Κώστας Παπαδόπουλος – Σόλο μπουζούκι

[wings]

Κώστας Παπαδόπουλος

Ο Κώστας Παπαδόπουλος γεννήθηκε στην Κοκκινιά (Νίκαια Αττικής) το 1937. Με τη διαρκή παρουσία του στη μουσική μας σκηνή εδώ και πενήντα πέντε χρόνια, καταξιώθηκε ως ο μεγαλύτερος σολίστας όλων των εποχών στο μπουζούκι.

Συνεργάστηκε με τους σπουδαιότερους παλαιούς λαϊκούς δημιουργούς (Μάρκο Βαμβακάρη, Βασίλη Τσιτσάνη, Γιάννη Παπαϊωάννου, Δημήτρη Γκόγκο (Μπαγιαντέρα), Απόστολο Καλδάρα κ.ά.) ηχογραφώντας τα πιο ιστορικά τους τραγούδια.

Μετά το 1961 υπήρξε στενός συνεργάτης του Μίκη Θεοδωράκη επί δεκαετίες και πήρε μέρος στις πρωτόγνωρες για την εποχή τους λαϊκές συναυλίες του σε όλη την υφήλιο. Παράλληλα, ηχογράφησε τα περισσότερα λαϊκά έργα του συνθέτη (Το τραγούδι του νεκρού αδελφού, Το άξιον εστί, Επιφάνια, Ζορμπά, Μαουτχάουζεν, Ρωμιοσύνη κ.ά.)

Καθοριστική είναι η συμμετοχή του στην ηχογράφηση λαϊκών έργων όλων των σημαντικών παλαιών και νεότερων συνθετών (Μάνου Χατζιδάκι, Σταύρου Ξαρχάκου, Γιάννη Σπανού, Δήμου Μούτση, Γιάννη Μαρκόπουλου, Λουκιανού Κηλαηδόνη, Άκη Πάνου κ.ά.)

Έπαιξε σε λαϊκά κέντρα και συναυλίες και ηχογράφησε δίσκους με πολλούς τραγουδιστές (Στέλιο Καζαντζίδη, Καίτη Γκρέυ, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Πόλυ Πάνου, Στράτο Διονυσίου, Γιώργο Νταλάρα, Γιάννη Πάριο, Μανώλη Μητσιά, Δήμητρα Γαλάνη κ.ά.)

Με τον Λάκη Καρνέζη υπήρξαν ένα αξεπέραστο ντουέτο μπουζουκιών και ηχογράφησαν μουσικό υλικό που αποτελεί σημείο αναφοράς για τις δεξιοτεχνικές δυνατότητες του οργάνου.

Ο Κώστας Παπαδόπουλος διδάσκει πολλά χρόνια τρίχορδο μπουζούκι σε ωδεία, μεταδίδοντας στις νεότερες γενιές την παράδοση του λαϊκού μας οργάνου και την τέχνη του, ενώ παράλληλα εμφανίζεται σε μουσικές σκηνές και συναυλίες.

Πηγή: Κώστας Παπαδόπουλος: το τρίχορδο της ψυχής μας

Ακολουθούν μερικές ηχογραφήσεις με τον Κώστα Παπαδόπουλο σε σόλο μπουζούκι:

• Αϊβαλιώτικο (παραδοσιακό Μικράς Ασίας)
• Για μια καλύτερη ζωή (Κώστα Παπαδόπουλου & Λάκη Καρνέζη)
• Δεν λες το ναι κι εσύ (του Μανώλη Χιώτη)
• Ένας διαβάτης (Σταύρου Τζουανάκου & Κώστα Κοφινιώτη)
• Η Ξαβεριώτισσα (του Μπαγιαντέρα)
• Θέματα απ' τον Ζορμπά (του Μίκη Θεοδωράκη)
• Καισαριανή (του Σταύρου Ξαρχάκου)
• Κοκκινιά 1955 (του Κώστα Παπαδόπουλου)
• Κουβέντα με το Χάρο (του Πάνου Τούντα)
• Μάνα, ήρθανε ληστές (του Γιώργου Ζαμπέτα)
• Μέσα απ' το παλιό μου σπίτι (του Δήμου Μούτση)
• Οι χαρταετοί (του Μίκη Θεοδωράκη)
• Όταν στα κέντρα σε πηγαίνω (του Βασίλη Τσιτσάνη)
• Πέντε Έλληνες στον Άδη (του Γιάννη Παπαϊωάννου)
• Πέντε μάγκες στον Περαία (του Γιοβάν Τσαούς)
• Στο καφενείο τού Ανδρέα (του Κώστα Παπαδόπουλου)
• Το θύμα ο Νικόλας (του Γρηγόρη Μπιθικώτση)
• Το πέρασμα (του Μπαγιαντέρα)

[wings]

Κώστα Παπαδόπουλε, σου το χρωστούσα από πέρυσι αυτό το μικρό αφιέρωμα.

Να 'σαι καλά που φρόντισαν οι φίλοι σου να υπάρχουν αυτά τα διαμάντια στο youtube και που μας δίνεις συχνά την ευκαιρία να σε καμαρώνουμε από κοντά.

Σ' ευχαριστούμε πολύ για όλα!

[wings]

Κώστας Παπαδόπουλος. O θρύλος του μπουζουκιού    

Πρόσφατα θαυμάσαμε τον δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Κώστα Παπαδόπουλο σε μία εμφάνισή του στη «Βάρδια», μαζί με τον ερμηνευτή Παναγιώτη Καραδημήτρη. Το ίδιο πρόγραμμα θα επαναληφθεί στις 28 Ιανουαρίου.

Συνέντευξη στην Κυριακή Τσολάκη

Ο Κώστας Παπαδόπουλος πρωταγωνιστεί από μικρό παιδί στη σκηνή της ελληνικής μουσικής. Πλάι στους μεγαλύτερους λαϊκούς δημιουργούς από το 1954, έχει παίξει σε όλα τα ιστορικά λαϊκά κέντρα διασκέδασης και σε άπειρες ηχογραφήσεις σπουδαίων δημιουργών όπως ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου, ο Βαμβακάρης, ο Μπαγιαντέρας, ο Καλδάρας, ο Πάνου. Μοναδικό ήταν το ντουέτο που έκαναν με τον Λάκη Καρνέζη, ενώ γνωστή είναι και η μακρόχρονη συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη στις πρωτόγνωρες για την εποχή τους λαϊκές συναυλίες του συνθέτη.

Συναντιέστε συχνά με τον Παναγιώτη Καραδημήτρη...
Είναι η πέμπτη φορά που εμφανιζόμαστε μαζί στη «Βάρδια». Τον γνώρισα όταν ήρθε για ακρόαση σε έναν χώρο όπου είχαμε συναυλία με τον Θεοδωράκη. Όταν ο Μίκης ζήτησε τη γνώμη μου, απάντησα ότι είναι πολύ καλός τραγουδιστής. Μετά συνεργάστηκαν, αλλά ήταν η εποχή που οι δικές μου εμφανίσεις με τον Θεοδωράκη είχαν αραιώσει. Παρ’ όλα αυτά κρατήσαμε επαφή και όποτε μας δίνεται η ευκαιρία βρισκόμαστε. Κάναμε διάφορες συναυλίες κι έχουμε προοπτική να συνεργαστούμε και στο μέλλον.

Πέραν της συνεργασίας σας με τον Μίκη Θεοδωράκη δουλέψατε και με άλλους σπουδαίους δημιουργούς, όπως ο Τσιτσάνης, ο Καλδάρας. Θα ξεχωρίζατε κάποιον από όλους αυτούς;
Συγκροτημένοι και οικογενειάρχες ήταν και ο Τσιτσάνης και ο Καλδάρας. Θυμάμαι ότι αρκετά συχνά, μέχρι να βρω τον δικό μου τρόπο παιξίματος, προσπαθούσα να μιμηθώ το παίξιμο του Τσιτσάνη, γιατί για μένα ήταν κορυφαίος. Όταν συνεργάστηκα μαζί του ήμουν πάρα πολύ μικρός.

