Γιώργος Χουλιάρας

[wings]

Γιώργος Χουλιάρας

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1951 και σπούδασε στο Reed College στο Όρεγκον και στη Μεταπτυχιακή Σχολή του New School for Social Research. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στη Νέα Υόρκη ως πανεπιστημιακός λέκτορας, σύμβουλος πολιτιστικών φορέων, ανταποκριτής και ακόλουθος/σύμβουλος Τύπου στις ελληνικές πρεσβείες διαφόρων χωρών. Υπήρξε συνιδρυτής των περιοδικών «Τραμ» και «Χάρτης» καθώς και επιμελητής του Journal of Hellenic Diaspora και άλλων λογοτεχνικών και επιστημονικών περιοδικών.

Ποιητικές συλλογές:
«Εικονομαχικά», εκδ. Τραμ, Θεσσαλονίκη, 1972
«Η άλλη γλώσσα», εκδ. Ύψιλον, 1981
«Ο θησαυρός των Βαλκανίων», εκδ. Ύψιλον, 1988
«Fast food classics», εκδ. Ύψιλον, 1992
«Γράμμα», εκδ. Ύψιλον, 1995
«Δρόμοι της Μελάνης» (επιτομή των προγενέστερων ποιητικών συλλογών), εκδ. Ύψιλον, 2005

Πεζογραφία:
«Λεξικό αναμνήσεων», εκδ. Μελάνι, 2013

Ανθολογημένα ποιήματα:

• Κλίμαξ Αυγούστου / Εικονομαχικά (1972)
• Μισές αποσκευές παίρνω μαζί μου / Εικονομαχικά (1972)
• Ο άγιος / Εικονομαχικά (1972)
• Οι λακκούβες / Εικονομαχικά (1972)
• Παναθήναια / Εικονομαχικά (1972)
• Παρηγορία για τους έκπτωτους καιρούς / Εικονομαχικά (1972)
• Πολεμική βροχή / Εικονομαχικά (1972)
• Σαλώμη / Εικονομαχικά (1972)
• Τα σήματα / Εικονομαχικά (1972)
• Το σπίτι / Εικονομαχικά (1972)
• Τρικυμία πρωινού μαγαζιού / Εικονομαχικά (1972)
• Φαληρεύς / Εικονομαχικά (1972)
• Οι χαμένες λέξεις / Η άλλη γλώσσα (1981)
• Το νερό / Η άλλη γλώσσα (1981)
• Η αλήθεια της ποίησης / Ο θησαυρός των Βαλκανίων (1988)
• Κατεχόμενη πόλη / Ο θησαυρός των Βαλκανίων (1988)
• Μολύβι στο ψωμί (4) / Ο θησαυρός των Βαλκανίων (1988)
• Μολύβι στο ψωμί (5) / Ο θησαυρός των Βαλκανίων (1988)
• Μολύβι στο ψωμί (8) / Ο θησαυρός των Βαλκανίων (1988)
• Μολύβι στο ψωμί (11) / Ο θησαυρός των Βαλκανίων (1988)
• Οικοδομές ’50 / Ο θησαυρός των Βαλκανίων (1988)
• Το καμπαρέ / Ο θησαυρός των Βαλκανίων (1988)
• Αυτό που περισσεύει / Γράμμα (1995)
• Καθημερινή ανθολογία / Γράμμα (1995)
• Λυπάσαι που δεν προλάβαμε καθόλου... / Γράμμα (1995)
• Ο Μπόρχες στην Κρήτη / Γράμμα (1995)
• Οι Σειρήνες / Γράμμα (1995)
• Ονειρεύτηκα ένα γράμμα σου στρογγυλό... / Γράμμα (1995)
• Ανυπεράσπιστη πόλη / Δρόμοι της μελάνης (2005)
• Γενική άποψη της πόλης / Δρόμοι της μελάνης (2005)
• Εκκλησίες / Δρόμοι της μελάνης (2005)
• Εξορία της ξηράς / Δρόμοι της μελάνης (2005)
• Η οικογένεια των Ελλήνων / Δρόμοι της μελάνης (2005)
• Η πάνω πόλη / Δρόμοι της μελάνης (2005)
• Κήποι βιβλιοφίλων / Δρόμοι της μελάνης (2005)
• Κλειδί του Σωκράτη / Δρόμοι της μελάνης (2005)
• Ο μάγερας / Δρόμοι της μελάνης (2005)
• Οι μυρουδιές / Δρόμοι της μελάνης (2005)
• Πρόσφυγες / Δρόμοι της μελάνης (2005)
• Σοφίας όνειρο / Δρόμοι της μελάνης (2005)

