Eπαναλαμβάνω ότι άμα έχω αντιρρήσεις θα τις λέω όσο και να προσπαθήσετε να μου κλείσετε το στόμα.
Καταρχήν, δεν ξέρεις το μέγεθος της άγνοιάς ή της γνώσης μου. Τύποις στεριανοί είμαστε οι περισσότεροι ακόμη κι αν καταγόμαστε από παραθαλάσσιες πόλεις ή από νησιά.
Όσο για το poetry requires that you read between the lines..., και το σινεμά απαιτεί να βλέπεις πίσω απ' το πανί αλλά προχθές άλλα μου λέγατε για τον Αγγελόπουλο.
Εγώ τους στίχους:
Λύτρα στο βωμό της αγάπης σου,
συνέχεια ζητάς,
κι ό,τι δεν σου δίνουν, Πλανεύτρα,
τ' αρπάς!
τους αντιλαμβάνομαι ως μομφή για τη θάλασσα που είναι εκδικητική, κακιά κι ακόρεστη, και δεν μπορώ να δω behind the lines ότι υπονοείται πως αυτά τα κάνει σε όσους δεν τη σέβονται.
Γενικώς, δεν μου άρεσαν ποτέ οι «σεβνταλίδικες» αναφορές στη θάλασσα και δεν έχω λόγο να το κρύψω.
Στο ποίημα αυτό οι στίχοι που εκφράζουν ένα μεγάλο μέρος της δικής μου εικόνας για τη θάλασσα και φυσικά μου άρεσαν πολύ είναι οι πρώτοι:
Γυναίκας μοιραίας, άπληστης μοιάζεις,
άκρατ' η μαγεία της σαγήνης σου,
οφθαλμαπάτη γαλάζια η γαλήνη σου.