Ο Μπιθικώτσης σάς αποκαλούσε «Παγκανίνι του μπουζουκιού»...
Δεν ξέρω γιατί, αλλά το έλεγε συνέχεια. Τελικά το έγραψε και ο Νέαρχος Γεωργιάδης στο βιβλίο με τη βιογραφία μου που κυκλοφόρησε, αλλά δεν μου αρέσει. Ο Παγκανίνι ήταν ένα τέρας της παγκόσμιας μουσικής και έπαιζε άλλο όργανο, σε άλλη εποχή. Εγώ είμαι απλά ένας καλός μουσικός για τα ελληνικά πράγματα. Ο Γεωργιάδης επέμενε να γραφεί επειδή κυρίως το ανέφερε ο Μπιθικώτσης σε μια συνέντευξή του.

Από τον Μπιθικώτση τι θυμάστε;
Με τον Μπιθικώτση ξεκίνησα συνεργασία το 1961, και όσον καιρό ήταν γερός δουλεύαμε μαζί. Επίσης είχα κάνει μαζί του μια δουλειά το 1956, τότε που ήταν ακόμη άγνωστος. Ήμασταν πολύ φίλοι. Είναι πολλές οι αναμνήσεις μου από εκείνον, όπως και από τον Κόκοτα και από τη Μοσχολιού. Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιες. Θα έλεγα ότι ήμουν τυχερός γιατί ξεκίνησα με πολύ καλούς τραγουδιστές, που οι ερμηνείες τους θεωρούνται πλέον διαχρονικές.

Στη σύγχρονη Ελλάδα είστε ικανοποιημένος από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται το μπουζούκι; Κάποτε ο κόσμος πήγαινε να ακούσει τον Καζαντζίδη. Τώρα πηγαίνει στις μεγάλες πίστες...
Στα μεγαλοσκυλάδικα δηλαδή. Μαγαζιά μεγάλα με αξιοπρεπές πρόγραμμα δεν υπάρχουν. Όταν ήμουν στα «Δειλινά» εμφανιζόμουν μαζί με τον Μπιθικώτση, τη Μοσχολιού, τον Κόκοτα, τη Γαλάνη και τον Χρηστάκη... Όλοι αυτοί είχαν τραγούδια εκείνης της εποχής, τα οποία ήξερε όλος ο κόσμος. Τώρα δεν προλαβαίνεις καν να ακούσεις ένα τραγούδι, γιατί με το που αρχίζει, το διαδέχεται αμέσως το άλλο. Πέρα από όλα αυτά, σήμερα όλοι οι τραγουδιστές είναι οι ίδιοι, ενώ οι στίχοι των κομματιών είναι άθλιοι. Δεν αντιπροσωπεύουν τον έρωτα και μάλλον τα κομμάτια αυτά θέλουν... ψυχολόγο. Πιστεύω ότι για τον ρόλο του μπουζουκιού στην πίστα φταίνε περισσότερο οι τραγουδιστές, που έχουν επαφή με μαέστρους οι οποίοι είναι ανάξιοι και επειδή δεν ξέρουν καλά το μπουζούκι το εντάσσουν απλά στο πρόγραμμα σαν μυρωδιά. Επίσης, τα παιδιά που παίζουν μπουζούκι προσπαθούν να κλείσουν μια δουλειά με τους τραγουδιστές αυτούς και βάζουν την ουρά στα σκέλια. Έτσι, δεν ρισκάρουν κάποια προηγούμενη εμπειρία τους ή κάποια συνεργασία και πέφτουν κατευθείαν σε μια αδιάφορη δουλειά.