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=Gtle7jr5P1o

Χρήστος Θηβαίος, Το νερό (δίσκος: Πέτρινοι κήποι (2008))

Γιώργος Χουλιάρας, Το νερό

Οι κραδασμοί της μέρας ανεβάζουν
τα σχοινιά της προκυμαίας
Σβουρίζουν οι σταγόνες του νερού, αποπλέοντας,
στις επιφάνειες των βρεμμένων φύλλων
στριφογυρνώντας εξατμίζονται
καθώς τις μεγεθύνει
ο απροσδόκητος φακός του ήλιου
Πίσω μας, μέσα στις σκόνες μέσα στα σύννεφα
περνούν τα λεωφορεία
Κουλουριασμένη η θάλασσα αστράφτει
στο σουσάμι και ξετυλίγεται ρυτιδωτά
σχεδόν ερωτικά στο πρωινό κρεβάτι
Κόβει στα δυο η πλώρη το ασήμι

Από τη συλλογή Η άλλη γλώσσα (1981)

[Anastasia]

Διαβάζοντας το Το νερό μού έρχεται στο μυαλό ένα υπέροχο, μουντό, ερωτικό και νωχελικό πρωινό στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

[wings]

Ναι, κι εμένα. Και μου άρεσε πολύ εκείνο το σημείο με το σουσάμι. Μυρίζει Θεσσαλονίκη. :-)

[Anastasia]

Έτσι, έτσι! Αυτό σκέφτηκα κι εγώ.

[wings]

Γιώργος Χουλιάρας, Το καμπαρέ

[Ενότητα Ο θησαυρός των Βαλκανίων]

Μες στους καπνούς απ' τα τσιγάρα των νεκρών φαντάρων
μες στις μεταλλικές κραυγές τους: βγάλτα όλα
καθώς διασταυρώνονται λεπίδες
πλούσιων λάμψεων απ’ τα χοντρά μπριγιάν
στα δάχτυλα του τραπεζίτη που χειροκροτεί,
μέσα στα λαίμαργα βλέμματα ανυπόμονων εφήβων
που δεν αντέχουν πια, βιάζονται να γδυθούν
προτού ξεσπάσει η έκρηξή τους,
πάνω στο παλκοσένικο το κατατρυπημένο
από τα λαμπερά σαγόνια των ψεύτικων σουτιέν
δίνω ρυθμό στο πιο σκληρό στριπτίζ της ιστορίας
παίζοντας ασταμάτητα στα κύμβαλα των Βαλκανίων
ένα παλιό ρεφρέν των Νέγρων του Σικάγου

Από τη συλλογή Ο θησαυρός των Βαλκανίων (1988)

[wings]

Γιώργος Χουλιάρας, Οικοδομές ’50

[Ενότητα Ο θησαυρός των Βαλκανίων]

Με βάναυσες χειρονομίες ανεβαίνουν υπερπλήρη τ’ άχτιστα ασανσέρ στα ημιτελή ρετιρέ των διώροφων ονείρων. Η τροχιά της επιθυμίας τους σχίζοντας στα δυο την καρδιά του μπετόν. Ανελκυστήρες της συσσώρευσης του κενού που αρμενίζουν στα φραγκοδίφραγκα της αντιπαροχής. Εξακοντίζοντας μέχρι την οροφή του συρματοφόρου ηλεκτρόπληκτου αττικού ουρανού την ξεραμένη μυρουδιά του σπέρματος των αγροτικών αναμνήσεων: συνουσία των πηγαδιών, χωραφάκι του άστεγου έρωτα.

Τις σπαταλημένες κραυγές της δονούμενης μπετονιέρας του οικοδομικού οργασμού σκεπάζουν τα χαρούμενα μπιντέ της ιδεολογίας. Στους θορύβους του νερού πνίγονται τα εκτρώματα των ανελέητων υπογείων. Πέντε σκαλοπάτια εισόδου από φτηνό μάρμαρο σιγοντάρουν το σκοτεινό κλιμακοστάσιο της κοινωνικής ανόδου.

