Χρυσούλα Βακιρτζή

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Η σιγή που τρέμει

Ήμουν τόσο δα μικρή, κει
μέσα στους καθρέφτες, κει
όπου άγρια μπλέχτηκαν
φανταστικά τα ινδάλματα,
απεγνωσμένα βρέφη, μαζί με
ύπουλους θεούς και πορφυρές
ταυτίσεις. Πληγώνουν τα

θαυμαστικά τη σιγανή βροχούλα,
έστω κι αν είναι ο Μάρτιος των
ανθισμένων κρίνων ή των δειλών
πολιτικών οι «προσεγμένες»
λέξεις.

Αβάσταχτη πια έμεινε τούτη η
σιγή που τρέμει κι ο κόμπος στον
λαιμό, που τόσο επιμένει. Έτσι
όπως μου χαμογελούν τα σύνορα
μιας τρέλας – μέσα σε
μισοφέγγαρα

ημιτελών χειμώνων. Οι νύχτες που
τις ξαγρυπνώ μην ξέροντας πού
είμαι, αν υπάρχω... Ούτε κι αν
ήπια βρόχινο νερό να ξεδιψάσω
όταν

στεφάνια ακάνθινα ραγίζουν τη
φωνή μου – λες και οι σκέψεις μ’
απειλούν, σαν εχθρικοί πύθωνες.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Δίχως δέος

Τόσο πολύ έχουν φθαρεί τα
όνειρά μου που κείτονται
στο έδαφος αποσπασματικά.
Τρελά. Με δέος κάποιου
χιλιοειπωμένου τραγουδιού.

Το τελευταίο βραδινό
απορριμματοφόρο θα μ’
απαλλάξει απόψε κι από τους
τελευταίους ουρανούς – αυτό
ελπίζω τουλάχιστον.

Αυτό προσπαθώ. Να μείνουν
δίχως μεταλλικά αντίτιμα,
αντίδοτα ή πόθους οι δρόμοι
(η ψυχή μου). Κι ανέπαφες,
ανένταχτες, ουδέτερες να
ανταμώνουνε οι αγωνίες μου
– εγώ. Στο σύνολό μας πλέον
όταν γίνονται πολύ μουντά
τα πρωινά.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Πρώτη πτώση

Δικό μου πλέον το κενό
των άλικων ονείρων
που γέμισαν με αιχμηρά
κενά όλα τα βράδια. Λίγο

πιο πριν, υπήρχε εδώ μόνο ο
άδειος τοίχος κι αυτός ο
πεσμένα άχαρα σοβάς – σα
να μου δίνει σχήμα.

Ίσως γιατί αφήνομαι σε
σχήματα προγόνων όταν σ’
αυτά αποδέχομαι μια ζωή
χαμένη. Ποτέ δεν επανέρχονται
όσα δεν έχεις
ζήσει.

Μ’ ανατριχιάζει όμορφα ο
πρώτος καφές της μέρας – τις
ώρες που νιώθω κάτι το
υγρό, κάτι σαν υγρασία να
υγραίνει το δωμάτιο. Το
σώμα μου. Τα μάτια.

Σαν Άγριο Απόλυτο, Σαν
Άναρχή μου Πτώση, Έλκεται
Από Τον Σοβά Και Κατακτά
Εμένα.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Αγέρωχο βλέμμα

Η σιγή των ειρμών είναι
μια καυτή και αρχέγονη
θλίψη. Τη σελήνη κοιτώ
που έχει κάτι λευκό σαν
μικρό πεφταστέρι ή
κάποια δίκοπη λάμα να
θέλει τούτη

τη νύχτα να κόψει σε χίλια
κομμάτια; Ασημένιος ο
κύκλος της απώλειας και τη
σέρνω με πείσμα μαζί μου –λες
και πιστεύω ακόμα στο

γλυκόπικρο παραμύθι τής
μικρής ερωτευμένης
γοργόνας. (Η διάσπαση των
ειρμών ήρθε απ’ τους
νόμους της φύσης.)