Οι δισκογραφικές εταιρείες πόσο ευθύνονται γι’ αυτή την κατάσταση;
Πάρα πολύ, γιατί όλοι αυτοί είναι μεγαλομπακάληδες και δεν έχουν σχέση με το τραγούδι. Ακόμη κι αν οι παραγωγοί έχουν κάποια άποψη, δεν μπορούν να περάσουν τη φωνή τους και τελικά παραμένουν απλοί μεσάζοντες κάνοντας αυτό που θέλει η εταιρεία.

Πώς βλέπετε το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού;
Αν προχωρήσει έτσι όπως συνεχίζεται, δεν θα είναι ευοίωνο. Κάποτε, πριν χρόνια, είχαμε επίσης προβληματισμό γιατί δεν υπήρχαν καλά τραγούδια. Θυμάμαι όμως ότι ενδιαμέσως έβγαιναν και μερικά κομμάτια ως αντιπρόταση. Τώρα ούτε αυτά δεν υπάρχουν. Δηλαδή βγαίνει κάποιος κι επειδή έχει ωραίες... φαβορίτες ή επειδή είναι κολλητός με κάποιον στην τηλεόραση τον βάζουμε και τραγουδάει. Γίνονται περίεργα και αψυχολόγητα πράγματα. Όλη αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να έχει μέλλον.

Διδάσκετε σε ωδείο και μέσα από αυτή την ενασχόλησή σας έρχεστε σε επαφή με νέους ανθρώπους. Πώς αντιμετωπίζουν το μπουζούκι;
Μακάρι αυτοί οι νέοι να μπορούσαν να έχουν κι άλλους ομοϊδεάτες. Έχουν πιάσει το νήμα από εκεί που ξεκίνησε. Το καλό μπουζούκι παίζει με κομμάτια που δεν χρειάζεται να διαφημιστούν, τα διαφημίζει ο ίδιος ο κόσμος που τα τραγουδάει. Τέτοια μουσική παίζουμε. Έχω 15 μαθητές που έχουν μανία με το τρίχορδο, πράγμα που μπορεί να διορθώσει πολλά πράγματα. Το κακό όμως είναι ότι τα παιδιά αυτά δεν έχουν τι να παίξουν.

Από τους σύγχρονους μουσικούς που παίζουν μπουζούκι θα ξεχωρίζατε κάποιον;
Θα ξεχώριζα αυτή την τελευταία φουρνιά -μέσα στην οποία είναι και ο γιος μου, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος-, που όσο καλύτεροι είναι τόσο βρίσκονται χωρίς δουλειά. Οι μαγαζάτορες προτιμούν να πάρουν κάποιον με φτηνό μεροκάματο που είναι νέος, παρά έναν έμπειρο που έχει μια ηλικία και παίζει καλά. Φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο...

Πηγή: makthes.gr (20 Ιανουαρίου 2008)

[wings]

Κώστας Παπαδόπουλος – Σόλο μπουζούκι: Κοκκινιά 1955 (του Κώστα Παπαδόπουλου)


https://www.youtube.com/watch?v=EKPW6GWQ76g

Η συγκεκριμένη μουσική σύνθεση γράφτηκε τη δεκαετία του '70. Η χρονολογία στον τίτλο (1955) έχει συμβολικό χαρακτήρα. Τότε μπήκε επαγγελματικά στο χώρο της μουσικής ο Κώστας Παπαδόπουλος που ζούσε ακόμα στην Κοκκινιά και ήταν μόλις 18 χρονών.