Στους ιλαρούς δρόμους κομψοί, αποφεύγοντας τους προφυλακτήρες των ευρωπαϊκών αυτοκινήτων, βιαστικοί στις γειτονιές των πεζών, περνούν φρεσκολουσμένοι οι ποιητές των υψηλών ανατάσεων

Τέχνη, σεμνό τέκνο εσύ της αντιπαροχής
άκου, στο ντουβαράκι σφυριχτό το τραγούδι του σκόρου
τα πάντα τα μασά, κανέναν δεν αφήνει
ξύλα, υφάσματα κι εικόνες σαστισμένες                     

Από τη συλλογή Ο θησαυρός των Βαλκανίων (1988)

[wings]

Γιώργος Χουλιάρας, Οι Σειρήνες

[Ενότητα Επίγραμμα]

Δεν υπήρχαν πιο παράφωνα πλάσματα
στον κόσμο από τις Σειρήνες.
Κάποιος κουφός όμως θα πέρασε
πρώτος από τα μέρη εκείνα
που ξεκίνησε την ιστορία αυτή
για το σαγηνευτικό τραγούδι τους.
Χάθηκαν όλοι όσοι ακολούθησαν
μάταια προσπαθώντας να συγκρατήσουν
αυτό που χάνεται όσο και αν ακούς.
Επαληθεύθηκε έτσι η φήμη τους
όπως και σε ανάλογες περιπτώσεις.
Ποιος θα τολμούσε τώρα πια
να αμφισβητήσει τέτοια υπόθεση.
Ο Οδυσσέας αγνοούσε τις Σειρήνες
αλλά γνώριζε τους ανθρώπους.
Στα αφτιά των συντρόφων του
το κερί τα στόματά τους βούλωσε.
Τίποτε δεν θα είχαν να πουν
ενώ εκείνος θα είχε αποδείξει
ότι και το πιο σαγηνευτικό
τραγούδι δύσκολα γλιτώνει
από σφιχτά δεμένο άνθρωπο
που δεν θέλει να ακούσει.

Από τη συλλογή Γράμμα (1995)

[wings]

Γιώργος Χουλιάρας, Οι χαμένες λέξεις

Ο ξερός, βιαστικός κρότος της πένας
διασχίζει την αρυτίδωτη επιφάνεια του χαρτιού
– μια μηχανή καϊκιού στη δικιά της θάλασσα

ο θόρυβος τρομάζει τ’ άγρια κοπάδια
των λέξεων που ορμητικά ξεχύνονται
προς το βυθό και χάνονται
αφήνοντας πίσω τους σύννεφα μελάνης

συσκοτίζοντας τη φυγή τους
σαν τις πονηρές σουπιές
που χάνονται για πάντα
απ’ την ολιγωρία του άναρθρου ψαρά

Από τη συλλογή Η άλλη γλώσσα (1981)

[lionpsyche]

Ο ξερός, βιαστικός κρότος της πένας
διασχίζει την αρυτίδωτη επιφάνεια του χαρτιού
– μια μηχανή καϊκιού στη δικιά της θάλασσα

Καμιά φορά και ρυτιδωμένη επιφάνεια, ρυτιδωμένη απ' τα δάκρυα, απ' τον πόνο, από το τσάκισμα της ίδιας της ψυχής. Μια μηχανή καϊκιού στη δικιά της θάλασσα! Πόσο εκφραστικός στίχος! Τα λέει όλα. Η πένα διασχίζει τα νερά της δικιάς της θάλασσας ή του δικού της ωκεανού. Καταπληκτικό!

[wings]

Γιώργος Χουλιάρας, Καθημερινή ανθολογία

[Ενότητα Επίγραμμα]

Όπως γυρίζουν οι τροχοί ζαλίζεται
το φως και πέφτει ανάβοντας
φωτιά από λάμπες
που ξενυχτούν λιώνοντας το κερί
από το ομοίωμα της ημέρας
μέχρι να φανεί στο χάραγμα
της κερήθρας μέλισσα φωτεινή
που φτερουγίζει ανθολογώντας μέλι
από τα λόγια της ημέρας.

