
τη σύλληψη του ποιητή
που ελλείψει τέλους τραγικού
βάζει βελόνες γραμμοφώνου να τρυπούν
κατάστηθα την Κομπαρσίτα.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εμείς αυτοί
Post by: wings on 15 Dec, 2018, 23:30:55
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εμείς αυτοί

Εκδοχή Α'

Άλλοι χορεύουν με τα μάτια τους κλειστά
πάνω από μία πρόταση
–κύριας ή δευτερεύουσας κραυγής
δεν έχει σημασία–
αρκεί να υπαινίσσεται αποχαιρετισμό
ή να δηλώνει ήττα.

Εκδοχή Β'

Άλλοι εγκαταλείπουν τις μεταφορές
και σκύβουν με αφοσίωση
πάνω από την αλήθεια.

(Εδώ αντηχεί σαρκαστικό
το γέλιο απ’ την πλατεία.)

Αγωνιούν να φέρουν στο προσκήνιο
κάθε φορά μια πιο ολισθηρή εκδοχή της
να αναγγείλουν το άλλο φτεροκόπημα
που κατοικεί παμπάλαιο στη ραχοκοκαλιά
–εκ φύσεως αποδημητικό κι ανέκαθεν φοβισμένο–
να μιλήσουν χωρίς καμία συστολή
για ό,τι κωπηλατεί στο σύμπαν τους
νωχελικό αλλά κι ακαριαίο...

Ξέρουν
ότι μια κίνηση
ή μια ασήμαντη στιγμή αρκεί
να μαραζώσει η άνοιξη
τα τεθλασμένα είδωλα να συνθλιβούν
να ταραχτεί της φύσης τους η κλίση.

Καμιά φορά με νόημα χαμογελούν
όταν τους αναφέρουν για το αταίριαστο.

Θυμούνται...
λίγο το ρούχο που άνοιγε
λίγο ο γιακάς που στένευε
λίγο και το μανίκι που τραβούσε
τους έβαλε τότε σε υπόνοιες
μα πιο πολύ τους τάραζαν εκείνες οι καρφίτσες
που άλλαζαν θέση μόνες τους
λίγα λεπτά αφού τελείωνε η πρόβα.

Και τώρα πια
τι τους προτείνει το ένστικτο;

Χωρίς αγάπη
χωρίς μια τρικυμία ιδιωτική
όλα τα αχειροποίητα που τους αναλογούν
θα καταλήξουν σύμβαση και συνενοχή
μες στον αδιάφορο συνωστισμό
και στην ορθοστασία.

Πώς να το αγνοήσουν;

Άσε που τράβηξε πολύ η ανούσια καρτερία
για τις αόρατες κλωστές
που δήθεν θα έραβαν γι’ αυτούς
μια φορεσιά στα μέτρα τους
για να μην τους παίρνουν για σαλούς
στα μπαρ, στις εκδρομές, στις διαλέξεις...

Το μόνο που απομένει τελικά
να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.

Θα συλλαβίζουν δυνατά κι όλοι μαζί
την ίδια την απόδρασή τους.
Όλοι μαζί και δυνατά
α, όπως ανθός σε απόγνωση
νε, σαν ανορθόγραφη αποδοχή
μο, όπως μόλις και μετά βίας
σκα, όπως σκαρώνω επιτήδεια φυγή
και τέλος λα
έτσι για μια παραλλαγή
να μη φανεί ότι συνωμοτούν
αλλά πως τραγουδάνε.

Άντε, παιδιά...
Όλοι μαζί και δυνατά...
Να υφάνουμε την απόδραση
να την εγκαταστήσουμε
να γίνουμε για μια φορά κι εμείς
το σπίτι κι η γωνία του
κι η αράχνη που υφαίνει τον ιστό της
και που τον ανεβαίνει
να τον ανέβουμε
να ανεβούμε.

Όλοι μαζί και δυνατά...
Να ανεβεί κι ο τελευταίος...

Να τους ξεφύγουμε.


Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ποιητές ανοιχτών θαλασσών ή ωκεανογραφία εσωτερικού χώρου
Post by: wings on 15 Dec, 2018, 23:38:07
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ποιητές ανοιχτών θαλασσών ή ωκεανογραφία εσωτερικού χώρου

Και βέβαια
δεν διέπλευσαν τους ωκεανούς
ούτε συνέλεξαν ποτέ ιζήματα πυθμένα
μέχρι την ώρα που άκουσαν
για τις φθορίζουσες σκιές
που τις διεγείρει εύκολα η ακτινοβολία
για τη ναυτία των παλιρροιών
και των φυκιών τις επικίνδυνες ανθήσεις
για συσκευές που θύμιζαν
παλιό ρολόι κούκο
και που κατέγραφαν μ’ αυτές
τη στάθμη της αλήθειας

(χαλάνε τελευταία συνεχώς
κι άπατα μες στα ποιήματα
πηγαίνουνε τα λόγια)

και έκτοτε προσάραξαν
στο σπίτι τα ναυάγια
ένας σταθμός παρακολούθησης πλωτός
κατέλαβε τους χώρους εργασίας
κι οι δειγματοληψίες του αιωρούμενου κενού
μπήκαν στο μικροσκόπιο.

Τι είν’ αυτό
που επαίρεται και κλαίγεται συγχρόνως;
Τι σπινθηροβολεί κι αμφισβητεί
και στη βροχή τρομάζει;
Τι φλέγεται;
Τι ψεύδεται;
Τι διάτρητο κρυώνει
κι εμπρός μας συνωμοτικά
ρίχνει τα αντικλείδια
τα θαυμαστά να μας φανερωθούν
τα τρομερά να λάμψουν;


Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Λαγωνικό ή έμπνευση
Post by: wings on 15 Dec, 2018, 23:45:17
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Λαγωνικό ή έμπνευση

Εμφανιζόταν κι έφευγε
και σάλπιζε υποχώρηση
όμως την ύστατη στιγμή
θριαμβικά επέστρεφε
κρατώντας μες στα δόντια της
–θήραμα άχρηστο, ακριβό–
το ρίγος ενός βλέμματος
ή το κλειδί που ξεκλειδώνει τους καθρέφτες
κουρέλια αποκριάτικων στολών
γεμάτα μούχλα και υγρασία
κι ίσως μιαν επιφύλαξη

όπως, ας πούμε, ότι
λέω σημαίνει κάποτε κι αποσιωπώ
όμως ποιος δίνει τώρα σημασία
τώρα που όσο ποτέ
ανθίστανται τα πράγματα
κι ούτε μιαν ανάμνηση
δεν είναι δυνατό ν’ ανακαλέσεις

τώρα που τα βερίκοκα
δεν τρώγονται μονάχα καλοκαίρι
κι οι λέξεις
ελάχιστη σχέση έχουν τελικά
μ’ εκείνο που σημαίνουν.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ομολογία
Post by: wings on 15 Dec, 2018, 23:54:50
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ομολογία

Όχι, όχι
εγώ δεν ξεκίνησα για εκεί
ούτε για κάπου αλλού βεβαίως...
Όμως πώς να εξηγήσω
τα ανήκουστα και τα φαιδρά
τότε που τα φωνήεντα
αιφνίδια καταργήθηκαν
και σύμφωνα συριστικά
εγκαταστάθηκαν
φαρδιά πλατιά στο στήθος;

Να είσαι ήσυχος, μου έλεγαν
σχεδόν ψιθυριστά να κλαψουρίζεις
κι εμείς θα αναλάβουμε
διακριτικά να σε παρηγορούμε
σσσσσς, σσσσσς, σσσσσς...


Ύστερα εγώ θυμόμουν μία κυρία άγνωστη
που σπρώχναμε μαζί ένα άδειο καροτσάκι
– άφαντο από μέσα το μωρό
κι άλλωστε η βόλτα αυτή μάλλον δεν έγινε ποτέ
αφού μετά βρεθήκαμε δίχως εξάρτυση καμιά
πάνω στα κύματα να περπατάμε.
(Μπα, αποκλείεται να έγινε ποτέ
μάλλον θα το φαντάστηκα.)