Από το δίσκο Κώστας Παπαδόπουλος, Σόλο μπουζούκι Νο 2 (1995)

[Asdings]

Κώστας Παπαδόπουλος. O θρύλος του μπουζουκιού     


Στη σύγχρονη Ελλάδα είστε ικανοποιημένος από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται το μπουζούκι; Κάποτε ο κόσμος πήγαινε να ακούσει τον Καζαντζίδη. Τώρα πηγαίνει στις μεγάλες πίστες...
Στα μεγαλοσκυλάδικα δηλαδή. Μαγαζιά μεγάλα με αξιοπρεπές πρόγραμμα δεν υπάρχουν. Όταν ήμουν στα «Δειλινά» εμφανιζόμουν μαζί με τον Μπιθικώτση, τη Μοσχολιού, τον Κόκοτα, τη Γαλάνη και τον Χρηστάκη... Όλοι αυτοί είχαν τραγούδια εκείνης της εποχής, τα οποία ήξερε όλος ο κόσμος. Τώρα δεν προλαβαίνεις καν να ακούσεις ένα τραγούδι, γιατί με το που αρχίζει, το διαδέχεται αμέσως το άλλο. Πέρα από όλα αυτά, σήμερα όλοι οι τραγουδιστές είναι οι ίδιοι, ενώ οι στίχοι των κομματιών είναι άθλιοι. Δεν αντιπροσωπεύουν τον έρωτα και μάλλον τα κομμάτια αυτά θέλουν... ψυχολόγο.

Πηγή: makthes.gr (20 Ιανουαρίου 2008)

Τα είπε όλα! Υπέροχος!

[wings]

Άριστος, θα έλεγα.

Δεν μου λες; Με βάση τα λεγόμενα του Κώστα αλλά και τις δικές μας απόψεις, αν τα σημερινά κομμάτια θέλουν ψυχολόγο, όσοι τα ακούν τι θέλουν; :-)

[Asdings]

Βαριοπούλα!

[wings]

Υποθέτω σε ειδυλλιακό τοπίο, ε; Π.χ. σε κάποια βουνοκορφή, πλάι σε μια χαράδρα, σε κάνα βράχο απόκρημνο κι άγριο κ.ο.κ. :-)

[Asdings]

Βεβαίως! Σε ειδυλλιακό τοπίο σαν αυτά που περιγράφεις :)) Και μόνο τα κοράκια θα ξέρουν... (ααχ, τι κακός που είμαι σήμερα!)

[wings]

Και, βεβαίως, ηχητικά θα μας «ντύνουν» τα θέματα από τον Ζορμπά. Γιατί καλή η εξοχή, αλλά χωρίς μουσική δεν λέει.

[wings]

Κώστας Παπαδόπουλος

Συνέντευξη στο περιοδικό City Urban Living, Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

Αποτελεί τη ζωντανή ιστορία του λαϊκού τραγουδιού τα τελευταία 50 και πλέον χρόνια, αθεράπευτα συνδεδεμένος με το μπουζούκι του. Με αφορμή την παρουσίαση της βιογραφίας του «Ο Παγκανίνι του μπουζουκιού» και τη συναυλία του στη «Βάρδια» με τον Παναγιώτη Καραδημήτρη, μιλήσαμε μαζί του…

Έχοντας ζήσει όλες τις πολύ μεγάλες στιγμές του ελληνικού τραγουδιού, τι κρατάει σήμερα ζωντανή τη σπίθα στη μουσική;
Τη σπίθα στη μουσική την κρατάει ζωντανή μόνο η επαφή με το μπουζούκι. Όλα αυτά που έχω παίξει ήταν πολύ καλά και περάσανε, αλλά περάσανε χωρίς να λείψουν, υπάρχουν ακόμα, με αυτά ζούμε. Αν δεν γίνει γλέντι να παιχτούνε τραγούδια έντεχνα παλιά και ρεμπέτικα, νομίζω ότι διασκέδαση δεν γίνεται. Είναι αδύνατο να υπάρχει τραγούδι καινούριο που να μπορεί να καλύψει αυτό το κενό που υπάρχει σήμερα. Τις στιγμές τις καλές τις βρίσκω στις βραδιές που γίνεται παιχνίδι με μένα και τον κόσμο, στο ελεύθερο και ευαίσθητο παίξιμο, στα σόλο. Αυτά με κρατάνε…