Κι οι «μεγάλες» αλήθειες
γέρνουν, γερνούν είτε
φωλιάζουν μέσα στων
αλκοολικών το αγέρωχο

βλέμμα. Που εν τέλει είναι το
μόνο θετικό που μας σώζει.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Ξενύχτι

Ξενυχτώντας
χορεύω γύρω
απ’ την πυρά τής
απόλυτης τρέλας.

Κι όλα μέσα μου
σα στρόβιλος.
Αρμονικά, έξαλλα.
Μονολογώ στα
αρχαϊκά σου σημάδια
που ποτέ δεν
συνάντησα κι ας
μου ξεσκίζουν
τα σωθικά.

Αμέριμνα
πιο κει
το ασημί
τ’ αποσπερίτη
τσαλακώνει
όνειρα και
λαμαρίνες.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Αντοχή

Κλείνει η
παρένθεση. Όσο
φωτεινό κι αν
είναι τ’ αστέρι
δεν θα χρυσίσει
στα πρόσωπά μας
ο ιδρώτας.

Οι άνεμοι
αντέχουν
(ακόμα)
να γίνονται
διπολική
θαλπωρή

–στην ερημιά
σου, γυναίκα–

Προαιώνια
παντοτινή
στιγμιαία η
προσέλευση της
Περσεφόνης

Στον Άδη.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Επαφή

Είδες χτες βράδυ
τον αποσπερίτη;
Είχε το χρώμα
του ζεστού μαρμάρου
μαζί μ’ αυτό το
άλικο, του άλικου
μετέωρου. Ή της
καρδιάς που
ασκητεύει, δυο
νύχτες πριν να
γεννηθούνε οι
πλάνητες θεοί.

Εγώ
εσύ
ας είναι
και η θάλασσα
(φαινόμενο
επίπλαστο)

Αισθήσεις
κόβουν τους
τεμαχισμένους
πόθους μας

Σπασμένο
το γυαλί.

Στην επαφή

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Χάρτινη σιγή

Τρίζει σα νύχτα χάρτινη
η ζωή μου απόψε. Κι εγώ
ακολουθώ όσα δεν πρόλαβαν
να ’ρθουν ποτέ
καθώς αναπολώ τις
στιγμές που δεν έχω
Λευκή θα μείνει τούτη η
στιγμή, λες και οι
εφιάλτες ζητούν απ’ τους
περαστικούς ν’ ανάψουν
οι διαβάτες το τελευταίο
τσιγάρο. Με θέλγεις
όπως η σιωπή στους
άγραφους κανόνες.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Κάπου βαθιά

Γράφω αυτές τις γραμμές
σα να ’χω κατέβει στο τελευταίο
σκαλί της ερημιάς μου.
Ξέρεις, φίλε αναγνώστη
θαρρώ πως είναι όντως
λυτρωτική τούτη η
ύστατη απόγνωση. Τόσο
αναπόφευκτα λυτρωτική που
επιτέλους χαμογελάω...
Ναι, μου χαμογελώ!
Ξημέρωμα Δευτέρας και
κάπου βαθιά στον ορίζοντα
αστράφτει. Σε ποια σταγόνα
της βροχής λάμπουν πιο αιχμηρά
οι λαμαρίνες; Δεν έχω ενοχές,
αναστολές ούτε τύψεις καθώς
πρόχειρα ντύνομαι στα ηλεκτροφόρα
τζιν ρούχα μου. Χαμογελώ
ξανά, σχεδόν ανέμελα, στην
αποκτημένη μου νοσταλγία.
Ελεύθερα, θα έλεγα, αν δεν
ήμουν (ακόμα) τόσο πιστή
στους αρχαίους δεσμώτες μου.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Πτώση

Είμ’ εδώ...
Δίχως όρια,
σύνορα, δίχως τραύματα...

Είμ’ εδώ, λες
και ανιχνεύω τα πιο
τραχιά τοιχώματα
της δικής σου
σιωπής.

Σε φθαρτές αποστάσεις
τώρα πια
ασκητεύω
το χαμόγελο έχει
γίνει ανυπόστατη
σκιά. Είμ’ εδώ,
χωρίς ν’ ανήκω
ούτε σ’ εσένα
ούτε στο πουθενά.