Όμως μετά απ’ αυτό
τα σύμφωνα θαρρείς και μ’ εγκατέλειψαν
ή μάλλον μετακόμισαν
από το στήθος στο μυαλό
κι έτσι αρχίσαν οι φωνές
κανονικές φωνές που έκαναν προτάσεις
παίξ’ το όσο μπορείς αδιάφορος
όπως αν πήγαινες στο τελωνείο με λαθραία...


Άκου στο τελωνείο με λαθραία!
Μα πώς; αναρωτιόμουν.
Άσε που εγώ συνήθιζα
χωρίς βαριές αποσκευές να ταξιδεύω...

Πού να κρυφτούν τα αβάσταχτα;
Κι αν πεις λεφτά για υπέρβαρο
πού θα ’βρισκα να δώσω;

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Στα ράφια δολιοφθορείς
Post by: wings on 16 Dec, 2018, 00:02:45
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Στα ράφια δολιοφθορείς

Έστω και χάρτινοι, θα μείνουμε εδώ
στο συνοικιακό βιβλιοπωλείο
με ασήκωτο το ελαφρύ χώμα του καιρού
να σκεπάζει τα λόγια μας.

Ματαιωμένοι και αδιευκρίνιστοι
τις άκρες των σελίδων θα τσακίζουμε
για να σφαδάζει το λευκό που αστόχησε
–που πάντα αστοχεί–
και μας σηκώνει απ’ το κρεβάτι αξημέρωτα
να βρούμε, λέει, τον ένοχο
και να τον καταδώσουμε
να ρίξουμε τους προβολείς
στους κατοικίδιους πάνθηρες
κι αν βέβαια αυτό είναι εφικτό
τα μάτια των ανήλικων
με γάζες να τα δέσουμε
αφού όσα τοπία και να δουν

πάλι ο καθένας γίνεται
αυτό που πάντοτε είναι.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εξιτήριο
Post by: wings on 16 Dec, 2018, 00:07:13
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εξιτήριο

Θα φύγω!
Να φύγω, μου είπαν.
Μ’ αφήνουν τελικά να φύγω.
Μετά το πρωινό, ελεύθερος, μου είπαν.
Το φαντάζεστε;

Τέρμα πια οι αναμονές
τα θα δούμε και τα βλέπουμε
και πια δεν θα ’μαι απαρηγόρητος
μόνο λιγάκι αφηρημένος
όπως σκιά που ερωτεύεται ηχώ

μα θα τα καταφέρω.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η αναγνώριση
Post by: wings on 17 Dec, 2018, 19:42:08
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η αναγνώριση

Α' πρόσωπο

Κρατάω τον καθρέφτη
και σου τον δίνω να μου τον δώσεις
να με κοιτάξεις που τον κρατάω
ν’ αναγνωρίσεις

τον βράχο με τις πεταλίδες του
και τα πουλιά που τον λεηλατούν
και που τον ανυψώνουν
πετρώδεις νήσους μες στο στήθος
τη λιγοστή αρμύρα που δεν θυμίζει πια
μα που εγκαινιάζει
που αναγγέλλει και αναιρεί
και την παμπάλαια νύχτα θρυμματίζει
με λάμψεις μοβ διάτρητες
αλλιώς εντοιχισμένες.

Β' πρόσωπο

Ας μου δινόταν κάποτε
να προχωρήσω σταθερά
να κατεβώ σκαλί σκαλί τα όρια
να μη συντριβώ
η αδιέξοδη σαγήνη του απογεύματος
να μη μ’ αναστατώνει.

Μα ελευθερώνει ο στεναγμός
μες στο δωμάτιο πουλιά
το πέρασμα απέναντι
βιαίως διακόπτει.