Τι γίνεται στη «Βάρδια» στη συναυλία σας με τον Παναγιώτη Καραδημήτρη;
Αυτό είχε γίνει σαν πείραμα πριν από τρία – τέσσερα χρόνια και φαίνεται ότι τα τραγούδια που παίζουμε, μαζί με το δικό μου παίξιμο και το πόσο δικαιούμαι να παίζω αυτά που παίζω – έχω παίξει στη δισκογραφία 50.000 τραγούδια -, είναι αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος και κάθε φορά αυτό έχει πολύ μεγάλη επιτυχία. Γι’ αυτό και δεν εξαντλείται η επαφή με τη Θεσσαλονίκη και το συγκεκριμένο χώρο.

Στη βιογραφία σας που θα παρουσιαστεί πριν τη συναυλία, τα λέτε όλα; Πώς γράφτηκε;
Ήταν μια ιδέα του συχωρεμένου του Πάνου του Γεραμάνη. Δεν είχα σκοπό να γράψω βιβλίο και δεν ξέρω αν δικαιούμουν να το κάνω. Το ξεκινήσαμε μαζί, δυστυχώς ο Πάνος έφυγε και συνεχίστηκε από έναν άλλο που έχει τον τρόπο να γράφει πολύ καλά τις ιστορίες αυτές της λαϊκής μουσικής, των μουσικών και των συνθετών, από τον Νέαρχο Γεωργιάδη. Έγινε πάρα πολύ καλή δουλειά, είπα κάποια πράγματα -που έπρεπε κάποια στιγμή να τα πω- από τότε που ξεκίνησα μέχρι σήμερα. Βέβαια έχει έναν τίτλο που εμένα με έβρισκε ενάντιο. Τι είναι ο Παγκανίνι; Είναι ένα τέρας της μουσικής και σε ένα όργανο που δεν έχει καμία σχέση με το δικό μου. Δεν είμαι τέρας της μουσικής εγώ πάρα ένας καλός μουσικός, απ’ ότι μου έχουν πει τόσα χρόνια. Δεν ήθελα, αλλά η δικαιολογία του Νεάρχου ήταν ότι σε κάθε συνέντευξη του Μπιθικώτση λεγόταν ότι ο Παπαδόπουλος ήταν ο Παγκανίνι της μουσικής κι έτσι έγινε… Αυτό που έχω κάνει είναι τόσο τίμιο που δεν θα χρειαζόταν ένας ξένος τίτλος για να το ενισχύσει… Είναι μια διαφορά απόψεων…

Ποια ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση που νιώσατε μέσα στο κύκλωμα;
Αυτή η δουλειά έχει πάρα πολλές απογοητεύσεις που δεν έρχονται ποτέ από τους συνθέτες ή από τον κόσμο. Έρχονται από τη συνεργασία με τους τραγουδιστές. Οι τραγουδιστές παίξανε πολύ άσχημο ρόλο στη δουλειά αυτή. Ξεκινούσαν από το μηδέν, εμείς ήμασταν στο δέκα, μας έφταναν, μας περνούσαν χωρίς να έχει αυτό καμία σχέση με την αξία την καλλιτεχνική, αλλά με την αξία των ΜΜΕ. Αυτό είναι απογοητευτικό, γιατί όταν λέμε μπουζούκι εννοούμε το λαϊκό τραγούδι. Πώς μπορείς να λες ότι, ενώ υπάρχει ένας που παίζει πολύ καλά, θα πάρω έναν πιτσιρικά που θα τον πληρώσω λιγότερα λεφτά και δεν θα έχει και άποψη. Αυτό είναι βρώμικο παιχνίδι. Δεν μιλάω για τον εαυτό μου, γι’ αυτό και δεν θέλω να είμαι με κανέναν από όλους τους μεγάλους εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ασχολιέμαι με ρεμπετάδικα και με μι-κρούς χώρους. Το λέω για τα μικρά παιδιά που έχουν αξία… Δεν τους κάνουν πρόταση και μένουν χωρίς δουλειά.