Από τη συλλογή Γράμμα (1995)

[wings]

[Ενότητα Επίγραμμα]

Γιώργος Χουλιάρας, Ο Μπόρχες στην Κρήτη Τον οδηγήσαμε ακριβώς στο σημείο από όπου φαντάσθηκε ότι ξεκίνησε. Οι πέτρες έκαιγαν στα ερείπια καθώς ο ήλιος τώρα τρύπωνε παντού σε ένα μεθοδικά ακάλυπτο παρελθόν. Κοιτάζαμε χωρίς να βλέπουμε. Εδώ θα ήταν ο λαβύρινθος εκείνος μονολογούσε χαμένος σε σκέψεις που δεν είχε διαφθείρει το φως. Εδώ θα ήταν απολύτως σκοτεινά όπως τώρα, έλεγε, το βλέπω ενώ με θόρυβο τα τζιτζίκια ακόνιζαν τα κέρατα του ταύρου. Θα προχώρησε προς την έξοδο με το χέρι σφιγμένο σε κουβάρι που η άκρη του δεν φαινόταν ούτε τώρα αν υπήρχε. Γιατί τον χάσαμε από τα μάτια μας σε μια στιγμή όπως μας στράβωσε ο ήλιος σε μυθικό καθρέφτη φυγαδεύοντας το πραγματικό είδωλο ενός ανύπαρκτου κόσμου. Από τη συλλογή Γράμμα (1995)

Yiorgos Chouliaras, Borges in Crete We led him precisely to the point where he imagined he had started. The stones were intensely hot in the ruins as the sun now penetrated everywhere in a methodically uncovered past. We looked without seeing. Here must have been that labyrinth he was telling himself lost in thoughts uncorrupted by light. Here it must have been entirely dark just like now, he was saying, I can see it while noisily the cicadas sharpened the bull’s horns. He must have wandered to the exit his hand tightly held in a ball that its end was not visible not now either if it existed. Because we lost him from our eyes in a moment as we were blinded by the sun giving flight in a mythical mirror to the real idol of a nonexistent world. © translation: David Mason and Yiorgos Chouliaras Source: http://www.mediterranean.nu/?p=509

[wings]

Γιώργος Χουλιάρας, Γενική άποψη της πόλης

[Ενότητα Πόλη γραφέων]

Ένα τείχος σινικής μελάνης εγγράφει
τα άκρα στα οποία φτάνουν οι φωνές
φτερουγίζοντας από χάρτινους πύργους
καθώς ορθώνονται στα αρχαία θεμέλια
ξεχασμένων βιβλίων που τα έχουν θάψει
ζωντανά ενώ πηχτό ακόμη μέσα τους
ακατάληπτα κυλούσε το σκοτεινό υγρό
σπιλώνοντας ρυθμικά λευκές σελίδες
που, αν ήταν δυνατόν, ατσαλάκωτες
θα κυμάτιζαν παραδίδοντας αμαχητί
τους σημειοφόρους στον αναγνώστη

Από τη συλλογή Δρόμοι της μελάνης (2005)

[wings]

Γιώργος Χουλιάρας, Σοφίας όνειρο

[Ενότητα Fast food classics (στίχοι ταχυφαγείων)]

Μες στην ανοησία κοιμούνται
και στην ανοησία πάλι ξυπνούν.

Πώς να το καταλάβουν;

Από τη συλλογή Δρόμοι της μελάνης (2005)

[wings]

Γιώργος Χουλιάρας, Κατεχόμενη πόλη

[Ενότητα Ο θησαυρός των Βαλκανίων]

Οι προβολείς των στρατιωτικών αυτοκινήτων
λεκιάζουν τους λευκούς τοίχους των εκτελεσμένων

Βαθύτερα μες στο σκοτάδι του μέλλοντος
με σπρώχνουν τα φλας των φωτογράφων

Στο φως των γονατισμένων μαύρων φορεμάτων
στην υγρή αγκαλιά του χώματος
καθώς ξεπλένονται κορμιά μελανιασμένα

ένα σαπούνι ξέφυγε στ’ αυλάκι του, κυλάει,
πάνω του κάποια μέρα
θα γλιστρήσει το καθεστώς

Από τη συλλογή Ο θησαυρός των Βαλκανίων (1988)