Φωνή

Θα δεις...
Εξημερώνει ο ρυθμός ό,τι ασχημονεί
σκηνογραφίες σκίζει παραστάσεων
από καιρό ματαιωμένων
κι όλα τα ανεξόφλητα
σαν χρόνο τσακισμένο
στο πίσω μέρος του αναφιλητού
πάει και τα στοιβάζει.

Ανέπαφα και ξαφνικά
ανέπαφα
οι σκουριασμένες κλειδαριές
θ’ αποκριθούν.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο μονόλογος της Ερχομένης
Post by: wings on 17 Dec, 2018, 19:51:18
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο μονόλογος της Ερχομένης

Ανήκω στα φυτά
της οικογένειας των εβενοειδών...
Ουδέποτε εξαγνίζομαι
μονάχα αποξεχνιέμαι
σκοντάφτω πριν φανερωθώ
και στη σκηνή
διά θαλάσσης ανεβαίνω.

Ανέγγιχτη και τρυφερή
ανεξιλέωτη και παγωμένη
σκορπάω ίχνη με γραφές
που δεν μιλιούνται πια
κυλώ μέσα στις φλέβες μου
τη βραδινή πομπή των διαμελισμένων
κι αφήνω αδικαίωτη τη σάρκα
να ραγίζει.

Απ’ τον καιρό που ειπώθηκε η έρημος
ακέραιη πλήρωσα
την καθ’ ημέραν θλίψη
τη μεταμφίεσα σε μουσική
τραύλισμα που μ’ αγρίευε
και μ’ έσωζε συγχρόνως...

Α, η άχαρη δωρεά της ομορφιάς
κι η άνιση πληρωμή της
εικονοστάσι αδειανό
απ’ τ’ αναθήματά του
τρομαχτικό εξαπτέρυγο
που αυτοπυρπολείται...

Ωστόσο, αντιστάθηκα.
Με χίλιους τρόπους άντεξα
την όποια εκπαίδευσή μου
ως και λευκή σημαία κούνησα
για να πειστούν ότι εγκαταλείπω.

– Μη μ’ αγκαλιάζεις
άφησέ με χιονισμένη
άσε με να συντηρηθώ
μέσα στην τέλεια ψύξη
να συνεχίσω αγόγγυστα να ζω
με ακίδες μες στο αίμα...


Μα τώρα που κάτι άστραψε
μέσα στη μαύρη οθόνη
πώς θα διέλθω διάφανη
τέτοιον αποκλεισμό;
Πώς θα επιστρέψω τελικά
το ακριβές σκοτάδι;

Έχω διαγραφεί
–να φανταστείς–
κι απ’ τους αγαπημένους...

Επείγει η επάνοδος!

Το έργο που δεν έπαιξε
αιφνίδια κατεβαίνει...

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το νέο όνομα
Post by: wings on 17 Dec, 2018, 20:01:38
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το νέο όνομα

Και άξαφνα κληθήκαμε
να βγούμε έξω απ’ τα λόγια
σαν να χωρίζαμε το σώμα μας
από τη λύπη που του αναλογούσε
σαν να αφήναμε να γλιστρήσει η μουσική
έξω από το λιμπρέτο
ν’ αρχίσει η άγρια μοιρασιά της θάλασσας
που απότομα τραβήχτηκε
και της στεριάς που μεγαλύνθηκε
να υποδεχτεί ξενιτεμένους.

Δεν έχω τίποτα να θυμηθώ
ανυπεράσπιστη
μέσα στις λέξεις περπατάω
κι οι στίχοι που μου δόθηκαν
ούτε ένα φόνο δεν εξιχνιάζουν
μόν’ άχραντοι κι ανεκλάλητοι
κοιτάζουν το μαρτύριο πίσω από το τζάμι
μπλέκουν τα ξένα κρίματα
με την ηχώ καινούριων ονομάτων.

Κάτι κακό δακρύζει μες στον κήπο
το περιστέρι αδύνατο
ν’ ανοίξει τα φτερά του
απόκρημνες σκιές
διαστέλλονται και εισχωρούν
και με το σχήμα που έλειψε
την τρικυμία της σάρκας αναβάλλουν.