Πόσο χρόνο σας παίρνει για να καταλάβετε αν κάποιος «παίζει» μπουζούκι;
Αν και είναι θέμα χρόνου, περισσότερο είναι θέμα ταλέντου και προετοιμασίας. Κάνω και τον δάσκαλο με είκοσι μαθητές και ειδικά στο τρίχορδο. Όλοι αυτοί που έκαναν τα λαϊκά τραγούδια έπαιζαν τρίχορδο. Ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος, ο Μούτσης, ο Σπανός, τόσα χρόνια που παίζω μαζί τους, δεν μου είπαν ποτέ γιατί παίζω τρίχορδο. Αντιθέτως ήθελαν τρίχορδο… Είναι ένα παιχνίδι που ξεκίνησε από τον Χιώτη, για άλλες προδιαγραφές και για άλλους λόγους. Έχω κι έναν μαθητή μικρό που τώρα είναι με τον Λεοντή, είναι τόσο απλό όταν υπάρχει το ταλέντο και η μελέτη.

Από ποια συνεργασία σας μάθατε τα περισσότερα πράγματα;
Είχα προετοιμαστεί ακούγοντας τους παλιούς, δηλαδή έκανα μόνος μου την προεργασία. Ήμουν έτοιμος για τη δουλειά, δεν περίμενα από τους άλλους. Ασχολιόμουν μόνο με το μπουζούκι, τα είχα δώσει όλα εκεί. Αν κάνεις ένα πράγμα πολύ καλά, κάπου θα σου βγει…

Η ιστορία «Τρίχορδο» μπορεί να έχει συνέχεια;
Δυστυχώς, ναι… Όταν κάναμε το «Τρίχορδο» μέσα από τις τεράστιες πρόβες και μέσα από πολύ ψάξιμο, που έγινε για να βρω αυτό το ρεπερτόριο κι έγινε και δίσκος στο τέλος, τους είπα να μην εγκλωβιστούμε πάλι με τους τραγουδιστές, για να δουλέψουμε δυο μή-νες και μετά μείνουμε χωρίς δουλειά. Το «Τρίχορδο» είχε προοπτικές, κάποιοι το κατάλαβαν, αυτοί που δεν κατάλαβαν ό,τι τους είπα ήταν και η αιτία που το «Τρίχορδο» διαλύθηκε. Ο δίσκος είχε και πολύ μεγάλη επιτυχία ως cd, αφού μέσα σε τρεις μήνες πούλησε 115.00 αντίτυπα, πράγμα απίθανο, χωρίς τραγουδιστές, ανώνυμους ή επώνυμους και χωρίς νέες συνθέσεις, απλά και μόνο με ιδέες και καλό παίξιμο.

Συμφωνείτε ότι το μπουζούκι είναι στο περιθώριο σήμερα, όπως πολλοί υποστηρίζουν;
Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί πολλά σχήματα μπουζουκιού… Δεν είναι ώρα για να συζητάμε τέτοιους συνδυασμούς. Δεν είναι τίποτε στο περιθώριο, απλά το περιθώριο έχει βγει μπροστά…

Τι άλλο έχετε κατά νου να κάνετε;
Μόνο καλοκαιρινές συναυλίες με την Μαρία την Σουλτάτου και τον Παναγιώτη τον Καραδημήτρη κι ένα πολύ καλό συγκρότημα με πολύ καλό ρεπερτόριο.

[Asdings]

Κώστας Παπαδόπουλος
Έχω κι έναν μαθητή μικρό που τώρα είναι με τον Λεοντή, είναι τόσο απλό όταν υπάρχει το ταλέντο και η μελέτη.

Εμ, σωστά δεν τα λέει ο Κώστας;

[wings]

Πολύ σωστά τα λέει κι ακόμα σωστότερα (τον) ακούει ο Σταύρος, ο μαθητής ο μικρός. :-)