Νίκος Γρηγοριάδης, Ανάδυση
Με τραβάς κι εγώ αναδύομαι μέσ’ απ’ το έρεβος
σέρνοντας πολύχρωμες στάλες φεγγαρόφωτου.
Κάτι ανεβαίνει στα υγρά μάτια της χλωροφύλλης
αχνοφέγγοντας.
Ένας ερωδιός ραμφίζει το φως της ψυχής μου,
πίνει γουλιά γουλιά το ρυάκι του χρόνου
απ’ τα αρτεσιανά του στέρνου μου
όπως η μουσική του φλάουτου απ’ τα δροσερά χείλη
των κρίνων.
Τα μαλλιά σου δένουν το κορμί μου με χορδές φωτός
κι είμαι το μουσικό όργανο που έγινε μολπή
στο φως κυματίζοντας. Περνώ
μέσ’ από δάση βουερά και σμίγω
με την ανάσα των αγρών και των νερών το κελάρυσμα.
Οι κόσμοι γύρω ακινητούν, ασάλευτα
δέντρα, ρυάκια κι ο βουβαμένος χρόνος.
Τα άνθη γίνονται χρωματιστά μάτια,
το στόμα της πηγής κρουνός ασώπαστος του πόθου.
Από κει εισρέουμε μέσα μου εγώ κι εσύ,
το δάσος, τα νερά και τ’ άστρο ή
ο κόσμος της χαράς κι η μουσική.
Η ηδονή είναι ένωση πυρωμένων ονείρων.
Από τη συλλογή Ίσκιοι (1987)