Άλλος κανείς μαζί μ’ εμάς
μονάχα το φθινόπωρο
κι ό,τι εγγράφεται αθέατο εντός του
αθέατο σαν γνώση που δεν λέγεται
σαν έρωτας αμήχανος
έκπτωτος απ’ το μέλλον

γιατί
αν δεν βρεις το κέντρο σου
αν δεν μπορείς
την άθλια τούτη αποδοχή
να την εξασφαλίσεις

πώς τ’ όνομα που γράφεται
εντός σου να φωνάξεις
δίχως κουπί και άνεμο
να πλεύσεις στη γαλήνη;

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το χόρτο της επιστροφής
Post by: wings on 17 Dec, 2018, 20:15:50
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το χόρτο της επιστροφής

Το χόρτο της επιστροφής
ήδη από την άνοιξη άρχισα να μασάω
–κι ας έστρεφα το βλέμμα μου
για να μη θυμηθώ, να μην επαναλάβω–
εκείνη αμεταμφίεστη εκεί
μια επιστολή-επανάληψη
που ερχόταν απ’ το παρελθόν
σαν εξοικείωση λυγμού
με το αναφιλητό του
σαν νόσος που ανησυχεί
μην έρθει η γιατρειά της.

Δεν ξέρω πια σε ποιον αριθμό
ούτε κι αν πρόκειται ποτέ
στ’ αλήθεια να σε συναντήσω.

Με φως τρισύλλαβων φιλιών
τους λυπημένους ώμους σου νοτίζω
για μιαν αγάπη αξόδευτη μιλώ
μα πώς να με πιστέψεις;
Είν’ ακατάπαυστο το βουητό
των ερειπίων στο στήθος.

Κρατήσου από το άγγιγμα
να σε τραβήξω πάνω
θυμήσου νέα άνθηση
από την ηδονή μου
υπάρχουν κι άλλοι κήποι εκεί
κι είναι οι φράχτες τους
σκοπίμως παραβιασμένοι.

Μεσάνυχτα, αγάπη μου
και στα πεδία των μαχών
φωτιές και φόβοι καταπαύουν
το σκούρο μπλε του λήθαργου
κάποτε ξεθωριάζει.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Των αγίων σωμάτων
Post by: wings on 17 Dec, 2018, 20:20:08
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Των αγίων σωμάτων

Στης νύχτας τα βαθύκοιλα
η ασφυξία των ανίδεων θηραμάτων...

Ένας ορίζοντας ορίων
που εκτείνονται
μια ντελικάτη ύφανση
ματιών σβησμένων σε όνειρο
και συλλαβών
που σπρώχνουν τους σφυγμούς
στο αποκορύφωμά τους.

Γαλήνια κι η παράδοση
των ύστατων αντιστάσεων
θαρρείς και θνήσκει η ψυχή
και μένει η σάρκα άχρονη
μες στη γυμνότητά της.

Άγια του σώματος σιγή
πόσους θανάτους διέσχισες
ντυμένη φως δαμασκηνί
προτού
σε βενετσιάνικους καθρέφτες
εισχωρήσεις...

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Πλάνη πανσέληνη
Post by: wings on 17 Dec, 2018, 20:28:34
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Πλάνη πανσέληνη

Φεγγάρι
λάμψη μαύρου διαμαντιού
ή μήπως
αντανάκλαση θαμπής μελαγχολίας;

Ατλάζια του αμίλητου
φέγγουνε σαν αντίλαλος
στο αναγνωστήριο των βλεμμάτων
χαμένοι όρκοι, αγγίγματα
μια κλίμακα θαμβωτική
η άχρονη στιγμή ν’ ανεβοκατεβαίνει...