Ως και ο ήλιος με
παραπλανάει
καθώς γύρω
λιμνάζει ένα φως
που δεν θα μοιραστούμε

γιατί δεν μου
είναι οικείο

ούτε και αυτό.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Αποστάσεις

Πονάνε πολύ αυτές οι
στιγμές... πονάνε
τόσο που θέλω ν’
ακουμπήσω στο πιο
βαθύ, μοναχικό
σκοτάδι σου. Είναι λευκό,
πάλλευκο, το γέρικο
χελιδόνι κι ας μ’
αγγίζουν απαλά τα
φτερά του. Πολλές
τρικυμίες ξερνάνε
απόψε τα δίκοπα
μαχαίρια καθώς
στριφογυρνάνε στις
πληγές μας. Αύριο
ένα ακόμη ήλιος θα
με πάει πιο μακριά.

Εκεί, στις στέπες, που
σιγούν για πάντα τα
παλιά παραμύθια.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Σιγή

Σ’ αυτές τις
νύχτες που
ριγείς, δε
βρίσκεις
λύτρωση
ούτε καν
στα όνειρά σου.
Αφήνεις τη
λευκή σιγή
να γίνει
πανωσέντονο
για σένα και
τ’ αδέσποτα
της πόλης.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Δίχως προορισμό

Οδυνηρά, ουδέτερα
πέφτουνε οι αυλαίες.
Έτσι όπως κόβει το
γυαλί σπασμένο στις
χλαμύδες. Γλιστράνε,

φεύγουν μακριά όσα
είχα πιστέψει και
μένει τώρα ανύπαρκτο
το ασκητικό όνομα
των ερώτων. Αφήνω
δίχως

προορισμό
τη θάλασσα, την άμμο
καθώς δύο μικρά
παιδιά λένε δειλά,
τρεμουλιαστά

το πρώτο έγκυρο
όνομα των μυθικών
θανάτων.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Μύθος

Ο νόμος της βαρύτητας
σκορπάει τρικυμίες και
ώρες ανυπόστατες
χλωμιάζουν τους νοτιάδες.

Ας είναι τώρα χάλκινος ο
δρόμος, η αφή μου.

Η όποια μου προσέγγιση –
ως άλλη νηνεμία, αρκεί να
είναι σιωπηλός ο επόμενος
σταθμός μου.

Μη με κρατάτε δέσμια σε
χίλιους δυο θανάτους.

Μοίρα τραχιά, ατημέλητη
και μυθικοί οι δείκτες που
δείχνουνε ακλόνητους
τους μυστικούς τυφώνες.

Οριστικά σ’ αρνήθηκα
ανώνυμη σκιά μου και
σμίγει πια αρμονικά
ο Μύθος με τον Άρτο.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)

[wings]

Χρυσούλα Βακιρτζή, Σπιρτόκουτα

Κάπου εδώ, πρέπει να θέσω
ένα ερωτηματικό, αλλιώς η
κραυγή μέσα μου θα με
συνθλίψει. Άσκοπα καίει ο

πάγος μέσα στις χούφτες
των χεριών μου, μια που βλέπω πως
όσα κι αν γράψουν μολύβια ή
στίχοι, ο θάνατος δεν μπορεί να
σταθεί διαγώνια στους
καθρέφτες. Να μουδιάσει

αν προτιμάτε, εγκλωβισμένος (για
τον θάνατο πάντα μιλώ) σε
επερχόμενες γιορτές ισοβίων
φυλακισμένων. Είναι τόσο
φρικτό

να ουρλιάζει μέσα σου η ζωή, ο
ούριος άνεμος των υπερπόντιων
πλοίων κι εσύ να μην μπορείς
ν’ ανάψεις ένα τσιγάρο το πρωί.

Θέλγομαι στην απόγνωση, όπως
η ερωτευμένη πεταλούδα που
ηλεκτρίζεται απ’ τη φλόγα
κόκκινων κεριών ανήμερα
τα Χριστούγεννα.

Τους ζυγούς ας λύσουν
τα σπιρτόκουτα και τα μικρά
κορίτσια που πενθούν. Χωρίς να
γνωρίζουν ακόμα για ποιους
δικούς τους νεκρούς πενθούν.

Από τη συλλογή Άλικος άνεμος (2011)