Όπως έχω αναφέρει ξανά, δεν τα πάω καλά με τη μετάφραση ποίησης (μάλλον επειδή είμαι ανίκανη να γράψω ποιήματα ούτως ή άλλως και έχω μια προτίμηση στην ανάγνωση πεζού λόγου ως επί το πλείστον)
Γι' αυτό και θα κάνω μια πεζή ανάλυση και κριτική απ' αυτές που βγάζουν τ' όνομα στους κριτικούς (ξέρετε, αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν και κρίνουν)
Νομίζω ότι το ύφος αυτού του ποιήματος παίζει μεταξύ σοβαρότητας και χαράς (ξέρω, για Λάρκιν μιλάμε, αλλά) και, ενώ αρχίζει με καθαρά "κοσμικό" χαρακτήρα, τελειώνει με μια αίσθηση "μυσταγωγίας".
Αρχίζει με το "αν με καλούσαν να κατασκευάσω μια θρησκεία" Ταιριάζει και με τις γενικές απόψεις του Λάρκιν όπως προαναφέρθηκε αλλά πρέπει να πω ότι προτιμώ το "δημιουργήσω" γιατί α) και αυτό αποδίδει αρκούντως την αίσθηση ότι η θρησκεία είναι κατασκεύασμα και β) θεωρώ ότι στα ελληνικά το "κατασκευάζω" κουβαλάει εννοιολογικές αποχρώσεις στην καμπούρα του που το "construct" απλούστατα δεν έχει.
Συνεχίζει με το " Η επίσκεψη στην εκκλησία Θα ενείχε το πέρασμα από αβαθή νερά Σε άλλα ρούχα, στεγνά". Δεν κάνω τον κόπο να προσπαθήσω να κάνω μια κάκιστη μετάφραση όταν η μετάφραση του Σπύρου είναι κατ' εμέ μια χαρά (θα μ' άρεσε καλύτερα το "συνεπαγόταν" αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα).
Καθαρότατος, κατ' εμέ, ο παραλληλισμός με ένα είδος συνεχούς βαφτίσματος, αναγέννησης χωρίς τα παλιά, βρεγμένα ρούχα. Νέα ρούχα, στεγνά, "φρέσκα" τρόπον τινά.
Και εδώ είναι που μπαίνει η χαρά. Ή μάλλον η χαρά αρχίζει με τη συνεχή ανανέωση, αναβάπτιση και συνεχίζεται με τη χρήση της εικόνας "μπουγελώματος" , της απόλυτης διαβροχής. Η εικόνα που μου φέρνει στο μυαλό το πρωτότυπο είναι αυτή του καταβρεξίματος, κάτι σαν να είσαι κάτω από καταρράχτη, σαν να έχει σπάσει πυροσβεστική αντλία, σαν να ρίχνει ίσως καρεκλοπόδαρα και συ να στέκεις στη βροχή. Κανονικά θα ήμουν αντίθετη με το "έβριθε" καθώς και εδώ κάνει την εμφάνισή του και πάλι ο "κοσμικός" χαρακτήρας αν και αυτή τη φορά χέρι-χέρι με τη μυσταγωγία αλλά το μόνο που μου 'ρχεται αντί του "χρησιμοποιούσα" είναι το "μετερχόμουν (εικόνες κλπ)" που είναι κάπως "σπέσιαλ" περίπτωση.
Όπως έλεγα λοιπόν θα χρησιμοποιούσε τις εικόνες (πλήρης επίγνωση της δύναμης των εικόνων να επηρεάσουν συναισθήματα) αλλά αυτές οι εικόνες είναι εικόνες χαράς, απόλαυσης ίσως, μη υλικού χαρακτήρα. Κι εδώ είναι που το "μούλιασμα" με χαλάει. Έλα όμως που το "καταβρέξιμο" δεν είναι καν δόκιμη λέξη! Ειδικά στη γενική. Πέραν που θα εκτροχίαζε κάθε αίσθηση ποιητικότητας (όχι ότι το "sousing" είναι καλύτερο, αλλά τουλάχιστον είναι δόκιμο :) )
Όσο για τον τελευταίο στίχο, η εικόνα με όλες οι διαφορετικές ακτίνες να γίνονται για πάντα ένα (καμία αναφορά σε πρίσματα και ουράνια τόξα), αυτή είναι καθαρά μυσταγωγική. Λόγω της διπλής σημασίας του "raise a glass" θα προτιμούσα "θα ύψωνα ένα ποτήρι" (ολόγιομο ή μη, καμία διαφορά. Άλλωστε για να 'ρθουν όλες οι ακτίνες ολόγιομο είναι νομίζω).
Ελπίζω να μην το παράκανα. Ξέρω, "έξω απ' τον χορό" κλπ, αλλά κακό είναι να πούμε αν κάτι μας ξενίζει και γιατί; Ακόμα κιαν είμαστε (για 'μενα μιλάω) κότες;
« Last Edit: 26 Feb, 2010, 07:32:54 by rnylk »
I think perhaps the most important problem is that we are trying to understand the fundamental workings of the universe via a language devised for telling one another when the best fruit is.
Terry Prachett