Να προλάβω όσα δεν έπραξα
να εξιλεωθώ και ν’ απολογηθώ
να αθωωθώ και να ξανααμαρτήσω
κάτω απ’ το φως σου το ανακριτικό
για μιαν αιωνιότητα να κλάψω

και έπειτα
σαν πυρετός που υποχωρεί
αργά να εγκαταλείψω
αφήνοντας ύστατο παραμιλητό
για τα άφεγγα που καραδοκούν
να μας εξουθενώσουν

για τα καπέλα που άδειασαν
αιφνίδια
απ’ τους λαγούς τους

για την πανσέληνη έκπληξη
τότε στους κήπους του πασά
εγώ...
με μαύρο φόρεμα
να απαγγέλλω ποιήματα
κι εσύ...
να πρωτοσυναντάς τη Σαλονίκη


κανείς δεν έμαθε ποτέ
πόση παραίτηση και πόσος δισταγμός
τους ερχομούς στεριώνουν
ποια απόγνωση αδάκρυτη
βραδιάζει την αγάπη
ή πόσα φεγγάρια από σίδερο
πρέπει να καταπιεί
κάπου στην Κίνα ο ποιητής
για να αυτοκτονήσει.

Μόνο οι εκ γενετής τυφλοί
και κάποιοι πρόσφατα νεκροί
θυμούνται πια
το μαύρο φως που κατοικεί
στο εκτυφλωτικό αίνιγμά σου∙
οι άλλοι εμείς
ίσως κάποιο προαίσθημα σκουριάς
και μια ανεπαίσθητη ενοχή
για το έγκλημα του έρωτα
που πλάνη στην πλάνη
ακούραστα επιμένει.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ραγισματιά
Post by: wings on 17 Dec, 2018, 20:34:37
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ραγισματιά

Στάζουν αγρύπνια οι φωνές
που διεκδικούν
τα αιχμηρά παράκτια σκοτάδια
–ανάπαιστοι του ελλειπτικού
και του αποσιωπηθέντος
ίαμβοι της άρνησης
κρυστάλλινοι σαν μοίρα–

Θα γίνουν στίχοι κάποτε
οι ψίθυροι των έγκλειστων
στο ασκητικό κελί τους
η δυσανάγνωστη ομορφιά
που έχουν τα συντρίμμια
η άχρηστη βεβαιότητα
του εξαγνιστικού.

Μα τώρα
που ναυάγησαν και οι αλληγορίες
βλασταίνει φως εφήμερο
απ’ τις κοφτές ανάσες
–εύθρυπτο σαν το κέλυφος
γαλάζιων κοχυλιών–
τύψεις παράφωνες και δανεικές
ραγίζουν τη συγκίνηση
ψάχνουν σε βάλτους πράσινους
τα μισητά μονόκλ.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το πρόσχημα
Post by: wings on 17 Dec, 2018, 20:43:51
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το πρόσχημα

Ένα κορίτσι που σκύβει και αφαιρεί
το πετραδάκι απ’ το σανδάλι του
δεν είναι παρά ένα πρόσχημα

για να ανθήσουν οι σιωπές του φράχτη
να μεταμεληθεί ο θάνατος
για τη συγκομιδή του
μενεξεδένιες λέξεις να απλωθούν
να σκεπαστεί η άβυσσος.

Όπως και να ’χει
τα στάχυα πάντα θα είναι κίτρινα
το κόκκινο ποδήλατο θα διασχίζει αμέριμνο
τη λύπη του απογεύματος
κι η άνοιξη με το σημαδεμένο γόνατο
θα παίρνει τις κατηφοριές
να σκίσει τα χρεόγραφα
να φέξει με το αίμα της
το άναυδο της στάχτης των σωμάτων.

Κάπως έτσι προχωρημένα μεσάνυχτα
κυλάει ο υδράργυρος
ενώνονται τα θραύσματα ανίατων εποχών
ψιχαλίζει το νόημα της άλλης γραφής
πάνω από τα σεντόνια

που δεν κατατείνει ούτε προέρχεται
μα αέναα προεκτείνεται και διαγράφει
που δεν οικτίρει ούτε χλευάζει
μονάχα σβήνει και ακυρώνει
και διαγράφει και πετά
και τσαλακώνει και πετά
και σκίζει...

Για ν’ απομείνει μόνο αυτή.
Σαν δόξα ξημερώματος.
Η άχραντη
βελούδινη γυμνότητα.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σχέδιο διάσωσης
Post by: wings on 17 Dec, 2018, 20:56:06
https://www.youtube.com/watch?v=4Yj5V04Z-IA

Τον νυμφώνα σου βλέπω (τροπάριο της Μεγάλης Δευτέρας / ψάλλει ο Χαρίλαος Ταλιαδώρος (http://www.e-kere.gr/%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BA%CE%AC/%CE%A7%CE%91%CE%A1%CE%99%CE%9B%CE%91%CE%9F%CE%A3-%CE%A4%CE%91%CE%9B%CE%99%CE%91%CE%94%CE%A9%CE%A1%CE%9F%CE%A3))

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σχέδιο διάσωσης

Χτυπώ τον χρόνο για να μπω
τη γυάλινή του συγκατάθεση γυρεύω
μήπως στεριώσει τούτη τη φορά
η επιστροφή στην ξενιτιά
μα δεν αναγνωρίζω τ’ όνομά μου
ο αρχαίος τρόμος διέρχεται από τις αμυχές
κι αρνούμαι, αντιστέκομαι
το ρίγος να κατανοήσω
τυφλή κι αποχρωματισμένη
με την ηχώ γαμήλιων αποχαιρετισμών
κύκλους να κάνει γύρω μου
λες και το χάος ορίζεται
αν παρατηρηθεί.

Να ξεγλιστράς
αυτό μονάχα σώζει
φύλλα ευκάλυπτου να εισπνέεις
και σε υδάτινους ναούς
τις ρίζες σου ν’ απλώνεις

«τον νυμφώνα σου βλέπω...»

κι αν δεις να κλαίει το παιδί
κράτησε την ανάσα σου
τραγούδησέ του ημερομηνίες παλιές
βοήθα το απ’ την κορνίζα να κατέβει
βάλ’ το λέξεις αποδημητικές να συλλαβίσει
μην το ακούς

«και ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω εν αυτώ...»

οι πιθανότητες είναι αρκετές
–να του εξηγήσεις–
κάποιος να σε προλάβει και
πού πας νυχτιάτικα, μείνε εδώ, να πει
κι άλλωστε πόσο κρατάει η ζωή

αύριο χωριζόμαστε.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)
Title: Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο θυρωρός των ημερών
Post by: wings on 03 Aug, 2023, 18:41:20
Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ο θυρωρός των ημερών

Μετρά ο ωρολογοποιός
με τη μεζούρα του ράφτη πια τον χρόνο.
Καιρό τώρα τα δευτερόλεπτα απιστούν
καταβροχθίζουν στα γρανάζια τους
πτηνά, πλεούμενα και δεσποινίδες εποχής
που αργοπορούν αφηρημένες
κι ας μειδιούν με νόημα στον θυρωρό των ημερών.
Δεν ξεγελιέται, γυρεύει φιλοδώρημα.
Βιάζεται η υδρόγειος
κι είναι κλειστό απόψε το μουσείο
–η σκόνη κι ο συναγερμός
φρουρούν τα αρχαία νομίσματα–, δεν προλαβαίνει.
Η μόνη οικονομία της λίγη χρυσή κλωστή
απ’ τη θητεία στον λαβύρινθο.
Είναι αρκετή να εξαγοράσει τη διάρκεια;

Και δείτε, κύριε, στο καντράν τους λεπτοδείκτες
–δέκα και δέκα ακριβώς–
η σταματημένη στιγμή της κοιμωμένης χώρας.
Όλα αρρωσταίνουν βήχοντας.
Τελειώνει ο κρότος των μορφών.
Το χρέος δεν θα μου χαριστεί.
Εξάπαντος, λίγη λεβάντα.


Από τη συλλογή Ο θυρωρός των ημερών (2022)